Η επιστροφή των Ταλιμπάν: ο αφγανικός λαός πληρώνει τα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

Η ταχύτατη προέλαση των δυνάμεων των Ταλιμπάν έπιασε απροετοίμαστους τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που διατηρούν στρατούς κατοχής στο Αφγανιστάν. Οι ιμπεριαλιστές θεωρούσαν ότι η κατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν θα αργούσε λίγο παραπάνω. Πάνω από 900 δισεκ. δολ., η εκπαίδευση ενός στρατού 300 χιλ. ανδρών, και η εγκατάσταση δοτών κυβερνήσεων εξαφανίστηκαν σαν σαπουνόφουσκες. Οι Ταλιμπάν χρειάστηκαν μόνο εννέα μέρες από την κατάληψη της πρώτης επαρχιακής πρωτεύουσας μέχρι την κατάληψη της πρωτεύουσας της χώρας Καμπούλ. Και βέβαια, νέες εκατόμβες νεκρών θα προστεθούν στους εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους τα παιχνίδια των ιμπεριαλιστών, ενώ χιλιάδες άλλοι θα προστεθούν στα εκατομμύρια των Αφγανών προσφύγων.

Τώρα, διάφοροι - πρώτοι και καλύτεροι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές - δείχνουν υποκριτικό ενδιαφέρον για τη μοίρα των Αφγανών, για το μέλλον των γυναικών και γενικά για το είδος της δημοκρατίας και του καθεστώτος που θα επιβληθεί στο Αφγανιστάν. Και το ενδιαφέρον τους είναι υποκριτικό γιατί το ζήτημα δεν είναι ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές εγκατέλειψαν τους Αφγανούς στο έλεος των Ταλιμπάν αλλά ότι τα κροκοδείλια δάκρυά τους δεν συνοδεύονται από την καταδίκη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, του ιμπεριαλισμού γενικά και του καπιταλισμού που είναι η βάση του. Οι ίδιοι -Βρετανοί, Γερμανοί, Γάλλοι, και άλλοι, και φυσικά Έλληνες- ιμπεριαλιστές που κρίνουν ως βιαστική την αποχώρηση των Αμερικάνων, βιάστηκαν και οι ίδιοι να στείλουν στρατό και να στηρίξουν την αρχική εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν.

Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν εμπλακεί στο Αφγανιστάν όχι τα τελευταία 20 χρόνια, που διατηρούν στρατό κατοχής, αλλά τουλάχιστον τα τελευταία σαράντα, όταν εξόπλιζαν και ενίσχυαν τους Μουτζαχεντίν οπλαρχηγούς εναντίον της «κομμουνιστικής» κυβέρνησης που στήριζαν οι Σοβιετικοί. Εξέθρεψαν το τέρας του ισλαμισμού και στο Αφγανιστάν αλλά και σε άλλες χώρες της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής ως εργαλείο για να εμποδίσουν ανερχόμενα λαϊκά κινήματα.

Το 2001, η εισβολή στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ και στη συνέχεια οι ανατροπές, ή η προσπάθεια ανατροπής, καθεστώτων σε χώρες της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (Λιβύη, Συρία, και αλλού) ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας των Αμερικάνων να μετατρέψουν όλη αυτήν τη ζώνη σε χώρο ανοικτό στα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων, ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγωγών (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και κεφαλαιοποίησης της γεωστρατηγικής τους υπεροχής μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι λαοί όλων αυτών των χωρών πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν βαρύ τίμημα για τους σχεδιασμούς των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

Η κατάληξη στο Αφγανιστάν αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι οι λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους ιμπεριαλιστές παρά μόνο το χαμό τους. Αποδεικνύονται ότι όλα τα λόγια των ιμπεριαλιστών για την «εμπέδωση της δημοκρατίας», την «εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων», τους «ανθρωπιστικούς λόγους», όλες οι διακηρύξεις για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» ή της βαρβαρότητας των Ταλιμπάν, δεν ήταν παρά προσχήματα για την εξυπηρέτηση της δικής τους βαρβαρότητας: της βαρβαρότητας των συμφερόντων και της κερδοφορίας των μονοπωλίων τους.

Είναι σίγουρο ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αποχωρούν στρατιωτικά από το Αφγανιστάν αλλά δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια ελέγχου της χώρας. Η αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων γίνεται τα πλαίσια της αναδιάταξης των δυνάμεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ώστε να επικεντρωθεί στην προσπάθεια αναχαίτισης της Ρωσίας και της Κίνας που έχουν αναδειχθεί σε στρατηγικοί αντίπαλοι και ανταγωνιστές. Επομένως, είναι ένα βήμα στην όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές.

Από την πλευρά της παγκόσμιας εργατικής τάξης, η απόσυρση των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων από το Αφγανιστάν είναι μια νίκη του αφγανικού λαού. Μένει να καταφέρει ο λαός του Αφγανιστάν να ξεφορτωθεί και τους Ταλιμπάν και τους άλλους ισλαμιστές οπλαρχηγούς και γενικότερα τον ίδιο τον καπιταλισμό, ώστε να γίνει πραγματικά κυρίαρχος στη χώρα του.

Το δικός μας καθήκον είναι να στηρίξουμε αυτόν τον αγώνα. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει να στηρίξουμε τους Αφγανούς πρόσφυγες που ο Μηταράκης και οι υπόλοιποι χαρτογιακάδες της ΕΕ θα προσπαθήσουν να «πνίξουν» στα νερά του Αιγαίου για να μη «εισβάλλουν» στη δική μας χώρα και την Ευρώπη. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα όλο αυτά τα καθάρματα, όταν οι δικοί τους στρατοί εισέβαλαν στον Αφγανιστάν.

Σημαίνει να πολεμήσουμε τη δική μας αστική τάξη, που τόσα χρόνια στήριξε την εισβολή στο Αφγανιστάν στέλνοντας στρατιωτικές δυνάμεις για να βοηθήσουν στην κατοχή του Αφγανιστάν και που χρόνια τώρα, μέσω των κυβερνήσεων της, έχει θέσει τη χώρα στην υπηρεσία των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών για να κερδίσει και αυτή κάποιο κομμάτι από τη λεία, την καταλήστευση δηλαδή των πιο αδύναμων χωρών. Η κατάσταση στο Αφγανιστάν δείχνει και στους πιο δύσπιστους ότι οι Αμερικάνοι δεν αποτελούν εγγύηση για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού αλλά μόνο για τα συμφέροντα των λίγων καπιταλιστών της. Γι’ αυτό πρέπει να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις και να εκδιωχθούν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές από τη χώρα μας, όπως εκδιώχθηκαν από το Αφγανιστάν. Να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Να σταματήσουν οι αγορές οπλικών συστημάτων και να διοχετευθούν τα κονδύλια για την προστασία των εργαζομένων, Ελλήνων και μεταναστών, και τις ανάγκες τους για δουλειά, υγεία, παιδεία, ασφάλιση.

Ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις του μας έκαψαν!

Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε, όσο κυβέρνησε, ότι το πιο βασικό πράγμα που έπρεπε να προστατεύσει είναι η «τιμή» του, την οποία ταύτιζε με την τιμή συνολικά της αριστεράς. Δηλαδή, νόμιζε ότι έπρεπε να προστατέψει το «ηθικό πλεονέκτημα», το ότι οι αριστεροί δεν είναι διεφθαρμένοι (πράγμα που κανένας δεν εξηγεί πώς προκύπτει). Αυτή η μικροαστική αντίληψη περί ηθικής κυριάρχησε στην ιδεολογική φυσιογνωμία του ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που έγινε φανερό ότι θα υπηρετήσει τα μνημόνια. Έτσι, μπορούσε να δικαιολογεί ότι δεν έκανε τίποτα για να προστατέψει την εργατική τάξη, πράγμα που θα απαιτούσε να επιτεθεί η κυβέρνηση της «αριστεράς» με βία στους καπιταλιστές και τα συμφέροντά τους. «Εφαρμόσαμε μνημόνιο αλλά είμαστε τίμιοι και ηθικοί», ήταν η βασική ιδεολογική φόρμουλα.  Η μόνη «ηθική» αρχή, όμως, που χρειάζεται ένας αριστερός είναι μια πολιτική που θα υπηρετεί τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και την ιστορική της αποστολή, και επομένως θα επιτεθεί στα συμφέροντα των καπιταλιστών, στην προκειμένη περίπτωση, στην εφαρμογή μνημονιακής πολιτικής. Η υπόλοιπη «ηθική» συμπεριφορά του πρέπει να πηγάζει από αυτήν την αρχή.

Έτσι, οι πυρκαγιές στο Μάτι βρήκαν εντελώς απροετοίμαστη την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία χρεώθηκε και τις τραγικές συνέπειές τις εξ ολοκλήρου.

Οι πυρκαγιές στο Μάτι, όπως και άλλες προηγούμενες και επόμενες φυσικές καταστροφές –που μόνο «φυσικές» δεν είναι– αποκάλυψαν όλη την αθλιότητα του ελληνικού καπιταλισμού: τις εξαρθρωμένες υποδομές δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης, τις ανεπαρκείς δομές πολιτικής προστασίας, τις ανύπαρκτες πολεοδομικές ρυθμίσεις. Απέναντι σ’ αυτά τα «κακά» θα έπρεπε να είχε στραφεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν είχε στραφεί ενάντια σε τέτοια «κακά», όπως και στα «κακά» του μνημονίου, θα άνοιγε τη σύγκρουση με το αστικό κράτος και την τάξη των καπιταλιστών, θα άνοιγε δηλαδή μια σύγκρουση που η ολοκλήρωσή της μπορούσε να γίνει μόνο με προλεταριακή επανάσταση. Όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστάτες. Έτσι, ανάμεσα στις άλλες πολιτικές που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίες συνιστούσαν υποταγή στα αστικά συμφέροντα (ό,τι έχει να κάνει με την εφαρμογή του μνημονίου δηλαδή), προστέθηκε και η κηλίδα από την τραγική κατάληξη της πυρκαγιάς στο Μάτι.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έβαλε ως στόχο της να υπηρετήσει την αστική πολιτική, και ιδιαίτερα την μνημονιακή πολιτική, στο ακέραιο καταργώντας κάθε εργατική κατάκτηση (ο νόμος του Χατζηδάκη για τις εργασιακές σχέσεις και ο νόμος που ετοιμάζεται για το ασφαλιστικό είναι μόνο οι κορυφές από τις ανατροπές που έχει ή θέλει να επιφέρει). Το μόνο «φιλολαϊκό» πρόταγμα που διατηρεί είναι «να μην καούν άνθρωποι» στις πυρκαγιές, καθώς γνωρίζει ότι αυτό θα την έκανε να φαίνεται το ίδιο ανίκανη με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς όπως τον ΣΥΡΙΖΑ τον ενδιάφερε να μην φαίνεται διεφθαρμένος. Με αυτόν τον τρόπο, η ΝΔ δεν χρειάζεται να λογοδοτεί για το γεγονός ότι δεν έχει κάνει τίποτα για να αλλάξουν τα πραγματικά προβλήματα που καθορίζουν μια επιτυχημένη πολιτική για την πολιτική προστασία: ενίσχυση των δασικών υπηρεσιών, της πυροσβεστικής, των έργων αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής προστασίας, κτλ.

Και, πράγματι, τα έχει καταφέρει να μη έχει καεί κανείς ζωντανός μέχρι στιγμής.[1]  Αποτέλεσμα οι πυρκαγιές κατασπαράζουν τα πάντα στο πέρασμά τους, εκτός από ανθρώπους. Δεν καίγονται μόνο τα δάση, οι καλλιέργειες και τα ζώα, αλλά ολόκληρα χωριά και πόλεις, αφού προηγουμένως έχουν εγκαταλειφθεί. Οι πυρκαγιές κρατάνε μέρες. Οι πυκνοί καπνοί έχουν καλύψει ακόμα μεγαλύτερες εκτάσεις από αυτές που καίγονται.

Το κύριο έργο αντιμετώπισης της πυρκαγιάς το έχει αναλάβει η αστυνομία, που όλο το προηγούμενο διάστημα εξοπλιζόταν με έμψυχο και άψυχο υλικό, σε αντίθεση με την πυροσβεστική. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία: η αστυνομία είναι αναγκαία για να προστατέψει το σάπιο καθεστώς του καπιταλισμού, τώρα μάλιστα που οι καπιταλιστές με την κυβέρνησή τους βρίσκονται στην επίθεση, ιδιαίτερα λόγω των μνημονιακών υποχρεώσεων, και οδηγούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας στη φτώχεια, στην ανεργία, στην εξαθλίωση. Οι πυροσβέστες, οι γιατροί, οι δάσκαλοι είναι λιγότερο αναγκαίοι. Στην πυρκαγιά η αστυνομία έχει το δικό της ρόλο: να εξασφαλίσει, με το ζόρι αν δεν γίνεται αλλιώς, την εκκένωση των περιοχών που πλήττονται.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν διασώζει ζωές γιατί σέβεται τη ζωή. Αν τη σεβόταν, θα είχαμε πολύ λιγότερα από τα 13.000 θύματα του κορωνοϊού, παρά πολλά εκ των οποίων πέθαναν εκτός ΜΕΘ. Ο μόνος λόγος που στις πυρκαγιές προσπαθεί να επιτύχει μηδενικούς νεκρούς –αλήθεια πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχε θέσει τον ίδιο στόχο και με την πανδημία– είναι τα φαντάσματα από τους νεκρούς στο Μάτι. Τα φαντάσματα από τους νεκρούς της πανδημίας έχει καταφέρει, για την ώρα τουλάχιστον, να τα εξορκίσει, δηλαδή, να μη τα χρεώνεται η ίδια.

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να σώζονται ανθρώπινες ζωές και να καίγονται όλα τα άλλα. Η πολιτική του επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη συμπυκνώνεται στο «τρέξτε να σωθείτε», στα μηνύματα του «112», και στους πανταχού παρόντες αστυνόμους. Η αστυνομία και η καταστολή είναι άλλωστε η απάντηση αυτής της κυβέρνησης σε κάθε πρόβλημα (στην πανδημία, στην εκπαίδευση, τώρα και στις πυρκαγιές).

Μια και μιλάμε για επιτελικό κράτος, τι άλλαξε αλήθεια για τις δομές της πολιτικής προστασίας επί ΝΔ σε σχέση με τη διακυβέρνηση επί ΣΥΡΙΖΑ; Εν συντομία: τίποτα. Η ΝΔ ψήφισε με πολλές φανφάρες το νόμο 4662 το Φεβρουάριο του 2020[2] για την πολιτική προστασία ισχυριζόμενη ότι το νέο νομοθετικό πλαίσιο είναι απαραίτητο «ώστε να μην υπάρξει νέο Μάτι». Λίγες μέρες μετά, στα μουλωχτά αυτή τη φορά, με μια απλή απόφαση του Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας, αποφασίστηκε η «αναβίωση ή εξακολούθηση λειτουργίας επιχειρησιακών και διοικητικών δομών, λειτουργιών και οργάνων της ΓΓ Πολιτικής Προστασίας και άλλων οργάνων, σύμφωνα με το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας τους προ της δημοσίευσης του ν. 4662/2020»,[3] δηλαδή, με τις δομές και λειτουργίες που οδήγησαν στο να υπάρξει το Μάτι. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι ο κ. Χαρδαλιάς, ένας μέτριος αλλά με πολύ τουπέ Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας, έγινε ένας μέτριος αλλά με πολύ περισσότερο τουπέ Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας. Αναβάθμιση, όπως και να το κάνεις, αφού το αξίωμα συνοδεύεται πλέον με υπερεξουσίες. Παρεμπιπτόντως, αν το πρόβλημα που προσπαθεί να λύσει το επιτελικό κράτος είναι το ξεκαθάρισμα αρμοδιοτήτων και απόδοσης ευθυνών, τότε για ό,τι γίνεται αυτή τη στιγμή την ευθύνη φέρει μόνο ένας: ο κ. Χαρδαλιάς.

Από την πλευρά των συμφερόντων των εργαζομένων αυτής της χώρας, οι πυρκαγιές είναι ένα συντριπτικό χτύπημα που θα χειροτερέψει τους όρους ζωής τους ακόμα περισσότερο. Δεν είναι απλώς ότι υποβαθμίζεται το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και εργάζεται η πλειοψηφία των εργαζομένων. Είναι μια σειρά από άλλα πράγματα: η αδυναμία ολόκληρων περιοχών να συγκρατήσουν τους κατοίκους τους, ιδιαίτερα τους νέους, καθώς η υποβάθμιση του περιβάλλοντος σημαίνει και πτώση της οικονομικής δραστηριότητας (ιδιαίτερα σε περιοχές που αυτή η δραστηριότητα σχεδόν ταυτίζεται με τον τουρισμό και την αγροτική παραγωγή)· τα ελλείμματα που θα δημιουργηθούν από τις δαπάνες που προκαλεί η αντιμετώπιση των πυρκαγιών και των συνεπειών της, που κατά την προσφιλή τους τακτική οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους θα τα φορτώσουν στην εργατική τάξη (άγρια φορολογία, συμπίεση μισθών και κοινωνικών δαπανών, κτλ)· οι μετακινήσεις πληθυσμών και η αύξηση της μετανάστευσης από τις πυρόπληκτες περιοχές· η συγκέντρωση της γης και της παραγωγικής δραστηριότητας σε όλο και λιγότερους ιδιοκτήτες, καθώς οι μικροί αγρότες και οι υπόλοιποι μικροαστοί του χωριού θα είναι αδύνατο να συντηρήσουν την παραγωγή τους και τις επιχειρήσεις τους.

Η Ελλάδα μετατρέπεται μέσω της πολιτικής που ακολουθούν οι καπιταλιστές σε μια χώρα με όλο πιο φτωχή εργατική τάξη, τα μεσαία της στρώματα καταστρέφονται, η εργατική της δύναμη μεταναστεύει στο εξωτερικό, τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια μιας ολιγομελούς αστικής τάξης, ενώ το περιβάλλον της –στο οποίο στηρίζεται το βασικό εμπορεύσιμο προϊόν του ελληνικού καπιταλισμού, ο τουρισμός– υποβαθμίζεται.

Σε κανέναν εργαζόμενο δεν πρέπει να διαφύγει ότι όλα αυτές οι εξελίξεις δεν είναι αναπόφευκτες, δεν είναι «θέλημα θεού»: είναι οι συνέπειες της λειτουργίας του ελληνικού καπιταλισμού. Δεν είναι δημιούργημα γενικά των ανθρώπων, αλλά δημιούργημα των πολιτικών των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων τους. Είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η αστική πολιτική δεν δίνει σημασία στην προστασία του περιβάλλοντος και των ανθρώπων, αν δεν υπάρχει άμεσο καπιταλιστικό κέρδος από αυτό (ή αν αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι οι ίδιοι καπιταλιστές). Αυτό σημαίνει ότι:

-Σε παγκόσμιο επίπεδο η καπιταλιστική δραστηριότητα συνεχίζεται σε βάρος του περιβάλλοντος, επιβαρύνοντάς το, ενώ ταυτόχρονα το κλίμα αλλάζει προς το χειρότερο. Τα περί «πράσινης οικονομίας» είναι κυριολεκτικά «στάχτη στα μάτια», καθώς η «πράσινη» οικονομία συνεχίζει να είναι επιβλαβής για το περιβάλλον, όπως και κάθε άλλου χρώματος καπιταλιστική οικονομία. Το «πράσινο» δεν αφορά το περιβάλλον, αλλά μάλλον το «πράσινο» χρώμα των δολαρίων, των κερδών που προσδοκούν οι καπιταλιστές από την απαξίωση των παλιότερων τεχνολογιών και την πώληση καινούργιων.

Δεν θα είναι έκπληξη αν στις καμένες εκτάσεις ξεπηδήσουν αιολικά ή φωτοβολταϊκά πάρκα, αντικαθιστώντας δάση με «πράσινη ενέργεια». Οι αστοί άλλωστε είναι οι πρώτοι που παρακάμπτουν το Σύνταγμά τους, που απαιτεί προστασία των δασών και αναδάσωση. Η σημερινή πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως δικαστικός του ΣτΕ, άνοιξε το δρόμο με τη νομιμοποίηση των εξορύξεων στις Σκουριές, ενώ ο νόμος Χατζηδάκη νομιμοποίησε αυτές τις «παρεμβάσεις» των καπιταλιστών όχι μόνο στα δάση αλλά ακόμα και σε περιοχές Natura.

-Όλες οι υποδομές που έχουν σκοπό να προστατέψουν τις ζωές του γενικού πληθυσμού καταρρέουν γιατί οι καπιταλιστές δεν θέλουν τα κέρδη τους να επενδυθούν σε έργα για την προστασία του γενικού πληθυσμού από τις καταστροφές που προκαλεί, εν τέλει, η δική τους δραστηριότητα.

-Ειδικότερα, για την Ελλάδα, είναι πάγια τακτική του ελληνικού αστικού κράτους να δίνει ψίχουλα για τις ανάγκες πολιτικής προστασίας (αντιπυρική, αντιπλημμυρική, αντισεισμική προστασία, κτλ), όπως και γενικά για κοινωνικές δαπάνες. Η μνημονιακή συνθήκη έκανε ακόμα χειρότερη την κατάσταση: τα δασαρχεία και η πυροσβεστική έχουν αποδεκατιστεί από προσωπικό, τα δάση δεν καθαρίζονται, αντιπλημμυρικά έργα δεν γίνονται, κ.ο.κ.

Είναι απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές που πρέπει να εναντιωθεί η εργατική τάξη της χώρας και στις οποίες θα κληθούν να δοκιμαστούν οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και επικαλούνται τα ταξικά της συμφέροντα, απαιτώντας πράγματα που βρίσκονται στο αντίποδα της αστικής πολιτικής:

-Την καθολική προστασία του φυσικού πλούτου όλων των μορφών. Αυτό απαιτεί να καθοριστούν με ακρίβεια οι χρήσεις γης. Εκτάσεις που έχουν καταπατηθεί σε δάση ή ακτές να επιστρέψουν στην αρχική τους μορφή. Όλα τα οικοσυστήματα (δασικά, λιμνιαία, ποτάμια, θαλάσσια, υποθαλάσσια κ.ά.) πρέπει να τύχουν αυστηρής προστασίας. Οι ίδιες οι κοινότητες που ζουν σε εγγύτητα με αυτά θα πρέπει να εκπαιδευτούν και να αναλάβουν ενεργά την προστασία τους ώστε να μπορούν να τα χαρούν οι κάτοικοί τους, οι επισκέπτες, οι επόμενες γενιές. Κάθε προσπάθεια κερδοσκοπίας σε βάρος τους που αλλοιώνει τη λειτουργία τους πρέπει να απαγορευτεί. Για να προστατευθεί το περιβάλλον είναι εν τέλει αναγκαία προϋπόθεση όλη η γη να περάσει στα χέρια του κράτους το οποίο θα καθορίσει τη χρήση της με κριτήριο να γίνει το φυσικό και αλλά και το ανθρωπογενές περιβάλλον (χωριά και πόλεις) βιώσιμο.

-Στα πλαίσια αυτά εννοείται ότι ο περιβαλλοντοκτόνος νόμος του Χατζηδάκη πρέπει να καταργηθεί, όπως και προηγούμενες σχετικές διατάξεις.

-Άμεση ενίσχυση των δασαρχείων με προσωπικό που θα βρίσκεται όλο το χρόνο στο δάσος, θα το γνωρίζει, θα το φροντίζει και θα δημιουργεί τις υποδομές για την πρόληψη και τη γρήγορη αντιμετώπιση πυρκαγιών (παρατηρητήρια, δασικούς δρόμους, αντιπυρικές ζώνες, δεξαμενές νερού, διασφάλιση παροχής ενέργειας για τη λειτουργία των κρουνών κτλ).

-Άμεση ενίσχυση της πυροσβεστικής υπηρεσίας, σε έμψυχο υλικό και υποδομές, αποστρατικοποίησή της, εκπαίδευση και επανεκπαίδευση των πυροσβεστών. Οι δυνάμεις καταστολής είναι άχρηστες για το κοινωνικό σύνολο, όχι οι πυροσβέστες και οι δασοφύλακες. Είναι εξοργιστικό και ενδεικτικό των προτεραιοτήτων του ελληνικού καπιταλισμού το ότι αγοράζονται Αίαντες για να καταστέλλονται οι διαδηλωτές όχι όμως πυροσβεστικά οχήματα για να καταστέλλονται οι πυρκαγιές.

-Μέτρα για τους πυρόπληκτους και τις πυρόπληκτες περιοχές: πλήρεις αποζημιώσεις για τις απώλειες σε οικίες, επιχειρήσεις, ζώα, καλλιέργειες, μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας, μέτρα για αυτούς που μένουν άνεργοι λόγω καταστροφής επιχειρήσεων.

-Λεφτά για αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα, για την υγεία και την παιδεία και όχι για τους τοκογλύφους, τις πολεμικές δαπάνες, την καταστολή του κινήματος και τους καπιταλιστές.

-Τέλος, όλη η καμένη γη πρέπει να προστατευθεί για να ξαναγίνει δάσος. Καμιά αγοροπωλησία σε καμένες εκτάσεις, καμιά αλλαγή χρήσης γης.

ΒΠ

16 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

Κάτω το αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη και της ΝΔ.

Μόνο εμάς φοβούνται. Να μην τους αφήσουμε να ησυχάσουν.

ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ ΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

ΑΥΞΗΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΩΝ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ.

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ.

Όλοι και όλες στην πανεργατική απεργία στις 10 Ιούνη!

Να μην ψηφιστεί η κατάργηση του 8ωρου και η παρεμπόδιση της απεργίας!

Η κυβέρνηση της ΝΔ και των καπιταλιστών επιχειρεί να γυρίσει την κοινωνία 135 χρόνια πίσω, στο Σικάγο, όπου οι εργάτες πάλευαν για το 8ωρο. Επιχειρεί να νομοθετήσει την κατάργηση του 8ώρου, την 10ωρη εργασία με τις απλήρωτες υπερωρίες, τη δουλειά το Σαββατοκύριακο, την ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας, τη γενικευμένη εφαρμογή των ατομικών συμβάσεων σε βάρος των συλλογικών, την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης με τη μίσθωση ιδιωτών δικηγόρων και λογιστών για την περαίωση των συντάξεων, με το κόστος να βαραίνει τους συνταξιούχους, την παρεμπόδιση και τον περιορισμό των απεργιών και τον παραπέρα ασφυκτικό έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η κυβέρνηση της ΝΔ κατέθεσε νομοσχέδιο με το οποίο:

1) Καταργεί το 8ωρο και μας ξαναγυρνάει στις 10 ώρες δουλειά την ημέρα. Το ωράριο εργασίας θα ρυθμίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες των καπιταλιστών, με ατομική σύμβαση.

2) Αυξάνονται οι ώρες της υπερωρίας σε 150 για όλους τους κλάδους, ενώ καταργείται η πληρωμή τους. Ειδικά στους κλάδους όπως του τουρισμού, των συγκοινωνιών, στις κατασκευές κ.ά., για όλους τους μήνες που οι εργαζόμενοι λιώνουν στη δουλειά θα εργάζονται 50ωρο, ενώ ακόμα και η «επιστροφή των ωρών» είναι παραμύθι καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είτε δουλεύουν μεροκάματο, είτε θα απολύονται πριν φθάσουν να δουλέψουν με μειωμένο ωράριο! Ήδη στα εργοτάξια η 10ωρη δουλειά και η δουλειά το Σαββατοκύριακο αποτελεί καθεστώς.

3) Προωθεί τη γενικευμένη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Μετά το άνοιγμα του εμπορίου τις Κυριακές τώρα επεκτείνουν τη δουλειά τα Σαββατοκύριακα και σε νέους κλάδους (πληροφορική, data centers, αποθήκες και logistics, έτοιμο σκυρόδεμα κλπ).

4) Υψώνει νέα εμπόδια στο δικαίωμα της οργάνωσης και αντίστασης και περιορίζεται το δικαίωμα στην απεργία. Το νομοσχέδιο εισάγει υποχρεωτικά τις «ηλεκτρονικές ψηφοφορίες» για τα σοβαρά ζητήματα του σωματείου και για την κήρυξη απεργίας φακελώνοντας τους εργαζόμενους. Δημιουργεί έναν νόμιμο απεργοσπαστικό μηχανισμό καθώς υποχρεώνει τα συνδικάτα να καθορίζουν «προσωπικό ασφαλείας» και στον ιδιωτικό τομέα, που πρακτικά καθιστούν την απεργία κενό γράμμα.

Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση, εισήγαγε στο νομοσχέδιο την απαγόρευση«επαναπροκήρυξη απεργίας που έχει κριθεί παράνομη από τη Δικαιοσύνη, από τη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση».

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση επεξεργάζεται τα νέα αντεργατικά μέτρα, η πανδημία θερίζει και η κυβέρνηση έχει επιφορτιστεί με εγκληματικές ευθύνες για τους 12.500 θανάτους του COVID-19, οι περισσότεροι από τους οποίους συνέβησαν εκτός ΜΕΘ, διότι δεν προχώρησε στην αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας με εξοπλισμό και προσωπικό, με νέες ΜΕΘ, στον πολλαπλασιασμό των δρομολογίων των ΜΜΜ, σε ελέγχους σε χώρους εργασίας και τεστ, στην υποχρέωση των καπιταλιστών για αποσυμφόρηση των εργασιακών χώρων χωρίς καμιά περικοπή μισθών και μίσθωση λεωφορείων για την ασφαλή μεταφορά των εργαζομένων στην εργασία και αποσυμφόρηση των ΜΜΜ, κ.ά.

Αντίθετα, η κυβέρνηση της ΝΔ μπούκωσε με χρήμα τους καπιταλιστές, περιόρισε ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας και οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί ξεσάλωσαν. Επιπλέον, για το χατίρι των καπιταλιστών της τουριστικής βιομηχανίας, άνοιξε την αγορά με 3.000 κρούσματα και με δεκάδες νεκρούς, όταν επέβαλε λοκ-νταουν με κάτω από 1.000 κρούσματα!

Απέναντι στη νέα καπιταλιστική και υγειονομική κρίση και στον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η εργατική τάξη μπορεί να νικήσει μόνο με επανάσταση για την ανατροπή του σάπιου μνημονιακού καθεστώτος. Του καθεστώτος που φόρτωσε τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ώστε να προστατεύσει τα δικά της προνόμια: το αφορολόγητο των εφοπλιστών και των «κεφαλαίων εξωτερικού», την ιδιωτική ιδιοκτησία των τραπεζών που όμως χρυσοπληρώθηκαν με δεκάδες δις ευρώ κρατικά κεφάλαια που φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος, τη φορολογική ασυλία και τα προνόμια της εκκλησιαστικής μαφίας, τη συνεχιζόμενη ληστεία μέσω των διοδίων από τις τεχνικές εταιρείες, τις κρατικές επιδοτήσεις σε επιχειρηματίες. Για όλους αυτούς το κρατικό χρήμα συνέχισε να ρέει στις τσέπες τους, ενώ τσακίστηκαν μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες για υγεία, παιδεία, δημόσιες συγκοινωνίες κλπ. Επιπλέον, με τη μνημονιακή αντεργατική νομοθεσία βάθυνε η εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων και πάλι προς όφελος των κεφαλαιοκρατών. Αυτό είναι το μνημονιακό παρόν και ακόμα χειρότερο είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν.

Η εργατική τάξη να δώσει απάντηση με το δικό της πρόγραμμα:

Διαγραφή του χρέους. Παρά τους κομπασμούς των μνημονιακών κομμάτων, το χρέος είναι σήμερα μεγαλύτερο από το 2010 σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Και παρά την προσωρινή  εξυπηρέτησή του, είναι θέμα χρόνου να επανεμφανιστεί σαν πρόβλημα. Η διαγραφή του δημόσιου χρέους είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο: Με την παύση πληρωμής του και την άρνησή του. Δηλαδή, με τη μονομερή διαγραφή του, εκτός από το μέρος του που οφείλεται στα ασφαλιστικά ταμεία.

Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος: Η διαγραφή του χρέους μηδενίζει την αξία των χρεογράφων του ελληνικού δημοσίου και οδηγεί σε χρεοκοπία το καραβοτσακισμένο τραπεζικό σύστημα. Η μοναδική λύση που είναι συμβατή με τη διαγραφή του χρέους, είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και η συγχώνευσή τους σε ένα τραπεζικό ίδρυμα.

Κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων: Με την κρατικοποίηση των τραπεζών, κρατικοποιούνται αυτόματα και οι επιχειρήσεις που ελέγχονται από τις τράπεζες, είτε μέσω συμμετοχής των τραπεζών στο μετοχικό τους κεφάλαιο είτε μέσω δανεισμού. Στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας πρέπει επίσης να κρατικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση (π.χ. εταιρείες ενέργειας, ΟΤΕ, αεροδρόμια)

Χωρισμός κράτους – εκκλησίας: Διακοπή της μισθοδοσίας των παπάδων από το κράτος, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μεσαιωνικού άβατου του Αγίου Όρους. Το κράτος της εργατικής τάξης πρέπει να είναι ένα κοσμικό κράτος, στο οποίο η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση.

Έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη: Η διαγραφή του χρέους και οι συνέπειές της παραβιάζουν καταστατικές αρχές της ΕΕ και θέτουν αυτόματα τη χώρα εκτός της ένωσης. Η έξοδος από την ευρωζώνη και η εισαγωγή εθνικού νομίσματος είναι παράπλευρη συνέπεια της αναγκαίας για την εργατική τάξη πολιτικής.

Έξοδος από το ΝΑΤΟ – κλείσιμο των αμερικανικοΝΑΤΟϊκών βάσεων: Το ΝΑΤΟ σαν παγκόσμιος χωροφύλακας περιφρουρεί – μεταξύ άλλων – και την εξουσία και τα προνόμια της αστικής τάξης στις χώρες – μέλη του. Η υλοποίηση του προγράμματος που υπηρετεί τα εργατικά συμφέροντα, απαιτεί το ξεδόντιασμα των ΝΑΤΟϊκών μηχανισμών με το κλείσιμο των βάσεων.

Η επαναστατική ανατροπή του αστικού καθεστώτος είναι ο μοναδικός δρόμος για την ικανοποίηση των αιτημάτων της εργατικής τάξης εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Ο αγώνας για ψωμί, δουλειά, υγειονομική περίθαλψη, παιδεία, μείωση των ωρών εργασίας, κοινωνική ασφάλιση, είναι αγώνας για την προλεταριακή επανάσταση. Είναι αγώνας ενάντια στα προνόμια της αστικής τάξης που οι μνημονιακές κυβερνήσεις προστάτευσαν σφαγιάζοντας μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και εργατικά δικαιώματα.

Σε αυτήν την προοπτική πρέπει να κινηθεί η εργατική τάξη παλεύοντας ταυτόχρονα για την βελτίωση της ζωής της διεκδικώντας συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αύξηση των κοινωνικών δαπανών και προστασία των ανέργων .

Με ενιαίο εργατικό μέτωπο η εργατική τάξη πρέπει επίσης να δώσει τη μάχη για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού της κινήματος, ενάντια στην αστική επιρροή, τον κυβερνητικό και κρατικό παρεμβατισμό και την παραταξιοποίηση. Απέναντι στην αδράνεια της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, να προβάλει τον αγωνιστικό συντονισμό σωματείων, ΕΚ και Ομοσπονδιών διεκδικώντας άμεσα την υπογραφή ΕΓΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς τα μεροκάματα και τις συντάξεις.

Οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος σε νέα βάση, με κλαδικά πανεθνικά συνδικάτα κατά κλάδο παραγωγής.

 Είναι επίσης, ανάγκη να προχωρήσει η αναδιάρθρωση, να μειωθούν οι Ομοσπονδίες σε 20-25 (από 74 κλαδικές και συνταξιουχικές Ομοσπονδίες που είναι σήμερα) σύμφωνα με το σχέδιο του οργανωτικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που μένει στα χαρτιά, αφού γίνουν ορισμένες αναγκαίες τροποποιήσεις. Η ΓΣΕΕ πρέπει να είναι ένωση μόνο των Ομοσπονδιών και τα Εργατικά Κέντρα να μετατραπούν σε όργανα συντονισμού της ΓΣΕΕ σε τοπικό επίπεδο χωρίς παραπέρα δικαιώματα.

Ολόκληρη η εργατική τάξη πρέπει να αποκτήσει ενιαία οργάνωση, να καταργηθούν οι αναχρονιστικές δομές, να συγχωνευτεί η ΑΔΕΔΥ με τη ΓΣΕΕ.

 Εμπρός να μετατρέψουμε τα συνδικάτα σε όργανα πάλης στα χέρια των εργατών, σε φρούρια αγώνα, σε πραγματικό σπίτι του εργάτη, σε σχολειά της νέας κοινωνίας, σε σχολειά του σοσιαλισμού!

Η απάντηση βρίσκεται στην επίμονη δουλειά μέσα στο υπάρχον κίνημα για την επαναστατικοποίησή του και τη μετατροπή του σε πραγματικά ταξικό κίνημα που θα δρα στην κατεύθυνση της υλοποίησης της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, η οποία προέκυψε από την θέση της στην παραγωγή, και που δεν είναι άλλη από την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, χωρίς φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς πολέμους. Χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.

Όλοι και όλες στην απεργία στις 10 Ιούνη και στις συγκεντρώσεις!

Κλιμάκωση του αγώνα για να μην ψηφιστεί το αντεργατικό νομοσχέδιο!

Ιούνης 2021,

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ δολοφονεί

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους Παλαιστίνιους

Το καθεστώς απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει το κράτος του Ισραήλ για τους μη Εβραίους κατοίκους της κυρίαρχης επικράτειάς του και των κατεχόμενων περιοχών είναι η αιτία για τη βία που βλέπουμε αυτές τις μέρες στην Παλαιστίνη. Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα εγκληματικό κράτος που καταπιέζει τον παλαιστινιακό πληθυσμό και ασκεί μια μορφή «ήπιας» εθνοκάθαρσης. Σκοπός του είναι να αρπάξει όλη τη γη, να ληστέψει όλες τους πόρους και τελικά να μειώσει στο ελάχιστο τον αραβικό πληθυσμό που ζει εγκλωβισμένος εντός των ορίων του. Είναι σίγουρο ότι αν δεν παρακολουθούσε ο υπόλοιπος πλανήτης και αν δεν αντιστέκονταν οι Παλαιστίνιοι θα προχωρούσε σε κανονική εθνοκάθαρση. Οι ακροδεξιές δυνάμεις του Ισραήλ, δηλαδή, δυνάμεις που διαφέρουν από τους ναζιστές μόνο ως προς τους ποιους θεωρούν κατώτερους και άξιους να θανατωθούν, έχουν γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια. Έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, ως «τάγματα εφόδου» του εβραϊκού εθνικισμού, στα επεισόδια των τελευταίων ημερών επιτιθέμενες εδώ και καιρό στους άραβες αλλά και στους αριστερούς Ισραηλινούς.

Το καθεστώς απαρτχάιντ ενισχύεται σε θεσμικό αλλά και σε οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο. Από τον νόμο με συνταγματική ισχύ που ψηφίστηκε το 2018 που αναγνωρίζει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό μόνο στους Εβραίους και αντιμετωπίζει ως απειλή τους Παλαιστίνιους, ακόμα και αυτούς που είναι πολίτες του Ισραήλ, μέχρι την καθημερινή πρακτική που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι: τις εξώσεις από τα σπίτια τους, το άρπαγμα της γης τους για να εποικισθεί από Εβραίους, τον εγκλωβισμό των Παλαιστινίων σε απομονωμένους θύλακες, την έλλειψη πολιτικών δικαιωμάτων για τους Παλαιστίνιους των κατεχομένων, το καθεστώς πολίτη δεύτερης κατηγορίας για τους άραβες που ζουν στο κυρίαρχο Ισραήλ, τον πλήρη έλεγχο της ζωής των παλαιστινιακών πληθυσμών, τις καθημερινές ταπεινώσεις που υφίστανται. Κανένας λόγος δεν γίνεται πλέον για ανεξάρτητο κράτος των Παλαιστινίων και κάθε αναφορά σ’ αυτό αντιμετωπίζεται με έχθρα από το κράτος το Ισραήλ.

Το κράτος του Ισραήλ στηρίχθηκε σ’ αυτήν την πολιτική από τους μεγάλους ιμπεριαλιστές της γης, κυρίως τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που συνεχίζουν να κλείνουν τα μάτια τους στις αγριότητες που διαπράττει και τη ναζιστικού τύπου πολιτική που ασκεί. Τα πάνω από τρία δισ. δολ. της ετήσιας επιχορήγησης των ΗΠΑ προς το Ισραήλ έχουν εξοπλίσει το Ισραήλ με τα πιο σύγχρονα όπλα, ένα εξελιγμένο σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας (τον «Σιδερένιο Θόλο»), μαχητικά αεροσκάφη και drones, για να μπορεί να ασκεί αυτήν την πολιτική με επιτυχία. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ όχι μόνο κάνουν πώς δεν βλέπουν την εγκληματική πολιτική του κράτους του Ισραήλ αλλά την ενθαρρύνουν κιόλας (π.χ., με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ), δίνει ώθηση στην αποθράσυνση της αστικής τάξης  και των ακροδεξιών-φασιστικών δυνάμεων του Ισραήλ.

Η σύγκρουση στην Παλαιστίνη δεν είναι σύγκρουση ανάμεσα σε ισοδύναμες δυνάμεις. Είναι σύγκρουση ανάμεσα σε ένα οργανωμένο, πάνοπλο κράτος με διεθνή ιμπεριαλιστικά στηρίγματα και προστασία που εκμεταλλεύεται, καταπιέζει και τρομοκρατεί το μισό πληθυσμό του (τους Παλαιστίνιους) που ζει εντός του με ατιμωρησία, ενώ από την άλλη βρίσκεται ένας λαός που στερείται δικαιωμάτων, που ζει ως φυλακισμένος στις πατρογονικές του εστίες, όταν δεν εκδιώκεται από αυτές, που είναι έκθετος στις αυθαιρεσίες των κατακτητών του. Η μόνη πραγματική υποστήριξη που μπορούν να έχουν οι Παλαιστίνιοι είναι από τους άλλους λαούς.

Για κάθε εργαζόμενο της Ελλάδας και για κάθε έντιμο πολίτη είναι φανερό ποιανού το μέρος πρέπει να πάρει. Η στήριξη του αγώνα των Παλαιστινίων, η καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ δεν είναι αντισημιτισμός: είναι στοιχειώδες έκφραση αλληλεγγύης και διεθνισμού απέναντι σε μια πολιτική απαρτχάιντ, απέναντι σε μια ιμπεριαλιστική και ρατσιστική πολιτική. Στο ίδιο το Ισραήλ υπάρχουν Εβραίοι εργαζόμενοι και πολίτες που το κατανοούν αυτό και με μεγάλη αυτοθυσία υπερασπίζονται τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Το δικό μας καθήκον στην Ελλάδα πρέπει να μεταφραστεί σε κάθε ενέργεια που εμποδίζει το κράτος του Ισραήλ να εφαρμόζει ανεμπόδιστα την πολιτική του και σε στήριξη των Παλαιστινίων. Μεταφράζεται ακόμα σε αγώνα ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας που τα τελευταία χρόνια έχουν συνάψει στενή σχέση με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Πρόκειται για μια εξωτερική πολιτική που είναι η άλλη όψη της εσωτερικής μνημονιακής πολιτικής, του ταξικού απαρτχάιντ που εφαρμόζει η αστική τάξη σε βάρος της εργατικής τάξης της Ελλάδας.

Για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα, τα κέρδη και τα προνόμια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των αρχιεπισκόπων, οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις «μάτωσαν» την ελληνική εργατική τάξη, περιόρισαν και συνεχίζουν να περιορίζουν τα δικαιώματά της στη δουλειά, στη μόρφωση, στην υγεία, στην αξιοπρέπεια.

Για να εξασφαλιστούν τα ίδια συμφέροντα η αστική τάξη έβαλε τη χώρα στη δούλεψη των αμερικανών ιμπεριαλιστών ως ένα κομμάτι γης προς ενοικίαση για τις στρατιωτικές δυνάμεις των αρχι-μακελλάρηδων του κόσμου.

Για να προστατευθούν αυτά τα συμφέροντα, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας κάνουν συμφωνίες με τους Ισραηλινούς για το πώς θα αρπάζουν το φυσικό αέριο που βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών της Λωρίδας της Γάζας, το οποίο φυσικά ανήκει στους Παλαιστίνιους, για να το μεταφέρουν στην Ευρώπη.

Για να προστατευθούν αυτά τα συμφέροντα αγοράζουν τεχνογνωσία από τους Ισραηλινούς (έχουν πείρα αυτοί) για να μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού της Ελλάδας και συνάπτουν συμφωνίες για κοινές στρατιωτικές ασκήσεις.

Οι εχθροί των Παλαιστινίων είναι και δικοί μας εχθροί.

Κάτω το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Ανεξάρτητο κράτος για τους Παλαιστίνιους.

Να πληρώσουν οι σιωνιστές για τα εγκλήματά τους.

Καμιά ανοχή στην φιλοϊσραηλινή πολιτική της κυβέρνησης.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Διαβάστε το νέο φύλλο της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ εδώ:

https://anasyntaxi.gr/Depository/Anasyntaxi/TEYXOS-72.pdf

Aπόφαση Πολιτικής Επιτροπής

Ανθρωποθυσίες για τα 200 χρόνια από το 1821

Η κυβέρνηση επιδιώκει την όξυνση και δεν φοβάται το ενδεχόμενο να έχουμε ακόμα και νεκρούς για να ισχυροποιήσει τη θέση της και να διαλύσει ακόμα περισσότερο τις οργανώσεις της εργατικής τάξης.

Ενώ συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, η αστική τάξη ανασυντάσσεται από την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας και προετοιμάζεται για την αντιμετώπιση της παρούσας υποτροπής της καπιταλιστικής κρίσης.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει αναλάβει το έργο αυτό: της περαιτέρω ανασύνταξης των αστικών δυνάμεων και της παραπέρα διάλυσης του αντίπαλου στρατοπέδου, του στρατοπέδου της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη, βρίσκεται παραζαλισμένη από την ήττα της μνημονιακής δεκαετίας, με τις συνδικαλιστικές και πολιτικές της οργανώσεις αποδυναμωμένες, ωστόσο παραμένει κοινωνική πλειοψηφία που συνεχώς διευρύνεται από την καταστροφή μεσαίων στρωμάτων που κατρακυλάνε στις γραμμές του προλεταριάτου.