Οι ευρωεκλογές, τα αποτελέσματα και οι συνέπειές τους

Είναι αξιοπερίεργο ότι οι εκλογές που συγκινούν λιγότερο από οποιεσδήποτε άλλες την εργατική τάξη μπορούν να προκαλέσουν τόση αναταραχή. Οι ευρωεκλογές του 2024, ενώ συνοδεύτηκαν από μεγάλη αποχή, πυροδοτούν εξελίξεις στην ΕΕ αλλά και στην Ελλάδα.

Στην ΕΕ η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία (το κόμμα της Λε Πεν: 31,37% από 23,34% στις ευρωεκλογές του 2019), στη Γερμανία (το κατά βάση ναζιστικής ιδεολογίας AfD: 15,20% από 10,98) και στην Αυστρία (το FPO: 25,40 από 19,7%) έκανε μεγάλη αίσθηση. Στη Γαλλία, ο Μακρόν αναγκάστηκε να προκηρύξει εκλογές, ενώ στη Γερμανία, η δημοτικότητα του καγκελάριου Σολτς βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση.

Ωστόσο, άλλα στοιχεία δείχνουν ότι αυτή η άνοδος δεν είναι ομοιόμορφη σε όλη την ΕΕ. Στη Φιλανδία, το εθνικιστικό κόμμα (The Finns Party) το οποίο είχε έρθει δεύτερο στις βουλευτικές εκλογές ένα χρόνο πριν με ποσοστό 20,06% και συμμετείχε στην κυβέρνηση, έπεσε  στο 7,60%, ενώ ανέβηκε η Αριστερή Συμμαχία (κόμμα κατά τα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ), η οποία βγήκε δεύτερη δύναμη με 17,32%. Στη Δανία, επίσης, το ακροδεξιό Λαϊκό κόμμα που είχε φτάσει το 2015 να καταγράφει 21,1% βρίσκεται σε κάθετη πτώση και στις 9 Ιούνη πήρε 6,4%. Την πρώτη θέση κατέκτησε το κόμμα της Πράσινης Αριστεράς με 17,4%.

Το γενικότερο συμπέρασμα είναι ότι στις ευρωεκλογές ευνοήθηκαν οι αντιπολιτεύσεις, δεξιές-ακροδεξιές ή (light) αριστερές, σε βάρος κυβερνώντων κομμάτων που σήκωσαν το βάρος αντιλαϊκών πολιτικών.

Αυτό δείχνουν και τα αποτελέσματα στη Μ. Βρετανία, όπου το Συντηρητικό κόμμα έχασε 20 ποσοστιαίες μονάδες και 6,5 εκατομμύρια ψήφους, προς όφελος κυρίως του ακροδεξιού Φάρατζ, ενώ το Εργατικό κόμμα έχασε μισό εκατομμύριο ψήφους και ανέβηκε μόλις 2%, απέχοντας πολύ από το 40% που είχε κερδίσει το 2017 υπό την ηγεσία του Κόρμπιν. Η νίκη των εργατικών ήταν σαρωτική μόνο στις έδρες που κατέκτησαν λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος. Στη λαϊκή ψήφο, ο πολυδιαφημισμένος μετριοπαθής Στάρμερ απέτυχε παταγωδώς.

Κύρια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα είναι η Ιταλία. Τα κόμμα της Μελόνι αύξησε το ποσοστό του από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές (του 2022) και το ίδιο έγινε με τους ακροδεξιούς συμμάχους της.

Μια προσεκτικότερη ματιά, δείχνει ότι το κόμμα της Μελόνι, όπως και αυτό της Λε Πεν, αναπληρώνουν ένα κενό δεξιών κομμάτων (Χριστιανοδημοκρατικών, Ρεπουμπλικανικών, κ.τ.λ.), τα οποία οδηγήθηκαν σε σοβαρή μείωση, μέχρι εξαφάνισης, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο, τα κόμματα αυτά μόλις έρχονται στην εξουσία, οι αντι-ΕΕ κορόνες τους πάνε περίπατο και γίνονται βασικοί υποστηρικτές μιας ΕΕ πιο επιθετικής απέναντι στους μετανάστες και στην εργατική τάξη, ενώ βαθαίνουν τις σχέσεις των χωρών τους με τις ΗΠΑ.

Η βάση αυτών των πολιτικών τάσεων, είναι ότι η ΕΕ συνολικά έχει αποδυναμωθεί, ιδιαίτερα μετά την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008-9. Ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ της Ευρωζώνης τα τελευταία δύο έτη κινείται λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το μηδέν, δηλαδή, είναι στάσιμος. Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη παραμένει 15% κάτω από αυτόν που είχε πριν από την κρίση του 2008-9. Ειδικότερα, η λεγόμενη ατμομηχανή της ΕΕ, η γερμανική οικονομία, φαίνεται να έχει τα σοβαρότερα προβλήματα παρουσιάζοντας πολύ συχνά τα τελευταία τρία χρόνια μείωση του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ αντί για αύξηση. Αυτό εκφράζεται κυρίως στον τομέα της μεταποίησης, που έχει υποχωρήσει σχεδόν στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτό της πανδημίας, παρόλο που δεν υπάρχει πλέον πανδημία. Οι πραγματικοί μισθοί στη Γερμανία εμφανίζονται μειωμένοι κατά 6% σε σχέση με το 2019. Η συμμετοχή του γερμανικού ΑΕΠ στο παγκόσμιο βρίσκεται σε υποχώρηση (3,45% το 2019, 3,15% το 2023). Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τη Γαλλία και για την Ιταλία. Επιπλέον: η Γαλλία έχει ένα δημόσιο χρέος 2,3 τρισ. ευρώ, περίπου 110% του ΑΕΠ, ενώ το χρέος των επιχειρήσεων της είναι κοντά στο 160% του ΑΕΠ, ο χειρότερος δείκτης από οποιαδήποτε άλλη αναπτυγμένη χώρα. Η Ιταλία έχει δημόσιο χρέος στο 139% του ΑΕΠ. Η υποβάθμιση αυτών των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οδηγεί σε μια έξαρση του εθνικισμού, το όπλο που χρησιμοποιούν οι αστικές τάξεις για να πετύχουν τη στοίχιση των εργαζόμενων μαζών πίσω από τα μεγαλεπήβολά σχέδια τους. Η έξαρση του εθνικισμού βέβαια στρέφεται τελικά ενάντια στην ίδια την εργατική τάξη που θα πρέπει να κάνει «θυσίες» για να στηρίξει τη μεγαλοσύνη του γαλλικού, του γερμανικού, του ιταλικού, κ.ο.κ., έθνους.

Πρόσφατες εξελίξεις επιδεινώνουν περαιτέρω τη θέση των ευρωπαίων καπιταλιστών. Ο πόλεμος στην Ουκρανία τους υποχρεώνει να σταματήσουν τις επενδύσεις τους στη Ρωσία και να αγοράζουν ακριβότερο φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ. Οι κυρώσεις και οι δασμοί των ΗΠΑ σε βάρος της Κίνας επίσης επηρεάζει αρνητικά την καπιταλιστική Ευρώπη που πρέπει να αποσύρει επενδύσεις από τη μεγάλη αγορά της Κίνας. Γενικά, ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας συνθλίβει τους Ευρωπαίους καπιταλιστές.

Ένας γενικός δείκτης της αποδυνάμωσης της ΕΕ είναι ότι το κοινό νόμισμα της Ευρωζώνης, το ευρώ, αποτελούσε το 27,6% των παγκόσμιων αποθεματικών σε συνάλλαγμα το 2009, αλλά έχει μειωθεί λίγο κάτω από το 20% το 2023.

Επιπλέον, όλη η ΕΕ, και η αναπτυγμένη, αλλά ακόμα περισσότερο, οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης που είναι μέλη της ΕΕ, αντιμετωπίζουν μεγάλη δημογραφική πίεση. Η μείωση του πληθυσμού και ο γηρασμός της Γηραιάς Ηπείρου είναι γεγονός. Η απάντηση σε αυτό θα ήταν μόνο μια σοβαρή άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας ή η είσοδος ξένου εργατικού δυναμικού στην ΕΕ. Το πρώτο δεν φαίνεται να γίνεται, καθώς οι επενδύσεις εμφανίζουν κάμψη σε όλη την ΕΕ, ενώ το δεύτερο είναι το βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο που χρησιμοποιεί η ακροδεξιά και ο εθνικισμός για την άνοδό του.

Όλα τα παραπάνω είναι ενδείξεις ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός βρίσκεται σε παρακμή και σήψη. Αδυνατεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Ως αποτέλεσμα, γίνεται πιο επιθετικός σε βάρος της και τον τελευταίο καιρό καταφεύγει στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών για να αντιμετωπίσει την κρίση του. Η αδυναμία της εργατικής τάξης σε ευρωπαϊκή κλίμακα να αναλάβει την πρωτοβουλία για την ανατροπή του καπιταλισμού δίνει την ευκαιρία σε ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις να ενισχυθούν.

Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές στην Ελλάδα, καταγράφηκε στο 41,39% που είναι ιστορικό χαμηλό για συμμετοχή σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Είναι η πρώτη φορά που όσοι πήγαν να ψηφίσουν είναι λιγότεροι από όσους δεν πήγαν. Στην κάλπη πήγαν 4.062.092 ψηφοφόροι και τα έγκυρα ήταν 3.976.085. Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης, στο δημοψήφισμα του 2015, μόνο οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ ήταν 3.558.864, δηλαδή μόλις 400 χιλιάδες λιγότεροι από όσους επέλεξαν κάποιο ψηφοδέλτιο την 9η Ιούνη. Το 2015 πήγαν στην κάλπη 6.161.338, περίπου ίσοι με όσους ψήφισαν το Μάη του 2023 (6.061.040). Η συμμετοχή μειώθηκε μεταξύ Μάη και Ιούνη 2023 κατά περίπου 800 χιλιάδες ψήφους, γεγονός που ερμηνεύεται από: α. Το σοκ που προκάλεσε η θριαμβευτική νίκη της ΝΔ και η επακόλουθη αποσυσπείρωση της αντιπολίτευσης, β. Την βεβαιότητα για τον τελικό νικητή και γ. Από την απουσία από τη μάχη των βουλευτικών μηχανισμών, οι οποίοι έδωσαν τη μάχη το Μάη, αλλά όχι τον Ιούνη, καθώς οι εκλογές έγιναν με λίστα.

Η τεράστια αποχή είναι το κλειδί για να εξηγηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα.

Η μεταβολή στη συμμετοχή σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2019 είναι 17,3% και σε σύγκριση με τον Μάη του 2023 είναι 12,35%. Η μείωση στη συμμετοχή φαίνεται να είναι ομοιόμορφη με μικρές διακυμάνσεις. Μικρότερη πτώση της συμμετοχής έχουμε μόνο στην Α’ Αθήνας με -8,33%, όπου όμως η συμμετοχή πέφτει κάτω από το πανελλαδικό ποσοστό στο 39,7%, κάτι που δείχνει ότι ήταν ήδη πολύ χαμηλά. Στο υπόλοιπο Λεκανοπέδιο, τόσο στις εργατικές περιοχές, όπου η συμμετοχή είναι στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σημαντικά χαμηλότερη από τον πανελλαδικό μέσο όρο, όσο και στις ενδιάμεσες, αλλά και τις καθαρά αστικές–μικροαστικές περιοχές, η πτώση είναι ομοιόμορφη. Στα αστικά κέντρα που βρίσκεται συγκεντρωμένη η εργατική τάξη είναι μεγαλύτερη η αποχή και καταγράφουν μεγαλύτερα ποσοστά ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στις αγροτικές περιοχές παρατηρείται ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ και της άκρας δεξιάς.

Από τα στοιχεία δεν φαίνεται κάποιο ιδιαίτερο ταξικό χαρακτηριστικό της αύξησης της αποχής. Ωστόσο, η αποχή γενικά φαίνεται να έχει ταξικό πρόσημο και να είναι ενισχυμένη στις εργατικές περιοχές.

Πέρα από τους γενικούς λόγους που κρατάνε ψηλά την αποχή σε πολλές χώρες της ΕΕ, υπάρχουν ιδιαίτεροι «εθνικοί» λόγοι που εξηγούν το ιστορικό χαμηλό της 9ης Ιούνη. Αυτοί είναι: α. Η μικρή χρονική απόσταση από την προηγούμενη εθνική κάλπη. Ευρωεκλογές που είχαν μεγάλο «εθνικό ενδιαφέρον» ήταν αυτές που γίνονταν λίγο πριν από προγραμματισμένες εκλογές και η αντιπολίτευση προσδοκούσε ανατροπή. Τέτοιες ήταν το 1984 (που η ΝΔ υπό τον Αβέρωφ ήλπιζε σε νίκη ώστε ο ΠτΔ Καραμανλής να ανατρέψει άμεσα την κυβέρνηση), το 1999 (νίκη ΝΔ που όμως ανατράπηκε από το ΠΑΣΟΚ την επόμενη χρονιά), το 2009 (βαριά ήττα ΝΔ που ανάγκασε τον Καραμανλή να προσφύγει τον Οκτώβρη σε κάλπες), το 2014 (πρώτη φορά Αριστερά 1η δύναμη σε εθνικές κάλπες –πρόκριμα για το 2015) και το 2019 (ευρεία νίκη ΝΔ που οδήγησε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε παραίτηση). Αντίθετα, ευρωεκλογές που γίνονταν μετά από βουλευτικές εκλογές είχαν περιορισμένο ενδιαφέρον και συμμετοχή. Τέτοιες ήταν το 2004 (συμμετοχή 63% από 76% στις βουλευτικές μόλις 3 μήνες πριν) και το 1994 (συμμετοχή 71% από 79% στις βουλευτικές 8 μήνες πριν, ενώ ήταν επίσης οι πρώτες εκλογές που υπήρξε τόσο μεγάλη διασπορά ψήφου σε μικρά κόμματα –τα κόμματα κάτω από 3% άθροισαν 8,38%, ποσοστό πρωτοφανές για τα τότε δεδομένα των μαζικών πολιτικών ρευμάτων και των ισχυρών κομματικών μηχανισμών).

β. Η απουσία πολιτικού διακυβεύματος. Το δίλημμα Μητσοτάκη «ΝΔ ή αστάθεια» δεν έπεισε κανέναν. Δεν έπεισε ούτε τους «φίλους» που δεν αισθάνθηκαν ότι η σταθερότητα της κυβέρνησης απειλείται, αλλά ούτε τους «εχθρούς» που επίσης δεν πίστευαν ότι μπορούν να απειλήσουν τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Η μεγάλη πτώση της ΝΔ σε ψήφους και ποσοστά με την ταυτόχρονη πτώση σε ψήφους και των άλλων κομμάτων δείχνει ότι δεν πήγαν στην κάλπη μαζικά ούτε οι «φίλοι», ούτε οι «εχθροί». Η εργατική τάξη δεν είχε καμία ελπίδα και οι μικροαστοί και οι αστοί δεν ένιωθαν απειλή. Από μια άποψη, η ΝΔ έπεσε θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Η πολιτική κυριαρχία της καθησύχασε τους «φίλους» και αποθάρρυνε τους «εχθρούς».

Η μεγάλη πτώση της Νέας Δημοκρατίας

Η πολιτική φθορά δεν υπάρχει γενικώς και αορίστως, αλλά χρειάζεται κάποιον να την υποδεχτεί. Η δυσαρέσκεια από την κυβέρνηση δεν συνεπάγεται απαραίτητα πολιτική φθορά για το κυβερνών κόμμα. Όσο δεν υπάρχει πολιτικός φορέας να υποδεχτεί τη δυσαρέσκεια, αυτή δεν θα μετατρέπεται σε πολιτική φθορά. Αυτό που είδαμε την 9η Ιουνίου δεν είναι δείγμα πολιτικής φθοράς της ΝΔ, αλλά εκδήλωση της δυσαρέσκειας, προερχόμενη σε μεγάλο βαθμό από τα μεσαία στρώματα που στήριξαν τη ΝΔ, αλλά πλήττονται από τα φορολογικά μέτρα. Από αυτή την εκδήλωση δυσαρέσκειας δεν αναδείχτηκε κάποιος διεκδικητής της κυβέρνησης. Η ΝΔ παραμένει κυρίαρχο κόμμα και το αστικό κομματικό σύστημα παραμένει στον αστερισμό του κυρίαρχου κόμματος.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα της 9ης Ιούνη τελειώνει το επιχείρημα του 41% και δημιουργεί πίεση στην κυβέρνηση, ενώ διευκολύνει την εκδήλωση διαφωνιών και τη συγκρότηση εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, παρά την μεγάλη πτώση σε ψήφους και ποσοστά, είναι η 5η συνεχόμενη νίκη της ΝΔ σε εθνικές κάλπες από το 2019 (Ευρωεκλογές 2019, βουλευτικές 2019, βουλευτικές Μάη και Ιούνη 2023 και ευρωεκλογές 2023) και παρά την πίεση που ασκεί το εκλογικό αποτέλεσμα στη ΝΔ, είναι πιθανό να κλείσει μια γεμάτη οκταετία στην κυβέρνηση το 2027, και μάλιστα με καλές πιθανότητες να την επεκτείνει περαιτέρω.

Αναδεικνύονται ωστόσο και τα αδύναμα σημεία αυτής της κυριαρχίας. Η ΝΔ δεν έχει καταφέρει να συγκροτήσει ένα ισχυρό πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα που θα στήριζε την εκλογική της παρουσία. Στηρίζεται σε έναν συνασπισμό συμφερόντων, σε μια ισχυρή ταξική συμμαχία που ενεργοποιείται όταν κρίνεται πραγματικά η κυβερνητική εξουσία. Αυτή η ταξική συμμαχία έμεινε αδρανής στις 9 Ιούνη, αλλά η ΝΔ μπορεί να ελπίζει στην ενεργοποίησή της το 2027 ή όποτε ξαναγίνουν εκλογές.

Η συνολική εικόνα των αποτελεσμάτων

Το βράδυ των ευρωεκλογών στην Ελλάδα, θα νόμιζε κανείς ότι (σχεδόν) όλοι κέρδισαν. Παρόλο που καμιά από τις υποτίθεται κυβερνητικές δυνάμεις δεν έπιασε τους στόχους της, όλοι βρήκαν κάποιο θετικό στοιχείο να προβάλουν. Η ΝΔ πανηγύρισε την πρωτιά, ο ΣΥΡΙΖΑ τη διατήρηση της 2ης θέσης και το ΠΑΣΟΚ την αύξηση των ποσοστών του.

Παρά την συνολική υποχώρηση σε ψήφους που παρουσίασαν τα μνημονιακά κόμματα, είναι σαφές ότι το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί νίκη για την αστική τάξη, καθώς εξακολουθεί να ελέγχει πλήρως το πολιτικό παιχνίδι.

Η ΝΔ συνεχίζει να μην αντιμετωπίζει πίεση από κάποιον διεκδικητή της εξουσίας αλλά φαίνεται να έχει διαρροές κυρίως προς τα δεξιά της. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, παρά τους πανηγυρισμούς των ηγετικών ομάδων τους, μπήκαν σε εσωκομματική κρίση. Ο Ανδρουλάκης αμφισβητήθηκε ευθέως και αναγκάστηκε να συναινέσει σε νέα εκλογή ηγεσίας, ενώ ανάλογη κρίση περνάει και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει την ηγεσία Κασσελάκη.

Το κυρίαρχο θέμα στη λεγόμενη «κεντροαριστερά» είναι η συνεργασία για την οικοδόμηση ενός μεγαλύτερου φορέα ή ενός ισχυρότερου ψηφοδελτίου που να μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της ΝΔ. Το πρόβλημα όμως, για αυτόν τον χώρο δεν είναι η πολυδιάσπαση, αλλά η αδυναμία του να πει κάτι διαφορετικό από τη ΝΔ. Η πολυδιάσπαση και η περιορισμένη εκλογική εμβέλεια, είναι συμπτώματα της προγραμματικής ένδειας.

Στασιμότητα σε ψήφους, αλλά αύξηση ποσοστών λόγω αποχής παρουσίασε η Αριστερά, η οποία σε όλες της τις εκδοχές παραμένει χωρίς πρόταση εξουσίας, καθιστώντας την όποια εκλογική της επίδοση αδιάφορη και ακίνδυνη για την αστική κυριαρχία.

Ευρωεκλογές 2024

Μαυρίζουμε κυβέρνηση,

μνημονιακά κόμματα,

άκρα δεξιά,

χρησιμοποιώντας τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς

Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου διεξάγονται σε κλίμα πολεμικής προετοιμασίας και κλιμακούμενης έντασης. Στην παγκόσμια οικονομία βαραίνουν οι συνέπειες της περασμένης κρίσης, καθώς και ο τρόπος με τον οποίον ξεπεράστηκε, χωρίς να υπάρξει η αναγκαία καταστροφή κεφαλαίου στην απαιτούμενη κλίμακα.

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός σαπίζει. Παρά την αύξηση του πλούτου, παρά τις πρωτοφανείς δυνατότητες της τεχνολογίας και της επιστήμης να εξασφαλίσει ένα λαμπρό μέλλον για την ανθρωπότητα, χωρίς φτώχεια και χωρίς πολέμους, ο καπιταλισμός και η κινητήρια μηχανή του, το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, σέρνουν την ανθρωπότητα σε κλιματική-περιβαλλοντική καταστροφή, στον όλεθρο του πολέμου και στην εξαθλίωση της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να κλιμακώνεται η ένταση ανάμεσα στα δύο βασικά ιμπεριαλιστικά μπλοκ (ΗΠΑ-ΕΕ-Δύση από τη μία και Κίνα-Ρωσία και λοιποί από την άλλη). Ο ανταγωνισμός για πρώτες ύλες, εμπορικές συμφωνίες και πολιτική επιρροή εκδηλώνεται σε πολλά σημεία του πλανήτη και έχει κορυφωθεί στην πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία, όπου η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ έχει οδηγήσει σε μια σύγκρουση που είναι υπαρξιακού χαρακτήρα για τη Ρωσία, αλλά κινητοποιεί και την ΕΕ στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της στρατιωτικής της ισχύος. Χώρες παραδοσιακά ουδέτερες και με χαμηλές στρατιωτικές δαπάνες αλλάζουν πολιτική, ενώ εντείνονται οι πρωτοβουλίες για ανάπτυξη ευρωπαϊκών μηχανισμών ανεξάρτητων από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων, η εργατική τάξη της χώρας μας πρέπει να επιδιώκει την ήττα του δικού της στρατοπέδου, δηλαδή, την ήττα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των Αμερικανών στην Ουκρανία. Αυτή η ήττα, στο βαθμό που προέρχεται από τη δική μας αυτόνομη δράση ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, που έχει μετατρέψει τη χώρα σε στρατόπεδο των Αμερικανο-νατοϊκών και Ευρωενωσιακών δυνάμεων, θα είναι και δική μας νίκη στον αγώνα για καλύτερη ζωή σήμερα αλλά και στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού στην Ελλάδα.

Την ίδια στάση πρέπει να επιδείξουμε απέναντι στον πόλεμο, στην πραγματικότητα, στη σφαγή που συντελείται στην Παλαιστίνη: είμαστε με τους Παλαιστίνιους, υπέρ του αγώνα τους για δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, και εναντίον του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και των εγκλημάτων που διαπράττει με τις πλάτες των Αμερικανών και της ΕΕ σε βάρος των Παλαιστινίων. Αυτή η στάση δεν είναι αντι-σημιτισμός. Είναι η σωστή ταξική στάση αλληλεγγύης και διεθνισμού του λαού μας απέναντι σε έναν λαό, τους Παλαιστινίους, που η χώρα τους βρίσκεται υπό κατοχή.

Μακροπρόθεσμα, το μεγάλο ζήτημα για όλες τις δυνάμεις που φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο στη γεωπολιτική σκακιέρα είναι το δημογραφικό. Οι δείκτες γεννητικότητας συνεχίζουν να μειώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο και οι δημογραφικές απώλειες μπορούν να αναπληρωθούν μόνο από τη μετανάστευση. Σε αυτό το πεδίο έχει πλεονέκτημα το Δυτικό μπλοκ, καθώς οι ροές μεταναστών από τον τρίτο κόσμο, κατευθύνονται κυρίως σε αυτές τις χώρες.

Η κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η αυξανόμενη γεωπολιτική ένταση έχει πυροδοτήσει στο εσωτερικό της ΕΕ τον διάλογο για την ανάπτυξη ανεξάρτητων από το ΝΑΤΟ στρατιωτικών μηχανισμών και την ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της Ένωσης, ενώ τα κράτη- μέλη αυξάνουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες.

Ταυτόχρονα όμως, οι πολλαπλές εντάσεις και προκλήσεις σε συνδυασμό με τις χαμηλές οικονομικές επιδόσεις της Ένωσης συνολικά και των ηγεμονικών της δυνάμεων ειδικότερα, οδηγούν σε τριβές μεταξύ των κρατών-μελών, θυμίζοντας ότι η βάση συγκρότησης του καπιταλισμού είναι εθνική και διακρατικές ενώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι προσωρινές. Το Brexit άλλωστε, είναι μια πολύ πρόσφατη υπενθύμιση αυτής της απλής αλήθειας.

Σημαντικό πρόβλημα για την Ένωση παραμένει η έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης και η απαξίωση της Ένωσης στη συνείδηση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, κάτι που θα εκδηλωθεί με τη χαμηλή συμμετοχή και στις επερχόμενες ευρωεκλογές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα

Η Ένωση αποτέλεσε αταλάντευτο σύμμαχο και σταθερό στήριγμα της ελληνικής αστικής τάξης σε όλες τις δύσκολές της στιγμές, όντας αταλάντευτος υπερασπιστής της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της ελεύθερης αγοράς. Ήδη από το 1987, υπερασπίστηκε την εκκλησία και την εκκλησιαστική περιουσία απέναντι στις προθέσεις της τότε κυβέρνησης, οδηγώντας την κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση. Την περίοδο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, διέσωσε τις ελληνικές τράπεζες (μαζί με τις ευρωπαϊκές που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος) και κυρίως διέσωσε την εξουσία της αστικής τάξης κανοναρχώντας το –ανίκανο να διαχειριστεί την κατάσταση– ελληνικό πολιτικό προσωπικό.

Επίσης, το κοινό νόμισμα έχει συγκροτήσει μια ισχυρή συμμαχία μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, των υπολοίπων κεφαλαιοκρατών (μικρών και μεγάλων) και της εργατικής αριστοκρατίας. Το ευρώ υπάρχει για να ενισχύει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στο εσωτερικό των χωρών της ευρωζώνης και όχι για να εκμεταλλεύονται οι ισχυρές χώρες της ευρωζώνης τις πιο αδύναμες, όπως κηρύττουν πολλοί διανοούμενοι της Αριστεράς, οι οποίοι δεν κατανοούν γιατί τα παραδοσιακά μεσαία στρώματα έχουν φιλο-ΕΕ στάση. Τα στρώματα αυτά εντάσσονται στην κοινωνική συμμαχία που συγκροτεί το ευρώ, επειδή αυτό είναι το ταξικό τους συμφέρον. Είναι αυτή η κοινωνική συμμαχία που στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση.

Συνολικά, η ΕΕ αποτέλεσε ένα ισχυρό στήριγμα της ελληνικής αστικής τάξης και της αστικής κυριαρχίας και αταλάντευτο αντίπαλο της εργατικής πολιτικής. Οι πολιτικές που υπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, όπως η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις αρχές της ΕΕ και οδηγούν αναπόδραστα σε έξοδο της χώρας από την Ένωση.

Το ελληνικό κομματικό σύστημα στον αστερισμό του «κυρίαρχου κόμματος»

Οι εκλογές του 2023 παγίωσαν το σημερινό κομματικό σύστημα του «κυρίαρχου κόμματος» και σηματοδότησαν το (προσωρινό ή πιο μακροπρόθεσμο) ξεπέρασμα του δικομματισμού. Το σύστημα του «κυρίαρχου κόμματος» ήδη αποδίδει καρπούς, όπως φάνηκε στην περίπτωση του φοιτητικού αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά ΑΕΙ. Οι αγωνιζόμενοι δεν μπορούν –όπως στο παρελθόν– να προσδοκούν δικαίωση του αγώνα τους από κάποιο άλλο κόμμα που είναι εν δυνάμει κυβέρνηση. Πλέον, η μόνη εν δυνάμει κυβέρνηση είναι η σημερινή. Η ψήφιση ενός νόμου δεν μπορεί να αντιστραφεί παρά μόνο από την ίδια την κυβέρνηση που τον ψήφισε. Αυτή η συνθήκη σπέρνει απογοήτευση και αδυνατίζει τις κινητοποιήσεις.

Στις επερχόμενες ευρωεκλογές δεν φαίνεται να κυοφορείται κάποια εξέλιξη που θα τροποποιήσει αυτήν την κατάσταση. Ίσως εμφανιστεί κάποια φθορά του κυβερνητικού κόμματος, η οποία όμως, μάλλον θα κατευθυνθεί στην άκρα δεξιά.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει σημασία για όλες τις δυνάμεις. Κύρια για την κυβέρνηση, καθώς ένα ποσοστό κάτω από αυτό των ευρωεκλογών του 2019 (33,12%) δημιουργεί πράγματι πρόβλημα σταθερότητας, όπως σωστά ισχυρίζεται ο Μητσοτάκης βάζοντας και πάλι το δίλημμα που ευνοεί τη ΝΔ: πολιτική σταθερότητα ή περιπέτειες. Και αντίστροφα ένα αποτέλεσμα κοντά σε αυτό των τελευταίων βουλευτικών εκλογών επιβεβαιώνει την πολιτική κυριαρχία της ΝΔ και της παρέχει πολιτική νομιμοποίηση να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση με πιο εντατικούς ρυθμούς.

Σημαντικό θα είναι και το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, όντας η πρώτη φορά που η νέα ηγεσία θα μετρηθεί σε εθνική κάλπη. Ο Κασελάκης χρειάζεται ένα αποτέλεσμα που θα χαρακτηριστεί εντυπωσιακό και που θα δημιουργήσει ελπίδες για μελλοντική διεκδίκηση της κυβέρνησης. Στην παρούσα φάση και στην κατάσταση που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοιο ρόλο μπορεί να παίξει μια επίδοση που θα πλησιάσει το 20%. Στην πλέον πιθανή περίπτωση που το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτω από το 17,83% του 2023, απλά παγιώνεται η πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να βρεθεί ξανά σε κυβερνητική θέση.

Από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των συμφερόντων της, δεν υπάρχει κάποιο ψηφοδέλτιο που να δημιουργεί μια διαφορετική προοπτική.

Για παράδειγμα, η βασική ανάγκη της εργατικής τάξης σήμερα –να αυξηθούν οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις– δεν μπορεί να ικανοποιηθεί εντός του μνημονιακού πλαισίου και των στενών δημοσιονομικών περιθωρίων που αυτό θέτει για να συνεχιστεί η απρόσκοπτη αποπληρωμή των δανείων. Η «ακρίβεια» ή ο «πληθωρισμός» δεν είναι φυσικά φαινόμενα αλλά έκφραση των αρπακτικών διαθέσεων του κεφαλαίου και ένας μηχανισμός μαζικής μεταφοράς εισοδήματος από την εργατική τάξη προς το μεγάλο κεφάλαιο.Η σύγκρουση με αυτό το πλαίσιο και η πραγματική ανάσα από τη θηλιά της επιβίωσης που έχει σφίξει γύρω από τον λαιμό της εργατικής τάξης απαιτεί οξυμένους επαναστατικούς αγώνες. Οι μνημονιακές δυνάμεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) φυσικά και δεν πρόκειται να ηγηθούν τέτοιων αγώνων, ούτε μπορούν να πείσουν την πλατιά εργατική τάξη ότι μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο από το να διαχειριστούν αυτήν την αθλιότητα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η ΝΔ βγαίνει ωφελημένη από τη σύγκριση, ως δύναμη σταθερότητας. Το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25 και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν μπορούν επίσης να πείσουν την εργατική τάξη ότι έχουν τη θέληση, ή τις δυνάμεις, για να φτάσουν αυτήν τη σύγκρουση μέχρι το τέλος, μέχρι δηλαδή την ανατροπή του καπιταλισμού.

Προκρίνουμε το μαύρισμα της κυβέρνησης, της άκρας δεξιάς και των μνημονιακών κομμάτων και την ενίσχυση των ψηφοδελτίων της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25, Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά).

Από τα υπάρχοντα ψηφοδέλτια, αυτό του ΜΕΡΑ25 δίνει μάχη επιβίωσης και παρόλο που είχε παρουσιάσει δυναμική ως μια δύναμη που πρότεινε ένα πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής, διαφορετικό από το μνημονιακό πλαίσιο, φαίνεται να βουλιάζει πλέον στον αριστερό κινηματισμό παρουσιάζοντας ένα άθροισμα αιτημάτων χωρίς συνοχή και κεντρικό στόχο. Οι υπόλοιπες δυνάμεις έχουν τη συνήθη παρουσία τους, χωρίς να μπορούν να χαράξουν μια διαφορετική προοπτική.

Απέναντι στην πραγματικότητα του αστικού μνημονιακού καθεστώτος

Επαναστατικό μεταβατικό πρόγραμμα

Κρίσιμος κρίκος του επαναστατικού μεταβατικού προγράμματος είναι η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους. Η μονομερής διαγραφή πραγματοποιείται με παύση πληρωμών και με δήλωση της κυβέρνησης ότι δεν αναγνωρίζει και δεν πρόκειται να αποπληρώσει το χρέος. Εξαιρούνται τα χρέη προς τα (ελληνικά και ξένα) ασφαλιστικά ταμεία.

Μια τέτοια κίνηση είναι στην ουσία πολεμική ενέργεια ενάντια στους θεσμούς του παγκόσμιου καπιταλισμού (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), αλλά και ενάντια στους πιστωτές του ελληνικού κράτους, καθώς καταστρέφει κεφάλαια εκατοντάδων δισ. ευρώ. Οι κάτοχοι χρεογράφων του ελληνικού δημοσίου θα δουν την αξία των τοποθετήσεών τους να μηδενίζεται. Άμεση συνέπεια της μονομερούς διαγραφής του χρέους είναι ο εξοβελισμός της χώρας από τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει, όπως το Δ.Ν.Τ. (στο οποίο πληρώνει ετήσια συνδρομή) και η Ευρωπαϊκή Ένωση (προς την οποία κατευθύνεται τμήμα των κρατικών εσόδων).

Η διαγραφή του δημόσιου χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με κάποιο μαγικό κόλπο. Μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από μια αποφασισμένη κυβέρνηση που στηρίζεται στην αποφασισμένη και κινητοποιημένη εργατική τάξη της χώρας.

Η διαγραφή του δημόσιου χρέους οδηγεί στη χρεοκοπία το τραπεζικό σύστημα.

Οι ελληνικές τράπεζες διασώθηκαν και επιβιώνουν χάρη στη γενναία στήριξή τους από το κράτος και τη μη πληρωμή φόρων. Τα δισ. ευρώ που διατέθηκαν για τη διάσωση των τραπεζών φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος, όμως το κουμάντο στις τράπεζες γίνεται από τους ιδιώτες μετόχους. Στο κόστος που είχε η πολιτική στήριξης των τραπεζών πρέπει να υπολογιστεί και το χάρισμα δημόσιας περιουσίας, όπως π.χ. τα περιουσιακά στοιχεία της Αγροτικής Τράπεζας, η οποία χαρίστηκε σε ιδιωτική τράπεζα. Η χρεοκοπία των τραπεζών θα αντιμετωπιστεί με κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση του συνόλου του τραπεζικού συστήματος.

Η κρατικοποίηση των τραπεζών μεταφέρει στα χέρια του κράτους σχεδόν το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας. Οι τράπεζες κατέχουν μετοχικό κεφάλαιο σε επιχειρήσεις, ενώ έχουν απαιτήσεις (δάνεια) από άλλες. Σε πολλές περιπτώσεις, τα δάνεια αυτά ξεπερνάνε την αξία της επιχείρησης.

Ο χωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι ένα επίσης αναγκαίο στοιχείο του επαναστατικού προγράμματος. Στόχος μας ένα κοσμικό κράτος στο οποίο η άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων θα είναι ιδιωτική υπόθεση και καμία εκκλησία δεν θα έχει λόγο στις πολιτικές υποθέσεις. Η διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου από το κράτος και η δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι απολύτως αναγκαίες πολιτικές για να σταματήσει η εργατική τάξη να χρηματοδοτεί με το στανιό αυτούς που την αποβλακώνουν. Η κατάργηση του μεσαιωνικού άβατου του Αγίου Όρους είναι επίσης μια στοιχειώδης αστικοδημοκρατική μεταρρύθμιση για την οποία δεν μιλάει κανένας (από δεξιά και αριστερά) και φαίνεται ότι δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε συνθήκες αστικής εξουσίας.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι ασύμβατο με την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ είναι –μεταξύ άλλων– ένας μηχανισμός προστασίας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος συνεπάγεται την έξοδο της χώρας από την ΕΕ και κατά συνέπεια και από την Ευρωζώνη. Η εισαγωγή εθνικού νομίσματος είναι μια παράπλευρη συνέπεια της υλοποίησης του επαναστατικού μεταβατικού προγράμματος.

Η έξοδος από το ΝΑΤΟ και η απομάκρυνση των βάσεων είναι επίσης προϋπόθεση για την ολοκλήρωση ενός τέτοιου προγράμματος. Οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις παίζουν τον ρόλο του χωροφύλακα και στο εσωτερικό των κρατών-μελών του και είναι βέβαιο ότι θα επιδιώξουν να παρέμβουν στην περίπτωση που οι εξελίξεις κινηθούν σε επαναστατική κατεύθυνση. Απέναντι στις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, όπλο μας είναι η οργάνωση της εργαζόμενης πλειοψηφίας και η διεθνιστική αλληλεγγύη της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Το πρόγραμμα αυτό είναι μεταβατικό με την έννοια ότι περιγράφει τη μετάβαση από τη σημερινή κατάσταση της αστικής εξουσίας (δικτατορίας της αστικής τάξης) στο κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Το μεταβατικό πρόγραμμα υλοποιείται στο σύνολό του από μια επαναστατική εργατική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που προκύπτει από την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας. Η έναρξη της εφαρμογής του μπορεί να επιχειρηθεί από μια εργατική κυβέρνηση, προκαλώντας την αντίδραση της αστικής τάξης, η οποία θα τσακιστεί από την επαναστατική διαδικασία και θα μετατρέψει την εργατική κυβέρνηση σε επαναστατική εργατική κυβέρνηση.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Πρωτομαγιά 2024

Είναι απεργία, δεν είναι αργία

Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη

Η εργατική τάξη είναι το μέλλον της χώρας και του κόσμου.

Συμπληρώνονται 138 χρόνια από την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο για το οκτάωρο. Μόνο η εργατική τάξη με τους δικούς της αγώνες επέφερε βελτιώσεις στη ζωή της ανθρωπότητας: τη μείωση του ωραρίου εργασίας, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς και μεροκάματα, συντάξεις, δημόσια συστήματα παιδείας και υγείας, αναγνώριση ταξικών δικαιωμάτων, απελευθέρωση ολόκληρων λαών από τη μπότα της εκμετάλλευσης. Ο καπιταλισμός όμως δεν ηττήθηκε και κάθε κατάκτηση της εργατικής τάξης είναι και θα είναι υπό αίρεση έως ότου ο καπιταλισμός αποτελέσει παρελθόν για την ανθρωπότητα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πατώντας πάνω στην ήττα του κινήματος για την κατάργηση των μνημονίων, επιτίθεται ανοικτά στην εργατική τάξη. Κατάργηση οκταώρου, απλήρωτες υπερωρίες, χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας (με αποτέλεσμα δεκάδες εργάτες νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα-εγκλήματα των καπιταλιστών), δουλειά μέχρι τον τάφο. Η υγεία, η ασφάλιση, η εκπαίδευση ιδιωτικοποιούνται. Έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί η ενέργεια με αποτέλεσμα «ηλεκτροφόρους» λογαριασμούς, ενώ συζητείται πλέον η ιδιωτικοποίηση του νερού.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη περιπαίζει την εργατική τάξη μεταθέτοντας τις εκδηλώσεις για την εργατική πρωτομαγιά, με πρόσχημα μάλιστα τη Μεγάλη Εβδομάδα. Κάνει πλάτες έτσι στην εκκλησία, η οποία όλο το προηγούμενο διάστημα διατήρησε και αύξησε τα προνόμια της, την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη γινόταν πιο φτωχή και έχανε κάθε δικαίωμα. Η εργατική πρωτομαγιά δεν ανήκει στην κυβέρνηση και σίγουρα δεν χρωστάει τίποτα στην εκκλησία, εκτός από την υπόσχεση να της κατάσχει όλα τα περιουσιακά στοιχεία και να μετατρέψει την πίστη σε καθαρά ιδιωτική υπόθεση.

Η εργατική πρωτομαγιά ανήκει στην εργατική τάξη. Συνδέεται με δεσμούς αίματος με αυτήν: από το Σικάγο το 1886, τη Θεσσαλονίκη του 1936, τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής το 1944.

Η εργατική τάξη, η τάξη μας, έχει δεχτεί απανωτές ήττες, αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ρεφορμισμού μέσα το κίνημα, στις συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειροτέρευση των όρων πώλησης της εργατικής της δύναμης, με τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση, με τη βία των αφεντικών και του κράτους τους, και, όλο και πιο συχνά, με τον όλεθρο του πολέμου (Ουκρανία, Παλαιστίνη) και με την ίδια την καταστροφή του πλανήτη.

Η τάξη μας, όμως, είναι η μόνη τάξη που μπορεί να χτυπήσει το κακό στη ρίζα. Είναι η τάξη που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό, να τσακίσει το αστικό κράτος και την αστική εξουσία, να κυβερνήσει με το δικό της κράτος και να ανοίξει τον δρόμο για το μέλλον της ανθρωπότητας, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, την αταξική-ακρατική κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Οι δυνάμεις που αναφέρονται στην εργατική τάξη πρέπει να αξιοποιούν κάθε στιγμή και κάθε ευκαιρία που δίνεται για να δυναμώνει η αντίσταση στην κυβέρνηση και στην αστική εξουσία γενικότερα, για να γίνονται κυρίαρχες οι ανάγκες και τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Να διεκδικήσουμε ό,τι μας έχουν πάρει και ακόμα περισσότερα:

Α-Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία), ενέργεια που είναι ο βασικός πυλώνας ενός προγράμματος εξουσίας που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Προϊόν μιας τέτοιας μονομερούς ενέργειας είναι:

-Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, καθώς οι κρατικοδίαιτες (αλλά ελεγχόμενες από τους ιδιώτες) τράπεζες θα οδηγηθούν στη χρεοκοπία.

-Η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που ελέγχονται από τις τράπεζες.

-Η έξοδος από ΕΕ, ΔΝΤ και ευρωζώνη, καθώς μια τέτοια ενέργεια παραβιάζει τις καταστατικές αρχές της Ένωσης και του ΔΝΤ.

Β-Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Ξήλωμα των βάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Γ-Κρατικοποίηση ΔΕΚΟ και μεγάλων επιχειρήσεων και τη λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων: Κρατικοποίηση των ναυτιλιακών εταιρειών και δήμευση της περιουσίας των εφοπλιστών, απαλλοτρίωση των τεχνικών εταιρειών και επαναφορά των δημόσιων δρόμων στον δημόσιο έλεγχο.

Δ-Χωρισμός κράτους – εκκλησίας. Αποδημοσιοϋπαλληλοποίηση του κλήρου, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μεσαιωνικού άβατου στο «Άγιο» Όρος.

Η υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από θέση εξουσίας και πάει χέρι – χέρι με την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή την πιο πλήρη μορφή δημοκρατίας.

Η εργατική τάξη μπορεί και θα νικήσει!

Προλετάριοι, όλου το κόσμου ενωθείτε!

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία δείχνουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Οι Αμερικάνοι ως κυρίαρχη δύναμη του Δυτικού μπλοκ δεν θα παραδώσουν την πρωτοκαθεδρία στην ανερχόμενη δεύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη που είναι η Κίνα. Αντίθετα, θα προσπαθήσουν όχι μόνο στο τεχνολογικό ή οικονομικό επίπεδο να την καθυποτάξουν μέσω του «σπασίματος των εφοδιαστικών αλυσίδων» και την απόσυρση των επενδύσεων από τη χώρα του Σινικού Τείχους αλλά και στρατιωτικά αδυνατίζοντας τους συμμάχους της Κίνας, κυρίως τη Ρωσία αλλά και την Τεχεράνη στη Μέση Ανατολή. Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε συνδυασμό με τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην ΕΕ και στη χώρα μας, αποδεικνύεται ότι ο επαναστατικός παράγοντας είναι ανύπαρκτος, παρότι η κρίση σοβεί από το 2007-2008.

Η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ στα Γιάννενα, με αφορμή την όξυνση της ταξικής πάλης και των αντιθέσεων, διοργανώνει στις 21 Απρίλη, Κυριακή και ώρα 11.30 πμ στο cafe Eυτοπία στην οδό Δελμούζου πολιτική εκδήλωση με θέμα: «Πολιτικές εξελίξεις και η στάση της κομμουνιστικής αριστεράς».

Απεργία 17 Απρίλη

ΕΧΟΥΜΕ ΟΡΓΗ, ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ

Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει την επίθεσή της εναντίον μας.

Καθημερινά αυξάνει η λίστα των συναδέλφων μας που σκοτώνονται και τραυματίζονται σε γιαπιά, εργοτάξια και χώρους εργασίας για να αυξηθούν τα κέρδη των αφεντικών. Έργο της κυβέρνησης είναι αυτό.

Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι λόγω της διάλυσης του συστήματος υγείας αλλά και λόγω των συνθηκών ζωής που έχουν επιδεινωθεί για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Έργο της κυβέρνησης είναι και αυτό.

Καθημερινά απελπιζόμαστε για το πώς θα βγει ο μήνας, πώς θα πληρωθεί το νοίκι και το ρεύμα, πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με μισθούς που δεν επαρκούν. Έργο της κυβέρνησης είναι και αυτό.

Καθημερινά δεχόμαστε την πίεση στη δουλειά, την ασυδοσία των αφεντικών, την εκμετάλλευση και σφίγγουμε τα δόντια για να μη χάσουμε τον πενιχρό μισθό μας. Έργο της κυβέρνησης είναι και αυτό.

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να κρύψει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των καλοπληρωμένων δημοσιογράφων και των δικαστών, ότι εργάζεται για να διευκολύνει την εκμετάλλευσή μας και για να αυξήσει τα κέρδη των καπιταλιστών. Και είναι ακριβώς αυτή η πολιτική, πολιτική που αναβαθμίστηκε πιο έντονα αλλά και πιο βίαια, με τα μνημόνια που οδηγεί σε εξαθλίωση, ακόμα και σε θάνατο, τη δική μας τάξη, την εργατική τάξη της χώρας.

Τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και διάφορες ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις) συμφωνούν στην ουσία αυτής της πολιτικής. Πολιτική που εφαρμόζεται για να ξελασπώσει τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές από την χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν τη χώρα σε βάρος μας. Το δικό τους ενωμένο μέτωπο εκφράζει η ΝΔ και ως ο πιο γνήσιος εκφραστής της εμφανίζεται παντοδύναμη.

Όμως, δεν έχουν κερδίσει τη δική μας συμφωνία και συναίνεση σ’ αυτήν την πολιτική.

Στις 17 Απρίλη απεργούμε.

Απεργούμε σαν τάξη ενάντια στην πολιτική που μας θέλει να παίρνουμε μισθούς εξαθλίωσης και να λέμε και ευχαριστώ από πάνω. Που απαιτεί την πλήρη υποταγή μας στα αφεντικά. Που εξαφανίζει τα δικαιώματά μας, που μετατρέπει τα σωματεία μας σε διακοσμητικά, την απεργία, τη συνδικαλιστική δράση και τη διαδήλωση σε έγκλημα. Που μας βάζει να πληρώνουμε για φάρμακα, θεραπείες, μόρφωση, μετακίνηση, ρεύμα, σύνταξη από την τσέπη μας, ενώ όλα αυτά προέρχονται από τη δική μας δουλειά και τα έχουμε χρυσοπληρώσει.

Διεκδικούμε:

• Άμεση αύξηση των μισθών, ημερομισθίων, συντάξεων τουλάχιστον στο 20%.Να παρθούν μέτρα προστασίας των εργαζομένων στο χώρο εργασίας. Βαριές τιμωρίες για τους καπιταλιστές που εκθέτουν τους εργαζόμενους σε κινδύνους.
• Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Δεν δεχόμαστε να μας εμπαίζει ο Μητσοτάκης με τις αυξήσεις-ελεημοσύνη που μας δίνει. Παίρνουμε μόνοι μας μεγαλύτερες με τον αγώνα μας από τα αφεντικά μας. Να καταργηθούν όλες οι αντι-απεργιακές και αντι-συνδικαλιστικές διατάξεις. Να πάρουμε τα σωματεία στα χέρια μας.
• Να λυθεί το πρόβλημα στέγης. Να δεσμευτεί δημόσια, εταιρική και εκκλησιαστική περιουσία για να δημιουργηθούν κατοικίες για τους εργαζόμενους. Να κατασκευαστούν εργατικές κατοικίες, φοιτητικές στέγες για όσους έχουν ανάγκη.
• Να περάσουν στα χέρια του κράτους όλες οι μονάδες παραγωγής ενέργειας, αλλά και οι άλλες εταιρείες κοινής ωφέλειας (τηλεφωνία, ύδρευση-αποχέτευση, συγκοινωνίες) για να εφαρμοστεί πολιτική χαμηλών τιμολογίων.
• Να αντιστραφούν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση. Δεν γίνεται «εκσυγχρονισμός και ενίσχυση» της δημόσιας υγείας με επί πληρωμή απογευματινά χειρουργεία, ιδιώτες εργολάβους στα νοσοκομεία, ιδιώτες γιατρούς στα χειρουργεία, πληρωμή από την τσέπη μας των φαρμάκων και των διαγνωστικών ελέγχων. Δεν γίνεται «εκσυγχρονισμός και ενίσχυση» της παιδείας με ιδιωτικά πανεπιστήμια (και σχολεία), με πληρωμή για τους παιδικούς σταθμούς, με λεφτά από την τσέπη μας για φροντιστήρια. Δεν γίνεται «βιώσιμο» το ασφαλιστικό σύστημα με την ιδιωτική ατομική ασφάλιση. Το μόνο πράγμα που ενισχύεται και γίνεται βιώσιμο είναι τα κέρδη των καπιταλιστών και η εξουσία τους σε βάρος μας. Να περάσουν όλα τα ιδιωτικά ιδρύματα σε υγεία, παιδεία και ασφάλιση στα χέρια του κράτους. Να γίνουν πραγματικά δημόσια υπό εργατικό έλεγχο και πραγματικά δωρεάν.

Και η πιο μικρή διεκδίκηση από αυτές σκοντάφτει στο μόνιμο επιχείρημα της κυβέρνησης για τα «στενά δημοσιονομικά περιθώρια». Γι’ αυτό και διεκδικούμε ως όρο για να γίνουν τα παραπάνω:

• Μονομερή διαγραφή του χρέους (εκτός τους χρέους του κράτους προς ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων). Έξοδος της χώρας από τη συμμαχία των δανειστών μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Διεκδικούμε ακόμα:

• Τη μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς, την απεμπλοκή της χώρας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη σφαγή στην Γάζα. Δεν θα πληρώνουμε τους πολέμους των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους. Να βγει η χώρα από το ΝΑΤΟ και να κλείσουν οι αμερικανικές και στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα.

Μπορούμε να νικήσουμε!

Με ενωμένο μέτωπο όλων των εργαζομένων, με ισχυρά και ζωντανά σωματεία, κόντρα στη γραφειοκρατικοποίηση και τον ρεφορμισμό.

Όλοι ενωμένοι στον αγώνα.

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

 www.anasyntaxi.gr

Η επίθεση του Ιράν εναντίον του Ισραήλ

Αν πιστέψουμε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, η επίθεση με drones και πυραύλους εκ μέρους του Ιράν εναντίον στρατιωτικών στόχων στο Ισραήλ είχε κατά βάση «συμβολική αξία». Και μάλλον έτσι είναι. Ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του Ιράν, Μοχαμάντ Μπαγκερί, δήλωσε: «Θεωρούμε ότι αυτή η επιχείρηση επέτυχε πλήρως τους σκοπούς της και δεν υπάρχει καμιά πρόθεση να συνεχιστεί». Προειδοποίησαν βέβαια ότι αν το Ισραήλ ανταπαντήσει, θα επιστρέψουν δριμύτεροι. Μάλιστα, προειδοποίησαν τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές να μην εμπλακούν, γιατί θα υποστούν και εκείνοι αντίποινα. Ο Μπάιντεν φαίνεται ότι είπε στον Νετανιάχου ότι δεν θα υποστηρίξει το Ισραήλ σε αντίποινα κατά του Ιράν. Όπως φαίνεται, το Ιράν δεν θέλει να έρθει σε εμπόλεμη σύγκρουση με το Ισραήλ. Αλλά ούτε και οι Αμερικανοί το θέλουν.

Όλοι οι δυτικοί ηγέτες έτρεξαν να καταγγείλουν την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Δεν ήταν τόσο ευαίσθητοι, όμως, όταν το Ισραήλ βομβάρδισε το προξενείο, προσέξτε το προξενείο, του Ιράν σε ξένη χώρα, στη Συρία, που είναι η αιτία της επίθεσης του Ιράν. Η γνωστή υποκρισία των ιμπεριαλιστών. Αυτό το πρόσφατο επεισόδιο των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή γίνεται, και ας μην το ξεχνάμε αυτό, πάνω στο έδαφος της σφαγής των Παλαιστινίων που συνεχίζεται κανονικά από το κράτος του Ισραήλ, με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές στα λόγια να προσπαθούν να συγκρατήσουν τους εγκληματίες πολέμου ισραηλινούς, αλλά στην πράξη να τους παρέχουν πολεμικό υλικό και βοήθεια για να συνεχίσουν το έργο τους.

Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση περιπλέκεται μέρα με τη μέρα και γίνεται πιο επικίνδυνη για όλους τους λαούς του κόσμου.

Οι ΗΠΑ, που βρίσκονται πίσω από όλα τα ανοιχτά μέτωπα και πολέμους, δεν εννοούν να παραδώσουν σε κάποια άλλη δύναμη τα σκήπτρα της κορυφής της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας που κέρδισαν με το αίμα των λαών στα μέσα του 20ου αι. Η άνοδος της Κίνας κυρίως, και μάλιστα στον τεχνολογικό τομέα, βάζει σε κίνδυνο τα κέρδη και την κυριαρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Οπότε πρέπει να ανακοπεί. Απαραίτητος όρος για αυτό δεν είναι μόνο ο τεχνολογικός και εμπορικός πόλεμος, ώστε να εμποδιστεί η τεχνολογική άνοδος των Κινέζων και η διείσδυσή τους στην παγκόσμια αγορά, αλλά και ο πραγματικός πόλεμος για την αποδυνάμωση των συμμάχων της Κίνας, κυρίως της Ρωσίας και του Ιράν, ή έστω της αποτροπής των χωρών αυτών από το να συνεργάζονται με την Κίνα. Αυτό οδήγησε στον πόλεμο στην Ουκρανία. Ενώ στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ ανέλαβε το ρόλο να εξασφαλίσει τα νώτα των Αμερικανών, δημιουργώντας τους όρους της συνεργασίας των άθλιων καθεστώτων που έχουν επιβληθεί στις αραβικές χώρες με το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ. Αυτό το σχέδιο χάλασε –έστω προσωρινά– με την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη και όλοι μπορούν να δουν το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ. Ένα κράτος εποικιστών που αντιμετωπίζει τον ντόπιο αραβικό πληθυσμό ως «ζώα» που πρέπει είτε να εξημερωθούν, να συνηθίσουν δηλαδή να ζουν υπό τον ζυγό των Ισραηλινών εποίκων, είτε να εξοντωθούν. Είναι πραγματικά φωτεινές εξαιρέσεις οι δυνάμεις εκείνες στο Ισραήλ που αντιστέκονται στην επίσημη πολιτική του κράτους τους. Οι Παλαιστίνιοι εξοντώνονται για να μπορέσει να επιβληθεί η Pax Americana, ας είναι αυτό ξεκάθαρο σε κάθε προλετάριο στον πλανήτη. Φυσικά, οι ανερχόμενες δυνάμεις δεν είναι διατεθειμένες να υποταχθούν τόσο εύκολα στους Αμερικανούς. Η επίθεση του Ιράν, εκτός από αντίποινα για τον βομβαρδισμό και την εκτέλεση επί της ουσίας των στρατιωτικών του στελεχών στο προξενείο της Δαμασκού, δημιουργεί προβλήματα στους Αμερικανούς στο ανοικτό μέτωπο της Μέσης Ανατολής, που θα επιθυμούσαν να είχε κλείσει μια και καλή, με αποτέλεσμα να πρέπει να διαθέσουν πόρους και σε αυτό το μέτωπο, αντί να επικεντρώνονται στην ήττα της Ρωσίας και την καλύτερη περικύκλωση της Κίνας. Όμως, οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές μπορούν ακόμα να διαχειρίζονται με σχετική άνεση αυτές τις προκλήσεις. Στην Μέση Ανατολή αλλά και στην Ουκρανία έχουν δημιουργήσει ισχυρές συμμαχίες, τις χώρες του ΝΑΤΟ κυρίως, που αναλαμβάνουν, για τα δικά τους συμφέροντα η καθεμιά, να σηκώσουν αρκετό από το βάρος των Αμερικανών να «συνετίσουν» τους επίδοξους διεκδικητές της κορυφής της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Στην Ουκρανία, χώρες του ΝΑΤΟ έχουν αναλάβει να παρέχουν στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στο φασιστικό καθεστώς του Κιέβου (κυρίως, η Βρετανία, η Γερμανία, και οι σκανδιναβικές χώρες, που είδαν ξαφνικά το «φως το νατοϊκό», και βέβαια συλλογικά η ΕΕ). Ανάμεσά τους φιγουράρει και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη που εξυπηρετεί πολλαπλώς τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Τα ίδια και στην Μέση Ανατολή. Οι δυνάμεις των άλλων νατοϊκών χωρών (π.χ., η Γαλλία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των γαλλικών εφημερίδων) αναλαμβάνουν να αναχαιτίσουν τα drones και τους πυραύλους του Ιράν μαζί με τους Αμερικανούς. Ανάμεσα στις χώρες που έχουν στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ είναι και η Ελλάδα.

Πρακτικά, οι Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές συγκρούονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Όταν οι Κινέζοι και οι Ρώσοι αποκτάνε συμμαχίες στην Αφρική (π.χ., στις χώρες του Σαχέλ ή στο Σουδάν), ή στον Ειρηνικό (π.χ., νήσοι του Σολομώντα), οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προσπαθούν να τους εκδιώξουν από εκεί ή να εξασφαλίσουν τις δικές τους συμμαχίες (π.χ., ΗΠΑ στις Φιλιππίνες ή στην Αρμενία). Όλος ο πλανήτης γίνεται πεδίο σύγκρουσης και το πού, πότε, και πώς αυτή η σύγκρουση θα γίνει ένοπλη, αν και δεν μπορεί να προβλεφθεί εκ των προτέρων, είναι τόσο σίγουρο και αναγκαίο γεγονός όσο και η σύγκρουση άγριων θηρίων για την εξασφάλιση θηραμάτων στη ζούγκλα. Τα θηράματα βέβαια είναι οι λαοί. Σ’ αυτό το επίπεδο έχει φέρει την ανθρωπότητα η σήψη του καπιταλισμού.

Μια σήψη που εντείνεται από την οικονομική κρίση που ξέσπασε με οξύτητα το 2008-9 αλλά δεν εκτονώθηκε με επαρκή καταστροφή κεφαλαίων, ώστε η καπιταλιστική παραγωγή να πάρει μπρος από μια καλύτερη και πιο κερδοφόρα βάση. Η πολεμική αναμέτρηση και οι καταστροφές που επιφέρει είναι ένας τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση στον καπιταλισμό με πιο αποτελεσματική και μαζική καταστροφή κεφαλαίων.

Αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει να επικρατεί, όσο το παγκόσμιο προλεταριάτο δεν ορθώνει το ανάστημά του ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Μιας και δεν υπάρχει μια Διεθνής του προλεταριάτου για να απαντήσει συγκεντρωτικά ενάντια στη σήψη του καπιταλισμού κινητοποιώντας ενιαία το παγκόσμιο προλεταριάτο, είναι καθήκον των επαναστατικών δυνάμεων του προλεταριάτου να στραφούν πρώτα και κύρια ενάντια στις αστικές δυνάμεις των χωρών τους. Κάθε στάση που αδυνατίζει αυτό το καθήκον, όσο επαναστατική και αν ακούγεται, αδυνατίζει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Είναι αδυνάτισμα των θέσεων της επαναστατικής αριστεράς να ψάχνουμε ποιο στρατόπεδο είναι πιο επαναστατικό για να το υποστηρίξουμε. Δεν βοηθάει σε τίποτα να δηλώσουμε ότι είμαστε με τους Ρώσους ή τους Κινέζους, τουλάχιστον αν όλη η δράση μας εξαντλείται σε άρθρα στο ιντερνέτ, για το αν είναι ή όχι ιμπεριαλιστές και αυτοί. Αυτό που βοηθάει είναι καθετί που δυσκολεύει την αστική εξουσία στην Ελλάδα και τη συμμετοχή της στο Νατοϊκό στρατόπεδο. Για να το πούμε καλύτερα: καθετί που βοηθά στην ήττα του δικού μας στρατοπέδου.

Αυτό σημαίνει να εκφραστεί ανοικτά η αντίθεση στη συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στο πλευρό των Αμερικανών και Ισραηλινών και να αδυνατίσει η ίδια η εξουσία της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους: από τον αποκλεισμό των αμερικανικών βάσεων, του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, την απαίτηση να επιστρέψει η ελληνική φρεγάτα από την αραβική χερσόνησο, προπαγάνδα και δράσεις στο στρατό για τη μη αποστολή βοήθειας στην Ουκρανία και το Ισραήλ. Η εργατική τάξη στους καθημερινούς της αγώνες για οικονομικά αιτήματα θα πρέπει να τα συνδέει και με τα ζητήματα της συμμετοχής του ελληνικού καπιταλισμού στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και τις επεμβάσεις σε άλλες χώρες. Είναι ολοφάνερο ότι ένα μεγάλο ποσοστό της υπεραξίας που παράγεται στην χώρα από την εργατική τάξη καταλήγει τελικά στις τσέπες των διαφόρων παραγωγών οπλικών συστημάτων (Αμερικανών, Γάλλων, Γερμανών κτλ) και στην ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων (και ένα ποσό πιθανόν καταλήγει στις τσέπες διάφορων μιζαδόρων), αντί να επιστρέφει στην εργατική τάξη με μορφή αύξησης μισθών, συντάξεων και παροχών. Ακόμα καλύτερα βέβαια, η ίδια η εργατική τάξη θα πρέπει να ξεφορτωθεί τους εκμεταλλευτές της μια και καλή και να αποφασίζει μόνη της πώς θα κατανέμει την εργατική της δύναμη και πώς θα μοιράσει το κοινωνικό υπερπροϊόν που θα δημιουργεί. Θα πρέπει να αντιπαλευτούν επίσης απόψεις ότι η ελληνική αστική τάξη ακολουθεί αυτήν την πολιτική γιατί είναι εθελόδουλη. Ναι, η ελληνική αστική τάξη δεν έχει τη δύναμη να καθορίσει πολιτική γραμμή από μόνη της. Κινείται εντός των πλαισίων που καθορίζουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, αυτό το κάνει γιατί τη συμφέρει την ίδια. Και την συμφέρει όχι μόνο γιατί μ’ αυτό τον τρόπο διατηρεί την εξουσία της στην Ελλάδα αλλά και γιατί τη διευκολύνει στην εκμετάλλευση και της εργατικής τάξης άλλων χωρών. Οι έλληνες καπιταλιστές περιμένουν να πάρουν «δουλειές» στην Ουκρανία για παράδειγμα, όπως περιμένουν και κάνουν το ίδιο και στο Ισραήλ ή σε άλλες αραβικές χώρες. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να κινητοποιηθεί η εργατική τάξη σε εκείνες τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις (κατασκευαστικές, ενεργειακές κτλ) που σχετίζονται με τέτοια έργα.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, πρέπει να γίνουν βήματα συντονισμού και κοινής δράσης και στην εργατική τάξη (στα σωματεία) και στις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και στον ιστορικό της ρόλο. Δεν απαιτείται να φτιάξουμε κοινό κόμμα ούτε μέτωπο για αυτήν την κοινή δράση, αν κρίνουμε ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες. Μπορούμε, όμως να ενισχύσουμε την κοινή μας δράση, πρώτα και κύρια ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της σε όλα τα μέτωπα που αυτό είναι εφικτό.

Β.Π.

Έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής Νίκος Αδαμόπουλος

Ο Νίκος Αδαμόπουλος στρατεύτηκε από νωρίς στην κομμουνιστική αριστερά, εντασσόμενος στην ΚΝΕ. Το 1989 διαφωνώντας με τη συμμετοχή του κόμματος στις κυβερνήσεις Τζανεττάκη και Ζολώτα αποχώρησε από το ΚΚΕ. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Νέου Αριστερού Ρεύματος, του οποίου διετέλεσε μέλος της Πολιτικής Επιτροπής και του Γραφείου του.

Εργαζόμενος στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον Δήμο Νέας Ιωνίας, από το 1989 έως τη συνταξιοδότησή του το 2016, θα πρωταγωνιστήσει στο εργατικό κίνημα στον χώρο των ΟΤΑ. Διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος του Δ.Σ. και πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη Νέα Ιωνία, ενώ διετέλεσε και μέλος της διοίκησης της ΠΟΕ-ΟΤΑ, με τις Αγωνιστικές Κινήσεις στους ΟΤΑ. Συνέβαλε αποφασιστικά στην προώθηση της αντίληψης του νέου εργατικού κινήματος, του συντονισμού σωματείων και του ταξικού κέντρου αγώνα.

Είχε εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος Αττικής με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, καθώς και μέλος της Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο Νίκος Αδαμόπουλος διακρινόταν για την αφοσίωση στην επαναστατική υπόθεση της εργατικής τάξης, για τη μαχητικότητά του και την αποφασιστικότητά του να παλέψει για να νικήσει η εργατική τάξη και όχι απλά να κάνει αγώνες διαμαρτυρίας. Στήριξε συνειδητά τον στόχο και το έργο για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα.

ΑΠΕΡΓΙΑ 28 Φλεβάρη 2024

Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στη φτώχεια και τον αυταρχισμό

Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη

Παλεύουμε για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και την ανατροπή του καπιταλισμού

Όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν καλύτερους μισθούς γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα για να βγει ο μήνας, η κυβέρνηση της ΝΔ θυμάται τα στενά δημοσιονομικά περιθώρια. Όταν οι καπιταλιστές δηλώνουν υπερκέρδη και μοιράζουν μερίσματα στους εαυτούς τους, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την ανάπτυξη. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης και όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων: για την εργατική τάξη, μνημονιακή λιτότητα, για τους καπιταλιστές, κέρδη.

Η κυβέρνηση δεν κρύβει τους σκοπούς της. Προχωρά ακάθεκτη σε ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και την παιδεία, έχει μετατρέψει τους χώρους εργασίας σε πεδία ασυδοσίας για τα αφεντικά και παγίδες θανάτου για τους εργάτες, εξασφαλίζει τα κέρδη του κεφαλαίου από τις αυξήσεις των τιμών και τους δίνει και επιδοτήσεις από πάνω, αρπάζει τα σπίτια για να τα δώσει στα funds και τις τράπεζες.

Έχει μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε βάση των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων και έχει θέσει τις ένοπλες δυνάμεις στην υπηρεσία τους, ενώ υπερασπίζεται το φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι στην Ουκρανία και τη σφαγή των Παλαιστινίων από το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Στο εσωτερικό, υπάρχει ασυλία για τα κέρδη των εφοπλιστών, των εταιρειών ενέργειας, των σουπερμάρκετ. Υπάρχει ασυλία για την αστυνομία που δολοφονεί, βιαιοπραγεί, και καταπατά δικαιώματα με ατιμωρησία. Και ότι δεν το τσακίζει η αστυνομία, το φιμώνουν τα εξαγορασμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι δικαστές.

Με τέτοιες πολιτικές το έγκλημα των Τεμπών ήταν δεδομένο. Όπως δεδομένα είναι οι δεκάδες εργάτες που πέφτουν νεκροί στους χώρους εργασίας (182 νεκροί εργάτες το 2023), οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας που αφέθηκαν συνειδητά να πεθαίνουν από την κυβέρνηση, οι ακόμα περισσότεροι ασθενείς και νεκροί που θα προκύψουν από την ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι τίποτα από όλα αυτά δεν την αγγίζει. Έχει δώσει ασυλία στον εαυτό της για τα εγκλήματά της.

Αυτό πρέπει να αλλάξει! Η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει για τις εγκληματικές πολιτικές της.

Εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, νέοι και νέες, άνεργοι και άνεργες,

Αρκετά! Να μπουν μπροστά τα εργατικά συμφέροντα.

Να διεκδικήσουμε:

• Αύξηση στον κατώτατο μισθό, στο μεροκάματο και στις συντάξεις στο ύψος των αναγκών μας. Δεν θα χαρίζουμε τη δουλειά μας τζάμπα στα αφεντικά. Αγώνας τώρα για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις.
• Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους. Απαγόρευση των απολύσεων δια νόμου. Δεν θέλουμε να είναι η ζωή μας λάστιχο στα χέρια των καπιταλιστών.
• Ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους εργασίας.
• Δημόσια υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση. Η ιδιωτικοποίηση κάνει πλούσιους τους καπιταλιστές και οδηγεί εμάς σε εξαθλίωση.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών, της ενέργειας, των δρόμων, των τηλεπικοινωνιών, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής υπό εργατικό έλεγχο. Να δουλέψουν όλα αυτά για εμάς και όχι εμείς για να πλουτίζουμε τους ιδιοκτήτες τους.
• Περιστολή των πολεμικών δαπανών. Να σταματήσουμε να κάνουμε πλούσιους τους εμπόρους όπλων.
• Στεγαστική πολιτική ώστε κάθε εργαζόμενος να έχει στέγη χωρίς να πληρώνει παρασιτικά funds και εισοδηματίες. Να περάσουν στα χέρια του κράτους τα άδεια σπίτια. Να προστατευτεί η κατοικία των εργαζόμενων από τις κατασχέσεις. Δημόσια και δωρεάν φοιτητική στέγαση για κάθε φοιτητή που το έχει ανάγκη.

Απαραίτητος όρος για όλα τα παραπάνω είναι τελικά το σταμάτημα της αποπληρωμής του χρέους, η έξοδος από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια, πρέπει να στοχεύσουμε στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, νέοι και νέες, άνεργοι και άνεργες,

Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε και να επιτύχουμε όσο είμαστε κατακερματισμένοι. Ο Μητσοτάκης φαντάζει παντοδύναμος γιατί δεν έχει αντίπαλο. Αυτό τον αντίπαλο πρέπει να τον παρέχουμε εμείς. Είμαστε περισσότεροι, είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο. Είμαστε αυτοί που πληρώνουμε τον μισθό του Μητσοτάκη και όλων των παρασίτων σαν και αυτόν.

Η αριθμητική δύναμη, όμως, και η δύναμη από τη θέση μας στην παραγωγή, δεν σημαίνει τίποτα αν δεν είναι συσπειρωμένη, αν δεν χτυπάει ενιαία τον ταξικό μας αντίπαλο, την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές και το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό πρέπει τώρα να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Να χτίσουμε σωματεία και συνδικάτα εκεί που δεν υπάρχουν, να ενισχύσουμε αυτά που υπάρχουν. Αλλά κυρίως να τους δώσουμε επαναστατική προοπτική: να στρέψουμε τον οργανωμένο συνδικαλιστικό αγώνα ενάντια στο ίδιο τον καπιταλισμό, σε ρήξη με υποταγμένες ηγεσίες και την αστική επιρροή. Να πάρουμε τα σωματεία στα χέρια μας και να τα κάνουμε προπύργια μάχης ενάντια στον καπιταλισμό.

Ταυτόχρονα, πρέπει να στηρίξουμε και τις πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και να δημιουργήσουμε το επαναστατικό της κόμμα που θα αναλάβει την καθοδήγηση του αγώνα της ανατροπής του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Τα αφεντικά εδώ και καιρό στηρίζουν τη ΝΔ και τα μνημόνια με κάθε τρόπο. Και εμείς χρειαζόμαστε τις δικές μας πολιτικές δυνάμεις που θα διεκδικήσουν την εξουσία για τα δικά μας ταξικά συμφέροντα, που θα φέρουν στην εξουσία τη δική μας τάξη.

Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα εκτός από μεγαλύτερη εξαθλίωση, πόλεμο, φτώχεια.

Στον αγώνα ενωμένοι!

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr