Ανακοίνωση για το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μάη

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει την πολιτική κατάσταση και το συσχετισμό δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του μνημονιακού καθεστώτος. Αποτελεί έκφραση της γενικής υποχώρησης του εργατικού κινήματος μετά τους σκληρούς και μαζικούς πολιτικούς αγώνες της διετίας 2010–2012, που κορυφώθηκαν με τη διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης στη χώρα στα τέλη του 2011. Η υποχώρηση αυτή, πριν αποτυπωθεί στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, είχε εκδηλωθεί στη μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης από την οποία εξοβελίστηκε κάθε αναφορά σε πολιτικές εκτός του μνημονιακού μονόδρομου. Ζητήματα που αποτελούσαν πεδία διαμάχης πριν μερικά χρόνια, όπως π.χ. το ζήτημα του χρέους και οι προτάσεις για διαγραφή του, δεν περιλαμβάνονται πλέον στη δημόσια συζήτηση, η οποία κυριαρχείται από φιλοκαπιταλιστικές θέσεις.

Τα βασικά συμπεράσματά μας για το αποτέλεσμα είναι τα εξής:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο στη Νέα Δημοκρατία και η εργατική τάξη του γύρισε την πλάτη

Παρά το χαμήλωμα του ορίου ηλικίας στα 17 χρόνια, οι ψηφίσαντες ήταν ελαφρά λιγότεροι από το 2014 και περίπου 350.000 περισσότεροι σε σχέση με το Σεπτέμβρη του 2015.

Στα αξιοσημείωτα του εκλογικού αποτελέσματος των ευρωεκλογών είναι και η σημαντική αύξηση σε λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Άκυρα και λευκά μαζί είναι πάνω από 260.000 και αποτελούν ιστορικό ρεκόρ σε οποιαδήποτε εθνική εκλογική αναμέτρηση (βουλευτικές εκλογές ή ευρωεκλογές). Αντίθετα, στις περιφερειακές εκλογές έχουμε μείωση των λευκών και άκυρων και σε απόλυτο αριθμό και σε ποσοστό. Τα άκυρα πέφτουν στα 219.163 από 230.111 (3,77% από 3,78% το 2014) και τα λευκά σε 175.709 από 203.950 (3,02% από 3,35%). 

 ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΕΛΕΤΙΔΗ

Η περίπτωση του δημάρχου Πατρέων κ. Πελετίδη, θέτει μια σειρά από επίκαιρα ερωτήματα για τους κομμουνιστές. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην πιθανότητα να ασκήσουν διοίκηση σε ένα μηχανισμό του αστικού κράτους και πώς πρέπει να ασκούν διοίκηση, αν η εργατική τάξη τους δώσει αυτήν τη δυνατότητα; Οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλ. οι Δήμοι και οι Περιφέρειες, είναι αναμφισβήτητα μηχανισμοί του αστικού κράτους. Δεν είναι διεκδικούμενες αυτόνομες νησίδες εξουσίας. Τέτοιες νησίδες δεν υπάρχουν στα πλαίσια των μηχανισμών εξουσίας που έχει θεσμοθετήσει το αστικό κράτος. Συνολικά, αυτοί οι μηχανισμοί (από την κυβέρνηση μέχρι τους δήμους, από το στρατό μέχρι τα σχολεία) έχουν σκοπό τη στήριξη της εξουσίας των καπιταλιστών και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτό είναι αρκετά φανερό στην περίπτωση των δήμων. Οι δήμοι οργανώνουν την τοπική εξουσία στα πλαίσια του αστικού κράτους κατά εκχώρηση από το ίδιο το αστικό κράτος. Το πλαίσιο λειτουργίας τους διαπερνιέται από όλο το αστικό νομικό και διοικητικό σύστημα που έχει εξελιχθεί για να προστατέψει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή των σχέσεων εκμετάλλευσης. Δημοτικές αρχές που θα αρνούνταν αυτό το ρόλο θα καθαιρούνταν άμεσα από τους αστικούς μηχανισμούς της δικαιοσύνης και της καταστολής (ας θυμηθούμε ότι για ένα μεγάλο διάστημα της νεότερης ελληνικής ιστορίας οι δημοτικοί άρχοντες διορίζονταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ οι μη αρεστοί καθαιρούνταν, π.χ., στη διάρκεια της χούντας αλλά και σε όλη τη διάρκεια του 20^ου αιώνα). Στη μεταπολίτευση οι δήμοι ανέλαβαν και αναλαμβάνουν περισσότερες αρμοδιότητες και πλέον, μαζί με τις περιφέρειες, διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Ολόκληρο το νομικό πλαίσιο λειτουργίας των Δήμων είναι έτσι φτιαγμένο, και δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, ώστε το τοπικό/εθνικό/ξένο κεφάλαιο να ευνοείται και δεν είναι καθόλου τυχαίο που συχνά-πυκνά οι δημοτικοί άρχοντες δεν είναι άλλοι παρά τα μέλη της αστικής τάξης της πόλης που χρησιμοποιούν ανοικτά τη δημοτική εξουσία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ή σε άλλες περιπτώσεις, μαριονέτες των ντόπιων καπιταλιστών (βλ. τις περιπτώσεις των δημοτικών αρχών στον Πειραιά ή στο Βόλο, αλλά το ίδιο ισχύει και για λιγότερες τρανταχτές περιπτώσεις).

Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα τι στάση πρέπει να κρατήσουν οι κομμουνιστές, ως η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, απέναντι σε αυτόν τον αστικό θεσμό. Είναι φανερό για όσους είναι κομμουνιστές, για όσους δεν έχουν διαφθαρεί από τα φληναφήματα των ρεφορμιστών, ότι η κατάκτηση της εξουσίας σε έναν δήμο δεν μπορεί να δημιουργήσει μια μορφή σοσιαλιστικής νησίδας εντός του καπιταλισμού. Μήπως λοιπόν δεν θα έπρεπε να παίρνουν μέρος στις δημοτικές εκλογές οι κομμουνιστές; Το ίδιο ερώτημα φυσικά τίθεται και για τις εθνικές εκλογές και για τις ευρωεκλογές. Το ερώτημα όμως γίνεται πιο έντονο στην περίπτωση των δημοτικών εκλογών, πρώτον, γιατί στις δημοτικές εκλογές υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες για να εκλεγεί ένας κομμουνιστής ως δήμαρχος και μάλιστα αυτό έχει συμβεί επανειλημμένα σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, και δεύτερον, γιατί μια τέτοια δημοτική αρχή θα βρεθεί να δρα στα πλαίσια του υπάρχοντος καπιταλισμού. Τουλάχιστον, αν ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα κέρδιζε την κυβερνητική πλειοψηφία, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει επαναστατικά, δηλ. ως τη θεσμική έναρξη της προλεταριακής επανάστασης (κάτι για το οποίο υπάρχει θεωρητικό κεκτημένο, π.χ., η τακτική της Εργατικής Κυβέρνησης από την Τρίτη Διεθνή). Τι όμως μπορεί να κάνει ένας κομμουνιστής δήμαρχος σε μια πόλη εν μέσω καπιταλιστικής κυριαρχίας;

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2019

Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες αποτελούν τμήμα της διοίκησης του αστικού κράτους, δηλαδή τμήμα του μηχανισμού καταπίεσης της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές. Η λειτουργία αυτή εντάθηκε όχι μόνο μέσα από τον «Καλλικράτη», και ακόμα περισσότερο μέσα από τον «Κλεισθένη Ι», αλλά κυρίως μέσα από τις διαδικασίες της κρίσης και της επίθεσης που εξαπέλυσε η αστική τάξη εναντίων των εργατών και των φτωχότερων εργαζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας, επίθεση που κωδικοποιήθηκε με τον όρο «μνημόνια». Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες πλέον ελέγχονται πολύ πιο ασφυκτικά όχι μόνο από το ελληνικό αστικό κράτος (μέσα από το Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, κτλ) αλλά και από την ίδια την ΕΕ. Οι λειτουργίες τους, ιδιαίτερα οι κοινωνικές, αλλά και τα έργα ανάπτυξης προϋποθέτουν τη συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Επιπλέον, οι λειτουργίες ειδικά των Δήμων απαιτούν την όλο και μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη των δημοτών, ενώ η Αυτοδιοίκηση συνολικά αναδεικνύεται σε πρωταθλητή στην αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Από την άλλη, οι Δήμοι και οι Περιφέρειες έχουν αποκτήσει πολύ περισσότερες αρμοδιότητες και εξουσίες: οι Δήμαρχοι, όπως και οι Περιφερειάρχες, μπορούν να προσλαμβάνουν εργαζόμενους –με συμβάσεις ορισμένου χρόνου– να μοιράζουν συμβάσεις και χρήματα δεξιά και αριστερά για έργα, αναγκαία ή κατ’ επίφαση, να επηρεάζουν την οικονομική και κοινωνική ζωή μιας πόλης ή περιφέρειας σε σημαντικό βαθμό [για παράδειγμα, αποφασίζοντας πού θα γίνουν πεζόδρομοι, αναπλάσεις, μεγάλα έργα, και ασκώντας κοινωνική πολιτική (παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ, κτλ)]. Το πιο σημαντικό: σε αντίθεση με την υπόλοιπη κρατική διοίκηση, ο προϊστάμενος της τοπικής αυτοδιοίκησης εκλέγεται άμεσα από τους πολίτες και βρίσκεται πολύ πιο κοντά τους για να τον ελέγξουν.

Αυτός ο διττός χαρακτήρας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπογραμμίζει την ανάγκη να μην αντιμετωπίσει η Αριστερά τις αυτοδιοικητικές εκλογές με αδιαφορία ή με την παραδοσιακή στάση της καταγραφής των δυνάμεών της και της γενικόλογης καταγγελίας.

Η Αριστερά θα έπρεπε να πάρει μέρος στις εκλογές όσο γίνεται πιο ενωμένη με σκοπό να αποσπάσει Δήμους και Περιφέρειες από τις αστικές και μνημονιακές δυνάμεις και να εφαρμόσει τη δική της πολιτική ενάντια ακριβώς σε όλα αυτά τα δεσμά που χαλκεύονται για τους εργαζόμενους.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2019

Έξοδος από την ΕΕ των μονοπωλίων και διάλυσή της η μόνη εργατική προοπτική

Η ολοένα και μεγαλύτερη διασύνδεση του ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με την παγκόσμια αγορά και η συμμετοχή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, υπαγόρευσαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ –μετέπειτα ΕΕ– ήταν μια οικονομική αναγκαιότητα για τον ελληνικό καπιταλισμό και όχι μια απλή πολιτική επιλογή. Η ανάγκη για την ένταξη δημιουργήθηκε από το άνοιγμα του ελληνικού καπιταλισμού στη διεθνή αγορά που εντάθηκε τη δεκαετία του ’70. Ήταν ο δρόμος συμμετοχής του στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, σε μια εποχή διαρκούς αύξησης του παγκόσμιου εμπορίου και της διαπλοκής του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Η ένταξη στην ΕΕ ήταν ο μοναδικός δρόμος για τον ελληνικό καπιταλισμό.

Η ένταξη ήταν προς όφελος του ελληνικού κεφαλαίου και όχι κάτι που του επιβλήθηκε «έξωθεν» ή που παραχώρησε η «ξενόδουλη» αστική τάξη της χώρας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας διατηρήθηκαν και, μετά την ένταξη, αυξήθηκε η συσσώρευση κεφαλαίου και οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων. Το ελληνικό κεφάλαιο με την ένταξή του στον υπερεθνικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό, εξασφαλίζει τη συμμετοχή του στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας μέσα από την κατεύθυνση μεγάλου μέρους των εξαγωγών προς την ευρωπαϊκή αγορά, μέσα από το μερίδιο από το υπερκέρδος που διανέμεται με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, μέσα από τη συμμετοχή του στις μεγάλες επενδύσεις και την αλληλοδιαπλοκή του με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Το κυριότερο, όμως, όφελος το εξασφαλίζει τώρα, από την επιβολή του πλαισίου «οικονομικής σύγκλισης» της ΕΕ, που στοχεύει στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας του μέσω της νέο-συντηρητικής αναδιάρθρωσης.

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ!

Η φετινή Πρωτομαγιά σκιάζεται από την κορύφωση του εκφυλισμού στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπως αυτή εκδηλώθηκε με την αναβολή του συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Η νοθεία στις αρχαιρεσίες, τα σωματεία-φαντάσματα, η ανοιχτή και καλυμμένη παρέμβαση της εργοδοσίας στις διαδικασίες των σωματείων αποτελούν μια χρόνια κατάσταση με ευθύνη σχεδόν όλων των δυνάμεων που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Απέναντι σε αυτή την εκφυλιστική κατάσταση σήψης και παρακμής σαν αποτέλεσμα της αστικής παρέμβασης και επιρροής στο κίνημα, απαιτείται άμεσα η αλλαγή πολιτικής στα Συνδικάτα και τις Ομοσπονδίες. Μέσα από το ενιαίο εργατικό μέτωπο, οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουμε για τον εκδημοκρατισμό του κινήματος, την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων μας, για την απόκρουση και ανατροπή της επίθεσης που δεχόμαστε.

Ταξικός συνδικαλισμός με τις πλάτες του κράτους; Η απάντηση στη νοθεία, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, είναι η προσφυγή στα δικαστήρια;

Το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ δεν πραγματοποιήθηκε τελικά στην καθορισμένη ημερομηνία. Η κινητοποίηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, η είσοδος τους στο χώρο του Συνεδρίου και οι διαδηλώσεις στο χώρο που θα διεξάγονταν, οδήγησαν στη ματαίωσή του.

Η δικαιολογία για αυτήν την παρέμβαση του ΠΑΜΕ ήταν οι νόθοι αντιπρόσωποι, τους οποίους προσδιόρισε το ίδιο σε 53 τον αριθμό (αριθμός που αντιστοιχεί σε περίπου 53.000 ψηφίσαντες), και η απαίτησή του ήταν να μην γίνουν δεκτοί στο Συνέδριο.

Φυσικά και σε αυτό το Συνέδριο-παρωδία υπήρχαν νόθοι αντιπρόσωποι, όπως υπήρχαν και πολλοί κατασκευασμένοι αντιπρόσωποι οι οποίοι αποτελούν μέρος της μεγάλης βιομηχανίας παραγωγής αντιπροσώπων από σωματεία-φαντάσματα, από ανύπαρκτα σωματεία-σφραγίδες τα οποία υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, μόνο και μόνο για να παράγουν αντιπροσώπους για τα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες, οι οποίες με τη σειρά τους παράγουν αντιπροσώπους για τη ΓΣΕΕ. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι τωρινό. Πολλά χρόνια τώρα συμβαίνει και αφορά σε όλες τις δυνάμεις που συμμετέχουν στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ. Όπως για πολλά χρόνια τώρα τα Συνέδρια της ΓΣΕΕ γίνονται σε 5στερα ξενοδοχεία.

Στεκόμαστε στο πλευρό του σ. Αλέξη Λιοσάτου στην Πτολεμαΐδα, ο οποίος έχει στοχοποιηθεί από εθνικιστές, πατριδοκάπηλους και φασίστες

Σε άρθρο του Θόδωρου Kουτσουμπού στην ιστοσελίδα του ΕΕΚ, με τίτλο «H OKΔE, TO EEK KAI H TETAPTH ΔΙΕΘΝΗΣ», με το οποίο επιχειρεί να απαντήσει στην ΟΚΔΕ σε μια μεταξύ τους διαμάχη που δημιουργήθηκε με αφορμή το ζήτημα της εργατικής κυβέρνησης που ανέδειξε από το 2010 η… κομμουνιστική οργάνωση Ανασύνταξη, διαβάσαμε το κατηγορητήριο προς την κ.ο Ανασύνταξη!