[2022-11-14] Επίδειξη οπορτουνισμού, γραφειοκρατικού και κρατικού συνδικαλισμού από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ στην Πάτρα

Επίδειξη οπορτουνισμού, γραφειοκρατικού και κρατικού συνδικαλισμού από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ στην Πάτρα

 

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στον Σύλλογο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Σ.Ι.Ε.Λ.) νομού Αχαΐας, υπό την καθοδήγηση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πατρών, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, προσέφυγαν στα αστικά δικαστήρια για να διοριστεί προσωρινή διοίκηση στο σωματείο.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέχουν μία από τις πέντε θέσεις του Δ.Σ. του σωματείου, από τις προηγούμενες εκλογές του 2020 (βλ. εδώ), ενώ τις υπόλοιπες τις κατέχει η Αγωνιστική Παρέμβαση που είναι δύναμη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (βλ. ανακοίνωσή της εδώ). Οι εκλογές για νέο Δ.Σ. ήταν να γίνουν τον Ιούνιο, αλλά το Δ.Σ. ομόφωνα αποφάσισε να μεταθέσει τις εκλογές για τον Νοέμβριο, ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή. Και ενώ οι δυνάμεις της Αγωνιστικής Παρέμβασης βρισκόταν σε συνεννόηση με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ για τη διεξαγωγή των εκλογών (είχε προγραμματιστεί ήδη η εκλογικο-απολογιστική συνέλευση του σωματείου και εκλογή εφορευτικής επιτροπής για την Κυριακή 6 Νοεμβρίου με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ.), οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέθεσαν προσφυγή για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης λόγω εκπρόθεσμης θητείας, και μάλιστα ζήτησαν από το αστικό δικαστήριο η προσωρινή διοίκηση να αποτελείται από μέλη μόνο της δικής τους παράταξης!

Είναι γνωστό τοις πάσι πως το ΠΑΜΕ καθοδηγείται από την Κ.Ε. του ΚΚΕ. Ως εκ τούτου οι ευθύνες επιμερίζονται στην ηγεσία του ΠΑΜΕ και στην Κ.Ε. του ΚΚΕ.

 

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτές τις ενέργειες;

Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι η προσφυγή στο αστικό κράτος από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ για να διορίσει το αστικό κράτος, μέσω των δικαστηρίων, προσωρινή διοίκηση. Όταν ο δικαστής ανακηρύσσεται απόλυτος κυρίαρχος στα ζητήματα ζωής και δράσης των σωματείων, δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος όχι μόνο για την ταξική τους ανεξαρτησία αλλά ούτε για την οργανωτική. Το ΠΑΜΕ, από τη μια, διακηρύσσει την αναγκαιότητα για ταξικά σωματεία, και αυτο-ανακηρύσσει τον εαυτό του ως ταξική δύναμη, ενώ, από την άλλη, προσκαλεί το αστικό κράτος να παρέμβει στις διεργασίες του κινήματος. Και αυτό το κάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο, τον τρόπο των εργοδοτικών και αστικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος, οι οποίες δεν ντρέπονται να καλούν την αστική δικαιοσύνη να ανακηρύξει τους ίδιους στη διοίκηση των σωματείων επικαλούμενοι τυπικές διατάξεις του αστικού νόμου, τις οποίες έχουν παραβιάσει πρώτοι οι ίδιοι. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι προσφεύγοντας στα αστικά δικαστήρια εναντίον της διοίκησης του Σ.Ι.Ε.Λ νομού Αχαΐας, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσφεύγουν και εναντίον του εαυτού τους, αφού συμμετείχαν σε όλες τις ενέργειες της διοίκησης.

Δυστυχώς, είναι διαδεδομένο, όχι μόνο στις αστικές δυνάμεις αλλά και σε δυνάμεις εργατικής αναφοράς, να θεωρούν τον αστικό νόμο και τον αστικό τύπο πιο σημαντικά από την ίδια την ταξική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, του κινήματός της και των οργανώσεων της. Ελάχιστοι, και στις πιο αριστερές δυνάμεις στο κίνημα, αναρωτιούνται γιατί θα έπρεπε τα σωματεία να ακολουθούν τις διατάξεις του αστικού νόμου, ο οποίος καθορίζει τη συγκρότηση, τη «νόμιμη» σύσταση και τη λειτουργία των σωματείων. Γιατί θα έπρεπε να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τις εσωτερικές διαδικασίες των σωματείων και για το πότε αυτές είναι ή δεν είναι νόμιμες. Αλήθεια, οι σύντροφοι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ (αλλά και άλλων δυνάμεων της αριστεράς) θα σκέφτονταν ως φυσιολογικό να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τη συγκρότησή και για τις εσωτερικές διεργασίες των οργανώσεων τους; Θα τους φαινόταν φυσιολογικό να παρευρίσκεται εκπρόσωπος του κράτους στις αρχαιρεσίες τους; Η ανάμειξη της αστικής εξουσίας έχει γίνει τόσο συνηθισμένη στην περίπτωση των σωματείων που δεν προκαλεί πια εντύπωση. Όπως έγραφε ο Κώστας Μπατίκας:

«Εκπρόθεσμη διοίκηση, έστω και για μια μέρα, αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως για τους συνδικαλιστές κάθε απόχρωσης, ενώ η προσφυγή και η αίτηση για διορισμό διοίκησης, ευλογημένη πράξη, ή, σε κάθε περίπτωση, ασήμαντο πλημμέλημα» (Κώστας Μπατίκα, Συνδικάτα και πολιτική, εκδ. Εργοεκδοτική, Αθήνα: 1994, σελ. 239).

Και συνεχίζει:

«… η συνηθισμένη, καθημερινή, πλατιά διαδεδομένη πρακτική των διορισμών στη συνδικαλιστική ζωή της χώρας μας δημιούργησε φαινόμενα εκφυλισμού και παρακμής και γελοίες καταστάσεις που δείχνουν το χαμηλό επίπεδο και τη φτώχεια όχι μόνο του κρατικού συνδικαλισμού αλλά και του ρεφορμισμού και όλων των παραλλαγών της αστικής επιρροής, που μετέφεραν στις εργατικές οργανώσεις τη μικροαστική υποκουλτούρα της καθυστέρησης και της μιζέριας, με την αποπνικτική της δυσοσμία. Αυτή η υποκουλτούρα καμιά σχέση δεν έχει, και δεν θα μπορούσε να έχει, με την κουλτούρα και τα ιδανικά της εργατικής τάξης» (ό.π.).

Όταν οι σύντροφοι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με τόση ελαφρότητα, και τόσο αυτοεξευτελισμό, αποφασίζουν να προσφύγουν στην αστική δικαιοσύνη για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης, πώς ακριβώς ελπίζουν ότι θα πείσουν την εργατική τάξη να ανατρέψει «στην πράξη», όπως διακηρύσσουν, τον νόμο Χατζηδάκη; Τι παραπάνω κάνει ο νόμος Χατζηδάκη από το να επιβάλει τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους στα σωματεία;

Ένα δεύτερο σημείο αυτής της ντροπιαστικής ενέργειας των δυνάμεων του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι ότι οργανώθηκε, όπως φαίνεται, από το Εργατικό Κέντρο, καθώς στο δικαστήριο εμφανίστηκε εκπρόσωπος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πάτρας για να υποστηρίξει το «δίκαιο» αίτημα της μειοψηφίας της διοίκησης του Σ.Ι.Ε.Λ. Αχαΐας για διορισμό προσωρινής διοίκησης. Δεν φτάνει που ανακατεύεται η αστική δικαιοσύνη στα εσωτερικά των σωματείων, έρχεται τώρα και η δευτεροβάθμια οργάνωση να ρίξει και αυτή το βάρος της υπέρ της τοποθέτησης προσωρινής διοίκησης, παίρνοντας το μέρος της μειοψηφίας. Αλήθεια, γι’ αυτό ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο του Εργατικού Κέντρου στην Πάτρα οι δυνάμεις του ΚΚΕ, για να επιβάλουν την αλλαγή συσχετισμών με τη βοήθεια της αστικής δικαιοσύνης;

 

Μετά από όλα τα παραπάνω, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς στα καλέσματα του ΚΚΕ προς την εργατική τάξη για συμπόρευση και αγώνες με το ΚΚΕ. Σε τι να συμπορευτεί η εργατική τάξη με το ΚΚΕ; Στον αποκλεισμό των άλλων φωνών που έχουν άλλη αντίληψη για το κίνημα από αυτήν του ΚΚΕ; Στην επέμβαση του αστικού κράτους στα εσωτερικά του κινήματος; Έ, όχι. Η ανασύνταξη του ταξικού εργατικού κινήματος δεν περνάει μέσα από αυτές τις πρακτικές αλλά σε σύγκρουση με αυτές.

Βάιος Παπαθεοχάρης