Πρωτομαγιά 2024

Είναι απεργία, δεν είναι αργία

Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη

Η εργατική τάξη είναι το μέλλον της χώρας και του κόσμου.

Συμπληρώνονται 138 χρόνια από την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο για το οκτάωρο. Μόνο η εργατική τάξη με τους δικούς της αγώνες επέφερε βελτιώσεις στη ζωή της ανθρωπότητας: τη μείωση του ωραρίου εργασίας, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς και μεροκάματα, συντάξεις, δημόσια συστήματα παιδείας και υγείας, αναγνώριση ταξικών δικαιωμάτων, απελευθέρωση ολόκληρων λαών από τη μπότα της εκμετάλλευσης. Ο καπιταλισμός όμως δεν ηττήθηκε και κάθε κατάκτηση της εργατικής τάξης είναι και θα είναι υπό αίρεση έως ότου ο καπιταλισμός αποτελέσει παρελθόν για την ανθρωπότητα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πατώντας πάνω στην ήττα του κινήματος για την κατάργηση των μνημονίων, επιτίθεται ανοικτά στην εργατική τάξη. Κατάργηση οκταώρου, απλήρωτες υπερωρίες, χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας (με αποτέλεσμα δεκάδες εργάτες νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα-εγκλήματα των καπιταλιστών), δουλειά μέχρι τον τάφο. Η υγεία, η ασφάλιση, η εκπαίδευση ιδιωτικοποιούνται. Έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί η ενέργεια με αποτέλεσμα «ηλεκτροφόρους» λογαριασμούς, ενώ συζητείται πλέον η ιδιωτικοποίηση του νερού.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη περιπαίζει την εργατική τάξη μεταθέτοντας τις εκδηλώσεις για την εργατική πρωτομαγιά, με πρόσχημα μάλιστα τη Μεγάλη Εβδομάδα. Κάνει πλάτες έτσι στην εκκλησία, η οποία όλο το προηγούμενο διάστημα διατήρησε και αύξησε τα προνόμια της, την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη γινόταν πιο φτωχή και έχανε κάθε δικαίωμα. Η εργατική πρωτομαγιά δεν ανήκει στην κυβέρνηση και σίγουρα δεν χρωστάει τίποτα στην εκκλησία, εκτός από την υπόσχεση να της κατάσχει όλα τα περιουσιακά στοιχεία και να μετατρέψει την πίστη σε καθαρά ιδιωτική υπόθεση.

Η εργατική πρωτομαγιά ανήκει στην εργατική τάξη. Συνδέεται με δεσμούς αίματος με αυτήν: από το Σικάγο το 1886, τη Θεσσαλονίκη του 1936, τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής το 1944.

Η εργατική τάξη, η τάξη μας, έχει δεχτεί απανωτές ήττες, αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ρεφορμισμού μέσα το κίνημα, στις συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειροτέρευση των όρων πώλησης της εργατικής της δύναμης, με τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση, με τη βία των αφεντικών και του κράτους τους, και, όλο και πιο συχνά, με τον όλεθρο του πολέμου (Ουκρανία, Παλαιστίνη) και με την ίδια την καταστροφή του πλανήτη.

Η τάξη μας, όμως, είναι η μόνη τάξη που μπορεί να χτυπήσει το κακό στη ρίζα. Είναι η τάξη που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό, να τσακίσει το αστικό κράτος και την αστική εξουσία, να κυβερνήσει με το δικό της κράτος και να ανοίξει τον δρόμο για το μέλλον της ανθρωπότητας, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, την αταξική-ακρατική κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Οι δυνάμεις που αναφέρονται στην εργατική τάξη πρέπει να αξιοποιούν κάθε στιγμή και κάθε ευκαιρία που δίνεται για να δυναμώνει η αντίσταση στην κυβέρνηση και στην αστική εξουσία γενικότερα, για να γίνονται κυρίαρχες οι ανάγκες και τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Να διεκδικήσουμε ό,τι μας έχουν πάρει και ακόμα περισσότερα:

Α-Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία), ενέργεια που είναι ο βασικός πυλώνας ενός προγράμματος εξουσίας που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Προϊόν μιας τέτοιας μονομερούς ενέργειας είναι:

-Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, καθώς οι κρατικοδίαιτες (αλλά ελεγχόμενες από τους ιδιώτες) τράπεζες θα οδηγηθούν στη χρεοκοπία.

-Η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που ελέγχονται από τις τράπεζες.

-Η έξοδος από ΕΕ, ΔΝΤ και ευρωζώνη, καθώς μια τέτοια ενέργεια παραβιάζει τις καταστατικές αρχές της Ένωσης και του ΔΝΤ.

Β-Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Ξήλωμα των βάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Γ-Κρατικοποίηση ΔΕΚΟ και μεγάλων επιχειρήσεων και τη λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων: Κρατικοποίηση των ναυτιλιακών εταιρειών και δήμευση της περιουσίας των εφοπλιστών, απαλλοτρίωση των τεχνικών εταιρειών και επαναφορά των δημόσιων δρόμων στον δημόσιο έλεγχο.

Δ-Χωρισμός κράτους – εκκλησίας. Αποδημοσιοϋπαλληλοποίηση του κλήρου, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μεσαιωνικού άβατου στο «Άγιο» Όρος.

Η υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από θέση εξουσίας και πάει χέρι – χέρι με την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή την πιο πλήρη μορφή δημοκρατίας.

Η εργατική τάξη μπορεί και θα νικήσει!

Προλετάριοι, όλου το κόσμου ενωθείτε!

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία δείχνουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Οι Αμερικάνοι ως κυρίαρχη δύναμη του Δυτικού μπλοκ δεν θα παραδώσουν την πρωτοκαθεδρία στην ανερχόμενη δεύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη που είναι η Κίνα. Αντίθετα, θα προσπαθήσουν όχι μόνο στο τεχνολογικό ή οικονομικό επίπεδο να την καθυποτάξουν μέσω του «σπασίματος των εφοδιαστικών αλυσίδων» και την απόσυρση των επενδύσεων από τη χώρα του Σινικού Τείχους αλλά και στρατιωτικά αδυνατίζοντας τους συμμάχους της Κίνας, κυρίως τη Ρωσία αλλά και την Τεχεράνη στη Μέση Ανατολή. Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε συνδυασμό με τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην ΕΕ και στη χώρα μας, αποδεικνύεται ότι ο επαναστατικός παράγοντας είναι ανύπαρκτος, παρότι η κρίση σοβεί από το 2007-2008.

Η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ στα Γιάννενα, με αφορμή την όξυνση της ταξικής πάλης και των αντιθέσεων, διοργανώνει στις 21 Απρίλη, Κυριακή και ώρα 11.30 πμ στο cafe Eυτοπία στην οδό Δελμούζου πολιτική εκδήλωση με θέμα: «Πολιτικές εξελίξεις και η στάση της κομμουνιστικής αριστεράς».

Απεργία 17 Απρίλη

ΕΧΟΥΜΕ ΟΡΓΗ, ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ

Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει την επίθεσή της εναντίον μας.

Καθημερινά αυξάνει η λίστα των συναδέλφων μας που σκοτώνονται και τραυματίζονται σε γιαπιά, εργοτάξια και χώρους εργασίας για να αυξηθούν τα κέρδη των αφεντικών. Έργο της κυβέρνησης είναι αυτό.

Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι λόγω της διάλυσης του συστήματος υγείας αλλά και λόγω των συνθηκών ζωής που έχουν επιδεινωθεί για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Έργο της κυβέρνησης είναι και αυτό.

Καθημερινά απελπιζόμαστε για το πώς θα βγει ο μήνας, πώς θα πληρωθεί το νοίκι και το ρεύμα, πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με μισθούς που δεν επαρκούν. Έργο της κυβέρνησης είναι και αυτό.

Καθημερινά δεχόμαστε την πίεση στη δουλειά, την ασυδοσία των αφεντικών, την εκμετάλλευση και σφίγγουμε τα δόντια για να μη χάσουμε τον πενιχρό μισθό μας. Έργο της κυβέρνησης είναι και αυτό.

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να κρύψει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των καλοπληρωμένων δημοσιογράφων και των δικαστών, ότι εργάζεται για να διευκολύνει την εκμετάλλευσή μας και για να αυξήσει τα κέρδη των καπιταλιστών. Και είναι ακριβώς αυτή η πολιτική, πολιτική που αναβαθμίστηκε πιο έντονα αλλά και πιο βίαια, με τα μνημόνια που οδηγεί σε εξαθλίωση, ακόμα και σε θάνατο, τη δική μας τάξη, την εργατική τάξη της χώρας.

Τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και διάφορες ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις) συμφωνούν στην ουσία αυτής της πολιτικής. Πολιτική που εφαρμόζεται για να ξελασπώσει τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές από την χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν τη χώρα σε βάρος μας. Το δικό τους ενωμένο μέτωπο εκφράζει η ΝΔ και ως ο πιο γνήσιος εκφραστής της εμφανίζεται παντοδύναμη.

Όμως, δεν έχουν κερδίσει τη δική μας συμφωνία και συναίνεση σ’ αυτήν την πολιτική.

Στις 17 Απρίλη απεργούμε.

Απεργούμε σαν τάξη ενάντια στην πολιτική που μας θέλει να παίρνουμε μισθούς εξαθλίωσης και να λέμε και ευχαριστώ από πάνω. Που απαιτεί την πλήρη υποταγή μας στα αφεντικά. Που εξαφανίζει τα δικαιώματά μας, που μετατρέπει τα σωματεία μας σε διακοσμητικά, την απεργία, τη συνδικαλιστική δράση και τη διαδήλωση σε έγκλημα. Που μας βάζει να πληρώνουμε για φάρμακα, θεραπείες, μόρφωση, μετακίνηση, ρεύμα, σύνταξη από την τσέπη μας, ενώ όλα αυτά προέρχονται από τη δική μας δουλειά και τα έχουμε χρυσοπληρώσει.

Διεκδικούμε:

• Άμεση αύξηση των μισθών, ημερομισθίων, συντάξεων τουλάχιστον στο 20%.Να παρθούν μέτρα προστασίας των εργαζομένων στο χώρο εργασίας. Βαριές τιμωρίες για τους καπιταλιστές που εκθέτουν τους εργαζόμενους σε κινδύνους.
• Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Δεν δεχόμαστε να μας εμπαίζει ο Μητσοτάκης με τις αυξήσεις-ελεημοσύνη που μας δίνει. Παίρνουμε μόνοι μας μεγαλύτερες με τον αγώνα μας από τα αφεντικά μας. Να καταργηθούν όλες οι αντι-απεργιακές και αντι-συνδικαλιστικές διατάξεις. Να πάρουμε τα σωματεία στα χέρια μας.
• Να λυθεί το πρόβλημα στέγης. Να δεσμευτεί δημόσια, εταιρική και εκκλησιαστική περιουσία για να δημιουργηθούν κατοικίες για τους εργαζόμενους. Να κατασκευαστούν εργατικές κατοικίες, φοιτητικές στέγες για όσους έχουν ανάγκη.
• Να περάσουν στα χέρια του κράτους όλες οι μονάδες παραγωγής ενέργειας, αλλά και οι άλλες εταιρείες κοινής ωφέλειας (τηλεφωνία, ύδρευση-αποχέτευση, συγκοινωνίες) για να εφαρμοστεί πολιτική χαμηλών τιμολογίων.
• Να αντιστραφούν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση. Δεν γίνεται «εκσυγχρονισμός και ενίσχυση» της δημόσιας υγείας με επί πληρωμή απογευματινά χειρουργεία, ιδιώτες εργολάβους στα νοσοκομεία, ιδιώτες γιατρούς στα χειρουργεία, πληρωμή από την τσέπη μας των φαρμάκων και των διαγνωστικών ελέγχων. Δεν γίνεται «εκσυγχρονισμός και ενίσχυση» της παιδείας με ιδιωτικά πανεπιστήμια (και σχολεία), με πληρωμή για τους παιδικούς σταθμούς, με λεφτά από την τσέπη μας για φροντιστήρια. Δεν γίνεται «βιώσιμο» το ασφαλιστικό σύστημα με την ιδιωτική ατομική ασφάλιση. Το μόνο πράγμα που ενισχύεται και γίνεται βιώσιμο είναι τα κέρδη των καπιταλιστών και η εξουσία τους σε βάρος μας. Να περάσουν όλα τα ιδιωτικά ιδρύματα σε υγεία, παιδεία και ασφάλιση στα χέρια του κράτους. Να γίνουν πραγματικά δημόσια υπό εργατικό έλεγχο και πραγματικά δωρεάν.

Και η πιο μικρή διεκδίκηση από αυτές σκοντάφτει στο μόνιμο επιχείρημα της κυβέρνησης για τα «στενά δημοσιονομικά περιθώρια». Γι’ αυτό και διεκδικούμε ως όρο για να γίνουν τα παραπάνω:

• Μονομερή διαγραφή του χρέους (εκτός τους χρέους του κράτους προς ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων). Έξοδος της χώρας από τη συμμαχία των δανειστών μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Διεκδικούμε ακόμα:

• Τη μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς, την απεμπλοκή της χώρας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη σφαγή στην Γάζα. Δεν θα πληρώνουμε τους πολέμους των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους. Να βγει η χώρα από το ΝΑΤΟ και να κλείσουν οι αμερικανικές και στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα.

Μπορούμε να νικήσουμε!

Με ενωμένο μέτωπο όλων των εργαζομένων, με ισχυρά και ζωντανά σωματεία, κόντρα στη γραφειοκρατικοποίηση και τον ρεφορμισμό.

Όλοι ενωμένοι στον αγώνα.

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

 www.anasyntaxi.gr

Η επίθεση του Ιράν εναντίον του Ισραήλ

Αν πιστέψουμε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, η επίθεση με drones και πυραύλους εκ μέρους του Ιράν εναντίον στρατιωτικών στόχων στο Ισραήλ είχε κατά βάση «συμβολική αξία». Και μάλλον έτσι είναι. Ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του Ιράν, Μοχαμάντ Μπαγκερί, δήλωσε: «Θεωρούμε ότι αυτή η επιχείρηση επέτυχε πλήρως τους σκοπούς της και δεν υπάρχει καμιά πρόθεση να συνεχιστεί». Προειδοποίησαν βέβαια ότι αν το Ισραήλ ανταπαντήσει, θα επιστρέψουν δριμύτεροι. Μάλιστα, προειδοποίησαν τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές να μην εμπλακούν, γιατί θα υποστούν και εκείνοι αντίποινα. Ο Μπάιντεν φαίνεται ότι είπε στον Νετανιάχου ότι δεν θα υποστηρίξει το Ισραήλ σε αντίποινα κατά του Ιράν. Όπως φαίνεται, το Ιράν δεν θέλει να έρθει σε εμπόλεμη σύγκρουση με το Ισραήλ. Αλλά ούτε και οι Αμερικανοί το θέλουν.

Όλοι οι δυτικοί ηγέτες έτρεξαν να καταγγείλουν την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Δεν ήταν τόσο ευαίσθητοι, όμως, όταν το Ισραήλ βομβάρδισε το προξενείο, προσέξτε το προξενείο, του Ιράν σε ξένη χώρα, στη Συρία, που είναι η αιτία της επίθεσης του Ιράν. Η γνωστή υποκρισία των ιμπεριαλιστών. Αυτό το πρόσφατο επεισόδιο των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή γίνεται, και ας μην το ξεχνάμε αυτό, πάνω στο έδαφος της σφαγής των Παλαιστινίων που συνεχίζεται κανονικά από το κράτος του Ισραήλ, με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές στα λόγια να προσπαθούν να συγκρατήσουν τους εγκληματίες πολέμου ισραηλινούς, αλλά στην πράξη να τους παρέχουν πολεμικό υλικό και βοήθεια για να συνεχίσουν το έργο τους.

Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση περιπλέκεται μέρα με τη μέρα και γίνεται πιο επικίνδυνη για όλους τους λαούς του κόσμου.

Οι ΗΠΑ, που βρίσκονται πίσω από όλα τα ανοιχτά μέτωπα και πολέμους, δεν εννοούν να παραδώσουν σε κάποια άλλη δύναμη τα σκήπτρα της κορυφής της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας που κέρδισαν με το αίμα των λαών στα μέσα του 20ου αι. Η άνοδος της Κίνας κυρίως, και μάλιστα στον τεχνολογικό τομέα, βάζει σε κίνδυνο τα κέρδη και την κυριαρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Οπότε πρέπει να ανακοπεί. Απαραίτητος όρος για αυτό δεν είναι μόνο ο τεχνολογικός και εμπορικός πόλεμος, ώστε να εμποδιστεί η τεχνολογική άνοδος των Κινέζων και η διείσδυσή τους στην παγκόσμια αγορά, αλλά και ο πραγματικός πόλεμος για την αποδυνάμωση των συμμάχων της Κίνας, κυρίως της Ρωσίας και του Ιράν, ή έστω της αποτροπής των χωρών αυτών από το να συνεργάζονται με την Κίνα. Αυτό οδήγησε στον πόλεμο στην Ουκρανία. Ενώ στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ ανέλαβε το ρόλο να εξασφαλίσει τα νώτα των Αμερικανών, δημιουργώντας τους όρους της συνεργασίας των άθλιων καθεστώτων που έχουν επιβληθεί στις αραβικές χώρες με το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ. Αυτό το σχέδιο χάλασε –έστω προσωρινά– με την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη και όλοι μπορούν να δουν το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ. Ένα κράτος εποικιστών που αντιμετωπίζει τον ντόπιο αραβικό πληθυσμό ως «ζώα» που πρέπει είτε να εξημερωθούν, να συνηθίσουν δηλαδή να ζουν υπό τον ζυγό των Ισραηλινών εποίκων, είτε να εξοντωθούν. Είναι πραγματικά φωτεινές εξαιρέσεις οι δυνάμεις εκείνες στο Ισραήλ που αντιστέκονται στην επίσημη πολιτική του κράτους τους. Οι Παλαιστίνιοι εξοντώνονται για να μπορέσει να επιβληθεί η Pax Americana, ας είναι αυτό ξεκάθαρο σε κάθε προλετάριο στον πλανήτη. Φυσικά, οι ανερχόμενες δυνάμεις δεν είναι διατεθειμένες να υποταχθούν τόσο εύκολα στους Αμερικανούς. Η επίθεση του Ιράν, εκτός από αντίποινα για τον βομβαρδισμό και την εκτέλεση επί της ουσίας των στρατιωτικών του στελεχών στο προξενείο της Δαμασκού, δημιουργεί προβλήματα στους Αμερικανούς στο ανοικτό μέτωπο της Μέσης Ανατολής, που θα επιθυμούσαν να είχε κλείσει μια και καλή, με αποτέλεσμα να πρέπει να διαθέσουν πόρους και σε αυτό το μέτωπο, αντί να επικεντρώνονται στην ήττα της Ρωσίας και την καλύτερη περικύκλωση της Κίνας. Όμως, οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές μπορούν ακόμα να διαχειρίζονται με σχετική άνεση αυτές τις προκλήσεις. Στην Μέση Ανατολή αλλά και στην Ουκρανία έχουν δημιουργήσει ισχυρές συμμαχίες, τις χώρες του ΝΑΤΟ κυρίως, που αναλαμβάνουν, για τα δικά τους συμφέροντα η καθεμιά, να σηκώσουν αρκετό από το βάρος των Αμερικανών να «συνετίσουν» τους επίδοξους διεκδικητές της κορυφής της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Στην Ουκρανία, χώρες του ΝΑΤΟ έχουν αναλάβει να παρέχουν στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στο φασιστικό καθεστώς του Κιέβου (κυρίως, η Βρετανία, η Γερμανία, και οι σκανδιναβικές χώρες, που είδαν ξαφνικά το «φως το νατοϊκό», και βέβαια συλλογικά η ΕΕ). Ανάμεσά τους φιγουράρει και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη που εξυπηρετεί πολλαπλώς τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Τα ίδια και στην Μέση Ανατολή. Οι δυνάμεις των άλλων νατοϊκών χωρών (π.χ., η Γαλλία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των γαλλικών εφημερίδων) αναλαμβάνουν να αναχαιτίσουν τα drones και τους πυραύλους του Ιράν μαζί με τους Αμερικανούς. Ανάμεσα στις χώρες που έχουν στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ είναι και η Ελλάδα.

Πρακτικά, οι Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές συγκρούονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Όταν οι Κινέζοι και οι Ρώσοι αποκτάνε συμμαχίες στην Αφρική (π.χ., στις χώρες του Σαχέλ ή στο Σουδάν), ή στον Ειρηνικό (π.χ., νήσοι του Σολομώντα), οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προσπαθούν να τους εκδιώξουν από εκεί ή να εξασφαλίσουν τις δικές τους συμμαχίες (π.χ., ΗΠΑ στις Φιλιππίνες ή στην Αρμενία). Όλος ο πλανήτης γίνεται πεδίο σύγκρουσης και το πού, πότε, και πώς αυτή η σύγκρουση θα γίνει ένοπλη, αν και δεν μπορεί να προβλεφθεί εκ των προτέρων, είναι τόσο σίγουρο και αναγκαίο γεγονός όσο και η σύγκρουση άγριων θηρίων για την εξασφάλιση θηραμάτων στη ζούγκλα. Τα θηράματα βέβαια είναι οι λαοί. Σ’ αυτό το επίπεδο έχει φέρει την ανθρωπότητα η σήψη του καπιταλισμού.

Μια σήψη που εντείνεται από την οικονομική κρίση που ξέσπασε με οξύτητα το 2008-9 αλλά δεν εκτονώθηκε με επαρκή καταστροφή κεφαλαίων, ώστε η καπιταλιστική παραγωγή να πάρει μπρος από μια καλύτερη και πιο κερδοφόρα βάση. Η πολεμική αναμέτρηση και οι καταστροφές που επιφέρει είναι ένας τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση στον καπιταλισμό με πιο αποτελεσματική και μαζική καταστροφή κεφαλαίων.

Αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει να επικρατεί, όσο το παγκόσμιο προλεταριάτο δεν ορθώνει το ανάστημά του ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Μιας και δεν υπάρχει μια Διεθνής του προλεταριάτου για να απαντήσει συγκεντρωτικά ενάντια στη σήψη του καπιταλισμού κινητοποιώντας ενιαία το παγκόσμιο προλεταριάτο, είναι καθήκον των επαναστατικών δυνάμεων του προλεταριάτου να στραφούν πρώτα και κύρια ενάντια στις αστικές δυνάμεις των χωρών τους. Κάθε στάση που αδυνατίζει αυτό το καθήκον, όσο επαναστατική και αν ακούγεται, αδυνατίζει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Είναι αδυνάτισμα των θέσεων της επαναστατικής αριστεράς να ψάχνουμε ποιο στρατόπεδο είναι πιο επαναστατικό για να το υποστηρίξουμε. Δεν βοηθάει σε τίποτα να δηλώσουμε ότι είμαστε με τους Ρώσους ή τους Κινέζους, τουλάχιστον αν όλη η δράση μας εξαντλείται σε άρθρα στο ιντερνέτ, για το αν είναι ή όχι ιμπεριαλιστές και αυτοί. Αυτό που βοηθάει είναι καθετί που δυσκολεύει την αστική εξουσία στην Ελλάδα και τη συμμετοχή της στο Νατοϊκό στρατόπεδο. Για να το πούμε καλύτερα: καθετί που βοηθά στην ήττα του δικού μας στρατοπέδου.

Αυτό σημαίνει να εκφραστεί ανοικτά η αντίθεση στη συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στο πλευρό των Αμερικανών και Ισραηλινών και να αδυνατίσει η ίδια η εξουσία της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους: από τον αποκλεισμό των αμερικανικών βάσεων, του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, την απαίτηση να επιστρέψει η ελληνική φρεγάτα από την αραβική χερσόνησο, προπαγάνδα και δράσεις στο στρατό για τη μη αποστολή βοήθειας στην Ουκρανία και το Ισραήλ. Η εργατική τάξη στους καθημερινούς της αγώνες για οικονομικά αιτήματα θα πρέπει να τα συνδέει και με τα ζητήματα της συμμετοχής του ελληνικού καπιταλισμού στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και τις επεμβάσεις σε άλλες χώρες. Είναι ολοφάνερο ότι ένα μεγάλο ποσοστό της υπεραξίας που παράγεται στην χώρα από την εργατική τάξη καταλήγει τελικά στις τσέπες των διαφόρων παραγωγών οπλικών συστημάτων (Αμερικανών, Γάλλων, Γερμανών κτλ) και στην ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων (και ένα ποσό πιθανόν καταλήγει στις τσέπες διάφορων μιζαδόρων), αντί να επιστρέφει στην εργατική τάξη με μορφή αύξησης μισθών, συντάξεων και παροχών. Ακόμα καλύτερα βέβαια, η ίδια η εργατική τάξη θα πρέπει να ξεφορτωθεί τους εκμεταλλευτές της μια και καλή και να αποφασίζει μόνη της πώς θα κατανέμει την εργατική της δύναμη και πώς θα μοιράσει το κοινωνικό υπερπροϊόν που θα δημιουργεί. Θα πρέπει να αντιπαλευτούν επίσης απόψεις ότι η ελληνική αστική τάξη ακολουθεί αυτήν την πολιτική γιατί είναι εθελόδουλη. Ναι, η ελληνική αστική τάξη δεν έχει τη δύναμη να καθορίσει πολιτική γραμμή από μόνη της. Κινείται εντός των πλαισίων που καθορίζουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, αυτό το κάνει γιατί τη συμφέρει την ίδια. Και την συμφέρει όχι μόνο γιατί μ’ αυτό τον τρόπο διατηρεί την εξουσία της στην Ελλάδα αλλά και γιατί τη διευκολύνει στην εκμετάλλευση και της εργατικής τάξης άλλων χωρών. Οι έλληνες καπιταλιστές περιμένουν να πάρουν «δουλειές» στην Ουκρανία για παράδειγμα, όπως περιμένουν και κάνουν το ίδιο και στο Ισραήλ ή σε άλλες αραβικές χώρες. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να κινητοποιηθεί η εργατική τάξη σε εκείνες τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις (κατασκευαστικές, ενεργειακές κτλ) που σχετίζονται με τέτοια έργα.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, πρέπει να γίνουν βήματα συντονισμού και κοινής δράσης και στην εργατική τάξη (στα σωματεία) και στις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και στον ιστορικό της ρόλο. Δεν απαιτείται να φτιάξουμε κοινό κόμμα ούτε μέτωπο για αυτήν την κοινή δράση, αν κρίνουμε ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες. Μπορούμε, όμως να ενισχύσουμε την κοινή μας δράση, πρώτα και κύρια ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της σε όλα τα μέτωπα που αυτό είναι εφικτό.

Β.Π.

Έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής Νίκος Αδαμόπουλος

Ο Νίκος Αδαμόπουλος στρατεύτηκε από νωρίς στην κομμουνιστική αριστερά, εντασσόμενος στην ΚΝΕ. Το 1989 διαφωνώντας με τη συμμετοχή του κόμματος στις κυβερνήσεις Τζανεττάκη και Ζολώτα αποχώρησε από το ΚΚΕ. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Νέου Αριστερού Ρεύματος, του οποίου διετέλεσε μέλος της Πολιτικής Επιτροπής και του Γραφείου του.

Εργαζόμενος στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον Δήμο Νέας Ιωνίας, από το 1989 έως τη συνταξιοδότησή του το 2016, θα πρωταγωνιστήσει στο εργατικό κίνημα στον χώρο των ΟΤΑ. Διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος του Δ.Σ. και πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη Νέα Ιωνία, ενώ διετέλεσε και μέλος της διοίκησης της ΠΟΕ-ΟΤΑ, με τις Αγωνιστικές Κινήσεις στους ΟΤΑ. Συνέβαλε αποφασιστικά στην προώθηση της αντίληψης του νέου εργατικού κινήματος, του συντονισμού σωματείων και του ταξικού κέντρου αγώνα.

Είχε εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος Αττικής με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, καθώς και μέλος της Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο Νίκος Αδαμόπουλος διακρινόταν για την αφοσίωση στην επαναστατική υπόθεση της εργατικής τάξης, για τη μαχητικότητά του και την αποφασιστικότητά του να παλέψει για να νικήσει η εργατική τάξη και όχι απλά να κάνει αγώνες διαμαρτυρίας. Στήριξε συνειδητά τον στόχο και το έργο για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα.

ΑΠΕΡΓΙΑ 28 Φλεβάρη 2024

Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στη φτώχεια και τον αυταρχισμό

Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη

Παλεύουμε για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και την ανατροπή του καπιταλισμού

Όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν καλύτερους μισθούς γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα για να βγει ο μήνας, η κυβέρνηση της ΝΔ θυμάται τα στενά δημοσιονομικά περιθώρια. Όταν οι καπιταλιστές δηλώνουν υπερκέρδη και μοιράζουν μερίσματα στους εαυτούς τους, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την ανάπτυξη. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης και όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων: για την εργατική τάξη, μνημονιακή λιτότητα, για τους καπιταλιστές, κέρδη.

Η κυβέρνηση δεν κρύβει τους σκοπούς της. Προχωρά ακάθεκτη σε ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και την παιδεία, έχει μετατρέψει τους χώρους εργασίας σε πεδία ασυδοσίας για τα αφεντικά και παγίδες θανάτου για τους εργάτες, εξασφαλίζει τα κέρδη του κεφαλαίου από τις αυξήσεις των τιμών και τους δίνει και επιδοτήσεις από πάνω, αρπάζει τα σπίτια για να τα δώσει στα funds και τις τράπεζες.

Έχει μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε βάση των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων και έχει θέσει τις ένοπλες δυνάμεις στην υπηρεσία τους, ενώ υπερασπίζεται το φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι στην Ουκρανία και τη σφαγή των Παλαιστινίων από το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Στο εσωτερικό, υπάρχει ασυλία για τα κέρδη των εφοπλιστών, των εταιρειών ενέργειας, των σουπερμάρκετ. Υπάρχει ασυλία για την αστυνομία που δολοφονεί, βιαιοπραγεί, και καταπατά δικαιώματα με ατιμωρησία. Και ότι δεν το τσακίζει η αστυνομία, το φιμώνουν τα εξαγορασμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι δικαστές.

Με τέτοιες πολιτικές το έγκλημα των Τεμπών ήταν δεδομένο. Όπως δεδομένα είναι οι δεκάδες εργάτες που πέφτουν νεκροί στους χώρους εργασίας (182 νεκροί εργάτες το 2023), οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας που αφέθηκαν συνειδητά να πεθαίνουν από την κυβέρνηση, οι ακόμα περισσότεροι ασθενείς και νεκροί που θα προκύψουν από την ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι τίποτα από όλα αυτά δεν την αγγίζει. Έχει δώσει ασυλία στον εαυτό της για τα εγκλήματά της.

Αυτό πρέπει να αλλάξει! Η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει για τις εγκληματικές πολιτικές της.

Εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, νέοι και νέες, άνεργοι και άνεργες,

Αρκετά! Να μπουν μπροστά τα εργατικά συμφέροντα.

Να διεκδικήσουμε:

• Αύξηση στον κατώτατο μισθό, στο μεροκάματο και στις συντάξεις στο ύψος των αναγκών μας. Δεν θα χαρίζουμε τη δουλειά μας τζάμπα στα αφεντικά. Αγώνας τώρα για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις.
• Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους. Απαγόρευση των απολύσεων δια νόμου. Δεν θέλουμε να είναι η ζωή μας λάστιχο στα χέρια των καπιταλιστών.
• Ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους εργασίας.
• Δημόσια υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση. Η ιδιωτικοποίηση κάνει πλούσιους τους καπιταλιστές και οδηγεί εμάς σε εξαθλίωση.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών, της ενέργειας, των δρόμων, των τηλεπικοινωνιών, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής υπό εργατικό έλεγχο. Να δουλέψουν όλα αυτά για εμάς και όχι εμείς για να πλουτίζουμε τους ιδιοκτήτες τους.
• Περιστολή των πολεμικών δαπανών. Να σταματήσουμε να κάνουμε πλούσιους τους εμπόρους όπλων.
• Στεγαστική πολιτική ώστε κάθε εργαζόμενος να έχει στέγη χωρίς να πληρώνει παρασιτικά funds και εισοδηματίες. Να περάσουν στα χέρια του κράτους τα άδεια σπίτια. Να προστατευτεί η κατοικία των εργαζόμενων από τις κατασχέσεις. Δημόσια και δωρεάν φοιτητική στέγαση για κάθε φοιτητή που το έχει ανάγκη.

Απαραίτητος όρος για όλα τα παραπάνω είναι τελικά το σταμάτημα της αποπληρωμής του χρέους, η έξοδος από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια, πρέπει να στοχεύσουμε στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, νέοι και νέες, άνεργοι και άνεργες,

Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε και να επιτύχουμε όσο είμαστε κατακερματισμένοι. Ο Μητσοτάκης φαντάζει παντοδύναμος γιατί δεν έχει αντίπαλο. Αυτό τον αντίπαλο πρέπει να τον παρέχουμε εμείς. Είμαστε περισσότεροι, είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο. Είμαστε αυτοί που πληρώνουμε τον μισθό του Μητσοτάκη και όλων των παρασίτων σαν και αυτόν.

Η αριθμητική δύναμη, όμως, και η δύναμη από τη θέση μας στην παραγωγή, δεν σημαίνει τίποτα αν δεν είναι συσπειρωμένη, αν δεν χτυπάει ενιαία τον ταξικό μας αντίπαλο, την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές και το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό πρέπει τώρα να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Να χτίσουμε σωματεία και συνδικάτα εκεί που δεν υπάρχουν, να ενισχύσουμε αυτά που υπάρχουν. Αλλά κυρίως να τους δώσουμε επαναστατική προοπτική: να στρέψουμε τον οργανωμένο συνδικαλιστικό αγώνα ενάντια στο ίδιο τον καπιταλισμό, σε ρήξη με υποταγμένες ηγεσίες και την αστική επιρροή. Να πάρουμε τα σωματεία στα χέρια μας και να τα κάνουμε προπύργια μάχης ενάντια στον καπιταλισμό.

Ταυτόχρονα, πρέπει να στηρίξουμε και τις πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και να δημιουργήσουμε το επαναστατικό της κόμμα που θα αναλάβει την καθοδήγηση του αγώνα της ανατροπής του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Τα αφεντικά εδώ και καιρό στηρίζουν τη ΝΔ και τα μνημόνια με κάθε τρόπο. Και εμείς χρειαζόμαστε τις δικές μας πολιτικές δυνάμεις που θα διεκδικήσουν την εξουσία για τα δικά μας ταξικά συμφέροντα, που θα φέρουν στην εξουσία τη δική μας τάξη.

Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα εκτός από μεγαλύτερη εξαθλίωση, πόλεμο, φτώχεια.

Στον αγώνα ενωμένοι!

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Σχετικά με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών

Ο νόμος για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών επιδιώκει να λύσει δύο προβλήματα: 1. την κατοχύρωση νομικής σχέσης του παιδιού με τον σύντροφο του φυσικού γονέα και 2. τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.

Όπως προκύπτει από τον δημόσιο διάλογο, τα ζητήματα αυτά θα μπορούσαν να λυθούν από την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης. Η κυβέρνηση ακολούθησε τη διεθνή πρακτική της θέσπισης γάμου, έχοντας σαν επιπλέον επιχείρημα την άρση της διάκρισης σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών, τα οποία πλέον θα μπορούν να συνάπτουν γάμο, όπως και τα ετερόφυλα.

Ο νόμος επιδιώκει να ρυθμίσει μια ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Δεν είναι ο νόμος που θα οδηγήσει τα ομόφυλα ζευγάρια να κάνουν οικογένεια και να υιοθετήσουν παιδιά. Υπάρχουν ήδη οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών και κάποιες έχουν ήδη παρακάμψει τα εμπόδια (φυσικά και νομικά) για την απόκτηση παιδιών και ένας τέτοιος νόμος λύνει προβλήματα που δεν προβλέπονται από το ισχύον νομικό πλαίσιο. Όσοι ισχυρίζονται ότι η ψήφιση του νόμου θα δημιουργήσει οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών, λένε κάτι τόσο παράλογο, όσο και το να ισχυριζόμαστε ότι η έκδοση πιστοποιητικού θανάτου οδηγεί κάποιον στον τάφο. Η οικογένεια άλλωστε δεν είναι μια «δοσμένη από το θεό» κατάσταση, εξελίσσεται με την εξέλιξη των κοινωνιών.

Το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης δίνει το τυπικό δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν. Αυτό αφορά τα ανδρικά ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία πλέον θα μπορούν να διεκδικήσουν την τεκνοθεσία ενός παιδιού. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ότι οι πράξεις υιοθεσίας το 2022 ήταν 274 έναντι 184 το 2021. Οι περισσότερες πράξεις υιοθεσίας την περασμένη δεκαετία καταγράφηκαν το 2012 με 543. Με βάση αυτά, μάλλον θα περιμένουμε αρκετά χρόνια μέχρι να δούμε να εγκρίνεται υιοθεσία από ομόφυλο ζευγάρι. Φυσικά, στις φτωχές χώρες υπάρχουν χιλιάδες παιδιά τα οποία θα μπορούσαν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή με την υιοθέτησή τους, αλλά δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για αυτό.

Η διαδικασία τεκνοθεσίας δεν αφορά τα πλούσια ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά μέσω παρένθετης μητρότητας και πολλά το έχουν ήδη κάνει. Η θέσπιση της δυνατότητας τεκνοθεσίας αφορά τα ανδρικά ομόφυλα ζευγάρια χαμηλού εισοδήματος.

Η παρένθετη κύηση είναι η σύγχρονη μορφή εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος και αγοραπωλησίας παιδιών. Η γυναίκα νοικιάζει στην ουσία τη μήτρα της για 9 μήνες και αμείβεται για αυτό από τον πατέρα του παιδιού. Σε προηγούμενες – πολύ πρόσφατες – περιόδους, γίνονταν απευθείας αγοραπωλησίες βρεφών. Η εμπορευματοποίηση της τεκνοθεσίας επομένως, δεν είναι κάτι που ξαφνικά ξεκινάει με την παρένθετη μητρότητα.

Οι συναλλαγές αυτού του είδους, αγοραπωλησίες βρεφών, ενοικίαση μήτρας (κατ’ ευφημισμόν: παρένθετη κύηση), βρίσκουν τρόπο να γίνονται νόμιμες, μερικές φορές με νομική κατοχύρωση, όπως σε διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ (π.χ. στην Καλιφόρνια με το διόλου ευκαταφρόνητο αντίτιμο των 100.000 δολαρίων), άλλοτε με έμμεσους τρόπους, αρκεί να υπάρχουν χρήματα. Το γεγονός ότι το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης σταματά λίγο πριν τη νομιμοποίησή τους για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται.

Μία αντίρρηση που διατυπώνεται για το μεγάλωμα παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, εστιάζει στα προβλήματα που θα δημιουργήσει στα παιδιά μια «περίεργη σύνθεση» γονέων. Η απάντηση που δίνεται από το ομοφυλοφιλικό κίνημα – και είναι πειστική – είναι ότι η εγκληματικότητα και οι κοινωνικές παθογένειες που έχουν παρατηρηθεί σε όλη την μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας είναι προϊόντα της «παραδοσιακής οικογένειας», η οποία δεν φαίνεται να έχει σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία. Το ζήτημα επομένως των προβλημάτων των παιδιών, μάλλον αφορά άλλα ζητήματα και όχι τη «σύνθεση» της οικογένειας.

Η στάση της ελλαδικής εκκλησίας

Στην πρωτοπορία της αντίδρασης, όπως αναμενόταν, βρέθηκε η εκκλησία. Έχει σταθεί απέναντι σε όλες τις μεταρρυθμίσεις του οικογενειακού δικαίου: την αποποινικοποίηση της μοιχείας, τη θέσπιση πολιτικού γάμου, το σύμφωνο συμβίωσης. Τα ζητήματα αυτά είναι υπαρξιακά για το εκκλησιαστικό καρκίνωμα. Η θέσπιση του πολιτικού γάμου και του συμφώνου συμβίωσης αφαιρεί μεγάλα έσοδα από τα εκκλησιαστικά ταμεία. Το 2021 μόλις το 1/3 των γάμων έγιναν σε εκκλησία, καθώς είχαμε 18.487 θρησκευτικούς και 22.272 πολιτικούς γάμους και τα σύμφωνα συμβίωσης ανήλθαν σε 11.550.

Σήμερα, η ελλαδική εκκλησία υπερασπίζεται την εθνική παράδοση που θέλει τους ομοφυλόφιλους να γίνονται ιεράρχες και όχι οικογενειάρχες.

Η στάση του ΚΚΕ

Ένα άλλο ιερατείο της χώρας, αυτό της ηγεσίας του ΚΚΕ, υποκύπτει, όπως κάνει σταθερά αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα τα τελευταία χρόνια (χρόνια κρίσης για τον ελληνικό καπιταλισμό), στην αστική ιδεολογία. Η ηγεσία του ΚΚΕ πετάει στα σκουπίδια το έργο του μαρξισμού που γελοιοποιούσε την αστική υποκρισία για την οικογένεια, την σπιτική ανατροφή, τον ρόλο των γυναικών (ως μητέρες-μηχανές παραγωγής παιδιών) και ανακαλύπτει την αντικειμενική βάση της σχέσης πατρότητα-μητρότητα. Αν το παπαδαριό στηρίζει την αντικειμενικότητα αυτής της σχέσης στο θεό (για να αποκτά το ίδιο εξουσία ως εκπρόσωπός του στη γη), το ιερατείο της ηγεσίας του ΚΚΕ την ανακαλύπτει στη βιολογία. Μόνο που τέτοια βάση δεν υπάρχει. Ο Ένγκελς, και όχι το ιερατείο της ηγεσίας του ΚΚΕ, έχει δίκιο όταν γράφει ότι «το καθοριστικό στοιχείο στην ιστορία είναι σε τελευταία ανάλυση: η παραγωγή και η αναπαραγωγή της άμεσης ζωής», και επομένως και οι κοινωνικοί θεσμοί καθορίζονται από τη βαθμίδα ανάπτυξης «από τη μεριά της εργασίας και από την άλλη της οικογένειας». Επομένως, και η οικογένεια εξελίσσεται κοινωνικά-ιστορικά και όχι βιολογικά-φυσικά.

Το ΚΚΕ με τη θέση του κάνει κακό στο εργατικό κίνημα και την υπόθεση της επανάστασης. Το βασικότερο επιχείρημα όλων των συντηρητικών και της αστικής τάξης για τη δικαίωση του καπιταλισμού και της εκμεταλλευτικής σχέσης είναι ότι αυτή η σχέση είναι «φυσική» γιατί βασίζεται στις φυσικές (δηλαδή, βιολογικές εν τέλει) διαφορές των ανθρώπων. (Θυμηθείτε τις δηλώσεις του Μητσοτάκη: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση…»). Η ηγεσία του ΚΚΕ, που υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και τις ανύπαρκτες ΑΟΖ, που ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος (φτύνοντας την ίδια την ιστορία του), δικαιώνει τώρα και τη βασική ιδεολογική γραμμή της αστικής τάξης για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Μ’ αυτήν την γραμμή η ηγεσία του ΚΚΕ χαϊδεύει τα αυτιά της εκκλησίας και τον συντηρητικό-πατριωτικό κόσμο. Με τον τρόπο αυτό ετοιμάζει την επόμενη διάσπασή του, αυτή τη φορά προς την ακροδεξιά, εκτός αν όσοι θέλουν να παραμείνουν κομμουνιστές σηκωθούν και φύγουν πρώτοι.

Η προλεταριακή αντίληψη

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο του Μητσοτάκη, και άλλα παρόμοια που ισχύουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, απλώς ολοκληρώνει τις αστικές σχέσεις, ενσωματώνοντας τους ομοφυλόφιλους στους αστικούς θεσμούς της οικογένειας και του αστικού εργατικού δικαίου (για να μη ξεχνάμε ότι το νομοσχέδιο περιέχει και διατάξεις προστασίας των ομοφυλόφιλων από διακρίσεις στην εργασία). Ακριβώς όπως και ο νόμος της μισθωτής εργασίας δεν καταργείται με τον συνδικαλιστικό αγώνα (για αύξηση μισθών, μείωση χρόνου εργασίας κ.τ.λ.) αλλά φτάνει με αυτόν στην πλήρη ισχύ του, έτσι και η αναγνώριση δικαιωμάτων γάμου και τεκνοθεσίας στους ομοφυλόφιλους δεν καταργεί την αστική, εκμεταλλευτική ουσία των οικογενειακών σχέσεων στην καπιταλιστική κοινωνία αλλά την οδηγεί στην πλήρη της ισχύ. Επιβεβαιώνει ότι η οικογένεια στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία και το αστικό κέρδος που πρέπει επίσης ατομικά να κληρονομούνται σύμφωνα με το αστικό δίκαιο. Επομένως, και οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να έχουν δικαίωμα στην εφαρμογή αυτού του δικαίου στους ίδιους και στα μέλη των οικογενειών τους, όπως επίσης το εργατικό δίκαιο πρέπει να εφαρμόζεται το ίδιο και για αυτούς.

Το αστικό δίκαιο στην οικογένεια σημαίνει βέβαια ότι για το σύνολο των προλεταριακών οικογενειών δεν βρίσκει πλήρη ισχύ, αφού οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να κληρονομήσουν στα παιδιά τους (εκτός βέβαια αν έχουν χρέη, όποτε το αστικό δίκαιο θα προστατέψει τους δανειστές κυνηγώντας τους απογόνους των χρεοφειλετών).

Οι κομμουνιστές, ακριβώς όπως αγωνίζονται για την αύξηση των μισθών και τη μείωση του χρόνου εργασίας, δηλαδή, για τη μείωση της εκμετάλλευσης, δηλαδή, για την εφαρμογή του νόμου της μισθωτής εργασίας, αγωνίζονται και για την πλήρη εφαρμογή του αστικού δικαίου της οικογένειας και της μισθωτής εργασίας για όλα τα μέλη της εργατικής τάξης, συμπεριλαμβανομένων και των ομοφυλόφιλων. Όμως, δεν σταματάνε εκεί.

Στα πλαίσια του οικονομικού αγώνα, κατανοούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική απελευθέρωση της εργατικής τάξης ώσπου να γίνει η ίδια ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και μαζί ιδιοκτήτης ολόκληρου του προϊόντος της δικής της εργασίας. Οι οικονομικοί αγώνες είναι το μέσο για την επίτευξη ενός υψηλότερου σκοπού: της κατάργησης της μισθωτής εργασίας.

Το ίδιο και η διεύρυνση των αστικών οικογενειακών και εργατικών δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους δεν είναι ο τελικός σκοπός. Εντός του καπιταλισμού, το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα κληρονομιάς σε ομόφυλους συζύγους και τα τέκνα τους, όπως κι αν έχουν αποκτηθεί αυτά (και αντίστοιχα εργατικά δικαιώματα, όπως άδεια μητρότητας, προστασία από απολύσεις κ.τ.λ.). Δηλαδή, μπορούν μόνο να επιβεβαιωθούν τα δικαιώματα της ατομικής ιδιοκτησίας. Μέσα στα πλαίσια αυτά, ο γάμος είναι τελικά συναλλαγή και ο έρωτας αναπτύσσεται πιο εύκολα εκτός γάμου παρά εντός, ενώ το μόνιμο συνεπακόλουθό του είναι η γυναικεία αλλά και η ανδρική πορνεία.

Η πραγματική απελευθέρωση των διαπροσωπικών σχέσεων μπορεί να επέλθει μόνο με την κατάργηση των αστικών σχέσεων παραγωγής (και επομένως και αναπαραγωγής) της καθημερινής ζωής, δηλαδή, την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Μόνο τότε θα σταματήσει η γυναίκα να αντιμετωπίζεται ως μηχανή παραγωγής νόμιμων τέκνων και θα αποκτήσει ουσιαστική ισότητα με τον άνδρα, καθώς αυτή θα βασίζεται στην ισότητα της σχέσης και των δύο με τα μέσα παραγωγής που η ιδιοκτησία τους θα είναι κοινωνική. Μόνο τότε τα παιδιά θα σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησία του πατέρα, ή έστω των γονιών, και θα ισχύσει η πραγματική κοινωνική σχέση, ότι τα παιδιά ανήκουν στην κοινωνία, μια σχέση που τη διαστρεβλώνει η ταξικότητα της αστικής κοινωνίας. Και μόνο σε μια αταξική κοινωνία οι ομοφυλόφιλοι δεν θα αντιμετωπίζονται σαν απόκλιση και ανωμαλία αλλά θα γίνονται αποδεκτοί για αυτό που είναι με βάση τη συνεισφορά τους στη συλλογική κοινωνική παραγωγή. Η εξάλειψη των νομικών περιορισμών σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών έχει για τους κομμουνιστές αξία γιατί αφαιρεί το νομικό έδαφος της ανισοτιμίας και βάζει μπροστά σε όλους, κυρίως τους προλετάριους, το πραγματικό έδαφος της ανισοτιμίας των τάξεων: την οικονομική ανισοτιμία, την ανισοτιμία στις σχέσεις ιδιοκτησίας.

Γι’ αυτό και οι κομμουνιστές δεν έχουν κανένα να πρόβλημα με τη διεύρυνση των αστικών δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους. Δεν υιοθετούν, όμως, και τις αστικές αντιλήψεις περί του ατομικού δικαιωματισμού και του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του σώματος.

Στον καπιταλισμό κανένας εκμεταλλευόμενος, άνδρας ή γυναίκα, ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος, δεν έχει ουσιαστικά ατομικά δικαιώματα και δικαιώματα αυτοδιάθεσης του σώματος του από τη στιγμή που είναι αναγκασμένος να πουλά την εργατική του δύναμη, επομένως, και το σώμα του, στον καπιταλιστή. Η βάση της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών δεν μπορεί να είναι τα αστικά ατομικά δικαιώματα αλλά τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και η αναγνώριση της ιστορικής της αποστολής, της κατάργησης του καπιταλισμού, της αντικατάστασής του από τη δικτατορία του προλεταριάτου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Στον καπιταλισμό, μόνο τυπικά ατομικά δικαιώματα μπορούν να αναγνωριστούν και μόνο τυπική ισότητα. Στην καθημερινή ζωή αυτό μεταφράζεται σε έλλειψη δικαιωμάτων όσων δεν είναι καπιταλιστές. Στην πραγματικότητα, το μόνο ατομικό δικαίωμα που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός είναι το δικαίωμα της εκμετάλλευσης των εργατών από τον καπιταλιστή.

Στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι για τους κομμουνιστές μόνο αν πρέπει ή δεν πρέπει να παντρεύονται ή να τεκνοθετούν τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα στην φύση του πράγματος ή στην βιολογία που να το εμποδίζει αυτό. Αυτό που πρέπει να προβληθεί είναι όλα εκείνα τα ζητήματα που πραγματικά διαλύουν τις οικογένειες:

-Η υλική βάση που λείπει από τις περισσότερους εργαζόμενους για να συνάψουν οικογενειακές σχέσεις εξαιτίας των χαμηλών μισθών, της εργασιακής ανασφάλειας, του κόστους ζωής, της έλλειψης στεγαστικής πολιτικής καθολικής κάλυψης της στεγαστικής ανάγκης, της αποδιάρθρωσης της δημόσιας παιδείας και δημόσιας υγείας και παράδοσής τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κτλ.

-Οι κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας που μετατρέπουν τον γάμο σε αλισβερίσι, κάνουν δυνατή την υποταγή της γυναίκας και των παιδιών στον άνδρα και την αναγωγή αυτής της υποταγής σε φυσιολογική κατάσταση για τη λειτουργία της οικογένειας, και την αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων ως «ανώμαλες» περιπτώσεις, που πρέπει να «διορθωθούν».

-Η αποπνικτική επίδραση του συντηρητισμού, που στην Ελλάδα είναι πιο έντονος λόγω της αυξημένης σκοταδιστικής επίδρασης της εκκλησίας στην κοινωνική ζωή της χώρας.

Απέναντι σ’ αυτά θα πρέπει να προταχθούν και τα αιτήματα του εργατικού κινήματος και όχι απλώς του κινήματος των ΛΟΑΤΚΙ+:

• Η αναγνώριση μόνο του πολιτικού γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης από το κράτος. Καμία αναγνώριση στους θρησκευτικούς γάμους.
• Στήριξη των παιδιών από την ώρα της γέννησής τους, με στελεχωμένα νοσοκομεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα, από τη βρεφική ηλικία μέχρι το πανεπιστήμιο. Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία. Διεύρυνση του σχολικού ωραρίου ώστε τα παιδιά να περνάνε στο σχολείο το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας αυξάνοντας τη δημόσια εκπαίδευση σε βάρος της οικογενειακής.
• Στήριξη των οικογενειών με αύξηση μισθών, με αύξηση των επιδομάτων για τα παιδιά, με αύξηση των γονικών αδειών (κύησης, λοχείας, γονικής φροντίδας κτλ) και για τους δύο γονείς.
• Απαγόρευση της παρένθετης κύησης και της εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος. Ενίσχυση των δημόσιων δομών πρόνοιας για ορφανά και ενίσχυση των δομών ελέγχου της τεκνοθεσίας.
• Εξασφάλιση αξιοπρεπών μισθών και όρων εργασίας για όλους. Απαγόρευση των απολύσεων δια νόμου.
• Πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους. Αποδημοσιοϋπαλληλοποίση του κλήρου και εθνικοποίηση όλης της εκκλησιαστικής και της μοναστηριακής περιουσίας. Απαγόρευση της μοναστηριακής ζωής, κατάργηση του μεσαιωνικού καθεστώτος του Αγίου Όρους.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 17:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΡΗΓΙΛΛΗΣ

28 χρόνια μετά τα Ίμια, στεκόμαστε απέναντι στην προσπάθεια των φασιστών να εκμεταλλευτούν τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Για 10η συνεχόμενη χρονιά αποτρέπουμε τη συγκέντρωση των ναζί στην πλατεία Ρηγίλλης.