Τα δάκρυα τελείωσαν, ας περισσέψει η οργή.

Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν.

Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη δεν ήταν «τραγικό ανθρώπινο λάθος». Ήταν προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Και ξέρουμε τους εγκληματίες:

• Η σημερινή αστική κυβέρνηση του Μητσοτάκη, που επιδιώκει να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα και συνεχίζει να προσφέρει τους σιδηροδρόμους με λεόντειες συμβάσεις στα τρωκτικά των μεγάλων επιχειρήσεων [στη συγκεκριμένη περίπτωση των Ιταλών καπιταλιστών της Ferrovie dello Stato Italiane Group (FSI)], ακολουθώντας τον δρόμο που άνοιξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
• Η σημερινή αστική κυβέρνηση του Μητσοτάκη, που ακολουθεί το δόγμα της ατομικής ευθύνης και οδηγεί το κράτος στην απόσυρση από κάθε λειτουργία προστασίας των εργαζομένων. Όπως και οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας είναι δολοφονίες της κυβέρνησης, έτσι και οι νεκροί των Τεμπών είναι δολοφονίες της κυβέρνησης. Κάθε μορφή προστασίας των εργαζομένων αντιμετωπίζεται ως κόστος: κόστος σε βάρος των κερδών των επιχειρήσεων, το μόνο πράγμα που είναι διατεθειμένη να προστατέψει  η κυβέρνηση με κάθε μέσο. Έτσι, και ο ΟΣΕ και οι υποδομές του απαξιώθηκαν εντελώς με αποτέλεσμα να μην τηρούνται ούτε τα αυτονόητα μέτρα ασφάλειας.
• Οι καπιταλιστές, που αποσπούν τεράστια κέρδη στις πλάτες των εργαζομένων, μειώνοντας προσωπικό και μέτρα προστασίας και αρπάζοντας εκατομμύρια από συμβάσεις με το δημόσιο που έχουν γραφτεί με όρους νέο-αποικιακού τύπου. Για παράδειγμα, η FSI, με βάση την τελευταία σύμβαση που υπέγραψε με το ελληνικό δημόσιο το 2022, θα εισπράττει 50 εκ. ευρώ τον χρόνο για μια δεκαπενταετία, ενώ και οι όποιες επενδύσεις σε τρένα θα γίνουν με λεφτά του δημοσίου. Πρακτικά, το κράτος (δηλαδή, τελικά η εργατική τάξη), επιδοτούν και εγγυούνται τα κέρδη της εταιρείας. Η σύμβαση μάλιστα γίνεται με το σκεπτικό της επιδότησης των άγονων γραμμών στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η γραμμή Αθήνας-Θεσσαλονίκης!
• Οι εφοπλιστές –δεσπόζουσα μερίδα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας– που υπονόμευσαν διαχρονικά την ανάπτυξη του σιδηρόδρομου, ως ανταγωνιστικού μέσου.
• Η ΕΕ που απαίτησε από τη χώρα την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων ως προαπαιτούμενο των μνημονίων και προωθεί παντού την ασυδοσία του κεφαλαίου, υπό το μανδύα του ελεύθερου ανταγωνισμού.

Ο καπιταλισμός δολοφονεί γιατί βάζει τα κέρδη των καπιταλιστών πάνω από τις ζωές των εργαζομένων. Από αυτήν τη σκοπιά, ο ελληνικός καπιταλισμός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον καπιταλισμό στις άλλες χώρες.

Η μόνη ιδιαιτερότητα του ελληνικού καπιταλισμού τα τελευταία χρόνια είναι η βαθιά οικονομική κρίση που πέρασε μετά το 2010 και η τρομακτική επίθεση των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων τους που συμπυκνώθηκε στα μνημόνια. Αυτή η επίθεση έληξε με νίκη των καπιταλιστών και ήττα της εργατικής τάξης και των δυνάμεων με αναφορά στα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η ήττα αυτή ρίχνει βαριά τη σκιά της σε κάθε εξέλιξη. Από τη διάλυση του συστήματος υγείας, παιδείας, και ασφάλισης, μέχρι τη διάλυση των υποδομών σε κάθε μέσο μεταφοράς. Από τους νεκρούς της πανδημίας, στους δεκάδες νεκρούς από εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες στους χώρους εργασίας. Από τους νεκρούς των πυρκαγιών, των πλημμυρών μέχρι και τους νεκρούς στα Τέμπη.

Οι ήττες πληρώνονται με αίμα. Οι εργαζόμενοι θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε με το αίμα μας αυτήν την ήττα, αν δεν την αντιστρέψουμε. Είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου:

-Να ηττηθούν οι μνημονιακές πολιτικές και οι κυβερνήσεις που τις υπηρετούν.

-Να αναστραφούν οι ιδιωτικοποιήσεις. Να περάσουν οι σιδηρόδρομοι στα χέρια του κράτους χωρίς καμιά αποζημίωση στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες.

-Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι πολιτικοί υπεύθυνοι και οι καπιταλιστές για το έγκλημα στα Τέμπη.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Σχετικά με την πρόταση διαλόγου του ΜΕΡΑ25

«Αν σας εμπιστευόμασταν την κυβέρνηση, τι θα κάνατε τις πρώτες 100 ημέρες;»

«Πώς, και με τι εργαλεία, θα διαχειριζόσασταν τη λυσσαλέα αντίδραση της Ολιγαρχίας-χωρίς-σύνορα;»

Τα δύο αυτά ερωτήματα που διατυπώνονται στην πρόταση διαλόγου του ΜΕΡΑ 25 που δημοσιοποιήθηκε με άρθρο του γραμματέα του, είναι κρίσιμα για κάθε αριστερή πολιτική δύναμη που επιδιώκει την ανατροπή της σημερινής καταθλιπτικής κατάστασης. Κι αυτό, γιατί κάθε πολιτική πρόταση κρίνεται και οφείλει να κρίνεται σαν πρόταση εξουσίας. Άλλωστε, η ουσία της πολιτικής είναι η διεκδίκηση της εξουσίας.

Και η επιδίωξη της διαμόρφωσης ενός «περιεκτικού, ολοκληρωμένου, συγκροτημένου, λογικά συνεπούς Προγράμματος Ρήξης» είναι επιδίωξη για τη διαμόρφωση ενός προγράμματος εξουσίας και ως τέτοια είναι μια επιδίωξη ενδιαφέρουσα.

Απέναντι σε αυτήν την επιδίωξη και στο κάλεσμα που τη συνοδεύει, σημειώνουμε τα εξής:

Η βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στα αλλεπάλληλα μνημόνια:

Απάντησε στην κρατική χρεοκοπία εξασφαλίζοντας την αποπληρωμή του χρέους και επιβάλλοντας διεθνή οικονομική επιτροπεία και, σε αντάλλαγμα για την παραχώρηση του μεριδίου της εθνικής κυριαρχίας που συνιστά η επιτροπεία, πρόσφερε στην αστική τάξη ένα ονειρεμένο (για τους κεφαλαιοκράτες) νομοθετικό οπλοστάσιο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.

Ταυτόχρονα προστάτευσε τα προνόμια της κυρίαρχης αστικής τάξης, όπως το αφορολόγητο του εφοπλιστικού κεφαλαίου, τη ληστρική εκμετάλλευση των εθνικών δρόμων από το κατασκευαστικό κεφάλαιο, την ιδιωτική ιδιοκτησία στις τράπεζες παρά τα τεράστια κρατικά κεφάλαια που δαπανήθηκαν για τη διάσωσή τους και φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος, την απομύζηση του κρατικού κορβανά από την εκκλησία κλπ.

Η πολιτική αυτή ήταν η μοναδική δυνατή πολιτική για την αστική τάξη. Γι’ αυτό και καμία κυβέρνηση δεν υποχώρησε παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που κορυφώθηκαν στα τέλη του 2011 με το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και παρά τη μαζική αποστοίχιση οπαδών, μελών και ψηφοφόρων από τα μνημονιακά κόμματα.

Απέναντι σε αυτήν τη –μοναδική δυνατή για την αστική τάξη– πολιτική, η μόνη δυνατή πολιτική για την εργατική τάξη ήταν η επαναστατική ανατροπή του αστικού καθεστώτος. Όμως, καμία από τις πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης δεν υιοθέτησε μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση, παρά τους μαζικούς αγώνες του 2010-12 που στην κορύφωσή τους το 2011, οδήγησαν τη χώρα σε επαναστατική κατάσταση.

Η ανυποχώρητη στάση των μνημονιακών κυβερνήσεων με τη στήριξη της ΕΕ και η αδυναμία των εργατικών οργανώσεων (συνδικαλιστικών και πολιτικών) οδήγησε στην κατεδάφιση κατακτήσεων δεκαετιών, εξέλιξη που χωρίς αμφιβολία συνιστά ήττα για την εργατική τάξη και το κίνημά της.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αναζήτησαν πολιτική λύση μέσα στην ήττα και η μοναδική πολιτική λύση που τους προτάθηκε ήταν το ανεδαφικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεδαφικό γιατί υποσχόταν επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση χωρίς να θίξει κανένα από τα προνόμια της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία και ήταν κερδισμένη από τη μνημονιακή πολιτική.

Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος το 2015 ήταν ο ειδικός τρόπος που εκδηλώθηκε η νομοτελειακή αποτυχία της κυβέρνησης της «αριστερής παρένθεσης» (Γενάρης 2015 με Ιούλιο 2015) και αποτέλεσε εκδήλωση της συντριβής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ από την πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε και μια μεγάλη ευκαιρία για την εργατική τάξη να ανατρέψει την κατάσταση. Ευκαιρία που σχεδόν όλες οι πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης την αντιμετώπισαν κοντόφθαλμα, σαν ευκαιρία να πάρουν ρεβάνς από τον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν πίσω τα «κλεμμένα» (ψήφους και επιρροή).

Αντίθετα με τα κόμματα της Αριστεράς που δεν έβλεπαν πέρα απ’ τη μύτη τους, τα επιτελεία της αστικής τάξης κατάλαβαν τον κίνδυνο. Σε άρθρα που αναφέρονται στο 2015 γράφτηκε ότι περάσαμε «ξυστά απ’ τον εμφύλιο». Το ότι οι αστοί αντιλαμβάνονταν έτσι την κατάσταση, σημαίνει ότι προετοιμάζονταν για εμφύλιο, κάτι που προκύπτει και από δηλώσεις και ενέργειες εκείνης της περιόδου. Από το «ο αστικός κόσμος θα αντιδράσει» του Μεϊμαράκη και την σχεδόν απροκάλυπτη ομολογία προετοιμασίας πραξικοπήματος του Στουρνάρα, μέχρι την υπόγεια κινητοποίηση όλων των μηχανισμών της αστικής τάξης. Μέχρι και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι πράκτορες της αστικής τάξης είχαν προετοιμαστεί να καλέσουν σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις, αν ο Τσίπρας δεν έφερνε συμφωνία.

Η αστική τάξη δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα της. Η απλή επίδειξή τους αρκούσε για να σύρει στον εξευτελισμό μια κυβέρνηση που νόμιζε ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα θα ήταν σαν να έκανε περίπατο στην εξοχή και κατάλαβε πολύ αργά ότι περπατούσε σε ναρκοπέδιο.

Τα γεγονότα του 2015 βάρυναν ακόμα περισσότερο την ήττα του 2010-12, οδήγησαν την εργατική τάξη στην απογοήτευση και τον αναχωρητισμό και δημιούργησαν γόνιμο έδαφος για την επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Ήδη από το 2016, η ΝΔ του Μητσοτάκη είχε κατακτήσει την πολιτική ηγεμονία και απλά την επιβεβαίωσε στις εκλογές του 2019.

Σε λίγους μήνες η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμπληρώνει τέσσερα χρόνια στην κυβερνητική εξουσία. Η ΝΔ διήνυσε αυτήν την τετραετία αξιοποιώντας το μεγάλο πολιτικό πλεονέκτημα που της χάρισε η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές. Το πλεονέκτημα αυτό συνίσταται στο ότι δεν εμφανίζεται καμία άλλη συγκροτημένη και ρεαλιστική πρόταση εξουσίας, πέρα από μικρές παραλλαγές του μνημονιακού προγράμματος που ήδη το εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση. Αυτή η συνθήκη εξηγεί και γιατί η κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερες αντιστάσεις από την εργατική τάξη και το κίνημά της. Ένας αγώνας, για να έχει διάρκεια και αντοχή, χρειάζεται πολιτική προοπτική και καμία διαφορετική πολιτική προοπτική δεν εμφανίζεται σήμερα.

Η πολιτική κυριαρχία του μνημονιακού μπλοκ και η ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας πιέζει τις δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες μετακινούνται σε πιο «ρεαλιστικές» θέσεις. Αυτό φαίνεται στα προγραμματικά κείμενα που κατατίθενται από νέες ή παλιότερες συλλογικότητες. Το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της μετατόπισης, είναι η απουσία κάθε αναφοράς στη διαγραφή του δημόσιου χρέους. Ο στόχος της διαγραφής του δημόσιου χρέους είχε πλατιά αποδοχή από την αγωνιζόμενη εργατική τάξη, είχε γραφτεί σε πανό, είχε γίνει σύνθημα και τα χρόνια των αντιμνημονιακών αγώνων είχε υιοθετηθεί σχεδόν από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Σήμερα, όμως εξαφανίζεται από το προσκήνιο με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που αναζητούν πιο «άμεσα» προτάγματα.

Το ΜΕΡΑ25 κατάφερε να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά, όχι επειδή εμφανίστηκε σαν μια αριστερή διαφωνία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή πιστώθηκε τη στάση του γραμματέα του κατά τη διάρκεια της θητείας του σαν Υπουργού Οικονομικών. Από τη θέση αυτή, εμφάνισε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το χρέος και έδειξε ότι είχε την απαιτούμενη αποφασιστικότητα να το φτάσει μέχρι το τέλος. Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες μας με το συγκεκριμένο σχέδιο, αναγνωρίζουμε ότι αυτό το σχέδιο, μαζί με την ανυποχώρητη στάση που το συνόδευσε, αποτέλεσε το πολιτικό κεφάλαιο του ΜΕΡΑ 25.

Θεωρούμε επίσης, ότι το ζήτημα του χρέους εξακολουθεί να είναι ο «κρίσιμος κρίκος» της όλης κατάστασης και παρά το ότι η εξυπηρέτησή του είναι σήμερα διαχειρίσιμη, αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει και πάλι σοβαρό πρόβλημα. Κανένα «περιεκτικό, ολοκληρωμένο και λογικά συνεπές Πρόγραμμα Ρήξης» δεν μπορεί να εκπονηθεί, χωρίς να θέσει στο επίκεντρό του το ζήτημα του δημόσιου χρέους.

Αυτό πρέπει να είναι και το σημείο εκκίνησης ενός σοβαρού και συγκροτημένου διαλόγου που μπορεί να καταλήξει σε ολοκληρωμένο και λογικά συνεπές πρόγραμμα. Και σε ένα τέτοιο διάλογο έχουμε τη διάθεση να συμβάλλουμε.

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, 30-1-2023

32 χρόνια από τη δολοφονία Τεμπονέρα

Το αίμα των νεκρών αγωνιστών βάφει κόκκινο το μέλλον των λαών

32 χρόνια πριν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δολοφόνησε τον κομμουνιστή καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα γιατί στάθηκε στο πλευρό των αγωνιζόμενων μαθητών του. Οι μαθητές αγωνίζονταν με καταλήψεις σχολείων και διαδηλώσεις για να μην περάσει ο αντιδραστικός νόμος του υπουργού Παιδείας Κοντογιαννόπουλου για την εκπαίδευση και είχαν τη συμπαράσταση όλου του εργαζόμενου λαού. Μέσα από τις καταλήψεις των μαθητών μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης έπαιρναν τη δική τους εκδίκηση για τα αντεργατικά μέτρα που είχε καταφέρει να περάσει η κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση αντέδρασε με λυσσαλέα βία ενάντια στους μαθητές και έδωσε την εντολή στα αποβράσματα των κομματικών της οργανώσεων για την ανακατάληψη των σχολείων. Αυτό οδήγησε στη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικό σύμβουλο Καλαμπόκα έξω από σχολείο της Πάτρας.

Τα γεγονότα εκείνων των ημερών δεν χάνουν τη σημασία τους σήμερα. Πολλοί θέλουν να ξεχαστεί η δολοφονία Τεμπονέρα. Η αστική τάξη και τα κόμματά της θέλουν να ξεχαστεί γιατί τους χαλάει το αφήγημα του εκσυγχρονισμού που επιφέρουν οι αστικές πολιτικές και της συναίνεσης που αυτές απολαμβάνουν. Όμως, οι πολιτικές της αστικής τάξης και των κομμάτων της εκσυγχρονίζουν την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση των μαζών και συναντούν συνεχώς της αντίστασή τους που μόνο με την βία κάμπτεται. Η επίσημη αριστερά στέκεται αμήχανα απέναντι στο γεγονός γιατί ήταν απούσα από αυτούς τους αγώνες, καθώς η ίδια είχε ανοίξει το δρόμο της διακυβέρνησης από τη ΝΔ και τον φιλελεύθερο οδοστρωτήρα με την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα στην οποία συμμετείχε, και πιο πριν με την κυβέρνηση Τζαννετάκη.

Σήμερα που η κυβέρνηση τσακίζει κάθε δικαίωμα και κατάκτηση της εργατικής τάξης. Σήμερα που η κυβέρνηση δολοφονεί και αρρωσταίνει κατά χιλιάδες τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας με την πολιτική της στην υγεία και την παιδεία, με την πολιτική της στην εργασία, και τον καθημερινό της αυταρχισμό. Σήμερα που, από τη μια, οι αστοί πολιτικοί και οι καπιταλιστές κηρύττουν την «εγκράτεια» στο λαό και την ίδια ώρα κλέβουν ατιμώρητοι τον ιδρώτα του, ενώ από την άλλη η απλήρωτη βενζίνη 20 ευρώ ενός 16χρονου τσιγγάνου τιμωρείται με θάνατο από τα τάγματα ασφαλείας του καθεστώτος. Σήμερα που η κυβέρνηση αφήνει ελεύθερους τους παιδοβιαστές της και δεν κάνει τίποτα για να προστατέψει τα παιδιά από τα νύχια των ιδιωτικών ΜΚΟ. Σήμερα που η κυβέρνηση καμαρώνει για τις συνθήκες ζούγκλας που έχει δημιουργήσει για τους εργαζόμενους, παράδεισο όμως για τα αφεντικά. Σήμερα που η κυβέρνηση επαίρεται για τον πατριωτισμό της και την τουρκοφάγα διάθεσή της προσφέροντας τη χώρα ως οικόπεδο στα σχέδια των αμερικανών ιμπεριαλιστών, ετοιμάζοντας τη νεολαία ως τροφή για τα κανόνια και στερώντας πόρους από τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Σήμερα που ο δολοφόνος Καλαμπόκας, όπως και κάθε δολοφόνος στην υπηρεσία του καθεστώτος, κυκλοφορεί ελεύθερος αλλά τα μέλη της 17 Νοέμβρη ή των αναρχικών δεν μπορούν ούτε τις νόμιμες άδειες από τη φυλακή να πάρουν.

Σήμερα που συμβαίνουν όλα αυτά, και θα συμβούν ακόμα χειρότερα, καθώς ο καπιταλισμός σαπίζει, εμείς οι προλετάριοι και οι επαναστάτες πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας τον Τεμπονέρα και τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Γιατί δείχνουν το επίπεδο που πρέπει να φτάσουμε για να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι:

Ένα ισχυρό κίνημα και η θυσία ενός κομμουνιστή δεν φτάνει για να ανατραπεί το σάπιο καθεστώς που θα γεννά συνεχώς εκμετάλλευση, καταπίεση και εξαθλίωση. Χρειάζεται συνειδητός αγώνας για την τελική ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού και για την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Τότε, οι Μητσοτάκηδες και οι Καλαμπόκες του κόσμου θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, μαζί με τους αφεντικά του κόσμου αυτού. Για να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση.

Όλες και όλοι

τη Δευτέρα 9 Γενάρη στις 6.30μ.μ.

στα Σχολεία Τεμπονέρα

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Δυναμώνουμε τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης

Οργανώνουμε τις δυνάμεις μας για την ανατροπή του καπιταλισμού

Η ήττα του εργατικού κινήματος και του αντιμνημονιακού αγώνα της περιόδου 2010-2012 καθόρισε τις εξελίξεις μέχρι πρόσφατα. Δημιούργησε το έδαφος της πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ, η οποία μετέτρεψε την ήττα της εργατικής τάξης σε μέτρα εμπέδωσης της αστικής κυριαρχίας (ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αύξηση της εκμετάλλευσης και ασυδοσία του κεφαλαίου στον χώρο εργασίας, ένταση του αυταρχισμού με μέτρα εναντίον των απεργιών, των διαδηλώσεων, του συνδικαλισμού, κ.τ.λ.).

Όμως, η εργατική τάξη δεν μπορεί να μείνει υποταγμένη για πολύ και το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού δεν μπορεί να κρυφτεί. Η ανάγκη για αύξηση των κερδών των καπιταλιστών που μπαίνει πάνω από όλα οδηγεί σε ένταση των συγκρούσεων, σε πολέμους, όπως αυτός που μαίνεται στην Ουκρανία, σε αύξηση της εξαθλίωσης, σε συνεχή ξεσπάσματα πανδημικών ασθενειών, σε εντεινόμενη περιβαλλοντική και κλιματική καταστροφή του πλανήτη.

Στην Ελλάδα, το επιτελικό κράτος της ΝΔ φέρνει στην επιφάνεια όλη τη δυσωδία των κρατικών μηχανισμών και του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης με τις παρακολουθήσεις από τις κρατικές υπηρεσίες, τα σκάνδαλα των στελεχών της ΝΔ που εμπλέκονται σε κυκλώματα παιδικής πορνείας (Μίχος) ή σε πλουτισμό μέσα από τη «νόμιμη» εξαγορά κόκκινων δανείων (Πάτσης). Αυτά προστίθενται στους χιλιάδες θανάτους από την πανδημία –για τους οποίους η ΝΔ φέρει εγκληματικές ευθύνες– και τη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μικροαστών. Η ΝΔ δεν έχει να δώσει τίποτα άλλο στην εργατική τάξη παρά τα ψίχουλα των επιδοτήσεων και αυξήσεις που εξαερώνονται πριν καλά-καλά μπουν στην τσέπη μας. Μόνο απολύσεις, περικοπές μισθών, και καταστολή προσφέρει πλουσιοπάροχα η πολιτική της στην εργατική τάξη, την ίδια στιγμή που τα κέρδη των εταιρειών ενέργειας, πετρελαίου, τροφίμων, των αλυσίδων σουπερμάρκετ σπάνε ρεκόρ.

Αυτή η κατάσταση θα σπρώχνει την εργατική τάξη σε αντίσταση και αγώνα. Αυτό φάνηκε στις συγκεντρώσεις της απεργίας της 9ης Νοέμβρη και στους αγώνες που ξεσπάνε σε διάφορους χώρους.

Είναι ακριβώς αυτή η άθλια κατάσταση που φέρνει στο προσκήνιο την επικαιρότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μόνο που τώρα η εργατική τάξη, η νεολαία, οι εργαζόμενοι μικροαστοί χρειάζονται κάτι παραπάνω: μια πραγματική επανάσταση που θα ανατρέψει συθέμελα το σάπιο καθεστώς του καπιταλισμού στην Ελλάδα, και όχι απλώς την πολιτική του έκφραση.

Αυτό ακριβώς φοβούνται η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και οι κεφαλαιοκράτες. Γι’ αυτό επιθυμούν και προσπαθούν να υπονομεύσουν, να ξεδοντιάσουν, να θάψουν το Πολυτεχνείο.

Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πρέπει να γίνει ένας ακόμα σταθμός στην άνοδο του κινήματος ενάντια στη δυστοπική κατάσταση που μας ετοιμάζει η αστική τάξη και οι ανάγκες του καπιταλισμού.

Να βροντοφωνάξουμε το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία ξανά. Να αντιπαλέψουμε την πείνα, το κρύο, τον πόλεμο. Για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς-μεροκάματα-συντάξεις. Για την κρατικοποίηση των δομών παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας, της παραγωγής και μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, την κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Να παλέψουμε για την ήττα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, για την ήττα της δικής μας αστικής τάξης και των πολεμοχαρών σχεδίων της, για το κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων, την απεμπλοκή από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Αγώνες για να επιτύχουν τέτοιους στόχους δεν απαιτούν απλώς μεγαλύτερη μαζικότητα και περισσότερο κίνημα, ούτε αρκεί η διαρκής ζύμωση και προβολή της ανωτερότητας του σοσιαλισμού. Απαιτούν να μπουν μπροστά οι πρωτοπόρες δυνάμεις της εργατικής τάξης και να οργανώσουν συνολικά τον αγώνα για την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που θα εφαρμόζει το πρόγραμμα των μνημονίων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ. Απαιτούν την ενίσχυση των πολιτικών χαρακτηριστικών του αγώνα ώστε να διεκδικήσουμε όχι απλώς μια πιο φιλολαϊκή πολιτική αλλά την ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Όλοι στις πορείες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Προσυγκέντρωση κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

στην Αθήνα Σταδίου και Βουκουρεστίου, 4:30 μμ

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ                         www.anasyntaxi.gr

Επίδειξη οπορτουνισμού, γραφειοκρατικού και κρατικού συνδικαλισμού από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ στην Πάτρα

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στον Σύλλογο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Σ.Ι.Ε.Λ.) νομού Αχαΐας, υπό την καθοδήγηση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πατρών, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, προσέφυγαν στα αστικά δικαστήρια για να διοριστεί προσωρινή διοίκηση στο σωματείο.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέχουν μία από τις πέντε θέσεις του Δ.Σ. του σωματείου, από τις προηγούμενες εκλογές του 2020 (βλ. εδώ), ενώ τις υπόλοιπες τις κατέχει η Αγωνιστική Παρέμβαση που είναι δύναμη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (βλ. ανακοίνωσή της εδώ). Οι εκλογές για νέο Δ.Σ. ήταν να γίνουν τον Ιούνιο, αλλά το Δ.Σ. ομόφωνα αποφάσισε να μεταθέσει τις εκλογές για τον Νοέμβριο, ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή. Και ενώ οι δυνάμεις της Αγωνιστικής Παρέμβασης βρισκόταν σε συνεννόηση με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ για τη διεξαγωγή των εκλογών (είχε προγραμματιστεί ήδη η εκλογικο-απολογιστική συνέλευση του σωματείου και εκλογή εφορευτικής επιτροπής για την Κυριακή 6 Νοεμβρίου με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ.), οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέθεσαν προσφυγή για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης λόγω εκπρόθεσμης θητείας, και μάλιστα ζήτησαν από το αστικό δικαστήριο η προσωρινή διοίκηση να αποτελείται από μέλη μόνο της δικής τους παράταξης!

Είναι γνωστό τοις πάσι πως το ΠΑΜΕ καθοδηγείται από την Κ.Ε. του ΚΚΕ. Ως εκ τούτου οι ευθύνες επιμερίζονται στην ηγεσία του ΠΑΜΕ και στην Κ.Ε. του ΚΚΕ.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτές τις ενέργειες;

Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι η προσφυγή στο αστικό κράτος από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ για να διορίσει το αστικό κράτος, μέσω των δικαστηρίων, προσωρινή διοίκηση. Όταν ο δικαστής ανακηρύσσεται απόλυτος κυρίαρχος στα ζητήματα ζωής και δράσης των σωματείων, δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος όχι μόνο για την ταξική τους ανεξαρτησία αλλά ούτε για την οργανωτική. Το ΠΑΜΕ, από τη μια, διακηρύσσει την αναγκαιότητα για ταξικά σωματεία, και αυτο-ανακηρύσσει τον εαυτό του ως ταξική δύναμη, ενώ, από την άλλη, προσκαλεί το αστικό κράτος να παρέμβει στις διεργασίες του κινήματος. Και αυτό το κάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο, τον τρόπο των εργοδοτικών και αστικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος, οι οποίες δεν ντρέπονται να καλούν την αστική δικαιοσύνη να ανακηρύξει τους ίδιους στη διοίκηση των σωματείων επικαλούμενοι τυπικές διατάξεις του αστικού νόμου, τις οποίες έχουν παραβιάσει πρώτοι οι ίδιοι. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι προσφεύγοντας στα αστικά δικαστήρια εναντίον της διοίκησης του Σ.Ι.Ε.Λ νομού Αχαΐας, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσφεύγουν και εναντίον του εαυτού τους, αφού συμμετείχαν σε όλες τις ενέργειες της διοίκησης.

Δυστυχώς, είναι διαδεδομένο, όχι μόνο στις αστικές δυνάμεις αλλά και σε δυνάμεις εργατικής αναφοράς, να θεωρούν τον αστικό νόμο και τον αστικό τύπο πιο σημαντικά από την ίδια την ταξική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, του κινήματός της και των οργανώσεων της. Ελάχιστοι, και στις πιο αριστερές δυνάμεις στο κίνημα, αναρωτιούνται γιατί θα έπρεπε τα σωματεία να ακολουθούν τις διατάξεις του αστικού νόμου, ο οποίος καθορίζει τη συγκρότηση, τη «νόμιμη» σύσταση και τη λειτουργία των σωματείων. Γιατί θα έπρεπε να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τις εσωτερικές διαδικασίες των σωματείων και για το πότε αυτές είναι ή δεν είναι νόμιμες. Αλήθεια, οι σύντροφοι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ (αλλά και άλλων δυνάμεων της αριστεράς) θα σκέφτονταν ως φυσιολογικό να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τη συγκρότησή και για τις εσωτερικές διεργασίες των οργανώσεων τους; Θα τους φαινόταν φυσιολογικό να παρευρίσκεται εκπρόσωπος του κράτους στις αρχαιρεσίες τους; Η ανάμειξη της αστικής εξουσίας έχει γίνει τόσο συνηθισμένη στην περίπτωση των σωματείων που δεν προκαλεί πια εντύπωση. Όπως έγραφε ο Κώστας Μπατίκας:

«Εκπρόθεσμη διοίκηση, έστω και για μια μέρα, αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως για τους συνδικαλιστές κάθε απόχρωσης, ενώ η προσφυγή και η αίτηση για διορισμό διοίκησης, ευλογημένη πράξη, ή, σε κάθε περίπτωση, ασήμαντο πλημμέλημα» (Κώστας Μπατίκα, Συνδικάτα και πολιτική, εκδ. Εργοεκδοτική, Αθήνα: 1994, σελ. 239).

Και συνεχίζει:

«… η συνηθισμένη, καθημερινή, πλατιά διαδεδομένη πρακτική των διορισμών στη συνδικαλιστική ζωή της χώρας μας δημιούργησε φαινόμενα εκφυλισμού και παρακμής και γελοίες καταστάσεις που δείχνουν το χαμηλό επίπεδο και τη φτώχεια όχι μόνο του κρατικού συνδικαλισμού αλλά και του ρεφορμισμού και όλων των παραλλαγών της αστικής επιρροής, που μετέφεραν στις εργατικές οργανώσεις τη μικροαστική υποκουλτούρα της καθυστέρησης και της μιζέριας, με την αποπνικτική της δυσοσμία. Αυτή η υποκουλτούρα καμιά σχέση δεν έχει, και δεν θα μπορούσε να έχει, με την κουλτούρα και τα ιδανικά της εργατικής τάξης» (ό.π.).

Όταν οι σύντροφοι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με τόση ελαφρότητα, και τόσο αυτοεξευτελισμό, αποφασίζουν να προσφύγουν στην αστική δικαιοσύνη για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης, πώς ακριβώς ελπίζουν ότι θα πείσουν την εργατική τάξη να ανατρέψει «στην πράξη», όπως διακηρύσσουν, τον νόμο Χατζηδάκη; Τι παραπάνω κάνει ο νόμος Χατζηδάκη από το να επιβάλει τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους στα σωματεία;

Ένα δεύτερο σημείο αυτής της ντροπιαστικής ενέργειας των δυνάμεων του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι ότι οργανώθηκε, όπως φαίνεται, από το Εργατικό Κέντρο, καθώς στο δικαστήριο εμφανίστηκε εκπρόσωπος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πάτρας για να υποστηρίξει το «δίκαιο» αίτημα της μειοψηφίας της διοίκησης του Σ.Ι.Ε.Λ. Αχαΐας για διορισμό προσωρινής διοίκησης. Δεν φτάνει που ανακατεύεται η αστική δικαιοσύνη στα εσωτερικά των σωματείων, έρχεται τώρα και η δευτεροβάθμια οργάνωση να ρίξει και αυτή το βάρος της υπέρ της τοποθέτησης προσωρινής διοίκησης, παίρνοντας το μέρος της μειοψηφίας. Αλήθεια, γι’ αυτό ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο του Εργατικού Κέντρου στην Πάτρα οι δυνάμεις του ΚΚΕ, για να επιβάλουν την αλλαγή συσχετισμών με τη βοήθεια της αστικής δικαιοσύνης;

Μετά από όλα τα παραπάνω, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς στα καλέσματα του ΚΚΕ προς την εργατική τάξη για συμπόρευση και αγώνες με το ΚΚΕ. Σε τι να συμπορευτεί η εργατική τάξη με το ΚΚΕ; Στον αποκλεισμό των άλλων φωνών που έχουν άλλη αντίληψη για το κίνημα από αυτήν του ΚΚΕ; Στην επέμβαση του αστικού κράτους στα εσωτερικά του κινήματος; Έ, όχι. Η ανασύνταξη του ταξικού εργατικού κινήματος δεν περνάει μέσα από αυτές τις πρακτικές αλλά σε σύγκρουση με αυτές.

Βάιος Παπαθεοχάρης

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ, ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ 2022

Οι καπιταλιστές και οι εκπρόσωποί τους μας προετοιμάζουν για τον χειρότερο χειμώνα από το ’42.

Να τους επιστρέψουμε τη χάρη.

Να γίνει ο χειμώνας που έρχεται θερμός από τους αγώνες μας για την ανατροπή του σάπιου συστήματος του καπιταλισμού.

Όλοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου συμφωνούν. Έρχεται δύσκολος χειμώνας. Ο Μακρόν κήρυξε μάλιστα το «τέλος της εποχής της αφθονίας». Τι ειρωνικό! Η εργατική τάξη δεκαετίες τώρα γίνεται φτωχότερη, ενώ οι καπιταλιστές αυγατίζουν τον πλούτο τους. Όμως, αυτό δεν αρκεί για τους καπιταλιστές. Οι αδυσώπητοι νόμοι του καπιταλισμού απαιτούν την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων για να πάρει ανάσα το σάπιο σύστημα, ενώ η κρίση οξύνει τις συγκρούσεις ανάμεσα στους καπιταλιστές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η έκφραση της όξυνσης του ανταγωνισμού για το μοίρασμα του πλανήτη ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

Οι καπιταλιστές ζητάνε να θυσιαστεί η εργατική τάξη για να εξασφαλιστούν τα κέρδη τους και η ενίσχυση της εξουσίας τους. Ενώ υπάρχει η δυνατότητα να ζούμε καλύτερα, να δουλεύουμε λιγότερο και να παραδώσουμε ένα καλύτερο πλανήτη στις επόμενες γενιές, οι καπιταλιστές απαιτούν να ξεπαγιάσουμε το χειμώνα, να ζούμε με κεριά (όπως μας παρότρυνε ο Σόιμπλε), να καταστραφεί ο πλανήτης για τα κέρδη των πολυεθνικών, και να σκοτωθούμε για το ποιος καπιταλιστής θα αρπάξει περισσότερα.

Δεν μας αξίζει να ζούμε έτσι.

Δεν μας αρκεί να ζούμε με επιδόματα επειδή οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου παραχώρησαν όλη την παραγωγή σε ιδιώτες-καπιταλιστές και δεν μπορούν ούτε θέλουν να ελέγξουν τις τιμές στην ενέργεια και στο πετρέλαιο. Δεν μπορούμε να βλέπουμε τις τιμές στα σουπερμάρκετ να ανεβαίνουν, ενώ οι μισθοί μας είναι καθηλωμένοι, γιατί οι μεγάλες δυνάμεις πολεμάνε μεταξύ τους με αποτέλεσμα να εμφανίζονται ελλείψεις και να ακριβαίνουν τα πάντα. Δεν ανεχόμαστε να ακούμε τα παράσιτα της αστικής τάξης που ζούνε από τη δουλειά μας, να μας κάνουν κήρυγμα ότι αν δεν προσαρμοστούμε θα πεθαίνουμε.

Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα και αυτό βρίσκεται στο χέρι μας.

Να αγωνιστούμε για:

• Αύξηση του κατώτατου μισθού-μεροκάματου-σύνταξης στο ύψος τουλάχιστον του πληθωρισμού. Υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ανάμεσα σε ΓΣΕΕ και εργοδότες, και ανάμεσα σε ΑΔΕΔΥ και κράτος. Να σπάσει η δημοσιονομική πολιτική της λιτότητας σε βάρος της εργατικής τάξης. Αν θέλει η κυβέρνηση να ενισχύσει τα πλεονάσματά της, να τα πάρει από τα κέρδη των καπιταλιστών.
• Κρατικοποίηση του τομέα παραγωγής ενέργειας και του δικτύου διανομής με εργατικό έλεγχο. Κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Μας έλεγαν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν χαμηλότερες τιμές. Έφεραν κέρδη στους ιδιώτες και επιδότηση των κερδών τους από το κράτος, δηλαδή, από τους μισθούς μας.
• Δημόσια δωρεάν υγεία-πρόνοια-παιδεία-κοινωνική ασφάλιση. Εμείς τα πληρώνουμε αυτά, απαιτούμε να μας παρέχονται δωρεάν και να ενισχύουν έτσι το εισόδημά μας, αντί να τα πληρώνουμε ξανά και ξανά.
• Να σταματήσει η συμμετοχή της χώρας μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Καμιά κύρωση σε βάρος της Ρωσίας. Καμιά αποστολή πολεμικής βοήθειας στην Ουκρανία. Να σταματήσουν οι πολεμικοί εξοπλισμοί. Να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
• Να ενισχύσουμε τις δικές μας δυνάμεις. Να διεκδικήσουμε την ίδρυση σωματείων και την υπογραφή συμβάσεων και να μην εφαρμόσουμε καμιά από τις διατάξεις των νόμων Χατζηδάκη για τα εργασιακά και τα συνδικαλιστικά. Να απαιτήσουμε την απαγόρευση των απολύσεων και των αναστολών εργασίας προσωπικού.

Τίποτα από όλα αυτά, ούτε το πιο απλό, δεν θα καταφέρουμε χωρίς ενωμένο αγώνα, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ισχυρά σωματεία και πολιτικές οργανώσεις. Τίποτα από αυτά δεν θα υλοποιηθεί από την καλή θέληση ή έστω και τον φόβο της κυβέρνησης της ΝΔ. Η εμπειρία των μνημονίων έδειξε ότι για να μη εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά μέτρα, για να μην επιδεινωθεί το βιοτικό μας επίπεδο, οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι πρέπει να νιώσουν ότι απειλείται η εξουσία τους.

Γι’ αυτό πρέπει να βγούμε μπροστά και να αγωνιστούμε για

την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και κάθε κυβέρνησης που δεν δεσμεύεται στις δικές μας ανάγκες και τα δικά μας συμφέροντα.

Μόνο μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης, μια κυβέρνηση της εργατικής εξουσίας μπορεί να υλοποιήσει όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα για τη βελτίωση της ζωής μας.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

www.anasyntaxi.gr

Καταιγίδα υποκρισίας

Υπάρχουν πολλά ζητήματα που φέρνει στην επιφάνεια η υπόθεση του βιασμού και εξαναγκασμού σε πορνεία της 12χρονης κοπέλας στον Κολωνό. Μερικά σύντομα σχόλια για δύο από αυτά.

Πρώτο ζήτημα: είναι εκπληκτική η υποκρισία της επίσημης αστικής κοινωνίας που εκπλήσσεται κάθε λίγο και λιγάκι για τη σήψη που αναπτύσσεται στα σπλάχνα της. Τα αστικά μέσα ενημέρωσης περιγράφουν με τα πιο ακραία επίθετα την περίπτωση του βιασμού της 12χρονης και τον εξαναγκασμό της σε πορνεία (‘φρίκη’, ‘αδιανόητο’, κ.τ.λ.). Και όπως πάντα, πολλοί ‘πέφτουν από τα σύννεφα’ με τους εμπλεκόμενους. Μάλλον όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να εκπλησσόμαστε με την υποκρισία του αστικού κόσμου. Αν τελικά πέφτει κάτι από τα σύννεφα, είναι η υποκρισία και πέφτει σε καταιγιστικό ρυθμό.

Την υποκρισία αυτή τη στηλίτευσε ο Μαρξ και ο Ένγκελς ήδη στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» από 1848. Η αστική τάξη μιλάει όλη την ώρα και ηθικολογεί για την ιερότητα της οικογένειας και την προστασία της «αθώας ψυχής» των παιδιών και την ίδια ώρα η κινητήρια μηχανή της αστικής κοινωνίας, το κυνήγι του κέρδους, έχει ως χαρακτηριστικό της προϊόν την αποσύνθεση της οικογένειας και την πορνεία:

«Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ατομικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολωσδιόλου αναπτυγμένη μορφή της υπάρχει μονάχα για την αστική τάξη. Έχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία.» (Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα σε δύο τόμους, τόμος Ι, σελ. 39)

Αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να εξοργίζει κάθε προλετάριο με ταξική συνείδηση δεν είναι ότι τέτοια εγκλήματα, όπως ο βιασμός παιδιών και εξαναγκασμός τους σε πορνεία, γίνονται στον καπιταλισμό. Αυτό που πρέπει να εξοργίζει είναι η συστηματική προσπάθεια συγκάλυψης της ίδιας της σαπίλας του καπιταλισμού.

Οι «ανατριχιαστικές» περιγραφές από τα αστικά μέσα ενημέρωσης στρέφουν τα βέλη τους κατά των θυτών (υποτίθεται, γιατί από ό,τι φαίνεται η «ανεξάρτητη» αστική δικαιοσύνη και η αστυνομία προσπαθούν να μετατρέψουν τη μάνα της 12χρονης σε μαστροπό και τον Μίχο και τους υπόλοιπους σε πελάτες), αλλά κρύβουν το σύστημα που τους γεννάει και αυτούς και τα θύματά τους. Όσο πιο πολύ η συζήτηση στρέφεται στο αν θα πρέπει να ευνουχίζονται οι παιδοβιαστές ή τελοσπάντων πόσο σκληρές ποινές πρέπει να έχουμε για βιαστές και μαστροπούς, τόσο εξαφανίζεται από το προσκήνιο ότι στον καπιταλισμό η πορνεία (παιδική, γυναικεία, ανδρική) είναι μια κανονική επιχείρηση (ήτοι: καλύπτει τις χαμερπείς ανάγκες που δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός και τις καλύπτει με σκοπό το κέρδος), και γεννιέται από τη φύση του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ο σεξουαλικός βιασμός είναι η συνέχεια του καθημερινού εργασιακού βιασμού του προλεταριάτου από τους καπιταλιστές-αφεντικά.

Τα αστικά μέσα ενημέρωσης δεν μιλάνε, για παράδειγμα,  για το γεγονός ότι η δωδεκάχρονη, όπως και η μητέρα της, εργάζονταν για τον Μίχο στο κατάστημά του.  Ότι δηλαδή η εκμεταλλευτική/εξαρτησιακή σχέση προϋπήρχε και ότι ήταν η βάση και για τον βιασμό και για την επιχείρηση εμπορίου της κοπέλας. Ούτε μιλάνε για το ότι η κοπέλα θα έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο, ούτε για το ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος για τη «μαύρη» εργασία, την οποία οι αστικές κυβερνήσεις τάχαμου θέλουν να καταπολεμήσουν αλλά στην πραγματικότητα επιτρέπουν να ανθίσει για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία αστών και μικροαστών.

Όπως έγραφαν οι Μαρξ και Ένγκελς:

«Οι αστοί μας, μη όντας ευχαριστημένοι απ’ το γεγονός ότι έχουν στη διάθεσή τους τις γυναίκες και τις θυγατέρες των εργατών τους, χωρίς καν να γίνεται λόγος για την επίσημη πορνεία, βρίσκουν μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση να ξελογιάζουν ο ένας τη γυναίκα του άλλου.» (ό.π., 40)

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς εδώ αναφέρονται στην αστική τάξη και όχι σε εκπροσώπους των μικροαστών όπως ο Μίχος. Είναι σίγουρο ότι τέτοια κυκλώματα μαστροπείας ανθούν στους κόλπους των πλούσιων και των ισχυρών (ας θυμηθούμε το κύκλωμα του κυρίου Επστάιν που έκανε ό,τι και ο Μίχος, αλλά σε ανώτερη –κοινωνικά ανώτερη– κλίμακα, έχοντας πελάτες πολιτικούς, δισεκατομμυριούχους ακόμα και γαλαζοαίματους πρίγκιπες). Η διαφορά είναι ότι οι πολύ ισχυροί διαφεύγουν τις συλλήψεις, ενώ την πληρώνουν οι μεσάζοντες.

Δεύτερο ζήτημα: είναι η ΝΔ κόμμα παιδοβιαστών; Αυτό το ζήτημα κυριάρχησε γρήγορα ως πρώτη αντίδραση στο γεγονός ότι ο Μίχος ήταν προβεβλημένος τοπικός παράγοντας της ΝΔ, όπως και προηγούμενοι παιδοβιαστές, αλλά και της εκκλησίας. (Κανείς όμως δεν είπε ότι το παπαδαριό είναι ανώμαλοι. Γιατί άραγε; Δεν ανθούν και εκεί τόσα μπουμπούκια;) Γρήγορα όμως τα καλοΠετσομένα κανάλια το εξαφάνισαν και αυτό.  Η απάντηση είναι όχι, η ΝΔ δεν είναι κόμμα παιδιαβιαστών/παιδεραστών/βιαστών, κ.τ.λ., παρόλο που στις γραμμές της εμφανίζεται μεγαλύτερη συχνότητα αυτών των χαρακτήρων.

Η ΝΔ είναι το βασικό κόμμα της κυρίαρχης αστικής τάξης, το κόμμα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών.  Είναι επίσης το κόμμα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», το κόμμα που οι πολιτικοί του πρόγονοι ήταν οι συνεργάτες των Άγγλων, των Γερμανών, των Αμερικανών, του παλατιού, της χούντας,  και που ο σκληρός του «λαϊκός» πυρήνας αποτελούνταν από ταγματασφαλίτες, ρουφιάνους, χαφιέδες κ.τ.λ. Είναι το κόμμα της ατομικής ευθύνης και αριστείας, τα οποία μεταφράζονται στο ότι οι κυρίαρχοι είναι κυρίαρχοι γιατί έτσι πρέπει και οι κατατρεγμένοι είναι κατατρεγμένοι γιατί έτσι τους αξίζει. Και φυσικά οι κυρίαρχοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν τους κατατρεγμένους. Γι’ αυτό οι δολοφόνοι της δεξιάς (Μελίστας, Κορκονέας, Καλαμπόκας, κ.λπ.), οι βιαστές της δεξιάς (Γεωργιάδης, Λιγνάδης, κ.λπ.) δικαιούνται να κυκλοφορούν ελεύθεροι σύμφωνα με την αστική δικαιοσύνη που τους δικάζει. Ο Μίχος δεν έφτιαξε τη βιτρίνα του δεξιού, του θρήσκου, του πατριώτη για να κρύψει την ανώμαλη φύση του, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποια μέσα και οι εκπρόσωποι της ΝΔ. Η φύση αυτών των πραγμάτων –της δεξιάς, της θρησκείας, του πατριωτισμού – μπορούν κάλλιστα να περιβάλλουν και να τονώσουν αυτήν τη ανώμαλη φύση, γιατί και τα δύο λιπαίνονται από τη σαπίλα του καπιταλισμού.

Ένας βιαστής, ένας μαστροπός δεν μπορεί να είναι αριστερός όχι γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι, αλλά γιατί η ιδεολογία της κοινωνικής απελευθέρωσης, της κατάργησης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι σε σύγκρουση με αυτόν τον τρόπο ζωής. Η αριστερά, και βέβαια πιο πολύ η επαναστατική αριστερά που αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού –και όχι απλώς για τον εξανθρωπισμό του–, παλεύει ακριβώς για να καταργηθεί η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές, για να καταργηθεί η βαναυσότητα της μισθωτής εργασίας, που εκφράζεται μαζικά και καθημερινά από το ότι το σώμα του προλετάριου βρίσκεται στη διάθεση του καπιταλιστή ένα οκτάωρο και παραπάνω κάθε μέρα, για να καταργηθεί η εμπορευματοποίηση των αναγκών των ανθρώπων.

Γι’ αυτό στους κομμουνιστές δεν αρμόζει να «ανατριχιάζουν από φρίκη» μπροστά σε όσα αποκαλύπτονται (ή δεν αποκαλύπτονται) από τα ΜΜΕ τις μέρες τούτες. Αντίθετα, απαιτείται άμεσα αγώνας για ενισχυθεί το εισόδημα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης στους χώρους εργασίας, για να ενισχυθεί και να επεκταθεί η δημόσια και δωρεάν υποχρεωτική εκπαίδευση, για να ενισχυθούν οι δημόσιες δομές πρόνοιας για τους πιο φτωχούς από τους εργαζόμενους, για να ελεγχθεί η ασυδοσία του κεφαλαίου στους χώρους εργασίας.

Εντέλει, για να εκδιωχθεί η άθλια κυβέρνηση Μητσοτάκη που οδηγεί στην εξαθλίωση την εργατική τάξη για να προστατέψει τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Για την ανατροπή συνολικά της εξουσίας των καπιταλιστών και του κράτους τους. Για την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης, της δικτατορίας του προλεταριάτου, της μόνης εξουσίας που μπορεί να δώσει στους εργαζόμενους την ελευθερία και την αξιοπρέπεια που τους στερεί καθημερινά ο καπιταλισμός.

Βάιος Παπαθεοχάρης

ΑΠΟΦΑΣΗ 6ης ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

1. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός οδηγείται από κρίση σε κρίση. Η οικονομική κρίση του 2007-2009 δεν ξεπεράστηκε με μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, όμως οι ιστορικές νομοτέλειες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οδηγούν τελικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Η πανδημία ήταν εκδήλωση αυτών των νομοτελειών. Το ίδιο και η πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία. Για την αντιμετώπιση της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, οι κεφαλαιοκράτες χρησιμοποίησαν εργαλεία που στην προηγούμενη μεγάλη καπιταλιστική κρίση –αυτή της δεκαετίας του ’30– ήταν άγνωστα ή απορρίπτονταν από την οικονομική ορθοδοξία της εποχής, όπως η νομισματική χαλάρωση (πρόγραμμα QE) και οι κρατικές ενισχύσεις. Ωστόσο, παρά την προσωρινή τιθάσευση της ύφεσης, η υποτροπή της ήταν θέμα χρόνου.

Η καπιταλιστική κρίση είναι εκδήλωση όλων των αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και όχι μόνο της οικονομικής ύφεσης. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια νέα φάση της κρίσης που ξεκίνησε το 2007-2009, η οποία συνδυάζεται με όλες τις άλλες κρίσεις που προκαλεί ο καπιταλισμός: την υγειονομική, την περιβαλλοντική, και την κρίση που προκαλεί στον καπιταλισμό η υιοθέτηση νέων τεχνολογιών.

2. Συνέπεια της κρίσης είναι και η όξυνση των ανταγωνισμών σε όλα τα επίπεδα: μεταξύ επιχειρήσεων, μεμονωμένων κεφαλαιοκρατών, μεταξύ κρατών. Η διαπάλη για αγορές, έλεγχο πρώτων υλών και τελικά την παγκόσμια ηγεμονία, εντείνεται σε περιόδους κρίσης. Οι αστικές τάξεις στις καπιταλιστικές χώρες αντιλαμβάνονται ότι η τράπουλα θα ξαναμοιραστεί, διαλέγουν στρατόπεδο και λαμβάνουν θέσεις μάχης.

Η ιμπεριαλιστική αλυσίδα συνταράσσεται από την άνοδο της Κίνας, αλλά και των άλλων χωρών των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική) με αποτέλεσμα να έχει ανοίξει ένας νέος γύρος οξυμένης αντιπαράθεσης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, παραδοσιακές και νέες, για το ξαναμοίρασμα του πλανήτη.

Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι ο ιμπεριαλισμός δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα, ότι είναι ένα σύστημα σε παρακμή. Οι ιμπεριαλιστές θα θυσιάσουν ολόκληρους λαούς, ακόμα και τον ίδιο τον πλανήτη, στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα κέρδη των μονοπωλιακών επιχειρήσεων. Η Ουκρανία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της λογικής, όπου οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές πολεμούν εναντίον των Ρώσων ιμπεριαλιστών μέσω αντιπροσώπων θυσιάζοντας τον λαό της Ουκρανίας. Οι ανάγκες του καπιταλιστικού ανταγωνισμού θα οδηγήσουν και σε άλλους πολέμους (π.χ., πιθανώς για τον έλεγχο της Ταϊβάν), ενώ παραμένει στο τραπέζι η απειλή ενός γενικευμένου παγκόσμιου πολέμου, ή ακόμα ενός πολέμου με χρήση πυρηνικών.

Βασικοί διεκδικητές της κορυφής της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας αναδεικνύονται οι ΗΠΑ και η Κίνα. Γύρω τους δημιουργούνται, όπως συμβαίνει συνήθως, διάφορα στρατόπεδα, καθώς οι αστικές τάξεις καλούνται να επιλέξουν με ποιον θα πάνε. Όμως, εντός αυτών των στρατοπέδων υπάρχουν επίσης αντιθέσεις, όπως φαίνεται από τις αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.

Αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι καμιά από τις αντιμαχόμενες δυνάμεις δεν εκπροσωπεί τα εργατικά συμφέροντα. Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, οι G7 και οι άλλες χώρες των BRICS είναι όλες καπιταλιστικές χώρες με πολύ ισχυρές αστικές τάξεις που επιδιώκουν να αυξήσουν την ισχύ τους. Δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν τις εργατικές τους τάξεις για να το επιτύχουν αυτό.

Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές επηρεάζουν πλέον όλο τον πλανήτη και επιλύονται και με πολεμικές συγκρούσεις μεγαλύτερης ή μικρότερης έντασης. Ακόμα και η σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας δεν αφορά μόνο τις παραδοσιακές διενέξεις ανάμεσα στους δύο μικρούς ιμπεριαλιστές της περιοχής αλλά συναρτάται και με τη γενικότερη γεωπολιτική και οικονομική σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

3. Στην Ουκρανία, επιτιθέμενη πλευρά είναι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που έχουν μετατρέψει την Ουκρανία, με τη συναίνεση της αστικής της τάξης, σε βάση εξόρμησης και σε ένα κρίκο ακόμα στην περικύκλωση της Ρωσίας. Η Ρωσία απάντησε όπως κάθε ιμπεριαλιστής σε αυτήν την απειλή: με στρατιωτική εισβολή και προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος.

Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι ακόμα ρευστή. Η Ρωσία απέτυχε να επιβάλλει αλλαγή καθεστώτος αλλά είχε αρκετά κέρδη στο πεδίο των εδαφών που θέλει να αποσπάσει από την Ουκρανία. Οι αμερικανοί και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέλουν να κάνουν την Ρωσία να πληρώσει ακριβά αυτήν την εισβολή. Επιδιώκουν το οικονομικό αδυνάτισμα της Ρωσίας μέσω των κυρώσεων, αλλά φαίνεται να προωθούν και την ιδέα της ολοκληρωτικής ήττας της Ρωσίας και της επανακατάκτησης των απωλεσθέντων εδαφών. Αυτό σημαίνει συνέχιση του αιματηρού πολέμου και κλιμάκωση. Η πιθανότητα του πυρηνικού χτυπήματος παραμένει στο τραπέζι, όπως και η πιθανότητα της ανατροπής του Πούτιν.

Σε έναν πόλεμο μεταξύ αστικών κρατών, η εργατική τάξη προσδοκά την ήττα και των δύο στρατοπέδων με την ανατροπή της αστικής εξουσίας και στα δύο μέρη. Έμπρακτα όμως μπορεί να συμβάλει μόνο στην ήττα του «δικού της» στρατού. Η στρατιωτική ήττα πάντα οδηγεί σε πολιτική κρίση και δημιουργεί επαναστατική ευκαιρία. Από αυτήν τη σκοπιά –από τη σκοπιά της διεκδίκησης της εξουσίας– εξετάζουμε κάθε πολεμική αναμέτρηση. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να στραφούν και οι αγώνες της ελληνικής εργατικής τάξης στον συγκεκριμένο πόλεμο με στόχο την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο, την ανατροπή των αστικών δυνάμεων που τον υπηρετούν, την απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ και τους πολεμικούς του σχεδιασμούς. Ιδιαίτερα σήμερα που η κλιμάκωση της σύγκρουσης φαίνεται να παίρνει παγκόσμιο χαρακτήρα, αναδεικνύεται η ανάγκη επαναστατικής διεθνούς.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία αποδεικνύουν ακόμα ότι:

α. Η αλλαγή γεωπολιτικού στρατοπέδου για μια χώρα δεν είναι ένα απλό ζήτημα  που λύνεται με την απόφαση μιας κυβέρνησης, αλλά ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα που απαιτεί τη χρήση βίας.

β. Οι κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία είναι αυτές που θα επιβάλλονταν σε κάθε χώρα που επιχειρούσε να αποδεσμευτεί από τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η αστική τάξη και τις συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει. Τέτοιες κυρώσεις θα αντιμετώπιζε η Ελλάδα στην περίπτωση που ακολουθούσε τον δρόμο της διαγραφής του χρέους.

4. Η κρίση του 2007-2009 άνοιξε τον δρόμο για ένα παροξυσμό εντάσεων. Οι αστικές τάξεις για να ξεπεράσουν την κρίση επενδύουν στον εθνικισμό. Τα αστικά κράτη και οι αστικές κοινωνίες αυταρχοποιούνται στη βάση της νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης των τελευταίων δεκαετιών που έχουν οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, στην κατάργηση κάθε κεκτημένου εργατικού δικαιώματος, στην πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου στους χώρους εργασίας. Πάνω σ’ αυτήν την οικονομική βάση, τα αστικά κράτη και να θέλουν δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στην εργατική τάξη για να την προστατέψουν από την οποιαδήποτε κρίση (οικονομική, υγειονομική, κλιματική). Αντιθέτως, η απάντηση σε κάθε τέτοια κρίση είναι η περαιτέρω ενίσχυση των μονοπωλίων με κάθε είδους στήριξη από το κράτος.

Προετοιμάζουν τους λαούς, και ειδικά την εργατική τάξη, να ταυτιστεί με τα συμφέροντα των αφεντικών της, να υποστεί τη λιτότητα ή τον πόλεμο για το καλό της «πατρίδας», δηλαδή, για τα κέρδη των ντόπιων καπιταλιστών. Ο εθνικισμός είναι σε έξαρση σε κάθε χώρα του καπιταλισμού, από τις ΗΠΑ έως την Κίνα, από τις σκανδιναβικές χώρες έως τις μεσογειακές. Αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό του παγκόσμιου προλεταριάτου και κάθε ξεχωριστής εργατικής τάξης, καθώς ο εθνικισμός του κάθε έθνους δεν στρέφεται μόνον εναντίον άλλων λαών για να τους υποτάξει και να τους καταληστεύσει αλλά και εναντίον του επαναστατικού κινήματος και της εργατικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Το αντίδοτο στον εθνικισμό της αστικής τάξης είναι ο διεθνισμός του προλεταριάτου, η πάλη για μετατροπή των εθνικών ιμπεριαλιστικών πολέμων σε εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του, η αναγκαιότητα της ανατροπής από κάθε ξεχωριστό εθνικό προλεταριάτο της δικής του εθνικής αστικής τάξης.

Το μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό στην Ελλάδα είναι κρίσιμη πλευρά της ιδεολογικής–πολιτικής διαπάλης. Οι ανιστόρητες απόψεις για το Μακεδονικό και η αστική προπαγάνδα για τα ελληνικά «κυριαρχικά δικαιώματα» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, που δυστυχώς έχουν επίδραση και στις γραμμές της Αριστεράς, πρέπει να αποτελούν μόνιμο στόχο της πολεμικής μας.

5. Η αστική τάξη της Ελλάδας κατάφερε την προηγούμενη δεκαετία να βγει νικήτρια από μια σκληρή εσωτερική αναμέτρηση με την εργατική τάξη. Πάνω σε αυτήν τη νίκη οικοδομήθηκε η πολιτική σταθερότητα. Επίσης, χάρη σε αυτήν τη νίκη, η οικονομία αναπτύχθηκε με τους όρους των κεφαλαιοκρατών, με διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και υποχώρηση των μισθών.

Μέσα στο βαρύ κλίμα της οικονομικής κρίσης, της πανδημίας και της όξυνσης των καπιταλιστικών αντιθέσεων και των πολεμικών αναμετρήσεων, δυσκολεύει το τοπίο και για την ελληνική αστική τάξη. Οι διεθνείς εξελίξεις επιδρούν ήδη στην οικονομία, αλλά δεν έχουν εκτροχιάσει την κατάσταση. Η οικονομία παρουσιάζει υψηλή ανάπτυξη μετά το 2ο τρίμηνο του 2021 και το πανδημικό σοκ, αλλά εμφανίζεται επιβράδυνση της ανάπτυξης στο 7% το 2ο τρίμηνο του 2022. Κρίσιμο ζήτημα παραμένει το δημόσιο χρέος. Παρά το ότι το προφίλ του χρέους με τις μνημονιακές πολιτικές και τη στήριξη ΕΕ και ΔΝΤ βελτιώθηκε και ως προς το μέσο επιτόκιο, αλλά και ως προς τους χρόνους αποπληρωμής, καθιστώντας το εξυπηρετήσιμο, ο κύκλος ανόδου των επιτοκίων που έχει ξεκινήσει, μπορεί να επαναφέρει το χρέος στο επίκεντρο.

Συνέπεια της ήττας της εργατικής τάξης είναι και ότι η δημόσια συζήτηση κινείται προς την κατεύθυνση να θεωρούνται ιερά τα «δίκαια» των καπιταλιστών (η μη πληρωμή φόρων, η ασυδοσία τους στους χώρους εργασίας και η άγρια εκμετάλλευση των εργατών τους, οι μπίζνες τους στις ξένες χώρες, η καταστολή στο εσωτερικό, και φυσικά τα «εθνικά» κυριαρχικά δικαιώματα ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν, όπως οι Α.Ο.Ζ.) και κάθε φωνή που εναντιώνεται σ’ αυτά, ακόμα και αστική, να φιμώνεται.

Στο επίπεδο των διεθνών ιμπεριαλιστικών σχέσεων, ο ελληνικός καπιταλισμός έχει επιλέξει τη στενότερη πρόσδεση στο στρατόπεδο των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, και προσδοκά από αυτήν την πρόσδεση την αναβάθμιση της θέσης του και την ισχυροποίησή του στην αντιπαράθεσή του με την άλλη μεγάλη τοπική δύναμη, την Τουρκία, η οποία στη βάση της αύξησης της ισχύος της διεκδικεί μεγαλύτερο ρόλο στην περιοχή, στρεφόμενη όλο και περισσότερο προς τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ανατολής (Ρωσία, Κίνα). Αυτή η επιλογή στρατοπέδων οξύνει ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό που πρέπει να είναι ξεκάθαρο για την εργατική τάξη της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι ότι η όξυνση και πολύ περισσότερο η πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στις δύο χώρες δεν αφορά τα συμφέροντα των εργατών.

Η καλύτερη ασπίδα απέναντι στον πόλεμο είναι η διάσπαση του εθνικού μετώπου: η εμφάνιση της εργατικής τάξης στο προσκήνιο με τα δικά της ταξικά συμφέροντα, με την ενίσχυση της απειλής για την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

Επίσης, ξεκάθαρο πρέπει να είναι ότι ακόμα κι αν υπάρξει πολεμική αναμέτρηση μετά από επιθετική ενέργεια της Τουρκίας, θα πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση και από τις δύο πλευρές. Το καθήκον της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι η «υπεράσπιση της πατρίδας». Η ένοπλη εργατική τάξη πρέπει να χρησιμοποιήσει τα όπλα της ενάντια στην αστική της τάξη.

6. Στο πολιτικό πεδίο, το μνημονιακό μπλοκ διατηρεί την πολιτική ηγεμονία που κατέκτησε την περίοδο 2010-2015 και στο εσωτερικό αυτού του μπλοκ κυρίαρχο κόμμα παραμένει η Νέα Δημοκρατία. Η άνετη επικράτηση της κυβέρνησης σε όλες τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που πήρε είναι εκδήλωση αυτής της κυριαρχίας. Ταυτόχρονα, δείχνει και τις συνέπειες από την ήττα της εργατικής τάξης κατά τη μνημονιακή δεκαετία: απογοήτευση, συρρίκνωση και αδυνάτισμα των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων της τάξης, αδυναμία μαζικών πολιτικών αγώνων.

Οι πολιτικές εξελίξεις θα επηρεαστούν από τις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης και από τη στάση της εργατικής τάξης. Η ακρίβεια που αποτελεί μια πρώτη συνέπεια της κρίσης προκαλεί δυσαρέσκεια, αλλά δεν φαίνεται να απειλεί την κυριαρχία της ΝΔ. Κι αυτό γιατί στο πολιτικό προσκήνιο δεν υπάρχει κάποια διαφορετική κυβερνητική πρόταση. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δεν πιέζεται από μαζικές κινητοποιήσεις. Στην επικαιρότητα αναδείχτηκαν επιμέρους οικονομικοί αγώνες, που μπορεί να ήταν οι πιο μαζικοί των τελευταίων χρόνων, αλλά τέτοιοι αγώνες ποτέ δεν έλειψαν τα τελευταία 10 χρόνια. Αντίθετα, οι απεργίες που προκηρύχτηκαν ενάντια σε κυβερνητικούς νόμους είχαν χαμηλή συμμετοχή, προκαλώντας αναπόφευκτες συγκρίσεις με τον τελευταίο μεγάλο πολιτικό αγώνα τον Φλεβάρη του 2012.

Παρόλα αυτά πρέπει να διακρίνουμε πως οι εξελίξεις μπορεί να γίνουν πυκνές κάτω από το βάρος των προβλημάτων που δημιουργούνται από τον ενεργειακό πόλεμο και την ακρίβεια στην ενέργεια, στα καύσιμα και στα τρόφιμα. Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια να πεθάνουν από το κρύο και την πείνα. Ως εκ τούτου η κατάσταση που περιγράφουμε μπορεί να μεταβληθεί άρδην και η κυβέρνηση να αμφισβητηθεί από πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα, ακόμα και αν δεν υπάρχει ορατή πολιτική διέξοδος. Πιθανή εξέλιξη είναι και οι μεταναστευτικές ροές από τις φτωχές χώρες που θα αντιμετωπίσουν επισιτιστικό πρόβλημα προς την Ευρώπη. Την αναζωπύρωση του μεταναστευτικού ζητήματος θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει η άκρα δεξιά για να εμφανιστεί και πάλι στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Για αυτό το λόγο για μια ακόμα φορά οι κομμουνιστές, όπου και αν βρίσκονται πρέπει να σπεύσουν, για να δώσουν πολιτική διέξοδο σε επαναστατική κατεύθυνση.

7. Η νέα φάση της κρίσης βρίσκει την εργατική τάξη πιο αδύναμη σε σύγκριση με το 2010, από την άποψη της οργάνωσής της. Ταυτόχρονα, διατηρεί πολύ λιγότερες αυταπάτες σε σχέση με τότε. Αυτό καθιστά πιο δύσκολη την κινητοποίησή της υπέρ κάποιου από τα κόμματα που διεκδικούν τη στήριξή της. Οι διάφοροι τσαρλατάνοι με τις «μαγικές λύσεις» που αναδύθηκαν το 2010, θα δυσκολευτούν πολύ να επιπλεύσουν σε αυτό το κλίμα δυσπιστίας.

Η ολοένα αυξανόμενη αποχή στις εκλογές, δείχνει επίσης ότι δεν υπάρχει στο προσκήνιο κάποια πολιτική πρόταση που να κινητοποιεί τους εργαζόμενους. Σε αυτές τις συνθήκες, με τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και το σημερινό επίπεδο κινητοποίησης της εργατικής τάξης, η πρόταση της εργατικής κυβέρνησης είναι σύνθημα ζύμωσης και όχι δράσης. Ακόμα και η προοπτική μιας φαινομενικά εργατικής κυβέρνησης είναι μακρινή και πάντως εντελώς αδύνατη στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

8. Ο πόλεμος της ενέργειας που βρίσκεται σε εξέλιξη, μετά και την απόφαση Πούτιν να περιορίσει την ροή αερίου προς την Ευρώπη, σε συνδυασμό με την ακρίβεια σε ενέργεια, καύσιμα, τρόφιμα, θα δημιουργήσει αντιδράσεις στα λαϊκά στρώματα αλλά και σε καπιταλιστές και θα προκληθούν φαινόμενα πολιτικής αστάθειας και εξεγέρσεων. Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό και ίσως καυτός από την άποψη των διαμαρτυριών και των εξεγέρσεων που είναι πιθανό προκληθούν κάτω από το βάρος των προβλημάτων διαβίωσης και επιβίωσης. Η περίσταση αυτή θέτει ξανά στο προσκήνιο την κομμουνιστική απάντηση στα ζητήματα αυτά, δηλαδή, της κρατικοποίησης του τομέα της ενέργειας, την κρατικοποίηση όλων των μονάδων παραγωγής ενέργειας και τη λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο.

Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να τονίσουμε τη θέση μας ότι αποτελούν ουτοπία οι απόψεις που μιλάνε για επιστροφή σε κάποια προηγούμενη κανονικότητα. Τέτοια δεν υπάρχει. Η μόνη κανονικότητα είναι η σημερινή δυστοπία η οποία θα χειροτερέψει μαζί με την ακρίβεια η οποία ήρθε για να μείνει.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εξέγερση και η επαναστατική ανατροπή της σημερινής καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τα εργατικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Το λεγόμενο μεταβατικό πρόγραμμα πρέπει να μπει ξανά στο κέντρο του ενδιαφέροντος των εργατικών πολιτικών δυνάμεων και να αποτελέσει αντικείμενο πλατιάς πολιτικής ζύμωσης σαν η μόνη εργατική απάντηση στην παρούσα δυστοπική κατάσταση. Ταυτόχρονα, αποκτά άμεση επικαιρότητα το ζήτημα της ενότητας των κομμουνιστών για να απαντήσουν από τη σκοπιά της εργατικής τάξης στην παρούσα δυστοπία και στην πολύ πιθανή πολιτική αστάθεια και τις εξεγέρσεις που θα προκληθούν κάτω από το βάρος των ασήκωτων προβλημάτων που φαίνεται να προκαλεί η αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών και ο πόλεμος της ενέργειας.

9. Η κομμουνιστική Αριστερά κυριαρχείται από αστικές αντιλήψεις, οδηγεί σε ήττα και απογοήτευση τους κομμουνιστές, στη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος, και δεν μπορεί να εμπνεύσει την εργατική τάξη. Κυρίαρχο ζήτημα αποτελεί το ζήτημα της εξουσίας της εργατικής τάξης, δηλαδή, της δικτατορίας του προλεταριάτου, το οποίο η κομμουνιστική αριστερά το έχει απεμπολήσει χαρακτηρίζοντας την εργατική τάξη ως αδύναμη για να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου. Η εμπειρία της προηγούμενης δεκαετίας το απέδειξε περίτρανα.

Σ’ αυτήν την κατάσταση, η μοναδική απάντηση βρίσκεται στην Ενότητα των Κομμουνιστών, η οποία δεν θα επιτευχθεί μέσα από διαπραγματεύσεις κάποιων ηγετών, ή μέσα από τη συνένωση κάποιων σκόρπιων ομάδων. Εκείνο που προέχει στην πάλη κατά του οπουρτουνισμού και του καπιταλισμού είναι το ξεκαθάρισμα στόχου και κατευθύνσεων, η προβολή του μεταβατικού προγράμματος της εξουσίας της εργατικής τάξης μέσα στους αγώνες του σήμερα χωρίς υστεροβουλίες και συμβιβασμούς.

Με όλους αυτούς που παλεύουν στην ίδια κατεύθυνση, όλους όσους θέλουν την κομμουνιστική ενότητα, που περνάει μέσα από τη διάσπαση με τον ρεφορμισμό, είμαστε σίγουροι ότι θα βρεθούμε αργά ή γρήγορα ενωμένοι και οργανωμένοι στο ίδιο επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, η ύπαρξη του οποίου αποτελεί κοινωνική αναγκαιότητα. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση αποτελεί μόνιμο καθήκον της οργάνωσής μας η ανάπτυξη θεωρητικού διαλόγου και η παρέμβαση μας στο κίνημα της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Η διαδικασία αυτή της ενότητας των κομμουνιστών, σε συνθήκες κρίσης και ιδιαίτερα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης όπως αυτή του 2011, απαιτεί συμφωνία και σε σχέση με την εκτίμηση της κατάστασης και τα άμεσα τακτικά καθήκοντα.

Η απογοήτευση από την ήττα, αλλά και τα νέα ζητήματα που απαιτούν απαντήσεις έχουν οδηγήσει την κομμουνιστική Αριστερά σε μια πορεία συρρίκνωσης και κατακερματισμού. Θα επιδιώξουμε την επαφή με δυνάμεις και αγωνιστές με τους οποίους είτε μοιραστήκαμε κοινές εκτιμήσεις και απόψεις είτε δώσαμε κοινές μάχες και θα ανταποκριθούμε σε κάθε πρόσκληση για πολιτικό και θεωρητικό διάλογο.

10. Στις σημερινές συνθήκες, απαιτείται η ανάπτυξη δράσεων ιδεολογικής – θεωρητικής κατεύθυνσης με ποικίλους τρόπους (επανέκδοση/παρουσίαση του βιβλίου του σ. Κώστα Μπατίκα για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό–κομμμουνισμό, ιδεολογικά μαθήματα, άρθρα κ.λπ.).

Στα πρακτικά καθήκοντα του επόμενου διαστήματος, ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στις εκλογές για τοπική διοίκηση του 2023, με στόχο τη συγκρότηση ψηφοδελτίων που θα διακρίνονται από τον απολίτικο κινηματισμό που κυριαρχεί σε ανάλογες προσπάθειες της Αριστεράς, θα υποστηρίζουν το μεταβατικό πρόγραμμα και θα μπορούν να συμβάλουν στην ενίσχυση του επαναστατικού ρεύματος και να κερδίσουν δυνάμεις στην πάλη για την εξουσία και το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι εκλογές αυτές θα πρέπει να συνδεθούν με τον αντιφασιστικό αγώνα, καθώς, ειδικά στην Αθήνα, είναι πιθανό να επιδιώξουν οι ναζί του Κασιδιάρη να εμφανιστούν και πάλι στο πολιτικό προσκήνιο.

Τέλος, στα πλαίσια της ενιαιομετωπικής δράσης θα παρακολουθήσουμε τις διαδικασίες της συνδικαλιστικής κίνησης «Μάχη».

Οκτώβρης 2022