ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 17:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΡΗΓΙΛΛΗΣ

28 χρόνια μετά τα Ίμια, στεκόμαστε απέναντι στην προσπάθεια των φασιστών να εκμεταλλευτούν τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Για 10η συνεχόμενη χρονιά αποτρέπουμε τη συγκέντρωση των ναζί στην πλατεία Ρηγίλλης.

Απάντηση στο ανοιχτό κάλεσμα της

«Πρωτοβουλίας για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού κινήματος»

Στο δημόσιο και ανοιχτό κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού κινήματος», απαντάμε – επίσης δημόσια – τα εξής:

1. Η συγχώνευση πολιτικών οργανώσεων για να επιτευχθεί μια ποιοτικά ανώτερη ενότητα είναι μια μεθοδολογία με την οποία καταρχήν συμφωνούμε. Άλλωστε, προερχόμαστε από μια τέτοια διαδικασία και αυτοπροσδιοριζόμαστε σαν μια μεταβατική κομμουνιστική οργάνωση, πάντοτε έτοιμοι να αναιρέσουμε την αυτοτέλειά μας για να συμβάλουμε σε μια νέα οργανωτική ενότητα.

2. Σωστά αναφέρεται στο κάλεσμα ότι «η ανασυγκρότηση του ΚΚ δεν μπορεί να συμβεί εν κενώ, μέσα μόνο ή κυρίως από πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις» [...] «Αντιθέτως, απαιτείται η από κοινού πολιτική παρέμβαση ...». Σε αυτό θα προσθέταμε ότι απαιτείται και η κοινή πολιτική εκτίμηση για την κατάσταση. Η αναγκαιότητα επαναστατικού κόμματος δεν είναι κάποιο φετίχ, αλλά προκύπτει – μεταξύ άλλων – και από την πολύ πρόσφατη εμπειρία όλων μας και τις επαναστατικές δυνατότητες που αναδείχτηκαν την περίοδο 2010-2015. Από την επαναστατική κατάσταση που κατά τη γνώμη μας εμφανίστηκε στα τέλη του 2011 (απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου, διχασμός στις κορυφές, ασυνήθιστη δραστηριότητα των μαζών), κατά την διάρκεια της οποίας έγινε εμφανές το κενό επαναστατικής ηγεσίας, αλλά και από την επαναστατική ευκαιρία του 2015. Η συζήτηση πάνω σε αυτά τα γεγονότα στα οποία ήμασταν όλοι παρόντες έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από οποιαδήποτε θεωρητική συζήτηση «εν κενώ». Χωρίς κοινή εκτίμηση για αυτήν την περίοδο, είναι αδύνατο να γίνουν σοβαρά βήματα ενοποίησης. Ο λόγος γι' αυτό είναι, τουλάχιστον στα μάτια μας, προφανής: η αναγκαιότητα κομμουνιστικού κόμματος πηγάζει από την αναγκαιότητα της επανάστασης, από την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού. Η συζήτηση για την περίοδο 2010-2015 θέτει ακριβώς το ζήτημα τον όρων της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού: πότε έχουμε επαναστατική κατάσταση, με τι μέσα και με τι όρους γίνεται μια επανάσταση στην Ελλάδα, τι οικοδομείται στη θέση του καπιταλισμού, κτλ.

3. Η περίοδος 2010-2015 και ειδικά οι εξελίξεις το 2015, προσφέρουν απαντήσεις και στα προγραμματικά ζητήματα. Το καλοκαίρι του 2015 σχεδιάστηκε και ήταν έτοιμο να τεθεί σε κίνηση ένα σχέδιο πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης στο οποίο είχαν εμπλοκή πολιτικές ηγεσίες, υπηρεσιακοί παράγοντες, συνδικαλιστές, καθώς και ορισμένοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αστικά έντυπα γράφτηκε ότι το 2015 «περάσαμε ξυστά από τον εμφύλιο», δείγμα ότι η αστική τάξη προετοιμαζόταν ακριβώς για αυτό και ότι ήταν διατεθειμένη να μεταχειριστεί όλα τα μέσα για να υπερασπιστεί τα προνόμιά της: τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ευρωζώνη, το – συνταγματικά κατοχυρωμένο – αφορολόγητο του εφοπλιστικού κεφαλαίου, την ιδιωτική ιδιοκτησία των τραπεζών που διασώθηκαν με δημόσιο χρήμα, την εκμετάλλευση των εθνικών οδών από τις κατασκευαστικές εταιρείες, την απρόσκοπτη επιδότηση βιομηχάνων και επιχειρηματιών από τον κρατικό κορβανά, το αφορολόγητο της εκκλησίας και την κρατική μισθοδοσία του παπαδαριού. Το 2015 φάνηκε καθαρά ότι οι αναγκαίες για τα εργατικά συμφέροντα μεταρρυθμίσεις δεν θα είναι υπόθεση κοινοβουλευτικών ψηφοφοριών, αλλά θα υλοποιηθούν με τη φωτιά και το σίδερο. Φάνηκε τότε ότι απέναντι στην καπιταλιστική κρίση υπήρξαν τελικά μόνο δύο ρεαλιστικές απαντήσεις: η βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στον όρο «μνημόνιο» από τη μία και από την άλλη η σοσιαλιστική επανάσταση. Οι επαναστατικοί όροι πραγματοποίησης ενός φιλεργατικού προγράμματος, στον αντίποδα των μνημονίων, δεν είχαν συνειδητοποιηθεί τότε. Φαίνεται ούτε και σήμερα έχει γίνει κατανοητό πώς μπορούν να πραγματοποιηθούν στόχοι του εργατικού κινήματος όπως η διαγραφή του χρέους και η εθνικοποίηση των τραπεζών. Η συζήτηση για αυτά τα ζητήματα θα προσφέρει πολύ καλό έδαφος για την ανάπτυξη ενός προγράμματος, και κυρίως τους όρους πραγματοποίησής του, που θα μπορούσε να ενοποιήσει κομμουνιστικές δυνάμεις.

Θεωρούμε ότι κάθε προσπάθεια που κινείται στο παραπάνω πλαίσιο, έχει προϋποθέσεις να είναι γόνιμη και δηλώνουμε ότι θα την παρακολουθήσουμε.

Η Πολιτική Επιτροπή της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, 06-01-2024

Η αόρατη αλλά υπαρκτή «ανθρώπινη σκόνη»

Το ελεεινό υποκείμενο που αποτελεί την ηγετική φυσιογνωμία των ναζί ορκίστηκε δημοτικός σύμβουλος Αθήνας ολομόναχος, στις 30 Δεκέμβρη, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του υπόλοιπου Δημοτικού Συμβουλίου. Ούτε ένας οπαδός του ναζί δεν τόλμησε να εμφανιστεί. Ούτε ένας από τους 11 χιλιάδες ψηφοφόρους του στην Αθήνα, ούτε ένας από  τους 240 χιλιάδες που ψήφισαν «Σπαρτιάτες» λίγους μήνες πριν. Πήγε, ορκίστηκε και απήλθε με μοναδική παρέα την αστυνομική συνοδεία.

Η χωριστή ορκωμοσία του ναζί επιβλήθηκε, βέβαια, από την πίεση του αντιφασιστικού κινήματος. Όμως, η ανυπαρξία χειροκροτητών οφείλεται στη φύση του φασιστικού κινήματος που τρέφεται από το μίσος για τους αδύναμους (τους εργάτες, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους κ.λπ.), αλλά για να ισχυροποιηθεί χρειάζεται τη στήριξη των ισχυρών.

Η σημερινή εξαφάνιση των ναζί από τον δρόμο δεν σημαίνει την οριστική εξάλειψη του φασιστικού κινδύνου. Ο κίνδυνος εξακολουθεί να είναι παρών. Η πολιτική τους συνέχεια στον Δήμο της Αθήνας βασίζεται στην παρουσία τους στο Δημοτικό Συμβούλιο και τα τοπικά διαμερισματικά συμβούλια. Η συνέχεια αυτή πρέπει να διακοπεί και αυτό είναι το καθήκον που σήμερα πέφτει στις πλάτες του αντιφασιστικού κινήματος.

ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Αντιφασιστική συγκέντρωση

 Πέμπτη 28 Δεκέμβρη 10:00 π.μ.

Δημοτική Αγορά Κυψέλης

Στην ορκωμοσία του νέου δημοτικού συμβουλίου

Απόφαση Πολιτικής Επιτροπής

Για ένα πολιτικό σχέδιο για την επόμενη περίοδο

Α. Η θεωρητική διαπάλη

Η ήττα της μνημονιακής δεκαετίας είναι η δεύτερη μεγάλη ήττα των τελευταίων δεκαετιών για την εργατική τάξη, μετά τις καταρρεύσεις του ’89-’91 και την ιδεολογική επίθεση στον μαρξισμό από «φίλους» και εχθρούς.

Παλιές και «δοκιμασμένες» οπορτουνιστικές θεωρίες θα επανεμφανιστούν με νέο περιτύλιγμα. Κάποιες από αυτές μάλιστα θα είναι «επαναστατικές» θεωρίες και θα έχουν επίδραση στην Αριστερά και ειδικά στη ριζοσπαστική νεολαία. Το πολύ χαμηλό θεωρητικό επίπεδο των οργανωμένων δυνάμεων, η απουσία θεωρητικής συζήτησης και η έλλειψη οργανωμένων προσπαθειών ανακάλυψης και ανάπτυξης της μαρξιστικής θεωρίας, δημιουργούν εύφορο έδαφος για κάθε θεωρία του συρμού και άγονο έδαφος για τις μαρξιστικές θέσεις.

Παρόλο που η σημερινή ήττα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, θα πρέπει να περιμένουμε την επανεμφάνιση ορισμένων φαινομένων που είχαν εκδηλωθεί και τη δεκαετία του ’90, αν και με νέα μορφή. Αυτά είναι:

1. Η ενίσχυση του πεσιμισμού. Οι θεωρίες για το αδύνατο της επανάστασης στην Ελλάδα, που ήδη έχουν σημαντική διάδοση στους κόλπους της εργατικής τάξης και της Αριστεράς, θα ενισχυθούν. Οι κεφαλαιοκράτες σε ολόκληρο τον κόσμο και οι ιδεολογικοί και πολιτικοί τους εκπρόσωποι υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι το ανώτερο επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης που μπορεί να κατακτήσει το ανθρώπινο γένος και ότι κάθε προσπάθεια ξεπεράσματός του οδηγεί σε καταστροφή. Αυτή η θέση συναντιέται από άλλο δρόμο με τις πεσιμιστικές θεωρίες που επίσης καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.

Ειδικά για την Ελλάδα, το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών του «αδύνατου της επανάστασης» είναι ότι η Ελλάδα είναι μικρή και αδύναμη χώρα και μια επανάσταση θα μπορούσε εύκολα να καταπνιγεί από ΝΑΤΟ – ΕΕ  – ΗΠΑ – Τουρκία. Στην αριστερά, ειδικά μετά τα όσα έγιναν στην περίοδο 2010-2015, παίζει ακόμα πιο έντονο ρόλο η προσπάθεια να δικαιολογηθεί το αδύνατο της επανάστασης στη βάση ότι οι υποκειμενικές συνθήκες δεν είναι ώριμες. Σε κάποια τμήματα της αριστεράς αυτή η θέση φτάνει στο να ρίχνει την ευθύνη στην εργατική τάξη για τις επιλογές της («τι ψηφίσατε ρε μαλάκες;»). Άλλοι δικαιολογούν την ανωριμότητα στη βάση της εκτεταμένης ύπαρξης μικροαστικών στρωμάτων στην ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν είναι παρά φθηνές δικαιολογίες για να συγκαλυφθεί η υποχώρηση διαφόρων τμημάτων της αριστεράς από τα επαναστατικά τους καθήκοντα και να ριχθούν αλλού οι ευθύνες για τις δικές τους ρεφορμιστικές και εν τέλει αντεπαναστατικές επιλογές.

Κάθε επανάσταση, φυσικά, θα αντιμετωπίσει την επίθεση από το διεθνή ιμπεριαλισμό. Ισχυρό όπλο της για να υπερνικήσει τις επιθέσεις και τις δυσκολίες είναι η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Δείγμα αυτής της συμπαράστασης είδαμε το 2015, όταν γίνονταν συγκεντρώσεις ενάντια στη λιτότητα σε 300 ευρωπαϊκές πόλεις. Κι αυτό απλά και μόνο επειδή μια αριστερούτσικη κυβέρνηση διαπραγματευόταν ένα καλύτερο μνημόνιο. Μια επαναστατική ανατροπή μπορεί βάσιμα να υπολογίζει σε πολύ μαζικότερη και ισχυρότερη συμπαράσταση και αλληλεγγύη.

Στρατηγική του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι να καταπνίγει τις όποιες επαναστατικές εκδηλώσεις εκ των υστέρων, αλλά να τις προλαμβάνει. Να διασπά την εργατική τάξη, να εξαγοράζει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές της οργανώσεις να ενισχύει τις θεωρίες που είναι ακίνδυνες για την ταξική κυριαρχία των κεφαλαιοκρατών και να καταπνίγει τις θεωρίες που είναι επικίνδυνες για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Μέρος αυτής της διαρκούς εκστρατείας είναι και η ενίσχυση του πεσιμισμού που ήδη εκδηλώνεται αυθόρμητα κάτω από το βάρος της ήττας.

2. Επανεμφάνιση της τεχνολαγνείας και της λατρείας του «νέου». Η «Νέα εποχή» θα γίνει και πάλι έκφραση της μόδας, ενώ θα προάγεται η έκσταση απέναντι στα «θαύματα» της τεχνητής νοημοσύνης. Θα επανεμφανιστούν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι η αξία και η υπεραξία παράγεται από τις μηχανές, εμπλουτισμένες με δυστοπικές εκτιμήσεις για κυριαρχία των μηχανών επί του ανθρώπινου γένους.

Φυσικά, πάντα η νέα αξία, όπως και η υπεραξία, παράγεται από την ανθρώπινη εργασία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σημαίνει μόνο ότι λιγότερη ανθρώπινη εργασία κινεί μεγαλύτερο όγκο κεφαλαίου. Ενώ οι δυστοπικές φαντασιώσεις για έναν κόσμο κυριαρχούμενο από τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη προσκρούουν στο όριο της αναπαραγωγής των μηχανών. Καμία μηχανή, όσο «έξυπνη» κι αν είναι, δεν μπορεί και ποτέ δεν θα μπορέσει να παράγει μια άλλη «έξυπνη» μηχανή τελείως από μόνη της και χωρίς να χρειαστεί ανθρώπινη βοήθεια.

Υπάρχει και μια ουτοπική παραλλαγή της δυστοπικής θεώρησης: ότι οι νέες τεχνολογίες θα οδηγήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία (χωρίς επανάσταση). Πολλές θεωρήσεις που στηρίζονται σε τέτοιες αταξικές αναλύσεις της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου μιλάνε ταυτόχρονα για συμπεριληπτικό καπιταλισμό κ.τ.λ. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία βρίθει από τέτοιες αναλύσεις.

3. Αναδρομική επανεξέταση και «αναθεώρηση» του παρελθόντος. Μετά τις καταρρεύσεις του 1989-91 εξελίχτηκε μια εκτεταμένη προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία. Στην Ελλάδα, αυτή η προσπάθεια επικεντρώθηκε στην περίοδο της κατοχής και τη δράση του ΕΑΜ.

Σήμερα, ο στόχος της αναθεώρησης είναι οι δύο κρίσιμες καμπές της μνημονιακής σύγκρουσης. Κυρίως το 2015 με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το δημοψήφισμα, ενάντια στο οποίο ήδη εξελίσσεται λυσσαλέα επίθεση διαρκείας από τους ηττημένους της κάλπης του Ιουλίου για να δικαιώσουν τη στάση τους. Αλλά τελευταία γίνεται επίθεση και στο 2011, δηλαδή τη χρονιά που διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση.

Μια απολύτως χαρακτηριστική προσπάθεια ξαναγραψίματος της ιστορίας, είχαμε τον Μάρτιο του 2023 από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Public Issue, η οποία δημοσίευσε «έρευνα» (Πολιτικό Βαρόμετρο 197), σύμφωνα με την οποία στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη συμμετείχε το 30% όσων είναι πάνω από 17 έτη και η εταιρεία υπολόγιζε τον αριθμό τους σε 2,5 εκατομμύρια και σύμφωνα με την «έρευνα», αυτός ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από αυτόν των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις την περίοδο του «κινήματος των πλατειών» και όπως προκύπτει από το διάγραμμα που συνοδεύει την εν λόγω «έρευνα» πολύ μεγαλύτερος από τους συμμετέχοντες σε διαδηλώσεις την περίοδο του απεργιακού κύματος του Σεπτέμβρη–Οκτώβρη 2011. Η έρευνα του 2023, έβγαλε στον αφρό την παλιότερη έρευνα του 2011.

Η συγκεκριμένη εταιρεία στην εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος το 2012 τα έκανε κυριολεκτικά θάλασσα, γεγονός που την ανάγκασε να εκδώσει μακροσκελή ανακοίνωση στην οποία προσπαθούσε να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Αυτής της εταιρείας τα στοιχεία επικαλούνται όσοι υποστηρίζουν ότι οι συμμετέχοντες σε διαδηλώσεις τον Ιούλιο του 2011 ήταν μόλις 29% του ενήλικου πληθυσμού και οι διαδηλωτές τον Οκτώβρη του 2011 ήταν κάτω από 25%. Φυσικά, ήταν η περίοδος τέτοια που καθιστούσε τις δημοσκοπήσεις αναξιόπιστες. Γιατί όμως κάποιοι σήμερα τις θεωρούν αξιόπιστες αναδρομικά;

Η ανοησία αυτής της «έρευνας» θα έπρεπε να είναι προφανής σε οποιονδήποτε έχει την παραμικρή σχέση με το κίνημα. Το 2011 είχαμε δύο 48ωρες πανεργατικές απεργίες που και οι δύο συνοδεύτηκαν από ογκώδεις διαδηλώσεις. Και οι δύο κλόνισαν την κυβέρνηση, μετά μάλιστα τη δεύτερη 48ωρη στις 21-22 Οκτώβρη, δρομολογήθηκε η παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Έγιναν επίσης πάνω από δέκα 24ωρες πανεργατικές απεργίες και όλες συνοδεύτηκαν από ογκώδεις διαδηλώσεις, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλες τις πόλεις της χώρας. Ακόμα, έγιναν δεκάδες κλαδικές απεργίες ή απεργίες μεμονωμένων σωματείων. Από την 1η Σεπτέμβρη μέχρι την 28η Οκτώβρη, υπήρξαν μόλις 3 ημερολογιακές μέρες που δεν γινόταν κάποια απεργιακή κινητοποίηση. Κορωνίδα των κινητοποιήσεων, η 28η Οκτώβρη, όταν ματαιώθηκε η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη από το πλήθος που είχε καταλάβει το οδόστρωμα. Σε όλα αυτά ας προσθέσουμε και το «κίνημα των πλατειών» στο οποίο επίσης συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι, πολλοί από αυτούς ελεύθεροι επαγγελματίες και ΕΒΕ, οι οποίοι δεν μπορούσαν να απεργήσουν κι επομένως δεν συμμετείχαν στο απεργιακό κίνημα.

Η εταιρεία Public Issue μας λέει με την «έρευνά» της ότι οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις είναι λιγότεροι από όσους συμμετείχαν σε δύο όλες κι όλες απεργιακές συγκεντρώσεις το Μάρτη του 2023. Υπήρξαν μάλιστα «διανοούμενοι» που προσφέρθηκαν να συμφωνήσουν με αυτό το συμπέρασμα και να το προωθήσουν με άρθρα τους, ενώ ο βουλευτής του ΚΚΕ Παφίλης υιοθέτησε τη συγκεκριμένη έρευνα, αναφέροντας ότι στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη συμμετείχαν 2,8 εκατομμύρια άνθρωποι.

[….]

Η αντιμετώπιση της επίθεσης της αστικής ιδεολογίας χρειάζεται εργαλεία […]

Χρήσιμο εργαλείο θα ήταν ένα θεωρητικό περιοδικό, το οποίο λείπει εντελώς σήμερα από την Αριστερά. Η πρόταση για ένα θεωρητικό περιοδικό πρέπει να αποτελεί στοιχείο της παρουσίας μας και της απεύθυνσής μας σε άλλες δυνάμεις από κοινού με το γενικό πολιτικό σχέδιο.

Β. Το σημερινό πολιτικό σκηνικό και η δυνατότητα ανατροπής του

Η πολιτική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά στις εκλογικές αναμετρήσεις. Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ προοιωνίζονται τη μακροημέρευση αυτής της ηγεμονίας.

Η ηγεμονία αυτή είναι προϊόν της ήττας της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της την περασμένη δεκαετία. Ήττα που αποτυπώθηκε με τη νομοθέτηση και εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων που τροποποίησαν τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής τάξης και με την αποδυνάμωση των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η ήττα αυτή συνδέεται με τη συντριπτική ιδεολογική και πολιτική ήττα των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς.

Δικομματισμός ή κυρίαρχο κόμμα;

Η αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών μετά τη συντριβή του αντιμνημονιακού κινήματος έχει αλλάξει τη φύση του κομματικού συστήματος και από το μοντέλο της δικομματικής εναλλαγής έχουμε περάσει στο μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος.

Αυτή η αλλαγή οφείλεται: α. Στη μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά, με τη ΝΔ να κινείται στο 40% και τα κόμματα στα δεξιά της πάνω από 10% και β. Στην πολυδιάσπαση της «κεντροαριστεράς».

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για τις προσπάθειες να στηθεί δεύτερος «πόλος» του κομματικού συστήματος. Ωστόσο, δεν προκύπτει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί επιδίωξη της αστικής τάξης. Ιστορικά, τέτοια προσπάθεια είχε υπάρξει μετά την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958, κυρίως με πρωτοβουλία της αμερικάνικης πρεσβείας. Τότε επιχειρήθηκε να συνενωθούν τα κομματίδια του κέντρου σε ένα κόμμα και δημιουργήθηκε η Ένωση Κέντρου. Το πρόβλημα που κλήθηκε να λύσει τότε η αστική τάξη, ήταν ο κίνδυνος να αναδειχθεί η Αριστερά σε δεύτερο ισχυρό πόλο απέναντι στην δεξιά. Σήμερα, δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, ενώ ο δικομματισμός έχει και μειονεκτήματα, τα οποία αναδείχτηκαν την περίοδο της κρίσης. Βασικό μειονέκτημα του είναι ότι υπάρχει πάντα εναλλακτική κυβερνητική λύση και αυτό δίνει δύναμη στους αγώνες, καθώς γίνεται ρεαλιστικός στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης είτε άμεσα είτε μεσοπρόθεσμα (στις επόμενες εκλογές). Αντίθετα, με το σημερινό μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος, δεν υπάρχει ρεαλιστική και άμεση εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.

Η απροκάλυπτη στήριξη των διαφόρων κέντρων στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ που πήρε το όνομα «Νέα Αριστερά» (στο εξής Ν.Α.), δείχνει ότι η αστική τάξη στο μεγαλύτερο μέρος της έχει πλέον αποφασίσει να πορευθεί με το μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος και γι’ αυτό στηρίζει κάθε κίνηση που οδηγεί στον παραπέρα κατακερματισμό της αντιπολίτευσης. Αυτό δείχνει τόσο η δυσανάλογη προβολή της Ν.Α. από τα ΜΜΕ, όσο και η  επίθεση στη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από πατενταρισμένους πράκτορες της αστικής τάξης (Παπαδημούλης, Δραγασάκης).

Τα αδύναμα σημεία της κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας

Ξέρουμε ότι η σημερινή πολιτική κυριαρχία των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα της ΝΔ, παρόλο που φαίνεται αδιατάρακτη και διασφαλισμένη, δεν πρόκειται να διαρκέσει για πάντα. Εξαρτάται πρώτα απ’ όλα από τη διεθνή οικονομική κατάσταση και την επίδρασή της στην ελληνική οικονομία, αλλά και από τις πολιτικές διεργασίες στο εσωτερικό της χώρας.

Αδύναμα σημεία της κυριαρχίας της ΝΔ είναι τα εξής:

1. Η κυριαρχία αυτή δεν βασίζεται σε μια βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων τάξεων με μόνιμα χαρακτηριστικά. Οι εργαζόμενοι δεν βρίσκονται σε μια κατάσταση όπου έχουν λύσει το πρόβλημα «της πάλης για την ατομική τους ύπαρξη», όπως συνέβαινε για ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης σε προηγούμενες περιόδους. Η όποια βελτίωση είναι εύθραυστη και συνδέεται με την υποταγή της εργατικής τάξης στην κυρίαρχη τάξη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό επικοινωνείται με σχεδόν απροκάλυπτο τρόπο. Π.χ. η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας συνδέεται ευθέως με την πολιτική σταθερότητα και την κυριαρχία της ΝΔ, δημιουργώντας ζωηρή αντίθεση με τις περιόδους που είχαμε «απείθαρχες» κυβερνήσεις. Μια τέτοια κατάσταση είναι ευάλωτη σε αλλαγές του διεθνούς οικονομικού κλίματος και ιδιαίτερα σε μια επιστροφή της κρίσης.

2. Μπορεί στο πολιτικό σκηνικό πέραν της ΝΔ να μην αναδεικνύεται μια ισχυρή δύναμη που να μπορεί να διεκδικήσει την κυβέρνηση, όμως το τοπίο είναι ρευστό και υπό διαμόρφωση και τα αποτελέσματα του 2ου γύρου των τοπικών εκλογών ανέδειξαν μια τάση συσπείρωσης ενάντια στη ΝΔ πέρα από τις κομματικές ντιρεκτίβες.

[….]

Το ΚΚΕ [...] κινδυνεύει λόγω της υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί ξανά στη δύσκολη θέση να αναμετράται με το ερώτημα της κυβέρνησης. Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να κινούνται στην περιοχή του 10%, το ΚΚΕ βρίσκεται σε θέση διεκδίκησης της 2ης θέσης κι επομένως της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι ευρωεκλογές τον επόμενο χρόνο θα είναι κρίσιμο τεστ για το πως θα αντιδράσει η ηγεσία του ΚΚΕ σε ένα τέτοιο κάλεσμα [...] Επιπλέον πρόβλημα για το ΚΚΕ είναι ο μικρός βαθμός ελέγχου στην εκλογική του βάση, κάτι που επιβεβαιώθηκε στο 2ο γύρο των εκλογών για τοπική διοίκηση, όπου το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του στον 1ο γύρο συντάχθηκε με το «αντι-ΝΔ» μέτωπο. Τέλος, το σημερινό ΚΚΕ είναι ευάλωτο σε δύο βασικά ζητήματα: στο ζήτημα της εκκλησίας το οποίο και αποφεύγει συστηματικά και στο Μακεδονικό όπου κατάφερε να έρθει σε σύγκρουση με την ιστορία του. [...]

Σε σχέση με τις διεργασίες στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό ότι οποιαδήποτε διάσπαση από το χώρο αυτό δεν έχει καμία τύχη. Μας ενδιαφέρει ότι ήδη υπάρχουν μεμονωμένοι αγωνιστές που διαρρέουν κατά μόνας από αυτόν το χώρο. [….]

Για τη συγκρότηση ενός μετώπου δυνάμεων στη βάση των πραγματικών δυνατοτήτων της εποχής και με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, προτείνουμε το πρόγραμμα, με βασικά σημεία:

Α-Τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία), ενέργεια που είναι ο βασικός πυλώνας ενός προγράμματος εξουσίας που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Προϊόν μιας τέτοιας μονομερούς ενέργειας είναι:

-Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, καθώς οι κρατικοδίαιτες (αλλά ελεγχόμενες από τους ιδιώτες) τράπεζες θα οδηγηθούν στη χρεοκοπία.

-Η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που ελέγχονται από τις τράπεζες.

-Η έξοδος από ΕΕ, ΔΝΤ και ευρωζώνη, καθώς μια τέτοια ενέργεια παραβιάζει τις καταστατικές αρχές της Ένωσης και του ΔΝΤ.

Β-Την έξοδο από το ΝΑΤΟ. Το ξήλωμα των βάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Γ-Την κρατικοποίηση ΔΕΚΟ και μεγάλων επιχειρήσεων και τη λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων: Κρατικοποίηση των ναυτιλιακών εταιρειών και δήμευση της περιουσίας των εφοπλιστών, απαλλοτρίωση των τεχνικών εταιρειών και επαναφορά των δημόσιων δρόμων στον δημόσιο έλεγχο.

Δ-Χωρισμό κράτους – εκκλησίας. Αποδημοσιοϋπαλληλοποίηση του κλήρου, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μεσαιωνικού άβατου στο «Άγιο» Όρος.

Συμφωνία στο πρόγραμμα, σημαίνει όχι μόνο συμφωνία στους στόχους, αλλά και στις πολιτικές προϋποθέσεις για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι. Το πρόγραμμα που προτείνουμε περιγράφει μια μεγάλης κλίμακας απαλλοτρίωση ιδιωτικής ιδιοκτησίας και μπορεί να επιβληθεί μόνο με την επαναστατική βία.

Χωρίς πολιτική πρόταση δεν μπορεί να οργανωθεί καμία κίνηση ανατροπής της σημερινής κατάστασης και πολιτική πρόταση χωρίς πρόγραμμα δεν μπορεί να υπάρξει.

 [….]

17.12.2023

50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έξω οι Αμερικανοί.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια κορυφαία στιγμή του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, πιάνει το νήμα της εξέγερσης του Μάη του ’36 και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Στα 50 χρόνια του, πολλοί είναι αυτοί που έχουν προσπαθήσει και ακόμα επιδιώκουν να ξεδοντιαστεί εντελώς το εξεγερτικό μήνυμα του Πολυτεχνείου. Είναι αυτοί που λένε ότι η στρατιωτική δικτατορία ήταν κεραυνός εν αιθρία, που αφορούσε λίγους επίορκους αξιωματικούς. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν επίσης ένας απροσδόκητο γεγονός που αφορούσε κάποιους ηρωικούς φοιτητές. Όμως, η στρατιωτική δικτατορία ήταν εσωτερική ανάγκη ενός παραπαίοντος ελληνικού καπιταλισμού και προετοιμαζόταν από καιρό. Και η αντίσταση στην στρατιωτική δικτατορία υπήρξε από την πρώτη στιγμή. Το ίδιο το Πολυτεχνείο συμπύκνωσε τη συνεχή άνοδο του εργατικού και φοιτητικού κινήματος και την όλο πιο ανοικτή σύγκρουση με τη χούντα και τα σχέδια της για νομιμοποίησή της μέσω εκλογών.

Όπως κάθε γνήσια λαϊκή εξέγερση, η εξέγερση του Πολυτεχνείου χάλασε τα σχέδια της χούντας και όλων των δυνάμεων, αστικών αλλά και ρεφορμιστικών, όπως το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, που έβλεπαν τη λύση σε μια ειρηνική θεσμική μετάβαση στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Το εξεγερτικό φως του Πολυτεχνείου φώτισε τους αγώνες που έκαναν δυνατές όλες τις κατακτήσεις του εργατικού και νεολαιΐστικου κινήματος της μεταπολίτευσης: τον ελεύθερο συνδικαλισμό, την ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, υγείας, ασφάλισης, τον εκδημοκρατισμό (μέσα σε αστικά πλαίσια βέβαια) της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι αυτό το φως που θέλει να σβήσει η σημερινή κυβέρνηση αλλά και όλες οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, πατώντας πάνω στην ήττα της εργατικής τάξης και της νεολαίας και στην αδυναμία τους να ανατρέψουν τα μνημόνια την περίοδο του 2010-2015.

Η ήττα του αντιμνημονιακού αγώνα, με βασική ευθύνη των ρεφορμιστικών δυνάμεων, είναι η βάση για την αντεπίθεση που εκδηλώνεται σήμερα από τις αστικές δυνάμεις ενάντια σε όλες τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Είναι το έδαφος που λιπαίνει την κυριαρχία της ΝΔ και της επιτρέπει να εγκληματεί ατιμώρητα σε βάρος της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Γιατί εγκλήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι οι νεκροί της πανδημίας, οι νεκροί και οι καταστροφές των πυρκαγιών και των πλημμυρών, οι νεκροί των Τεμπών και του ναυαγίου στην Πύλο, οι εκατοντάδες νεκροί εργάτες των εργατικών ατυχημάτων, δηλαδή, των εργοδοτικών εγκλημάτων.

Πάνω στη βάση αυτής της κυριαρχίας, η ΝΔ ξηλώνει, ακόμα πιο γοργά από ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όλο το θεσμικό πλαίσιο που αποτελούσε κατάκτηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας της μεταπολίτευσης. Η ΝΔ ψήφισε νόμους με τους οποίους οι διαδηλώσεις θα ελέγχονται από την αστυνομία, τα σωματεία θα καταγράφονται στο Υπουργείο Εσωτερικών, η απεργία θα είναι περίπου αδύνατη και η υπεράσπισή της από τους απεργούς θα επισύρει φυλακίσεις, η αστυνόμευση σε βάρος του κινήματος γίνεται ασφυκτική, το οκτάωρο καταργείται. Το δόγμα του «νόμος και τάξη» οδηγεί σε ατιμωρησία τις δολοφονικές επιθέσεις των αστυνομικών σε βάρος αγωνιστών και πολιτών. Η πολιτική της καταστολής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα απανωτά μέτρα ιδιωτικοποίησης της υγείας, της παιδείας, του ασφαλιστικού συστήματος και όλων των υποδομών (ενέργεια, εθνικές οδοί, λιμάνια, αεροδρόμια, κτλ), αλλά και της συνεχούς υποστήριξης προς το μεγάλο κεφάλαιο (στις τράπεζες, στους εφοπλιστικούς ομίλους, στις εταιρείες ενέργειας, στις κατασκευαστικές εταιρείες).

Πραγματικά, το καθεστώς που εγκαθιδρύει η ΝΔ με τα μέτρα που παίρνει μοιάζει όλο και πιο πολύ με το καθεστώς της δικτατορίας. Συμπιεσμένοι μισθοί και μεροκάματα, αστυνόμευση του κινήματος, ασυδοσία της εξουσίας (υποκλοπές, παρακολούθηση του κινήματος, δολοφονίες της αστυνομίας), χαριστικές πολιτικές ενίσχυσης του κεφαλαίου. Όπως και την περίοδο ’67-’73, έτσι και τώρα στήριγμα της εσωτερικής εξουσίας της αστικής τάξης είναι οι αμερικανοί και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Όπως η στρατιωτική διδακτορία πρόσφερε στους ξένους υποστηρικτές της, τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, γη και ύδωρ, το ίδιο κάνει και η σημερινή (όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση). Η αστική κυβέρνηση της ΝΔ συμμετέχει ενεργά στους πολέμους στην Ουκρανία και στο σφαγιασμό του λαού της Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, κάνοντας τα χατίρια των ιμπεριαλιστών για να εξασφαλίσει οφέλη για το ελληνικό κεφάλαιο.

Όμως, όπως και τότε, η αύξηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι απόδειξη των αδιεξόδων του ελληνικού καπιταλισμού και της κρίσης που τον μαστίζει. Η ελληνική αστική τάξη δεν μπορεί να κρύψει τη συνολικότερη καθοδική πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Η συμμετοχή στις εγκληματικές εφόδους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία, η εμπλοκή στον πόλεμο στην Γάζα στο πλευρό του εγκληματιών πολέμου του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ είναι προσπάθειες να αναβαθμιστεί η θέση της ελληνικού καπιταλισμού, δηλαδή των ελλήνων κεφαλαιοκρατών, μετατρέποντας τη χώρα σε πιστό σύμμαχο των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστών. Όμως, παρά τον αυτοθαυμασμό της κυβέρνησης και τους διθυράμβους για την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι ο ελληνικός καπιταλισμός επιβιώνει σε βάρος της εργατικής τάξης: άθλιοι όροι εργασίας, χαμηλοί μισθοί, έξοδος εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό. Ότι απομένει από τους χαμηλούς μισθούς, το τρώει η ακρίβεια και η αύξηση της κερδοφορίας των καπιταλιστών, οι οποίοι εισβάλλουν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής μετατρέποντας σε κερδοφόρες επιχειρήσεις την υγεία, την παιδεία, την κατοικία, τις συγκοινωνίες, την κοινωνική ασφάλιση, την ενέργεια, κτλ. Από την άλλη, η τεράστια υπεραξία που αποσπούν οι καπιταλιστές δεν μετατρέπεται σε νέες επενδύσεις, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι από αυτήν την υπεραξία κατασπαταλείται στους πολεμικούς εξοπλισμούς, στην ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και στο φαγοπότι των χρυσοκάνθαρων της εξουσίας.

Αργά ή γρήγορα, η αντίδραση της εργατικής τάξης και της νεολαίας δεν θα μπορεί να καναλιζάρεται από τον φόβο της καταστολής και της ανεργίας, από τους πανίσχυρους μηχανισμούς μαζικής προπαγάνδας των αστικών μέσων ενημέρωσης, τις ρεφορμιστικές ή ανοιχτά ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων ή των πολιτικών κομμάτων.

Όπως και τότε, η καθημερινή αντίσταση και οι αγώνες για μια καλύτερη ζωή, ενάντια στη φτώχεια, στην καταπίεση, στον πόλεμο, στον υφέρποντα φασισμό θα οδηγηθούν σε κορύφωση.

Καθήκον των δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς είναι να οδηγήσουν αυτούς τους αγώνες στην τελική τους κατάληξη: στην ανατροπή του συστήματος του καπιταλισμού.

Μ’ αυτόν τον τρόπο τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Πενήντα χρόνια μετά οργανώνουμε την αντεπίθεση. Όπως τότε χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να γίνουν κυρίαρχα τα συνθήματα «Κάτω η χούντα», «Έξω οι Αμερικανοί», έτσι και τώρα απαιτείται συστηματική δουλειά από τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και την ιστορική της αποστολή για να γίνουν κυρίαρχα τα συνθήματα:

«Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη και κάθε κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημονιακά μέτρα», «Έξω οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ», «Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Πολυτεχνεία θα υπάρξουν και στο μέλλον. Για να υπάρξουν αλλά και να νικήσουν πρέπει να δημιουργηθεί μια οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, που θα βασίζεται στον μαρξισμό, που θα δρα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, που θα συγχωνεύεται με τις μάζες και στο μόνο που θα διαφέρει είναι ότι στους αγώνες θα εκπροσωπεί το νικηφόρο μέλλον του κινήματος.

Η πάλη για την κατάκτηση αυτής της πρωτοπορίας και της απάντησης της εργατικής τάξης και του λαού στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, είναι η μεγαλύτερη τιμή για το Πολυτεχνείο και τους νεκρούς του.

15.11.2023, κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΗ

18:30, ΗΣΑΠ ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ

Διαδήλωση στην Ελευσίνα ενάντια στην στρατιωτική στήριξη του Ισραήλ

ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΟΚΤΩΒΡΗ – 7.30 ΜΜ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΥΜΟΛΠΙΔΩΝ

(ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ GOODY’S)

Αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης

Να σταματήσει η εισβολή στη Γάζα

Να σταματήσει η γενοκτονία των Παλαιστινίων

Εδώ και χρόνια το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, έπαψε ακόμα και στα λόγια να αναφέρεται στη λύση των δύο ελεύθερων κρατών. Οι όλο και πιο δεξιές και φασίζουσες κυβερνήσεις του φαίνονται αποφασισμένες να προχωρήσουν στην πλήρη υποταγή του παλαιστινιακού λαού και τη μετατροπή του σε σκλάβους, ή στην εξολόθρευσή τους, αν δεν δεχτούν την υποταγή. Κάθε προσπάθεια να δοθούν στοιχειώδη δικαιώματα στον παλαιστινιακό λαό, από το δικαίωμα να εκλέγουν τις αρχές τους, μέχρι τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών, από το να μπορούν να κινούνται ελεύθερα εντός και εκτός των παλαιστινιακών περιοχών μέχρι να μην εκδιώκονται από τα σπίτια τους για να μείνουν σ’ αυτά εβραίοι έποικοι, απαντώνται από το κράτος του Ισραήλ με το άρπαγμα της γης των Παλαιστινίων, με δολοφονίες και εξοντωτικές φυλακίσεις, με εξαθλίωση για όλο τον παλαιστινιακό λαό. Και όλα αυτά γίνονται μπροστά τα μάτια της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», δηλαδή, των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι οποίοι είναι λαλίστατοι για κάθε είδους δικαιώματα αλλά στην περίπτωση των Παλαιστινίων στηρίζουν ενεργά τον καταπιεστή.

Η αναζωπύρωση της σύγκρουσης προκλήθηκε από τη διακηρυγμένη προσπάθεια του φασίστα Νετανιάχου και των ακροδεξιών συμμάχων του για την ένταση του εποικισμού στις παλαιστινιακές περιοχές, ειδικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, που έχει δώσει θάρρος στους εβραίους εποίκους να συμπεριφέρονται με δολοφονικό τρόπο απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Οι Παλαιστίνιοι μετά από 75 χρόνια κατοχής, δολοφονιών και καταπάτησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος από το κράτος του Ισραήλ έχουν ακόμα φωνή και αντιστέκονται.

Όλοι οι εργάτες και οι εργάτριες, όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι, ανάμεσά τους και πολλοί Εβραίοι, βλέπουν πολύ καλά τι γίνεται στην Παλαιστίνη και δεν έχουν ταλαντεύσεις για το ποιος έχει δίκιο. Γι’ αυτό στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων, παρά τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να μας πείσουν για το δικαίωμα των κατακτητών να εξοντώνουν τους κατακτημένους, όταν αυτοί αντιστέκονται.

Η δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, από την πλευρά της, και ο άθλιος ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δίνουν τα ρέστα τους για να στηρίξουν τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ. Δεν υπάρχουν εγκληματίες και καθάρματα με τα οποία θα αρνούνταν να συνεργαστούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αν αυτό ωφελεί τα κέρδη των ελλήνων καπιταλιστών και τις επιλογές των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών, ΗΠΑ και ΕΕ.

Ενάντια στις δικές τους επιλογές για μια Ελλάδα-στρατιωτική βάση των Αμερικανών και υποστήριξης του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ:

-Να σταθούμε αλληλέγγυοι και να ενισχύσουμε τη φωνή των Παλαιστινίων για ελεύθερη Παλαιστίνη.

-Να καταδικαστούν οι επιδρομές του Ισραήλ στη Γάζα και αλλού. Να προστατευθούν οι άμαχοι πληθυσμοί, να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Να εμποδιστεί η εισβολή που σχεδιάζει ο ισραηλινός στρατός. Να δοθεί βοήθεια στους Παλαιστίνιους.

-Να απαιτήσουμε την έξοδο από το ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των στρατιωτικών βάσεων των Αμερικανών. Καμιά συμμετοχή στα εγκλήματα του Ισραήλ.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

19.10.2023