6 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

από τους ναζί της Χρυσής Αυγής

6 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κρατάμε τη μνήμη ζωντανή. Μνήμη μιας πολιτικής δολοφονίας ενός αντιφασίστα αγωνιστή από τα ναζιστικά σκουπίδια.

Θυμόμαστε ότι η ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε 3η πολιτική δύναμη βασίστηκε στην οικονομική και πολιτική στήριξη της ναζιστικής συμμορίας από τους κεφαλαιοκράτες και τους μηχανισμούς τους (αστυνομία, εκκλησία). Οι ναζί ανασύρθηκαν από τον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας από τα “αφεντικά” αυτής της χώρας για να αποτελέσουν την ασπίδα προστασίας της ιδιοκτησίας και των προνομίων τους την περίοδο του παλλαϊκού ξεσηκωμού του 2011–12, όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο η δυνατότητα της εργατικής επανάστασης. Με άφθονη χρηματοδότηση και προκλητική ασυλία από την αστυνομία, η νεοναζιστική συμμορία μετατράπηκε σε λίγους μήνες από περιθωριακή γκρούπα σε υπολογίσιμη δύναμη κρούσης έτοιμη να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος απέναντι στο εργατικό κίνημα.

Παρόλο που οι ναζί της Χρυσής Αυγής μείνανε εκτός Βουλής, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Η έξοδος της ΧΑ από τη Βουλή είναι οπωσδήποτε θετική. Αδυνατίζει τους ναζί, οικονομικά, πολιτικά και οργανωτικά. Είναι πλέον σαφές, ότι η αστική τάξη δεν έχει πλέον ανάγκη των υπηρεσιών της ναζιστικής εμπροσθοφυλακής, καθώς αισθάνεται ότι δεν κινδυνεύει η εξουσία της από επαναστατική ανατροπή και φυσικά δεν φοβάται μια ανυπόληπτη και ξεκομμένη από την εργατική τάξη Αριστερά.

Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, εμφανίζονται έντονα διαλυτικά φαινόμενα στις τάξεις των ναζί, με αποχωρήσεις στελεχών και κλείσιμο γραφείων. Τα εκατοντάδες μεσαία και κατώτερα στελέχη των ναζί, αυτοί που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της οργάνωσής τους, η «ανθρώπινη σκόνη» που όπλισε τα χέρια των δολοφόνων και που στήριξε ή συμμετείχε στις χιλιάδες ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα, πλέον τρέχει πανικόβλητη να κρυφτεί και να αποκρύψει την ένταξη στη ναζιστική συμμορία. Η κατάργηση της ιστοσελίδας των ναζί, βοηθάει αυτόν τον εσμό να καλύψει τα ίχνη του, με την εξαφάνιση των ιστοσελίδων στις οποίες ήταν αναρτημένες φωτογραφίες πολλών από αυτούς.

Όμως, η περαιτέρω διάλυση της ναζιστικής συμμορίας, είναι δουλειά του κινήματος και απαιτεί καθημερινή δουλειά για να τους αφαιρεθεί κάθε χώρος επιρροής.

Συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη

από την Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη έως και την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη

Παλεύουμε για το τσάκισμα του φασισμού

και την ανατροπή του συστήματος που τον γεννά

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη

Από το μνημείο του Παύλου στο Κερατσίνι

μέχρι το κέντρο του Πειραιά

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

www.anasyntaxi.gr

Για τα εκλογικά αποτελέσματα της 7ης Ιουλίου

Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου και τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, δείχνει ότι η αστική τάξη πήρε μαθήματα από τη δεκαετία της κρίσης και προσπαθεί να θωρακιστεί απέναντι σε μελλοντικούς κινδύνους.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετώπισε η αστική τάξη την περασμένη δεκαετία ήταν ο κίνδυνος της εργατικής επανάστασης. Ο κίνδυνος αυτός αναδύθηκε με τη μορφή της επαναστατικής κατάστασης, στα τέλη του 2011.

Το φαινόμενο της «διάστασης στις κορυφές» που αποτελεί όρο για την εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης, εμφανίστηκε στην αρχή της κρίσης με τον διχασμό του αστικού πολιτικού προσωπικού ανάμεσα στους υποστηρικτές και εφαρμοστές του μνημονιακού προγράμματος από τη μια μεριά και τους επικριτές του από την άλλη. Η διάσταση αυτή ενίσχυσε το κίνημα και τους αγώνες ενάντια στη μνημονιακή πολιτική, οδηγώντας τις μάζες σε μια ασυνήθιστα υψηλή αγωνιστική δραστηριότητα, σαν αποτέλεσμα και της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης. Η επαναστατική κατάσταση του 2011-2012 ήταν αποτέλεσμα –όπως είναι πάντα οι επαναστατικές καταστάσεις– του συνδυασμού αυτών των στοιχείων: απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου, ασυνήθιστη δραστηριότητα των μαζών, διάσταση στις κορυφές. Όπως επίσης και η ήττα που υπέστη η αστική τάξη το 2015 στο δημοψήφισμα, μέσα στο γήπεδό της από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης νέα πηγή κερδοφορίας για τους καπιταλιστές

Η κυβέρνηση της ΝΔ δηλώνει αποφασισμένη να φέρει μέχρι τον Οκτώβριο για ψήφιση στη Βουλή νόμο που θα ιδιωτικοποιεί την επικουρική ασφάλιση, με παράλληλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των καπιταλιστών στα ασφαλιστικά ταμεία κύριας ασφάλισης, πράγμα που θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στα ταμεία και στις συντάξεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε θα είναι η τελευταία, που το ασφαλιστικό ζήτημα βρίσκεται στην επικαιρότητα και στο προσκήνιο. Όλες οι κυβερνήσεις το «λύνουν» για πολλά χρόνια, αλλά κάθε 2-3 χρόνια το επαναφέρουν για να το «λύσουν» ξανά. Η κοινωνική ασφάλιση της εργατικής τάξης, τα ασφαλιστικά της ταμεία, η περιουσία τους, τα αποθεματικά και οι ασφαλιστικές της εισφορές αποτελούσαν από χρόνια και αποτελούν και σήμερα, πεδίο δράσης και πηγή κερδοφορίας για τους καπιταλιστές, πάντα με την ενεργή παρέμβαση τού κράτους τους.

Στο κομμουνιστικό κίνημα η ελπίδα, στην επανάσταση η λύση

Η εκλογική μάχη της 7ης Ιουλίου ολοκληρώνει τον πολιτικό κύκλο που άνοιξε με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, το 2015, και κλείνει πολιτικά την πρώτη περίοδο της κρίσης που άνοιξε το 2010. Μέσα στην περίοδο αυτή καταστράφηκε το άλλοτε ηγεμονικό κόμμα του αστικού κομματικού συστήματος, το ΠΑΣΟΚ, ενώ και η Νέα Δημοκρατία κινδύνεψε με διάλυση, καθώς η επιρροή της έφτασε σε ιστορικά χαμηλά. Οι αστικές κομματικές δυνάμεις κατάφεραν τελικά να ανακάμψουν και να ανακτήσουν μέρος της επιρροής τους, χάρη στην αδράνεια που επέδειξε η κομμουνιστική Αριστερά και στην υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ. Η κομμουνιστική Αριστερά βρίσκεται ηττημένη στο κλείσιμο αυτής της περιόδου και η εκλογική μάχη της 7ης Ιουλίου θα επικυρώσει την ήττα αυτή. Οι δυνάμεις της Αριστεράς βγαίνουν από την περίοδο με συρρικνωμένες τις δυνάμεις τους και με τμήμα τους να έχει προσχωρήσει ανοιχτά στο στρατόπεδο του αντιπάλου, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε με το μέρος του αστικού στρατοπέδου. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό πλαίσιο, ήταν άλλωστε που έδωσε ισχυρό πλεονέκτημα στη Νέα Δημοκρατία, όπως φάνηκε από τη νίκη της στις ευρωεκλογές της 26ης Μάη.

Η κυβέρνηση που θα εκλεγεί στις επόμενες εκλογές δεσμεύεται από το μνημόνιο. Πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης –όποια κι αν είναι αυτή– είναι  το μνημονιακό πρόγραμμα. Οι όποιες υποσχέσεις δίνονται προεκλογικά είναι "στον αέρα" αν δεν συμφωνήσουν και οι δανειστές (π.χ. η διατήρηση του αφορολόγητου που υπόσχονται και τα δύο κόμματα). Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι έχει ριζικά διαφορετικό πρόγραμμα από τη ΝΔ δεν βασίζεται σε κάποιο άλλο πρόγραμμα, αλλά στην πρόθεσή του να εφαρμόσει το δεδομένο κυβερνητικό πρόγραμμα με πιο "φιλολαϊκό" τρόπο, καθώς και στη δηλωμένη υποστήριξη της ΝΔ στο μνημονιακό πρόγραμμα και στη ζέση της να το εφαρμόσει απαρέγκλιτα χωρίς "τύψεις συνείδησης" και χωρίς καθυστερήσεις.

Οι διαφορές στην πολιτική των κομμάτων που διεκδικούν την κυβέρνηση μπορεί να είναι ασήμαντες, αλλά γίνονται σημαντικές για ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης, λόγω της έλλειψης άλλης προοπτικής εκτός του μνημονιακού πλαισίου και εξαιτίας της ανυπαρξίας πολιτικής πρότασης της κομμουνιστικής Αριστεράς, η οποία εμφανίζεται σε αυτές τις εκλογές χωρίς επιχειρήματα.

Σε αυτήν την εκλογική μάχη, ακριβώς επειδή κλείνει τον πρώτο μνημονιακό κύκλο που άνοιξε το 2010, οι πολιτικές δυνάμεις κρίνονται όχι με βάση το τι λένε ή είπαν, αλλά με βάση το τι έκαναν. Αυτό ακριβώς καταδικάζει την κομμουνιστική Αριστερά σε περαιτέρω συρρίκνωση και λεηλασία από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το ΜΕΡΑ25.

 Ανακοίνωση για το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μάη

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει την πολιτική κατάσταση και το συσχετισμό δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του μνημονιακού καθεστώτος. Αποτελεί έκφραση της γενικής υποχώρησης του εργατικού κινήματος μετά τους σκληρούς και μαζικούς πολιτικούς αγώνες της διετίας 2010–2012, που κορυφώθηκαν με τη διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης στη χώρα στα τέλη του 2011. Η υποχώρηση αυτή, πριν αποτυπωθεί στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, είχε εκδηλωθεί στη μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης από την οποία εξοβελίστηκε κάθε αναφορά σε πολιτικές εκτός του μνημονιακού μονόδρομου. Ζητήματα που αποτελούσαν πεδία διαμάχης πριν μερικά χρόνια, όπως π.χ. το ζήτημα του χρέους και οι προτάσεις για διαγραφή του, δεν περιλαμβάνονται πλέον στη δημόσια συζήτηση, η οποία κυριαρχείται από φιλοκαπιταλιστικές θέσεις.

Τα βασικά συμπεράσματά μας για το αποτέλεσμα είναι τα εξής:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο στη Νέα Δημοκρατία και η εργατική τάξη του γύρισε την πλάτη

Παρά το χαμήλωμα του ορίου ηλικίας στα 17 χρόνια, οι ψηφίσαντες ήταν ελαφρά λιγότεροι από το 2014 και περίπου 350.000 περισσότεροι σε σχέση με το Σεπτέμβρη του 2015.

Στα αξιοσημείωτα του εκλογικού αποτελέσματος των ευρωεκλογών είναι και η σημαντική αύξηση σε λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Άκυρα και λευκά μαζί είναι πάνω από 260.000 και αποτελούν ιστορικό ρεκόρ σε οποιαδήποτε εθνική εκλογική αναμέτρηση (βουλευτικές εκλογές ή ευρωεκλογές). Αντίθετα, στις περιφερειακές εκλογές έχουμε μείωση των λευκών και άκυρων και σε απόλυτο αριθμό και σε ποσοστό. Τα άκυρα πέφτουν στα 219.163 από 230.111 (3,77% από 3,78% το 2014) και τα λευκά σε 175.709 από 203.950 (3,02% από 3,35%). 

 ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΕΛΕΤΙΔΗ

Η περίπτωση του δημάρχου Πατρέων κ. Πελετίδη, θέτει μια σειρά από επίκαιρα ερωτήματα για τους κομμουνιστές. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην πιθανότητα να ασκήσουν διοίκηση σε ένα μηχανισμό του αστικού κράτους και πώς πρέπει να ασκούν διοίκηση, αν η εργατική τάξη τους δώσει αυτήν τη δυνατότητα; Οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλ. οι Δήμοι και οι Περιφέρειες, είναι αναμφισβήτητα μηχανισμοί του αστικού κράτους. Δεν είναι διεκδικούμενες αυτόνομες νησίδες εξουσίας. Τέτοιες νησίδες δεν υπάρχουν στα πλαίσια των μηχανισμών εξουσίας που έχει θεσμοθετήσει το αστικό κράτος. Συνολικά, αυτοί οι μηχανισμοί (από την κυβέρνηση μέχρι τους δήμους, από το στρατό μέχρι τα σχολεία) έχουν σκοπό τη στήριξη της εξουσίας των καπιταλιστών και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτό είναι αρκετά φανερό στην περίπτωση των δήμων. Οι δήμοι οργανώνουν την τοπική εξουσία στα πλαίσια του αστικού κράτους κατά εκχώρηση από το ίδιο το αστικό κράτος. Το πλαίσιο λειτουργίας τους διαπερνιέται από όλο το αστικό νομικό και διοικητικό σύστημα που έχει εξελιχθεί για να προστατέψει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή των σχέσεων εκμετάλλευσης. Δημοτικές αρχές που θα αρνούνταν αυτό το ρόλο θα καθαιρούνταν άμεσα από τους αστικούς μηχανισμούς της δικαιοσύνης και της καταστολής (ας θυμηθούμε ότι για ένα μεγάλο διάστημα της νεότερης ελληνικής ιστορίας οι δημοτικοί άρχοντες διορίζονταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ οι μη αρεστοί καθαιρούνταν, π.χ., στη διάρκεια της χούντας αλλά και σε όλη τη διάρκεια του 20^ου αιώνα). Στη μεταπολίτευση οι δήμοι ανέλαβαν και αναλαμβάνουν περισσότερες αρμοδιότητες και πλέον, μαζί με τις περιφέρειες, διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Ολόκληρο το νομικό πλαίσιο λειτουργίας των Δήμων είναι έτσι φτιαγμένο, και δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, ώστε το τοπικό/εθνικό/ξένο κεφάλαιο να ευνοείται και δεν είναι καθόλου τυχαίο που συχνά-πυκνά οι δημοτικοί άρχοντες δεν είναι άλλοι παρά τα μέλη της αστικής τάξης της πόλης που χρησιμοποιούν ανοικτά τη δημοτική εξουσία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ή σε άλλες περιπτώσεις, μαριονέτες των ντόπιων καπιταλιστών (βλ. τις περιπτώσεις των δημοτικών αρχών στον Πειραιά ή στο Βόλο, αλλά το ίδιο ισχύει και για λιγότερες τρανταχτές περιπτώσεις).

Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα τι στάση πρέπει να κρατήσουν οι κομμουνιστές, ως η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, απέναντι σε αυτόν τον αστικό θεσμό. Είναι φανερό για όσους είναι κομμουνιστές, για όσους δεν έχουν διαφθαρεί από τα φληναφήματα των ρεφορμιστών, ότι η κατάκτηση της εξουσίας σε έναν δήμο δεν μπορεί να δημιουργήσει μια μορφή σοσιαλιστικής νησίδας εντός του καπιταλισμού. Μήπως λοιπόν δεν θα έπρεπε να παίρνουν μέρος στις δημοτικές εκλογές οι κομμουνιστές; Το ίδιο ερώτημα φυσικά τίθεται και για τις εθνικές εκλογές και για τις ευρωεκλογές. Το ερώτημα όμως γίνεται πιο έντονο στην περίπτωση των δημοτικών εκλογών, πρώτον, γιατί στις δημοτικές εκλογές υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες για να εκλεγεί ένας κομμουνιστής ως δήμαρχος και μάλιστα αυτό έχει συμβεί επανειλημμένα σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, και δεύτερον, γιατί μια τέτοια δημοτική αρχή θα βρεθεί να δρα στα πλαίσια του υπάρχοντος καπιταλισμού. Τουλάχιστον, αν ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα κέρδιζε την κυβερνητική πλειοψηφία, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει επαναστατικά, δηλ. ως τη θεσμική έναρξη της προλεταριακής επανάστασης (κάτι για το οποίο υπάρχει θεωρητικό κεκτημένο, π.χ., η τακτική της Εργατικής Κυβέρνησης από την Τρίτη Διεθνή). Τι όμως μπορεί να κάνει ένας κομμουνιστής δήμαρχος σε μια πόλη εν μέσω καπιταλιστικής κυριαρχίας;

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2019

Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες αποτελούν τμήμα της διοίκησης του αστικού κράτους, δηλαδή τμήμα του μηχανισμού καταπίεσης της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές. Η λειτουργία αυτή εντάθηκε όχι μόνο μέσα από τον «Καλλικράτη», και ακόμα περισσότερο μέσα από τον «Κλεισθένη Ι», αλλά κυρίως μέσα από τις διαδικασίες της κρίσης και της επίθεσης που εξαπέλυσε η αστική τάξη εναντίων των εργατών και των φτωχότερων εργαζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας, επίθεση που κωδικοποιήθηκε με τον όρο «μνημόνια». Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες πλέον ελέγχονται πολύ πιο ασφυκτικά όχι μόνο από το ελληνικό αστικό κράτος (μέσα από το Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, κτλ) αλλά και από την ίδια την ΕΕ. Οι λειτουργίες τους, ιδιαίτερα οι κοινωνικές, αλλά και τα έργα ανάπτυξης προϋποθέτουν τη συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Επιπλέον, οι λειτουργίες ειδικά των Δήμων απαιτούν την όλο και μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη των δημοτών, ενώ η Αυτοδιοίκηση συνολικά αναδεικνύεται σε πρωταθλητή στην αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Από την άλλη, οι Δήμοι και οι Περιφέρειες έχουν αποκτήσει πολύ περισσότερες αρμοδιότητες και εξουσίες: οι Δήμαρχοι, όπως και οι Περιφερειάρχες, μπορούν να προσλαμβάνουν εργαζόμενους –με συμβάσεις ορισμένου χρόνου– να μοιράζουν συμβάσεις και χρήματα δεξιά και αριστερά για έργα, αναγκαία ή κατ’ επίφαση, να επηρεάζουν την οικονομική και κοινωνική ζωή μιας πόλης ή περιφέρειας σε σημαντικό βαθμό [για παράδειγμα, αποφασίζοντας πού θα γίνουν πεζόδρομοι, αναπλάσεις, μεγάλα έργα, και ασκώντας κοινωνική πολιτική (παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ, κτλ)]. Το πιο σημαντικό: σε αντίθεση με την υπόλοιπη κρατική διοίκηση, ο προϊστάμενος της τοπικής αυτοδιοίκησης εκλέγεται άμεσα από τους πολίτες και βρίσκεται πολύ πιο κοντά τους για να τον ελέγξουν.

Αυτός ο διττός χαρακτήρας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπογραμμίζει την ανάγκη να μην αντιμετωπίσει η Αριστερά τις αυτοδιοικητικές εκλογές με αδιαφορία ή με την παραδοσιακή στάση της καταγραφής των δυνάμεών της και της γενικόλογης καταγγελίας.

Η Αριστερά θα έπρεπε να πάρει μέρος στις εκλογές όσο γίνεται πιο ενωμένη με σκοπό να αποσπάσει Δήμους και Περιφέρειες από τις αστικές και μνημονιακές δυνάμεις και να εφαρμόσει τη δική της πολιτική ενάντια ακριβώς σε όλα αυτά τα δεσμά που χαλκεύονται για τους εργαζόμενους.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2019

Έξοδος από την ΕΕ των μονοπωλίων και διάλυσή της η μόνη εργατική προοπτική

Η ολοένα και μεγαλύτερη διασύνδεση του ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με την παγκόσμια αγορά και η συμμετοχή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, υπαγόρευσαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ –μετέπειτα ΕΕ– ήταν μια οικονομική αναγκαιότητα για τον ελληνικό καπιταλισμό και όχι μια απλή πολιτική επιλογή. Η ανάγκη για την ένταξη δημιουργήθηκε από το άνοιγμα του ελληνικού καπιταλισμού στη διεθνή αγορά που εντάθηκε τη δεκαετία του ’70. Ήταν ο δρόμος συμμετοχής του στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, σε μια εποχή διαρκούς αύξησης του παγκόσμιου εμπορίου και της διαπλοκής του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Η ένταξη στην ΕΕ ήταν ο μοναδικός δρόμος για τον ελληνικό καπιταλισμό.

Η ένταξη ήταν προς όφελος του ελληνικού κεφαλαίου και όχι κάτι που του επιβλήθηκε «έξωθεν» ή που παραχώρησε η «ξενόδουλη» αστική τάξη της χώρας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας διατηρήθηκαν και, μετά την ένταξη, αυξήθηκε η συσσώρευση κεφαλαίου και οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων. Το ελληνικό κεφάλαιο με την ένταξή του στον υπερεθνικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό, εξασφαλίζει τη συμμετοχή του στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας μέσα από την κατεύθυνση μεγάλου μέρους των εξαγωγών προς την ευρωπαϊκή αγορά, μέσα από το μερίδιο από το υπερκέρδος που διανέμεται με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, μέσα από τη συμμετοχή του στις μεγάλες επενδύσεις και την αλληλοδιαπλοκή του με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Το κυριότερο, όμως, όφελος το εξασφαλίζει τώρα, από την επιβολή του πλαισίου «οικονομικής σύγκλισης» της ΕΕ, που στοχεύει στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας του μέσω της νέο-συντηρητικής αναδιάρθρωσης.