Η «έξοδος» από τα μνημόνια και οι πανηγυρισμοί της αστικής τάξης

Ο τερματισμός της διαδικασίας της «Ενισχυμένης Ευρωπαϊκής Εποπτείας» στις 20 Αυγούστου, πανηγυρίστηκε από την κυβέρνηση σαν σημαντικό ορόσημο που απαιτούσε την εκφώνηση πανηγυρικού λόγου από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Ο πρωθυπουργός μας ενημέρωσε ότι: «Η σημερινή εξέλιξη σηματοδοτεί το τέλος των Μνημονίων και όσων επιβλήθηκαν στο όνομά τους: δυσβάσταχτοι φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων [...] υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας», κάτι που είναι ψευδές μια και ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις αποκαταστάθηκαν, ούτε η δημόσια περιουσία έπαψε να είναι υποθηκευμένη, ενώ επιπλέον το σύνολο της αντεργατικής μνημονιακής νομοθεσίας παραμένει ακλόνητο στη θέση του.

Ο πρωθυπουργός, εκπροσωπώντας την αστική τάξη της χώρας, είχε βέβαια αρκετούς λόγους για να πανηγυρίζει. Η μνημονιακή περίοδος μπορεί να αποτέλεσε μια σκληρή δοκιμασία για την αστική τάξη, το πολιτικό της προσωπικό και το αστικό κομματικό σύστημα, αλλά κατάφερε να βγει από αυτήν τη δοκιμασία νικήτρια. Απέφυγε τον κίνδυνο ανατροπής της εξουσίας της που πρόβαλε απειλητικός το 2011-12, αλλά και το 2015 και κατάφερε να νικήσει κατά κράτος το εργατικό κίνημα. Επέβαλε τη νομοθεσία που ήταν αναγκαία για την ανάπτυξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και κατεδάφισε εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών.

Οι κορώνες αισιοδοξίας για το μέλλον περίσσεψαν στον πρωθυπουργικό δεκάρικο και έχουν βάση. Οι έλληνες κεφαλαιοκράτες είναι πλέον καλύτερα προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τις επερχόμενες κρίσεις. Δεν θα έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν τις «δυσκαμψίες» που αποτέλεσαν ισχυρά εμπόδια στην εμπέδωση της μνημονιακής πολιτικής την προηγούμενη δεκαετία. Κι επιπλέον, έχουν στη διάθεσή τους ένα κομματικό σύστημα πολύ πιο υπάκουο και πειθήνιο, σύμμαχο στην όποια επόμενη κρίση.

Ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει τις «πληγές που άνοιξαν στον κορμό της κοινωνίας μας, αυτά τα 12 χρόνια: φανατισμοί, φωτιές, βία, αλλά και τραγικοί θάνατοι, όπως εκείνοι της Marfin. Τυφλή αμφισβήτηση των θεσμών. Πάνω και κάτω πλατείες, όπου φύτρωσε το ψέμα δίπλα στο δηλητήριο της Χρυσής Αυγής. Για ν’ ακολουθήσει, μετά, μία τετραετία δημαγωγίας που κόστισε 100 δισ. και έσπρωξε τον τόπο στο χείλος του γκρεμού. Χρειάστηκαν σκληρές μάχες κατά του λαϊκισμού για να παραμείνει η χώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά» ταυτίζοντας ανόμοια πράγματα και τσουβαλιάζοντας τις επαναστατικές φωνές μαζί με τους ναζί.

Οι πρωθυπουργικές νουθεσίες ενάντια στον «λαϊκισμό» και οι ευχές του να μην επιστρέψουμε στο παρελθόν, δείχνουν τους μόνιμους φόβους της αστικής τάξης. Φοβούνται την κινητοποίηση της εργατικής τάξης και ένα εργατικό κίνημα ικανό να ανατρέψει την αστική εξουσία.

Συμπαράσταση στον απολυμένο εκπαιδευτικό Βασίλη Λιόση 

Να απαγορευτούν οι απολύσεις δια νόμου

Ο μαθηματικός Βασίλης Λιόσης, ιδιωτικός εκπαιδευτικός στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο Εράσμειος Ελλληνογερμανική Αγωγή, απολύθηκε μετά από 25 έτη εργασίας στο εν λόγω εκπαιδευτήριο. Ο νόμος 4713/2020 της Κεραμέως, με τον οργουελιανό τίτλο «για τον εκσυγχρονισμό της ιδιωτικής εκπαίδευσης», ενίσχυσε τη δυνατότητα των ιδιοκτητών ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων να απολύουν εκπαιδευτικούς με την ίδια ευκολία όπως οποιοσδήποτε επιχειρηματίας. Ο Βασίλης Λιόσης δεν απολύθηκε γιατί ήταν ανεπαρκής αλλά γιατί οι πολιτικές και ιδεολογικές του απόψεις και η δράση του ενοχλούσαν. Είναι γνωστός στο χώρο της αριστεράς και για τη δράση του και για τη συγγραφική του δραστηριότητα (με βιβλία για τον Ιμπεριαλισμό, τον Ναζισμό, την 3η Διεθνή, κ.ά.) αλλά και στον χώρο του συνδικαλισμού με τη συμμετοχή στα σωματεία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών (Σ.Ι.Ε.Λ. και Ο.Ι.Ε.Λ.Ε.). Τον τελευταίο χρόνο διαμαρτυρήθηκε με αφορμή τον εκθειασμό του δικτάτορα Μεταξά στην σχολική εορτή για την 28η Οκτωβρίου, απειλήθηκε με διοικητικά μέτρα γιατί μίλησε στα παιδιά για τη Χρυσή Αυγή με αφορμή τη δίκη της, και κατήγγειλε προβολή βίντεο που προωθούσε τη χρήση βίας κατά προσφύγων.

Το αστικό καθεστώς παίρνει τα μέτρα του για την επιτυχία πολλαπλών στόχων: την ενίσχυση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, την ευόδωση της κερδοφορίας της κάνοντας πιο φθηνούς και ανίσχυρους τους εργαζόμενους σ’ αυτήν, και την ιδεολογική χειραγώγηση μέσω της προώθησης και του φασισμού στη νέα γενιά.

Ολόκληρο το εργασιακό καθεστώς που έχει επιβληθεί στους χώρους εργασίας μετατρέπει σε πραγματικό νόμο τη θέληση των καπιταλιστών-ιδιοκτητών και ισοπεδώνει κάθε θεσμική δυνατότητα αντίδρασης στο διευθυντικό τους δικαίωμα. Οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση αλλά και κάθε εργαζόμενος πρέπει να αντισταθεί και να ανατρέψει ακριβώς αυτήν την κατάσταση.

Συμπαραστεκόμαστε στον αγωνιστή εκπαιδευτικό Βασίλη Λιόση και δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας και την ετοιμότητά μας να σταθούμε στο πλευρό του.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Δημόσια υγεία: από κοινωνικό πρόβλημα στην ατομική ευθύνη

[Φωτ. από την ιστοσελίδα της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας]

Την Παρασκευή, 3 Ιούνη 2022, ένα αρκετά μεγάλο πλήθος κόσμου κινητοποιήθηκε στην Πάτρα απαιτώντας λύση για τα προβλήματα του Καραμανδάνειου Νοσοκομείου Παίδων, του μοναδικού παιδιατρικού νοσοκομείου στη Δυτική Ελλάδα, στην πραγματικότητα το μοναδικό παιδιατρικό νοσοκομείο εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης.

Το άμεσο πρόβλημα εντοπίζεται στην έλλειψη αναισθησιολόγων. Από τις τέσσερεις θέσεις οι τρεις παραμένουν κενές, μετά από δύο συνταξιοδοτήσεις και μία παραίτηση, και η τελευταία καλυμμένη μόνιμη θέση θα μείνει και αυτή κενή εντός του έτους λόγω συνταξιοδότησης. Τα κενά καλύπτονται με μετακινήσεις από άλλα νοσοκομεία αλλά αυτό δεν συνιστά λύση διαρκείας και εξωθεί τους γιατρούς σε υπερεργασία [1].

Αυτό είναι απλώς το πιο αιχμηρό πρόβλημα, καθώς θέτει σε κίνδυνο τη συνολική λειτουργία του νοσοκομείου (π.χ., δεν μπορούν να γίνουν χειρουργεία). Ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα, δεν θα δυσκολευτεί κάποιος να βρει πλήθος άλλων προβλημάτων: ελλείψεις σε όλες τις ειδικότητες, ελλείψεις σε εξοπλισμό (μαγνητικός τομογράφος), και ένα κτίριο που χρειάζεται ανακαίνιση και εκσυγχρονισμό.

Παρόμοια κατάσταση καταγράφεται  σε όλα τα νοσοκομεία της περιοχής που εμφανίζουν πλέον ανοικτές πληγές [2], ιδιαίτερα μετά την πίεση που δέχθηκαν λόγω της πανδημίας αλλά κυρίως από τη σκόπιμη πολιτική της κυβέρνησης να αφήσει το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει σε αργή κίνηση και να προάγει, ως κοινός προαγωγός, την ιδιωτική εμπορευματοποιημένη υγεία.

Η πολιτική της κυβέρνησης, η οποία υπηρετήθηκε κάπως πιο ντροπαλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι τελικά να μετατρέψει τις υπηρεσίες υγείας σε ένα εμπόρευμα, η ποιότητα του οποίου θα εξαρτάται από το βαλάντιο του καθενός. Από δημόσιο αγαθό γίνεται ιδιωτικό απόκτημα. Τα μέτρα για το νέο ΕΣΥ της κυβέρνησης κατευθύνονται ακόμα περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση [3]. Αφού, σε συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών, συμπιέστηκαν οι μισθοί του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με ταυτόχρονη υπερεντατικοποίηση της εργασίας τους, τώρα η κυβέρνηση τούς υπόσχεται ότι θα βγάλουν χρήματα με την παράλληλη εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Πράγματι, η κυβέρνηση κατάφερε να κάνει ζηλευτή τη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, όπου ένας γιατρός μπορεί να βγάζει άνετα τα δεκαπλάσια από έναν γιατρό ανάλογης ειδικότητας στο δημόσιο νοσοκομείο, κάνοντας λιγότερη δουλειά. Το κόστος θα το επωμιστούν οι ασθενείς. Θεσπίζει επίσης απογευματινά χειρουργεία στα δημόσια νοσοκομεία από γιατρούς του ΕΣΥ κατά τα απογευματινά ιατρεία. Οι χειρουργημένοι στα πρωινά χειρουργεία θα είναι προφανώς δεύτερης κατηγορίας, αφού δεν θα πληρώνουν. Ετοιμάζεται να κλείσει και άλλα νοσοκομεία ή να υποβαθμίσει νοσοκομεία σε Κέντρα Υγείας (μια τέτοια προοπτική φαίνεται ορατή για το Γ.Ν. του Αιγίου). Καθώς οι κρατικές δαπάνες για το Ε.Σ.Υ. μειώθηκαν δραματικά λόγω των μνημονίων (κατά 50%) και δημιουργήθηκαν 40.000 κενές θέσεις εργασίας, η λύση που προτείνει η κυβέρνηση είναι η μετατροπή των Νοσοκομείων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και γενίκευση της εφαρμογής των Συμπράξεων Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα. Χωρίς να μακρηγορούμε: για τα προβλήματα που δημιουργεί η ίδια η κρατική πολιτική, η λύση είναι η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση.

Οι ιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που αγωνίζονται ενάντια σε όλα αυτά πρέπει να τύχουν της αγωνιστικής μας υποστήριξής. Όμως, υπάρχει κάτι που αφορά αυτό που λέμε δημόσια υγεία, το οποίο περνά απαρατήρητο και στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ με αφορμή τις κινητοποιήσεις για το Καραμανδάνειο αλλά και όλη την αγωνιστική κινητοποίηση που αφορά τη δημόσια υγεία τα τελευταία δύο χρόνια απ’ αφορμή της πανδημίας.

Η αστική ιδεολογία έχει κατακτήσει μία μεγάλη νίκη στο ζήτημα της δημόσιας υγείας, καθώς έχει κάνει αυτό το ζήτημα να μοιάζει απλώς ως ιατρικό ζήτημα. Ως ένα ζήτημα που αφορά το πολύ την πρόσβαση σε δημόσια νοσοκομεία, σε φάρμακα και σε εμβόλια. Κάποτε, όμως, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, η δημόσια υγεία αφορούσε όλους εκείνους τους κοινωνικούς παράγοντες που επιδεινώνουν τη γενική υγεία του πληθυσμού: τις συνθήκες διαβίωσης (π.χ., κατάσταση κατοικιών, αποχέτευσης, καθαρότητα του αέρα) και τις συνθήκες εργασίας (π.χ., επιβαρυμένο περιβάλλον εργασίας). Οι αγώνες για δημόσια υγεία αφορούσαν όχι στενά τον ιατρικό τομέα αλλά συνολικά την κοινωνία. Οι αγώνες για να αποκτήσουν οι πόλεις αποχετευτικό σύστημα, να απομακρυνθούν ρυπογόνες βιομηχανίες από τον αστικό ιστό, να αναγνωριστούν βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, τα μαζικά προγράμματα εμβολιασμού, οι γιατροί στους χώρους εργασίας, και τα προγράμματα ιατρικής παρακολούθησης των μαθητών στα σχολεία, έχουν τις ρίζες τους σε μια αντίληψη για την υγεία που την συνδέει με το σύνολο των κοινωνικών λειτουργιών, κυρίως με την εργασία και τη διαβίωση του πληθυσμού. Κάποια στιγμή, όμως, ειδικά μετά τη δεκαετία του ’70, η αντίληψη για την δημόσια υγεία ως κοινωνικό ζήτημα άρχισε να υποχωρεί. Η πρόληψη της ασθένειας άρχισε να αφορά όχι την αντιμετώπιση των κοινωνικών παθογενειών που γεννούν την αρρώστια σε διάφορα τμήματα του πληθυσμού αλλά ως ατομικός τρόπος ζωής και ως ατομική επιλογή. Η έντονη εμπορευματοποίηση της ασθένειας, η «επιστημονικοποίηση» του κλάδου της ιατρικής σε απομόνωση από τις κοινωνικές επιστήμες, η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, η κρίση του καπιταλισμού που προσπαθεί πλέον να βγάλει κέρδος από κάθε όψη της κοινωνικής ζωής και όχι μόνο από την παραγωγή υλικών εμπορευμάτων, και άλλοι τέτοιοι παράγοντες οδήγησαν στο να έχει μετατραπεί η δημόσια υγεία σε κάτι ασήμαντο. Καθόλου περίεργο λοιπόν που πριν την πανδημία κανείς δεν ήξερε το όνομα κανενός λοιμωξιολόγου. Αγώνας για δημόσια υγεία θεωρούταν, και συνεχίζει να θεωρείται, ο αγώνας για να παραμείνουν τα δημόσια νοσοκομεία δημόσια και δωρεάν και να προσφέρουν ιατρική φροντίδα στον πληθυσμό.

Η περιθωριοποίηση της δημόσιας υγείας και η κυριαρχία της αντίληψης ότι η υγεία είναι ατομική υπόθεση επέδρασε καταλυτικά και στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Οι λοιμωξιολόγοι που βγήκαν μέσα από αυτό το σύστημα δεν ήταν απλώς ανίκανοι να αντιμετωπίσουν ένα κατεξοχήν ζήτημα δημόσιας υγείας, δηλαδή, ένα κοινωνικό ζήτημα, όπως το ξέσπασμα μιας πανδημίας, αλλά αντέδρασαν με τον τρόπο που ήταν εύλογος για το σύστημα που τους παρήγαγε: δεν είπαν κουβέντα για τους κοινωνικούς όρους μετάδοσης της ασθένειας και επικέντρωσαν την προσπάθεια τους να μας πείσουν για την τήρηση των ατομικών μέτρων προστασίας (μάσκες, πλύσιμο χεριών, τήρηση αποστάσεων, και εμβολιασμός). Ακριβώς, όπως οι εκπομπές lifestyle μας δίνουν συμβουλές για διατροφή και τρόπο ζωής, ώστε να έχουμε καλύτερη υγεία και μακροζωία. Αν κάποιος δεν τις ακολουθεί, τότε ο ίδιος φέρει την ευθύνη για ό,τι συμβεί.

Η δημόσια υγεία όμως είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα. Ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται για τη δημόσια υγεία μόνο στο βαθμό που εξυπηρετεί τη συνολική κερδοφορία του κεφαλαίου και την αναπαραγωγή του. Θέλει να υπάρχει πολιτική δημόσιας υγείας μόνο στο βαθμό που αυτό είναι απαραίτητο για να μπορεί να συνεχίζει τη λειτουργία του, της οποίας η επιβίωση εξαρτάται από την παραγωγή κέρδους, και στο βαθμό που αυτό δεν γίνεται σε βάρος των κερδών του. Αν, για παράδειγμα, υπάρχει υπερπληθώρα διαθέσιμου εργατικού δυναμικού –δηλαδή, μισθωτών σκλάβων–, η υγεία και η ζωή του καθενός προλετάριου αξίζει λιγότερο, αφού μπορεί πολύ εύκολα να αντικατασταθεί. Καθώς η τεχνολογική εξέλιξη κάνει ένα μέρος του προλεταριάτου πλεονάζον και καθώς η παροχή υπηρεσιών υγείας με την στενή ατομική έννοια έχει μετατραπεί σε εμπορευματικό προϊόν, ο καπιταλισμός εξωθεί τη δημόσια υγεία, εννοούμενη ως μια ευρύτερη κοινωνική πολιτική, στο περιθώριο και την αντιλαμβάνεται πια απλώς ως μια πολιτική για εκείνα τα τμήματα του προλεταριάτου που έχουν ξεπέσει αρκετά για να μπορούν να εξασφαλίσουν με τα δικά τους εισοδήματα στοιχειώδη υγειονομική φροντίδα. Από την άλλη, έχουν αυξηθεί τα περιθώρια κέρδους της ιδιωτικής υγείας (νοσοκομεία, διαγνωστικά κέντρα, δομές αποθεραπείας κ.λ.π.) τα προηγούμενα χρόνια, ενώ εκτινάχθηκαν στα χρόνια της πανδημίας. Επιπλέον, η συρρίκνωση της δημόσιας υγείας αποτελούσε στρατηγικό στόχο των καπιταλιστών από την εποχή των μνημονίων (κλείσιμο 5 δημόσιων νοσοκομείων, με προοπτική να κλείσουν 40 στα 120 υπάρχοντα).

Στο βαθμό που κερδίζει η αστική, ατομικιστική αντίληψη, διάφορα ζητήματα θα αντιμετωπίζονται ξεκομμένα, ως επιμέρους πολιτικές: η ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων θα είναι ένα ζήτημα, η παροχή πληρωμένων αδειών ασθένειας εργαζόμενου ή η παροχή πληρωμένων αδειών ασθένειας τέκνου εργαζόμενου ένα άλλο, το εργατικό ατύχημα ένα τρίτο, οι μακρόχρονες ασθένειες ένα τέταρτο, ο καθολικός εμβολιασμός ένα πέμπτο, η φτώχεια κάτι εντελώς άλλο, και η προστασία του πλανήτη ένα εντελώς άσχετο ζήτημα. Όμως, όλα αυτά συνδέονται. Όχι μόνον γιατί αφορούν την κατάσταση της γενικής υγείας του πληθυσμού (την επιδεινώνουν ή την βελτιώνουν, ανάλογα), αλλά γιατί η βάση όλων αυτών είναι κοινωνική και η ρίζα τους είναι η ίδια: είναι ο καπιταλισμός.

Ακόμα και η αριστερά αδυνατεί να αντιληφθεί την κοινωνική σημασία των ζητημάτων δημόσιας υγείας. Όταν ακόμα και αριστερές δυνάμεις, κυρίως του αναρχικού χώρου, αντιλαμβάνονται τον εμβολιασμό ως ατομική υπόθεση και επομένως δικαίωμα κάθε ξεχωριστού ατόμου το αν θα κάνει ή όχι εμβόλιο, τότε η αστική ιδεολογία έχει κυριαρχήσει. Φυσικά, και η αντίθετη άποψη, ότι το εμβόλιο θα τα λύσει όλα, είναι επίσης έκφραση της ατομικιστικής ιδεολογίας του αστισμού, αφού παραγνωρίζει τις κοινωνικές αιτίες της πανδημίας και τις μετατρέπει σε μια ατομική επιλογή να κάνει ή να μην κάνεις εμβόλιο. Η προλεταριακή άποψη δεν μπορεί να είναι άλλη από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό με απαίτηση λογοδοσίας του κάθε μη εμβολιασμένου στην κοινότητα που ανήκει. Αντίστοιχα, σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα μια προλεταριακή εξουσία θα επέβαλε την ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, τα μαζικά, υποχρεωτικά και δωρεάν τεστ, αυστηρά lockdown όπου χρειαζόταν, εργασία μόνο σε όσες επιχειρήσεις είναι ζωτικής σημασίας, πληρωμένη άδεια για τους εργαζόμενους που δεν εργάζονται λόγω κλεισίματος ή εκ περιτροπής εργασίας, επίταξη μεταφορικών μέσων για την ανετότερη μεταφορά, κ.τ.λ.

Πάρτε επίσης το αίτημα για επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας: το αίτημα καθαυτό αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα υγείας, και μόνο σε κρίσιμες περιπτώσεις απαιτεί να λειτουργήσει για να εξυπηρετήσει κοινωνικές ανάγκες. Φυσικά, στον καπιταλισμό η καπιταλιστική ιδιοκτησία πολύ δύσκολα μπορεί να επιταχθεί χωρίς πλουσιοπάροχη ανταμοιβή για τον ιδιοκτήτη-καπιταλιστή. Οι μόνες επιτάξεις που γίνονται στον καπιταλισμό χωρίς αποζημίωση και με σοβαρά αντίποινα είναι οι επιτάξεις εργαζομένων. Το σωστό αίτημα είναι η κρατικοποίηση όλου του ιδιωτικού τομέα υγείας χωρίς καμιά αποζημίωση για τους ιδιώτες-καπιταλιστές.

Ακόμα περισσότερα χρειάζεται να γίνουν από τις δυνάμεις εργατικής αναφοράς για να κατανοηθεί τι σημαίνει να πληρώσει την κρίση ο καπιταλισμός για τα ζητήματα δημόσιας υγείας, όπως και για πολλά άλλα ζητήματα. Το κύριο, όμως, δεν είναι το ποια αιτήματα και διεκδικήσεις θα προταχθούν αλλά το τι θα εννοούν αυτοί που θα αγωνίζονται για την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων και των διεκδικήσεων, και κυρίως οι πρωτοπορίες των αγωνιζόμενων.

Εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν κυριαρχήσει στο κίνημα διάφορες αντιλήψεις που κοινή τους συνισταμένη είναι ότι εξοβελίζουν την αναγκαιότητα της επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου από την άμεση σύνδεση με το κίνημα για την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων. Ένας τρόπος έκφρασης αυτού του εξοβελισμού είναι ότι η ικανοποίηση όλων των αιτημάτων ανάγεται στο κίνημα (κινηματισμός, κυρίως από δυνάμεις τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς). Όμως, καθώς ο καπιταλισμός διέρχεται βαθιά κρίση, αδυνατεί να ικανοποιήσει και τα πιο απλά αιτήματα, ακόμα κι αν βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ισχυρό κίνημα. Αυτό οδηγεί στην απογοήτευση τις εργατικές μάζες, οι οποίες καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα από την ίδια την εμπειρία τους ότι θετικές αλλαγές στη ζωή τους δεν γίνονται γενικώς με οικονομιστικούς αγώνες, αλλά, από την άλλη, δεν βρίσκουν καμιά δύναμη εργατικής αναφοράς διατεθειμένη να θέσει ζήτημα εξουσίας. Ένας άλλος τρόπος που εξοβελίζει την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης είναι η αντίληψη ότι η λύση όλων των προβλημάτων θα δοθεί στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό (ΚΚΕ). Αυτό είναι εσφαλμένο από μαρξιστική άποψη, καθώς είναι, ή θα έπρεπε να είναι, γνωστό σε καθέναν με στοιχειώδη μαρξιστική αντίληψη ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό (που είναι μια αταξική και ακρατική κοινωνία, στην οποία τα μέσα παραγωγής είναι κοινωνικοποιημένα), παρεμβάλλεται το γεγονός της επαναστατικής ανατροπής τους καπιταλισμού και μια μεταβατική περίοδος στην οποία αντιστοιχεί ένας ιδιαίτερος τύπος κράτους, η δικτατορία του προλεταριάτου, όπου τα μέσα παραγωγής έχουν περάσει στα χέρια του (έχουν δηλαδή κρατικοποιηθεί). Η αντίληψη περί επίλυσης των προβλημάτων στο μακρινό μέλλον του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, καθώς δεν βάζει ζήτημα ανατροπής του καπιταλισμού στο σήμερα, οδηγεί επίσης σε απογοήτευση, καθώς καταλήγει και αυτή στον κινηματισμό και τον οικονομισμό.

Για να επανέρθω στο ζήτημα του Καραμανδάνειου. Η σωτηρία του, η αναβάθμισή του και ο δωρεάν και δημόσιος χαρακτήρας του απαιτεί όχι μόνο μεγαλύτερη κινητοποίηση από αυτή που έγινε την Παρασκευή. Απαιτεί τη σύνδεση του αγώνα αυτού, όπως και κάθε άλλου σημαντικού αγώνα της εργατικής τάξης, με την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, με την προοπτική της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας. Όσο αυτό το καθήκον υποβαθμίζεται από τις δυνάμεις εργατικής αναφοράς, οι αγώνες θα αδυνατούν να οδηγήσουν σε πραγματικές νίκες. Αργά ή γρήγορα, το πρόβλημα της παιδιατρικής φροντίδας θα λυθεί με τον τρόπο που βολεύει τον καπιταλισμό. Το Καραμανδάνειο ίσως παραμείνει ανοικτό. Η πιθανή αναβάθμισή του, όμως, θα περνάει μέσα από την ιδιωτικοποίηση διαφόρων λειτουργιών του· διαφορετικά θα αφεθεί να υποβαθμιστεί.

Β.Π.

[1] Έκτακτη συνέντευξη τύπου για τη διάλυση του Καραμανδανείου – ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ ΑΧΑΪΑΣ (eina.gr)

[2] Υπόμνημα της Ε.Ι.Ν.Α για την κατάσταση του ΕΣΥ στην Αχαΐα ενόψει της συνάντησης Ο.Ε.Ν.Γ.Ε – Υπουργού Υγείας – ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ ΑΧΑΪΑΣ (eina.gr)

[3] ΓΙΑ ΤΟ «ΝΕΟ ΕΣΥ» – ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ ΑΧΑΪΑΣ (eina.gr)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ 6ης ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022

ΣΤΟ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ, ΩΡΑ 18.30

ΟΜΙΛΗΤΗΣ Ο σ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Για το 16ο Συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ

Για την πανδημία και την κρίση

Σε αναζήτηση εργατικής απάντησης

Πέρα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, οι οποίες βέβαια και αυτές έχουν ένα ειδικό βάρος, για την αντιμετώπιση της πανδημίας, όπως είναι η ποιότητα των συστημάτων υγείας, της δημόσιας διοίκησης και των οικονομικών δυνατοτήτων της κάθε χώρας, δύο στρατηγικές αντιμετώπισης του ιού αποκρυσταλλώθηκαν κατά την διάρκεια της πανδημίας.

Η πρώτη στρατηγική εφαρμόστηκε από τις ΗΠΑ και την Βρετανία, χώρες που βρίσκονται στους G7, οι οποίες δεν επέβαλλαν lockdown για μεγάλο χρονικό διάστημα, αντιμετώπισαν την πανδημία κορωνοϊού ως μια εποχιακή γρίπη, και μόνο, όταν τα κρούσματα και οι νεκροί αυξήθηκαν δραματικά, κατέφυγαν σε αυτήν τη λύση. Είναι πιο δημοκρατικές αυτές οι χώρες και δεν ήθελαν να επιβάλλουν «υγειονομικό απαρτχάιντ» ή αλλιώς κράτος υγειονομικής έκτακτης ανάγκης;

Όχι βέβαια. Σχεδόν σε ολόκληρο τον καπιταλισμό τα μέτρα «καραντίνας» τα οποία πάρθηκαν, πάρθηκαν με πολιτικά και οικονομικά κριτήρια και όχι υγειονομικά. Οι αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας και οι αντοχές του πολιτικού συστήματος καθόρισαν τα μέτρα και όχι η σωτηρία ανθρώπινων ζωών και η προστασία συνολικά της Υγείας της εργατικής τάξης αλλά και συγκεκριμένα των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε οικονομίες, όπως της Ελλάδας, όπου μεγάλες δημοσιονομικές δυνατότητες δεν υπάρχουν και η βαριά βιομηχανία της χώρας –ο τουρισμός– δέχτηκε αλλεπάλληλα πλήγματα.

Διαφορετική τακτική αλλά στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής (ο ιός να κυκλοφορεί στην κοινωνία ελεγχόμενος όσο γίνεται), ακολούθησε η Ε.Ε και αυτό κυρίως στην πρώτη φάση της πανδημίας. Η τακτική αφορούσε, κυρίως, την καθυστέρηση της διάδοσης του ιού, ώστε η καμπύλη κρουσμάτων να είναι στα μέτρα των εθνικών συστημάτων υγείας και να μην μείνουν αβοήθητοι όσοι αρρωστήσουν.

Αυτές οι δύο τακτικές, πάρα τις διαφοροποιήσεις τους, οδήγησαν σε εκατόμβες νεκρών, αφού η κάθε κυβέρνηση εφάρμοζε πότε τη μια τακτική, πότε την άλλη, ή μείγμα τους. Και οι δύο τακτικές, όμως, δεν αντιμετώπισαν την επιδημία στη ρίζα της.

Η δεύτερη στρατηγική επικεντρωνόταν στην εξάλειψη του ιού, στον μηδενισμό των κρουσμάτων και των θανάτων. Σαν κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ θεωρούμε ότι οι δυνάμεις εργατικής αναφοράς αυτήν την τακτική θα έπρεπε να υποστηρίξουν, ενώ μια εργατική επαναστατική κυβέρνηση, σε μια χώρα στην οποία η εργατική τάξη θα βρισκόταν στην εξουσία, αυτή τη στρατηγική θα έπρεπε να εφαρμόσει. Χώρες που ακολούθησαν αυτήν τη στρατηγική είναι η Νέα Ζηλανδία και η Κίνα, όπου επιβλήθηκαν σκληρά lockdown και τα κρούσματα και η θνησιμότητα έπεσαν κατακόρυφα, γιατί μειώθηκε η μεταδοτικότητα του ιού. Η επιτυχημένη στρατηγική που ακολούθησαν οφείλεται στο ότι αντιμετώπισαν τον ιό εν τη γένεσή του, στην παραγωγή, στο σχολείο, στις γειτονιές, σπάζοντας πρώτα τις αλυσίδες μετάδοσης του ιού σε αυτούς τους κοινωνικούς χώρους, με την αυστηρή ιχνηλάτηση, τα μαζικά τεστ και την αυστηρή καταγραφή του κρουσμάτων και αυτό στο πρώτο βασικό επίπεδο. Αντίθετα, όπου ακολουθήθηκε η τακτική του light lockdown (Σουηδία), αυξήθηκαν κατακόρυφα τα κρούσματα και οι νεκροί.

Σε δεύτερο επίπεδο δεν άφηναν τους ασθενείς αβοήθητους στο σπίτι τους, παρείχαν μια πρώτη θεραπεία για να αποτρέψουν την εισαγωγή σε νοσοκομεία. Όταν κάποιος ασθενής έχρηζε θεραπείας κατευθυνόταν σε νοσοκομεία, ας πούμε σαν το Λοιμωδών, που εμείς τα καταργήσαμε από το πρώτο μνημόνιο, και άφηναν το υπόλοιπο σύστημα υγείας τους να λειτουργεί κανονικά. Έτσι απέτρεψαν τη μετατροπή των νοσοκομείων τους σε νοσοκομεία COVID (νοσοκομεία μιας ασθένειας), έλεγξαν τη ροή των εισαγωγών και έπειτα τις μηδένισαν. Τι σημαίνει επί της ουσίας η δεύτερη στρατηγική; Ότι προσπάθησαν «να σπάσουν» την αλυσίδα μετάδοσης του ιού στην αρχή, πριν γίνει επικίνδυνος για την κοινότητα (lockdown, αυστηρή ιχνηλάτηση, μαζικά τεστ, αυστηρή καταγραφή κρουσμάτων), και να περιορίσουν τους θανάτους με την ενίσχυση του συστήματος δημόσιας υγείας. Ως κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, πιστεύουμε ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονται οι επιδημίες με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, σώζονται ζωές αλλά εν τέλει προφυλάσσεται καλύτερα και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.

Η σημασία του εμβολίου και η στάση των εργατικών δυνάμεων

Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι ο εμβολιασμός είναι αναγκαίος για να δημιουργηθεί ανοσία. Ανοσία μπορεί να δημιουργηθεί και με την τακτική της φυσικής ανοσίας. Όσες χώρες το επιχείρησαν έστειλαν χιλιάδες νεκρούς στο χώμα, ενώ χιλιάδες ζουν με κατεστραμμένη υγεία.

Σε μια χώρα στην οποία η εργατική τάξη θα βρισκόταν στην εξουσία, η κυβέρνησή της θα φρόντιζε για τον καθολικό εμβολιασμό του πληθυσμού. Και καθολικός εμβολιασμός χωρίς υποχρεωτικότητα δεν υπάρχει. Τον καθολικό και υποχρεωτικό εμβολιασμό υποστηρίζουμε σαν οργάνωση, καθώς βάζουμε τις ζωές των εργαζομένων πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών. Γιατί το εμβόλιο είναι επιστημονική κατάκτηση και η δωρεάν παγκόσμια διανομή του θα συνιστούσε μια τεράστια νίκη απέναντι στην πανδημία, καθώς θα βοηθούσε στην εξάλειψη των μεταλλάξεων.

Θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικο κίνημα κινείται σε αντιδραστική, για να μην πούμε σε σκοταδιστική κατεύθυνση.

Στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, το κίνημα αυτό στηρίχθηκε από ακροδεξιά κόμματα, αμφισβήτησε αστούς ηγέτες σαν τον Μακρόν, την Μερκελ, τον Μητσοτάκη από εντελώς λανθασμένη σκοπιά. Ένα κομμάτι αμφισβήτησε ότι υπάρχει επιδημία, ένα άλλο κομμάτι δαιμονοποίησε το εμβόλιο. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι συνάδελφοι που δεν εμβολιάστηκαν δεν ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες. Ένα άλλο κομμάτι, το πιο σοβαρό, επιχειρηματολόγησε στη βάση της αυτοδιάθεσης του σώματος, ότι είναι προσωπική επιλογή να μην εμβολιαστεί κάποιος. Αυτό δεν ισχύει, όμως, γενικά. Στον καπιταλισμό, η αυτοδιάθεση του σώματος έχει καταργηθεί για την πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή, για τα μέλη της εργατικής τάξης, τα σώματα των οποίων είναι υπό τις διαταγές των καπιταλιστών σε καθημερινή βάση. Και δεν ισχύει ούτε στη δικτατορία του προλεταριάτου, ειδικά για ζητήματα δημόσιας υγείας, όπου ο εργάτης/-τρια έχει ευθύνη απέναντι στους συναδέλφους του/της, έναντι των οποίων θα πρέπει να απολογηθεί, όταν τους θέτει σε κίνδυνο. Ακριβώς, γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή οι εργαζόμενοι έχουν ευθύνη απέναντι στους συναδέλφους τους, θεωρούμε ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού δεν σημαίνει μέτρα εναντίον τους, ειδικά από μια αστική και αντεργατική κυβέρνηση, όπως αυτή του Μητσοτάκη. Είναι απέναντι στους συναδέλφους τους που πρέπει να δώσουν εξηγήσεις όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν και όχι στον Μητσοτάκη. Επιπλέον, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να απολύσει εργαζόμενους, από τη στιγμή που δεν επέλεξε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό που θα ξεκινούσε από τον σκληρό πυρήνα του κράτους (στρατό, αστυνομία, κλήρο), αλλά διάλεξε να επιβάλει μερικό και a la carte υποχρεωτικό εμβολιασμό, στοχεύοντας τους υγειονομικούς. Και γι’ αυτό στεκόμαστε ενάντια στα μέτρα απώλειας μισθού και εργασίας που παίρνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε βάρος των μη εμβολιασμένων υγειονομικών, και γενικά των μη εμβολιασμένων. Αντιθέτως, απαιτούμε:

• καμιά απώλεια μισθού, καμιά θέση εργασίας χαμένη.
• μαζικά και δωρεάν διαγνωστικά τεστ για όλους.

Ούτε είναι υπεύθυνοι οι μη εμβολιασμένοι για τη συνέχιση της πανδημίας. Η ίδια η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τη συνέχιση της πανδημίας, με την υιοθέτηση της θεωρίας της ατομικής ευθύνης. Η θεωρία αυτή, εκτός από το ότι αρνείται να πάρει μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας (πραγματικά lockdown, μαζικά τεστ και ιχνηλάτηση, υποχρέωση εμβολιασμού, και φυσικά ενίσχυση της δημόσιας υγείας), μεταφέρει την ευθύνη για την προστασία της δημόσιας υγείας σε απομονωμένα άτομα και κοινωνικές ομάδες. Φταίνε οι νέοι που συγχρωτίζονται, οι γέροι που δεν βάζουν μυαλό, κ.τ.λ. Με λίγα λόγια, φταίνε οι ασθενείς. Εν τέλει, άμεση συναγωγή αυτής της θεωρίας είναι η άποψη ότι είναι δικαίωμα του καθενός να είναι εμβολιασμένος ή μη, να τηρεί τα μέτρα ατομικής προστασίας ή όχι, να αρρωστήσει ή και να πεθάνει, παρόλο που αυτό το «δικαίωμα» συνεπάγεται επίσης και την «ελευθερία» του ιού να μεταδίδεται και να μεταλλάσσεται. Η σύγκρουση ανάμεσα σε εμβολιασμένους και μη εμβολιασμένους είναι μια νίκη της κυβέρνησης, καθώς οδηγεί σε διάσπαση την εργατική τάξη και δείχνει ότι το αστικό ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης κυριάρχησε.

Η θεωρία της ατομικής ευθύνης είναι όμως μόνο το ιδεολογικό προκάλυμμα. Η πραγματική υλική βάση της θεωρίας αυτής είναι η επιλογή της κυβέρνησης, όπως και πολλών αστικών κυβερνήσεων στον καπιταλιστικό κόσμο, να προστατέψουν τα κέρδη των καπιταλιστών και όχι την υγεία της εργατικής τάξης. Η θεωρία της ατομικής ευθύνης χρησιμοποιήθηκε για να μην παρθούν μέτρα περιστολής της εργασίας και απώλειας κερδών για τους καπιταλιστές. Για να μην υποχρεωθούν οι καπιταλιστές να πληρώσουν από την τσέπη τους την ασφαλή μεταφορά των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους και ασφαλείς χώρους εργασίας ή το κόστος αναστολής της εργασίας. Για να μην υποχρεωθεί ο ιδιωτικός τομέας υγείας να αναλάβει το κόστος περίθαλψης των νοσούντων. Γι’ αυτό και τα lockdown ήταν προσχηματικά (όλες οι βιοτεχνίες και τα εργοτάξια δούλευαν κανονικά, ακόμα και τα μη ζωτικής σημασίας· οι επιβάτες στριμώχνονταν στα λεωφορεία και οι μαθητές στις τάξεις). Γι’ αυτό η υποχρέωση εμβολιασμού αφορούσε μόνο τους υγειονομικούς (όχι τους παπάδες, όχι τα σώματα ασφαλείας), αφού αυτό το κομμάτι θέλει να κτυπήσει η κυβέρνηση για να περάσει την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας.

Το να είναι καθένας ατομικά υπεύθυνος για την υγεία του σημαίνει ότι δεν είναι υπεύθυνος ο καπιταλιστής, και επομένως, το τίμημα θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι με το εισόδημά τους και με τη ζωή τους. Η ατομική ελευθερία μετατρέπεται σε ελευθερία των καπιταλιστών να αυξάνουν τα κέρδη σε βάρος μας.

Η κρίση και η στάση των εργατικών δυνάμεων

Η πανδημία προστέθηκε πάνω στην αδυναμία του καπιταλισμού να ξεπεράσει με οριστικό τρόπο τη βαθιά ύφεση του 2008-2009 και έκανε τις ήδη παρούσες αντιφάσεις και τη σήψη του ακόμη πιο φανερές. Όσοι νόμισαν ότι η πανδημία θα ξεπεραστεί σύντομα, θα επανέλθουν ισχυροί ρυθμοί ανάπτυξης και όλα θα γυρίσουν σε μια κανονικότητα, ας καταλάβουν ότι ο καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από έλλειψη κανονικότητας.

Μπροστά μας έχουμε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, νέες επιδημίες, που προκαλούνται από την καταστροφή των όρων ζωής στον πλανήτη εξαιτίας της επιδίωξης του κέρδους, και ένταση των συγκρούσεων ανάμεσα στους καπιταλιστές και τα αστικά κράτη, που θα επιδεινώσουν τους όρους ζωής της εργατικής τάξης και σίγουρα θα επιβαρύνουν τη δημόσια υγεία. Η ενεργειακή κρίση, και η ακόμη χειρότερη επισιτιστική κρίση, είναι μπροστά μας και ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιες άλλες επιδημίες θα βγουν στην επιφάνεια, εκτός από το ότι είναι σίγουρο ότι θα βγουν. Ο κίνδυνος πολεμικών συγκρούσεων αυξάνεται, καθώς οι ιμπεριαλιστές μοιράζουν ξανά τον πλανήτη υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και του περιορισμού των πόρων. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι είναι οι λαοί και η εργατική τάξη που πρόκειται να πληρώσουν το τίμημα για όλα αυτά.

Στον καπιταλισμό, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να ξεπεραστεί η κρίση: η μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων ή η επανάσταση. Τα σχέδια που ψάχνουν ένα τρίτο δρόμο που θα διασώζει τον καπιταλισμό αλλά χωρίς βαριές θυσίες είναι απλώς ανεδαφικά.

Με βάση το παραπάνω δίλημμα (μαζική καταστροφή-εξαθλίωση-αρρώστια-θάνατος-πόλεμος, δηλ. καπιταλισμός ή επανάσταση) πρέπει να πάρουμε θέση. Με γνώμονα ότι θέλουμε να υπηρετήσουμε την επανάσταση, την απελευθερωτική προοπτική για την ανθρωπότητα, θεωρούμε ότι οι διεκδικήσεις μας πρέπει να είναι ανάλογες:

Α) Αποκλειστικά δημόσιος τομέας υγείας, χωρίς εκπτώσεις (χωρίς ΣΔΙΤ, υπεργολαβίες, απογευματινά πληρωμένα ιατρεία, κτλ). Να κρατικοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας υγείας με εργατικό έλεγχο.

Β) Να κρατικοποιηθούν οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και να ενταχθούν στον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκου.

Γ) Να ανασυγκροτηθεί η δημόσια υγεία σε όλα τα επίπεδα για την προστασία της ζωής της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων (πρωτοβάθμια περίθαλψη, ΕΟΔΥ γειτονιάς, καμπάνιες για την πρόληψη διαφόρων παθήσεων, θέσπιση θεσμού οικογενειακό γιατρού).

Δ) Αναδιοργάνωση του ΕΣΥ με αποκλειστικά δημόσιο προσωπικό, αύξηση των δαπανών για την υγεία, δημιουργία καινούριων νοσοκομείων. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί.

Ε) Επαναλειτουργία όσων νοσοκομείων έκλεισαν τα μνημονιακά χρόνια και ειδικά τα Λοιμωδών.

Στ) Κατάργηση των μνημονιακών νόμων στην υγεία και στην ασφάλιση.

Ζ) Ένταξη των υγειονομικών στα βαρέα και Ανθυγιεινά.

Η) Αυξήσεις στους μισθούς για να ανταπεξέλθουμε στο κύμα ακρίβειας στη διατροφή, στην ενέργεια, στα είδη πρώτης ανάγκης.

Και επειδή όλα τα παραπάνω απαιτούν πόρους, πρέπει μαζί με όλους τους εργαζόμενους να παλέψουμε για:

Θ) μονομερή διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, και τη χρήση των πόρων για τη δημόσια υγεία, παιδεία, πρόνοια και ασφάλιση.

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ για το 16ο Συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ

ΣΣΕ Οικοδόμων: για πανηγυρισμούς ή για αισχύνη;

Παραμονές της Πρωτομαγιάς του 2022 επέλεξε η ηγεσία της διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων να υπογράψει ΣΣΕ μετά από 13 χρόνια, με σοβαρές μειώσεις στα μεροκάματα σε σχέση με την προηγούμενη σύμβαση και τα πραγματικά μεροκάματα που διαμορφώθηκαν στην αγορά εργασίας. Και αντί να βάλει την ουρά στα σκέλια, όπως έκανε με τους κατασκευαστές, και να απολογηθεί στους οικοδόμους, βαφτίζει το κρέας ψάρι και πανηγυρίζει που υπέγραψε μια ντροπιαστική ΣΣΕ που της σέρβιραν οι κατασκευαστές, με μειώσεις, δεσμεύοντας για 2,5 χρόνια τον Κλάδο σε ταξική συνθηκολόγηση με πενιχρά μεροκάματα.

Η Ομοσπονδία ανακοίνωσε την «υπογραφή Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ) με ουσιαστικές αυξήσεις στα μεροκάματα». Για να δείξει τη χαρά της πήρα σβάρνα τα κανάλια και ανάρτησε και ΣΠΟΤ στο youtube. Καλεί δε τους οικοδόμους να αναπτύξουν «Πάλη για την εφαρμογή της σε όλους τους χώρους δουλειάς».

Στην ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία προβάλει κάποιους αριθμούς σχετικά με τις υποτιθέμενες αυξήσεις, χωρίς να λέει σε ποια βάση υπολογίζονται οι υποτιθέμενες αυξήσεις και χωρίς να ενημερώνει πως πρόκειται για 2,5ετή Σύμβαση.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που προσπαθεί να παρουσιάσει η ηγεσία της Ομοσπονδίας. Για αυτό, καλύτερα κάποιος να τους βάλει στη θέση τους.

Η ΣΣΕ που υπέγραψε η Ομοσπονδία το 2009 προέβλεπε:

«από 1.1.2009 - 31.12.2009

α) ΤΕΧΝΙΤΕΣ 61,93 €

β) ΒΟΗΘΟΙ ΤΕΧΝΙΤΩΝ & ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ 55,36 €

γ) ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ 52,35 € (σ.σ μικτά)

Τα παραπάνω κατώτατα ημερομίσθια ισχύουν για εργασία και αμοιβή πέντε (5) ημερών την εβδομάδα.»

Να θυμίσουμε εδώ ότι η Ομοσπονδία διεκδικούσε για τώρα:

«Την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ) στον κλάδο με ουσιαστικές αυξήσεις στα μεροκάματα, βελτίωση των όρων δουλειάς και ασφάλισης.

Κατώτερο μεροκάματο: εργάτη 50 € - βοηθού 53 € - τεχνίτη 56 €, (σ.σ μικτά) ως βάση υπολογισμού για τη διαμόρφωση του μεροκάματου (τριετίες, προσαυξήσεις).»

Η Ομοσπονδία διεκδικούσε η ίδια μειώσεις στα μεροκάματα και τις βάφτιζε αυξήσεις.

 Η πρόσφατη ΣΣΕ προβλέπει:

• Αύξηση 18,3% στο κατώτερο ημερομίσθιο του εργάτη.
• Αύξηση 28,4% στο κατώτερο ημερομίσθιο του βοηθού και ειδικευμένου εργάτη.
• Αύξηση 38,5% στο κατώτερο ημερομίσθιο του τεχνίτη.

Οι «αυξήσεις» αυτές δίνονται με βάση το βασικό μεροκάματο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) το οποίο είναι 29,62 μικτά. Η αύξηση που υπέγραψε η Ομοσπονδία είναι 5 ευρώ σκάρτα και το εργατικό μεροκάματο δεν φτάνει τα 35 ευρώ μικτά, από τα 52,35 που προέβλεπε η προηγούμενη ΣΣΕ. Πρόκειται για μείωση 35%!!! Η ίδια περίπου μείωση αντιστοιχεί και στα άλλα μεροκάματα. Για αυτές τις «αυξήσεις» πανηγυρίζουν η Ομοσπονδία, η ηγεσία της και η ηγεσία του ΠΑΜΕ.

Σε μια περίοδο όπου η ακρίβεια και η φορομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης κατασπαράσσουν το εργατικό εισόδημα και καθιστούν αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε την πάλη για πραγματικές αυξήσεις στα μεροκάματα και την υπογραφή ΣΣΕ με πραγματικές και γενναίες αυξήσεις, η ηγεσία του Κλάδου πανηγυρίζει για τις μειώσεις που υπέγραψε. Είναι όντως για τα πανηγύρια.

Με την αύξηση της οικοδομικής και κατασκευαστικής δραστηριότητας από το 2020 μέχρι και τώρα, και λόγω της έλλειψης τεχνιτών αυτήν την περίοδο, τα μεροκάματα στην πράξη διαμορφώθηκαν στην αγορά στα 65-70 ευρώ για τους τεχνίτες, 55-60 για τους βοηθούς και 45-50 περίπου για τους εργάτες.

Το συμφέρον των οικοδόμων δεν είναι να παλέψουν για την εφαρμογή της παρούσας ΣΣΕ, όπως καλεί η Ομοσπονδία, αλλά το αντίθετο: να οργανώσουν τις δυνάμεις τους πανελλαδικά σε ενιαίο μέτωπο, να αλλάξουν τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, να ταρακουνήσουν τους κατασκευαστές και τους γραφειοκράτες υποταγμένους ρεφορμιστές, να καταγγείλουν την ΣΣΕ και να υπογράψουν νέα με πραγματικές αυξήσεις στο μεροκάματο και το ένσημο, με 7ωρο-35ωρο-5μερο και με μονοετή διάρκεια.

Δημήτρης Κάβουρας

6.5.2022

Προσθέτουμε τους παρακάτω πίνακες από τους οποίους φαίνεται ξεκαθάρα ότι η Ομοσπονδία υπέγραψε μειώσεις και όχι αυξήσεις.

Πρώτα ο πίνακας με βάση τη σύμβαση που υπέγραψε η Ομοσπονδία και κατόπιν ο πίνακας με αυτά που ίσχυαν με βάση της σύμβαση του 2009.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΤΗΣ ΑΠΟ 2009 Σ.Σ.Ε. ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΤΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ ΚΛΑΔΩΝ Από 1.1.2009 - 31.12.2009

Επιπλέον χορηγούνται επιδόματα επί του βασικού ημερομισθίου:

α) 5% στους εργατοτεχνίτες που έχουν αποφοιτήσει από Γυμνάσιο.

β) 7% στους εργατοτεχνίτες που έχουν αποφοιτήσει από Λύκειο.

γ) 10% στους εργατοτεχνίτες που έχουν αποφοιτήσει από επαγγελματική εκπαίδευση, επιμορφωτικά προγράμματα και προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης του ΟΑΕΔ, ή εργοληπτικών ή εργατικών οργανώσεων υπό την επίβλεψη του ΟΑΕΔ διάρκειας 120 ωρών τουλάχιστον.

δ) 15% στους εργαζόμενους που απασχολούνται σε σκαλωσιές (κτιρίων, καμινάδων κλπ.) ύψους άνω των 30 μέτρων.

ε) 10% στους εργαζόμενους που απασχολούνται σε υπόγεια τεχνικά έργα (σήραγγες, στοές κλπ.), και

στ) 5% στους Οικοδόμους και εργαζόμενους σε έργα ή τμήματα έργων που κατασκευάζονται στη θάλασσα, περιβάλλονται από θάλασσα, η δε πρόσβαση σε αυτά γίνεται αποκλειστικά με πλωτά μέσα.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!

Η σημαία της ειρήνης είναι κόκκινη

Η φετινή απεργιακή κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιείται στη σκιά της πολεμικής αναμέτρησης στην Ουκρανία. Μια πολεμική αναμέτρηση που προκάλεσαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για την εξελισσόμενη καταστροφή της Ουκρανίας. Στήριξαν το φασιστικό πραξικόπημα του 2014, χάιδεψαν τις ακροδεξιές ομάδες του Μαϊντάν κι έκαναν πως δεν έβλεπαν τη δράση των φασιστικών ταγμάτων στην Ανατολική Ουκρανία. Ρισκάρισαν το μέλλον και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, χρησιμοποιώντας την σαν πιόνι στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Παραπέρα, με τις οικονομικές κυρώσεις, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους βυθίζουν ακόμα περισσότερο την περιοχή στον πόλεμο, εξυπηρετώντας έναν κρίσιμο στόχο των Αμερικάνων που είναι να αποκόψουν τη Ρωσία από την ευρωπαϊκή αγορά, εξέλιξη που την πληρώνει ήδη η εργατική τάξη με την αύξηση των τιμών.

Ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη διαψεύδει –για μια ακόμα φορά– τις θεωρίες για τη δυνατότητα μιας διαρκούς και μόνιμης ειρήνης στον καπιταλισμό. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται ότι η κανονικότητα στον καπιταλισμό είναι οι ανταγωνισμοί, οι συγκρούσεις και οι πολεμικές αναμετρήσεις.

Ζήτημα πρώτης γραμμής για το εργατικό κίνημα είναι σήμερα η πάλη ενάντια στην πολεμική προσπάθεια των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και στην εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτήν.

• Καμιά εμπλοκή στον πόλεμο. Καμιά αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία. Καμιά χρήση του εδάφους της χώρας για τις επιθετικές ενέργειες του ΝΑΤΟ και των αμερικανών ιμπεριαλιστών.
• Έξοδος της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ. Διάλυση του ΝΑΤΟ. Να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις.
• Λεφτά για τη δημόσια υγεία-παιδεία-κοινωνική ασφάλιση και όχι για εξοπλισμούς. Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές.
• Εγρήγορση της εργατικής τάξης. Καταγγελία κάθε ενέργειας του κράτους ή και ιδιωτών να εμπλακούν στον πόλεμο της Ουκρανίας.
• Όχι στις οικονομικές κυρώσεις που παρατείνουν τον πόλεμο και βυθίζουν την εργατική τάξη στη φτώχεια.
• Τα εργατικά συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της άρνησης αποστολής πολεμικού υλικού και προσωπικού στην Ουκρανία.

Θέσεις για την 6η Συνδιάσκεψη της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Η 6η Συνδιάσκεψη της κομμουνιστικής οργάνωσης ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο. Η Π.Ε. δίνει σήμερα στη δημοσιότητα τις Θέσεις για τη Συνδιάσκεψη.

Ο σύνδεσμος για να κατεβάσετε τις Θέσεις σε μορφή pdf είναι:

THESEIS6thSYNDIASKEPSI.pdf (anasyntaxi.gr)

Η Π.Ε. δέχεται γραπτά κείμενα διαλόγου για δημοσίευση στη διεύθυνση:

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

19.4.2022

Η Π.Ε. της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ