Η ειρήνη έχει σημαία...

και είναι κόκκινη!

Η ειρήνη που βασίζεται στη βία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση είναι μια άδικη ειρήνη και γι’ αυτό είναι πρόσκαιρη. Διαρκή ειρήνη μπορεί να επιβάλει μόνο η εργατική τάξη ανατρέποντας την τάξη των εκμεταλλευτών. Σε μια τέτοια ειρήνη θα φτάσει η ανθρωπότητα δίνοντας σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Ο δρόμος για τη διαρκή ειρήνη περνάει μέσα από πολλούς δίκαιους πολέμους.

Καμιά εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών από την εργατική τάξη,

για να σταματήσουν οι πόλεμοι

[Χάρκοβο. Φωτ.: Marienko Andrew / AP/TASS. Το πρόσωπο του πολέμου είναι φρικτό. Στον πόλεμο δεν θα πολεμήσουν οι κεφαλαιοκράτες, αλλά τα παιδιά της εργατικής τάξης]

Ναι, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας ακόμα άδικος πόλεμος, ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Το περιέγραψε άλλωστε η ρωσική ηγεσία λέγοντας ότι: «η Δύση θέλει να βγάλει από τη μέση έναν ανταγωνιστή της!». Αυτό ακριβώς καθορίζει τον χαρακτήρα του πολέμου. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι μια ιμπεριαλιστική εισβολή. Αυτό που την προκάλεσε είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ για την περικύκλωση και την παράδοση της Ρωσίας στα αμερικανικά μονοπώλια. Οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές παραβίασαν συστηματικά κάθε δέσμευση για μη επέκταση του ΝΑΤΟ στα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας. Έχουν πλέον εγκαταστήσει βάσεις και στρατεύματα στα περισσότερα από αυτά τα κράτη. Η Ουκρανία είναι ο τελευταίος και πιο κρίσιμος κρίκος αυτής της περικύκλωσης. Ακόμα και η απόσυρση των αμερικανών ιμπεριαλιστών από τα μέτωπα της Μ. Ανατολής (Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν) έγινε με σκοπό, όπως αναφέρουν οι δικές τους στρατιωτικές εκθέσεις, να μεταφερθούν δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη, για την περικύκλωση της Ρωσίας, και στον Ειρηνικό, για την περικύκλωση της Κίνας. Ευθύνη φέρουν και οι διεφθαρμένες και δυτικόφιλες κυβερνήσεις της Ουκρανίας, που εγκατέστησαν οι δυτικές δυνάμεις στην Ουκρανία με πραξικόπημα το 2014, και οι οποίες δεν εφάρμοσαν ποτέ τις συμφωνίες του Μινσκ για αναγνώριση της αυτονομίας των ρωσόφωνων περιοχών, καταπιέζουν συστηματικά τους ρωσόφωνους πληθυσμούς, και έγιναν τα τσιράκια των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για να εξασφαλίσουν τη δική τους κυριαρχία.

Οι ρώσοι ιμπεριαλιστές απάντησαν με τον τρόπο που γνωρίζουν οι ιμπεριαλιστές, χρησιμοποιώντας όλα τα γνωστά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι μαέστροι του είδους, οι αμερικανοί. Εισβολή σε μια πιο αδύναμη χώρα με τα επιχειρήματα ότι αποτελεί απειλή για τη διεθνή ασφάλεια, δίνει καταφύγιο σε τρομοκράτες, καταπιέζει μειονότητες, είναι αντιδημοκρατική, κτλ. Με τα ίδια επιχειρήματα, οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές εισέβαλαν και διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, ματοκύλισαν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία. Είναι το λιγότερο υποκριτικό οι διάφοροι λακέδες των αμερικανών –ανάμεσά τους οι Έλληνες αστοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι– να καταγγέλλουν με ψεύτικη οργή τον Πούτιν και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, όταν όλα αυτά τα χρόνια δικαιολογούσαν τις αμερικανικές επεμβάσεις. Από την άλλη, βλέπουμε την πραγματική διαφορά ισχύος ανάμεσα στους δύο ιμπεριαλισμούς: η αμερικανική και ευρωπαϊκή αστική τάξη μπορεί να επιβάλει επώδυνες κυρώσεις στη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία (από τον αποκλεισμό των ρωσικών τραπεζών από τα διατραπεζικά δίκτυα μέχρι τον αποκλεισμό των ρωσικών ποδοσφαιρικών ομάδων από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα). Όταν όμως οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές έκαναν τις δικές τους εισβολές και τα δικά τους εγκλήματα εναντίον άλλων λαών, η «διεθνής κοινότητα» απλώς παρακολουθούσε.

Νικητές αυτού του πολέμου μπορεί να είναι οι ρώσοι ιμπεριαλιστές, αν καταφέρουν σύντομα να εγκαταστήσουν μια κυβέρνηση της αρεσκείας τους στο Κίεβο. Ήδη, όμως, ακόμα μεγαλύτεροι νικητές είναι οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές. Έχουν καταφέρει να σύρουν όλο τον πλανήτη πίσω από το άρμα τους, ξαναζωντανέψαν το «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ, έχουν προκαλέσει μεγάλη φθορά στη Ρωσία, γίνονται οι εφοδιαστές της Ευρώπης του δικού τους, ακριβότερου φυσικού αερίου, έχουν αποκόψει τη Γερμανία από τον εναγκαλισμό της με τη Ρωσία. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας είναι από μόνος του από τις πιο δυσάρεστες συνέπειες αυτού του πολέμου, καθώς φέρνει πιο κοντά την ώρα μιας γενικευμένης σύρραξης ανάμεσα σε μεγάλες δυνάμεις.

Οι ηττημένοι του πολέμου είναι οι εργατικές τάξεις της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά και της Ευρώπης και της Αμερικής. Οι κυρίαρχες τάξεις θα αξιοποιήσουν τον πόλεμο για να επιβάλλουν στην εργατική τάξη μεγαλύτερη συμμόρφωση στις επιταγές του κεφαλαίου και ανοχή στην ένταση της εκμετάλλευσης. Θα χύσουν ακόμα πιο πλατιά το δηλητήριο του εθνικισμού και θα προετοιμάσουν τους λαούς για να γίνουν κρέας για τα κανόνια. Την ίδια ώρα που ζάπλουτοι καπιταλιστές πλουτίζουν ακόμα περισσότερο από την αύξηση των τιμών στην ενέργεια, στις πρώτες ύλες και στα τρόφιμα (ας μη ξεχνάμε ότι η Ουκρανία είναι ο σιτοβολώνας της Ευρώπης), οι λαοί, πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, θα κληθούν με τα όπλα στο χέρι και με το αίμα τους να υπερασπίσουν τα πλούτη αυτών των παρασίτων στο όνομα της πατρίδας.

Αυτό είναι το μόνο μέλλον που μπορεί να προσφέρει ο καπιταλισμός στην εργατική τάξη και στους λαούς του κόσμου. Εκμετάλλευση, φτώχεια, εξαθλίωση, πόλεμο.

Οι πόλεμοι δεν είναι η απόκλιση στον καπιταλισμό, όπως δεν είναι απόκλιση οι οικονομικές κρίσεις. Είναι απαραίτητα στοιχεία της ύπαρξης του καπιταλισμού, αποτέλεσμα των νόμων κίνησής του. Ο ανταγωνισμός, οι συνεχείς αλλαγές συσχετισμών, οι κρίσεις για να καταστραφεί το μη κερδοφόρο κεφάλαιο, οι πόλεμοι για να επιταχυνθεί αυτή η καταστροφή και για να επιτευχθεί αυτή σε βάρος των αντίπαλων κεφαλαίων είναι η κανονικότητα του καπιταλισμού, η οποία αποκτά τρομακτικά χαρακτηριστικά στο τελευταίο στάδιο του, στο στάδιο του ιμπεριαλισμού.

Είναι απέναντι σ’ αυτήν τη γενικευμένη σαπίλα του καπιταλισμού που πρέπει να πολεμήσει η εργατική τάξη. Αυτός είναι ο μόνος πόλεμος που αρμόζει στα ταξικά της συμφέροντα και την ιστορική της αποστολή: ο ταξικός πόλεμος για την ανατροπή του καπιταλισμού, ο εμφύλιος πόλεμος ενάντια στην αστική τάξη της πατρίδας.

Το πρώτο δικό μας καθήκον είναι να εμποδιστεί κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η μόνη πολιτική που μπορεί να σώσει τον λαό και από την φτώχεια και από την εμπλοκή σε πόλεμο είναι η πολιτική της εργατικής τάξης: ο εχθρός είναι στην πατρίδα μας, είναι το κεφάλαιο, είναι οι κυβερνήσεις που το προστατεύουν. Ενάντια σ’ αυτούς πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο.

• Καμιά εμπλοκή στον πόλεμο. Καμιά αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία. Καμιά χρήση του εδάφους της χώρας για τις επιθετικές ενέργειες του ΝΑΤΟ και των αμερικανών ιμπεριαλιστών.
• Έξοδος της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ. Διάλυση του ΝΑΤΟ. Να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις.
• Λεφτά για τη δημόσια υγεία-παιδεία-κοινωνική ασφάλιση και όχι για εξοπλισμούς. Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές.
• Εγρήγορση της εργατικής τάξης. Καταγγελία κάθε ενέργειας του κράτους ή και ιδιωτών να εμπλακούν στον πόλεμο της Ουκρανίας.
• Τα εργατικά συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της άρνησης αποστολής πολεμικού υλικού και προσωπικού στην Ουκρανία.

28.2.2022

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Για τις εξελίξεις στην Ουκρανία

Οι ανταγωνισμοί μεταξύ μεμονωμένων καπιταλιστών και κρατών είναι διαρκείς στον καπιταλισμό τόσο σε περιόδους ανάπτυξης, όσο και σε περιόδους κρίσης.  Σε περίοδο κρίσης, όμως, ο ανταγωνισμός γίνεται οξύτερος, η διαπάλη για πρώτες ύλες, αγορές και σφαίρες επιρροής εντείνεται και οι πολεμικές αναμετρήσεις μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη.  Τα σύνορα, οι εμπορικές συμφωνίες και οι διεθνείς συνθήκες που αποκρυσταλλώνουν τους συσχετισμούς δύναμης της προηγούμενης περιόδου, πρέπει να αναπροσαρμοστούν με βάση τους νέους συσχετισμούς.  Η εξέλιξη στην Ουκρανία έχει τη ρίζα της στη διεθνή καπιταλιστική κρίση, η οποία υποτροπίασε λόγω της πανδημίας.

Το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια.  Αυτό ισχύει απόλυτα στις μέρες μας.  Τα ΜΜΕ παίζουν κεντρικό ρόλο στην υποστήριξη της πολιτικής του κράτους τους, με στόχο να πειστούν οι καταπιεζόμενες τάξεις για το «δίκαιο του αγώνα».  Από όσα μεταδίδουν ή δεν μεταδίδουν τα ΜΜΕ, μπορούν ωστόσο να βγουν κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Οι εικόνες που καταγράφονται και κυκλοφορούν δείχνουν εκρήξεις και βομβαρδισμούς στις περιοχές των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, εικόνες που όμως δεν βρίσκουν θέση στα δελτία ειδήσεων των μεγάλων δυτικών ΜΜΕ.  Αντίστοιχες εικόνες από βομβαρδισμούς σε περιοχές που ελέγχονται από το ουκρανικό κράτος δεν υπάρχουν και μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι, αν υπήρχαν, θα προβάλλονταν κατά προτεραιότητα.

Επομένως, παρά τη συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στα ρωσο-ουκρανικά σύνορα, είναι ο ουκρανικός στρατός που όλη αυτήν την περίοδο σφυροκοπά τις αυτονομημένες περιοχές, όπως άλλωστε κάνει διαρκώς από το 2014 μέχρι σήμερα με πολύ μικρά διαλείμματα.  Οι αυτόνομες περιοχές των Λαϊκών Δημοκρατιών βρίσκονται υπό συνεχή στρατιωτική πίεση και το έδαφος που ελέγχουν έχει περιοριστεί και απέχει πολύ από τα όρια των διοικητικών περιφερειών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ που απεικονίζεται στους χάρτες που προβάλλουν τα ΜΜΕ, δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση ότι το σύνολο των περιοχών αυτών βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Λ.Δ.

Παρά, δηλαδή, την απειλή εισβολής από τη Ρωσία, ο ουκρανικός στρατός μαζί με ακροδεξιές πολιτοφυλακές που δρουν στην περιοχή, συνεχίζει να επιτίθεται στους πληθυσμούς αυτών των περιοχών.

Το ουκρανικό καθεστώς χρωστάει την ύπαρξή του κυρίως στις ΗΠΑ.  Υπό αμερικάνικη κάλυψη και στήριξη έδρασαν οι νεοναζιστικές πολιτοφυλακές που ανέτρεψαν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς.  Σήμερα αποτελεί την αιχμή του δόρατος της πολιτικής των ΗΠΑ, ρισκάροντας ακόμα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Η πολιτική των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή έχει δύο κύριους στόχους.

Ο πρώτος είναι ο διαχρονικός στόχος του περιορισμού της γεωπολιτικής ισχύος του ρωσικού ιμπεριαλισμού μέσω της περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ και η Ουκρανία είναι ο τελευταίος, αλλά πλέον σημαντικός κρίκος αυτής της αλυσίδας που περιλαμβάνει τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.  Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είχε στόχο να μετατρέψει τη Μαύρη θάλασσα σε περιοχή του ΝΑΤΟ –αν η Κριμαία δεν είχε καταληφθεί από τη Ρωσία– και να θέσει υπό ΝΑΤΟικό και αμερικάνικο έλεγχο τη ροή των ενεργειακών αγωγών που συνδέουν τη Ρωσία με τη Δυτική Ευρώπη.

Ο δεύτερος στόχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι η διάρρηξη των δεσμών Ρωσίας–ΕΕ και ο έλεγχος της ενέργειας που εισάγεται από τις χώρες–μέλη.  Η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία, λόγω της ιδιαίτερης σχέσης της με τη Ρωσία βρίσκεται σε δύσκολη θέση.  Η εισαγωγή φυσικού αερίου από τη Ρωσία ήταν απολύτως απαραίτητη μια και είχε επιλεγεί σαν καύσιμο-«γέφυρα» για την πράσινη μετάβαση.  Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αντικαταστήσουν το ρωσικό φυσικό αέριο με υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) δικής τους παραγωγής.  Οι διαβεβαιώσεις Σολτς ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ δεν θα αποτελέσει ζήτημα για πολλά χρόνια ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια να κρατήσει ισορροπίες.  Πιο «απελευθερωμένος» ο Κροάτης πρόεδρος Μιλάνοβιτς, είπε αυτά που θα ήθελε να πει ο Σολτς, δηλώνοντας: «Αρκετά με την επέκταση του ΝΑΤΟ».  Η επικράτηση του ακριβότερου αμερικάνικου LNG στην ευρωπαϊκή αγορά, θα επιβαρύνει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.  Κερδισμένοι από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι –μεταξύ άλλων– και οι Έλληνες εφοπλιστές που έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα, παραγγέλνοντας αρκετά πλοία μεταφοράς LNG.

Σε αυτήν την «παρτίδα» της σκακιέρας του γεωπολιτικού ανταγωνισμού, η Ρωσία βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση και η ηγεσία της κλήθηκε να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα ηττηθεί.  Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε πορεία παρακμής, με αδύναμη οικονομία, πληθυσμό που μειώνεται και περιορισμένες συμμαχίες.  Οι επιλογές που είχε μπροστά της η Ρωσία ήταν είτε να αφήσει την Ουκρανία ανενόχλητη, ενώ θα προσχωρούσε στο ΝΑΤΟ και θα μακέλευε τους πληθυσμούς των Λ.Δ., είτε να επέμβει στρατιωτικά και να υποστεί οικονομικές κυρώσεις, χάνοντας την αγορά αερίου της Ευρώπης προς όφελος των ΗΠΑ.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι οι ΗΠΑ θα βγουν κερδισμένες στην περιοχή.  Όμως, στα μάτια των λαών του κόσμου γίνεται ακόμα πιο φανερό ότι οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές δεν είναι οι προστάτες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης των λαών.  Αντιθέτως, χρησιμοποιούν αυτές της έννοιες ως σημαίες ευκαιρίας για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσω της υπονόμευσης της κυριαρχίας των αντίπαλων δυνάμεων.  Έτσι, οι Κοσοβάροι της Γιουγκοσλαβίας ή οι Κούρδοι του Ιράκ έχουν δικαιώματα που πρέπει να προστατευτούν.  Οι Κούρδοι της Τουρκίας ή οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας δεν έχουν ανάλογα δικαιώματα.  Όταν ακούμε να μιλάνε οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους για δημοκρατία και δικαιώματα πρέπει να είναι πλέον ξεκάθαρο: μιλάνε για την ενίσχυση των συμφερόντων και των «δικαιωμάτων» των δικών τους μονοπωλίων έναντι των μονοπωλίων άλλων χωρών.

Οι λαοί των ΛΔ διεκδικούν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση, καθώς κινδυνεύουν με αφανισμό σε περίπτωση ελέγχου των περιοχών τους από το ουκρανικό κράτος.  Διεκδικούν το δικαίωμά τους να ανεξαρτητοποιηθούν από την Ουκρανία ή να ενωθούν με τη Ρωσική Ομοσπονδία.  Ο μοναδικός τρόπος να κατακτήσουν την αυτοδιάθεσή τους είναι να τεθούν υπό την προστασία της Ρωσίας.

Η πιθανότητα να ξεσπάσει μια ακόμα πολεμική αναμέτρηση στο ευρωπαϊκό έδαφος και το ενδεχόμενο αυτή να πυροδοτήσει μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση δείχνει ότι ο σημερινός καπιταλισμός, στο ώριμο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, δεν έχει τίποτα το προοδευτικό να προσφέρει στην ανθρωπότητα. Με το σάπισμά του παρασύρει όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα στον όλεθρο.

Η σαπίλα του ιμπεριαλισμού φαίνεται και από τα πρόσωπα που εκπροσωπούν τις μεγάλες δυνάμεις.  Στις ΗΠΑ φαίνεται πολύ πιθανό ενδεχόμενο να επιστρέψει ως πρόεδρος ένα γελοίο υποκείμενο όπως ο Τραμπ.  Ακόμα χειρότερα, οι Δημοκρατικοί έχουν ξεμείνει από επιλογές και απογοητευμένοι από την ανικανότητα του Μπάιντεν, σκέφτονται να δοκιμάσουν άλλη μια φορά την τύχη τους με τη σιχαμερή Χίλαρι.  Στη Ρωσία ηγείται ένα δεξιός αντικομμουνιστής πολιτικός που σταδιοδρόμησε στο σοβιετικό σύστημα, αλλά το ρητορικό του ρεπερτόριο περιλαμβάνει πατριωτικές εξάρσεις, παπαδίστικες ανοησίες του περασμένου αιώνα (που τον έχουν κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή στην ελληνική άκρα δεξιά) και αντικομμουνιστικές κορώνες, τις οποίες χρησιμοποίησε και στο προχθεσινό του διάγγελμα.

Η διεθνής καπιταλιστική κρίση, που ξέσπασε το 2007 και οι αναταράξεις της συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους: είτε με τον τρόπο των καπιταλιστών, δηλαδή με μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή κεφαλαίου που μπορεί να συμβεί μόνο με πόλεμο είτε με τον τρόπο της εργατικής τάξης, δηλαδή με την ανατροπή του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος και την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, του μοναδικού δρόμου που οδηγεί στον σοσιαλισμό–κομμουνισμό.

Στη συγκεκριμένη μάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία, παίρνουμε θέση ενάντια στη δική μας αστική τάξη και στο μπλοκ δυνάμεων στο οποίο συμμετέχει.

-Καμία εμπλοκή.  Να κλείσουν οι Νατοϊκές βάσεις.  Ούτε σπιθαμή ελληνικού εδάφους, θαλάσσιου και εναέριου χώρου για τα σχέδια του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών.  Κανένας Έλληνας στρατιώτης να μη συμμετάσχει στα σχέδια των Αμερικανών.  Έξοδος από το ΝΑΤΟ και διάλυσή του.

-Ανατροπή της φιλοπολεμικής και εθνικιστικής πολιτικής της κυβέρνησης.  Χρήματα για τις ανάγκες του λαού και όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς και πολεμικές επιχειρήσεις.

-Δεν θα σκοτωθούμε για τα αφεντικά μας.  Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο οι εργάτες έχουμε τον ίδιο εχθρό: τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους.

26o Συνέδριο Ομοσπονδίας Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας:

κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε φέτος και χειρότερα

Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου της Ομοσπονδίας:

«Ολοκληρώθηκαν χθες, Κυριακή 30 Γενάρη, οι εργασίες του 26ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων & Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας, με την εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου, Ελεγκτικής Επιτροπής, Γενικού Συμβουλίου και αντιπροσώπων για το Συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Στις εκλογές, που έγιναν για την ανάδειξη των νέων οργάνων, τα αποτελέσματα έχουν ως εξής:

Ο «Πανοικοδομικός Ενωτικός Δημοκρατικός Συνδυασμός (ΠΕΔΣ)», που στηρίζεται από τις ταξικές δυνάμεις, πήρε 137 ψήφους καταλαμβάνοντας όλες τις έδρες για το Διοικητικό Συμβούλιο (31 από 28 προηγούμενα), για την Ελεγκτική επιτροπή 5 έδρες όσες και προηγούμενα και για το Γενικό Συμβούλιο τις 26 έδρες (24 προηγούμενα).

Για την εκλογή αντιπροσώπων στο συνέδριο της ΓΣΕΕ ο «Πανοικοδομικός Ενωτικός Δημοκρατικός Συνδυασμός (ΠΕΔΣ)» πήρε 117 ψήφους εκλέγοντας 13 αντιπροσώπους, όσους και προηγούμενα.

Ο συνδυασμός «Συνδικαλιστική Ενότητα Οικοδόμων», που στηρίζεται από την ΠΑΣΚΕ, δε συγκρότησε ψηφοδέλτιο για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες και έχασε τις 3 έδρες που είχε στο Διοικητικό Συμβούλιο και τις 2 έδρες στο Γενικό Συμβούλιο.»

Οι 137 αντιπρόσωποι αντιπροσωπεύουν περίπου 13.500 ψηφίσαντες. Δεν είναι βέβαια λίγοι. Υπολείπονται όμως κατά πολύ από τον αριθμό των οικοδόμων και των άλλων εργαζομένων στις κατασκευές, ξυλουργοί, μαρμαράδες, γυψοσανιδάδες, κ.α.  Υπολείπονται επίσης κατά πολύ από το προηγούμενο Συνέδριο και ακόμα περισσότερο από παλιότερες εποχές, στη 10ετία του 2000, όπου οι αντιπρόσωποι έφταναν και ξεπερνούσαν τους 550 και εκπροσωπούσαν 55.000 ψηφίσαντες.

Στο προηγούμενο Συνέδριο, το 25ο, ο ΠΕΔΣ πήρε 154 ψήφους, και η «Συνδικαλιστική Ενότητα Οικοδόμων», που στηρίζονταν από την ΠΑΣΚΕ, πήρε 15 ψήφους.

Το 26ο Συνέδριο πέρασε στα μουγκά: ούτε η Ομοσπονδία ούτε το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας εξέδωσαν έστω μία ανακοίνωση, δεν κρέμασαν ένα πανό, δεν έγραψαν ένα σύνθημα. Απολύτως τίποτα! Ήξεραν πως επρόκειτο για το χειρότερο Συνέδριο και δεν ήθελαν, όπως φαίνεται, να το διατυμπανίσουν.

Αποτυχία της κυβέρνησης, χρεοκοπία του μνημονιακού καθεστώτος, ταλαιπωρία για το λαό

Η αντιμετώπιση της πρόσφατης κακοκαιρίας από τον κρατικό μηχανισμό και την κυβέρνηση που είναι υπεύθυνη για αυτόν, στέφθηκε από αποτυχία. Είναι ανεύθυνοι αυτοί που μια μέρα πριν από την χιονόπτωση αποφασίζουν πως θα λειτουργήσει ο κρατικός μηχανισμός. Είναι σαφώς επικίνδυνοι αυτοί που δεν έχουν μεριμνήσει να υπάρχουν εκχιονιστικά και αλατιέρες στην Αττική, που στις 11.00 το πρωί αποφασίζουν να απαγορεύσουν την κυκλοφορία βαρέων οχημάτων, όταν η διανομή ξεκινάει τουλάχιστον 5 ώρες πριν και άρα είναι ήδη στους δρόμους, και αφήνουν τους κατοίκους της πρωτεύουσας εκτεθειμένους στα τερτίπια του καιρού. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι της πρωτεύουσας ήταν αδιάβατοι και επικίνδυνοι, γιατί δεν καθαρίστηκαν έγκαιρα, σαν αποτέλεσμα της αποψίλωσης των κρατικών υπηρεσιών και των Δήμων από εκχιονιστικά, αλατιέρες και βασικά εργαζόμενους. Έκλεισε η Μεσογείων στην οποία υπάρχουν 4 μεγάλα Νοσοκομεία!

Για την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις τους αυτά είναι περιττά έξοδα, επειδή εντάσσονται στις κοινωνικές δαπάνες. Για τον εργαζόμενο λαό είναι μια ακόμα υποβάθμιση της ζωής του στις πόλεις. 

Πέρα όμως από την ανικανότητα της κυβέρνησης και του αστικού κρατικού μηχανισμού, ο χιονιάς ανέδειξε και την πλήρη χρεοκοπία του αστικού καθεστώτος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τη μνημονιακή λαίλαπα. Γιατί μπορεί τα μνημόνια να τσάκισαν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όμως άφησαν άθικτα τα προνόμια της αστικής τάξης. Έτσι –μεταξύ άλλων– βγήκαν αλώβητα και τα προνόμια των κατασκευαστικών εταιρειών που ελέγχουν τα διόδια. Μεταξύ αυτών των προνομίων είναι και η απαίτηση αποζημίωσης από το δημόσιο, όταν οι δρόμοι δεν έχουν την αναμενόμενη κίνηση και οι μεγαλοεργολάβοι δεν έχουν τα απαιτούμενα έσοδα από την οργανωμένη ληστεία των διοδίων. Έτσι, το χρεοκοπημένο κράτος που κόβει συντάξεις και παροχές, πληρώνει εκατοντάδες εκατομμύρια στις εταιρείες που ελέγχουν τους εθνικούς δρόμους.

Μεταξύ αυτών και η Αττική Οδός, στην οποία βασικός μέτοχος –όπως και σχεδόν σε όλες τις εταιρείες που ελέγχουν τους εθνικούς δρόμους– είναι η –γνωστή και μη εξαιρετέα– εταιρεία ΑΚΤΩΡ. Ο εγκλωβισμός 4.000 αυτοκινήτων στην Αττική Οδό, απλά αποδεικνύει ότι το μόνο με το οποίο ασχολούνται οι συγκεκριμένες εταιρείες είναι η είσπραξη ζεστού χρήματος είτε από τους διερχόμενους οδηγούς είτε από κρατικές ενισχύσεις και είναι πλήρως αδιάφορες για την ασφάλεια και τη ζωή των διερχόμενων οδηγών.

Το να πεταχτούν όλες αυτές οι παρασιτικές εταιρείες έξω από τους εθνικούς δρόμους και να αποδοθούν αυτοί στο δημόσιο, είναι η μοναδική λύση που μπορεί να εξοικονομήσει πόρους που καταλήγουν στις τσέπες των μεγαλο-εργολάβων, αλλά και να σώσει ζωές που κινδυνεύουν όσο το σημερινό απαράδεκτο καθεστώς συνεχίζεται.

Τώρα είναι η ώρα η Αριστερά να ρίξει το σύνθημα της κρατικοποίησης-εθνικοποίησης της Αττικής Οδού και των άλλων δρόμων που εκμεταλλεύονται ιδιώτες καπιταλιστές, χωρίς αποζημίωση και με κατάργηση των διοδίων. Παράλληλα να κάνει προπαγανδιστική και ιδεολογική καμπάνια με το σύνθημα «ο ιδιωτικός τομέας-η ιδιωτική πρωτοβουλία απέτυχε!» κοιτάξτε την Αττική Οδό, την εθνική οδό, τα τραίνα! Οι μαζικές αγωγές που θα καταθέσουν οι οδηγοί που εγκλωβίστηκαν σε αυτούς τους δρόμους, αποποιούμενοι το δόλωμα των 2.000 ευρώ του Μητσοτάκη,  θα αποτελέσουν την πιστοποίηση της αναγκαιότητας κρατικοποίησης των δρόμων και των άλλων μέσω μαζικής μεταφοράς και τη λειτουργία τους με δημόσιο και εργατικό έλεγχο.

31.1.2022

Άρθρο γνώμης

2 χρόνια κυβέρνηση ΝΔ: η αρχή της εποχής Μητσοτάκη

Ο δυστυχής Μανώλης Κοττάκης (διευθυντής της εφημερίδας Εστία και συντάκτης της φασιστοφυλλάδας με τον παραπλανητικό τίτλο Δημοκρατία) αποκαλύπτει κάθε εξάμηνο το «μυστικό σχέδιο του Μαξίμου για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες» και παρά τη διάψευσή του από την πραγματικότητα συνεχίζει με αξιοθαύμαστη επιμονή.

Ο χρόνος των εκλογών

Ο Κοττάκης πιθανότατα θα παραμείνει δυστυχής και διαψευδόμενος, καθώς η κυβέρνηση θα έκανε σοβαρό λάθος προσφεύγοντας σε πρόωρες εκλογές, ενώ έχει πολύ καλούς λόγους για να εξαντλήσει την τετραετία.

Ένας πρώτος λόγος είναι ότι ο σταθερός εκλογικός κύκλος δείχνει πολιτική σταθερότητα και είναι πλέον μια ώριμη επιδίωξη της αστικής τάξης μετά τη συντριβή του αντιμνημονιακού κινήματος και τη σταθεροποίηση του καθεστώτος. Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ έχει την ευκαιρία να γίνει η πρώτη κυβέρνηση στην ελληνική ιστορία που εξαντλεί την πρώτη 4ετία της, κάτι που μέχρι σήμερα έχει συμβεί μόνο από κυβερνήσεις που είχαν επανεκλεγεί και οδεύανε σε εκλογική ήττα (ΝΔ 1977-81, ΠΑΣΟΚ 1985-89, ΠΑΣΟΚ 2000-2004).

Ο βασικός λόγος όμως, είναι το κολοσσιαίο πολιτικό πλεονέκτημα που απολαμβάνει η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνησή της. Πάνω σε αυτό το πλεονέκτημα χτίστηκε η εδραιωμένη –ήδη από το 2016– πολιτική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και αυτό πολύ δύσκολα μπορεί να διαταραχτεί. Θεωρείται από τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης Μητσοτάκη ότι μια υποτροπή της κρίσης ή το τέλος της πολιτικής της νομισματικής χαλάρωσης και ο τερματισμός της δημοσιονομικής χαλάρωσης στην ΕΕ θα οδηγήσει σε ένα νέο γύρο λιτότητας που θα φθείρει την κυβέρνηση. Ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη θα πλήξει ακόμα περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε ένα πρόγραμμα βασισμένο στη νομισματική και τη δημοσιονομική χαλάρωση. Η επιστροφή της λιτότητας θα τον αφήσει χωρίς προγραμματική πρόταση. Εκτός βέβαια από την επιλογή να «συγκρουστεί με τις πολιτικές λιτότητας της ΕΕ», φράση που μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να ειπωθεί πλέον από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ βρίσκεται δηλαδή, σε μια win–win κατάσταση: διαχειρίζεται σαν κυβέρνηση τις παροχές της δημοσιονομικής χαλάρωσης και σε περίπτωση που επανέλθει η σφιχτή δημοσιονομική πολιτική ο κύριος πολιτικός της αντίπαλος μένει χωρίς πρόταση. Επομένως, παρά τη δυσαρέσκεια και τα προβλήματα, δεν έχει λόγο να βιάζεται να προσφύγει στις κάλπες.

Το βασικό πολιτικό πλεονέκτημα της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Δεν υπάρχει άλλη πολιτική πρόταση. Αυτή η απλή φράση συμπυκνώνει το πολιτικό πλεονέκτημα της Νέας Δημοκρατίας κι εξηγεί την πολιτική της ηγεμονία. Το ότι αυτή η πολιτική ηγεμονία χρονολογείται από το 2016, μπορεί να μας εξηγήσει και πώς προέκυψε: Μέσα από τη διάψευση της εναλλακτικής πρότασης που εκπροσωπήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του.

Η διάψευση αυτή έβαλε τέλος στην πολιτική σύγκρουση που πυροδοτήθηκε από τη χρεοκοπία της χώρας και τη μνημονιακή προσαρμογή. Στη σύγκρουση αυτή η Δεξιά (με την ευρεία έννοια) υποστήριξε ότι δεν υπήρχε άλλη λύση πέρα από τη βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στον όρο «μνημόνιο». Και η Αριστερά –στη συντριπτική της πλειοψηφία– υποστήριξε ότι υπήρχε δυνατότητα άλλης φιλολαϊκής πολιτικής παρά την κρίση και την χρεοκοπία. Η σύγκρουση αυτή έληξε με θρίαμβο της Δεξιάς και συντριπτική ήττα της Αριστεράς τόσο στην «κυβερνητική» εκδοχή που εκπροσώπησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στις κινηματίστικες εκφράσεις της ίδιας αντίληψης, όπως ότι «το κίνημα μπορεί να ανατρέψει τα μνημόνια», που είναι στην ουσία άλλες εκδοχές της ίδιας θέσης, ότι δηλαδή είναι δυνατόν να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εν μέσω κρίσης και κρατικής χρεοκοπίας.

Μια χώρα που βρίσκεται στη θέση της Ελλάδας, δηλαδή είναι μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ευρωζώνης, του ΔΝΤ και όλων των συναφών θεσμών έχει συγκεκριμένα όρια στην πολιτική της: δεν μπορεί να διαγράφει δημόσιο χρέος, αλλά πρέπει να το αποπληρώνει, το κράτος της έχει συγκεκριμένα πεδία που μπορεί να παρεμβαίνει και σε συνθήκες κρίσης και ύφεσης πρέπει να ακολουθεί τη γενική πολιτική κατεύθυνση της λιτότητας και της απελευθέρωσης των αγορών και θα πρέπει να ξεχάσει τις αναδιανεμητικές πολιτικές και άλλες σοσιαλδημοκρατικές φαντασιώσεις.

Για τις πολιτικές δυνάμεις και τις απόψεις που δεν αμφισβητούν την κυριαρχία της αστικής τάξης και τη θέση της χώρας στο διεθνές status quo υπάρχει ένα μόνο πρόγραμμα: Το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτό έχει γίνει πλέον πλατιά κατανοητό, μεταξύ άλλων και από τον βασικό όγκο του εκλογικού σώματος που είναι η εργατική τάξη. Πού οδηγεί αυτή η κατανόηση; Ποια πολιτική στάση ευνοείται από αυτό το προχώρημα της συνείδησης της εργατικής τάξης; Θεωρητικά μιλώντας και βλέποντας τα πράγματα από μακριά, θα έλεγε κάποιος ότι η εμπέδωση μιας τέτοιας πεποίθησης μπορεί να ενισχύσει δύο τάσεις: την επαναστατική τάση και την τάση της μοιρολατρίας που πηγάζει από το δέος απέναντι στον όγκο των καθηκόντων που πρέπει να εκπληρωθούν για να αλλάξει η κατάσταση. Όμως, επειδή για να ζήσει και να ενισχυθεί η επαναστατική τάση χρειάζεται τους κατάλληλους μηχανισμούς που θα την οργανώσουν, θα την ενισχύσουν και θα της δώσουν διέξοδο και κατεύθυνση και τέτοιοι μηχανισμοί σε μαζική κλίμακα σήμερα δεν υπάρχουν, αυτό που κέρδισε κατά κράτος τελικά, ήταν η τάση του ατομισμού και της μοιρολατρίας. Αυτό είναι το λίπασμα που εξέθρεψε τη νίκη της ΝΔ και συντηρεί την πολιτική της κυριαρχία.

Όποιος θέλει να πρεσβεύσει μια διαφορετική πολιτική, πρέπει να διακηρύξει τη σύγκρουση με όλους τους παραπάνω μηχανισμούς και τελικά τη σύγκρουση με την ντόπια αστική τάξη και την επαναστατική ανατροπή της κυριαρχίας της. Το δίλημμα που τέθηκε το 2010 ήταν «μνημόνιο ή επανάσταση» και, εφόσον δεν υπήρξαν πολιτικές δυνάμεις που να σταθούν με τη μεριά της επανάστασης, κυριάρχησαν και κέρδισαν πολιτικά οι δυνάμεις της υπεράσπισης του αστικού καθεστώτος που στήριξαν το μνημόνιο.

Από εκεί πηγάζει το κολοσσιαίο πολιτικό πλεονέκτημα της ΝΔ και της κυβέρνησής της, πλεονέκτημα που δεν έχει απολαύσει καμία άλλη κυβέρνηση στην ελληνική ιστορία.

Η αλλαγή της «πολιτικής μηχανικής»

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο μηχανισμός εναλλαγής των κυβερνήσεων όπως τον γνωρίζαμε τελείωσε. Ποια ήταν αυτή η «πολιτική μηχανική»; 1. Η κυβέρνηση ασκεί αντιλαϊκή πολιτική ή προκαλεί κοινωνική δυσαρέσκεια για άλλους λόγους (π.χ. σκάνδαλα), 2. Σαν συνέπεια της κοινωνικής δυσαρέσκειας φθείρεται πολιτικά και πέφτει η εκλογική της επιρροή, και 3. Εντέλει χάνει τις εκλογές σαν συνέπεια της πολιτικής φθοράς.

Αυτή η «πολιτική μηχανική» είχε όμως μια βασική προϋπόθεση: την ύπαρξη ενός πολιτικού φορέα που θα υποδεχτεί την κυβερνητική φθορά. Η πολιτική φθορά δεν υπάρχει γενικώς και αορίστως. Υπάρχει όταν οι ψηφοφόροι του κυβερνητικού κόμματος το εγκαταλείπουν και επιλέγουν ένα άλλο κόμμα. Η πολιτική φθορά για να εκδηλωθεί χρειάζεται «υποδοχέα». Και ο «υποδοχέας» ήταν είτε ένα κόμμα που εμφανιζόταν σαν νέος «παίκτης» στο πολιτικό προσκήνιο (ΠΑΣΟΚ 1981, ΣΥΡΙΖΑ 2015) είτε ένα κόμμα που είχε μια κυβερνητική παρακαταθήκη, την οποία χρησιμοποιούσε σαν όπλο για να δείξει την ανωτερότητά του απέναντι στο κυβερνητικό κόμμα.

Αυτός ήταν ο μηχανισμός της «δημοκρατικής εναλλαγής» των κυβερνήσεων. Το 1981 είχαμε έναν νέο παίκτη (ΠΑΣΟΚ) που ερχόταν με ορμή. Το 1989-90 η ΝΔ έγινε υποδοχέας της δυσαρέσκειας από τα σκάνδαλα, προβάλλοντας τη δική της κυβερνητική θητεία, αλλά και καβαλώντας το ανερχόμενο ρεύμα του φιλελευθερισμού. Το 1993 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με παρακαταθήκη την κυβερνητική του θητεία. Το 2004 η ΝΔ εκμεταλλεύθηκε τη δυσαρέσκεια από τη σημιτική διαπλοκή προβάλλοντας και πάλι σαν δύναμη με καθαρά χέρια. Και το 2009 και πάλι το ΠΑΣΟΚ πούλησε φιλολαϊκή πολιτική γιατί μπορούσε να το κάνει, δηλαδή είχε την αξιοπιστία που του έδιναν οι κυβερνητικές του θητείες. Το 2015 πάλι είχαμε έναν καινούργιο «παίκτη» που υποσχόταν φιλολαϊκή πολιτική. Αυτή η αλυσίδα σπάει το 2019. Τις εκλογές κερδίζει ένα κόμμα που υποστηρίζει τη μνημονιακή πολιτική λιτότητας και δεν υπόσχεται σχεδόν τίποτα στις εργαζόμενες τάξεις.

Στη σημερινή φάση δεν υπάρχει κανένας τέτοιος «υποδοχέας». Οι σχηματισμοί που διεκδικούν κυβερνητικό ρόλο (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ) είναι μνημονιακοί σχηματισμοί που δεν μπορούν να «πουλήσουν» την κυβερνητική τους θητεία και να συγκινήσουν την εργατική τάξη και δεν έχει εμφανιστεί προς το παρόν κανένας νέος παίκτης που να μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα.

Έτσι, από το μοντέλο της δικομματικής εναλλαγής βρισκόμαστε σήμερα στο μοντέλο του «κυρίαρχου κόμματος». Υπάρχει ένα βασικό κόμμα εξουσίας με μεγάλο εκλογικό ποσοστό και γύρω του τα υπόλοιπα κόμματα με αρκετά μικρότερη εκλογική επιρροή.

Θα ξανακερδίσει εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ;

Τα αγωνιώδη άρθρα του Κούλογλου και του Τόσκα το περασμένο καλοκαίρι, που ψάχνανε σε δευτερεύοντα ζητήματα τις αιτίες για την καθήλωση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν εκδήλωση της ανησυχίας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την επερχόμενη εκλογική ήττα. Κυρίως όμως αποτελούν εκδήλωση του φόβου για το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κερδίσει εκλογές ποτέ ξανά.

Οι επόμενες εκλογές θα αποτελέσουν ένα βασανιστήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, κυρίως γιατί –λόγω απλής αναλογικής– θα τις ακολουθήσουν νέες εκλογές. Με μια βαριά ήττα στην πλάτη θα πρέπει να δώσει νέα εκλογική μάχη μέσα σε ένα μήνα. Τι μπορεί να πει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κουβαλάει μια νωπή ήττα με 6, 7, 8 ή 10 μονάδες διαφορά; Ποιος θα πιστέψει ότι μπορεί να ανατρέψει τη διαφορά σε ένα μήνα, όταν δεν το κατάφερε στα 4 προηγούμενα χρόνια;

Η ΝΔ άντεξε τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες το 1993, 1996 και 2000. Άντεξε γιατί σε κάθε εκλογική μάχη μείωνε τη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ και κυρίως γιατί ήταν (και παραμένει) ένα κόμμα με οργανωτικό βάθος και σημαντικές κοινωνικές προσβάσεις (ΟΤΑ, Συνδικάτα, ΑΕΙ). Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να δείξει την ίδια αντοχή. Είναι ένα κόμμα που εκτοξεύτηκε για συγκυριακούς λόγους και δεν απέκτησε ποτέ ούτε οργανωτικό βάθος, ούτε αξιόλογη επιρροή σε κοινωνικούς φορείς. Η επερχόμενη διπλή εκλογική ήττα θα είναι γι' αυτό καταστροφική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ όπως νομίζανε πολλοί την περίοδο που όδευε προς την κυβέρνηση. Η νίκη του τον Γενάρη του 2015 ήταν η αρχή του τέλους του, όπως εύστοχα έχει ξαναγραφτεί.

Το νέο πολιτικό σκηνικό έχει ήδη παλιώσει

Η μάχη για το κουφάρι του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αρχίσει. Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ είχανε κεντρικό θέμα ποιος μπορεί να επαναπατρίσει τη λεηλατημένη εκλογική βάση του κόμματος. Δύσκολα, ο άχρωμος, άγευστος και άοσμος Ανδρουλάκης μπορεί να έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα, καθώς το ΚΙΝΑΛ αντιμετωπίζει το ίδιο στρατηγικό πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ: το μόνο πρόγραμμα που μπορεί να έχει, είναι το πρόγραμμα της ΝΔ με κάποιες πινελιές κοινωνικής ευαισθησίας. Διασώζεται εκλογικά μόνο χάρη στη –δυσανάλογα υψηλή– επιρροή του σε κοινωνικούς φορείς.

Στην κούρσα αυτή με τρόπαιο την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμετέχει η κομμουνιστική και κομμουνιστογενής Αριστερά. Έχοντας αυτοεξαιρεθεί από την ουσία της πολιτικής που είναι η πάλη για την εξουσία, βρίσκεται ουσιαστικά εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Οι δυνάμεις αυτές δεν είδαν καμία επαναστατική ευκαιρία στον παλλαϊκό ξεσηκωμό του 2010-11. Αρέσκονται να επαναλαμβάνουν ότι «ο υποκειμενικός παράγοντας δεν ήταν ώριμος», αναφερόμενες σε μια περίοδο που η απεργιακή δραστηριότητα δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Η πλέον πιθανή εξέλιξή του χώρου αυτού είναι η περαιτέρω αποδυνάμωση.

Αστάθμητος παράγοντας σε αυτό το σκηνικό είναι το ΜΕΡΑ25. Είναι το μοναδικό κόμμα που σπάει την ομοφωνία της μοναδικής δυνατής πολιτικής πρότασης, επιμένοντας σε μια –ανεδαφική στην ουσία της– διαφορετική πολιτική γραμμή. Το ότι είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που έχει πολιτική πρόταση άμεσης εφαρμογής διαφορετική από το μνημονιακό πρόγραμμα, αποτελεί το ισχυρό του χαρτί. Διασώθηκε εκλογικά επειδή πιστώθηκε την προσπάθεια του γραμματέα του να εφαρμόσει την πρότασή του από τη θέση του Υπουργού Οικονομικών. Αντιμετωπίζει ωστόσο μια διπλή απομόνωση, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα Αριστερά. Το ΜΕΡΑ25 βρίσκεται σε καραντίνα από τα ΜΜΕ, που αναφέρονται σε αυτό μόνο για να χλευάσουν τον Βαρουφάκη, ενώ δεν έχει περιθώρια συμμαχιών από τα Αριστερά, όντας ένα φιλοΕΕ κόμμα με δομημένες θέσεις και διαδικασίες. Αυτήν τη στιγμή πάντως, είναι το αριστερό άκρο του πολιτικού συστήματος –με δεδομένο τον αναχωρητισμό της κομμουνιστικής Αριστεράς– και αν αποφύγει τον κίνδυνο της βρεφικής θνησιμότητας στις διπλές εκλογές του 2023 θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση για τη διεκδίκηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, όπως κι αν καταλήξει η εν εξελίξει αναδιαμόρφωση των συσχετισμών στο αντιπολιτευτικό στρατόπεδο, απέχουμε πολύ χρονικά από την εμφάνιση μιας πειστικής εναλλακτικής πρότασης στο μνημονιακό μονόδρομο και στο πρόγραμμα που εκπροσωπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι αυτό το δεδομένο που προοιωνίζεται τη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας και την μακροημέρευση της κυβέρνησής της.

Β. Θεοφανόπουλος

31 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα

Το αίμα των νεκρών αγωνιστών βάφει κόκκινο το μέλλον των λαών

Η αστική τάξη και τα κόμματά της θέλουν να ξεχάσουμε τη δολοφονία Τεμπονέρα.

• Θέλουν να ξεχάσουμε ότι σε μια στιγμή όπου η κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη φαινόταν παντοδύναμη αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να πάρει πίσω το πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου.
• Θέλουν να ξεχάσουμε ότι η δημοκρατία τους είναι συγκαλυμμένη δικτατορία των συμφερόντων της αστικής τάξης.
• Θέλουν να ξεχάσουμε ότι το παρακράτος δεν είναι παρά η εφεδρεία του «δημοκρατικού κράτους» και καθοδηγείται από αυτό.

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε!

Αγώνας για να δικαιωθεί η θυσία του Νίκου Τεμπονέρα.

Πάλη ενάντια στην εκπαιδευτική πολιτική της Κεραμέως, ενάντια στους αντεργατικούς νόμους Χατζηδάκη, ενάντια στην υγειονομική πολιτική της ατομικής ευθύνης και των θανάτων.

Αγώνας για αποκλειστικά δημόσια παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση.

Σωματεία στα χέρια των εργατών, όχι ελεγχόμενα από το κράτος.

Αγώνας για την επανάσταση και την εξουσία της εργατικής τάξης

Συγκέντρωση-διαδήλωση

Κυριακή, 9 Γενάρη 2022, ώρα 18:00

Σχολικό Συγκρότημα «Τεμπονέρα»

(Βουδ, Ψηλά Αλώνια, Πάτρα)

Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου:

Κρατάμε ζωντανή τη φλόγα της επανάστασης

Παλεύουμε για την ανατροπή του αστικού–μνημονιακού καθεστώτος και των κυβερνήσεών του

48 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το πολιτικό περιβάλλον καθορίζεται από τη νίκη της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων απέναντι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η νίκη αυτή αποκρυσταλλώθηκε στην εμπέδωση και εφαρμογή της αντεργατικής μνημονιακής πολιτικής και αποτέλεσε το πολιτικό υπόστρωμα για την πολιτική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και την εκλογή της σημερινής φιλελεύθερης κυβέρνησης.

Οι εργατικοί αγώνες της περιόδου 2010-12 ενάντια στη μνημονιακή πολιτική, κλόνισαν το αστικό καθεστώς, αλλά δεν μπόρεσαν να το ανατρέψουν. Η επαναστατική ανατροπή της αστικής κυριαρχίας ήταν ο μοναδικός δρόμος για τη νίκη της εργατικής τάξης σε εκείνη τη σύγκρουση που ήταν μάχη ζωής και θανάτου για τον ελληνικό καπιταλισμό. Ο μνημονιακός οδοστρωτήρας ήταν για τους Έλληνες κεφαλαιοκράτες και το πολιτικό τους προσωπικό η μοναδική πολιτική που επέτρεπε η διεθνής καπιταλιστική κρίση και η επακόλουθη κρατική χρεοκοπία. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική της αστικής τάξης, οι επιλογές για την εργατική τάξη ήταν είτε η επανάσταση, είτε η επώδυνη ήττα. Παρά τον ξεσηκωμό του 2011-12, το κίνημα της εργατικής τάξης δεν μπόρεσε να βαδίσει το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής και οδηγήθηκε σε μια βαριά και επώδυνη ήττα.

Σήμερα, η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με την απρόσκοπτη εφαρμογή του μνημονιακού νομικού οπλοστασίου και με τη διεύρυνσή του από τη σημερινή κυβέρνηση προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση της ΝΔ νομοθέτησε νόμους για τη διάλυση του συνδικαλισμού και τον ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο των σωματείων από το κράτος, την καθιέρωση απλήρωτων υπερωριών, την εξάλειψη των συλλογικών συμβάσεων, τη διευκόλυνση των απολύσεων, την απαγόρευση των διαδηλώσεων, την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση δραστηριοτήτων και λειτουργιών του κράτους, κτλ. Επιβάλλει όρους συμπίεσης της αξίας της εργατικής δύναμης και ταυτόχρονα διαμορφώνει το θεσμικό πλαίσιο, ώστε να γίνεται δύσκολη η αντίσταση της εργατικής τάξης απέναντι σ’ αυτά τα μέτρα.

Επιπλέον όλων αυτών, που ήταν διακηρυγμένη πολιτική της ΝΔ, η πανδημία αξιοποιήθηκε για να επιφέρει επιπλέον πλήγματα στους όρους ζωής και την ελευθερία της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση φέρει εγκληματικές ευθύνες για τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους από κορωνοϊό που θα είχαν αποφευχθεί εάν δεν αντιμετώπιζε την πανδημία με τη φιλελεύθερη λογική της ατομικής ευθύνης και δεν άφηνε το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρεύσει. Τα μέτρα που πάρθηκαν είχαν κριτήριο τη απρόσκοπτη συνέχιση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Γι’ αυτό τα λοκντάουν δεν εμπόδισαν τις βιομηχανίες και τα εργοτάξια να δουλεύουν και τους εργαζόμενους να σαρδελοποιούνται στα λεωφορεία. Ακόμα και η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στρέφεται κυρίως κατά των υγειονομικών με σκοπό τη μεγαλύτερη αποδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας και την ενίσχυση του ιδιωτικού. Οι καπιταλιστές μπουκώθηκαν στο χρήμα, οι εργάτες ζουν υπό το φόβο της ανεργίας, του χαμηλού μισθού και της νόσησης από κορωνοϊό.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση και η αστική τάξη εμπλέκουν τη χώρα πιο βαθιά στα αμερικανονατοϊκά σχέδια. Αξιοποιώντας τη στάση της Τουρκίας, ξοδεύουν αφειδώς την υπεραξία που παράγει η εργατική τάξη σε αγορές πολεμικού υλικού, ενώ η χώρα παραχωρείται ως βάση για τα αμερικανικά, γαλλικά και νατοϊκά πολεμικά σχέδια, μέσω των συμφωνιών με ΗΠΑ και Γαλλία.

Είναι ακριβώς αυτή η άθλια κατάσταση που φέρνει στο προσκήνιο την επικαιρότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μόνο που τώρα η εργατική τάξη, η νεολαία, οι εργαζόμενοι μικροαστοί χρειάζονται κάτι παραπάνω: μια πραγματική επανάσταση που θα ανατρέψει συθέμελα το σάπιο καθεστώς του καπιταλισμού στην Ελλάδα, και όχι απλώς την πολιτική του έκφραση.

Αυτό ακριβώς φοβούνται η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και οι κεφαλαιοκράτες. Γι’ αυτό επιθυμούν και προσπαθούν να υπονομεύσουν, να ξεδοντιάσουν, να θάψουν το Πολυτεχνείο.

Το βασικό πολιτικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης είναι ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική πρόταση (πλην της ανεδαφικής σοσιαλδημοκρατικής πρότασης του ΜΕΡΑ25). Τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Ελλ. Λύση) αποδέχονται το ίδιο μνημονιακό πλαίσιο άσκησης πολιτικής, ενώ η Αριστερά έχει αυτοεξαιρεθεί από την ουσία της πολιτικής που είναι η διεκδίκηση της εξουσίας και βουλιάζει στην απαξίωση. Ωστόσο, αυτή η πολιτική κυριαρχία δεν οδηγεί σε κοινωνική ειρήνη και ηρεμία. Οι αγώνες που αναπτύσσονται στη βάση των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων αποτελούν την απόδειξη για αυτό.

Αυτή η κατάσταση θέτει και το άμεσο καθήκον των κομμουνιστών, όπου και αν βρίσκονται, σε όποια οργάνωση ή ανένταχτοι: το άμεσο καθήκον δεν είναι απλά η διαρκής ζύμωση και προβολή της ανωτερότητας του σοσιαλισμού. Είναι η εκ νέου εισχώρηση μέσα στην εργατική τάξη και το μαζικό κίνημα, η ανάπτυξη δεσμών με αυτή, η οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης στη βάση των προβλημάτων της ενάντια στον καπιταλισμό, και η ενότητα των δυνάμεών τους σε προγραμματική βάση με την πολιτική του ενιαίου μετώπου, στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής της αστικής εξουσίας και της κυβέρνησής της και η εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αποτελεί τη μοναδική πόρτα για την είσοδο στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Όλοι στις πορείες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου 

Προσυγκέντρωση κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ στην Αθήνα 

Σταδίου και Βουκουρεστίου, 4:30 μμ

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

www.anasyntaxi.gr

Χαιρετισμός στη Συνδιάσκεψη της ΟΚΔΕ Σπάρτακος

Αγαπητοί σ., εκ μέρους της κομμουνιστικής οργάνωσης Ανασύνταξη χαιρετίζω τη Συνδιάσκεψή σας και εύχομαι να στεφθούν με επιτυχία οι εργασίες της και να συμβάλουν στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Για να μην καταχραστώ το χρόνο σας θα αρκεστώ σε μια περίληψη της τοποθέτησής μας την οποία θα καταθέσω ολόκληρη στο προεδρείο και θα την αναρτήσουμε στην ιστοσελίδα μας ολόκληρη.

Όπως επισημαίνετε και σεις στην Πρόταση πολιτικού κειμένου:

«…Η πολιτική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στους κόλπους του κινήματος είχε το τίμημα της μεταστροφής από την αυτενέργεια στην προσδοκία της εκλογικής λύσης, της σωτηρίας μέσω μιας κυβέρνησης της αριστεράς που θα λειτουργούσε για λογαριασμό της εργατικής τάξης. Οφείλουμε μια πολιτική εξήγηση της σταδιακής πτώσης του κινήματος μετά τον Φλεβάρη του 2012. Μπορεί να συνετέλεσαν σε αυτή παράγοντες όπως η απογοήτευση από την αποτυχία του κινήματος να αποτρέψει τα μνημόνια, ή η μικρή εμβέλεια και η πολιτική σύγχυση της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για την οποία χρειάζεται ένας άλλου είδους απολογισμός…»

«…Η υποχώρηση της πολιτικής συνείδησης και η ουσιαστική απουσία πολιτικής εκπροσώπησης των εργατικών μαζών, όπως τουλάχιστον έχουν διαμορφωθεί εδώ και τριάντα χρόνια, μετά από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του «ανατολικού μπλοκ», δεν επέτρεψαν μέχρι σήμερα μια άμεση έκφραση της ταξικής πάλης σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ακόμη χειρότερα αποτέλεσαν τροχοπέδη για την συγκρότηση ανώτερων συντονιστικών οργάνων πάλης, όπως συντονιστικών των γενικών συνελεύσεων, των απεργιακών επιτροπών κλπ. Η ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού αν και φαίνεται να έχει εξασθενήσει σημαντικά μετά από την κρίση του 2008, δεν έχει συναντήσει ακόμη έναν αντίπαλο ικανό για να της αντιπαρατεθεί με αξιώσεις και διατηρεί έτσι ανέπαφες τις προσχώσεις της στην ‘κοινή λογική’.»

Δεν μπορεί όμως κάτι που συνέβη πριν από 30 χρόνια, όπως η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, να αποτελεί άλλοθι για τη λεγόμενη επαναστατική Αριστερά και για την ανεπάρκειά της να απαντήσει στην καπιταλιστική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας, να πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για να δώσει διέξοδο στην εργατική τάξη στην κατεύθυνση της υλοποίησης της ιστορικής της αποστολής, όπως αυτή προκύπτει από τη θέση της στην παραγωγή: την επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, χωρίς φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η ανεπάρκεια αυτή εξακολουθεί να χαρακτηρίζει την επαναστατική Αριστερά και να καθορίζει τις εξελίξεις σε σχέση με την παρέμβασή της στην ταξική πάλη και την προοπτική της.

Κατά την ταπεινή μας γνώμη ο «απολογισμός» για τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα της προηγούμενης δεκαετίας, πρέπει να ξεκινήσει από την έναρξη της κρίσης και τις αμέσως επόμενες πολιτικές ανακατατάξεις που η κρίση προκάλεσε.