50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έξω οι Αμερικανοί.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια κορυφαία στιγμή του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, πιάνει το νήμα της εξέγερσης του Μάη του ’36 και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Στα 50 χρόνια του, πολλοί είναι αυτοί που έχουν προσπαθήσει και ακόμα επιδιώκουν να ξεδοντιαστεί εντελώς το εξεγερτικό μήνυμα του Πολυτεχνείου. Είναι αυτοί που λένε ότι η στρατιωτική δικτατορία ήταν κεραυνός εν αιθρία, που αφορούσε λίγους επίορκους αξιωματικούς. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν επίσης ένας απροσδόκητο γεγονός που αφορούσε κάποιους ηρωικούς φοιτητές. Όμως, η στρατιωτική δικτατορία ήταν εσωτερική ανάγκη ενός παραπαίοντος ελληνικού καπιταλισμού και προετοιμαζόταν από καιρό. Και η αντίσταση στην στρατιωτική δικτατορία υπήρξε από την πρώτη στιγμή. Το ίδιο το Πολυτεχνείο συμπύκνωσε τη συνεχή άνοδο του εργατικού και φοιτητικού κινήματος και την όλο πιο ανοικτή σύγκρουση με τη χούντα και τα σχέδια της για νομιμοποίησή της μέσω εκλογών.

Όπως κάθε γνήσια λαϊκή εξέγερση, η εξέγερση του Πολυτεχνείου χάλασε τα σχέδια της χούντας και όλων των δυνάμεων, αστικών αλλά και ρεφορμιστικών, όπως το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, που έβλεπαν τη λύση σε μια ειρηνική θεσμική μετάβαση στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Το εξεγερτικό φως του Πολυτεχνείου φώτισε τους αγώνες που έκαναν δυνατές όλες τις κατακτήσεις του εργατικού και νεολαιΐστικου κινήματος της μεταπολίτευσης: τον ελεύθερο συνδικαλισμό, την ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, υγείας, ασφάλισης, τον εκδημοκρατισμό (μέσα σε αστικά πλαίσια βέβαια) της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι αυτό το φως που θέλει να σβήσει η σημερινή κυβέρνηση αλλά και όλες οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, πατώντας πάνω στην ήττα της εργατικής τάξης και της νεολαίας και στην αδυναμία τους να ανατρέψουν τα μνημόνια την περίοδο του 2010-2015.

Η ήττα του αντιμνημονιακού αγώνα, με βασική ευθύνη των ρεφορμιστικών δυνάμεων, είναι η βάση για την αντεπίθεση που εκδηλώνεται σήμερα από τις αστικές δυνάμεις ενάντια σε όλες τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Είναι το έδαφος που λιπαίνει την κυριαρχία της ΝΔ και της επιτρέπει να εγκληματεί ατιμώρητα σε βάρος της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Γιατί εγκλήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι οι νεκροί της πανδημίας, οι νεκροί και οι καταστροφές των πυρκαγιών και των πλημμυρών, οι νεκροί των Τεμπών και του ναυαγίου στην Πύλο, οι εκατοντάδες νεκροί εργάτες των εργατικών ατυχημάτων, δηλαδή, των εργοδοτικών εγκλημάτων.

Πάνω στη βάση αυτής της κυριαρχίας, η ΝΔ ξηλώνει, ακόμα πιο γοργά από ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όλο το θεσμικό πλαίσιο που αποτελούσε κατάκτηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας της μεταπολίτευσης. Η ΝΔ ψήφισε νόμους με τους οποίους οι διαδηλώσεις θα ελέγχονται από την αστυνομία, τα σωματεία θα καταγράφονται στο Υπουργείο Εσωτερικών, η απεργία θα είναι περίπου αδύνατη και η υπεράσπισή της από τους απεργούς θα επισύρει φυλακίσεις, η αστυνόμευση σε βάρος του κινήματος γίνεται ασφυκτική, το οκτάωρο καταργείται. Το δόγμα του «νόμος και τάξη» οδηγεί σε ατιμωρησία τις δολοφονικές επιθέσεις των αστυνομικών σε βάρος αγωνιστών και πολιτών. Η πολιτική της καταστολής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα απανωτά μέτρα ιδιωτικοποίησης της υγείας, της παιδείας, του ασφαλιστικού συστήματος και όλων των υποδομών (ενέργεια, εθνικές οδοί, λιμάνια, αεροδρόμια, κτλ), αλλά και της συνεχούς υποστήριξης προς το μεγάλο κεφάλαιο (στις τράπεζες, στους εφοπλιστικούς ομίλους, στις εταιρείες ενέργειας, στις κατασκευαστικές εταιρείες).

Πραγματικά, το καθεστώς που εγκαθιδρύει η ΝΔ με τα μέτρα που παίρνει μοιάζει όλο και πιο πολύ με το καθεστώς της δικτατορίας. Συμπιεσμένοι μισθοί και μεροκάματα, αστυνόμευση του κινήματος, ασυδοσία της εξουσίας (υποκλοπές, παρακολούθηση του κινήματος, δολοφονίες της αστυνομίας), χαριστικές πολιτικές ενίσχυσης του κεφαλαίου. Όπως και την περίοδο ’67-’73, έτσι και τώρα στήριγμα της εσωτερικής εξουσίας της αστικής τάξης είναι οι αμερικανοί και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Όπως η στρατιωτική διδακτορία πρόσφερε στους ξένους υποστηρικτές της, τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, γη και ύδωρ, το ίδιο κάνει και η σημερινή (όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση). Η αστική κυβέρνηση της ΝΔ συμμετέχει ενεργά στους πολέμους στην Ουκρανία και στο σφαγιασμό του λαού της Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, κάνοντας τα χατίρια των ιμπεριαλιστών για να εξασφαλίσει οφέλη για το ελληνικό κεφάλαιο.

Όμως, όπως και τότε, η αύξηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι απόδειξη των αδιεξόδων του ελληνικού καπιταλισμού και της κρίσης που τον μαστίζει. Η ελληνική αστική τάξη δεν μπορεί να κρύψει τη συνολικότερη καθοδική πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Η συμμετοχή στις εγκληματικές εφόδους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία, η εμπλοκή στον πόλεμο στην Γάζα στο πλευρό του εγκληματιών πολέμου του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ είναι προσπάθειες να αναβαθμιστεί η θέση της ελληνικού καπιταλισμού, δηλαδή των ελλήνων κεφαλαιοκρατών, μετατρέποντας τη χώρα σε πιστό σύμμαχο των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστών. Όμως, παρά τον αυτοθαυμασμό της κυβέρνησης και τους διθυράμβους για την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι ο ελληνικός καπιταλισμός επιβιώνει σε βάρος της εργατικής τάξης: άθλιοι όροι εργασίας, χαμηλοί μισθοί, έξοδος εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό. Ότι απομένει από τους χαμηλούς μισθούς, το τρώει η ακρίβεια και η αύξηση της κερδοφορίας των καπιταλιστών, οι οποίοι εισβάλλουν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής μετατρέποντας σε κερδοφόρες επιχειρήσεις την υγεία, την παιδεία, την κατοικία, τις συγκοινωνίες, την κοινωνική ασφάλιση, την ενέργεια, κτλ. Από την άλλη, η τεράστια υπεραξία που αποσπούν οι καπιταλιστές δεν μετατρέπεται σε νέες επενδύσεις, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι από αυτήν την υπεραξία κατασπαταλείται στους πολεμικούς εξοπλισμούς, στην ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και στο φαγοπότι των χρυσοκάνθαρων της εξουσίας.

Αργά ή γρήγορα, η αντίδραση της εργατικής τάξης και της νεολαίας δεν θα μπορεί να καναλιζάρεται από τον φόβο της καταστολής και της ανεργίας, από τους πανίσχυρους μηχανισμούς μαζικής προπαγάνδας των αστικών μέσων ενημέρωσης, τις ρεφορμιστικές ή ανοιχτά ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων ή των πολιτικών κομμάτων.

Όπως και τότε, η καθημερινή αντίσταση και οι αγώνες για μια καλύτερη ζωή, ενάντια στη φτώχεια, στην καταπίεση, στον πόλεμο, στον υφέρποντα φασισμό θα οδηγηθούν σε κορύφωση.

Καθήκον των δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς είναι να οδηγήσουν αυτούς τους αγώνες στην τελική τους κατάληξη: στην ανατροπή του συστήματος του καπιταλισμού.

Μ’ αυτόν τον τρόπο τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Πενήντα χρόνια μετά οργανώνουμε την αντεπίθεση. Όπως τότε χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να γίνουν κυρίαρχα τα συνθήματα «Κάτω η χούντα», «Έξω οι Αμερικανοί», έτσι και τώρα απαιτείται συστηματική δουλειά από τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και την ιστορική της αποστολή για να γίνουν κυρίαρχα τα συνθήματα:

«Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη και κάθε κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημονιακά μέτρα», «Έξω οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ», «Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Πολυτεχνεία θα υπάρξουν και στο μέλλον. Για να υπάρξουν αλλά και να νικήσουν πρέπει να δημιουργηθεί μια οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, που θα βασίζεται στον μαρξισμό, που θα δρα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, που θα συγχωνεύεται με τις μάζες και στο μόνο που θα διαφέρει είναι ότι στους αγώνες θα εκπροσωπεί το νικηφόρο μέλλον του κινήματος.

Η πάλη για την κατάκτηση αυτής της πρωτοπορίας και της απάντησης της εργατικής τάξης και του λαού στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, είναι η μεγαλύτερη τιμή για το Πολυτεχνείο και τους νεκρούς του.

15.11.2023, κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ