Εργατική Απάντηση στον καπιταλιστικό μονόδρομο
Εργατική Απάντηση στον καπιταλιστικό μονόδρομο
Διαγραφή του χρέους –έξοδος απ’ την ΕΕ
Κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο τραπεζών, οργανισμών κοινής ωφέλειας, μεγάλων επιχειρήσεων.
Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας
Απαγόρευση των απολύσεων –Δουλειά για όλους Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
Αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι ένας καταιγισμός ανατροπών των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης, μια ριζική ιστορικών διαστάσεων αλλαγή στον ταξικό συσχετισμό. Η βιαιότητα της επίθεσης πηγάζει από την ανάγκη των ελλήνων κεφαλαιοκρατών να ενισχύσουν τη θέση τους στον διεθνή κεφαλαιοκρατικό ανταγωνισμό.
Βασικός διακηρυγμένος στόχος της κυβερνητικής πολιτικής είναι η εξασφάλιση της εξυπηρέτησης των κεφαλαιοκρατών – δανειστών του ελληνικού δημοσίου. Η απρόσκοπτη αποπληρωμή των δανείων και των τόκων, η ανεμπόδιστη ροή των κεφαλαίων στα θησαυροφυλάκια των εγχώριων και διεθνών τραπεζών – τοκογλύφων, προϋποθέτει την εξοικονόμηση πόρων από «αντιπαραγωγικές» δαπάνες, όπως είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, η πληρωμή των συντάξεων, οι κοινωνικές δαπάνες. Προϋποθέτει επίσης την αύξηση εσόδων την οποία η κυβέρνηση αναζητεί κυρίως στη φορολογική αφαίμαξη των εργαζόμενων στρωμάτων μέσω της έμμεσης φορολογίας.
‘’η ελληνική αστική τάξη βλέπει στην κατάσταση της κρίσης μια ευκαιρία. Την ευκαιρία να πετύχει μια ιστορική νίκη σε βάρος της εργατικής τάξης, καταργώντας κατακτήσεις δεκαετιών’’
Εκτός από την ανάπτυξη της πολιτικής της για την εξασφάλιση των κερδών των δανειστών, η ελληνική αστική τάξη βλέπει στην κατάσταση της κρίσης μια ευκαιρία. Την ευκαιρία να πετύχει μια ιστορική νίκη σε βάρος της εργατικής τάξης, καταργώντας κατακτήσεις δεκαετιών. Έτσι, η επίθεσή που εξελίσσεται ενάντια στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα υποβοηθείται αποφασιστικά από την κυβέρνηση. Κατ’ αρχάς με τις περικοπές στους μισθούς του δημοσίου, δίνοντας τον τόνο για τη μισθολογική πολιτική στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και με τις σχεδιαζόμενες απολύσεις από το δημόσιο, μέσω της κατάργησης οργανικών θέσεων (Καλλικράτης, συγχωνεύσεις οργανισμών και υπηρεσιών), εξέλιξη που θα ανεβάσει κι άλλο τα ποσοστά ανεργίας και θα μεγαλώσει την πίεση στους μισθούς. Επίσης, με την υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αφήνοντας την πλειοψηφία των εργαζομένων βορά στις διαθέσεις των αφεντικών στα πλαίσια της ατομικής διαπραγμάτευσης, αλλά και με την αύξηση του ορίου των απολύσεων. Η αστική τάξη επιδιώκει μια απότομη υποτίμηση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης.
Στην εκπλήρωση των σκοπών των ελλήνων κεφαλαιοκρατών, βοηθάει η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας, που συμπυκνώνεται στην αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον καπιταλισμό. Αυτή η ιδεολογική κυριαρχία συντηρεί τη συνοχή του φθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, σε μια φάση που τα καθαρόαιμα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) δεν έχουν περιθώρια ελιγμών και συμπαρατάσσονται ενεργητικά με την πολιτική και τους στόχους της αστικής τάξης.
Η ΝΔ προσπαθεί να κινηθεί στη συνήθη γραμμή της υπεύθυνης αστικής αντιπολίτευσης, με κριτική σε επιμέρους πλευρές της κυβερνητικής διαχείρισης. Η γραμμή αυτή πείθει όλο και λιγότερο κυρίως λόγω της αδυναμίας συνολικά του αστικού πολιτικού προσωπικού να διατυπώσει θετικό όραμα, αλλά και λόγω της πολύ πρόσφατης εμπειρίας από την κυβερνητική θητεία Καραμανλή, την οποία ακόμα πληρώνει το κόμμα της δεξιάς, όπως φαίνεται από την κατάρρευση της δημοσκοπικής του επιρροής.
Το ΛΑΟΣ φαίνεται να παίζει το ρόλο της αντιδραστικής εμπροσθοφυλακής του πολιτικού συστήματος. Παρά την τοποθέτησή του υπέρ των κυβερνητικών μέτρων και τις εμφανώς αντιφατικές – και κάποιες φορές στα όρια της γραφικότητας – απόψεις που διατυπώνει σε σχέση με την οικονομία, διατηρεί δυνάμεις βασισμένο στην επιρροή των ρατσιστικών του αντιλήψεων και στην υπερπροβολή του από τα ΜΜΕ.
Το ΠΑΣΟΚ, πλέον κόβει κάθε δεσμό με το παρελθόν και αποχαιρετά οριστικά τη δυνατότητα να αποκτήσει οργανωμένη βάση με την ουσιαστική έννοια του όρου. Κρίσιμη για τη συνοχή του είναι η διατήρηση της επιρροής του στο συνδικαλιστικό κίνημα, κάτι που φαίνεται να το κατορθώνει με μικρές – προς το παρόν – απώλειες.
Η πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης ενισχύεται και από την κατάσταση και την παρουσία της Αριστεράς, η οποία όλο το περασμένο διάστημα χαρακτηρίστηκε από την αδυναμία της να διατυπώσει πρόταση τόσο άμεση όσο και μακροπρόθεσμη. Ωστόσο, η κρισιμότητα της κατάστασης και η ένταση της αντεργατικής επίθεσης αναδιαμορφώνει το πολιτικό σκηνικό στην Αριστερά, αναγκάζει τους πολιτικούς σχηματισμούς σε απότομη τροποποίηση θέσεων για να ανταποκριθούν στην κατάσταση, οξύνει τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις.
Χαρακτηριστικό της περιόδου, είναι ο μηδενισμός της αξίας χρήσης των ενδιάμεσων μεταρρυθμιστικών λογικών. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό από τις φαιδρές τοποθετήσεις των «ανανεωτών» του ΣΥΝ που προσπαθούν να συμβιβάσουν τις απαιτήσεις της καπιταλιστικής αγοράς με μια φιλολαϊκή πολιτική. Όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις στην Αριστερά αναζητούν πιο στρατηγικές απαντήσεις και προσπαθούν να προσεγγίσουν μια πολιτική πρόταση διεξόδου κάτω από την πίεση της κοινωνίας.
Η πίεση αυτή επιδρά σε όλους τους σχηματισμούς. Στο ΚΚΕ που όλο και περισσότερο προβάλλει τη λαϊκή οικονομία και εξουσία, στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΝ που θρυμματίζεται όλο και περισσότερο, στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Εργατική Απάντηση
Η ανάπτυξη των αγώνων οπωσδήποτε θα επιδράσει στις αποφάσεις των αστικών επιτελείων, που ζυγίζουν προσεκτικά τον συσχετισμό. Αυτό που βαραίνει αποφασιστικά όμως, είναι η απουσία άμεσης προγραμματικής κυβερνητικής πρότασης που να υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Μια τέτοια πρόταση που σταματάει την κατακρεούργηση των εργατικών δικαιωμάτων, και βάζει στο στόχαστρο την ιδιοκτησία των καπιταλιστών περιλαμβάνει τα παρακάτω άμεσα μέτρα:
Έξοδος από την ΟΝΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση
Διαγραφή του χρέους
Κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο τραπεζών, οργανισμών κοινής ωφέλειας και μεγάλων επιχειρήσεων.
Χωρισμός εκκλησίας - κράτους
Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας
Ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων
Απαγόρευση των απολύσεων –Δουλειά για όλους
Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
Αυτοί οι στόχοι πάλης μπορούν στο σύνολό τους να πραγματωθούν από τη δικτατορία του προλεταριάτου, όμως πλευρές τους μπορούν να υλοποιηθούν και σε καθεστώς αστικής εξουσίας. Δείχνουν τη μοναδική κατεύθυνση που μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και συγκροτούν ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που μπορεί να αποτελέσει βάση για συμμαχία και κοινή δράση με το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς. Μέσα σε αυτές περιλαμβάνονται ασταθείς σύμμαχοι, ρεφορμιστές με τις αυταπάτες τους, οπορτουνιστές. Δεν θα φοβηθούμε την κοινή δράση με κανέναν.
Η σημερινή κατάσταση αναδεικνύει σαν κεντρικό ζήτημα το δημόσιο χρέος και χαράσσει μια βαθιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που υπερασπίζονται τους κεφαλαιοκράτες και τα κέρδη τους και αυτούς που στοχεύουν στην απαλλοτρίωσή τους. Απευθυνόμαστε σε όσους ακόμα και με μισόλογα, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούν πλήρως κινούνται στην κατεύθυνση που υπηρετεί τα εργατικά συμφέροντα. Στοχεύουμε στη συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου που θα παλεύει για την πτώση αυτής της κυβέρνησης και οποιασδήποτε άλλης εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Ενός μετώπου που θα διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία για να υλοποιήσει αυτούς τους στόχους, ανοίγοντας το δρόμο για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία.