Η εργατική απάντηση στην κρίση και ο μικροαστικός ευρωρεφορμισμός

«Ναι στην ΕΟΚ των εργαζομένων» παραληρούσε για δεκαετίες η ευρωρεφορμιστική αριστερά -διαβρώνοντας την αντιιμπεριαλιστική συνείδηση του εργατικού κινήματος με τις πολιτικές της φαντασιώσεις. Αυτό το ρεύμα πολιτικής σκέψης βάζει συνεχώς την επιθυμία στη θέση της αντικειμενικής πραγματικότητας, την αφηρημένη γενικότητα στη θέση της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης πραγματικότητας, την τυπική ισότητα στη θέση της διαλεκτικής ανισότητας, την τυπική συνύπαρξη στη θέση της ανταγωνιστικής-εκμεταλλευτικής συνύπαρξης.

Η φαντασίωση της ΕΟΚ των εργαζομένων παράβλεπε και παραβλέπει το χειροπιαστό γεγονός ότι η υπαρκτή ΕΟΚ και η διάδοχός της ΕΕ ήταν και παραμένει απλώς μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην οποία, μετά την κατάργηση του δασμολογικού και νομισματικού προστατευτισμού, αλωνίζουν οι μεγαλύτερες και παραγωγικότερες κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις, οι ναυαρχίδες του εθνικά θεσμισμένου γενικού (γερμανικού, γαλλικού κλπ.) κεφαλαίου, εκτοπίζοντας από την αγορά, λεηλατώντας και εξαγοράζοντας τις μικρότερες ομοειδείς επιχειρήσεις των λιγότερο ισχυρών γενικών/εθνικών κεφαλαίων (π.χ. Ναυπηγεία Σκαραμαγκά-Τyssen, ΟΤΕ- Deutsche Telecom, Aεροδρόμιο Αθηνών-Hochtief, Γέφυρα Α.Ε.- Vinci Concessions κλπ).

Γλυκαμένη από το τυρί των επιδοτήσεων η ευρωρεφορμιστική αριστερά έσπρωξε με τη συναίνεσή της τη χώρα και την εργατική τάξη στη φάκα του Μάαστριχτ και του συμφώνου σταθερότητας- του οικονομικού και νομικοπολιτικού μηχανισμού που σκάρωσαν ο γερμανικός και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός για ν’ απομυζήσουν συστηματικά τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Και τώρα, με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και με την όξυνση όλων των ανταγωνισμών που αυτή συνεπάγεται, αποκαλύπτεται ο φαντασιακός χαρακτήρας της νομικής, τυπικής ισότητας ανάμεσα στα μέλη της ευρωζώνης. Η Γαλλία παραβιάζει με τον πολιτικό της τσαμπουκά το σύμφωνο σταθερότητας, χωρίς κανένας να τολμάει να της κάνει έστω και μια προφορική παρατήρηση. Η νομοκρατική Γερμανία, δια στόματος του συνταγματικού της δικαστηρίου, διακηρύσσει ότι δεν έχει καμιά υποχρέωση να εφαρμόζει αποφάσεις της ΕΕ που αφορούν την ποινική δικαιοσύνη, το μονοπώλιο ελέγχου των αστυνομικών και στρατιωτικών της δυνάμεων, τη δημοσιονομική της πολιτική εξόδων και εσόδων, την κοινωνική και την εκπαιδευτική της πολιτική, την πολιτική της για τα ΜΜΕ και τις θρησκευτικές κοινότητες κλπ.!Και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, γνήσιος εγγονός του συνονόματου παππού του, φέρνει στην Αθήνα τους Σκόμπηδες της ευρωπαϊκής επιτήρησης και του ΔΝΤ, και διαβεβαιώνει τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες ότι θα κάνει ό,τι του ζητήσουν, αρκεί να του εξασφαλίσουν την περιπόθητη οικονομική ρευστότητα!

Γι’ άλλη μια φορά οι Έλληνες εφοπλιστές, εμποροβιομήχανοι και τραπεζίτες, αυτοί οι ΄΄αλειτούργητοι και απρονόητοι΄΄ θεοί των ιμπεριαλιστικών ΄΄μετακοσμίων΄΄, βάζουν τη χώρα και τους εργαζόμενους ενέχυρο στο ξένο τραπεζικό κεφάλαιο και στις αγορές ομολόγων, για να εξασφαλίσουν τη δική τους κερδοφόρα επιβίωση και την ανάκαμψη του ποσοστού κέρδους τους. Η κατά πάσα πιθανότητα διμερής ή έμμεση δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες της ευρωζώνης, θα συνοδευτεί βέβαια από συφερτικά και για τους Έλληνες κεφαλαιοκράτες ανταλλάγματα: ιδιωτικοποίηση - ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων σαν τη ΔΕΗ σε εταιρείες του κράτους - χρηματοδότη και σε ντόπιους συνεταίρους τους, αγορά - κατασκευή οπλικών συστημάτων σαν τις έξι γαλλικές φρεγάτες από τις χώρες δανειστές και τους εγχώριους πράκτορές τους, κατακόρυφη αύξηση της φορολογίας των εργαζομένων που εγγυάται τη διαιώνιση των προνομίων των κρατικοδίαιτων κεφαλαίων, εξασφάλιση της επικερδέστερης εκμετάλλευσης της ελληνικής εργατικής δύναμης με το πετσόκομμα των μισθών, των συντάξεων, των εργασιακών δικαιωμάτων και την αύξηση του εργασιακού βίου με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη δημιουργία της ανάγκης να συμπληρώνεται η ελαχιστοποιημένη σύνταξη από μερική απασχόληση ως τα βαθιά γεράματα.

Το ρεφορμιστικό αίτημα να εκδοθούν λαϊκά κρατικά ομόλογα για την άντληση νέου χρήματος είναι το δημοσιονομικό αντίστοιχο του αιτήματος να δημιουργηθεί ΄΄λαϊκός καπιταλισμός΄΄ με τη διάθεση μετοχών μικρής αξίας για τη μετατροπή των μικροαστών και των εργατών σε ΄΄ πλατύ επενδυτικό κοινό΄΄: από τη μια δημιουργείται η ευκαιρία το κράτος και οι τράπεζες να λεηλατήσουν τη λαϊκή αποταμίευση, όπως λεηλάτησαν και τα ταμεία επικουρικής ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων (το πρόωρο σπάσιμο των ομολόγων είναι για τις τράπεζες πιο κερδοφόρο από τις καταθέσεις ταμιευτηρίου!)∙ από την άλλη υποχρεώνεται ο μικροκάτοχος κρατικών ομολόγων να στηρίξει πολιτικά όλες τις αντεργατικές πολιτικές από το φόβο μη χάσει τα λεφτουδάκια του από μια κρατική χρεοκοπία!

Οι εκκλήσεις για πανευρωπαϊκή συμφωνία για την αλλαγή του συμφώνου σταθερότητας παραπέμπουν στις ελληνικές καλένδες τη λύση των άμεσων προβλημάτων των εργατών και των άλλων εργαζομένων της χώρας μας. Αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους της Ελλάδας και τους αποτρέπουν από τη μοναδική ρεαλιστική έξοδο από την κρίση σε βάρος του κεφαλαίου: η έξοδος αυτή είναι ρεαλιστική, γιατί επιβάλλεται από το ζοφερό κοινωνικό τους είναι και γιατί εξαρτάται κυρίως μόνον από τη δική τους πολιτική βούληση, από τη θέλησή τους ν’ αγωνιστούν να βγάλουν εδώ και τώρα την Ελλάδα από την ΕΕ, συνδυάζοντας αυτή την έξοδο με τη διαγραφή του χρέους, τη χωρίς αποζημίωση κρατικοποίηση των τραπεζών και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων -και φυσικά με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και την ανατροπή κάθε ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας (έξοδος από ΝΑΤΟ, διώξιμο αμερικανικών βάσεων).

Διαφορετικά τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων της Ελλάδας θα θυσιαστούν χωρίς έλεος, για να στεριώσει το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, για να ανακάμψουν τα ευρωπαϊκά ποσοστά κέρδους και να ξανανιώσει η ελληνική αστική τάξη.

Χρήστος Βλόσιος