Το δίλημμα μεταρρύθμιση ή επανάσταση ξανά στην επικαιρότητα

Οι εξελίξεις της περιόδου καθορίζονται από την καπιταλιστική κρίση, κρίση η οποία γίνεται όλο και πιο φανερό ότι θα είναι μακρόχρονη. Στη περίοδο της κρίσης γίνεται ολοφάνερο το βίαιο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Όλα τα καπιταλιστικά κράτη ξεσπούν βίαια στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα οξύνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. «Ο θάνατός σου η ζωή μου» αποτελεί το βασικό ζήτημα της καπιταλιστικής γραμμής, που οδηγεί και θα οδηγήσει σε νέες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, θέτει σε δοκιμασία τις σημερινές καπιταλιστικές συνενώσεις, οδηγεί σε αναζωπύρωση αλλά και εμφάνιση νέων εστιών πολέμου. Η βαρβαρότητα μπροστά στα μάτια της εργατικής τάξης.

Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος, ενισχύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις παραπάνω διαπιστώσεις. Η εξέλιξη της κρίσης αναδεικνύει την χώρα μας σε αδύνατο κρίκο της ιμεριαλιστικής αλυσίδας πράγμα που παραδέχονται και οι κυβερνώντες. Η όξυνση της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με το δημόσιο χρέος την υποχώρηση της ανάπτυξης, την πτώση της βιομηχανικής παραγωγής ταυτόχρονα με την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού, οδηγεί την χώρα σε στενή επιτήρηση από την ΕΕ. Σκοπός της αστικής τάξης είναι η εξασφάλιση πόρων, μέσω της μείωσης των μισθών, των κοινωνικών δαπανών, των δημόσιων επενδύσεων και την αύξηση φόρων. Ο διαρκής δανεισμός του κράτους για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες αποτελεί βραχνά. Παρότι αυτό συνιστά χρεοκοπία με την πραγματική έννοια του όρου, η αστική τάξη δεν βρίσκεται στην θέση της εποχής του Χ. Τρικούπη. Αν και βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, δεν είναι απλός θεατής των εξελίξεων, των ανταγωνισμών και των διακανονισμών των μεγάλων δυνάμεων. Η ελληνική άρχουσα τάξη δεν υποτάσσει τα συμφέροντά της όπως νομίζουν αρκετοί, προσπαθεί να τα εξυπηρετήσει για να βγει από την κρίση. Διαπραγματεύεται με όλους του ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, απέναντι στην ΕΕ σηκώνει την σημαία της υπαγωγής της στο ΔΝΤ, που στην ουσία σημαίνει απευθείας διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ, που σήμερα βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση με την ΕΕ.

Ταυτόχρονα διαπραγματεύεται με την Ρωσία ή με την Κίνα. Στόχος της η εξασφάλιση πιστωτών στην προσπάθεια να ξεπεράσει την κρίση. Αυτή ακριβώς η εξέλιξη δυναμιτίζει τις ισορροπίες στην ΕΕ και ταυτόχρονα οδηγεί μερίδες της αστικής τάξης να αναφωνούν πως η ίδια η ΕΕ μας σπρώχνει προς την έξοδο.

Το εργατικό κίνημα σήμερα οφείλει να έχει σαφή αντίληψη ακριβώς για να μην εκλάβει τις διεκδικήσεις του ελληνικού καπιταλισμού ως πράξεις ανεξαρτησίας.

Το αστικό πολιτικό προσωπικό, προσπαθεί σήμερα να εξασφαλίσει τη συναίνεση της εργατικής τάξης για το ξεπέρασμα της κρίσης και ταυτόχρονα να αναβαθμίσει την θέση της απέναντι στους άλλους αστικούς εθνικούς σχηματισμούς. Με σημαία την σωτηρία της χώρας προσπαθεί να φέρει μερίδες εργαζομένων αντιμέτωπες (μετανάστες και ντόπιοι, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με αυτούς του δημόσιου, συμβασιούχους – αορίστου χρόνου, νέοι – παλιοί) , προσπαθεί να οδηγήσει σε διάσπαση την ίδια την εργατική τάξη με στόχο να την κάνει υπηρέτη της για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης. Γι αυτό συνενώνονται όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα, από τους φασίστες του ΛΑΟΣ έως τους σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ. Οι κονδυλοφόροι των ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν, σε μια περίοδο που η αστική τάξη αδυνατεί να πραγματοποιήσει οποιασδήποτε κοινωνική συμμαχία, αντίθετα τις διαρρηγνύει, για την αναγκαιότητα της παραπάνω κατεύθυνσης.

Το ζήτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση στη περίοδο της οικονομικής κρίσης εμφανίζεται με δραματικούς όρους, δηλαδή η την κρίση θα την πληρώσει η εργατική τάξη ή θα την πληρώσει η αστική τάξη με την ανατροπή της. Ήδη σήμερα η εργατική τάξη πληρώνει με την ανεργία την υποαπασχόληση, την μείωση στους μισθούς, το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με αύξηση του χρόνου απασχόλησης και μείωση των συντάξεων και ταυτόχρονα με αύξηση της φορολογίας.

Οι πολιτικές δυνάμεις που λένε ότι βρίσκονται αντιμέτωπες στην βασική κατεύθυνση του καπιταλισμού, είτε απαντούν με μικρομεταρρυθμίσεις και υπερασπίζονται απλά τη αναγκαιότητα της αντίστασης των εργαζομένων χωρίς να προσδίδουν περιεχόμενο ή δεν προτείνουν επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, ορισμένες δυνάμεις όπως το ΠΑΜΕ προπαγανδίζουν την διάσπαση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, πράγμα στο οποίο οδηγεί η αστική κυριαρχία στο εργατικό κίνημα, ακριβώς για να το απενεργοποιήσει στην περίοδο της κρίσης και γενικότερα.

Σήμερα, στις συνθήκες της χώρας μας, καμιά προοπτική δεν υπάρχει παρά ο δρόμος της προλεταριακής επανάστασης. Αλλά για να πραγματοποιηθεί αυτό απαιτείται οι δυνάμεις που δρουν στην εργατική τάξη να την συνενώσουν στην βάση των προβλημάτων της για την ανατροπή του καπιταλισμού. Στην περίοδο που βρισκόμαστε είναι αναγκαία η προβολή από τους κομμουνιστές ενός μεταβατικού προγράμματος που να περιγράφει ένα πλαίσιο επαναστατικής απάντησης στην κρίση.

Προμετωπίδα πρέπει να είναι το σύνθημα της διαγραφής του χρέους, (εκτός από τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία). Το σύνθημα αυτό αναγκαστικά συμπληρώνεται με τους παρακάτω στόχους πάλης:

• Έξοδος της χώρας από την Ε.Ε.

• Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με δεσμευτικό εργατικό έλεγχο, όλων των μεγάλων επιχειρήσεων και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας

• Κρατικοποίηση όλων των τραπεζών με εργατικό έλεγχο και κατάργηση κάθε εμπορικού μυστικού και τραπεζικού απορρήτου.

Συνδέεται επίσης, με ένα συνολικό πλαίσιο αιτημάτων:

• Αυξήσεις σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις για την ικανοποίηση των αναγκών διαβίωσης

• Δουλειά για όλους τώρα. Κανένας κάτω απ’ το βασικό μισθό. Κανείς ανασφάλιστος

• Άμεση προστασία των ανέργων. Ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις, πλήρης ασφαλιστική κάλυψη για όλο το διάστημα ανεργίας, υπολογισμός του χρόνου ανεργίας στον ασφαλιστικό χρόνο

• Απαγόρευση δια νόμου των απολύσεων και καταβολή όλου του μεροκάματου και του μισθού στην περίπτωση περάσματος του προσωπικού από την πλήρη στη μερική απασχόληση.

• Όχι στο κλείσιμο των εργοστασίων, συνέχιση της λειτουργίας τους με κρατική διοίκηση και δεσμευτικό εργατικό έλεγχο. Κατάργηση του επιχειρηματικού απορρήτου, δήμευση της περιουσίας των καπιταλιστών που κηρύσσουν πτώχευση των επιχειρήσεών τους

• Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Όχι στην προσταγή των καπιταλιστών που απαιτούν κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και εξατομίκευση της διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας

• 7ωρο, 5νθήμερο, 35ωρο. Σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άντρες.

• Κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας (STAGE, τρίωρα, τετράωρα, μπλοκάκια κλπ). Άμεση πληρωμή -και αναδρομικά- των ασφάλιστρων για τα STAGE

• Ίση αμοιβή για ίση δουλειά σε άντρες και γυναίκες, Έλληνες και μετανάστες

• Ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα σε όλους τους μετανάστες, χωρίς χαράτσια

• Εγγυημένος βασικός μισθός για όλους τους εργάτες γης και υποχρεωτική ένταξη τους στο ΙΚΑ

• Κρατική ενίσχυση στους συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων αγροτών για την οργάνωση της αγροτικής παραγωγής στη βάση ενός δημοκρατικού συνεταιριστικού πλαισίου

• Άμεση χρηματοδότηση των νοσοκομείων που σήμερα υπολειτουργούν.

• Αύξηση των δαπανών για την υγεία και πρόνοια.

• Δημόσια, δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη.

• Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος

• Κατάργηση του νόμου –πλαίσιο και του νόμου για την αξιολόγηση. Όχι στην αναγνώριση των ΚΕΣ. Καμία αναθεώρηση του άρθρου 16, όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια

• Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία

• Δημόσια δωρεάν Παιδεία από τη βρεφονηπιακή ηλικία ως την ανώτατη εκπαίδευση

• Χωρισμός της εκκλησίας απ’ το κράτος

• Δήμευση όλης της κινητής και ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας

• Αποδέσμευση όλων των κληρικών απ’ την κρατική υπαλληλία και κατάργηση κάθε κρατικής χρηματοδότησης προς την εκκλησία

• Μείωση των στρατιωτικών δαπανών

• Κλείσιμο όλων των στρατιωτικών βάσεων

• Έξοδος της χώρας απ’ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, άμεση απεμπλοκή της από τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις και πάλη για τη διάλυση όλων των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και οργανισμών.

Μόνο σε αυτή την κατεύθυνση είναι δυνατόν η εργατική τάξη να αντισταθεί πραγματικά, ανοίγοντας τον δρόμο για την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και της γενικότερης καπιταλιστικής κυριαρχίας. Με βάση αυτό το κριτήριο μπορούν οι επαναστάτες να συνενωθούν και να παρέμβουν σήμερα στο εργατικό κίνημα. Η περίοδος αυτή που διανύουμε είναι αυτή που περιγράφει ο Μαρξ, η κρίση που αποτελεί την μήτρα της επανάστασης. Αρκεί βέβαια οι επαναστάτες να οδηγήσουν τα πράγματα προς την επανάσταση.

Μαλάμος Σωτήρης