Το Πανεπιστημιακό Άσυλο στο στόχαστρο

Ξανά επί τάπητος τίθεται το ακανθώδες ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου, μετά την πρόσφατη επιστολή της Υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου προς τους πρυτάνεις των ιδρυμάτων, με την οποία κάνει έκκληση άμεσης και αποτελεσματικής δράσης με τη συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων για την εφαρμογή της νομοθεσίας για το άσυλο.

Συγκεκριμένα, η υπουργός στην επιστολή της, ενόψει της επικείμενης Συνόδου των Πρυτάνεων το Μάρτιο ή τον Απρίλιο, ζητά από τη διοίκηση κάθε πανεπιστημιακού ιδρύματος τη σαφή οριοθέτηση των χώρων διεξαγωγής εκπαίδευσης και έρευνας, οι οποίοι προστατεύονται από το άσυλο και την πλήρη καταγραφή των κατειλημμένων χώρων με στόχο την ανάκτησή τους και την ελεύθερη πρόσβαση από την ακαδημαϊκή κοινότητα, στην οποία και ανήκουν. Ζητούμενο είναι επίσης η διαφύλαξη και περιφρούρηση της περιουσίας των πανεπιστημίων και η ασφάλεια της ακαδημαϊκής κοινότητας, που θα επιτευχθεί με την καλύτερη συνεργασία των ιδρυμάτων με τις εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές, καθώς και με την ενίσχυση των υπηρεσιών φύλαξης. Η υπουργός έχει κάνει λόγο μάλιστα για ιδιωτικές υπηρεσίες φύλαξης, όπως ιδιωτική αστυνομία. Σε κάθε περίπτωση αναφέρει ότι είναι επιτακτική η ανάγκη εφαρμογής του σχετικού νόμου και των εσωτερικών κανόνων λειτουργίας των ΑΕΙ.

Η επιστολή προκάλεσε στους πρυτάνεις ποικίλες αντιδράσεις. Σύμφωνος βρέθηκε ο πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ Νίκος Σταυρακάκης, ενώ ο Πρύτανης του ΕΜΠ Κωνσταντίνος Μουντζούρης δήλωσε χαρακτηριστικά ότι το πραγματικό ενδιαφέρον για το θέμα του ασύλου θα επιδεικνυόταν με σιωπηλή δουλειά και όχι με επιστολές στα Μέσα. Επίσης είπε ότι όλοι οι χώροι στην Πολυτεχνειούπολη στου Ζωγράφου και στο Πολυτεχνείο στην Πατησίων αποτελούν άσυλο, ενώ οι κατειλημμένοι χώροι είναι φοιτητικά στέκια, όπου ενίοτε συχνάζουν και εξωπανεπιστημιακοί. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημοσθένης Ασημακόπουλος, από την πλευρά του υποστήριξε ότι η ακριβής χωροταξική οριοθέτηση των προστατευόμενων από το άσυλο χώρων είναι τεχνικά ανέφικτη και ότι αυτή η συζήτηση αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν τα πανεπιστήμια. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που είναι σύμφωνοι με την ουσιαστική κατάργηση, όπως οι πρυτάνεις Κρήτης, Αιγαίου, Ιουνίου και του Γεωπονικού, που άλλωστε έχουν ήδη καταθέσει σχετικό ψήφισμα τους. Παρ’ όλες τις αντιδράσεις, η Υπουργός εμμένει στο τελεσίγραφο της.

Φυσικά, η εξέλιξη αυτή δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Τα γεγονότα του φετινού Δεκέμβρη ανέδειξαν σαφώς την πρόθεση της κυβέρνησης για την ουσιαστική κατάργηση του ασύλου και τον περαιτέρω περιορισμό των ακαδημαϊκών ελευθεριών. Αν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή θα το διαπιστώσουμε. Η άρση του ασύλου στο Α.Π.Θ. και η αυτεπάγγελτη εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στον προαύλιο χώρο του ιδρύματος ύστερα από εισαγγελική εντολή που κατήγγειλε αξιόποινες πράξεις στο χώρο, η έμμεση αλλά ουσιαστικότατη κατάργηση του ασύλου με τον αποκλεισμό των Προπυλαίων και της Νομικής Σχολής από τον ασφυκτικό κλοιό των ΜΑΤ στην πορεία της 7ης Δεκέμβρη, η παραβίαση του ασύλου στην ΑΣΟΕΕ, όταν τα ΜΑΤ προσπάθησαν να εμποδίσουν τους φοιτητές να μπουν στη σχολή τους και να πραγματοποιήσουν τη γενική συνέλευση του Συλλόγου τους, και το γενικό κλίμα αστυνομοκρατίας στο κέντρο της Αθήνας εκείνες τις μέρες που θύμιζε τις μαύρες μέρες της δικτατορίας, είναι, απ’ ότι φαίνεται, η πρόγευση μόνο για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Από το 1982, έτος κατοχύρωσης του με το νόμο 1268, μέχρι σήμερα το άσυλο είχε αρθεί σε τέσσερις μόνο περιπτώσεις:

• Το Νοέμβρη του 1985 στο Χημείο Αθηνών που καταλήφθηκε μετά τη δολοφονία του Μιχ. Καλτεζά από τον αστυνομικό Αθ. Μελίστα. Η Επιτροπή Ασύλου, επί πρυτανείας του Μιχ. Σταθόπουλου, αποφάσισε την άρση του και την εκκένωση του κτηρίου.

• Το 1991 επί πρυτανείας του Νίκου Μαρκάτου, μετά το κάψιμο του κτιρίου της πρυτανείας του ΕΜΠ (από δακρυγόνο βλήμα των ΜΑΤ κατά πάσα πιθανότητα), οπότε και γίνανε δεκάδες συλλήψεις.

• Το 1995, πάλι επί πρυτανείας του Νίκου Μαρκάτου, όταν ήρθη το άσυλο στο χώρο εντός του ΕΜΠ και στους γύρω δρόμους. Ακολούθησαν μαζικές συλλήψεις.

• Και το 2002 στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Ρέθυμνο, για άσχετο όμως με το κίνημα λόγο (Κατά τη διάρκεια Άτυπης Συνόδου των Υπουργών Εθνικής Άμυνας της ΕΕ, που λάμβανε χώρα εκεί, και στο πλαίσιο των μέτρων ασφαλείας που είχαν επιβληθεί λόγω αυτής, εντοπίστηκε από ελικόπτερο, που διενεργούσε περιπολία, χασισοφυτεία μέσα σε δασώδη έκταση που ανήκε στο Πανεπιστήμιο. Δόθηκε άδεια στους άνδρες της Ασφάλειας, λοιπόν, να μπουν και να ξεριζώσουν τα δενδρύλλια).

Αν μέσα σε τρεις δεκαετίες είχαμε τέσσερις περιπτώσεις άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου και μέσα σε ένα μήνα τρεις, δεν είναι κινδυνολογία αλλά απλώς ρεαλιστική διαπίστωση ότι οδεύουμε προς την κατάργηση του θεσμού του ασύλου στα πανεπιστήμια. Άλλωστε, αυτή είναι η στόχευση των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρόνια τώρα, βάσει των δεσμεύσεων της Ελλάδας από τις Συνθήκες που έχει συνάψει ως κράτος – μέλος της ΕΕ:

1. Συνθήκη Σένγκεν: Το κεκτημένο Σένγκεν, που περιλαμβάνει τη Συμφωνία Σένγκεν (14/6/85), τη συμπληρωματική της Σύμβασης Σένγκεν (19/6/90) και κάποιους ακόμη συναφείς κανόνες και συμφωνίες, άρχισε να ισχύει από το 1995 και από το 1999, με το Πρωτόκολλο που επισυνάφθηκε στη Συνθήκη του Άμστερνταμ, ενσωματώθηκε στο θεσμικό και νομικό πλαίσιο της ΕΕ. Η Ελλάδα εισχώρησε στη Σένγκεν το 1992. Το κεκτημένο Σένγκεν καθορίζει τους όρους κυκλοφορίας των ατόμων και τη δικαστική συνεργασία στα συμβαλλόμενα κράτη, τον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων, το άσυλο και τη μετανάστευση. Η δε Συνθήκη Άμστερνταμ ενοποιεί και ‘’κοινοτικοποιεί’’ το άσυλο, τη μετανάστευση και τη δικαστική και αστυνομική συνεργασία σε αστικές και ποινικές υποθέσεις. Ως επιδιώξεις τους τίθενται η καταπολέμηση κάθε μορφής εγκληματικότητας, και η δημιουργία ενός κοινού – κοινοτικού χώρου ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης (ΧΕΑΔ).

2. Συνθήκη Λισσαβόνας: Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Λισσαβόνας, που υπογράφηκε το Μάρτη του 2000 και επικυρώθηκε ένα χρόνο μετά, καθορίζει ότι η ΕΕ θέτει στρατηγικό της στόχο ως το 2010 να έχει γίνει η ανταγωνιστικότερη και δυναμικότερη οικονομία της γνώσης ανά την υφήλιο. Σύμφωνα με σχετικές ανακοινώσεις της Κομισιόν, τα πανεπιστήμια προβλέπετται να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία της Λισσαβόνας και η συνεργασία πανεπιστημίων – βιομηχανίας πρέπει να ενισχυθεί. Τα πανεπιστήμια πρέπει να γίνουν αποδοτικά και ανταγωνιστικά.

3. Συνθήκη Μπολόνια: Η διαδικασία της Μπολόνια, με απαρχή της την 19/6/99, ανταποκρίνεται ακριβώς στους παραπάνω στόχους με την ίδρυση ως το 2010 ενός Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Όσον αφορά στο ζήτημα του ασύλου ειδικώς, η στόχευση για τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι να υιοθετήσουν ένα καθεστώς όμοιο με των ευρωπαϊκών, αφού, όπως χαρακτηριστικά αποτυπώνεται στην πρόσφατη ανακοίνωση της νέας ηγεσίας της ΝΔ στις 7/12, «το σημερινό καθεστώς δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και θα αλλάξει έτσι κι αλλιώς».

Στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια δεν ισχύει η προστατευτική ασπίδα του ασύλου και αυτό το μοντέλο επιδιώκεται να επικρατήσει και εδώ. Για παράδειγμα, στη Βρετανία δεν υπάρχει κανένας παρόμοιος νόμος. Η αστυνομία μπορεί να μπει στο χώρο του πανεπιστημίου όπως και οπουδήποτε αλλού. Στη Γαλλία αρκεί μια απλή έκκληση της πρυτανείας για να επέμβει η αστυνομία. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν το Μάρτιο του 2006, όταν η αστυνομία χρησιμοποιώντας δακρυγόνα εισέβαλε στο ιστορικό Πανεπιστήμιο της Σορβόνης για να τερματίσει βιαίως την κατάληψη των φοιτητών που αντιστέκονταν στις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η κυβέρνηση. Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στη Γερμανία. Η αστυνομία έχει το δικαίωμα κάθε φορά που αυτή (!) το κρίνει αναγκαίο να επεμβαίνει στους χώρους του πανεπιστημίου. Σε όλα τα πανεπιστήμια της Δ. Ευρώπης ισχύουν αυστηρά συστήματα ασφαλείας. Η προστασία τους εξασφαλίζεται από ειδικό προσωπικό του πανεπιστημίου ή από τις αρμόδιες αρχές. Υπάρχουν βέβαια και πανεπιστήμια που έχουν αναθέσει τη φύλαξή τους σε ιδιωτικές εταιρείες.

Στις ΗΠΑ, από την άλλη, η φύλαξη των πανεπιστημίων γίνεται από υπαλλήλους, ενώ στα μεγάλα campus φοιτητές των ιδρυμάτων εργάζονται ως ωρομίσθιοι (!) με αρμοδιότητα να εποπτεύουν το χώρο και να ενημερώνουν τις αρχές του ιδρύματος και την αστυνομία σε περίπτωση εγκληματικών ενεργειών. Υπάρχουν ακόμη και ειδικές υπηρεσίες ασφαλείας, ενώ τα μεγάλα πανεπιστήμια έχουν και δικά τους αστυνομικά τμήματα. Η συντριπτική δε πλειοψηφία των δημοσίων πανεπιστημίων φρουρείται πλέον από ένοπλους αστυνομικούς.

Είναι προφανές ότι στο ευρωπαϊκό, ανταγωνιστικό και αποδοτικό πανεπιστήμιο της αειφόρου ανάπτυξης (σημ.: για το κεφάλαιο, αειφόρου εκμετάλλευσης για το φοιτητή και τον εργαζόμενο), το άσυλο δεν έχει θέση. Εναντίον του, από κόμματα, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς και κάθε λογής εκπροσώπους του αστικού κράτους έχει ενορχηστρωθεί μια προσπάθεια απαξίωσης του στη λαϊκή συνείδηση ούτως ώστε να διαμορφωθεί κλίμα κοινωνικής συναίνεσης στην επερχόμενη κατάργηση του.

Η ερμηνεία του προστατευτικού περιεχομένου του ασύλου από την πανεπιστημιακή κοινότητα παραμένει, όπως είναι αναμενόμενο, στο στενό γράμμα του νόμου, που ορίζει ότι το άσυλο προστατεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία στην εκπαίδευση και την έρευνα και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αποσιωπά το χαρακτήρα του ασύλου ως ευρύτερου λαϊκού δημοκρατικού κεκτημένου, καρπού των φοιτητικών αγώνων του ’75 και ’78-’79 ενάντια στο Ν.815 για τα Α.Ε.Ι.. Φαίνεται ότι η ιστορική ερμηνεία της νομοθεσίας για το άσυλο δεν συμφέρει. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη δήλωση του αντιπρύτανη του Παν. Αθηνών Ιω. Καράκωστα, ο οποίος τονίζει ότι πρέπει να διευκρινιστεί νομοθετικώς ότι το άσυλο καλύπτει την ελεύθερη έρευνα και διδασκαλία και τα δικαιώματα των μελών του πανεπιστημίου σε αυτές. Απαιτεί επίσης απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου για την τιμωρία της παραβίασης του ασύλου, όπως ισχύει με όλα τα αδικήματα του Ποινικού Κώδικα.

Δε λείπουν βέβαια και ακόμη πιο αντιδραστικές απόψεις από πλευράς πανεπιστημιακών. Ο αντιπρύτανης του ΑΠΘ Α. Γιαννακουδάκης δήλωσε στην εφημερίδα ‘’Βήμα’’ ότι το πανεπιστήμιο είναι υποχρεωμένο να άρει το άσυλο μερικώς τουλάχιστον από τους εξωτερικούς και αύλειους χώρους κατά τις νυχτερινές ώρες και ότι ο νόμος περί ασύλου έπρεπε να είναι διατυπωμένος ως εκ εξής: «Άσυλο δεν υφίσταται, εκτός κι αν το Πρυτανικό Συμβούλιο, που είναι το αρμόδιο όργανο, αποφασίσει, όποτε και όπου το κρίνει σκόπιμο»!

Κατά τη γνώμη δε του αντιπρύτανη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδα Λουλούδη, που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», «μετά τα τελευταία γεγονότα θα πρέπει να τοποθετηθούμε ξεκάθαρα υπέρ της κατάργησης του ασύλου, το οποίο φυσικά πρέπει να διατηρηθεί στο συμβολικό επίπεδο των ιδεών».

Ακραιφνής υπέρμαχος της κατάργησης του ακαδημαϊκού ασύλου και ο καθηγητής Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας και Πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Παν. Αθηνών, ο Νάσος Βαγενάς, δήλωσε στο «Βήμα» της Κυριακής (13/12) ότι δε ζούμε σε δικτατορικό καθεστώς ώστε να έχουμε ανάγκη το άσυλο (σημ.: Μετά την απόπειρα δολοφονίας της Α. Κουτσουμπού στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη, τους τραυματισμούς διαδηλωτών και τις εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις, επιτρέψτε μας να έχουμε κάποιες επιφυλάξεις περί αυτού, κύριε Βαγενά!). Χαρακτήρισε το ελληνικό πανεπιστήμιο χώρο εκτροφής κουκουλοφόρων και πάσης φύσεως τρομοκρατίας και υποστήριξε ότι η υπαγωγή της πανεπιστημιακής λειτουργίας στην κοινή νομοθεσία θα βοηθήσει στην επούλωση αυτής της «πληγής της δημοκρατίας μας».

Ωστόσο, σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, εκφρασμένη από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γ. Πεταλωτή, την Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, τη γραμματέα της ΠΟΣΔΕΠ Ευ. Μπούρνοβα και την πλειοψηφία των πανεπιστημιακών, ζητούμενο δεν είναι η κατάργηση του ασύλου, αλλά η εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, που κρίνεται επαρκής.

Η ισχύουσα νομοθεσία είναι ο νόμος 1549/2007 που ψηφίστηκε σε αντικατάσταση του Ν. 1268/82, παρά την αποδοκιμασία του από χιλιάδες φοιτητές και την κοινωνική του απονομιμοποίηση, παρά το χαρακτηρισμό του ως «νόμο – έκτρωμα» και το σφοδρό κύμα φοιτητικών καταλήψεων και κινητοποιήσεων ενάντια στην εφαρμογή του.

Ο νέος νόμος χωρίς υπερβολή πετσοκόβει το θεσμικό πλαίσιο του ασύλου. Σύμφωνα με το Άρθρο 3 του νόμου, «το άσυλο καλύπτει τους χώρους στους οποίους γίνεται εκπαίδευση και έρευνα», ενώ με τον παλιό νόμο καλύπτονταν όλοι οι χώροι των ΑΕΙ. Ως σκοπός της αναγνώρισης του ασύλου ορίζεται: «η προστασία του δικαιώματος στη γνώση και τη μάθηση έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει». Επομένως, άνετα μια φοιτητική κατάληψη μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιου είδους προσπάθεια και ως παράβαση του ασύλου και οι παραβάτες (δηλαδή οι φοιτητές που θέλουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τα συμφέροντά τους) να καταδικαστούν σε φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών, αφού αυτήν την ποινή προβλέπει η παρ. 7 του ίδιου άρθρου!

Επιπλέον, στο νέο νόμο το όργανο που μπορεί να αποφασίσει άρση του ασύλου και επέμβαση δημόσιας δύναμης στο πανεπιστήμιο είναι το Πρυτανικό Συμβούλιο που αποφασίζει κατά πλειοψηφία και όχι η προϊσχύουσα τριμελής Επιτροπή Ασύλου που αποφάσιζε με ομοφωνία όλων των μελών της.

Η πλήρης αποδοχή του νέου νόμου για το άσυλο και η θέση ότι το θεσμικό πλαίσιο που παρέχει είναι επαρκές και πρέπει να εφαρμοστεί αποτελεσματικά, εκφράστηκε με ομόφωνο ψήφισμα των Πρυτάνεων στην τελευταία Σύνοδό τους που διεξήχθη υπό την προεδρεία του Πρύτανη του ΕΜΠ, Κων/νου Μουντζούρη, στο Λαύριο στις 12 και 13 Δεκεμβρίου, παρουσία της Υπουργού Παιδείας και πλήθους διαδηλωτών φοιτητών έξω από το Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο του ΕΜΠ. Διατυπώθηκαν και απόψεις περί κατάργησης του ασύλου, αλλά ήταν μεμονωμένες.

Η Σύνοδος αποφάσισε σειρά συγκεκριμένων δράσεων, όπως καταγραφή των χώρων που καλύπτονται από το άσυλο, καταγραφή των κατειλημμένων για ιδία χρήση χώρων, φαινόμενο που χαρακτηρίστηκε από την Α. Διαμαντοπούλου απαράδεκτο. Ακόμη, αυτονομία των πανεπιστημίων να επιλέξουν τον τρόπο, τις προδιαγραφές και τη λειτουργία της υλικής και πνευματικής τους περιφρούρησης. Σωστή συνεργασία στο σωστό χρόνο με τις αρχές, ώστε να αποφεύγεται κάθε κίνδυνος βιαιοπραγίας στο πανεπιστήμιο. Ανάρτηση στο Διαδίκτυο όλων των πρακτικών των εκλεκτορικών σωμάτων, αλλά και των επικοινωνιών των Πανεπιστημιακών Αρχών με τους Εισαγγελείς και την Αστυνομία σε περίπτωση επεισοδίων.

Όμως, το κερασάκι στην τούρτα του ξεχαρβαλώματος της στοιχειώδους δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο είναι η πρόταση του Προέδρου του Τμήματος της Νομικής Σχολής, Θ. Φορτσάκη. Η πρόταση υπογράφηκε και από τους έξι διευθυντές των τομέων του τμήματος και βρίσκει σύμφωνη και τη διοίκηση της ΠΟΣΔΕΠ. Εμπνευσμένη από το γαλλικό μοντέλο, η πρόταση Φορτσάκη απευθύνεται στο Πρυτανικό Συμβούλιο του ΕΚΠΑ και ζητά έλεγχο των ατόμων που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο και αυξημένη φύλαξη του κτηρίου, ακόμη και με την ίδρυση κάποιου είδους «πανεπιστημιακής αστυνομίας».

Λάδι στη φωτιά που πυρπολεί τις ακαδημαϊκές και λαϊκές ελευθερίες ρίχνει συνεχώς και ο αστικός τύπος. Χαρακτηριστικοί είναι ορισμένοι πρόσφατοι τίτλοι άρθρων, όπως της «Απογευματινής», «Πανεπιστημιακό άσυλο στο έγκλημα!». Ο πρόεδρος της ΝΔ, Α. Σαμαράς, κατέθεσε νέα πρόταση για το άσυλο –το ΠΑΣΟΚ όμως εμμένει και δρομολογεί την πλήρη εφαρμογή του παρόντος νόμου-, ενώ αποκάλεσε τα πανεπιστήμια «θερμοκήπια εγκληματικών πράξεων». Από όλη αυτή τη λυσσαλέα κατασυκοφάντηση του ασύλου δεν θα μπορούσε να λείπει ο ΛΑ.Ο.Σ., που δε διστάζει να χαρακτηρίζει το θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου ως «εργαλείο αποδόμησης αξιών για την προστασία των οποίων αρχικά καθιερώθηκε», όπως είπε ο Γ. Καρατζαφέρης στη Βουλή.

Ωστόσο, όλοι αυτοί διατείνονται ότι κόπτονται για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις ανθρωπιστικές αξίες. Μάλιστα η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Ρηγίλλης για το άσυλο αναφέρει ότι πρέπει «να καταργηθεί η ασυλία κακουργηματικών πράξεων μέσα στους χώρους της Ανώτατης Εκπαίδευσης» και ότι «η ελεύθερη διακίνηση ιδεών δεν έχει καμία σχέση με το ακαταδίωκτο εγκληματικών δράσεων». Να θυμίσουμε μόνο ότι η ανθρώπινη σκέψη έχει, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι, καταρρίψει προ πολλού τα δεσμά του ιδεαλισμού και έχει προχωρήσει πολύ πιο πέρα από το «Cogito ergo sum» («Σκέφτομαι άρα υπάρχω») του Ντεκάρτ. Επομένως, για όσους θέλουν να λέγονται υπερασπιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, το διακύβευμα δεν πρέπει να είναι η αόριστη έκφραση ιδεών, αλλά η θωράκιση της υλικής ενσάρκωσής τους μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές. Τι κι αν έχω το δικαίωμα να μιλάω περί δικαιωμάτων και ελευθεριών στο πανεπιστήμιο, από τη στιγμή που με δένουν χειροπόδαρα και δεν μπορώ να οργανώσω και να μορφοποιήσω την πάλη μου γι’ αυτές μέσα στο πανεπιστήμιο; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όσοι υπερασπίζουν το άσυλο στο επίπεδο της ιδέας και όχι στην πραγματική και πρακτική του αντανάκλαση, στην ουσία το υπονομεύουν.

Η ίδια ανακοίνωση της ΝΔ έκλεινε με την προτροπή, «Πριν χυθεί κι άλλο αίμα αθώων οφείλουμε να αντιδράσουμε». Ξέρουμε καλά ότι στην ιστορία των αγώνων για την Παιδεία, όπως και όλων των αγώνων, το αίμα χύνεται από το στρατόπεδο αυτών που αντιστέκονται στις δυνάμεις και στις επιλογές της αστικής πολιτικής. Το αίμα που έχει χυθεί είναι των ηρώων του Πολυτεχνείου, του Νίκου Τεμπονέρα, του Κουμή, της Κανελλοπούλου και τόσων άλλων αγωνιστών. Το άσυλο και όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις μ’ αυτό το αίμα είναι βαμμένες και τα κροκοδείλια δάκρυα για τους αθώους που χύνουν οι ένοχοι είναι αν μη τι άλλο επαίσχυντα και αποτροπιαστικά.

Απέναντι στην επίθεση που δέχεται το ακαδημαϊκό άσυλο και τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, χρειάζεται ενιαιομετωπική απόκρουση και αντεπίθεση με σαφώς ορισμένα αιτήματα και στόχους. Το φοιτητικό και εργατικό κίνημα πρέπει από κοινού με μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες να διεκδικήσει την κατάργηση όλων των αντιδραστικών – αντιδημοκρατικών νόμων, με προμετωπίδα για τα πανεπιστήμια την ανατροπή του Νόμου 1549/2007. Επίσης, κατάργηση των ΜΑΤ, ΜΕΑ και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών. Απαιτούμε κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών. Μόνη απάντηση η πάλη μας.