ΑΪΤΗ

Ο φονικός σεισμός των 7,3R που έπληξε την Αϊτή, την Τρίτη 12 Γενάρη, προκάλεσε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή των τελευταίων ετών. Οι νεκροί κατά τον “Ερυθρό Σταυρό” θα ξεπεράσουν τις 50.000 ενώ κατ' άλλους θα ναι περισσότεροι από 100.00. Βέβαια, λόγω των ανύπαρκτων υποδομών στη χώρα, ακριβής καταγραφή των νεκρών καθώς και των γενικότερων συνεπειών στις ζωές των ανθρώπων, δε θα γίνει ποτέ.

Τα διεθνή ΜΜΕ και διάφοροι “ιθύνοντες” επισημαίνουν ως αιτία για την τραγωδία που βιώνει η χώρα, τη μεγάλη φονικότητα του σεισμού και κάποιοι άλλοι δίνουν μια μεταφυσική διάσταση στα πράγματα με το κλασσικό “όπου φτωχός κι η μοίρα του”. Μια γρήγορη ματιά όμως στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα την ημέρα του σεισμού, θα μας πείσει ότι οι πραγματικές αιτίες για τα δεινά του λαού της Αϊτής είναι άλλες.

Η Αϊτή είναι η φτωχότερη χώρα του δυτικού κόσμου. Το 80% περίπου του πληθυσμού της είναι άνεργο. Το ετήσιο ΑΕΠ της χώρας είναι γύρω στα 11 δις δολάρια. Ο μέσος μισθός για όσους έχουν δουλεία είναι 2 δολάρια τη μέρα. Το προσδόκιμο ζωής είναι 53 χρόνια. Το 50% των παιδιών υποσιτίζεται, ενώ μόνο το 50% των κατοίκων της έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Για κάθε 100.00 κατοίκους αντιστοιχούν 25 γιατροί και όλη η χώρα των περίπου 10.000.000 κατοίκων διαθέτει μόλις 1 στοιχειωδώς εξοπλισμένο νοσοκομείο στο Πορτ ο Πρενς. Τέλος οι περισσότεροι κάτοικοι, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 70 και το ξεκλήρισμα εκατοντάδων χιλιάδων μικροκαλλιεργητών, οι οποίοι μετακόμισαν μαζικά στις πόλεις, ζουν σε χάρτινα “κτήρια”παραγκουπόλεων, από τα οποία λείπουν τα στοιχειώδη: ύδρευση, ηλεκτρισμός, αποχέτευση και τα οποία πολύ συχνά “ανεγείρονται” στις πλαγιές αποψιλωμένων ρεματιών.

Ας δούμε τώρα την πορεία της χώρας από την ανεξαρτησία της μέχρι σήμερα και τις αιτίες που την οδήγησαν στο να είναι στην κατάσταση που ήταν στις 12 Γενάρη. Το 1804 οι εξεγερμένοι σκλάβοι της Αϊτής νικούν το στρατό του Ναπολέοντα και κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους. Από τότε η Γαλλία και οι ΗΠΑ σε στενή συνεργασία μεταξύ τους, πολεμούν λυσσαλέα το “πρώτο κράτος των δούλων” όπως συνηθίζεται να λέγεται. Τελικά οι ΗΠΑ το 1915 προχωρούν σε στρατιωτική επέμβαση και κατοχή της χώρας, η οποία κράτησε μέχρι το 1934. Αποχωρώντας οι Αμερικάνοι, φρόντισαν να ελέγξουν τη διάδοχη κατάσταση. Επόμενος σημαντικός σταθμός στην ιστορία της χώρας είναι το 1957 όταν εγκαθιδρύεται με τις ευλογίες των ΗΠΑ αλλά και των Γάλλων μια από τις πιο βάρβαρες δικτατορίες, του Ντιβαλιέ, γνωστού και ως “Πάπα Ντοκ”. Το 1971 με το θάνατο του Ντιβαλιέ, τον διαδέχεται ως “ισόβιος πρόεδρος”, σε ηλικία 19 ετών, ο γιος του Ζαν Κλοντ ή “Μπέιμπι Ντοκ”. Τις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν οι ΗΠΑ, ο δικτάτορας και μαι θράκα ντόπιων καπιταλιστών, εργάστηκαν με ζήλο για να είναι η Αϊτή αυτό που ήταν στις 12 Γενάρη. Διέλυσαν την αγροτική παραγωγή και την μετέτρεψαν σε μια χώρα φθηνού ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού δίπλα στην υπερδύναμη. Όλα αυτά συνοδεύονταν από μεγαλοστομίες του στυλ: “ θα μετατρέψουμε την Αϊτή σε μια Ταϊβάν της Καραϊβικής”.

Το 1985 ανατρέπεται ο δικτάτορας. Ακολουθεί πολιτική αστάθεια. Το 1991 οι Αϊτινοί εκλέγουν πρόεδρο μη ελεγχόμενο από τους ιμπεριαλιστές, τον Αριστίντ, ο οποίος ανατράπηκε με πραξικόπημα. Έπειτα από μια σειρά παζάρια ο Αριστίντ αποκαθίσταται υπό τον όρο όμως ότι θα υπακούει τις εντολές των ιμπεριαλιστικών οικονομικών οργανισμών. Ο Αριστίντ ξαναθέτει υποψηφιότητα και επανεκλέγεται το 2000, οι ΗΠΑ επιβάλλουν κυρώσεις στη χώρα και στις 29 Φλεβάρη έχουμε την ανατροπή του Αριστίντ με πραξικόπημα που πραγματοποιούν οι Αμερικάνοι, σε συνεργασία με τους Γάλλους και τους Καναδούς. Από τότε η χώρα είναι υπό την κατοχή τους, με τον μανδύα βέβαια των κυανόκρανων του ΟΗΕ.

Επομένως μετά από όλα αυτά, η κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Αϊτή τη μέρα του σεισμού και στην οποία οφείλεται το μέγεθος της καταστροφής, δεν ήταν “θέλημα Θεού” ούτε αποτέλεσμα της “κακοδαιμονίας που δέρνει τη χώρα”. Έχει πραγματικούς υπεύθυνους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους “κηδεμόνες ιμπεριαλιστές” και τους ντόπιους καπιταλιστές.

Μόνο μια προλεταριακή επανάσταση που θα φέρει την πραγματική ανεξαρτησία της χώρας, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις απόκρουσης των επιθέσεων των ιμπεριαλιστών και διαμόρφωσης ενός καλύτερου, ελεύθερου μέλλοντος για το λαό της Αϊτής.

ΙΤΑΛΙΑ

Στο Ροζάριο της Καλαβρίας, στη Νότια Ιταλία της φτώχειας, της ανεργίας και της μαφίας, ζουν -σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και παράγκες- και εργάζονται σε γεωργικές εργασίες – κυρίως στη συγκομιδή των πορτοκαλιών- περίπου 2000 Αφρικανοί μετανάστες, με αμοιβή 20 ευρώ για 10 ώρες δουλειά. Στα βάσανα τους ήρθαν να προστεθούν δολοφονικές ρατσιστικές επιθέσεις. Αυτοκίνητα που έπεφταν εσκεμμένα πάνω τους, επιθέσεις με σιδηρολοστούς και αεροβόλα. Όλα αυτά τους οδήγησαν στην έκρηξη. Την Πέμπτη 7 Γενάρη εκατοντάδες μετανάστες πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας στην πόλη του Ροζάριο η οποία κατέληξε σε άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία και πολλούς τραυματίες. Την ίδια μέρα μερίδα κατοίκων του Ροζάρνο κατέλαβε το δημαρχείο της πόλης ζητώντας την απέλαση των μεταναστών. Ο υπουργός Εσωτερικών, Ρομπέρτο Μαρόνι, μέλος της Λέγκα του Βορρά, χαρακτήρισε τις εντάσεις αυτές αποτέλεσμα «μιας πολύ μεγάλης ανεκτικότητας απέναντι στη λαθρομετανάστευση».

ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Ο πρόεδρος της Ισλανδίας Όλαφουρ Γκρίμσον αρνήθηκε να πληρώσει (κάτω από την πίεση του 25% του πληθυσμού της χώρας που υπέγραψε σχετικό αίτημα) να εγκρίνει το νομοσχέδιο με το οποίο το ισλανδικό δημόσιο θα πληρώσει σε Βρετανία και Ολλανδία πάνω από 5 δις δολάρια, ποσό τεράστιο για τα μεγέθη της χώρας, για να αποζημιωθούν οι πολίτες των δύο παραπάνω χωρών που έχασαν τα χρήματα τους από την κατάρρευση της ιδιωτικής τράπεζας αποταμιεύσεων Icesave. Το νομοσχέδιο θα τεθεί σε δημοψήφισμα.

Μετά από αυτήν την εξέλιξη εντάθηκαν οι απειλές από τις εμπλεκόμενες κυβερνήσεις και τους λεγόμενους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Απειλούν τους Ισλανδούς πως αν στο δημοψήφισμα απορριφθεί το νομοσχέδιο, δεν θα γίνει δεκτό το αίτημα ένταξης στην ΕΕ, θα διακοπεί ο δανεισμός από το ΔΝΤ και η χώρα θα απομονωθεί οικονομικά. Εκτίμηση: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η μικρή αυτή χώρα θα υποχρεωθεί να αποπληρώσει το παραπάνω ποσό, μιας και η ιστορία μας έχει δείξει πως τέτοιου είδους αρνήσεις προς τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους διεθνείς τοκογλύφους, μόνο έναν προλεταριακό κράτος μπορεί να τις πραγματοποιήσει.

ΚΙΝΑ

Δύο σημαντικές πρωτιές κατέκτησε η Κίνα τη χρονιά που μας πέρασε. Η πρώτη αφορά τις εξαγωγές που για πρώτη φορά ξεπέρασαν σε αξία αυτές της Γερμανίας καθιστώντας την έτσι την μεγαλύτερη εξαγωγό χώρα στον κόσμο. Η δεύτερη αφορά την αγορά αυτοκινήτων. Το 2009 στην Κίνα πωλήθηκαν 13,6 εκ Ι.Χ., φορτηγά και λεωφορεία, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ, στις οποίες το ίδιο διάστημα πωλήθηκαν 10,4 εκ οχήματα. Την πρώτη θέση κατείχαν μέχρι σήμερα, και για πάνω από έναν αιώνα, οι ΗΠΑ.

Τα παραπάνω όπως και μια σειρά άλλα στοιχεία δείχνουν τη ραγδαία ισχυροποίηση του ρόλου της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία. Ισχυροποίηση που επιδιώκει να μετατρέψει και σε γεωπολιτική επιρροή όπως απέδειξε και με μια σειρά συμφωνιών, εμπορικών και όχι μόνο, που πέτυχε το προηγούμενο διάστημα με χώρες της Κ. Ασίας, της Αφρικής και της Μ. Ανατολής, εξέλιξη που προκαλεί ανησυχία σε άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θεωρούσαν πολλές από τις περιοχές αυτές, κατά κάποιο τρόπο κτήμα τους.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Κατά 5% συρρικνώθηκε το γερμανικό ΑΕΠ το 2009 σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα. Αυτή είναι η χειρότερη επίδοση της γερμανικής οικονομίας (που αποτελεί και την ατμομηχανή της ΕΕ) μεταπολεμικά.

Ως αποτέλεσμα, πέρα από την αύξηση της ανεργίας (πάνω από 10%) η υποαπασχόληση αποτελεί καθεστώς στις περισσότερες επιχειρήσεις, μια σειρά κατακτήσεις της εργατικής τάξης χτυπιούνται και χειροτερεύουν συνολικά οι όροι ζωής της.

Για το 2010 η γερμανική κυβέρνηση προβλέπει αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,2%, με ταυτόχρονη ωστόσο αύξηση της ανεργίας. Μάλιστα ο επικεφαλής του ομοσπονδιακού γραφείου απασχόλησης, Φρανκ Γιούργκεν Βάις, περιμένει σημαντικές απώλειες θέσεων εργασίας, ιδιαίτερα στους τομείς – κλειδιά της γερμανικής βιομηχανίας.

Έτσι ενώ η οικονομία δείχνει -αναιμικά- σημάδια ανάκαμψης και επιστροφής των επιχειρήσεων στην κερδοφορία, τα πράγματα για την εργατική τάξη θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν, μια σειρά μέτρα που πάρθηκαν εναντίον της στο όνομα της κρίσης, θα πάρουν μόνιμο χαρακτήρα. Αυτό εννοεί και η καγκελάριος Μέρκελ, όταν κάνει λόγο για “ευημερία με αλλαγή όμως τρόπου ζωής και της οικονομίας”.