Το άσυλο στο στόχαστρο

Το άσυλο στο στόχαστρο


Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ενορχηστρωμένης προσπάθειας χειραγώγησης της κοινής γνώμης γύρω από την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου. Σε αυτή την μεθοδευμένη και έντεχνη προσπάθεια έχουν επιστρατευτεί αφενός μεν τα Μ.Μ.Ε., τα οποία ως μίσθαρνα όργανα της αστικής τάξης κατασυκοφαντούν την έννοια του ασύλου ταυτίζοντας την με χώρο εγκληματικότητας και παθογένειας, αφετέρου δε ο σκληρός βραχίωνας της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια, με την πρυτανεία να παραδίδει την ημέρα διεξαγωγής του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου το άσυλο στις δυνάμεις καταστολής με τον πιο απροκάλυπτο και πραξικοπηματικό τρόπο.


Πρωτοστάτης, όμως, σε αυτή την οργανωμένη εκστρατεία στάθηκε ο καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Νομικής κος Φορτσάκης. Με μια σειρά συνεντεύξεων του στον Τύπο φρόντισε να δημοσιοποιήσει την απόφαση του Δ.Σ. της Νομικής σύμφωνα με την οποία «ζητείται από την Πρυτανεία να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να αποτρέπεται η είσοδος εξωπανεπιστημιακών στοιχείων στη σχολή και να απαγορεύεται η πραγματοποίηση εκδηλώσεων για τις οποίες δεν έχει χορηγηθεί άδεια από την πρυτανεία ή την κοσμητεία». Το αυταρχικό παραλήρημα του καθηγητή ολοκληρώνεται με την έκκληση να απομακρυνθεί αμέσως από τη σχολή ο ραδιοφωνικός σταθμός ο οποίος παρακωλύει την ομαλή λειτουργία των μαθημάτων, ενώ το απαιτούμενο μέτρο το οποίο γνωμοδοτείται είναι η δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας!


Όλα αυτά, αφού πρώτα έχει προηγηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα η συντονισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης και των ιδεολογικών της μηχανισμών να ενεργοποιήσει τα συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας κατασκευάζοντας κλίμα κοινωνικής συναίνεσης γύρω από την αναγκαιότητα του δόγματος της προληπτικής καταστολής που αποτυπώθηκε μέσα από τις εκατοντάδες παράνομες προσαγωγές και το γενικευμένο κλίμα τρομοκρατίας. Στο πεδίο αυτό εντάσσεται και η κατάργηση του ασύλου που συνδέεται με το γενικότερο σχέδιο περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.


Η ένταση της κρατικής καταστολής, η αστυνομοκρατία και τρομοκράτηση της κοινωνίας στρώνουν το δρόμο για την επιβολή των νέων σκληρών αντεργατικών και αντεκπαιδευτικών μέτρων που προτίθεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Σ’ αυτές τις συνθήκες είναι μονόδρομος για την άρχουσα τάξη η άλωση των τελευταίων δημοκρατικών κεκτημένων στη βάση των οποίων ξεδιπλώνονται κάθε φορά οι κοινωνικές διεκδικήσεις και οι μάχες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.


Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως η κατάργηση του ασύλου αποτελεί αναγκαίο όρο της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου και της εντατικοποίησης των σπουδών δεδομένου ότι οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα μέσα σ’ αυτό είναι ασυμβίβαστη με την άσκηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και με πράξεις πολιτικής ανυπακοής που παρακωλύουν την ομαλή λειτουργία ενός πανεπιστημίου – επιχείρηση προσδεδεμένου πλήρως στις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές του κεφαλαίου.


Η οργανωμένη δύναμη επιβολής και του κράτους αφού πρώτα παρέδωσε με την ανοχή της το εργοστασιακό άσυλο στην εργοδοτική βία και τρομοκρατία, τώρα στοχεύει με τον πιο ωμό τρόπο μιαν ιστορική κατάκτηση των ταξικών αγώνων της νεολαίας και της εργατικής τάξης. Είναι ξεκάθαρο πως η πρακτική που υιοθετήθηκε στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Δευτέρας 7/12 και τείνει να παγιωθεί αποκτώντας μάλιστα και θεσμικά χαρακτηριστικά είναι έξω από τα όρια της αστικής δημοκρατίας και νομιμότητας. Αποτελεί ένα από τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης που βιώνει το καπιταλιστικό σύστημα και αδυνατεί να διαχειριστεί και σε πολιτικό επίπεδο. Σ’ αυτές τις συνθήκες, άλλωστε, της γενικευμένης οικονομικής κρίσης και της τεράστιας καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων είναι που « η αστική τάξη προσπαθεί να απαλλαγεί από τη νομιμότητα που η ίδια δημιούργησε και πλέον τείνει να της γίνει ανυπόφορη» (Λένιν, «Δύο Κόσμοι»).


Το φοιτητικό κίνημα έρχεται, επομένως, αντιμέτωπο με μια συντονισμένη επίθεση σε βάρος των δημοκρατικών του ελευθεριών και δικαιωμάτων που κατέκτησε μέσα από αιματηρούς αγώνες και διεκδικήσεις. Καλείται να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες απομονώνοντας κάθε στοιχείο ξένο και εχθρικό προς τις μορφές του φοιτητικού συνδικαλισμού και τις ιστορικές παραδόσεις του φοιτητικού κινήματος. Είναι χρέος της νεολαίας αλλά και του φυσικού της συμμάχου, της εργατικής τάξης, να προασπίσει την έννοια του ασύλου θέτοντας ως στόχο πάλης όχι απλά τη διαφύλαξη αλλά τη διεύρυνση του.