Επιβράβευση της πολιτικής εξωμοσίας

Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες ενός δημόσιου διαγωνισμού επίδειξης φιλοπαπουλισμού από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων της χώρας επιβεβαιώνανε κάθε τόσο την πρόθεσή τους να επανεκλέξουν ως πρόεδρο της δημοκρατίας τον Παπούλια - ένα πρώτης γραμμής πρώην πολιτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που καμαρώνει για το γεγονός ότι στα νιάτα του υπήρξε μέλος της ένοπλης εαμικής εθνικής αντίστασης.

Το αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας, που συμπίπτει με το αξίωμα του αρχηγού του κράτους, έχει μεγάλη ιδεολογικοπολιτική σημασία για το αστικό πολιτικό σύστημα. Από πρώτη ματιά λοιπόν, αποτελεί πολιτικό παράδοξο η εμμονή των δύο αστικών κομμάτων να αναθέσουν ξανά το ρόλο του αρχηγού του κράτους σ’ έναν πρώην "εαμοβούλγαρο". Το παράδοξο μετατρέπεται ωστόσο σε λογικότατη πολιτική ενέργεια και σκοπιμότητα, αν επισκοπήσουμε την πολιτική σταδιοδρομία του Κάρολου Παπούλια.

Ως νεαρός εαμίτης ο Κάρολος Παπούλιας είχε προφανώς ενστερνιστεί το εθνικοαπελευθερωτικό ιδανικό του ΕΑΜ. Ως υφυπουργός και αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών στην πρώτη και ως υπουργός εξωτερικών στη δεύτερη και στην τρίτη κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου, καθώς και ως πρόεδρος της διαρκούς επιτροπής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής επί πρωθυπουργίας Σημίτη, απαρνιέται στην πράξη τα ιδανικά της νιότης του, καθώς συμμετέχει στην εκπόνηση και στην υλοποίηση μιας εξωτερικής πολιτικής που διαιωνίζει την παραμονή των αμερικανικών βάσεων στη χώρα (οι βάσεις που μένουν φεύγοντας!), μετατρέπει την Ελλάδα σε πολύτιμο υπηρέτη των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών και σε ορμητήριο των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων κατά των λαών της καθ’ ημάς Ανατολής.

Με τις ίδιες ιδιότητες ο Κάρολος Παπούλιας συμβάλλει επίσης στην επεξεργασία και στην εφαρμογή των φιλοεοκικών και ευρωπαϊκών πολιτικών της ελλαδικής και ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, οι οποίες σήμερα αποδεικνύονται σφιχτές θηλιές περασμένες στο λαιμό της εργατικής τάξης. Επιπλέον συνδιαμορφώνει την πολιτική του εξευμενισμού της Τουρκίας που μεταμορφώνει την Ελλάδα σε πράκτορα των τουρκικών συμφερόντων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απειλεί με διάλυση την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έμπρακτη αποκήρυξη του ιδανικού της εθνικής ανεξαρτησίας και της πανανθρώπινης ελευθερίας (άρα και της επιδίωξης να καταργηθεί η μισθωτή δουλεία) οδηγεί το σημερινό πρόεδρο της δημοκρατίας σε πληκτικά και αντιδραστικά κηρύγματα. Πρόσφατα, με την πλημμυρίδα των σκανδάλων της ΝΔ, ανακάλυψε την αναγκαιότητα να αναμορφωθούν ηθικά οι πολιτικοί με την υιοθέτηση ενός νέου κώδικα αξιών, χωρίς ταυτόχρονα να αναγνωρίσει την πολιτική αναγκαιότητα να αλλάξει ριζικά το τρισάθλιο πολιτικό μας σύστημα που είναι δομημένο έτσι, ώστε να υποθάλπει και να προάγει την πολιτική διαφθορά. Με την ευκαιρία της φετινής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, μέσα σε ένα κλίμα επιδεικτικής αστυνομοκρατίας και εκφασισμού της κοινωνικοπολιτικής ζωής τόσο σε εθνικό όσο και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτός δημοκοπούσε για την αναγκαιότητα γένεσης ενός καινούριου πατριωτισμού που δε θα στρέφεται κατά της νεοαποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, αλλά θα περιορίζεται στην προστασία του περιβάλλοντος και στην αναδάσωση των καμένων! Όμως, αν υπεύθυνο για την απερήμωση και την υπερύπανση του φυσικού μας περιβάλλοντος δεν είναι το κοινωνικοοικονομικό μας σύστημα, ο καπιταλισμός, αλλά η επικράτηση μιας στρεβλής αντίληψης για τον πατριωτισμό και η υποτίμηση της σημασίας των αναδασώσεων, γιατί δεν ξεκολλάει από την προεδρία της δημοκρατίας, για να γίνει συγγραφέας νέων, οικολογικοπατριωτικών σχολικών εγχειριδίων και πρόσκοπος πρωτοπόρος στις αναδασώσεις;

Η παλαιότερη εκλογή και η πιθανότατη νέα επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια στο αξίωμα του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας με τους ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (και γιατί όχι του Καρατζαφέρη) είναι η γενναιόδωρη επιβράβευση από την αστική τάξη του εξωμότη της εθνικής αντίστασης που τόσο πιστά και δημιουργικά υπηρέτησε το αστικό κατεστημένο της χώρας και τους επικυρίαρχους συμμάχους του, τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Είναι τέλος μια πολλά υποσχόμενη ενθάρρυνση προς όλους τους παλιούς και νέους αποστάτες του εργατικού μας κινήματος να υπηρετήσουν με τον ίδιο και μεγαλύτερο ζήλο το καινούριο τους ταξικό αφεντικό. Πώς να μη βάζουν λοιπόν τα δυνατά τους να ξεπεράσουν το σημερινό πρόεδρο της δημοκρατίας σε φιλοαστισμό νεότεροι εξωμότες, της γενιάς του Πολυτεχνείου αυτοί, όπως το διπλό υποκοριστικό πολιτικού ανδρός (άνδρας, ανδρούλης, ανδρουλάκης) και η πασίγνωστη, χαμαιλεόντεια (κόκκινη, ροζ, πράσινη) φωνή του Πολυτεχνείου;

Χ. Βλόσιος