Η υγεία νοσεί - ο εργασιακός μεσαίωνας για τους εργαζομένους της είναι εδώ

Το 2009 μπήκε με τη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Η προσπάθεια αντιμετώπισής της από το κεφάλαιο στρέφεται στη μετακύλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του κόστους προς τους εργαζόμενους. Με αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και τις εξελίξεις στην υγεία. Οι νοσοκομειακοί γιατροί απεργούν ζητώντας από τον υπουργό Υγείας Δ. Αβραμόπουλο τα αυτονόητα, δηλαδή να τιμήσει την υπογραφή που έβαλε στην κλαδική σύμβαση που είχε υπογράψει μαζί τους την 1^η Δεκέμβρη 2008. Αντ’ αυτού ο υπουργός καταθέτει νόμο προς ψήφιση στη βουλή που παίρνει ουσιαστικά πίσω ότι θετικό για τους γιατρούς είχε η κλαδική σύμβαση και κρατάει μόνο το κομμάτι εκείνο που τους υποχρεώνει να κάνουν περισσότερες από τις νόμιμες εφημερίες, αθετώντας πλήρως τις υποσχέσεις του, τόσο για τις αυξήσεις στο βασικό μισθό, στον τρόπο πληρωμής και φορολόγησης των εφημεριών όσο και για τις 4500 προσλήψεις που προβλέπονταν να ξεκινήσουν άμεσα κάνοντάς τες 2000 το 2010! Ο εμπαιγμός του υπουργού είναι προφανής αλλά δεν σταματάει εδώ αφού ο υπουργός είχε υποσχεθεί και 5500 προσλήψεις νοσηλευτών εντός του Ιανουαρίου το 2009 και στην ολομέλεια της βουλής αναφέρει ότι θα γίνουν σε βάθος 3ετίας, ξεκινώντας από το Μάιο του 2009!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η ΠΟΕΔΗΝ προαναγγέλλει κινητοποιήσεις μέσα στην άνοιξη μέσω του προέδρου της Σταύρου Κουτσιουμπεη που δηλώνει στον τύπο ότι θα έχουμε μια καυτή άνοιξη!

Στον τομέα της ιδιωτικής υγείας τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αφού οι εργοδότες έχουν αρχίσει ήδη - προτού να έχουν οποιαδήποτε επίπτωση από την κρίση - να εκβιάζουν τους εργαζομένους αλλά και τα σωματεία τους, όπως στην περίπτωση του Ντυνάν που όταν ζήτησαν οι εργαζόμενοι να εφαρμοστεί η σύμβαση και να δοθούν οι προβλεπόμενες αυξήσεις πήραν την απάντηση ότι οι αυξήσεις θα πάνε παρέα με απολύσεις! Φυσικά, η διοίκηση του «μη κερδοσκοπικού ιδρύματος» Ερρίκος Ντυνάν που έχει συμφωνήσει με το Ιατρικό Κέντρο του Αποστολόπουλου τη συνεργασία τους με την εκχώρηση τμημάτων του ενός κέντρου προς εκμετάλλευση στο άλλο για την αύξηση της κερδοφορίας τους, κράτησε το λόγο του και ξεκίνησε με τις πρώτες έξι απολύσεις εργαζομένων! Το θράσος βέβαια της διοίκησης του ιδρύματος και του προέδρου του Μαρτίνη είναι τέτοιο, που αγνοώντας επιδεικτικά την εργατική νομοθεσία αρνείται να δώσει και τις ελάχιστες αυξήσεις που αποφάσισε με διαιτησία ο ΟΜΕΔ. Ενώ τα μεγαλοστελέχη του ιδρύματος αμείβονται με παχυλούς μισθούς της τάξης των 19.000 ευρώ μηνιαίως!

Στο γηροκομείο Αθηνών, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα αφού ο ρασοφόρος διοικητής του ιδρύματος έχει προχωρήσει τελείως καταχρηστικά και παράνομα σε 7 απολύσεις και μετά από παρέμβαση της ΟΣΝΥΕ και του κλαδικού σωματείου ανακάλεσε την μία απόλυση. Πρέπει να τονιστεί, ότι οι απολύσεις που έκανε ήταν στοχευμένες σε ανθρώπους με ταξική και αγωνιστική συνδικαλιστική δράση, που δεν συμπλέανε με τις αυθαιρεσίες του εργοδότη τους και δεν θα μπορούσε ποτέ να τους ελέγξει, όπως έχει καταφέρει τώρα με το επιχειρησιακό σωματείο που ούτε μια λέξη υπεράσπισης των απολυμένων δεν βρήκε να ψελλίσει! Αντί αυτού έστειλε εξώδικο στο κλαδικό σωματείο, που έκανε παράσταση διαμαρτυρίας στο γηροκομείο ενημερώνοντας του γέροντες, τους συγγενείς τους και τους εργαζομένους του ιδρύματος για την κατάσταση και τις άδικες απολύσεις, και το κατηγορεί για ανύπαρκτες βιαιοπραγίες και διατάραξη της ησυχίας των γερόντων! Είναι φανερό ότι οι απολύσεις αυτές δεν έγιναν εξ’ αιτίας της κρίσης, αφού άλλωστε μιλάμε για ένα από τα πλουσιότερα ιδρύματα του χώρου, αλλά με στόχο την τρομοκράτηση όποιου αντιδρά και τον έλεγχο του σωματείου των εργαζομένων του ιδρύματος!

Η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να είναι άμεση με την οργάνωση τους στα σωματεία τους που είναι απαραίτητο να δυναμώσουν για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες της περιόδου αλλά και τον πραγματικό τους έλεγχο από τους ίδιους, παραμερίζοντας τις όποιες γραφειοκρατίες βρίσκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη τις ταξικής τους πάλης. Οι εργαζόμενοι πρέπει πάνω από όλα να οργανώσουν την άμυνά τους σε αυτά που ήδη χτύπησαν την πόρτα τους και στα χειρότερα που έπονται εν όψει της καπιταλιστικής κρίσης, χωρίς να περιμένουν βέβαια ουσιαστικές λύσεις από τον βαριά νοσούντα καπιταλισμό, αλλά στοχεύοντας στην τελική νίκη της τάξης τους!

Δημήτρης Γαρδικλής