Πανελλαδικό διήμερο της ΕΑΑΚ

Το πανελλαδικό διήμερο της Ε.Α.Α.Κ. πραγματοποιήθηκε στις 1-2 Νοέμβρη. Η ημερομηνία διεξαγωγής του έπεσε ανάμεσα σε μια πανεργατική απεργία και ένα μαθητικό - φοιτητικό συλλαλητήριο και γενικά σε μια περίοδο έντασης της καπιταλιστικής επίθεσης στην εργατική τάξη και την νεολαία. (βλέπε κρίση).

Το γενικότερο πλαίσιο (οι εξαγγελίες κυβέρνησης- υπουργείου) αλλά και το ειδικότερο (αγωνιστικά σκιρτήματα εργατών και νεολαίας), επέβαλαν στο αμφιθέατρο της ΕΑΑΚ να σταθεί όσο το δυνατόν πιο αυτοκριτικά στα πεπραγμένα του και με σαφή τρόπο να καταλήξει σε ένα σχέδιο πάλης, με βάση το οποίο θα καλέσει το φοιτητόκοσμο και τις πολιτικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο φοιτητικό κίνημα να το υλοποιήσουν με στόχο την κεντρική αναμέτρηση του κινήματος με την αντι-εκπαιδευτική κυβερνητική πολιτική.

Η μαζικότητα της διαδικασίας ήταν οπωσδήποτε θετικό στοιχείο, όπως και η πανελλαδική εμβέλεια των σχημάτων που συμμετείχαν. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως στην ταξική πάλη οι αριθμοί βαραίνουν στην ζυγαριά όταν τους ενώνει η οργάνωση και τους καθοδηγεί η γνώση. Στα ζητήματα οργάνωσης (προσπάθεια συγκρότησης ενός μάχιμου πολιτικού σχεδίου) και γνώσης (κριτική των πεπραγμένων μας) είμαστε ως ΕΑΑΚ πίσω από τις απαιτήσεις της περιόδου. Ας γίνουμε πιο σαφείς:

Η ΕΑΑΚ αρνείται να δει την πραγματικότητα ως έχει. Η κομβική ήττα του εργατικού κινήματος στην μάχη του ασφαλιστικού κρυβόταν με λογοτεχνισμούς του τύπου "τακτική νίκη του κράτους". Οι αδυναμίες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κατά την διάρκεια αυτής της κομβικής μάχης μπήκαν στο συρτάρι και από το καπέλο του αντικαπιταλιστή μάγου βγήκαν προτάσεις για ψηφοδέλτια στις ευρωεκλογές.

Το φοιτητικό κίνημα 2006-07 αντιμετωπίστηκε σαν μουσειακό είδος. Χωρίς αδυναμίες. Σαν να είναι αρκετό να το επικαλεστεί κανείς για να ξεσπάσει ξανά κάτι αντίστοιχο. Τι να πούμε γι' αυτό τον φόβο απέναντι στην αυτοκριτική; Ο λαός λέει πως αν δεν παραδεχθείς και δεν εξετάσεις τα λάθη σου θα τα επαναλάβεις. Εμείς θα προσθέσουμε πως αυτό ενίοτε μπορεί να είναι τραγικό και να θυμίσουμε τον Ένγκελς που έλεγε: "είμαστε το κίνημα που επιδιώκει την πιο αυστηρή κριτική του υπάρχοντος κόσμου. Δεν είναι λογικό να καταργήσουμε την κριτική στις γραμμές μας".

Η προσπάθεια των οργανώσεων και των σχημάτων να αναδείξουν την αναγκαιότητα κεντρικής αναμέτρησης - σύγκρουσης του φοιτητικού κινήματος με το νόμο- πλαίσιο και την κυβερνητική πολιτική εν μέρει καρποφόρησε. Αυτό που έλειψε ήταν η προσπάθεια κατάληξης σ' ένα πολιτικό σχέδιο που θα προταθεί στο κίνημα και με βάση το οποίο θα καλέσουμε τον φοιτητόκοσμο σε αγώνα.

Χ.Κ.