Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας

Το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου με την αναγνώριση της κυριότητας της μονής επί της λίμνης Βιστωνίδας και την ανταλλαγή των εκτάσεων της λίμνης με πολλαπλάσιας αξίας εκτάσεις σε προνομιούχες περιοχές, έστρεψε την προσοχή στην πλούσια επιχειρηματική δραστηριότητα της εκκλησίας και στην τεράστια εκκλησιαστική περιουσία.

Η περιουσία αυτή είναι η επιβράβευση του εκκλησιαστικού μηχανισμού για την αμέριστη στήριξη που πάντα παρείχε στην εξουσία και ιδιαίτερα τις πιο αντιδραστικές εκδοχές της. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιουσίας προέρχεται από την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τα οθωμανικά φιρμάνια επικαλείται το παπαδαριό για να διεκδικεί ακόμα και συνοικίες σε κατοικημένες περιοχές (π.χ. Περιστέρι, Νέα Μάκρη).

Στο εκκλησιαστικό καρκίνωμα υποκλίνονται όλες οι κυβερνήσεις, αναγνωρίζοντας τον αναντικατάστατο ρόλο του στη στερέωση της αστικής εξουσίας με την αποβλάκωση των πιστών, στους οποίους κηρύττει την εγκαρτέρηση και την προσμονή μιας καλύτερης ζωής μετά θάνατον. Σαν αναπόσπαστο τμήμα της αστικής εξουσίας, η εκκλησία κάνει ακόμα και «κοινωνική πολιτική» δίνοντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς κάποια ψίχουλα, ενισχύοντας την επιρροή της στις λαϊκές μάζες.

Τη στιγμή που η κατάσταση της εργατικής τάξης δυσκολεύει όλο και περισσότερο, η κατοχή αυτού του δυσθεώρητου πλούτου, γίνεται ακόμα πιο προκλητική.

Το αίτημα του χωρισμού κράτους – εκκλησίας πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο, μαζί με την απαίτηση για δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.