Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και οι επερχόμενες εκλογές
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και οι επερχόμενες εκλογές
Η συμπλήρωση τριών χρόνων κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με την μακράς διαρκείας σύγκρουση στην εκπαίδευση, διαμόρφωσαν κλίμα παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Αίφνης, με το καταλάγιασμα του κινήματος στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, η εκλογολογία και η στημένη αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων κατέλαβε το προσκήνιο της επικαιρότητας και θα παραμείνει εκεί μέχρι και την ολοκλήρωση της εκλογικής μάχης, αν δεν την εκτοπίσουν σημαντικά γεγονότα.
Όπως είναι γνωστό, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πρωταγωνίστησε στο εκπαιδευτικό και ιδιαίτερα το φοιτητικό κίνημα και θα περίμενε κανείς ότι οι δυνάμεις της θα προετοίμαζαν αυτό το διάστημα τον επόμενο γύρο της αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική. Αντί γι’ αυτό, η πλειοψηφία των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων παρασύρθηκε πλήρως από την εκλογολογία και ρίχτηκε με τα μούτρα στην προετοιμασία της εκλογικής καθόδου.
Οι μέχρι τώρα διεργασίες δείχνουν να απομακρύνεται η δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός πλατιού ενωτικού αγωνιστικού ψηφοδελτίου των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων πάνω σε μια στέρεη αριστερή προγραμματική βάση. Είναι ορατή η πιθανότητα να υπάρξουν περισσότερα ψηφοδέλτια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ένα της συμμαχίας ΣΕΚ – Αριστερής Ανασύνθεσης – ΑΡΑΣ και ΟΚΔΕ – Σπάρτακος, ένα των οργανώσεων του ΜΕΡΑ και ένα τρίτο, αυτό του Μ-Λ ΚΚΕ. Ίσως υπάρξει και τέταρτο του ΚΚΕ (μ-λ), το οποίο ακόμα δεν έχει διευκρινίσει τις προθέσεις του.
Αποτελεί φυσικά απολύτως νόμιμο δικαίωμα κάθε οργάνωσης να επιλέγει τους συμμάχους της ή την αυτόνομη κάθοδο, αλλά απολύτως νόμιμο είναι και το δικαίωμα της κριτικής αυτών των επιλογών. Και η όποια κριτική αυτήν τη στιγμή πρέπει να υπηρετεί την εξάντληση κάθε δυνατότητας για μια κοινή κάθοδο στη βάση μιας επαρκούς προγραμματικής διακήρυξης.
Η «Πρωτοβουλία»
Εδώ και βδομάδες υπήρξαν αρκετές «ενωτικές» προτάσεις και αντιπροτάσεις, ατέρμονες και πολλές φορές ανούσιες συζητήσεις και διεργασίες για ένα «αντικαπιταλιστικό» ψηφοδέλτιο. Το χορό άνοιξε η «Πρωτοβουλία» για την ενωτική παρέμβαση της ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΕΚ, ΑΡΑΝ κλπ.) με την κατάθεση κειμένου – καλέσματος για ενωτική κάθοδο. Το κείμενο δίκαια χαρακτηρίστηκε πολιτικά «ρηχό». Παρά το ότι δεν έλειπαν τα αιχμηρά σημεία που είναι αναγκαία σε μια επαναστατική αριστερή διακήρυξη, χαρακτηριζόταν κατ’ αρχήν από έλλειψη επαναστατικής προγραμματικής λογικής, περιγράφοντας τον τελικό σκοπό σαν: «μια κοινωνία όπου προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες των πολλών και όχι των λίγων του πλούτου και του κέρδους, όπου ο δημοκρατικός έλεγχος των ίδιων των εργαζόμενων υπάρχει σε όλη την κοινωνία και ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή.», φράση που παραπέμπει στη σοσιαλδημοκρατία και όχι στο κομμουνιστικό ρεύμα. Το ζήτημα του ποια τάξη κατέχει την εξουσία και η αναφορά στην προοπτικής της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν θα χρειάζονταν πολύ περισσότερες λέξεις, αν το ζητούμενο ήταν η οικονομία του κειμένου.
Επίσης, το κείμενο χαρακτηρίζεται από θολή κοινωνική αναφορά, αναφέροντας τα κινήματα, τους «πολλούς», τους «εργαζόμενους» στην καλύτερη περίπτωση, ασκεί τουλάχιστον άστοχη κριτική στον ΣΥΝ αναφέροντας ότι «...πολλά προβεβλημένα στελέχη του έχουν ως ιδεολογία τους τον ‘’προοδευτικό’’ εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού» (τα υπόλοιπα στελέχη ποια ιδεολογία έχουν άραγε;), ενώ και οι στόχοι που τίθενται και τους οποίους το εκλογικό αυτό κατέβασμα θέλει να εξυπηρετήσει είναι πολύ πίσω σε σχέση με τους στόχους που πρέπει να θέτει η επαναστατική Αριστερά αν θέλει να είναι τέτοια. Άραγε η επαναστατική Αριστερά κατεβαίνει στις εκλογές «Για να είναι πιο αποτελεσματική η παρέμβαση στις μεγάλες μάχες που είναι μπροστά μας» και «για να ακουστούν και να προβληθούν στόχοι και αιτήματα που εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες κλπ.» ή «Για να ανοίξει η συζήτηση για την αριστερά της εποχής μας»; Σαφώς όχι! Η επαναστατική Αριστερά είναι τέτοια γιατί θέλει να προβάλει το «μέλλον του κινήματος», την επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου σαν αναγκαίο βήμα για το πέρασμα στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, όταν συνδέει το παρόν με το μέλλον και μόνο τότε είναι σε θέση να έχει μια αποτελεσματική παρέμβαση στο παρόν και «στις μεγάλες μάχες που είναι μπροστά μας». Η προβολή και μόνο των αιτημάτων του κινήματος, έστω και των πιο προωθημένων, δεν μπορεί να αποτελέσει επαρκή πολιτική βάση συγκρότησης ψηφοδελτίου για την παρέμβαση της επαναστατικής Αριστεράς στις εκλογές!
Η συγκεκριμένη κίνηση, παρουσίασε στην αρχή αξιόλογη δυναμική, κυρίως λόγω της φοιτητοκεντρικής σύνθεσης των οργανώσεων που συμμετείχαν και της κεκτημένης ταχύτητάς τους από το πρόσφατο κίνημα. Η πρώτη συγκέντρωση της «Πρωτοβουλίας» ήταν ιδιαίτερα μαζική – πέρασαν πάνω από 600 αγωνιστές -, ωστόσο ήταν εξ’ αρχής φανερό ότι αυτή η δυναμική δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί, ακριβώς λόγω της κοινωνικής σύνθεσης του κόσμου που στήριζε την κίνηση αυτή και αυτό ήδη φαίνεται.
Το ΜΕ.Ρ.Α.
Η εμφάνιση της «Πρωτοβουλίας» και ιδιαίτερα η συμμετοχή οργανώσεων που συνήθιζαν να απέχουν από τέτοιες διαδικασίες, διαμόρφωσε νέα δεδομένα και στέρησε την πρωτοβουλία από τις δυνάμεις που παραδοσιακά απεύθυναν ενωτικές προτάσεις, τις δυνάμεις του ΜΕΡΑ και ιδιαίτερα το ΝΑΡ.
Τα κείμενα που έδωσε στη δημοσιότητα αυτή η πλευρά, προσπαθούν να απαντήσουν πιο ολοκληρωμένα το ζήτημα της προοπτικής βάζοντας όμως τον τόνο κυρίως στο κομμουνιστικό μέλλον και όχι στα αναγκαία κοιλοπονήματα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτή η «απόδραση» στον κομμουνισμό, οφείλεται κυρίως στην έλλειψη προγραμματικής λογικής της βασικής συνιστώσας του ΜΕΡΑ.
Επιπλέον, στο ζήτημα της δράσης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα η επίδραση της διαλυτικής αντίληψης του «νέου εργατικού κινήματος» είναι φανερή.
Η ύπαρξη δύο προσπαθειών που απευθύνονται στο ίδιο κοινό, πυροδότησε έναν κύκλο εκδηλώσεων που βαφτίστηκαν πομπωδώς «αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις». Φυσικά, καμία σχέση δεν είχαν με συνελεύσεις, άλλωστε οι αποφάσεις θα παρθούν από τα επιτελεία των οργανώσεων όπως πάντα. Σε αυτές τις ανοιχτές συζητήσεις, το θέμα που κυριάρχησε ήταν αυτό της διαδικασίας, περιορίζοντας την πολιτική ουσία της συζήτησης. Έστω κι έτσι, οι αντιλήψεις των δύο πλευρών αναδείχτηκαν και φάνηκε ότι: καμία από τις δύο προσπάθειες δεν καταθέτει γραμμή για την αντιμετώπιση της επίθεσης των κεφαλαιοκρατών, ούτε και ένα στοιχειώδες σχέδιο σε αυτήν την κατεύθυνση. Και οι δύο πλευρές αποτυγχάνουν στο να παρουσιάσουν συγκροτημένη προγραμματική αντίληψη και να διαπαιδαγωγήσουν τους αγωνιστές σε επαναστατική κατεύθυνση.
Αποτυγχάνουν συνολικά και οι δύο να απαντήσουν στο πως θα διεκδικήσει τα αιτήματά της η εργατική τάξη σήμερα και πως θα δώσει μόνιμες λύσεις στα προβλήματά της αύριο.
Αν τελικά τα πράγματα οδηγηθούν σε τέσσερα ψηφοδέλτια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τότε αυτά θα κινηθούν στα συνήθη εκλογικά αποτελέσματα και κυρίως δεν θα αφήσουν καμία παρακαταθήκη, καμία αλλαγή του συσχετισμού. Η διαφαινόμενη μετατόπιση του χρονικού ορίζοντα των εκλογών, μπορεί να αυξάνει τις πιθανότητες για μια εκλογική συνεργασία των δυνάμεων του ΜΕΡΑ με την Πρωτοβουλία, ωστόσο ούτε μια τέτοια εξέλιξη θα διαμορφώσει μια πραγματικά επαναστατική παρέμβαση στην επερχόμενη εκλογική μάχη.
Το ζητούμενο σε αυτήν τη φάση λοιπόν, είναι να απαντηθούν αυτά ακριβώς τα ερωτήματα που τέθηκαν πιο πάνω. Σε αυτό απαντάει η πρόταση της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, η οποία αναλαμβάνει και την πρωτοβουλία να συζητήσει κατ’ αρχήν με τις οργανώσεις, καλώντας τις σε σύσκεψη.
Στην πρόταση αυτή, η οποία δημοσιεύεται ολόκληρη σε ένθετο της εφημερίδας, η κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ δηλώνει την ετοιμότητά της να συμμετάσχει στη συγκρότηση ψηφοδελτίου με όλες τις δυνάμεις που: α) συμφωνήσουν και δεσμευτούν για μια από κοινού πάλη προεκλογικά και μετεκλογικά στους καθημερινούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες σε μια ενιαιομετωπική λογική στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης του κινήματος, ώστε να αντιμετωπίσει και να ματαιώσει την επίθεση του κεφαλαίου, που διακηρύχτηκε ήδη και θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί από την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή. β) συμφωνήσουν σε ένα προγραμματικό πλαίσιο που θα αποτελεί την ειδοποιό διαφορά από όλα τα άλλα ψηφοδέλτια της Αριστεράς και θα είναι η βάση για μια πραγματικά επαναστατική παρέμβαση στις εκλογές.