Διαρκής ληστεία της αστικής τάξης στα ασφαλιστικά ταμεία

Ο κόπος των εργαζόμενων λεηλατείται διαρκώς

από τους κεφαλαιοκράτες και τις κυβερνήσεις τους

«Επιστροφή όλων των κλεμμένων» πρέπει να είναι το σύνθημα της απεργίας της 15^ης Μάη

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία έχει αναδείξει έναν άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στο σύνολο των μεταπολεμικών κυβερνήσεων. Αυτός ο δεσμός που ενώνει το ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία, την Ένωση Κέντρου με την ΕΡΕ, τις κυβερνήσεις της μεταπολεμικής Δεξιάς με τη χούντα των συνταγματαρχών και τις οικουμενικές κυβερνήσεις της διετίας 89 – 90 είναι η σταθερή και αδιατάρακτη ληστεία σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου, ανεξάρτητα απόχρωσης, συνέβαλλε σε αυτό το διαρκές έγκλημα.

Η δέσμευση των αποθεματικών των ταμείων από το 1950 με σχεδόν μηδενικό τόκο, μετέφερε μεγάλο μέρος των χρημάτων που προορίζονταν για συντάξεις στις τσέπες των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Το «φτηνό χρήμα» των ασφαλιστικών ταμείων χρηματοδότησε την μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας και σε πολλές περιπτώσεις μετατράπηκε σε «θαλασσοδάνεια» που τα διάφορα αρπακτικά μετέτρεψαν σε βίλες και κότερα. Τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν που έσωσαν και τις προβληματικές επιχειρήσεις (ή μάλλον τους ιδιοκτήτες τους) στην περίφημη «μετοχοποίηση των χρεών» της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσφέροντας μισό τρις δραχμές σε τιμές του 1983 χωρίς αντάλλαγμα. Πιο πρόσφατα, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων ρίχτηκαν στο τζόγο του χρηματιστηρίου για να τα ξαφρίσουν και πάλι οι καπιταλιστές και τα διάφορα παράσιτα.

Αποτέλεσμα αυτής της διαρκούς μεταφοράς πόρων από τις τσέπες των εργαζόμενων στις τσέπες των καπιταλιστών μέσω των ασφαλιστικών ταμείων, είναι η σημερινή άθλια κατάστασή τους. Η απάντηση του αστικού πολιτικού κόσμου στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την περαιτέρω αφαίμαξη της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων. Αύξηση στα έσοδα, δηλαδή αύξηση των εισφορών και κυρίως, μείωση στα έξοδα, δηλαδή επιμήκυνση των ορίων συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των προτάσεων για τη «λύση» του ασφαλιστικού. Ο εκβιασμός που υφίσταται η εργατική τάξη είναι πρωτοφανής. Αυτοί που λεηλάτησαν τα ταμεία, της ζητάνε νέες θυσίες για να μπορέσει να έχει στοιχειώδη σύνταξη.

Η απάντηση που πρέπει να δοθεί από τους εργαζόμενους είναι μία: «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Η πάλη σε αυτήν την κατεύθυνση είναι πάλη που διεκδικεί όχι μόνο μερίδιο των κερδών του κεφαλαίου, αλλά αγγίζει το σύνολο του πλούτου που έχει σφετεριστεί η ατομική ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών. Δεν υπάρχει όμως κανένας άλλος δρόμος που να υπηρετεί τα εργατικά συμφέροντα. Οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση συνιστά υποχώρηση και οδηγεί το εργατικό κίνημα στο να αναζητά μια αξιοπρεπή ήττα.

Αυτή είναι και η κατεύθυνση που πρέπει να παλευτεί στην απεργία της 15^ης Μάη. Με ενωτικούς αγώνες να διεκδικήσουμε επιστροφή όλων των κλεμμένων και όχι μόνο των πρόσφατων, όπως επιδιώκει η ηγεσία της ΓΣΕΕ που είναι συνυπεύθυνη για αυτήν την κατάσταση και δεν έβγαλε άχνα για το τζογάρισμα επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Η μάχη αυτή άλλωστε έχει πολύ δρόμο, είναι μια «καυτή πατάτα» για την αστική τάξη και εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την κεφαλαιοκρατία - μεγάλες ευκαιρίες για την εργατική τάξη και το επαναστατικό κίνημα.

ακόμα ένα βήμα προς τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος

Τις τέσσερις έφτασαν οι χωριστές εκδηλώσεις εορτασμού της Πρωτομαγιάς, μαζί με αυτήν της ΔΑΚΕ, που ελλείψει δυνατότητας για συγκέντρωση κατέθεσε στεφάνι στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Μαζικότερη όλων η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, ενώ μειωμένης μαζικότητας σε σύγκριση με πέρυσι ήταν η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, εξέλιξη φυσιολογική, απόρροια της απογοήτευσης που έσπειρε στους εργαζόμενους η υπογραφή της διετούς γενικής συλλογικής σύμβασης. Η φετινή συγκέντρωση στο πεδίο του Άρεως, δείχνει ότι έκλεισε ένας κύκλος αγωνιστικής ανάτασης της εργατικής τάξης που σηματοδοτήθηκε από τις απεργίες των δασκάλων και των τραπεζοϋπαλλήλων, αλλά και από την γενικότερη αγωνιστική κινητικότητα των εργαζόμενων με στόχο τη βελτίωση της θέσης τους.

Μαζική – τηρουμένων των αναλογιών - ήταν και η συγκέντρωση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην οποία συμμετείχαν φέτος περισσότερες οργανώσεις από πέρυσι. Για μια ακόμα φορά, η μαζικότητα αυτή σπαταλήθηκε σε μια ξεχωριστή συγκέντρωση και πορεία. Σίγουρα, η συγκέντρωση αυτής θα πανηγυριστεί ανάλογα από τις οργανώσεις, η πραγματικότητα όμως είναι ότι το αποτέλεσμα αυτής της ξεχωριστής συγκέντρωσης θα είναι τελικά μηδενικό αν όχι αρνητικό. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μοιάζει σαν να τρέχει σε κυλιόμενο διάδρομο, μένοντας συνεχώς στο ίδιο σημείο. Ένα από τα αποτελέσματα των χωριστών αυτών συγκεντρώσεων ήταν ότι για μια ακόμη φορά έμεινε στο απυρόβλητο η ηγεσία της ΓΣΕΕ, έβγαλε τους συνήθεις δεκάρικους και περιμένει το επόμενο ξέσπασμα του κινήματος για να παίξει τον επαίσχυντο και διασπαστικό της ρόλο.

Θα διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη ότι και στον επόμενο κύκλο αγώνων, που μπορεί να έρθει πολύ σύντομα, τα μπλοκ που θα μαζικοποιηθούν θα είναι αυτά της ΓΣΕΕ. Οι εργαζόμενοι που θα κατέβουν στο δρόμο θα ακολουθήσουν και πάλι τα σωματεία τους και τις Ομοσπονδίες τους και όχι τα κατά φαντασία «μέτωπα» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που για μια ακόμη φορά θα μείνει στο περιθώριο να κοιτάει με ανοιχτό το στόμα τους εργαζόμενους να πλαισιώνουν τις πορείες του «ξεπουλημένου» συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα έντυπα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς εν’ όψει Πρωτομαγιάς γέμισαν από αναλύσεις για το εργατικό κίνημα. Οι γενικά σωστές αυτές αναλύσεις, αναφέρονταν στον λενινισμό και στις αρχές που πρέπει να έχουν οι κομμουνιστές στη δράση τους στο εργατικό κίνημα. Στη συνέχεια, οι οργανώσεις που προσυπέγραφαν αυτές τις αναλύσεις αποφάσισαν να υπηρετήσουν τις αρχές τους κάποια άλλη στιγμή και έκαναν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά τα οποία έγραφαν.

Με την εξαίρεση του ΝΑΡ και ομάδων της αυτονομίας, που παραμένουν συνεπείς στη γραμμή των χωριστών συγκεντρώσεων, στη βάση μιας ολόκληρης λανθασμένης ανάλυσης για το εργατικό κίνημα, η συμπεριφορά των υπόλοιπων οργανώσεων που έχουν αναφορά στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης και το μαρξισμό είναι πραγματικά θλιβερή και μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο σαν οπορτουνισμός.

Κάποιες οργανώσεις που πέρυσι συμμετείχαν στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, δικαιολόγησαν τη συμμετοχή τους στη χωριστή συγκέντρωση, με βάση τη στάση της ΓΣΕΕ απέναντι στον αγώνα των φοιτητών. Το επιχείρημα αυτό είναι το λιγότερο φαιδρό καθώς επικαλούνται τη διαφωνία τους με την πολιτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Να υποθέσουμε ότι πέρυσι τους οδήγησε στο πεδίο του Άρεως η συμφωνία τους με τον Παναγόπουλο;

Η συμμετοχή στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική γραμμή της πλειοψηφίας της συνομοσπονδίας. Είναι μια στάση στη βάση αρχών. Οι κομμουνιστές επιδιώκουν την ενότητα της εργατικής τάξης στη δράση για να μπορούν να επιδράσουν με το πρόγραμμα και τις θέσεις τους. Γι’ αυτό παλεύουν ενάντια στις χωριστές συγκεντρώσεις που σπέρνουν την απογοήτευση στην εργατική τάξη. Γι’ αυτό παλεύουν για ενωμένα συνδικάτα και αποκρούουν την διάσπαση σωματείων, ομοσπονδιών ή και της ίδιας της γενικής συνομοσπονδίας, διάσπαση που την επιδιώκει και την προωθεί η αστική τάξη. Οι οργανώσεις Αριστερή Ανασύνταξη και Εργατική Πολιτική εν’ όψει Πρωτομαγιάς στήριξαν την πρόταση της «Πρωτοβουλίας Οικοδόμων» για χωριστή προσυγκέντρωση και πορεία στο πεδίο του Άρεως, όπου οι ταξικές δυνάμεις θα διεκδικούσαν το λόγο, πρόταση που δεν έγινε δυνατό να υλοποιηθεί. Αυτήν την κατεύθυνση αναδείκνυε και η πρωτομαγιάτικη προκήρυξη που εξέδωσαν οι δύο οργανώσεις:

«Τα ταξικά συνδικάτα, η προλεταριακή αντίληψη στο κίνημα, έχουν συμφέρον να προτάξουν τον ενιαίο εορτασμό της Πρωτομαγιάς, εξασφαλίζοντας το δικαίωμα λόγου των δυνάμεων που δρουν στο κίνημα και έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, στο ρόλο της, στην ιστορική-απελευθερωτική της αποστολή.

Μία ενιαία-ενωτική Πρωτομαγιά με ταξικό περιεχόμενο είναι αναγκαία και δυνατή, διότι οι δυνάμεις με ταξική αναφορά μπορούν να δώσουν τον τόνο, το στίγμα, το περιεχόμενο στη συγκέντρωση, με ομιλίες, πανό και συνθήματα. Να πάρουν απόφαση για ταξικό ψήφισμα, για πορεία στου Μαξίμου. Μια τέτοια πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση θα αποτελούσε ψυχρολουσία για τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συναίνεσης.

Η Αριστερά, το προλεταριακό ρεύμα στο κίνημα, πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Να αποτρέψει την περαιτέρω διάσπαση. Να προσανατολίσει τη δράση της στην οργανωμένη, μεθοδική και αποφασιστική παρέμβαση στο υπάρχον εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Με τη δοκιμασμένη και αποτελεσματική επαναστατική πολιτική του ενιαίου μετώπου πάλης όλων των εργατών, που μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση των οξυμένων προβλημάτων τους, παλεύοντας αποφασιστικά για τη βελτίωση της καθημερινής τους ζωής, αναδεικνύοντας μέσα στην ενιαία πάλη, μέσα στους ενιαίους αγώνες, τον υπεύθυνο των προβλημάτων, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, προβάλλοντας αιτήματα που δείχνουν το επαναστατικό μέλλον της τάξης. Μόνο έτσι μπορεί να στεφθεί με επιτυχία η στόχευση για την απαλλαγή των εργαζόμενων από την αστική ιδεολογικοπολιτική επιρροή και την απόσπαση τους από την επιρροή αστικών και ρεφορμιστικών ηγεσιών. Για να ενώνεται η εργατική τάξη και μέσα από την οργάνωση των καθημερινών της αγώνων να διαπαιδαγωγείται, να δυναμώνει και να συνειδητοποιεί την άμεση κοινωνική ανάγκη να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσει την εργατική δημοκρατία, τη δικτατορία του προλεταριάτου, ως αναγκαίο μεταβατικό πέρασμα προς το σοσιαλισμό κομμουνισμό».