Φασιστικές Οργανώσεις. Πολιτική εφεδρεία της αστικής τάξης, απαραίτητο εργαλείο του κράτους της
Φασιστικές Οργανώσεις
Πολιτική εφεδρεία της αστικής τάξης, απαραίτητο εργαλείο του κράτους της
Με τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και κάτω από το καθεστώς των κοινωνικών τριγμών που προκάλεσε παγκόσμια η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι αστικές τάξεις των ανεπτυγμένων χωρών, ιδιαίτερα της Ευρώπης, κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα πώς θα συνεχίσουν να συσσωρεύουν τα κέρδη τους χωρίς αυτό να δημιουργεί κρίσεις πολιτικές ή οικονομικές. Έπρεπε επομένως να απαντήσουν και στην επίδραση που είχε στις εργατικές μάζες η δημιουργία της ΕΣΣΔ και να αντιμετωπίσουν το ανερχόμενο εργατικό κίνημα της εποχής και ιδιαίτερα την επαναστατική του τάση. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, λήγοντας με τη νίκη της Αντάντ αφήνει στην Ευρώπη έναν καινούργιο συσχετισμό δυνάμεων. Οι νικητές βγαίνουν από τον πόλεμο έχοντας κερδίσει τις αποικίες των ηττημένων. Ο πλούτος των αποικιών δίνει την δυνατότητα μιας ήπιας συσσώρευσης ιδιαίτερα στο εσωτερικό. Στο κοινωνικό ζήτημα εγκαινιάζεται μια περίοδος παροχών προς την εργατική τάξη, θεωρητική έκφραση της οποίας είναι η θεωρία του Κεϋνσιανισμού. Η προσπάθεια ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στα πλαίσια ενός καπιταλισμού με κοινωνικό πρόσωπο ήταν η "ήπια" απάντηση του κεφαλαίου στον κίνδυνο επαναστατικής ανατροπής της αστικής κυριαρχίας.
Η άλλη απάντηση ήταν η βίαιη και ριζική αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος, η βίαιη συσσώρευση κεφαλαίου τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό, δηλαδή ο φασισμός. Η εκτίμηση που είχε διατυπώσει ο Χο Τσι Μινχ σε ένα από τα συνέδρια της Τρίτης Διεθνούς ότι τα φασιστικά καθεστώτα θα επικρατήσουν σε χώρες που στερούνταν αποικιών (κι επομένως και πόρων για να μπορέσουν να κινηθούν στην κατεύθυνση του κεϋνσιανισμού) επιβεβαιώθηκε πλήρως. Ωστόσο, δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι σε κάποιες από αυτές τις χώρες η αστική τους τάξη είχε αντιμετωπίσει ισχυρά επαναστατικά κινήματα που σε κάποιες περιπτώσεις απείλησαν με ανατροπή της αστικής εξουσίας (π.χ. Γερμανία, Ουγγαρία).
Τα φασιστικά καθεστώτα δικαίωσαν πλήρως την επιλογή των αστικών τάξεων των χωρών τους. Ξεκίνησε μια περίοδος βίαιας συσσώρευσης τόσο στο εσωτερικό όσο και πέρα από τα σύνορα των χωρών αυτών. Το φασιστικό πρόταγμα μιας ισχυρής φυλής ή πατρίδας ήταν κάθετα αντίθετο σε κάθε πολιτική "έριδα". Όλοι έπρεπε να δουλέψουν για το καλό της πατρίδας. Η περίοδος ήταν ιδανική για να ξεμπερδεύουν οι αστικές τάξεις με τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους της εργατικής τάξης. Το εργατικό κίνημα αποκεφαλισμένο και ποδηγετημένο από τα φασιστικά καθεστώτα αδυνατεί να παλέψει ενάντια στην άνευ όρων παράδοση της εξαθλιωμένης, από τον πόλεμο και την οικονομική κρίση, τάξης στα χέρια των μεγαλοβιομήχανων που έθρεψαν τους φασίστες. Μεγάλα τμήματα των εργατικών τάξεων των χωρών αυτών, ασπάζονται το φασιστικό όραμα και προσχωρούν στις φασιστικές εργατικές ενώσεις και τα κόμματα. Οι μισθοί παγώνουν, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η διανομή των αγαθών γίνεται με κρατικά δελτία.
Στο εξωτερικό μέτωπο, τα φασιστικά καθεστώτα απαντούν με την ίδια βία . Με την προσάρτηση της Αιθιοπίας στην Ιταλία του Μουσολίνι ανοίγει ο κύκλος των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων. Η Ιταλία και η Γερμανία προσφέρουν την αμέριστη συμπαράσταση τους στον Φράνκο στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Με την προσάρτηση της Πολωνίας από τον Χίτλερ, ανοίγει πλέον ο δρόμος για την πολεμική ενδοιμπεριαλιστική σύγκρουση. Αυτά φυσικά σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, καθώς στο οικονομικό, η αγαστή συνεργασία μεταξύ των εμπόλεμων πλευρών συνεχίζεται απρόσκοπτα στα πλαίσια των μονοπωλίων.
Αν και με τη λήξη του πολέμου, οι δυτικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν για διάφορους λόγους ένα αντιφασιστικό πρόταγμα και κατά περιπτώσεις δείξανε ιδιαίτερη σκληρότητα απέναντι σε επιφανή στελέχη των φασιστικών καθεστώτων, οι αστικές τάξεις των ανεπτυγμένων ιμπεριαλιστικών χωρών δεν αγνόησαν την χρησιμότητα του φασισμού σαν κοινωνική εφεδρεία με οποιοδήποτε πολιτικό περιεχόμενο (αντισημιτικό, ρατσιστικό, εθνικιστικό).
Η ελληνική εργατική τάξη με την δικτατορία του Μεταξά ένιωσε στο πετσί της τι σημαίνει φασισμός. Αργότερα, με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, οι νικητές συντήρησαν τα φασιστικά στοιχεία στα σώματα ασφαλείας και στο λεγόμενο "παρακράτος", τα οποία πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες στις κυβερνήσεις της Δεξιάς και τους υπερατλαντικούς συμμάχους τους. Στην κορυφή μιας μακράς λίστας, η δολοφονία Λαμπράκη. Μετά την μεταπολίτευση, εμφανίζονται ακροδεξιά κόμματα που συσπειρώνουν τους νοσταλγούς της χούντας, ενώ εμφανίζεται και το φαινόμενο της ακροδεξιάς τρομοκρατίας με την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών σε μαζικούς χώρους με στόχο αριστερούς (π.χ. βόμβα στο Rex). Η ακροδεξιά τρομοκρατία θα εξαρθρωθεί το 1980 και θα συλληφθούν διάφοροι "αστέρες" του χώρου (Πλεύρης, Μιχαλολιάκος).
Κατά μια έννοια, συνεχιστής αυτής της παράδοσης στην Ελλάδα σήμερα είναι η Χρυσή Αυγή. Αντλώντας τα σύμβολα της από τη δικτατορία του Μεταξά αρθρώνει ένα ρατσιστικό και εθνικιστικό "εργατίστικο" πολιτικό λόγο.
Αρκετές φορές έχουν δημοσιευτεί στον τύπο ντοκουμέντα για τη σχέση Χρυσής Αυγής- Σωμάτων Ασφαλείας- αστικού κράτους. Τον Απρίλιο του 2004 η εφημερίδα “Τα Νέα” δημοσίευσε μια απόρρητη υπηρεσιακή έκθεση των αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. που είχαν αναλάβει την υπόθεση του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου. Σύμφωνα με την έκθεση, κατά τη διάρκεια των επετειακών εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου, αλλά και κάποιων δραστηριοτήτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου, η αστυνομία προμήθευε σε μέλη της Χρυσής Αυγής ασύρματους και γκλομπς. Επιπλέον, έχει δημοσιευτεί, σύμφωνα με μαρτυρίες "μετανοημένων" Χρυσαυγιτών, ότι στις συνεδριάσεις της Χρυσής Αυγής τα μέλη που συμμετείχαν γράφανε το όνομά τους σε καταστάσεις οι οποίες κατέληγαν στην Αστυνομία, επιβεβαιώνοντας τους "ανοιχτούς διαύλους" με το κράτος.
Ο Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος, το 1998, κατά τη διάρκεια των δικών που ακολούθησαν τις κινητοποιήσεις ενάντια στον πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, επικεφαλής μιας ομάδας μελών της Χρυσής Αυγής, επιτέθηκε εναντίον με ένα σιδηρολοστό εναντίον των φοιτητών Καραμπατσώλη και Φωτιάδη καθώς και του Δημήτρη Κουσουρή, τραυματίζοντας τον τελευταίο βαρύτατα στο κεφάλι, έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, παρά την παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες έμειναν αμέτοχες με αποτέλεσμα να διαφύγει η ομάδα των δραστών. Έκτοτε ο Περίανδρος κρυβόταν στην Ελλάδα και ίσως το εξωτερικό μέχρι την παράδοση του στις αρχές πριν από λίγο καιρό, σε μια περίεργη συγκυρία, εν όψει του -τελικά ματαιωθέντος- φασιστικού κάμπινγκ στο Μελιγαλά Μεσσηνίας.
Εκτός της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του Δ. Κουσουρή, η Χρυσή Αυγή έχει ένα μακρύ ιστορικό επιθέσεων και τραυματισμών φοιτητών, ιδιαίτερα του αριστερού και του αναρχικού χώρου, καθώς και μεταναστών.
Αν και είναι σαφές ότι η αστική τάξη της Ελλάδας δεν επιλέγει ούτε τον φασισμό, ούτε να ενισχύσει πολιτικά μια τέτοιου τύπου οργάνωση, δέχεται τις πολύτιμες υπηρεσίες που η Χρυσή Αυγή προσφέρει στο αστικό κράτος είτε τρομοκρατώντας, είτε συμμετέχοντας σε συγκρούσεις οι οποίες παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ σαν περιφερειακές συγκρούσεις ακραίων πολιτικών χώρων. Γι' αυτές τις υπηρεσίες απολαμβάνει την προνομιακή της σχέση με τους κρατικούς μηχανισμούς.
Οι οργανώσεις αυτές, οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης, είναι απαραίτητες στο αστικό κράτος, ιδιαίτερα κάθε φορά που χρειάζεται να υπερβεί τα όρια της νομιμότητας που οι πολιτικοί του εκπρόσωποι ορίζουν, χωρίς να χρεωθούν κανένα πολιτικό κόστος. Αυτού του τύπου οι οργανώσεις, οι σύμφυτες με το αστικό κράτος θα το ακολουθούν σαν ένα σώμα μέχρι το τσάκισμα του από την προλεταριακή επανάσταση.