Η μάχη της Νέας Φιλαδέλφειας μικρογραφία της σύγκρουσης που έρχεται
Πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι των αναλύσεων του εκλογικού αποτελέσματος, η κλιμάκωση της σύγκρουσης στη Νέα Φιλαδέλφεια με επίκεντρο το γήπεδο της ΑΕΚ και τις επιδιώξεις του εφοπλιστή Μελισσνίδη, έδειξε τι πραγματικά διακυβευόταν στις εκλογές για τοπική διοίκηση. Απέδειξε το πόσο μεγάλη σημασία είχε να αποσπαστούν οι διοικήσεις των Δήμων και των περιφερειών από τα χέρια των μνημονιακών δυνάμεων και να κατακτηθούν από συνδυασμούς που δεσμεύονταν για σύγκρουση με το κράτος και τα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η συγκυρία έφερε τη μάχη αυτή να εξελίσσεται σε έναν από τους 3 Δήμους που κερδήθηκαν από συνδυασμούς που δεσμεύονταν για μια τέτοια πολιτική. Το ζήτημα του γηπέδου της ΑΕΚ ήταν μάλιστα στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης -ειδικά την εβδομάδα μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου- και ο συνδυασμός που κέρδισε το Δήμο, τον κέρδισε με τη θέση ότι το γήπεδο πρέπει να γίνει στην παλιά χωροθέτηση, καταλαμβάνοντας δηλαδή την ίδια έκταση με το παλιό γήπεδο.
Αν υπάρχει λοιπόν, ένα πρώτο συμπέρασμα από τα γεγονότα της Φιλαδέλφειας, είναι ότι η σύγκρουση θα ήταν πολύ μικρότερης κλίμακας αν το αποτέλεσμα των εκλογών στο Δήμο ήταν διαφορετικό και κέρδιζε το Δήμο ο εκλεκτός του Μελισσανίδη. Τότε, ο επιχειρηματίας εκτός από τις πλάτες της κυβέρνησης, θα είχε την απεριόριστη στήριξη του Δήμου κι έτσι θα έπιανε τόπο και η συμφωνία με την αξιωματική αντιπολίτευση και τη διοίκηση της Περιφέρειας. Οι όποιες αντιδράσεις θα εμφανίζονταν σαν περιθωριακές εκδηλώσεις -και πιθανότατα θα ήταν τέτοιες- και μάλλον θα αρκούσε για την αντιμετώπισή τους η «συνωμοσία σιωπής» των -ελεγχόμενων από τον εφοπλιστή- ΜΜΕ.
Για να υπάρξει σύγκρουση λοιπόν, έπρεπε να κερδηθεί ο Δήμος, να κερδηθεί δηλαδή η τοπική κυβέρνηση. Η στάση των ίσων αποστάσεων, του λευκού και του άκυρου στον 'Β γύρο που ακολούθησαν ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ ποιον ωφελούσε; Η «ηρωική» ανακοίνωση της τοπικής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αρνήθηκε κάθε συνεργασία με το συνδυασμό «Δύναμη Πολιτών» που κέρδισε τελικά το Δήμο ποιον ενίσχυε; Ο δρόμος για την κόλαση είναι τελικά στρωμένος με καλές προθέσεις.
Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από τα γεγονότα, αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις τοπικές εκλογές, το κόμμα αυτό καλείται να απαντήσει σε μια σειρά ζητήματα από θέση εξουσίας και μάλιστα σε μνημονιακό περιβάλλον. Έχοντας κατακτήσει Δήμους και Περιφέρειες, έχει την ευθύνη για τη διαχείριση κονδυλίων, αλλά και την ευθύνη για τη στάση των μελών του που είναι εκλεγμένα σε θέσεις ευθύνης.
Ο απαράδεκτος χειρισμός της υπόθεσης στη Φιλαδέλφεια, είναι απολύτως χαρακτηριστικός των ορίων του ΣΥΡΙΖΑ. Την ώρα που ο υποψήφιος Δήμαρχος -μέλος του ΣΥΡΙΖΑ- κέρδιζε τις εκλογές με θέσεις που τον έφερναν σε σύγκρουση με τον Μελισσανίδη, κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έκλειναν συμφωνίες με τον επιχειρηματία. Το ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα υποταχθεί τελικά στα συμφέροντα της αστικής τάξης, είναι φυσικά αναμενόμενο και οι εξελίξεις στη Φιλαδέλφεια είναι η απόδειξη γι’ αυτό. Επίσης όμως, επιβεβαιώνεται ότι αυτές οι συμφωνίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν από το ΣΥΡΙΖΑ σαν συντεταγμένο κόμμα, όπως για παράδειγμα θα μπορούσε να κάνει το ΠΑΣΟΚ τις «παλιές καλές εποχές». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η σύγκρουση μεταφέρθηκε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ με την τοπική οργάνωση να αντιδρά και να μην κάμπτεται παρ’ όλες τις πιέσεις και τη συμφωνία τελικά να ανατρέπεται με απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας, αφήνοντας εκτεθειμένα τα στελέχη που διαπραγματεύτηκαν τη συμφωνία με τον Μελισσανίδη. Κι αυτή η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη και προοιωνίζεται το τι θα συμβεί στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία. Η εικόνα που προκύπτει είναι μιας αδύναμης ηγετικής ομάδας που δεν έχει καμία πρόθεση για σύγκρουση κι είναι έτοιμη να κατεβάσει τα παντελόνια της στην αστική τάξη, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορεί να επιβάλει τις αποφάσεις της και τις συμφωνίες που κλείνει στο κόμμα της. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια «κυβέρνηση σε αναμονή», αλλά με έναν θίασο μελλοθάνατων που πρέπει οπωσδήποτε να τους σπρώξουμε ως την κυβερνητική εξουσία.
Το τελευταίο -και ίσως το πιο σημαντικό- συμπέρασμα της υπόθεσης αυτής, είναι η ανάγκη οργάνωσης του κινήματος, ώστε να μπορεί να απαντήσει στη βία των μηχανισμών. Η πλευρά του Μελισσανίδη δεν αρκέστηκε στον πόλεμο προπαγάνδας, τον οποίο χρησιμοποίησε στο έπακρο, εκθέτοντας μάλιστα τις εφημερίδες (πχ. Sportday) και τους δημοσιογράφους (πχ Πανούτσος) που αναπαρήγαγαν τα κατευθυνόμενα ρεπορτάζ, πολλές φορές χωρίς να αλλάζουν ούτε ένα σημείο στίξης. Οι αντιδράσεις στα σχέδια του Μελισσανίδη και στο Ρυθμιστικό Σχέδιο που τα εξυπηρετούσε συνάντησαν την ανοιχτή βία με την κάλυψη της αστυνομίας, η οποία έκανε πλάτες στους χούλιγκαν, ακόμα και σε εκδήλωση στην οποία ήταν ομιλητές δύο εκλεγμένοι δήμαρχοι.
Η τρομοκρατία των μπράβων του Μελισσανίδη, έσπασε στις 3 Ιούλη, όταν η περιφρούρηση της συγκέντρωσης που οργανώθηκε τότε ήταν πολύ πιο αξιόμαχη από το λουμπεναριό που για μια ακόμα φορά μαζευόταν σε αντισυγκέντρωση. Και η τιμή γι’ αυτό ανήκει στον αναρχικό χώρο, ο οποίος κάλεσε τη συγκέντρωση, αναγκάζοντας και τις άλλες δυνάμεις να ακολουθήσουν.
Αν για ένα τέτοιο ζήτημα φτάνουμε στο σημείο να κινδυνεύουν ζωές και ουσιαστικά να απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις σε έναν ολόκληρο Δήμο από ένα τσούρμο μπράβων, πρέπει να μπορούμε να εκτιμήσουμε το μέγεθος και την κλίμακα της βίας που θα αντιμετωπίσουμε, όταν θα κρίνονται πολύ μεγαλύτερα ζητήματα. Και φυσικά να προετοιμαστούμε από σήμερα γι’ αυτό.
Βασίλης Θεοφανόπουλος