Οι τράπεζες μας ληστεύουν, οι τράπεζες μας κυβερνάνε, με το πολιτικό τους προσωπικό σε ρόλο βαστάζου και κομπάρσου!

Η πολύμορφη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα το προηγούμενο διάστημα, καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις, διαμορφώνοντας ένα ασφυκτικά στενό πλαίσιο ελιγμών για τους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους. Η παρέμβαση αυτή κορυφώθηκε το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτώβρη με τη συμμετοχή της εργατικής τάξης στην τελευταία 48ωρη απεργία, την τεράστια απεργιακή συγκέντρωση στις 19 και 20 Οκτώβρη και τη μαζική διαμαρτυρία στις 28 Οκτώβρη που ματαίωσε τις παρελάσεις, αμφισβήτησε συνολικά το πολιτικό σύστημα και έτρεψε σε άτακτη φυγή το πολιτικό προσωπικό. Η μαζική πολύμορφη διαμαρτυρία της εργατικής τάξης και των υπό καταστροφή μεσαίων στρωμάτων, ολόκληρου του λαού, είναι συνέπεια της δραματικής χειροτέρευσης της κατάστασής των καταπιεζόμενων τάξεων και δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο την κοινωνική απομόνωση στην οποία είχε περιπέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Η ραγδαία απονομιμοποίηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, είχε προκαλέσει πανικό στην αστική τάξη η οποία απαιτούσε πλέον τη συνεργασία περισσότερων πολιτικών δυνάμεων για να αντέξουν, να ξεπεράσουν την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα. Οι αστοί αναζητούσαν και αναζητούν εναγωνίως λύση που να συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα: συνέχιση της ίδιας πολιτικής συντριβής των εργατικών δικαιωμάτων, κοινωνική ειρήνη και συναίνεση των εργαζομένων, ενίσχυση του κύρους του πολιτικού συστήματος. Αυτός ο συνδυασμός είναι αδύνατος και όσο θα εντείνεται το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται το αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο θα ξεπροβάλλει το σενάριο μιας συρρίκνωσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνολικής αντιδραστικοποίησης. Όσο η κυρίαρχη κοινωνική τάξη θα αδυνατεί να διαχειριστεί τις υποθέσεις της με τον παλιό τρόπο, τόσο θα αναγκάζεται να καταφύγει στην ανοιχτή βία, για να αποδειχτεί ότι στην αστική δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα και ότι στα αδιέξοδα της αστικής κυριαρχίας δεν υπάρχει δημοκρατία.

Η νέα δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα» του χρέους, θα συνοδευτεί από νέο εφαρμοστικό νόμο και νέα μέτρα που θα βυθίσουν ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Σε αυτήν την κατεύθυνση συμφωνούν όλες οι μερίδες της αστικής τάξης και όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται στα πλαίσιά τους αφορούν ζητήματα τακτικής, που αποκτούν όμως, σήμερα, τεράστια σημασία στο έδαφος της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής και της γενικευμένης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος.

Είναι τέτοια η οργή της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που κάνει τους αστούς να τρέμουν ακόμα και την προσφυγή στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που αποτελούσαν μέχρι πρότινος τη συνηθισμένη βαλβίδα εκτόνωσης. Είναι αποκαλυπτική από αυτήν την άποψη, η υποδοχή της πρότασης Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τα κόμματα του κεφαλαίου «αντιμνημονιακά και μη, μπροστά στον κίνδυνο να αναγκαστούν να πάρουν θέση με το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα με κίνδυνο να αποκαλυφθούν αλλά και να απολέσουν τα πάντα, (είτε το ερώτημα αφορούσε τη δανειακή σύμβαση είτε την παραμονή της χώρας στο ευρώ), εξεγέρθηκαν, χαρακτηρίζοντας την κυβέρνηση ανεύθυνη και πρόσφεραν τη στήριξή τους για την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, ρίχνοντας το αντιμνημονιακό προσωπείο τους.

Με τρόμο επίσης υποδέχθηκαν την πρόταση για δημοψήφισμα και οι δυνάμεις της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), καθώς η διαδικασία αυτή έβαζε εκ των πραγμάτων το ζήτημα της πολιτικής προοπτικής της χώρας, ζήτημα από το οποίο δεν θα μπορούσαν πια να υπεκφεύγουν, αλλά θα έπρεπε να απαντήσουν συγκεκριμένα για το τι θα ακολουθούσε με την υπερίσχυση του όχι. Αντί όμως να επιδιώξουν να ενωθούν κάτω από το σύνθημα ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ, επέλεξαν, οι κοινοβουλευτικές αριστερές δυνάμεις, να ενωθούν με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις κάτω από το σύνθημα ΕΚΛΟΓΕΣ.

Μάλιστα, δυνάμεις που ζήταγαν δημοψήφισμα κάθε τρεις και λίγο, ή δημοψήφισμα για το Μάαστριχ, αρνήθηκαν να σηκώσουν το γάντι της πρόκλησης Παπανδρέου, αρνήθηκαν να βαθύνουν το ρήγμα ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τις λαϊκές μάζες, αρνήθηκαν το δημοψήφισμα και το δικαίωμα στο λαό να αποφασίσει για το μέλλον του. Η αριστερά φυγομάχησε γιατί αναπόφευκτα η τοποθέτηση υπέρ του ΟΧΙ θα έπρεπε να συνδυαστεί με μια συγκεκριμένη πολιτική προοπτική, με εναλλακτική πρόταση εξουσίας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, εξέλιξη που θα άνοιγε εκ των πραγμάτων το ζήτημα της εξουσίας. Με τον τρόπο της η αριστερά έκανε πλάτες σε δυνάμεις του συστήματος για να μη γίνει το δημοψήφισμα, για να μη δοθεί η δυνατότητα στο λαό να καθορίσει, με θεσμικό έστω τρόπο, τις πολιτικές εξελίξεις.

Ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, από την παρούσα Βουλή, προϊόν διαβουλεύσεων και συμφωνιών του ΠΑΣΟΚ με τις υποτιθέμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της ΝΔ και αποτελεί έναν ύστατο ελιγμό του χρεοκοπημένου αστικού πολιτικού συστήματος κάτω από την πίεση του εργατικού – λαϊκού παράγοντα, προκειμένου να υλοποιηθεί η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη.

Ο επί 18 μήνες τελάλης αυτής της συνεργασίας, ο ΛΑΟΣ, τώρα, αφού έγινε αυτό που διαλαλούσε και δεν πήρε τη μερίδα που του αναλογεί, βγαίνει με φιλεργατικό και εθνικοπατριωτικό μανδύα, να ξεγελάσει πάλι το λαό. Πρόκειται για πολιτικό σαλτιμπάγκο ο οποίος αν έπαιρνε μια θέση στην κυβέρνηση, θα ήταν γι αυτόν, όλα καλά.

Η πολιτική σύμπραξη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μπορεί μόνο να προμηνήσει μια ακόμα μεγαλύτερης έντασης επίθεση στην εργατική τάξη και στα μικρομεσαία στρώματα. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί υλοποίηση της βούλησης της άρχουσας τάξης, για στοίχιση όλων των δυνάμεών της στο άρμα του μνημονίου, της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου μνημονίου που θα προκύψει. Αποτελεί επίσης προϊόν πιέσεων της Τρόικας η οποία απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση για να εξασφαλιστούν όσο το δυνατό περισσότερο, οι απαιτήσεις της, η επιστροφή των δανείων και η αποπληρωμή των τόκων τους. Ο καταλληλότερος πρωθυπουργός γι αυτούς, θα ήταν ένας άνθρωπος των τραπεζών που πίσω από τη μάσκα του "υπερκομματικού" και του προσωπείου της "κοινής αποδοχής" θα προασπίσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης με το αστικό πολιτικό επιτελείο της να τον στηρίζει.

Η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, έγινε για να υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση με την οποία θα υποστεί νέα δεινά ο λαός, θα περιοριστεί η εθνική του κυριαρχία, θα καταβαραθρωθούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, θα χρεοκοπήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία με το κούρεμα των αποθεματικών τους. Η κυβέρνηση αυτή επίσης θα καταρτίσει και θα ψηφίσει το νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό. Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος και εκμεταλλευόμενος λαός, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν απ αυτή την κυβέρνηση η οποία, εκτός των άλλων, δεν έχει ψηφιστεί από κανένα ψηφοφόρο.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον να παλέψουν για να πέσει με αγώνες αυτή η άνομη κυβέρνηση. Να παλέψουν με όλα τα μέσα για να μην υπογραφτεί η καταδίκη τους στην φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση, να μη γίνει αποδεκτή η παραχώρηση εθνικής ανεξαρτησίας που περνάει μέσα απ τη νέα δανειακή σύμβαση.

Η κατάχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι αναπόσπαστα δεμένη με το τσάκισμα της άρχουσας αστικής τάξης, που παραχωρεί εθνική ανεξαρτησία για να σώσει το τομάρι της, καθώς και των προδοτικών της κυβερνήσεων και κομμάτων και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να κατηγορεί για προδοσία τα κόμματα που θα ψηφίσουν ή θα στηρίξουν, τις συμφωνίες με την Τρόικα. Η απάντηση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πρέπει να οργανωθεί με αγωνιστικές κινητοποιήσεις που θα τείνουν στον πανελλαδικό τους συντονισμό, στην κατεύθυνση Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας, με αίτημα την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων και διεκδικήσεων του κινήματος, την πτώση της κυβέρνησης και την ανάδειξη κυβέρνησης που θα υλοποιήσει τα αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Στην κατεύθυνση ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων και απεμπλοκής απ τις αντιλαϊκές και υποδουλωτικές συμφωνίες με την Τρόικα, καθίσταται κατεπείγουσα η ανάγκη διατύπωσης πρότασης εξουσίας από τη μεριά των πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης. Μια τέτοια πρόταση συμπυκνώνεται στο σύνθημα για εργατική κυβέρνηση. Είναι πλέον άμεση ανάγκη η συγκρότηση πολιτικού μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία με στόχο την υλοποίηση του προγράμματος που απαντάει στην κρίση από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων, παίρνοντας υπόψη ότι η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, έχει όλα τα χαρακτηριστικά επαναστατικής κατάστασης. Απ τη στάση που θα κρατήσουν και την απάντηση που θα δώσουν σ αυτή την αναγκαιότητα θα κριθούν, (πρέπει να κριθούν εάν ανταποκρίνονται ή όχι σε αυτό που επαγγέλλονται), οι οργανώσεις και τα κόμματα που αναφέρονται στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Όπως η αστική τάξη παρέταξε και στοίχησε όλες τις δυνάμεις της απέναντι στο λαό, ανάλογα πρέπει να πράξει και η εργατική τάξη και να παρατάξει όλες της τις δυνάμεις απέναντι στην αστική τάξη, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας της και την υλοποίηση ενός προγράμματος εξουσίας που αντιστοιχεί στα συμφέροντά της:

• Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Να χάσουν τα κεφάλαιά τους οι εγχώριοι και διεθνείς τοκογλύφοι αντί να ληστευθεί η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα για να πληρωθούν οι απαιτήσεις των καπιταλιστών-παράσιτων.

• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, των αυτό-απασχολουμένων και επαγγελματιών που προλεταριοποιούνται. Ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών.

• Ανατροπή του αντεργατικού Προγράμματος Σταθερότητας, του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου σφαγείου, κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων.

• Έξοδος από την ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

• Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.

• Χωρισμός κράτους-εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

• Απαγόρευση των απολύσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του χρόνου εργασίας. Δουλειά για όλους. Ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων. Τιμωρία όλων όσων εμπλέκονται σε πράξεις βίας ενάντια στο κίνημα, όσων ευθύνονται για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την εκχώρηση πόρων και κυριαρχίας της χώρας.

Η Πολιτική Επιτροπή

της κομμουνιστικής οργάνωσης ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Νοέμβρης 2011