Η Παρισινή Κομμούνα: 140 χρόνια μετά
Η Παρισινή Κομμούνα: 140 χρόνια μετά
«Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι, θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου»
Λονδίνο, για την 20η επέτειο της Κομμούνας, 18 Μαρτίου 1871.
Γράφτηκε από τον Φ. Ενγκελς στη νέα έκδοση του έργου του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», το 1891.
Σήμερα 18 Μαρτίου 2011, 140 χρόνια μετά, οφείλουμε να σταθούμε προσεχτικά σε αυτή την πρώτη «έφοδο στον ουρανό» που πραγματοποίησε η εργατική τάξη. Παρά τα χρόνια που πέρασαν, είναι πλούσια σε διδάγματα, καθώς αποτελεί την πρώτη προσπάθεια εργατικής εξουσίας.
Η συσκότιση αυτού του μεγάλου γεγονότος της παγκόσμιας ιστορίας είναι μια διαρκής προσπάθεια της αντίδρασης και φυσικά σκοπίμως αποκρύπτεται από τα σχολικά εγχειρίδια καθώς γίνεται συστηματική προσπάθεια να σβηστεί από αυτό που ονομάζεται «συλλογική μνήμη». Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η Παρισινή Κομμούνα ακόμη προκαλεί φόβο στην σημερινή άρχουσα τάξη στο ίδιο μέγεθος που προκάλεσε το 1871.
Οι ιδέες της Κομμούνας έρχονται σε γόνιμο έδαφος, καθώς εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη και την Μεσόγειο αρνούνται την μιζέρια και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Η άγνοια της ιστορίας του εργατικού κινήματος είναι από τις προτεραιότητες της άρχουσας τάξης. Η αγωνιζόμενη νεολαία πρέπει οπωσδήποτε να αγνοεί τους αγωνιζόμενους ήρωες και την ύπαρξη εναλλακτικού-επαναστατικού δρόμου.
Τίποτα δεν προκαλεί περισσότερο φόβο στους καπιταλιστές από μια εργατική τάξη αποφασισμένη να αλλάξει ριζικά τον κόσμο και μια νεολαία – μελλοντική εργατική τάξη – που γνωρίζει την δύναμη της. Ο καπιταλισμός ούτε βελτιώνεται, ούτε μεταρρυθμίζεται. Σαν τον Κένταυρο της ελληνικής μυθολογίας -μισός άνθρωπος μισός τέρας- προσπαθεί να «πείσει», να ενσωματώσει με διάφορα ιδεολογήματα για την «αναγκαιότητα και αιωνιότητα» του συστήματος. Όταν όμως η εργατική τάξη οργανώνεται και διεκδικεί να πάρει τον πλούτο που αυτή παράγει τότε εμφανίζεται το τέρας της κρατικής καταστολής. Οι αστοί σε Ευρώπη και Ελλάδα προετοιμάζονται, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, για όλα τα ενδεχόμενα (παραπέμπω στην στρατιωτική άσκηση “ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ” που πραγματοποιήθηκε στο στρατόπεδο «Κορομηλά» στην Αργυρούπολη του Δήμου Κιλκίς).
Η Παρισινή Κομμούνα μας θυμίζει σήμερα ότι η πάλη για την οικοδόμηση μιας άλλης, ανώτερης κοινωνίας είναι αδιαχώριστη από την επαναστατική προοπτική. Ο εκλογικός κρετινισμός, που το σύστημα θέλει να μας επιβάλει, είναι κοντόφθαλμος και δεν μπορεί να αποδώσει.
Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης αποτελεί έργο της ίδιας.. Έχουμε ανάγκη σήμερα από ένα επαναστατικό κόμμα με στρατηγική την ανατροπή του καπιταλισμού τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Έχουμε ανάγκη την δημιουργία Κομμουνιστικού Κόμματος που εμπνέοντας τις μάζες, εμπλέκοντας τες πολιτικά στην ταξική πάλη θα βάλει μπρος τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Η μνήμη της Κομμούνας δεν ανήκει στην καθεστωτική αριστερά που παίζει τον ρόλο του μπαλαντέρ του συστήματος. Η «αριστερά» της διαχείρισης και της Ε.Ε ή της «λαϊκής εξουσίας» αποτελούν όψεις του ιδίου νομίσματος. Η μη κατάθεσης πολιτικής πρότασης για τσάκισμα της αστικής δικτατορίας και έξοδο απ’ την παρούσα κρίση, αποτελεί «μαξιλαράκι» στο σύστημα και στην κρίση που αντιμετωπίζει. Το ΚΚΕ αρνείται να πάρει παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος και τραβάει -τον σεβαστό αριθμό εργατικής τάξης που έχει στην επιρροή του - στον συμβιβασμό και την ενσωμάτωση. Παραπέμπω σε παλαιότερο άρθρο της Εργατικής Πολιτικής, τ.37, «Κριτική στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ».
Η μνήμη της Παρισινής Κομμούνας ανήκει στην εργατική τάξη, στην νεολαία που αγωνίζεται σε κάθε γωνιά της Γης. Η μνήμη της Παρισινής Κομμούνας ανήκει σε αγωνιστές όπως ο Κώστας Μπατίκας, που προσπάθησαν με το θεωρητικό τους έργο να βάλουν ξανά στην επικαιρότητα το ζήτημα και τον τρόπο απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και να «καθαρίσουν τους στάβλους του Αυγεία» μετά από χρόνια διαστρέβλωσης από την γραφειοκρατική ηγεσία της ΕΣΣΔ και της Κίνας (χωρίς να απορρίπτονται-μηδενίζονται, τα ηρωικά αυτά παραδείγματα και οι καταχτήσεις της εργατικής τάξης). Η μνήμη της Παρισινής Κομμούνας, ανήκει στον «ανώνυμο εργάτη» που παλεύοντας ταξικά ψάχνει μια εναλλακτική για το σήμερα και το αύριο.
Τέτοια Κομμούνα έχει ανάγκη η εργατική τάξη στην Ελλάδα που αγωνίζεται ενάντια στο ΔΝΤ-ΕΕ και τον καπιταλισμό. Μια Κομμούνα που στην εξουσία θα βρισκόταν η πλειοψηφία του πληθυσμού, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, οι δημιουργοί του πλούτου στην χώρα. Μια ανάλογη, με την κομμούνα, απόπειρα σήμερα θα έβαζε σίγουρα τους παρακάτω στόχους:
-
Μονομερής διαγραφή του Δημόσιου χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία
-
Έξοδος από την ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ
-
Κρατικοποίηση, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο, τραπεζών, οργανισμών κοινής ωφέλειας και μεγάλων επιχειρήσεων
-
Χωρισμός εκκλησίας – κράτους,δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας
-
Ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων–Απαγόρευση των απολύσεων – Δουλειά για όλους, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.
Τιμή στους ήρωες της Κομμούνας. Τιμή στις Κομμούνες του Αύριο.