Συνέντευξη με εκπρόσωπο των μεταναστών απεργών πείνας

Στο κτίριο της Πατησίων και Ηπείρου, βρεθήκαμε με τον Γιουζέφ από το Μαρόκο. Ο Γιουζέφ είναι εκπρόσωπος των μεταναστών απεργών πείνας. Είναι νόμιμος πλέον και για τούτο επιλέχτηκε να μη συμμετέχει ο ίδιος ως απεργός. Στο Μαρόκο ήταν φοιτητής γλωσσολογίας. Στην Ελλάδα κάνει μεροκάματα, κυρίως ως ξυλουργός. Είχαμε γνωριστεί  από τις πρώτες  μέρες  της κινητοποίησης στο κτίριο της Νομικής. Διαλέξαμε να μην πάρουμε συνέντευξη από κάποιον απεργό γνωρίζοντας πως η όλη διαδικασία πιθανά να τον επιβάρυνε  υπέρμετρα.

Πρέπει να αναφερθεί πως η όλη οργάνωση των μεταναστών στο χώρο καθώς και η προς τα έξω παρουσία τους (συνεντεύξεις, δηλώσεις) γίνεται κατόπιν αποφάσεων της συνέλευσης τους. Επιπλέον, ο βαθμός της οργάνωσης τους είναι εντυπωσιακός, καθώς είναι αυστηρά οργανωμένοι σε ομάδες. Το γεγονός ότι ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες, πολλές από τις οποίες βρίσκονται σε σύγκρουση στις χώρες τους, δεν επηρεάζει τον αγώνα τους. Όταν τους ρωτάς από πού είναι σου απαντάνε  "είμαι μετανάστης, εργάτης".

Ε.Π.: Η απεργία πείνας των 300 παρά τη λάσπη και τον πόλεμο που δέχτηκε βαδίζει αισίως στην 22η μέρα της. Τι είναι αυτό που κάνει τους απεργούς τόσο ενωμένους;

Θέλω να ξεκινήσω με μερικά πράγματα. Οι μετανάστες δεν είναι τριακόσιοι. Τριακόσιοι δίνουνε την απεργία πείνας. Πίσω από τους 300 βρίσκονται χιλιάδες μετανάστες που ζούνε την ίδια κατάσταση. Εννοώ ότι είναι χωρίς χαρτιά, δουλεύουν μαύρα και τα λοιπά. Όλοι θέλουν να φύγουν από το σκοτάδι και να βγούνε στο φως. Γιατί οι 300; Αυτοί οι 300 είναι κάτι σαν … οι 300 βουλευτές των μεταναστών. Μιλάνε για όλους τους μετανάστες που ζούνε και εργάζονται στην Ελλάδα.
Οι μετανάστες κάνουνε πολλές συνελεύσεις μεταξύ τους, ώστε να βρούνε τρόπους να κάνουν, να διεξάγουν τον αγώνα. Και διαλέξανε αυτούς τους 300 επειδή αυτοί πάνε καλά με την υγεία τους και δεν έχουν σοβαρά προβλήματα ώστε να αντέξουν να παλέψουν μέχρι να πάρουν το δίκιο τους.

Ε.Π.: Πολλοί λέγανε ότι οι μετανάστες είναι υποκινούμενοι, βαλμένοι από ξένα συμφέροντα προς αυτούς να δώσουν αυτόν τον αγώνα. Τι λες πάνω σε αυτό;

Σε αυτούς θέλω να πω ότι είναι ώρα να σταματήσουν να σκέφτονται έτσι γιατί ο μετανάστης δεν είναι ζώο. Δεν είναι ζώο για να ακούει τον άλλον δίχως να σκέπτεται. Κι ο μετανάστης άνθρωπος είναι. Έχει ίσο το μυαλό του, έχει την πολιτική του άποψη, έχει τη ζωή του. Ξέρει τι κάνει. Και αυτή τη λάσπη και αυτά τα ψέματα που λέγαν  πολιτικοί χώροι και πολλά κόμματα που λέγαν αυτές τις μαλακίες πρέπει να τις σταματήσουν εδώ και τώρα. Οι μετανάστες μπορούνε να πάρουνε τα πράγματα στα χέρια τους. Έχουμε ξεκινήσει. 30 χρόνια σε αυτή τη χώρα δεν κάναμε τίποτα, αλλά αυτή τη στιγμή ξεκινάμε. Οι μετανάστες καταλαβαίνουν ποιο είναι το δίκιο τους και ξέρουν ότι μόνο με τον αγώνα θα το πάρουν. Θέλω να πω ότι παλιά υπήρχε μόνο η αλληλεγγύη, ένας έβγαινε μπροστά και μιλούσε μόνος του για τους μετανάστες. Τώρα αλλάζουνε τα πράματα. Ο μετανάστης μιλάει μόνος του για το πρόβλημα του και μπορεί να αγωνιστεί για να το λύσει. Οι μετανάστες χρειάζονται όμως στήριξη από τον ελληνικό λαό και αλληλεγγύη.

Ε.Π.: Μπορείς να διηγηθείς ένα περιστατικό από την καθημερινή σου ζωή που δείχνει τι σημαίνει να είσαι παράνομος και τι συνέπειες έχει;

Επειδή πέρασα από την παρανομία, ήμουν παράνομος πλέον όχι, μπορώ να εξηγήσω μερικά πράγματα. Όταν είσαι παράνομος δεν έχεις ελευθερία. Έχεις χάσει την ελευθερία σου. Δε μπορείς ούτε στο δρόμο να περπατήσεις. Για παράδειγμα δε μπορείς να πας από την Πατησίων στη Βικτώρια γιατί δεν έχεις χαρτιά. Περπατάς με το φόβο και με το που σε πιάσανε «έχεις χαρτιά;». Δεν έχεις χαρτιά και μπορείς να φας 6 με 18 μήνες φυλακή. Αυτήν την παρανομία εγώ δεν τη λέω παρανομία. Αυτοί μας βάζουν παράνομους. Αν μας δίνανε χαρτιά και τα δικαιώματα μας δε θα είχαμε προβλήματα. Δε μπορείς να περπατάς ελεύθερος. Είμαστε σε μία μεγάλη φυλακή. Η Ελλάδα για μας είναι μια μεγάλη φυλακή. Φύγαμε από την πατρίδα μας και ήρθαμε εδώ σα φυλακισμένοι. Δε μπορούμε να πάμε μπροστά και σε κάποιες χώρες δε μπορείς να πας ούτε πίσω. Είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε εδώ. Δεν έχουμε δρόμο ούτε για μπροστά ούτε για πίσω. Αυτά από τη μία πλευρά.
Από την άλλη πλευρά, όταν πας να δουλέψεις και λίγο είναι το μεροκάματο και μαύρη εργασία κάνεις και ρατσιστικές πιέσεις αντιμετωπίζεις. Υπάρχουν φίλοι που ξέρω που δουλέψανε μήνες και μήνες σε αφεντικά και δεν έχουν πάρει τα λεφτά τους.  Επειδή τα αφεντικά ξέρουνε πως είναι παράνομοι και ως τέτοιοι δε μπορούν να κάνουν τίποτα. Ούτε μήνυση μπορείς να κάνεις, ούτε στην αστυνομία να πας. Κι αν ο μετανάστης έχει κουράγιο και πει άντε να πάω στην αστυνομία, θα πληρώσει αυτός. Σου λένε πρώτα από όλα «έχεις χαρτιά; Δεν έχεις; Ωραία, τελείωσε εδώ η κουβέντα, μπες μέσα.»

Ε.Π.: 22 μέρες απεργίας πείνας είναι πολύς καιρός , σαν μια ζωή ολόκληρη μες στη ζωή. Τι μαθαίνει κανείς μέσα σε τόσες μέρες;

Καταρχάς εγώ δεν είμαι απεργός. Μπορώ όμως να μιλήσω σαν εκπρόσωπος τους. Ξέρω τι λένε. Είμαι εδώ από την πρώτη μέρα.
Όπως το λες είναι, 22 μέρες δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι πολύ δύσκολό. Έχουνε  ξεκινήσει κάποιοι 100 κιλά και πια έχουνε χάσει 12 με 13 κιλά ο καθένας, όλοι μα όλοι. Κάποιοι ξεκίνησαν να έχουν σοβαρά προβλήματα με την  υγεία τους. Έχουνε τραβήξει πολλά 22 μέρες τώρα. Έχουνε κόψει το τσάι. Τώρα ζούνε μόνο με νερό, λίγη ζάχαρη και αλάτι. Πολύ δύσκολα. Μα ξέρουμε πως ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Ζητάμε αλληλεγγύη.