Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά
ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ
ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
Η Πρωτομαγιά του 2009 βρίσκει την εργατική τάξη της χώρας και του κόσμου στο επίκεντρο μιας λυσσαλέας επίθεσης του κεφαλαίου. Στόχος των καπιταλιστών να ξεπεράσουν την παγκόσμια οικονομική κρίση φορτώνοντας τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη.
Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της βασικής παραγωγικής δύναμης, της εργατικής δύναμης, του ανθρώπου, είναι ο μόνος δρόμος που έχει ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει την κρίση του.
Απολύσεις, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, περικοπή μισθών, επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, φτώχεια, ανεργία, επεμβάσεις, σφαγές και πόλεμοι είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, που φτάνει σε σημείο παροξυσμού εν μέσω της κρίσης του.
Ακριβώς αυτή τη στιγμή, μια ενιαία – ενωτική Πρωτομαγιά θα ήταν περισσότερο από ποτέ αναγκαία και δυνατή. Οι δυνάμεις με ταξική αναφορά θα έπρεπε να προτάξουν έναν τέτοιο εορτασμό της Πρωτομαγιάς, εξασφαλίζοντας το δικαίωμα λόγου των δυνάμεων που έχουν αναφορά στο ρόλο και την ιστορική – απελευθερωτική αποστολή της εργατικής τάξης. Θα μπορούσαν να δώσουν τον τόνο, το στίγμα, το περιεχόμενο στην απεργιακή συγκέντρωση με ομιλίες, πανό, συνθήματα. Μια τέτοια πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση θα αποτελούσε ψυχρολουσία για τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συναίνεσης.
Δυστυχώς ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς, αυτού του συμβόλου της ενιαίας νικηφόρας πάλης της εργατικής τάξης, δεν θα είναι ενιαίος. Αντίθετα η πολυδιάσπαση εντείνεται φτάνοντας στο σημείο φέτος να διεξαχθούν στην Αθήνα τέσσερις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις.
Κι αυτό τη στιγμή που η ανάγκη ενότητας της τάξης απέναντι στην καπιταλιστική κρίση και την κεφαλαιοκρατική επίθεση καθίσταται πρώτιστο καθήκον.
Τη στιγμή που η αστική τάξη επιδιώκει με όλα τα μέσα την ενίσχυση της επιρροής της και τρίβει τα χέρια της μπροστά στη διάσπαση και τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης.
Είναι ζήτημα επιβίωσης, η εργατική τάξη να οργανώσει την αντίσταση της απέναντι σ' αυτή την επίθεση.
Είναι ζήτημα ζωτικής ανάγκης, η εργατική τάξη να συγκροτήσει ενιαίο μέτωπο πάλης με βάση τα προβλήματα της ενάντια στο καπιταλισμό.
Είναι ώρα να ανατραπούν οι αστικοποιημένες γραφειοκρατικές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης. Οι ηγεσίες αυτές ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να συσπειρώσουν τους εργάτες και να δώσουν τη μάχη για το μεροκάματο, το ωράριο, τις απολύσεις, την ασφάλιση. Είναι υποταγμένες στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, δεμένες με τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Αποτελούν σταθερό σύμμαχο της αστικής τάξης ώστε να συγκρατούνται οι αντιδράσεις, να οδηγούνται οι αγώνες στην ταξική συνεργασία και την ήττα. Διασπούν την εργατική τάξη υποτάσσοντας τα συμφέροντα της σε ξένα συμφέροντα.
Είναι η ώρα οι κομμουνιστές να σταματήσουν τις τακτικές που οδηγούν στην περαιτέρω διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτές οι τακτικές δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να ρίχνουν νερό στο μύλο των επιδιώξεων της αστικής τάξης για διάσπαση, διάλυση, ήττα του εργατικού κινήματος.
Είναι η ώρα οι κομμουνιστές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να περιφρουρήσουν την ενότητα της τάξης και του κινήματος της, να συμβάλλουν στην οικοδόμηση του ενιαίου μετώπου πάλης που μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση των προβλημάτων που βίαια χτυπούν την καθημερινότητα των εργαζομένων.
Είναι ώρα το κομμουνιστικό ρεύμα στο κίνημα, να παλέψει αποφασιστικά για τα άμεσα προβλήματα της τάξης, αναδεικνύοντας μέσα στην ενιαία πάλη, μέσα στους ενιαίους αγώνες, τον υπεύθυνο των προβλημάτων, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, προβάλλοντας, ζυμώνοντας αιτήματα που συνδέουν την άμεση πάλη με την επαναστατική προοπτική της εργατικής τάξης.
Μόνο έτσι μπορεί να στεφθεί με επιτυχία η πάλη για να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από την αστική ιδεολογικοπολιτική επιρροή, μόνο έτσι θα αποσπαστούν από την επιρροή των αστικών και ρεφορμιστικών ηγεσιών.
Η καπιταλιστική οικονομική κρίση βάζει επιτακτικά στο ιστορικό προσκήνιο την προλεταριακή – σοσιαλιστική επανάσταση. Είναι η μοναδική προοπτική της ανθρωπότητας για να γλιτώσει τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τις σφαγές που φέρνει η κρίση.
Όσοι μιλούν στο όνομα αυτής της υπόθεσης έχουν χρέος να ρίξουν όλες τους τις δυνάμεις για το ενιαίο μέτωπο πάλης των εργαζομένων με βάση τα προβλήματα τους και ενάντια στον καπιταλισμό.
Έτσι –και μόνο έτσι– ενώνεται η εργατική τάξη και μέσα απ' την οργάνωση των καθημερινών της αγώνων, διαπαιδαγωγείται, δυναμώνει και συνειδητοποιεί την άμεση κοινωνική ανάγκη να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσει την εργατική δημοκρατία, τη δικτατορία του προλεταριάτου που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ
Μάης 2009