[2018-03-31] Ανακοίνωση για το πολεμικό κλίμα των τελευταίων μηνών
Με τη σύλληψη των δύο στρατιωτικών στα ελληνοτουρκικά σύνορα κορυφώθηκε το πολεμικό κλίμα των τελευταίων μηνών. Στο προσκήνιο της επικαιρότητας έχουν βρεθεί όλες οι αντιθέσεις μεταξύ των δύο κρατών, ενώ πολιτικοί παράγοντες και από τις δύο πλευρές των συνόρων φροντίζουν να συντηρούν την ένταση με εμπρηστικές δηλώσεις.
Ο πόλεμος είναι συνέπεια της καπιταλιστικής κρίσης
Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις λύνονται με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων σε μεγάλη κλίμακα. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για μια τέτοια καταστροφή είναι ο πόλεμος. Με την καταστροφή κτιρίων, εργοστασίων, υποδομών, πολεμικού εξοπλισμού, αλλά και εργατικού δυναμικού παίρνει ξανά μπροστά η καπιταλιστική μηχανή. Ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει την κρίση του πρέπει να τραφεί με αίμα.
Η μετατροπή της οικονομικής κρίσης σε πολεμικές αναμετρήσεις δεν γίνεται αυτόματα. Κρίση του καπιταλισμού σημαίνει πτώση του ποσοστού κέρδους. Η προσπάθεια των κεφαλαιοκρατών για ανάκαμψη του ποσοστού κέρδους, οδηγεί καταρχήν σε ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης – όπως το έχουμε ζήσει στο πετσί μας την τελευταία 8ετία. Τα μνημόνια στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες ήταν η εκδήλωση αυτής της ολομέτωπης επίθεσης. Κρίση, σημαίνει επίσης και όξυνση της διαπάλης για αγορές, εμπορικές συμφωνίες και πρώτες ύλες. Η διαπάλη αυτή γίνεται ανάμεσα σε μεμονωμένους καπιταλιστές, αλλά και ανάμεσα σε κράτη που εκπροσωπούν ομάδες από καπιταλιστές.
Στην περίπτωση της έντασης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, το βασικό επίδικο είναι η λεία των πετρελαίων και του φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο, αλλά και η μεταφορά των πετρελαίων από και σε άλλες χώρες μέσω αγωγών. Η διαπάλη αυτή αφορά δύο ισχυρές –για την περιοχή– αστικές τάξεις.
Η πολεμική ρητορική που πρυτανεύει τις τελευταίες εβδομάδες είναι συνέχεια της απάντησης της κυρίαρχης τάξης στην κρίση. Με τις πολεμικές προετοιμασίες και τη συντήρηση πολεμικού κλίματος σήμερα απέναντι στην Τουρκία, η αστική τάξη επιδιώκει να συσπειρώσει το σύνολο του λαού και ιδιαίτερα τις καταπιεζόμενες τάξεις πίσω από τα δικά της συμφέροντα. Αυτό το σκοπό έχουν οι επικλήσεις των πολιτικών παραγόντων για εθνική ενότητα.
Την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός στενάζουν κάτω από την μνημονιακή μπότα, ξοδεύονται δισεκατομμύρια για πολεμικούς εξοπλισμούς προς όφελος της ΕΕ και των Αμερικανών.
Έχει συμφέρον η εργατική τάξη της Ελλάδας από αυτήν την υπόθεση;
Το πολεμικό κλίμα με την Τουρκία εξυπηρετεί τις ανάγκες των καπιταλιστών στην Ελλάδα για να στρέψουν οι εργαζόμενοι την προσοχή τους σε κάποιο «κοινό» εξωτερικό εχθρό και να αφήσουν κατά μέρος τις διεκδικήσεις τους. Προετοιμάζει ταυτόχρονα το εσωτερικό μέτωπο για την αναγκαία ενότητα, υπό την κυριαρχία της ντόπιας αστικής τάξης και στη βάση των συμφερόντων της, που απαιτείται για να στηριχθούν οι εξορμήσεις της εκτός των συνόρων.
Οι καπιταλιστές της χώρας, η κυβέρνηση τους και συνολικά ο αστικός πολιτικός κόσμος με τα κόμματά τους, έχουν καταφέρει να φαντάζει η Ελλάδα σαν η αμυνόμενη χώρα, την οποία όλοι οι άλλοι, και κυρίως οι «μεγάλοι» (ΗΠΑ, ΕΕ), θέλουν να αφανίσουν από προσώπου γης. Αλλά, παρόλα αυτά, δεν αμφισβητούν, ούτε κατά διάνοια, την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Μ’ αυτόν τον τρόπο αποκρύπτεται ότι οι Έλληνες καπιταλιστές είναι οι ίδιοι επιτιθέμενοι: στο εσωτερικό της χώρας, επιτίθενται στα δικαιώματα της εργατικής τάξης μετατρέποντας τους χώρους εργασίας σε χώρους ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης με την πολιτική των μνημονίων· στο εξωτερικό έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην επιθετική πολιτική του ΝΑΤΟ ενάντια στις χώρες της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Ρωσίας, συμμαχούν με τη δικτατορία της Αιγύπτου και με το καθεστώς του Ισραήλ, επιδιώκοντας να πάρουν ένα καλό κομμάτι από την μοιρασιά της πίτας (της εκμετάλλευσης των υδρογοναθράκων, της χάραξης των ενεργειακών αγωγών, του κερδίσματος νέων αγορών, της ενίσχυσης της γεωστρατηγικής θέσης). Η Ελλάδα φιλοδοξεί να γίνει το Ισραήλ των Βαλκανίων.
Μήπως, έστω και έτσι, αυτό είναι προς το συμφέρον και της εργατικής τάξης, του ελληνικού λαού;
Οι υδρογονάνθρακες που αποτελούν το επίδικο αυτού του γύρου όξυνσης, δεν θα ανήκουν στην Ελλάδα, ούτε η εργατική τάξη πρόκειται να δει κάποιος όφελος από την εξόρυξή τους. Αντίθετα, οι υδρογονάνθρακες θα ανήκουν στις πολυεθνικές και τα κέρδη θα πάνε στα ταμεία τους και στους συνεργαζόμενους καπιταλιστές αλλά και τους αστούς πολιτικούς στις συνεργαζόμενες χώρες. Το ίδιο θα συμβεί και με τους αγωγούς, οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν χάραξη ανά πάσα στιγμή. Η εκμετάλλευση των άλλων λαών από τους Έλληνες καπιταλιστές, θα κάνει πλούσιους τους Έλληνες καπιταλιστές και θα βυθίσει στη φτώχεια τους λαούς των Βαλκανίων και της Ελλάδας.
Παλεύουμε για την ήττα της “δικής μας” αστικής τάξης.
Το συμφέρον της εργατικής τάξης είναι να ανατρέψει τον καπιταλισμό, και την όποια καπιταλιστική κυβέρνηση μας οδηγήσει σε πόλεμο, στην Ελλάδα. Να ανατρέψει αυτό το σάπιο σύστημα που τρέφεται από το αίμα και τις σάρκες των εργαζόμενων μαζών τόσο σε καιρό ειρήνης αλλά πολύ περισσότερο σε καιρό πολέμου. Η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει άμεσα για τα δικά της συμφέροντα: την αύξηση των μισθών, την απαγόρευση των απολύσεων, τη δουλειά με δικαιώματα, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου με δαπάνες για καλύτερη και δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλιση, συγκοινωνίες, πολιτισμό, την μείωση των πολεμικών εξοπλισμών κτλ. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει όσο συνεχίζεται η αποπληρωμή των δανείων προς τους καπιταλιστές-τοκογλύφους, όσο οι καπιταλιστές ελέγχουν τις τράπεζες και την παραγωγή. Ο καπιταλισμός δεν έχει να προσφέρει τίποτα καλύτερο από αυτό που ζούμε, το οποίο χειροτερεύει μέρα με τη μέρα παρά τα ψεύτικα λόγια για έξοδο από τα μνημόνια. Και θα γίνει ακόμα χειρότερο από μια εμπλοκή σε πολεμική σύγκρουση (ας σκεφτούμε την τύχη της «βαριάς βιομηχανίας» της Ελλάδας, του Τουρισμού, μετά από μια απειλή θερμού γεγονότος στο Αιγαίο, και πολύ περισσότερου μετά από κανονική πολεμική σύρραξη).
Το συμφέρον της εργατικής τάξης είναι να παλέψει για την αποτροπή του πολέμου στον οποίο αυτή η ίδια θα κληθεί να πολεμήσει, να δώσει το αίμα της, να σκοτωθεί ή να σακατευτεί, να γίνει κρέας για τα κανόνια και τους πυραύλους για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της αστικής κυριαρχίας.
Το συμφέρον της είναι να παλέψει για την αποτροπή του πολέμου, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί με την ήττα των επιδιώξεων των καπιταλιστών και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, την ανατροπή των πολεμοκάπηλων κυβερνήσεων και την εγκαθίδρυση εργατικής κυβέρνησης η οποία μπορεί να προχωρήσει σε συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, προς αμοιβαίο όφελος και των δύο λαών και σε βάρος των πολυεθνικών.
Η «Αριστερά» των εθνικών δικαίων
Δυστυχώς σήμερα η πλειοψηφία των Δυνάμεων της Αριστεράς στην Ελλάδα και κυρίως το ΚΚΕ και η ΛΑΕ, αντί να δρουν στην κατεύθυνση της αποτροπής του πολέμου, χρησιμοποιούν την ίδια ρητορική με την αστική τάξης, κάνοντας λόγο για μονόπλευρη Τουρκική προκλητικότητα και για «Εθνικά Δίκαια», ξεχνώντας ότι η Ελλάδα ανήκει στον επιθετικό συμμαχικό άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου. Στην ουσία μ’ αυτό το τρόπο στρατεύονται πίσω απ΄ τη γραμμή της ελληνικής αστικής τάξης για Εθνική συμφιλίωση. Δεν διστάζουν μάλιστα να εξυφαίνουν και αυτές οι δυνάμεις πολεμικά σενάρια, και να δηλώνουν, όπως έκανε το ΚΚΕ δια στόματος Κουτσούμπα, την ετοιμότητα τους σε περίπτωση πολέμου. Για να δικαιολογήσουν μάλιστα την γραμμή τους αυτή χρησιμοποιούν ακόμα και επιχειρήματα που ταυτίζουν τον Ερντογάν με τον Χίτλερ και την Τουρκία με την ναζιστική Γερμανία! Οι αντιλήψεις εκτός του ότι είναι επικίνδυνες για την εργατική τάξη και το κίνημα της, το μόνο που κάνουν είναι να προσφέρουν απλόχερη στήριξη στις επιδιώξεις της Αστικής τάξης.
Η μετατροπή του Αιγαίου σε θάλασσα ειρήνης, σε γέφυρα συμφιλίωσης για τους δύο λαούς, αντί σε τείχος προστασίας της εξουσίας των Ελλήνων καπιταλιστών, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι το πραγματικό συμφέρον μας. Όμως, αυτό απαιτεί την ανατροπή της αστικής εξουσίας και της κυβέρνησής της στην Ελλάδας, την ανάδειξη της δικής μας εξουσίας και κυβέρνησης που θα βάλει ως στόχο της βελτίωση της θέσης και της ζωής των εργαζομένων, θα τσακίσει τα συμφέροντα των παρασίτων του καπιταλισμού, θα εκδιώξει τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές από την περιοχή, θα χαράξει πολιτική αλληλεγγύης και φιλίας με τους γειτονικούς λαούς και τις εργατικές τους τάξεις. Μόνο για μια τέτοια προοπτική πρέπει να αγωνιστεί η εργατική τάξη.
κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ