Τιμούμε την μνήμη του Ν. Τεμπονέρα!

Τιμούμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης!

Να ανατρέψουμε το σύστημα που γεννάει δολοφόνους! Να τσακίσουμε το κράτος των καπιταλιστών και παρακράτος τους!

Η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα το βράδυ της 8^ης Γενάρη του 1991 έγινε σε μια περίοδο που το αστικό σύστημα έκανε ακόμα πιο έντονη τη νεοφιλελεύθερη επίθεση του στην εργατική τάξη και στη νεολαία, επίθεση που «προετοιμάστηκε» από τις συμμαχικές και οικουμενικές κυβερνήσεις που προηγήθηκαν. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη προχωρούσε από νίκη σε νίκη στις επιθέσεις της στο εργατικό κίνημα. Την ίδια στιγμή η πρόσφατη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και των άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, η παράδοσή τους στον καπιταλισμό και τα αδιέξοδα της Αριστεράς στην Ελλάδα, που κορυφώθηκαν με τη συμμετοχή των κομμουνιστών σε αστικές κυβερνήσεις, άφηναν χωρίς επαναστατική προοπτική το εργατικό και νεολαΐστικο κίνημα. Και όμως, κόντρα σε όλα αυτά, η δυσαρέσκεια κυρίως των εργατικών μαζών θα στηρίξει το κίνημα στους χώρους της εκπαίδευσης που θα γιγαντωθεί

. Η κυβερνητική επίθεση στο κίνημα θα οδηγήσει στη δολοφονία του Τεμπονέρα. Το κίνημα θα φουντώσει ακόμα περισσότερο. Θα υπάρξουν άλλοι τέσσερεις νεκροί στο κατάστημα «Κ. Μαρούση» από πυρκαγιά  που προκλήθηκε από τις βομβίδες ασφυξιογόνων αερίων των ΜΑΤ. Και τελικά άμεσες νίκες (παραίτηση του Υπουργού Παιδείας Κοντογιαννόπουλου, απόσυρση του νομοσχεδίου του, καταδίκη του άμεσου αυτουργού Ιωάννη Καλαμπόκα, σε ισόβια κάθειρξη). Όμως, οι νίκες αυτές ήταν προσωρινές. Στην εκπαίδευση η ουσία πολλών νεοφιλελεύθερων μέτρων έχουν γίνει σήμερα πραγματικότητα· ο Κοντογιαννόπουλος συνέχισε την καριέρα του ως πολιτικός στο ΠΑΣΟΚ· ακόμα κι ο δολοφόνος Καλαμπόκας βγήκε από τη φυλακή 7 χρόνια μετά και έγινε υπεύθυνος σε υποκατάστημα κρατικής τράπεζας.

Ο Ν. Τεμπονέρας δεν ήταν ένας συνηθισμένος αγωνιστής καθηγητής που σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τους μαθητές του, αλλά ένας κομμουνιστής, ένας επαναστάτης. Είναι έμπνευση για τους κομμουνιστές, γιατί οι κομμουνιστές δεν υπάρχουν για να κάνουν γενικώς «αγώνες» και «κινήματα» αλλά για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, να αλλάξουν την κοινωνία. Μπαίνουν μπροστά στους αγώνες του σήμερα για να υπερασπίσουν «τα συμφέροντα του εργατικού κινήματος στην ολότητά του». Η θυσία του αποτελεί υπόμνηση, συχνά ενοχλητική στους συντρόφους της αριστεράς, ότι οι αγώνες και η επανάσταση δεν έρχονται με γενικόλογες διακηρύξεις, με αναμονή για την «ωρίμανση των συνθηκών», με το κούνημα του δακτύλου στο λαό. Απαιτεί μια επαναστατική πρωτοπορία που να μην δείχνει απλώς το δρόμο στο λαό αλλά να μπαίνει στην πρώτη γραμμή μέσα στο αυθόρμητο κίνημα των μαζών για την πολιτική ωρίμανσή του. Και αυτό απαιτεί θυσίες, προσωπικές και συλλογικές.

Η δολοφονία του δεν έγινε από κάποιους «παρακρατικούς» μηχανισμούς, αλλά υπό την καθοδήγηση και τη δράση του ίδιου του αστικού κράτους. Είναι αυστηρή υπόμνηση ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά καλυμμένη δικτατορία της αστικής τάξης.

Η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο κίνημα και στην Αριστερά κάνει ιδιαίτερα οδυνηρή την υπενθύμιση της θυσίας του Ν. Τεμπονέρα και των παραπάνω διδαγμάτων. Η επίθεση της αστικής τάξης για τη διάσωση των προνομίων της και της εξουσίας της, που έχει κωδικοποιηθεί υπό τον τίτλο των «Μνημονίων», προχωρά ακάθεκτη. Η «τελευταία» ελπίδα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για την ανατροπή των Μνημονίων διαψεύστηκε οικτρά. Στην πραγματικότητα, είχε διαψευστεί αρκετά πιο πριν από την αδυναμία των αριστερών δυνάμεων (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) να αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία. Ακόμα και ο πολιτικός χώρος (Ε.Α.Μ.) στον οποίο ήταν ενταγμένος ο Τεμπονέρας, σήμερα στηρίζει την αστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις αλλά και τα συνδικάτα, βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας και δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους από τις επιθέσεις των καπιταλιστών. Η εργοδοσία αυθαιρετεί και έχει στη φαρέτρα όλη την αντεργατική νομοθεσία που ήρθε πακέτο με τα δάνεια και τα Μνημόνια. Όμως, η εργατική και λαϊκή δυσαρέσκεια, αργά ή γρήγορα, θα βρει διέξοδο. Καθήκον μας είναι να μετατρέψουμε την δυσαρέσκεια, την οργή, τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε πολιτικό αγώνα για την εξουσία, για την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας. Όχι γενικά να καλούμε σε «αγώνες» και «κινήματα» χωρίς προοπτική. Κάθε απόκλιση από αυτή την στρατηγική δίνει πεδίο δράσης στο αντίπαλο στρατόπεδο, στον ανορθολογισμό, στο κράτος και το παρακράτος.

Δυστυχώς, τα ερωτήματα που τέθηκαν πριν 27 χρόνια απαιτούν απαντήσεις και πολιτική δράση. Είναι αναγκαία η οικοδόμηση πολιτικής πρωτοπορίας που να προσπαθεί να μετατρέψει κάθε αυθόρμητο αγώνα του λαού σε πολιτικό αγώνα για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής. Είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί ένα μέτωπο επαναστατικών δυνάμεων που να αντιλαμβάνεται ότι, στις σημερινές συνθήκες, ανάμεσα στην εφαρμογή του μνημονίου και την ανατροπή της αστικής εξουσίας δεν υπάρχει κανένας τρίτος, εύκολος, δρόμος. Είναι αναγκαίο να υπάρξει ένα μέτωπο στο εργατικό και λαϊκό κίνημα που να αντιστέκεται έμπρακτα, με ότι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο κόστους, στα μέτρα της μνημονιακής λαίλαπας (ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, φοροεπιδρομές, περικοπές εισοδημάτων, επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα, κτλ) αλλά και στα προνόμια των καπιταλιστών (τη φοροασυλία των εφοπλιστών και των καπιταλιστών και της Εκκλησίας, τα κέρδη των εταιριών διοδίων, την ενίσχυση των τραπεζιτών, κτλ). Σήμερα οι οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, δυστυχώς, δεν είναι στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας προσπάθειας. Βρίσκονται ακόμα υπό το βάρος της ήττας του καλοκαιριού του 2015 και κλωθογυρίζουν τα πολιτικά τους προγράμματα αποζητώντας την ηθική ικανοποίηση του «τα λέγαμε σωστά». Η στάση αυτή είναι εγκληματική ειδικά σε ό,τι αφορά τις οργανώσεις και τα κόμματα που έχουν αναφορά στην επανάσταση και τον κομμουνισμό.

Η πραγματοποίηση πραγματικών βημάτων προς την κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της οργάνωσης της επαναστατικής πολιτικής πρωτοπορίας του, είναι μονάχα προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, προς όφελος της επανάστασης στην Ελλάδα. Κάθε βήμα πίσω από αυτό το καθήκον θα κρίνει όχι μόνο το ρόλο, αλλά ίσως και την άμεση ύπαρξη της επαναστατικής αριστεράς και των κομμουνιστών στην Ελλάδα. Κάθε βήμα προς τα μπρος θα μας φέρνει πιο κοντά στην τελική δικαίωση της θυσίας του Νίκου Τεμπονέρα και των χιλιάδων αγωνιστών που σύνδεσαν και έχασαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Γιατί η μνήμη του Τεμπονέρα, όπως και όλων των δολοφονημένων επαναστατών, παραμένει ζωντανή όχι στους αγώνες γενικά και αόριστα αλλά στην πάλη για την νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

08.01.2018

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ