[2015-07-12] ΟΧΙ στα μνημόνια - Εργατική απάντηση - ΟΧΙ υποταγή

ΟΧΙ στα μνημόνια

Να υπερασπιστούμε τη νίκη στο δημοψήφισμα

Εργατική απάντηση - ΟΧΙ υποταγή

 

Μετά το συντριπτικό 61% στο ΟΧΙ, η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στο ίδιο ακριβώς δίλημμα που αντιμετώπιζε και τη μέρα που προκήρυξε το δημοψήφισμα: Υποταγή στο μνημόνιο ή ρήξη. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Η σημερινή κυβέρνηση προσπάθησε με συνέπεια να χαράξει αυτόν τον τρίτο δρόμο και το προσπάθησε με όλες της τις δυνάμεις. Όμως καμία τέτοια δυνατότητα δεν φάνηκε, καμία ρωγμή δεν δημιουργήθηκε στο μπλοκ δανειστών-κεφαλαιοκρατών-ΕΚΤ-Ε.Ε. που να δικαιώνει τις σκέψεις ότι μπορούμε να απεμπλακούμε από τη μνημονιακή κόλαση σε συμφωνία με τους δανειστές. Το δίλημμα πλέον προβάλει ολοκάθαρο μπροστά μας: Ρήξη ή υποταγή στο μνημόνιο!

Η πρόταση της κυβέρνησης προς τους δανειστές, δείχνει ότι η κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή. Απέναντι στην υποταγή και στη συνέχιση της πολιτικής που γνωρίσαμε τα τελευταία 5 χρόνια, η οποία οδήγησε στην οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο δρόμος της εργατικής απάντησης στην κρίση.

 

Εργατική απάντηση στην κρίση

1. Διαγραφή του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία).

Αυτό γίνεται με το άμεσο σταμάτημα κάθε πληρωμής προς τους πιστωτές και με δήλωση της κυβέρνησης ότι δεν αναγνωρίζει το χρέος. Από αυτήν την ενέργεια, πρέπει να εξαιρεθούν ελληνικά και ξένα ασφαλιστικά ταμεία. Μια τέτοια κίνηση απαλλάσσει το λαό από τη θηλιά του χρέους και απελευθερώνει πόρους για στήριξη του κοινωνικού κράτους (σχολεία, νοσοκομεία) και δημόσιες επενδύσεις.

Μια τέτοια κίνηση από τη μεριά της Ελλάδας, σημαίνει απώλειες κεφαλαίων άνω των 300 δις. Ευρώ. Τα κεφάλαια αυτά θα τα χάσουν: η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί στήριξης (ESM και EFSF) (218 δις. ευρώ), επενδυτικά ταμεία του εξωτερικού, τραπεζικοί όμιλοι και μικροαστικά στρώματα. Η διαγραφή του χρέους συνεπάγεται ταυτόχρονα την έναρξη ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου εναντίον της χώρας που το επιλέγει. Η χώρα δεν θα μπορεί για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα να δανειστεί από το εξωτερικό, ενώ οι πιστωτές θα συνεχίσουν να διεκδικούν τα δάνεια. Όμως, τα οφέλη από μια τέτοιας κλίμακας απαλλοτρίωση πλούτου θα είναι πολλαπλάσια για τα λαϊκά στρώματα και θα αποτελέσει διεθνές παράδειγμα.

 

2. Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με εργατικό έλεγχο.

Παρά το ότι η διοίκηση των τραπεζών ασκείται από τους ιδιώτες μετόχους, η πλειοψηφία των τραπεζικών μετοχών ανήκει ήδη στο κράτος (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Κι αυτό γιατί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έγινε με δάνεια τα οποία φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος. Οι ελληνικές τράπεζες ήδη ζουν χάρη στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Η πλήρης κρατικοποίησή τους, με μηδενισμό των μετοχών των ιδιωτών μεγαλομετόχων, εκτός από πράξη δικαιοσύνης είναι και απολύτως αναγκαία για τον έλεγχο της οικονομίας.

Με την κρατικοποίηση των τραπεζών, κρατικοποιούνται και οι επιχειρήσεις τις οποίες ελέγχουν οι τράπεζες, καθώς κι εκείνες οι μεγάλες εταιρείες που είναι υπερβολικά εκτεθειμένες σε τραπεζικό δανεισμό.

Οι κρατικοποιημένες τράπεζες πρέπει να συγχωνευτούν σε ένα πιστωτικό ίδρυμα και να λειτουργήσουν με εργατικό έλεγχο. Δηλαδή, με πρόσβαση των εργαζομένων στα στοιχεία των τραπεζών και δημοσιοποίηση των θαλασσοδανείων και της ρεμούλας που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια.

Το κρατικό πιστωτικό ίδρυμα πρέπει να διαγράψει τα χρέη των εργατικών οικογενειών και να ρυθμίσει τα χρέη των μικροαστικών στρωμάτων. Να μηδενίσει τις υποχρεώσεις του προς τους κεφαλαιοκράτες, μηδενίζοντας τις καταθέσεις τους και διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις αποταμιεύσεις των εργαζομένων.

 

3. Κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο.

Οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας (ΟΤΕ, ΟΣΕ) πρέπει να επανέλθουν στο δημόσιο και να λειτουργήσουν με έλεγχο των εργαζομένων για να αποφευχθούν οι ρεμούλες και η διαφθορά του παρελθόντος. Το ίδιο πρέπει να γίνει για τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες (χαλυβουργίες, διυλιστήρια, μεταλλουργικές βιομηχανίες, βιομηχανίες τροφίμων). Έτσι, θα πληρώσουν την κρίση οι κεφαλαιοκράτες: με απώλεια της ιδιοκτησίας τους και των κερδών τους. Οι μηχανισμοί παραγωγής αξίας πρέπει να λειτουργήσουν στα χέρια και προς όφελος της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειοψηφίας.

 

4. Χωρισμός εκκλησίας - κράτους. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Ιδιοκτησία της εκκλησίας είναι το 2,9% των κτιρίων και σχεδόν το 1% της συνολικής έκτασης της χώρας. Για όλη αυτήν την περιουσία δεν πληρώνει ούτε δεκάρα σε φόρους, ενώ επιδοτείται κιόλας με την πληρωμή των εκκλησιαστικών λειτουργών από το κράτος. Η εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να δημευτεί, οι κληρικοί να αποδεσμευτούν από την κρατική υπαλληλία και να ζουν από τις εισφορές των πιστών και να διακοπεί κάθε κρατική χρηματοδότηση προς την εκκλησία.

 

5. Έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη.

Οι παραπάνω αναγκαίες πολιτικές δράσεις για την έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και σε βάρος των κεφαλαιοκρατών, παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε. δεν οικοδομήθηκε για να προασπίζει τα συμφέροντα των λαών, αλλά για να περιφρουρεί τα προνόμια των καπιταλιστών. Οποιαδήποτε προσβολή στην κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία έρχεται σε αντίθεση με δεκάδες κανονισμούς, ντιρεκτίβες και συνθήκες της ένωσης. Μέσα στην Ε.Ε. μπορούν να εφαρμοστούν μόνο πολιτικές που ωφελούν τους κεφαλαιοκράτες. Η εφαρμογή ακόμα και ελάχιστων φιλεργατικών μέτρων, οδηγεί αναπότρεπτα σε σύγκρουση και έξοδο από την άθλια ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Η έξοδος από το ευρώ είναι παράπλευρη συνέπεια αυτής της επιλογής.

 

Σε σχέση με το ευρώ

Η έξοδος από το ευρώ από μόνη της, δεν λύνει τα προβλήματα των εργαζομένων, όμως η λύση των προβλημάτων περιλαμβάνει αναγκαστικά την έξοδο από το ευρώ. Οι θεωρίες που υποστηρίζουν ότι αρκεί η έξοδος από το ευρώ για να λυθούν τα οικονομικά προβλήματα της χώρας είναι εκτός τόπου και χρόνου. Οι υπερασπιστές του ευρώ, επίσης χρησιμοποιούν ανυπόστατα επιχειρήματα. Λένε π.χ. ότι με τη δραχμή, όσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό θα αγοράσουν φτηνά τα πάντα στη χώρα, λες και δεν μπορούν σήμερα να το κάνουν, με την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων. Ή μας λένε ότι θα συντριβεί η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων με την υποτίμηση της δραχμής, δεν θα μπορεί να αποπληρωθεί το χρέος κλπ., θέσεις που είναι βάσιμες, μόνο στην περίπτωση που διατηρηθούν τα προνόμια της άρχουσας τάξης, δηλαδή των «συντεχνιών» που απομυζούν το δημόσιο πλούτο και τον ελληνικό λαό: των εφοπλιστών που φοροδιαφεύγουν με συνταγματική προστασία, των τραπεζιτών που διοικούν τράπεζες που επιβιώνουν χάρη στα κρατικά κεφάλαια, των βιομηχάνων που καταπατούν προκλητικά όποιο νόμο δεν τους βολεύει, των καναλαρχών που εκμεταλλεύονται τζάμπα τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, της εκκλησίας και των αστών πολιτικών που έχουν πάρει μερτικό από τη λεηλασία του ελληνικού λαού.

Όμως λύση προς όφελος της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να τσακιστούν αυτές οι «συντεχνίες», χάνοντας τα προνόμιά τους. Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να είναι επωφελής για το λαό, ακριβώς γιατί μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τις αναγκαίες ενέργειες απαλλοτρίωσης της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας.

Μια τέτοια λύση απαιτεί μια ανάλογη κυβέρνηση και την πλατιά ενεργό στήριξη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, που κατανοούν την αναγκαία εργατική απάντηση και αντιλαμβάνονται την καθοριστική σημασία του ενιαίου μετώπου πάλης, πρέπει άμεσα να συναντηθούν, να καθορίσουν από κοινού τα επόμενα βήματά τους και να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Καλούμε τους εργαζόμενους που αγωνιούν αυτές τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, να πλαισιώσουν αυτήν την προσπάθεια. Η δράση των εργαζόμενων μπορεί να γείρει την πλάστιγγα στην μεριά των εργατικών συμφερόντων και να καθορίσει τις εξελίξεις.

 

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ