Ο ρόλος και η αξία της Συλλογικής Σύμβασης

Η πάλη για τις Συλλογικές Συμβάσεις αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί ζήτημα πρώτης γραμμής για την εργατική τάξη, διότι την ενοποιεί και δημιουργεί ενιαίο μέτωπο απέναντι στους καπιταλιστές. Είναι η στιγμή που αποτυπώνονται οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα στις τάξεις, οι οποίες παρατάσσουν το σύνολο των δυνάμεών τους γι’ αυτή τη μάχη, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Λέγοντας Σ.Σ πρέπει να εννοούμε το σύνολο σχεδόντων ζητημάτων που αφορούν στην παραγωγή, αναπαραγωγή και συντήρηση της εργατικής δύναμης. Το μισθό, το μεροκάματο, την ασφάλιση, το ωράριο εργασίας, κ.λπ.

Οι Σ.Σ πρέπει να είναι μονοετούς διάρκειας, για να μη δεσμεύουν την εργατική τάξη για μεγάλο διάστημα και να υπογράφονται ανάμεσα στους εργάτες και τους καπιταλιστές ή το καπιταλιστικό κράτος στη βάση του συσχετισμού δύναμης χωρίς μεσολαβητές (ΟΜΕΔ). Πάντοτε βέβαια αναδεικνύονται ζητήματα αιχμής τα οποία μπορεί να είναι απ’ την υπογραφή της ίδιας της σύμβασης, όταν αυτή αμφισβητείτε όπως τώρα, ή το ωράριο εργασίας κ.λπ. Κυρίαρχο ζήτημα τα τελευταία χρόνια ήταν και είναι, ανεξάρτητα εάν αναδεικνύονταν ή υποτιμούταν, η πάλη για το μεροκάματο.

Την περίοδο αυτή τίθενται 4 βασικά ζητήματα:

1. Η αμφισβήτηση των Σ.Σ γενικά και η εξατομίκευση της σύμβασης.

2. Η υποβάθμιση και κατάργηση των Σ.Σ και της συλλογικής διαπραγμάτευσης με την αναγνώριση των επιχειρησιακών συμβάσεων, με το νόμο 3899/2010, ως ανώτερης ισχύος συμβάσεις, ως υπέρτερες έναντι των Κλαδικών.

Αυτή η γραμμή που εκπορεύεται απ’ το μνημόνιο τείνει να γενικευτεί και να συμπαρασύρει το σύνολο των συμβάσεων, Κλαδικές, ΕΓΣΣΕ, ακόμα και επιχειρησιακές στην πορεία και να μείνουν τελικά μόνο οι ατομικές.

Ο νόμος 3899/2010 περιέχει σαφώς νέα καταλυτικά στοιχεία ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και αντιστοιχεί στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης επέλασης, αποτελεί όμως και μια συνέχεια παλαιότερων νόμων όπως ο Ν1876/90 ο οποίος επίσης αντιστοιχούσε στις συνθήκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και των κατευθύνσεων του κεφαλαίου. Ο Ν1876/90 ψηφίστηκε επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα από όλες τις πτέρυγες της βουλής. Μεταξύ άλλων ο νόμος έδινε προτεραιότητα στη σύμβαση κατά εργοστάσιο και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, ότι « η ατομική σύμβαση υπερέχει των άλλων συμβάσεων».

( Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε το βιβλίο ‘Συνδικάτα και πολιτική» του Κώστα Μπατίκα).

Έως τώρα η κατάργηση των συμβάσεων, που αποτελούσε πάντα στόχο των καπιταλιστών, σκόνταφτε στην αντίσταση της εργατικής τάξης.

Το αποτέλεσμα της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων, θα εκφραστεί και ήδη εκφράζεται, στην ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εργάτες, τη συμπίεση της αξίας της εργατικής δύναμης, τη συνολική πτώση των μισθών και του μεροκάματου με την αξιοποίηση και της ανεργίας, τη συνολική πτώση του επιπέδου ζωής της εργατικής τάξης.

Σκοπός των καπιταλιστών είναι ο διαχωρισμός, η διάσπαση της τάξης και η εξατομίκευση του εργάτη. Αυτό θα διευκολύνει την περαιτέρω μείωση των μισθών και των μεροκάματων, είτε μέσω των ατομικών συμβάσεων, είτε μέσω των επιχειρησιακών εκεί όπου υπάρχουν εργοδοτικά σωματεία.

3. Η αποκάλυψη και τροποποίηση του ρόλου του ΟΜΕΔ, δηλαδή του κράτους, ως μορφή κρατικού παρεμβατισμού στην ταξική πάλη και στο κίνημα, υπέρ των καπιταλιστών και της κυβερνητικής γραμμής, απ’ το ρόλο του «συμβιβαστή» που έπαιζε έως τώρα.

4. Η πλήρης υιοθέτηση απ’ την ηγεσία της ΓΣΕΕ της κυβερνητικής γραμμής και απόφασης για 0% αυξήσεις το 2010, 1,6% αύξηση το 2011 και ανάλογα με τον τιμάριθμο της ευρωζώνης που εκτιμάται σε 1,7% αύξηση το 2012. Όλα αυτά σε μια περίοδο όπου ο επίσημος πληθωρισμός στην Ελλάδα, έτρεχε με ρυθμούς 4 και 5%, ή 3,3% τον περασμένο Μάη, σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ.

Έτσι λοιπόν οι καπιταλιστές επιβάλουν τα συμφέροντά τους και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με άλλες πρόθυμες δυνάμεις, νομοθέτησαν τα παρακάτω:

• Μείωσαν τους μισθούς και τα μεροκάματα αναδρομικά.
• Κατάργησαν τις Συλλογικές Συμβάσεις, νομοθέτησαν τις επιχειρησιακές και προωθούν τις ατομικές.
• Μείωσαν τις ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας.
• Μείωσαν την αποζημίωση των εργαζομένων σε περίπτωση απόλυσης.
• Απελευθέρωσαν τις απολύσεις. Νέα όρια επιτρεπόμενων ομαδικών απολύσεων έχουν τεθεί ήδη σε εφαρμογή και είναι στο 5% του προσωπικού (από 2%-3% που ήταν) και μέχρι 30 άτομα το μήνα σε επιχειρήσεις με προσωπικό πάνω από 150 άτομα και σε 6 απολύσεις το μήνα για τις επιχειρήσεις μέχρι 20 άτομα.
• Μείωσαν το μισθό για τους νεοεισερχόμενους στη δουλειά, 16-24 χρονών, στο 80% του μισθού που προβλέπει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση και στο 70% για τους μαθητευόμενους. Η ίδια η ηγεσία της ΓΣΕΕ δέχθηκε την παραβίαση, που αποτελεί βήμα για την κατάργηση, της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) στα προγράμματα ανεργίας που θα υλοποιήσει η κυβέρνηση και στις προσλήψεις ανέργων που θα πραγματοποιηθούν μέσω ΜΚΟ και του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ. Όσοι ενταχθούν στο πρόγραμμα και βρουν μια θέση εργασίας σε κάποιο Δήμο ή αλλού, θα αμείβονται με 625 ευρώ το μήνα μεικτά, δηλ. 25 ευρώ τη μέρα, δηλαδή κάτω απ τη ΕΓΣΣΕ η οποία προβλέπει βασικό μισθό από 1/7/2011 751,39 ευρώ και μεροκάματο 33,57 ευρώ, από 739,56 και 33,4 αντίστοιχα, που ήταν το 2009, για άγαμο χωρίς προϋπηρεσία.

Επεκτείνεται το μέτρο διευθέτησης του χρόνου εργασίας, σύμφωνα με την Ημερησία Online («Ο νέος ‘χάρτης’ για μισθούς, αποζημιώσεις και ωράρια», Ημερησία Online, 4/6/2011):

«H διευθέτηση του χρόνου εργασίας θα μπορεί, μάλιστα, να γίνει όχι κατά τη σειρά προτεραιότητας που προέβλεπε ο ν. Λοβέρδου (με επιχειρησιακές συμβάσεις, συμφωνία του εργοδότη και συνδικαλιστικής οργάνωσης ή του συμβουλίου των εργαζομένων και, αν δεν υπάρχει σωματείο, με ένωση προσώπων) αλλά απευθείας με ένωση προσώπων, παρακάμπτοντας τα, συνήθως «άκαμπτα», συνδικάτα. H Ένωση Προσώπων θα μπορεί να συσταθεί από το 25% τουλάχιστον των εργαζομένων της επιχείρησης όταν απασχολεί πάνω από 20 εργαζόμενους (δηλ. τουλάχιστον από πέντε εργαζόμενους) και από το 15% όταν απασχολεί μέχρι είκοσι εργαζόμενους (έως τρεις εργαζόμενοι αρκούν σε επιχείρηση των είκοσι ατόμων για να εφαρμοστεί σύστημα ελαστικών ωραρίων). Oι επιχειρησιακές ή κλαδικές συμβάσεις μπορούν, ωστόσο, να καθορίζουν άλλο σύστημα διευθέτησης του χρόνου εργασίας, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του κλάδου ή της επιχείρησης».

Αλλά και η εκ περιτροπής εργασία:

“H ύφεση στην οικονομία και η κρίση που περνούν οι επιχειρήσεις έδωσαν την αφορμή να αυξηθεί στους εννέα μήνες το διάστημα μέσα στο οποίο ο εργοδότης μπορεί στη διάρκεια ενός χρόνου να επιβάλλει σύστημα εκ περιτροπής εργασίας (απασχόληση λιγότερες μέρες την εβδομάδα, λιγότερες εβδομάδες το μήνα ή λιγότερους μήνες το χρόνο) «αν περιοριστούν οι δραστηριότητες και για την αποτροπή ομαδικών απολύσεων». Μόνη προϋπόθεση είναι «η προηγούμενη ενημέρωση και διαβούλευση με τους νόμιμους εκπροσώπους των εργαζομένων».

Και η ενοικίαση εργαζομένων:

“Αυξήθηκε η διάρκεια της απασχόλησης με ενοικίαση εργαζομένου από τον έμμεσο εργοδότη στους 36 μήνες (από 18 μήνες που είχε ορίσει ο ν. Λοβέρδου το 2010). Στο 36μηνο -που ήδη ισχύει και εφαρμόζεται- περιλαμβάνονται και οι ενδεχόμενες ανανεώσεις που γίνονται εγγράφως”.

Ενώ γίνονται πιο φτηνές οι υπερωρίες:

“Tα ελαστικά ωράρια θα καταργήσουν, στην πράξη, την υπερεργασία και τις υπερωρίες οι οποίες «αποζημιώνονται» ήδη, από το Mάιο, με χαμηλότερες προσαυξήσεις. Για τη λεγόμενη υπερεργασία, δηλαδή την απασχόληση την 41η, 42η, 43η, 44η και 45η ώρα την εβδομάδα με πενθήμερο και 40ωρο, η προσαύξηση μειώθηκε με το ν. Λοβέρδου στο 20% (από 25%), για υπερωρία έως 120 ώρες στο 40% (από 50%), για πάνω από 120 ώρες στο 60% (από 75%) και για την αδήλωτη υπερωρία στο 80% (από 100%). Kαμιά επιχείρηση, ωστόσο, δεν θα καταφεύγει στις υπερωρίες αν μπορεί να «καλύπτει» τις ανάγκες με την εφαρμογή ελαστικών ωραρίων”.

Πολλές απ’ τις ανατροπές θα γίνονται:

«…με τη σύσταση επιχειρησιακών σωματείων σε χρόνο «εξπρές», εντός εικοσαημέρου από την υποβολή της αίτησης στα Πρωτοδικεία όλης της χώρας (ήδη εκκρεμούν 112 αιτήσεις για την ίδρυση σωματείων στο Πρωτοδικείο της Αθήνας), εξηγούν τα στελέχη του υπουργείου». (Ημερησία Online, ό.π.)

Επιπλέον είναι σημαντικό και πρέπει να το τονίσουμε ότι η κυβέρνηση έδωσε το δικαίωμα-προνόμιο στους καπιταλιστές να καταγγέλλουν μονομερώς τη Σύμβαση πράγμα που έως τώρα αποτελούσε μονομερές δικαίωμα των εργαζομένων. Αυτό το δικαίωμα ενισχύει αποφασιστικά τους καπιταλιστές οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να μπλοκάρουν την οποιαδήποτε σύμβαση και να αφήσουν χωρίς σύμβαση μεγάλα τμήματα εργαζομένων όπως έγινε για παράδειγμα στο ΣΕΦΚ όπου παρόλο που το σωματείο υπέγραψε το 2010, 3ετή σύμβαση στα πρότυπα της ΓΣΕΕ μέσω ΟΜΕΔ, τώρα- το 2011, η εργοδοσία κατήγγειλε αυτή τη σύμβαση.

Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία του ΣΕΠΕ (για το α’ εξάμηνο του έτους) :

«Προέβησαν στη σύναψη νέων συμβάσεων οποιασδήποτε μορφής 3,68% λιγότερες επιχειρήσεις σε σχέση με το 2010.Επίσης, υπάρχει μείωση 23,23% των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης, ενώ αυξημένο 3,84% είναι το ποσοστό των συμβάσεων μερικής απασχόλησης. Τέλος, έχει αυξηθεί 6,52% η εκ περιτροπής απασχόληση.

Οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης των προηγούμενων ετών που μετατράπηκαν φέτος είναι αυξημένες 121,94% όσον αφορά τη μερική απασχόληση, 476,73% για την εκ περιτροπής απασχόληση κατόπιν συμφωνίας με τους εργαζομένους και 5.521,67% για την εκ περιτροπής απασχόληση με μονομερή απόφαση του εργοδότη, σε σχέση με τις αντίστοιχες του 2010.

…. Το 2010 μετατράπηκαν 26.253 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης σε συμβάσεις εργασίας άλλης μορφής. Ο αριθμός αυτός είναι αυξημένος 54,6% σε σχέση με του 2009. Ήδη, τους έξι πρώτους μήνες του 2011 έχουν μετατραπεί 30.366 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης σε συμβάσεις είτε μερικής είτε εκ περιτροπής εργασίας.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ενώ το 2009 οι συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης αντιπροσώπευαν 79% των νέων συμβάσεων, το 2010 αντιστοιχούσαν στο 66,9% και το πρώτο εξάμηνο του 2011, στο 59,77%. Από την άλλη, η αναλογία των συμβάσεων μερικής απασχόλησης στο σύνολο των νέων συμβάσεων αυξήθηκε από 16,7% το 2009, σε 26,1% το 2010 και 32,09% το πρώτο εξάμηνο του 2011. Να σημειώσουμε ότι οι συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας αντιπροσώπευαν 4,3% του συνόλου των νέων συμβάσεων το 2009, 6,9% των νέων συμβάσεων εργασίας το 2010 και το 8,14% των νέων συμβάσεων εργασίας το πρώτο εξάμηνο του 2011.

Τα νέα στοιχεία του ΣΕΠΕ καταδεικνύουν τη ζούγκλα που επικρατεί στην αγορά εργασίας.

« Η παροχή εξάωρης εργασίας, αντί του κλασικού οκταώρου, σημαίνει μείωση αποδοχών της τάξης του 25%, για τα τετράωρα φτάνει το 50%, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει ακόμη και σε 85% αν ο εργοδότης επιβάλλει εργασία μόνο μίας ημέρας την εβδομάδα (όπως έχει καταγγελθεί στο ΣΕΠΕ ότι συμβαίνει). Οι προαναφερόμενες μειώσεις θεωρούνται νόμιμες και είναι ανεξάρτητες από τις μειώσεις αποδοχών που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα μέσω ατομικών συμφωνιών, της τάξης του 10% κατά μέσο όρο».

(Πηγή: Τα Νέα online, ρεπορτάζ: Ηλίας Γεωργάκης, 24/08/2011)

Με την παρέμβαση της κυβέρνησης και του κράτους οι εργασιακοί χώροι μετατρέπονται σε ζούγκλα όπου κυριαρχεί το διευθυντικό δικαίωμα, η αυθαιρεσία, η τρομοκρατία και ο εργασιακός μεσαίωνας. Στην πράξη τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα( σε σχέση με τη νομοθεσία) μιας και έχουμε ένα μπαράζ ανατροπών εργασιακών σχέσεων, ωραρίων και ημερών εργασίας που συνοδεύεται βέβαια από μείωση μισθών και απλήρωτη εργασία για 5-6 και 7 μήνες. Πολλά εμπορικά και άλλα καταστήματα και επιχειρήσεις μείωσαν τον αριθμό των εργάσιμων ημερών στους εργαζόμενους σε 4-3-2 από 5 και κατόπιν μείωσαν και τις ώρες εργασίας σε 4 ή 6 αντί για 8.

Σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, «οι θυσίες οι οποίες επιβάλλονται κυρίως στους μισθωτούς και συνταξιούχους δεν επέφεραν τη βελτίωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητάς της ελληνικής οικονομίας αλλά την υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού στο έτος 2003, του κατώτερου μισθού σε επίπεδα πριν από το έτος 1984 και του επιπέδου ανεργίας στο έτος 1961».

Πηγή: Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση Έτους 2011 του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Είναι χαρακτηριστικά τα αποτελέσματα έρευνας που προβλέπουν για το επόμενο διάστημα ότι: «μία στις τρεις εταιρείες θα μειώσει το προσωπικό της, μία στις δύο δεν θα δώσει καθόλου αυξήσεις τους επόμενους 12 μήνες ενώ μία στις πέντε εταιρείες θα μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων…». (Πηγή: ALBA Graduate Business School)

Καραμπινάτη ανατροπή αποτελεί η κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο τομέα και οι απολύσεις που προγραμματίζονται, πράγμα που θα απελευθερώσει ακόμα περισσότερο την ασυδοσία στον ιδιωτικό τομέα. Το στάδιο της εργασιακής εφεδρείας δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο απ τον προθάλαμο του ΟΑΕΔ. Το ενιαίο μισθολόγιο επίσης αποτελεί τη συντριβή της Συλλογικής Σύμβασης των Δ.Υ, των οποίων η αξία της εργατικής τους δύναμης συμπιέζεται αναδρομικά.

Όλα τα παραπάνω συνιστούν το νεοφιλελευθερισμό, συνδέονται άρρηκτα με τους στόχους του κεφαλαίου για τη δημιουργία συνθηκών κερδοφορίας αλλά και τις άμεσες απαιτήσεις των Γερμανών και άλλων κεφαλαιοκρατών για «ειδικές οικονομικές ζώνες» στην Ελλάδα, δηλαδή για εργασία χωρίς δικαιώματα και καπιταλιστές ασύδοτους.

Αυτή την εργασιακή ζούγκλα για τους εργαζόμενους και όαση για τους καπιταλιστές νομοθέτησαν και δημιούργησαν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου τη ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ.

Σχετικά με την κατάσταση που διαμορφώνεται με τις Συμβάσεις, πρέπει να πούμε ότι έχουμε τρεις περιπτώσεις.

Η 1η περίπτωση είναι αυτοί που κατήγγειλαν τις Συμβάσεις και υπέγραψαν σύμβαση στις αρχές του 2010, πριν εκδηλωθεί η επίθεση της κυβέρνησης, πριν δηλαδή παρθεί η απόφαση για 0% αυξήσεις, δηλαδή για μείωση των μισθών, του μεροκάματου και των συντάξεων.

Υπήρξαν κάποιες λίγες Συμβάσεις που υπογράφηκαν πριν την επίθεση αυτή, όπως είναι οι αμμοβολιστές που πήραν αύξηση 6% περίπου και η Βιβεχρώμ με 3% περίπου.

Η Πανελλήνια Ένωση Αμμοβολιστών - Καθαριστών - Βαφέων κλπ, ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, το οποίο πανηγύριζε γι’ αυτή τη Σύμβαση που όμως γι’ αυτούς ήταν η μοναδική. Δεν υπήρξε άλλη. Η μάχη που δόθηκε στο Καζίνο της Πάρνηθας, δεν έφερε αποτελέσματα.

Η Πανελλήνια Ένωση Αμμοβολιστών - Καθαριστών - Βαφέων έχει κατοχυρώσει στη Σύμβασή της μορφές υποχρεωτικού συνδικαλισμού μιας και παρακρατούνται υποχρεωτικά απ την εργοδοσία οι εισφορές των εργαζομένων και αποδίδονται στο σωματείο.

«Όλες οι επιχειρήσεις του κλάδου είναι υποχρεωμένες να παρακρατούν, κατά την πληρωμή της μισθοδοσίας τη συνδικαλιστική συνδρομή των μελών της Πανελλήνιας Ένωσης Αμμοβολιστών - Καθαριστών - Βαφέων κλπ. και να την αποδίδουν σε αυτήν».( Άρθρο 10 της Σ.Σ.Ε)

Όπως επίσης στο άρθρο 13- παράγραφος 14, προβλέπεται ότι:

«Όλες οι επιχειρήσεις του κλάδου είναι υποχρεωμένες να προσλαμβάνουν μέσω του Σωματείου το 25% των απασχολουμένων σε αυτές».

Σε ότι αφορά τη Σύμβαση πρέπει να δεχθούμε ότι ήταν από τις ελάχιστες συμβάσεις που υπογράφτηκε πάνω από τα όρια της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης και την πρακτική της ΓΣΕΕ.

Το σωματείο της Βιβεχρώμ με 3% αύξηση, κατέρχεται στις εκλογές με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Στο χώρο εργάζονται 200 εργαζόμενοι και στις αρχαιρεσίες αναδείχθηκε πλειοψηφία η ΠΑΣΚΕ(όχι καθαρή) στο Δ.Σ. Έγινε συνέλευση –προχώρησαν σε κινητοποίηση και επέβαλαν αύξηση 2 + 1% με μονοετή σύμβαση.

Βέβαια κατόπιν έπρεπε, οι εν λόγω συμβάσεις, να προσαρμοστούν στα όρια της σύμβασης της ΓΣΕΕ.

Η 2η περίπτωση στις Συμβάσεις είναι αυτοί που κατήγγειλαν τη Σύμβαση ακολουθώντας την πεπατημένη, δηλαδή κάθε χρόνο τον Μάρτη – Απρίλη – Μάη καταγγέλλουμε τη Σύμβαση, πάμε στους εργοδότες κι αν αυτοί δεν συμφωνήσουν προσφεύγουμε στον ΟΜΕΔ και παίρνουμε μια μικρή αύξηση.

Αρκετά σωματεία ακολουθούσαν αυτή την πρακτική. Τα Δ.Σ. των σωματείων αυτών δεν κατάλαβαν ότι τα πράγματα άλλαξαν, δεν κατάλαβαν ότι ο συσχετισμός δύναμης επίσης άλλαζε άρδην επί το δυσμενέστερο για τους εργαζόμενους, δεν κατάλαβαν ότι η κυβέρνηση τάχθηκε πιο δυναμικά υπέρ των καπιταλιστών.

Αποτέλεσμα αυτής της δυσμενούς μεταβολής ήταν η αλλαγή στάσης του ΟΜΕΔ, ο οποίος φανέρωσε το ρόλο του και την τροποποίηση του ρόλου του: ενώ έως τώρα ο ρόλος του ήταν να μεσολαβεί και να διατηρεί την ταξική ειρήνη και τις ισορροπίες, από δω και στο εξής τάσσεται ανοιχτά υπέρ των συμφερόντων της εργοδοσίας και υπέρ της γραμμής της κυβέρνησης.

Αυτή η νέα κατάσταση εγκλώβισε αρκετά σωματεία τα οποία πόνταραν στον ΟΜΕΔ για Σύμβαση. Μεσολάβησε δε η σύμβαση της ΓΣΕΕ και ο ΟΜΕΔ κατέθετε πλέον ως πρόταση τη Σύμβαση της ΓΣΕΕ δηλαδή, 0% αυξήσεις για το 2010, 1,6% για το 2011, κατά 1,% για το 2012 καθώς και 3ετή εργασιακή ειρήνη.

Τα εν λόγω σωματεία αναγκάστηκαν να δεχθούν Σύμβαση στο πλαίσιο της ΓΣΕΕ ειδάλλως θα έμεναν χωρίς Σύμβαση αρκετοί εργαζόμενοι στον κλάδο μιας και όταν καταγγελθεί η Σύμβαση πρέπει να υπογραφτεί νέα εντός εξαμήνου αλλιώς δεν ισχύει ούτε η παλιά γι’ αυτούς που υπογράφουν συμβάσεις εργασίας εκ νέου, σε καινούργιο εργοδότη.

Η 3η περίπτωση είναι τα Σωματεία και οι Ομοσπονδίες που δεν έχουν καταγγείλει τη Σύμβαση, δεν μπορούν να επιβάλουν την υπογραφή διαφορετικής σύμβασης και μένουν με τις Συμβάσεις του 2009.

Ιδιαίτερα για τις Ομοσπονδίες που απευθύνονται για την υπογραφή σύμβασης στην εργοδοσία, η πρόταση είναι 0% αυξήσεις για το 2010 και το 2011. Σε αυτή την κατηγορία βρίσκονται όλες οι Ομοσπονδίες που ελέγχονται απ’ το ΠΑΜΕ. Πρόκειται για τις Ομοσπονδίες:

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ , ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΛΩΣΤΟΥΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑΣ- ΙΜΑΤΙΣΜΟΥ –ΔΕΡΜΑΤΟΣ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΥΠΟΥ & ΧΑΡΤΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΛΟΓΙΣΤΩΝ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓ/ΤΩΝ &ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ & ΠΟΤΩΝ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΜΦΙΑΛΟΜΕΝΩΝ ΠΟΤΩΝ.

Στην κατηγορία των Ομοσπονδιών που δεν υπέγραψαν σύμβαση ανήκει και η Ομοσπονδία Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας (ΟΣΝΙΕ) ( και άλλες Ομοσπονδίες), η οποία μέχρι πρότινος ανήκε στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ (όχι όμως τώρα, μιας και οι συσχετισμοί δύναμης άλλαξαν) και η οποία υπέγραφε σύμβαση, κατά κανόνα, μέσω του ΟΜΕΔ.

Αποτιμώντας συνολικότερα την κατάσταση που διαμορφώνεται πρέπει να πούμε ότι: οι συσχετισμοί δύναμης τροποποιήθηκαν και είναι δυσμενέστεροι για την εργατική τάξη. Το κράτος και η κυβέρνηση τοποθετήθηκαν πιο αποφασιστικά και συγκεκριμένα υπέρ του κεφαλαίου και αυτό βάραινε στην αλλαγή των συσχετισμών δύναμης, σε συνδυασμό με την αστική επιρροή στο εργατικό κίνημα που εξακολουθεί να το διαλύει.

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να διαπιστώσουμε ότι:

Τα ψέματα τελείωσαν. Οι αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και της κυβέρνησης διαλύονται από την ίδια την πραγματικότητα. Στο εξής οι συσχετισμοί δύναμης θα αποτυπώνονται σχεδόν αναλλοίωτοι σε όλες τις δραστηριότητες της ταξικής πάλης. Το λιγότερο κράτος αφορά στους άλλους τομείς και όχι στον τομέα της επιβολής μέτρων και νόμων ενάντια στα εργατικά δικαιώματα.

Η γραμμή , που έλεγε και λέει ότι πρέπει να υπογράφονται Συμβάσεις εκτός ΟΜΕΔ, στη βάση του συσχετισμού δύναμης, επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα πράγματα. Διαπιστώνουμε επίσης ότι, παρά τη σωστή γραμμή μας, υποπέσαμε σε ολίσθημα ακριβώς όπου δεν εφαρμόστηκε η γραμμή μας.

Εδώ όμως πρέπει να δούμε και τη γραμμή που εκπορεύεται απ’ τις άλλες δυνάμεις, η οποία είτε κινείται στη βάση του«μεταξύ δυο κακών το μη χείρον βέλτιστον», όπως της ηγεσίας της ΓΣΣΕ, η οποία απολογείται, δια στόματος Παναγόπουλου, ότι: «εάν δεν ήμασταν εμείς δεν θα υπήρχε καθόλου σύμβαση», και του ΠΑΜΕ που λέει επίσης ότι «εάν δεν ήμασταν εμείς τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα», είτε στη γραμμή της Αλέκας Παπαρήγα: «Τέλειωσε η περίοδος εκείνη που ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις. Τι παραχωρήσεις να σου κάνει; Αφού στα παίρνει όλα, να σου δώσει σε δέκα χρόνια τι; Πάλι θα είσαι πολύ πίσω απ' αυτό που είχες κατακτήσει 50 και 60 χρόνια, αυτή είναι η εξέλιξη…».

Η αδυναμία του ρεφορμισμού, υποταγμένου και αγωνιστικού, να καταχτήσει, τον οδηγεί στην υιοθέτηση του «μη χείρον βέλτιστο», δηλαδή στην αποδοχή της ήττας και στην ηττοπάθεια, η οποία βρωμάει από μακριά και οδηγεί στην ήττα όλους τους αγώνες που αναπτύσσονται. Υπόβαθρο της ήττας τους είναι η μετατροπή του ρεφορμισμού και της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ σε ορτινάτσες του καπιταλισμού και της μοναδικής, σήμερα, στρατηγικής του, του νεοφιλελευθερισμού, μιας και ο ρόλος τους τροποποιήθηκε μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους και την πλήρη απελευθέρωση όλων των αντιθέσεών του συστήματος. Οι ηγεσίες αυτές, καθώς απώλεσαν την μεταρρυθμιστική τους λειτουργία, αναγκαστικά, είτε θα γίνουν κήρυκες των επιλογών του κεφαλαίου, είτε θα περιθωριοποιηθούν.

Φυσικά και δεν πρέπει να υιοθετήσουμε τη γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ που θέλει να μας πείσει, εδώ και κάμποσα χρόνια, επί ηγεσίας Αλέκας Παπαρήγα, ότι «στον Ιμπεριαλισμό δεν μπορούμε να έχουμε καταχτήσεις». Ξεχνάνε οι σ. του ΚΚΕ ότι οι μεγαλύτερες καταχτήσεις έγιναν ακριβώς στην περίοδο του Ιμπεριαλισμού και στις ιμπεριαλιστικές χώρες, πριν και κυρίως μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η διαφορά ήταν ότι υπήρχε «αντίπαλο δέος» στον καπιταλισμό. Αυτό δεν αναιρεί καθόλου το ότι οι καταχτήσεις έγιναν σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, τονίζει όμως την αναγκαιότητα οικοδόμησης αντίπαλου δέους.

Απ’ την πλευρά μας πρέπει να τονίσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στην επέλαση του καπιταλισμού και την εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού που αποτελεί τη μοναδική του στρατηγική σήμερα. Φυσικά οι καπιταλιστές πάντα ήθελαν να καταργήσουν όλες τις εργατικές καταχτήσεις αλλά ο παράγοντας καπιταλιστική κρίση επισπεύδει την επίθεση και την καθιστά ολοκληρωτική και αναγκαία για αυτούς, για να δημιουργηθούν συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου και να αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους. Μέσα σε ενάμισι χρόνο πάρθηκαν μέτρα που σε άλλες συνθήκες χρειαζόταν δεκαετίες για να παρθούν και να περάσουν.

Ποιοι όμως ήταν και είναι οι λόγοι που οι καπιταλιστές και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κατόρθωσε να περάσει, σχετικά εύκολα έως τώρα, αυτά τα μέτρα?

1) η πολιτική της διεκδίκησης μόνο μικροβελτιώσεων και μικρομεταρρυθμίσεων (ρεφορμισμός), η οποία κυριαρχεί για πολλά χρόνια, είναι πλέον αναποτελεσματική, είτε στην συναινετική είτε στην αγωνιστική εκδοχή της. Αδυνατεί όχι μόνο να επιτύχει αλλά και να περισώσει και τις στοιχειώδεις ακόμα κατακτήσεις των εργαζομένων. Έχει επίσης χάσει πλέον το ρόλο του(ο ρεφορμισμός) να καταθέτει προτάσεις, τύπου «κοινωνικού συμβολαίου», για την αποτελεσματικότερη λειτουργία του συστήματος. Αποτέλεσμα της αδυναμίας των συνδικάτων να αποκρούσουν την επίθεση των καπιταλιστών και της κυβέρνησης και να καταχτήσουν εκ νέου, είναι η παραπέρα απομαζικοποίηση και απαξίωσή τους.

2) η πολυδιάσπαση των εργαζομένων σε εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων όπου στον ίδιο εργασιακό χώρο μπορούμε να συναντήσουμε εργαζόμενους με διαφορετικά ωράρια εργασίας, με διαφορετική σύμβαση, με διαφορετικό μισθό, με μπλοκάκι κλπ, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συνοχή της τάξης και στο αδυνάτισμα των εργατικών αντιστάσεων. Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων συντέλεσε, ως ένα βαθμό, στην αποδιοργάνωση της εργατικής τάξης και στην αλλαγή των συσχετισμών δύναμης υπέρ των κεφαλαιοκρατών.

3) ο πολυκερματισμός του συνδικαλιστικού κινήματος σε χιλιάδες μικροσωματεία και η ομοσπονδιακή μορφή οργάνωσης, όπου πολλά μικρά και μεγαλύτερα σωματεία συγκροτούν μια Ομοσπονδία η οποία υπογράφει πολλές Συμβάσεις ομοιοεπαγγελματικές (πχ η Ομοσπονδία Οικοδόμων υπογράφει 8 συμβάσεις}.

Σ.Σ.Ε. των εργατοτεχνιτών Οικοδόμων και των Συναφών Κλάδων όλης της Χώρας.
Σ.Σ.Ε. των Εργαζομένων στα Εργοστάσια Μαρμαροψηφίδων, Μαρμαρόσκονης, Γύψου, Στόκου, Καολίνης κλπ. όλης της χώρας.
Σ.Σ.Ε. των Εργαζομένων στα Εργοστάσια και Εργαστήρια Κοπής και Επεξεργασίας Μαρμάρων όλης της χώρας.
Σ.Σ.Ε. των Εργατοτεχνιτών Λατομείων Πέτρας, Μαρμάρου και Ασβεστοποιών όλης της χώρας
Σ.Σ.Ε. των Οικοδόμων Μονίμων Συνεργείων Συντηρήσεως Βιομηχανιών, Οργανισμών, Ιδρυμάτων κλπ. όλης της χώρας.
Σ.Σ.Ε. των Εργατοτεχνιτών Μωσαϊκών Πλακών, Τσιμεντοπλακών, Πλακών Μάλτας και Πλακοποιών γενικά όλης της χώρας.
Σ.Σ.Ε. των Εργατοτεχνιτών που απασχολούνται στην Επεξεργασία και Κατεργασία Ξύλου και Ναυπηγοξυλουργών όλης της χώρας.
Σ.Σ.Ε. των Εργατοτεχνιτών-τριών στα Εργοστάσια - Εργοτάξια Τσιμεντολίθων, Τσιμεντοκολόνων, Γύψινων και Μετοπών όλης της χώρας.

 

Θεωρούμε ότι για τους παραπάνω λόγους το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ήταν και είναι αδυνατισμένο και ανήμπορο να αποκρούσει την επίθεση που δέχεται.

Σήμερα λοιπόν και εφόσον η μέχρι τώρα γραμμή, που κυριαρχούσε και κυριαρχεί στο κίνημα, αποδεικνύεται πλήρως αναποτελεσματική, πρέπει να τονίσουμε ότι, η παραμικρή πλέον κατάκτηση αποτελεί ζήτημα επαναστατικής πάλης, θα επιτευχθεί δηλαδή με την πάλη που αμφισβητεί συνολικά την ιδιωτική και κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, και την ξεπεσμένη και πλήρως εκφυλισμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η πάλη για κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, στο όνομα της εργατικής τάξης και η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων αποτελούν την απάντηση στην ανικανότητα του καπιταλισμού να καλύψει όλες τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, των άλλων εργαζομένων και των ανέργων. Απέναντι στο μέτωπο της αστικής τάξης, πρέπει η εργατική τάξη να συγκροτήσει το δικό της πολιτικό μέτωπο. Πρέπει επίσης να ξεδιπλώσει τη δική της ανεξάρτητη πολιτική, πράγμα που για να το επιτύχει πρέπει να συγκροτήσει το κόμμα της, το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό θα είναι το αντίπαλο δέος: η εργατική τάξη οργανωμένη σε τάξη για τον εαυτό της.

Υποπροϊόν της συνολικής επαναστατικής πάλης μπορεί να είναι η ικανοποίηση εργατικών διεκδικήσεων. Και αυτό θα γίνει όταν οι καπιταλιστές, νιώσουν στο σβέρκο τους την ανάσα ενός επαναστατικού κινήματος που θα απειλεί την ιδιοκτησία και την εξουσία τους.

Είναι αλήθεια ότι στένεψαν κατά πολύ τα περιθώρια του καπιταλισμού να κάνει παραχωρήσεις. Άλλο όμως το «στένεψαν τα περιθώρια» και άλλο»Τέλειωσε η περίοδος εκείνη που ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις».

Άρα, συμπερασματικά, καταχτήσεις μπορούμε να έχουμε και σήμερα!

Το ζήτημα που τίθεται σήμερα, ως καινούργιο στοιχείο, είναι η καπιταλιστική κρίση, η οξύτητά της και η θέση της Ελλάδας ως αδύναμου κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Αυτό το γεγονός καθορίζει τα καθήκοντα των κομμουνιστών. Η επίθεση της αστικής τάξης, δεν αφορά πλέον επιμέρους κατηγορίες εργαζομένων, αλλά σχεδόν το σύνολο της εργατικής τάξης που δεν έχει να αντιπαλέψει τον έναν ή τον άλλο νόμο, αλλά τη συνολική κυβερνητική πολιτική και συνολικά την αστική τάξη και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Όλα τα στοιχεία καταμαρτυρούν ότι η ανεργία, η υποαπασχόληση και η απλήρωτη εργασία θα αυξηθούν το επόμενο διάστημα. Θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο η ζωή της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού και θα ενισχυθούν οι πιθανότητες κοινωνικής έκρηξης. Την επόμενη περίοδο είναι πιθανό να εκπληρωθούν όλες οι προϋποθέσεις που συνιστούν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Αυτό που καλούμαστε λοιπόν να απαντήσουμε είναι το πώς τοποθετούμαστε απέναντι στην επανάσταση και πια ταχτική, ποια πολιτική ωθεί τα πράγματα προς την επανάσταση.

Σύμφωνα με το πώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα πρέπει να δούμε τη γραμμή που πρέπει να ακολουθήσουμε στο παρών και άμεσο μέλλον, σχετικά με τις συμβάσεις, παίρνοντας υπόψη την περίοδο και τη στιγμή που διανύουμε.

Στην περίπτωση εκείνη που Σωματεία έχουν υπογράψει Σύμβαση μέσω ΟΜΕΔ, να λάβουν εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για να καταγγείλουν όσο γίνεται πιο γρήγορα τις Συμβάσεις τους και να προσπαθήσουν να υπογράψουν Σύμβαση απευθείας με την εργοδοσία. Σύμβαση ενός έτους με κάποια, έστω μικρή, αύξηση, απεγκλωβιζόμενοι από την 3ετή της ΓΣΕΕ.

Στα σωματεία και τις Ομοσπονδίες που δεν έχουν υπογράψει Σύμβαση, επίσης πρέπει να παρθούν τα ίδια μέτρα για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης και την επιβολή υπογραφής σύμβασης.

Μέτρα απαραίτητα για να ενισχυθεί ο συσχετισμός δύναμης υπέρ τους είναι:

α) Η ενίσχυση της ταξικής γραμμής στα σωματεία. Ενίσχυση της ταξικής γραμμής σημαίνει ότι μέσα στη μαζική πάλη και δράση για την υπεράσπιση όλων των κατακτήσεών και τη διεύρυνσή τους πρέπει να διεκδικήσουμε με το νέο τρόπο, με επαναστατικό τρόπο. Μέσα από ένα ενιαίο πανεργατικό μέτωπο στη βάση των προβλημάτων ενάντια στον καπιταλισμό, για σωματεία μαζικά-ταξικά-αγωνιστικά, φρούρια ταξικής δράσης, σχολεία για το σοσιαλισμό, στη γραμμή αμφισβήτησης της ιδιωτικής και κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στην προοπτική ανατροπής του ίδιου του καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του.

β) Μαζικοποίηση των σωματείων με καινούργιες εγγραφές μελών, με αιτήσεις που θα διακινούνται από τα μέλη του Σωματείου, με συνδρομές που θα μαζεύονται με το μπλοκάκι χέρι στο χέρι, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης, δηλαδή πιο συχνές, ουσιαστικές και αποφασιστικές συνελεύσεις, κλπ.

γ) Να συντονιστούν μεταξύ τους όλες οι Ομοσπονδίες και τα σωματεία για να επιτευχθεί ένα μέτωπο, ως ειδική μορφή πραγμάτωσης του ενιαίου εργατικού μετώπου, για τη διεκδίκηση υπογραφής αξιοπρεπών συμβάσεων εργασίας μονοετούς διάρκειας με αυξήσεις πάνω απ την εισοδηματική πολιτική, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, για 7ωρο-35ωρο-5νθήμερο, κ.λπ., διεκδικώντας από κοινού: Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, ενάντια στην προσταγή των καπιταλιστών που απαιτούν πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και εξατομίκευση της διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας.

δ) Οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος σε άλλη βάση, με συνδικάτα βάσης. Τα συνδικάτα βάσης είναι οργανώσεις μιας μεγάλης πόλης ή νομού και συνενώνονται πανελλαδικά στην Ομοσπονδία του κλάδου. Είναι ανάγκη να προχωρήσει η αναδιάρθρωση, να μειωθούν οι Ομοσπονδίες σε 20-25 ( από 74 κλαδικές Ομοσπονδίες που είναι σήμερα) σύμφωνα με το σχέδιο του οργανωτικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που μένει στα χαρτιά, αφού γίνουν ορισμένες αναγκαίες τροποποιήσεις. Η ΓΣΕΕ πρέπει να είναι ένωση μόνο των Ομοσπονδιών και τα Εργατικά Κέντρα να μετατραπούν σε όργανα συντονισμού της ΓΣΕΕ σε τοπικό επίπεδο χωρίς παραπέρα δικαιώματα.

Ολόκληρη η εργατική τάξη πρέπει να αποκτήσει ενιαία οργάνωση, να καταργηθούν οι αναχρονισμοί, να διαλυθεί η ΑΔΕΔΥ και οι ομοσπονδίες της να συγχωνευτούν σε 3-4 (Υγεία, Παιδεία, ΟΤΑ, Δημόσια Διοίκηση) και να ενταχθούν στη ΓΣΕΕ.

Μέχρι να πραγματωθεί η νέα οργανωτική δομή, προκρίνουμε το συντονισμό σωματείων-Ομοσπονδιών-Εργατικών Κέντρων.

Διεκδικούμε επίσης το δικαίωμα της υπογραφής σύμβασης απ’ τις Ομοσπονδίες του Δημοσίου (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, κ.λπ.) που αρκούνται στις «συμβάσεις» της ΑΔΕΔΥ οι οποίες κινούνται πάντα στην εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης.

Μέσα στην πάλη για υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας, οικοδομούμε σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, παλεύουμε ενιαιομετωπικά για σωματεία μαζικά-ενωτικά- αγωνιστικά, αυτοτελή και ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία που θα συσπειρώνουν στις γραμμές τους όλους τους εργάτες ανεξάρτητα απ την εργασιακή τους σχέση (μόνιμοι, ωρομίσθιοι, συμβασιούχοι, 4ωρίτες, αορίστου χρόνου, κ.λπ.) ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, από ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις.

Παλεύουμε αποφασιστικά μέσα στο υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα, για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σε όλα τα επίπεδα. Για ένα σωματείο-συνδικάτο, μια Ομοσπονδία κατά κλάδο, ένα Εργατικό Κέντρο, μία ΓΣΕΕ, όλα «εκτός πάσης αστικής επιρροής».

Στους χώρους εργασίας, πρωτίστως στα εργοστάσια, να οικοδομήσουμε εργοστασιακά συμβούλια και εργοστασιακές επιτροπές οι οποίες θα ασκούν τον εργατικό έλεγχο, διεκδικώντας άμεση κατάργηση του επιχειρηματικού και τραπεζικού απόρρητου, εργατική πρόσβαση σε όλα τα βιβλία και δικαίωμα βέτο των εργατικών επιτροπών στην κατεύθυνση όλες οι αποφάσεις τους να είναι δεσμευτικές για τις διοικήσεις.

Να μην υπογραφτεί καμία επιχειρησιακή και ατομική σύμβαση, ούτε καν τοπική ή σε επίπεδο νομού ή περιφέρειας. Συγκέντρωση όλων των δυνάμεων σε κλαδικό-πανελλαδικό επίπεδο. Όλες οι Συμβάσεις στις Ομοσπονδίες, με ταυτόχρονη περιφρούρηση όλων των, πάνω απ’ την Κλαδική, καταχτήσεων.

Παίρνοντας υπόψη την ενιαία και ολομέτωπη επίθεση πρέπει αντίστοιχη να είναι η απάντηση.

Για το λόγο αυτό η πάλη της εργατικής τάξης πρέπει αναγκαστικά να είναι ενιαία και συνολική για να έχει αποτελέσματα. Χρειάζεται λοιπόν αγώνας αποφασιστικός, για την συνολική ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, αγώνας που ταυτίζεται απόλυτα με την ανατροπή της κυβέρνησης που την ασκεί και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά την εξαθλίωση, τη φτώχεια, την υποαπασχόληση, την ανεργία και την απλήρωτη εργασία, την κατάργηση όλων των καταχτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Στην συνολική πάλη, στην αποτελεσματικότητα των διεκδικήσεων αλλά και στην αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, θα βοηθήσει αποφασιστικά η οικοδόμηση ενιαίου πολιτικού μετώπου όλων των πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και η κατάθεση πρότασης εξουσίας για έξοδο απ την παρούσα κρίση απ’ τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, πρόταση που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση».

Κάβουρας Δημήτρης