Η αγωνιστική ανάταση να συνδεθεί με την επαναστατική κατεύθυνση

Αναγκαία η εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων από τους αγώνες

Ο αγώνας των δασκάλων, μακρύς σε διάρκεια και μεγάλος σε πολιτική σημασία, σημάδεψε την περίοδο. Τα μέτωπα στην παιδεία παραμένουν ανοιχτά μετά και την υποχώρηση της κυβέρνησης το καλοκαίρι, αγωνιστικά σκιρτήματα παρατηρούνται και σε εργατικούς κλάδους, ενώ τα αστικά επιτελεία δείχνουν διστακτικά στο να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους (π.χ. ασφαλιστικό). Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου είναι σίγουρα διαφορετική. Αν και ο πολιτικός συσχετισμός παραμένει δυσμενής, αρχίζει να σπάει η αγωνιστική απραξία.

Στην περσινή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου γράφαμε:

«Η αδύναμη ακόμα, τάση της επαναστατικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, έχει ν’ αναμετρηθεί με έναν εξαιρετικά δυσμενή πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων. Έχει κατ’ αρχήν, ν’ αντιμετωπίσει την ισχυρή τάση της υποταγής σε αυτόν τον συσχετισμό, τάση που εκφράζεται με την έλλειψη αυτοπεποίθησης των εργαζόμενων στις δυνάμεις τους και στο κίνημά τους, με την αγωνιστική απραξία και την αναζήτηση ατομικής λύσης. Επίσης, με την πανταχού παρούσα τάση της ενσωμάτωσης και της λογικής του εφικτού, καθώς και με την απελπισία της τυφλής εξέγερσης χωρίς στόχο και προοπτική.

Σε εποχές σαν την σημερινή, είναι που το Πολυτεχνείο στέλνει μήνυμα. Το μήνυμα της αστείρευτης δύναμης της εργατικής τάξης και των δυνατοτήτων που αν και κάποιες φορές μοιάζουν να έχουν χαθεί, παραμένουν πάντα κρυμμένες. Αν και ανολοκλήρωτη, η εξέγερση του Πολυτεχνείου τροποποίησε αποφασιστικά τον συσχετισμό, δημιούργησε νέα αυτοπεποίθηση στην εργατική τάξη και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και πηγή έμπνευσης για τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης.

Σήμερα, η αγωνιστική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος προϋποθέτει μια πολυεπίπεδη προσπάθεια συγκέντρωσης δυνάμεων. Μια προσπάθεια που θα περιλαμβάνει τόσο την προσπάθεια συντονισμού, συνεργασίας και συγκρότησης δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και την αναγκαία θεωρητική και προγραμματική τεκμηρίωση και πολιτική οργάνωση των πιο πρωτοπόρων αγωνιστών. Η υποτίμηση της μιας ή της άλλης πλευράς θα οδηγεί σε ανολοκλήρωτες προσπάθειες, τίμιες και με καλές προθέσεις μεν, που όμως δεν θα μπορούν να σπάσουν το καβούκι της περιθωριοποίησης.»

Το κλίμα που διαπιστώναμε τότε, σήμερα έχει αρχίσει να αλλάζει. Οι δυνατότητες της εργατικής τάξης στις οποίες αναφερόμασταν, γίνονται πλέον ορατές. Η ήττα της απεργίας των δασκάλων, σίγουρα δεν είναι ευχάριστη εξέλιξη, αλλά δεν αποτελεί και λόγο μεμψιμοιρίας. Και οι ήττες μπορούν να είναι χρήσιμες στο εργατικό κίνημα, αρκεί να βγουν τα κατάλληλα διδάγματα. Και μέσα από τις ήττες μπορούν να κερδίζονται δυνάμεις, αλίμονο αν περιμέναμε τις νίκες των αγώνων για να διαπαιδαγωγηθούν οι αγωνιστές και να κερδηθούν με την επαναστατική πάλη.

Από τον αγώνα των δασκάλων είναι πολλά τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν. Σε αυτό το καθήκον θέλει να ανταποκριθεί το παρόν φύλλο, διερευνώντας τις διάφορες πλευρές της απεργίας και προσεγγίζοντας την επαναστατική τακτική στην λογική του ενιαίου εργατικού μετώπου ενάντια στον καπιταλισμό. Πάντα με πίστη στις δυνατότητες της εργατικής τάξης και με τη σιγουριά ότι οι ήττες του σήμερα προετοιμάζουν τις αυριανές νίκες.