Υπακοή και τρομοκράτηση

Πρόσφυγας… Χωρίς πατρίδα, χωρίς ταυτότητα. Ζωή με πρόβλημα.

Μετανάστης. Άνθρωπος-πρόβλημα.

Πέντε λεπτά απ’ την Ομόνοια, στα στενά της Σωκράτους, η κοινωνική δυστυχία αποτυπώνεται συμπυκνωμένη στο Παλιό Εφετείο. Εγκαταλελειμμένο από το 2000, είχε στεγάσει όπως-όπως πάνω από 600 μετανάστες που επιβίωναν σε συνθήκες εξαχρείωσης. Λίγο πιο πέρα, όλο και συχνότερα νεκροί μετανάστες εντοπίζονται στο «φονικό χαντάκι» της Πέτρου Ράλλη. Κάθε Παρασκευή βράδυ, στον πίσω δρόμο της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών Αθηνών στοιχίζονται δεκάδες άνθρωποι με την ελπίδα της αναγνώρισης πολιτικού ασύλου. Στην καλύτερη περίπτωση φεύγουν άπρακτοι το πρωί του Σαββάτου, καθώς η συγκεκριμένη υπηρεσία είναι η μόνη αρμόδια στην Αττική και τις γύρω περιοχές, και οι θετικές απαντήσεις για άσυλο φτάνουν μόλις το 0,6% των συνολικών αιτήσεων.

Γεγονός καταφανώς αντίθετο ακόμα και με το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο που υπέγραψε πρόσφατα η Ελλάδα στο πλαίσιο κοινής ευρωπαϊκής Μεταναστευτικής Πολιτικής.

Σε μια άλλη περιοχή της Αθήνας με εκτεταμένο το στίγμα της γκετοποίησης, η κοινωνική καταστολή λαμβάνει δολοφονικές διαστάσεις. Στον Άγιο Παντελεήμονα αναβιώνουν τακτικές της αποφράδας εποχής του Γ΄ Ράιχ: φωτιά στο υπόγειο εκκλησίας που φυλάσσονταν ρούχα και τρόφιμα για τους άπορους και τους μετανάστες (Πέμπτη 28 Μαΐου 2009), δολοφονικές επιθέσεις θρασύδειλων φασιστοειδών υπό την ανοχή της αστυνομίας, και μια σφραγισμένη παιδική χαρά με την ευλογία του Δήμου, καθώς εκτός από το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή, οι ξένοι πρέπει να στερούνται και το δικαίωμα στη χαρά.

Σε μια συνθήκη λοιπόν άκρατης μισαλλοδοξίας, όπου οι αγανακτισμένοι αστούληδες συγκροτούν «επιτροπές πολιτών για την απελευθέρωση της χώρας απ΄ τους αλλοδαπούς εισβολείς» και πραγματοποιούν αντιμεταναστευτικές πορείες με αιματηρές επιθέσεις κατά αλλοδαπών στο Παλιό Εφετείο (Σάββατο 9 Μαΐου 2009), σε μια συγκυρία που το πόσο στη μόδα είναι να σκέφτεσαι και να ψηφίζεις ακροδεξιά αποτυπώνεται δημοσκοπικά, η πολιτεία βρήκε τη λύση στο μεταναστευτικό της πρόβλημα: εκκένωση- απολύμανση- στρατόπεδα συγκέντρωσης.

«Κέντρα μεταναστών» Αουσβιτσιακού μοντέλου με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, σε αποθήκες πολεμικών υλικών στην πρώην βάση του ΝΑΤΟ στον Ασπρόπυργο, σε αποθήκες ανθρώπων στα Μέγαρα, τον Έβρο, τη Ροδόπη. Και ο φόβος της απέλασης ως δεκανίκι για την ευκολότερη κοινωνική υποταγή των μεταναστών να προωθείται με νέα τροπολογία του Υπουργείου Δικαιοσύνης σε περίπτωση καταδίκης αλλοδαπού με ποινή έως 3μήνες και ταυτόχρονη επέκταση του ορίου προσωρινής κράτησης στους 18μήνες συνολικά. Όλα αυτά, σε παράλληλη τροχιά με τα ευρωπαϊκά μέτρα περί αναβάθμισης της FRONTEX (Οργανισμός Συντονισμού κι Ελέγχου Εξωτερικών Συνόρων) με νέα μέσα όπως ραντάρ, δορυφόροι, ακόμα και δημιουργία σώματος ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής, σε μια Ευρώπη στα σύνορα της οποίας υπάρχουν 1500 καταμετρημένοι νεκροί κάθε χρόνο, και σε μια Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια μετρά πάνω από 1000 νεκρούς μετανάστες στο Αιγαίο.

Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα γεννήματα μίας κοινωνίας, υπνωτισμένης στα φοβικά της αντανακλαστικά, όπου ο άλλος, ο διαφορετικός αποκτά προβληματικές διαστάσεις, και ο όμοιος, ωσάν εξουσιοδοτημένος από την ομοιομορφία μοιράζει απλόχερα υπακοή και τρομοκράτηση.

Ρένια Π.