Η επίθεση του Ιράν εναντίον του Ισραήλ

Αν πιστέψουμε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, η επίθεση με drones και πυραύλους εκ μέρους του Ιράν εναντίον στρατιωτικών στόχων στο Ισραήλ είχε κατά βάση «συμβολική αξία». Και μάλλον έτσι είναι. Ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του Ιράν, Μοχαμάντ Μπαγκερί, δήλωσε: «Θεωρούμε ότι αυτή η επιχείρηση επέτυχε πλήρως τους σκοπούς της και δεν υπάρχει καμιά πρόθεση να συνεχιστεί». Προειδοποίησαν βέβαια ότι αν το Ισραήλ ανταπαντήσει, θα επιστρέψουν δριμύτεροι. Μάλιστα, προειδοποίησαν τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές να μην εμπλακούν, γιατί θα υποστούν και εκείνοι αντίποινα. Ο Μπάιντεν φαίνεται ότι είπε στον Νετανιάχου ότι δεν θα υποστηρίξει το Ισραήλ σε αντίποινα κατά του Ιράν. Όπως φαίνεται, το Ιράν δεν θέλει να έρθει σε εμπόλεμη σύγκρουση με το Ισραήλ. Αλλά ούτε και οι Αμερικανοί το θέλουν.

Όλοι οι δυτικοί ηγέτες έτρεξαν να καταγγείλουν την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Δεν ήταν τόσο ευαίσθητοι, όμως, όταν το Ισραήλ βομβάρδισε το προξενείο, προσέξτε το προξενείο, του Ιράν σε ξένη χώρα, στη Συρία, που είναι η αιτία της επίθεσης του Ιράν. Η γνωστή υποκρισία των ιμπεριαλιστών. Αυτό το πρόσφατο επεισόδιο των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή γίνεται, και ας μην το ξεχνάμε αυτό, πάνω στο έδαφος της σφαγής των Παλαιστινίων που συνεχίζεται κανονικά από το κράτος του Ισραήλ, με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές στα λόγια να προσπαθούν να συγκρατήσουν τους εγκληματίες πολέμου ισραηλινούς, αλλά στην πράξη να τους παρέχουν πολεμικό υλικό και βοήθεια για να συνεχίσουν το έργο τους.

Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση περιπλέκεται μέρα με τη μέρα και γίνεται πιο επικίνδυνη για όλους τους λαούς του κόσμου.

Οι ΗΠΑ, που βρίσκονται πίσω από όλα τα ανοιχτά μέτωπα και πολέμους, δεν εννοούν να παραδώσουν σε κάποια άλλη δύναμη τα σκήπτρα της κορυφής της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας που κέρδισαν με το αίμα των λαών στα μέσα του 20ου αι. Η άνοδος της Κίνας κυρίως, και μάλιστα στον τεχνολογικό τομέα, βάζει σε κίνδυνο τα κέρδη και την κυριαρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Οπότε πρέπει να ανακοπεί. Απαραίτητος όρος για αυτό δεν είναι μόνο ο τεχνολογικός και εμπορικός πόλεμος, ώστε να εμποδιστεί η τεχνολογική άνοδος των Κινέζων και η διείσδυσή τους στην παγκόσμια αγορά, αλλά και ο πραγματικός πόλεμος για την αποδυνάμωση των συμμάχων της Κίνας, κυρίως της Ρωσίας και του Ιράν, ή έστω της αποτροπής των χωρών αυτών από το να συνεργάζονται με την Κίνα. Αυτό οδήγησε στον πόλεμο στην Ουκρανία. Ενώ στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ ανέλαβε το ρόλο να εξασφαλίσει τα νώτα των Αμερικανών, δημιουργώντας τους όρους της συνεργασίας των άθλιων καθεστώτων που έχουν επιβληθεί στις αραβικές χώρες με το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ. Αυτό το σχέδιο χάλασε –έστω προσωρινά– με την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη και όλοι μπορούν να δουν το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ. Ένα κράτος εποικιστών που αντιμετωπίζει τον ντόπιο αραβικό πληθυσμό ως «ζώα» που πρέπει είτε να εξημερωθούν, να συνηθίσουν δηλαδή να ζουν υπό τον ζυγό των Ισραηλινών εποίκων, είτε να εξοντωθούν. Είναι πραγματικά φωτεινές εξαιρέσεις οι δυνάμεις εκείνες στο Ισραήλ που αντιστέκονται στην επίσημη πολιτική του κράτους τους. Οι Παλαιστίνιοι εξοντώνονται για να μπορέσει να επιβληθεί η Pax Americana, ας είναι αυτό ξεκάθαρο σε κάθε προλετάριο στον πλανήτη. Φυσικά, οι ανερχόμενες δυνάμεις δεν είναι διατεθειμένες να υποταχθούν τόσο εύκολα στους Αμερικανούς. Η επίθεση του Ιράν, εκτός από αντίποινα για τον βομβαρδισμό και την εκτέλεση επί της ουσίας των στρατιωτικών του στελεχών στο προξενείο της Δαμασκού, δημιουργεί προβλήματα στους Αμερικανούς στο ανοικτό μέτωπο της Μέσης Ανατολής, που θα επιθυμούσαν να είχε κλείσει μια και καλή, με αποτέλεσμα να πρέπει να διαθέσουν πόρους και σε αυτό το μέτωπο, αντί να επικεντρώνονται στην ήττα της Ρωσίας και την καλύτερη περικύκλωση της Κίνας. Όμως, οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές μπορούν ακόμα να διαχειρίζονται με σχετική άνεση αυτές τις προκλήσεις. Στην Μέση Ανατολή αλλά και στην Ουκρανία έχουν δημιουργήσει ισχυρές συμμαχίες, τις χώρες του ΝΑΤΟ κυρίως, που αναλαμβάνουν, για τα δικά τους συμφέροντα η καθεμιά, να σηκώσουν αρκετό από το βάρος των Αμερικανών να «συνετίσουν» τους επίδοξους διεκδικητές της κορυφής της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Στην Ουκρανία, χώρες του ΝΑΤΟ έχουν αναλάβει να παρέχουν στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στο φασιστικό καθεστώς του Κιέβου (κυρίως, η Βρετανία, η Γερμανία, και οι σκανδιναβικές χώρες, που είδαν ξαφνικά το «φως το νατοϊκό», και βέβαια συλλογικά η ΕΕ). Ανάμεσά τους φιγουράρει και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη που εξυπηρετεί πολλαπλώς τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Τα ίδια και στην Μέση Ανατολή. Οι δυνάμεις των άλλων νατοϊκών χωρών (π.χ., η Γαλλία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των γαλλικών εφημερίδων) αναλαμβάνουν να αναχαιτίσουν τα drones και τους πυραύλους του Ιράν μαζί με τους Αμερικανούς. Ανάμεσα στις χώρες που έχουν στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ είναι και η Ελλάδα.

Πρακτικά, οι Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές συγκρούονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Όταν οι Κινέζοι και οι Ρώσοι αποκτάνε συμμαχίες στην Αφρική (π.χ., στις χώρες του Σαχέλ ή στο Σουδάν), ή στον Ειρηνικό (π.χ., νήσοι του Σολομώντα), οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προσπαθούν να τους εκδιώξουν από εκεί ή να εξασφαλίσουν τις δικές τους συμμαχίες (π.χ., ΗΠΑ στις Φιλιππίνες ή στην Αρμενία). Όλος ο πλανήτης γίνεται πεδίο σύγκρουσης και το πού, πότε, και πώς αυτή η σύγκρουση θα γίνει ένοπλη, αν και δεν μπορεί να προβλεφθεί εκ των προτέρων, είναι τόσο σίγουρο και αναγκαίο γεγονός όσο και η σύγκρουση άγριων θηρίων για την εξασφάλιση θηραμάτων στη ζούγκλα. Τα θηράματα βέβαια είναι οι λαοί. Σ’ αυτό το επίπεδο έχει φέρει την ανθρωπότητα η σήψη του καπιταλισμού.

Μια σήψη που εντείνεται από την οικονομική κρίση που ξέσπασε με οξύτητα το 2008-9 αλλά δεν εκτονώθηκε με επαρκή καταστροφή κεφαλαίων, ώστε η καπιταλιστική παραγωγή να πάρει μπρος από μια καλύτερη και πιο κερδοφόρα βάση. Η πολεμική αναμέτρηση και οι καταστροφές που επιφέρει είναι ένας τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση στον καπιταλισμό με πιο αποτελεσματική και μαζική καταστροφή κεφαλαίων.

Αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει να επικρατεί, όσο το παγκόσμιο προλεταριάτο δεν ορθώνει το ανάστημά του ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Μιας και δεν υπάρχει μια Διεθνής του προλεταριάτου για να απαντήσει συγκεντρωτικά ενάντια στη σήψη του καπιταλισμού κινητοποιώντας ενιαία το παγκόσμιο προλεταριάτο, είναι καθήκον των επαναστατικών δυνάμεων του προλεταριάτου να στραφούν πρώτα και κύρια ενάντια στις αστικές δυνάμεις των χωρών τους. Κάθε στάση που αδυνατίζει αυτό το καθήκον, όσο επαναστατική και αν ακούγεται, αδυνατίζει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Είναι αδυνάτισμα των θέσεων της επαναστατικής αριστεράς να ψάχνουμε ποιο στρατόπεδο είναι πιο επαναστατικό για να το υποστηρίξουμε. Δεν βοηθάει σε τίποτα να δηλώσουμε ότι είμαστε με τους Ρώσους ή τους Κινέζους, τουλάχιστον αν όλη η δράση μας εξαντλείται σε άρθρα στο ιντερνέτ, για το αν είναι ή όχι ιμπεριαλιστές και αυτοί. Αυτό που βοηθάει είναι καθετί που δυσκολεύει την αστική εξουσία στην Ελλάδα και τη συμμετοχή της στο Νατοϊκό στρατόπεδο. Για να το πούμε καλύτερα: καθετί που βοηθά στην ήττα του δικού μας στρατοπέδου.

Αυτό σημαίνει να εκφραστεί ανοικτά η αντίθεση στη συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στο πλευρό των Αμερικανών και Ισραηλινών και να αδυνατίσει η ίδια η εξουσία της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους: από τον αποκλεισμό των αμερικανικών βάσεων, του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, την απαίτηση να επιστρέψει η ελληνική φρεγάτα από την αραβική χερσόνησο, προπαγάνδα και δράσεις στο στρατό για τη μη αποστολή βοήθειας στην Ουκρανία και το Ισραήλ. Η εργατική τάξη στους καθημερινούς της αγώνες για οικονομικά αιτήματα θα πρέπει να τα συνδέει και με τα ζητήματα της συμμετοχής του ελληνικού καπιταλισμού στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και τις επεμβάσεις σε άλλες χώρες. Είναι ολοφάνερο ότι ένα μεγάλο ποσοστό της υπεραξίας που παράγεται στην χώρα από την εργατική τάξη καταλήγει τελικά στις τσέπες των διαφόρων παραγωγών οπλικών συστημάτων (Αμερικανών, Γάλλων, Γερμανών κτλ) και στην ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων (και ένα ποσό πιθανόν καταλήγει στις τσέπες διάφορων μιζαδόρων), αντί να επιστρέφει στην εργατική τάξη με μορφή αύξησης μισθών, συντάξεων και παροχών. Ακόμα καλύτερα βέβαια, η ίδια η εργατική τάξη θα πρέπει να ξεφορτωθεί τους εκμεταλλευτές της μια και καλή και να αποφασίζει μόνη της πώς θα κατανέμει την εργατική της δύναμη και πώς θα μοιράσει το κοινωνικό υπερπροϊόν που θα δημιουργεί. Θα πρέπει να αντιπαλευτούν επίσης απόψεις ότι η ελληνική αστική τάξη ακολουθεί αυτήν την πολιτική γιατί είναι εθελόδουλη. Ναι, η ελληνική αστική τάξη δεν έχει τη δύναμη να καθορίσει πολιτική γραμμή από μόνη της. Κινείται εντός των πλαισίων που καθορίζουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, αυτό το κάνει γιατί τη συμφέρει την ίδια. Και την συμφέρει όχι μόνο γιατί μ’ αυτό τον τρόπο διατηρεί την εξουσία της στην Ελλάδα αλλά και γιατί τη διευκολύνει στην εκμετάλλευση και της εργατικής τάξης άλλων χωρών. Οι έλληνες καπιταλιστές περιμένουν να πάρουν «δουλειές» στην Ουκρανία για παράδειγμα, όπως περιμένουν και κάνουν το ίδιο και στο Ισραήλ ή σε άλλες αραβικές χώρες. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να κινητοποιηθεί η εργατική τάξη σε εκείνες τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις (κατασκευαστικές, ενεργειακές κτλ) που σχετίζονται με τέτοια έργα.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, πρέπει να γίνουν βήματα συντονισμού και κοινής δράσης και στην εργατική τάξη (στα σωματεία) και στις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και στον ιστορικό της ρόλο. Δεν απαιτείται να φτιάξουμε κοινό κόμμα ούτε μέτωπο για αυτήν την κοινή δράση, αν κρίνουμε ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες. Μπορούμε, όμως να ενισχύσουμε την κοινή μας δράση, πρώτα και κύρια ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της σε όλα τα μέτωπα που αυτό είναι εφικτό.

Β.Π.