Κριτική στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ

Στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στις 15 Μάη, το οποίο ομολογουμένως ήταν πολύ μαζικό, η Αλέκα Παπαρήγα περιέγραψε σε γενικές γραμμές την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Η ομιλία της δημοσιεύτηκε την επόμενη μέρα στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη». Την επομένη Κυριακή 23 Μάη ο «Ρ» δημοσίευσε ξανά την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Στη βάση αυτών των ντοκουμέντων γίνεται η κριτική μας. Η πρόταση του ΚΚΕ ξεκινάει με τον παρακάτω πρόλογο:

«Σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης και με δεδομένο ότι η όποια ανάκαμψη προκύψει, θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, πολύ αναιμική, το κρατικό χρέος θα μεγαλώσει και, επομένως, θα υπάρξει αλυσίδα αντεργατικών μέτρων, το ΚΚΕ παλεύει να διαδοθεί πλατιά η πολιτική πρότασή του για διέξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού».

Η πρόταση συνεχίζει περιγράφοντας τι σημαίνει λαϊκή οικονομία.

«Τι σημαίνει λαϊκή οικονομία;

• Γίνεται κοινωνική λαϊκή περιουσία ο κλάδος επεξεργασίας πρώτων υλών, οι κλάδοι της μεταποίησης, η παραγωγή μηχανημάτων, η ενέργεια, οι μαζικές μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, με στόχο όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη οικονομία, μειώνοντας την εξάρτησή της από το εξωτερικό εμπόριο και τις συναλλαγές με τις καπιταλιστικές οικονομίες, τους διεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους σε τέτοιους κρίσιμους τομείς.

• Κοινωνικοποιείται η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, διαμορφώνονται κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή άμεσα καταναλώσιμων.

• Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη και ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών. Οι μικροί και μεσαίοι αγρότες συμμετέχουν με βάση την κατανομή στη γη και τις ζωικές μονάδες, με την οποία εντάχθηκαν στο συνεταιρισμό.

• Αξιοποιούνται τα νέα επιτεύγματα των τεχνολογιών και της επιστήμης, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, ώστε να επιτυγχάνεται η ανύψωση του πολιτιστικού - μορφωτικού επιπέδου, να κατακτάται η ικανότητα ουσιαστικής συμμετοχής στον έλεγχο της διοίκησης, στους θεσμούς της εξουσίας.

• Καταργείται κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός.

   

Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής παρέχει τη μοναδική δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντρικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για να εκμηδενισθεί η ανεργία.

Αυτό το σχεδιασμό και αυτή την κατανομή δεν την κατοχυρώνει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, αφού το κάθε μονοπώλιο μπορεί να προγραμματίσει κοντοπρόθεσμα, το πολύ μεσοπρόθεσμα, τον ατομικό του προγραμματισμό με κριτήριο το κέρδος σε συνθήκες γενικότερης καπιταλιστικής αναρχίας.

O κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας στηρίζεται στην αξιοποίηση όλων των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ελλάδας, που αφορούν τις ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς ανισομέρειες και μακριά από κάθε περιορισμό που προκύπτει από τη διαπλοκή της ελληνικής οικονομίας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τους διάφορους μηχανισμούς τύπου τρόικας. Εξειδικεύεται κατά κλάδο, και διακλαδώνεται κατά περιφέρεια της χώρας και κατά κατηγορία.

Οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί συνδέονται με τον Κεντρικό Σχεδιασμό με πλάνα παραγωγής και κατανομής, πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων μηχανημάτων και υπηρεσιών».

Παίρνοντας υπόψη μας ότι την περίοδο αυτή μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, άλλων εργαζομένων και τμήματα της μικρής αστικής τάξης της πόλης και του χωριού, πλήττονται άγρια από την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης η οποία έχει τη στάμπα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε και σαν στόχο έχει την βελτίωση της θέσης των καπιταλιστών έναντι της εργατικής τάξης, για την ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την αύξηση του ποσοστού κέρδους, η κατάθεση πολιτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση καθίσταται αναγκαία όσο ποτέ.

Καταθέτει όμως το ΚΚΕ μία πρόταση διεξόδου από την κρίση λόγω της παρούσας συγκυρίας; Ή καταθέτει μία πρόταση μη υλοποιήσιμη σήμερα και μόνο για τη ζύμωσή της ανάμεσα στους εργαζόμενους που δοκιμάζονται από την κρίση, προκειμένου να παλέψουν σ’ αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον; Για λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι από τα δύο επιδιώκει. Αυτό που όμως ισχύει τελικά είναι ότι η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι ούτε για το σήμερα αλλά ούτε για το αύριο.

Αν η πρόταση ήταν για το σήμερα, θα έπρεπε υποχρεωτικά να περιλαμβάνει τοποθέτηση πάνω στα άμεσα προβλήματα που ζητούν επειγόντως λύση, όπως το δημόσιο χρέος και οι τοκογλυφικές απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών Ευρωπαίων, Αμερικάνων, Ελλήνων και άλλων. Όπως επίσης και θέση για την ιδιοκτησία και τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως απαραίτητου όρου για την υλοποίηση ενός άλλου προγράμματος, μιας άλλης διεξόδου απ’ τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Θα έπρεπε επίσης στην ίδια κατεύθυνση να περιέχει λύσεις σε ώριμα ζητήματα, με πρώτο και σοβαρότερο τη δήμευση της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας και την από-δημοσιο ϋπαληλοποίηση των παπάδων και ολόκληρης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας για να βρεθούν και χρήματα. Το ζήτημα αυτό είναι αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα, εφόσον όμως δεν το έλυσε η αστική δημοκρατία, καλείται να το λύσει η εργατική εξουσία. Φυσικά ακόμα κι αν αναφερόμαστε στο μέλλον, σε ένα πρόγραμμα μετάβασης στο σοσιαλισμό, τα παραπάνω ζητήματα και η θέση απέναντι σ’ αυτά έχουν κεντρική σημασία. Σήμερα όμως είναι επίκαιρα και αναγκαία επειδή αποτελούν βασικά σημεία σύγκρουσης μεταξύ εργατικής και αστικής διεξόδου από την κρίση. Τέλος, εκτός των παραπάνω, η πρόταση για άμεση διέξοδο από την κρίση θα έπρεπε να περιλαμβάνει το ποιος ή ποιοι και με ποιον τρόπο θα υλοποιήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Η έλλειψη θέσης και πρότασης για τα κρίσιμα αυτά ζητήματα μας κάνει να πιστεύουμε ότι η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι για το σήμερα αλλά για ένα μακρινό – και μάλλον αόριστο – μέλλον. Αυτό γίνεται εμφανές και από διατυπώσεις της ίδιας της πρότασης, στην οποία τονίζεται ότι:

«Υπάρχουν ήδη σήμερα οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, που έχει βασικό χαρακτηριστικό της την απόφαση του λαού να μετατρέψει την ιδιοκτησία των μονοπωλίων σε κοινωνική - λαϊκή. Όμως, υπολείπεται σε δύναμη και οργάνωση ο υποκειμενικός λαϊκός κοινωνικοπολιτικός παράγοντας που θα δρομολογήσει αυτήν την εξέλιξη, στην κατάλληλη στιγμή, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα θα έχει υποστεί τέτοια και τόσα πλήγματα που δε θα μπορεί να κυριαρχεί, να εξουσιάζει όπως σήμερα».

Προκύπτουν βέβαια κι άλλα ερωτήματα μετά απ’ αυτή την τοποθέτηση. Αναμένεται κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον που θα υπάρχει και τότε κρίση και μάλιστα στο σημερινό μέγεθος; Προς τι η κατάθεση πρότασης για έξοδο απ’ την κρίση σήμερα, αν αυτή δεν αφορά την παρούσα κρίση και πολιτική συγκυρία;

Η πρόταση του ΚΚΕ όμως έχει σοβαρά κενά ακόμα και αν αναφέρεται σε μια μελλοντική εξουσία. Εκτός των τριών σημείων που περιγράψαμε παραπάνω, λείπει η θέση για το κράτος που θα υλοποιήσει την πρόταση, λείπει η αναφορά στην αναγκαιότητα τσακίσματος του αστικού κράτους και των διάφορων κατασταλτικών μηχανισμών του και η αντικατάστασή τους απ’ τη λαϊκή πολιτοφυλακή, η αιρετότητα και ανακλητότητα όλων των κρατικών υπαλλήλων, των διοικήσεων των διάφορων οργανισμών, των ταμείων και γενικά όλης της διοίκησης η οποία θα εκλέγεται απ’ τους καθ’ ύλην αρμόδιους εργάτες, θα κρίνεται και θα αντικαθίσταται απ’ αυτούς.

Οι κομμουνιστές οφείλουν να γνωρίζουν πως η μοναδική πρόταση διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση βρίσκεται στην ανατροπή του καπιταλισμού. Ακριβώς γιατί η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα των αντιφάσεων του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Γι’ αυτό ακριβώς ο Μαρξ από την εποχή του κομμουνιστικού μανιφέστου θέτει ως μοναδική λύση της αντίφασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής το τσάκισμα του αστικού κράτους και την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης.

Άραγε το ΚΚΕ τυχαία δεν περιλαμβάνει τη θέση για το τσάκισμα του αστικού κράτους στην πρόταση που καταθέτει; Η γνώμη μας είναι πως όχι. Γιατί επί της ουσίας θα έπρεπε να μιλήσει για το πολιτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της εργατικής τάξης, που αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, η οποία κατά τη ρήση του Μαρξ αποτελεί τη μήτρα της επανάστασης. Θα ‘θελα να υπενθυμίσω πως μετά τη γερμανική επανάσταση του 1919, ακριβώς επειδή οι κομμουνιστές δεν μπόρεσαν να βάλουν το ζήτημα του κράτους στην ημερήσια διάταξη, επέτρεψαν στη σοσιαλδημοκρατία να δώσει διέξοδο στην αστική τάξη της Γερμανίας και τεράστια προσφορά στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Αντιστοίχως, η αποφυγή του ΚΚΕ να πάρει θέση για τα ζητήματα του κράτους θυμίζει τη ρήση του Α. Παπανδρέου, όπου στις εκλογές του 1981 έθετε το ζήτημα "Στις 18 ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ, στις 19 Σοσιαλισμός", οδηγώντας την εργατική τάξη στην υπεράσπιση του αστικού πολιτικού καθεστώτος. Στη σημερινή συγκυρία και πάλι οι κομμουνιστές κρίνονται για το αν οδηγούν την εργατική τάξη στη ρήξη ή την ενσωμάτωση.

Εφόσον λοιπόν το πρόγραμμα αφορά στο μέλλον και εφόσον τα ζητήματα τίθενται σήμερα για ζύμωση, μη υπάρχοντος υποκειμενικού παράγοντα για την υλοποίησή του, όπως διατείνεται το ΚΚΕ, το πρόγραμμα της Παρισινής Κομμούνας και της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής επανάστασης είναι η βάση, ο οδηγός και το πρότυπο για τέτοιου είδους προγράμματα.

Ίσως οι σ. του ΚΚΕ να μας παραπέμψουν στο συνολικό πρόγραμμά τους για να λυθούν οι απορίες μας και να πάψουν οι ενστάσεις μας για τα όποια κενά της πολιτικής τους πρότασης. Τα προγράμματα όμως δεν είναι για τα συρτάρια. Ιδιαίτερα σε περιόδους σοβαρών κρίσεων όπως είναι η σημερινή, όπου αλλάζουν οι συμμαχίες μεταξύ κρατών, ενώσεις κρατών σπάζουν, το κράτος τα σπάει με τους υπαλλήλους του, τα κόμματα με τους ψηφοφόρους, τους οπαδούς και τα μέλη τους, το αστικό πολιτικό προσωπικό απαξιώνεται και πολλά άλλα, σημασία έχουν τα προγράμματα που κατατίθενται δημόσια ως πολιτική πρόταση προς την κοινωνία. Ανεξάρτητα από το αν πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ ή άλλου κόμματος αποτελεί το στρατηγικό του πρόγραμμα ή ένα άλλο μίνιμουμ πρόγραμμα, η πολιτική πρόταση διεξόδου πρέπει να είναι σαφής, να αποτελεί καθημερινή πολιτική πραχτική. Καμία διατυπωμένη πρόταση διεξόδου δεν έχει αξία, αν παραμένει ευχολόγιο ή σχέδιο επί χάρτου, σε στιγμές κρίσης, όπως η σημερινή. Από την άλλη πλευρά, ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, μία πρόταση της στιγμής από ένα εργατικό κόμμα δεν μπορεί να αποκόβεται από την στρατηγική του.

Όλες οι αιρετότητες και ανακλητότητες, ο κεντρικός σχεδιασμός, οι κρατικοποιήσεις και μια σειρά άλλα μέτρα, μπορούν να αποτελέσουν σοσιαλδημοκρατική εκδοχή, μπορεί να τα χωνέψει το σύστημα, απ’ τη στιγμή που αποσυνδέονται απ’ το τσάκισμα του αστικού κράτους, των μηχανισμών και των δομών του και την αντικατάστασή του απ’ το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αν η πρόταση διεξόδου από την κρίση που καταθέτει σήμερα, είναι αποκομμένη από την προοπτική ανατροπής της αστικής εξουσίας, τότε η διέξοδος από την κρίση που επιδιώκει θα λειτουργήσει υπέρ της διάσωσης της αστικής εξουσίας. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι πρόταση που εκφράζει πραγματικά τα εργατικά συμφέροντα.

Μέσα από πολλαπλές εκδοχές της πρότασής του και την αντιφατική χρήση διαφόρων θέσεων το ΚΚΕ προκαλεί σύγχυση σχετικά με το τι τελικά εννοεί ως πολιτική διέξοδο και τι σχέση έχει αυτή με την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Έτσι, έχουμε ένα πρόγραμμα που εξάγγειλε η Παπαρήγα και δημοσίευσε ο «Ρ» και ένα πρόγραμμα με το οποίο προπαγανδίστηκε το συλλαλητήριο στις 15 Μάη. Το δεύτερο πρόγραμμα αναφέρεται στις τράπεζες προβλέποντας:

«Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, του συστήματος συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων. Του εξωτερικού εμπορίου, του συγκεντρωμένο δικτύου του εσωτερικού εμπορίου. Του τομέα της λαϊκής στέγης. Της έρευνας και της δημοκρατικής πληροφόρησης του λαού», καθώς και ότι: «Το δημόσιο χρέος η λαϊκή εξουσία θα το επανεξετάσει με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον».

Δε νομίζουμε ότι η έλλειψη αναφοράς, από μέρους της Παπαρήγα αλλά και του προγράμματος που δημοσίευσε ο «Ρ» στις 23/5, στο ζήτημα της κρατικοποίησης των τραπεζών και του χρέους ήταν απλή παράλλειψη. Πρόκειται για διγλωσσία ή για κάτι άλλο;

Επιπλέον, σε μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική πρόταση μας παραπέμπει άλλωστε η εμμονή της χρησιμοποίησης του όρου «κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής». Σύμφωνα με το μαρξισμό-λενινισμό η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής μπορεί να γίνει μόνο σε μια αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία, στην οποία οι τάξεις έχουν καταργηθεί, το κράτος τείνει να απονεκρωθεί και όλη η κοινωνία έχει την ίδια σχέση προς τα μέσα παραγωγής. Μπορούμε να φανταστούμε λοιπόν ότι σε μια τέτοια κοινωνία:

«Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη και ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών. Οι μικροί και μεσαίοι αγρότες συμμετέχουν με βάση την κατανομή στη γη και τις ζωικές μονάδες, με την οποία εντάχθηκαν στο συνεταιρισμό».

Από τη στιγμή όμως που υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής {γη, μηχανήματα}, αποτελεί σχήμα οξύμωρο και αντιφατικό η χρήση του όρου «κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής», διότι απλούστατα δεν θα ‘χει και δεν μπορεί να ‘χει σ’ αυτή τη φάση όλη η κοινωνία την ίδια σχέση προς τα μέσα παραγωγής. Αυτό που μπορεί να κάνει η εργατική εξουσία είναι να κρατικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στο όνομα της εργατικής τάξης και να τα λειτουργήσει με εργατικό έλεγχο, δηλαδή με την εξουσία των εργατικών συνελεύσεων των οποίων οι αποφάσεις θα είναι υποχρεωτικές για τη διοίκηση. Αυτό το περιεχόμενο του εργατικού ελέγχου αποτελεί κριτήριο για το πώς εννοούμε την εργατική εξουσία. Φυσικά οι σ. του ΚΚΕ τα γνωρίζουν αυτά. Γι’ αυτό όμως προκαλεί κατάπληξη η επιμονή στον όρο «κοινωνικοποίηση», ο οποίος άλλωστε είναι φθαρμένος απ’ τη σοσιαλδημοκρατία, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη και η οποία τον χρησιμοποιούσε ως αντιστάθμισμα στο αίτημα για κρατικοποίηση και αποτελεί Δούρειο Ίππο για την διαιώνιση του καπιταλισμού.

Απ’ τα παραπάνω φαίνεται καθαρά ότι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είτε αποτελεί φυγομαχία και φυγή σ’ ένα συγκεχυμένο μέλλον, είτε, το πιθανότερο, μια σοσιαλδημοκρατική πρόταση – αστική απάντηση στην κρίση. Γι’ αυτούς τους λόγους η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι μάχιμη, δεν μπορεί να συγκινήσει την εργατική τάξη, δεν αποτελεί τη δική της διέξοδο.

Ένα άμεσο και μεταβατικό πρόγραμμα που θα αποτελέσει απαρχή για την επανάσταση, την εργατική εξουσία και την εργατική δημοκρατία, τη δημοκρατία των συμβουλίων, πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνει τα στοιχεία εκείνα που θα καθιστούν την εργατική τάξη ικανή για την πραγμάτωση της ιστορικής της αποστολής. Η εργατική τάξη μέσω των πολιτικών οργανώσεών της πρέπει σήμερα να παλέψει και να επιβάλει πολιτικούς στόχους, που αποτελούν κόμβους για την ανάπτυξη μιας εργατικής προοπτικής ενάντια στις διάφορες εκδοχές διεξόδου που προτείνει το αστικό πολιτικό σύστημα. Απαραίτητοι στόχοι για άμεση διέξοδο από την κρίση από την πλευρά της εργατικής τάξης και στην προοπτική της εξουσίας της είναι σήμερα οι εξής:

• Η διαγραφή του χρέους, εξωτερικού και εσωτερικού, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

• Η έξοδος απ’ την ΟΝΕ και την ΕΕ, η αποδέσμευση απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς – μηχανισμούς όπως είναι το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ κ.α.

• Η κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων και η λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο.

• Ο χωρισμός κράτους – εκκλησίας, η από-υπαλληλοποίηση των παπάδων και της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, η δήμευση της περιουσίας της.

• Η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή πτωχεύουν, δήμευση των περιουσιών των ιδιοκτητών τους, η συνέχιση της λειτουργίας τους με εργατικό έλεγχο.

• Το χάρισμα – η διαγραφή των χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, η ρύθμιση των χρεών προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά που το εισόδημά τους βρίσκεται στα όρια της φτώχειας.

• Η τιμωρία όλων όσων συνέβαλαν στη διασπάθιση, στην κακοδιαχείριση, στην κλοπή του δημόσιου χρήματος και του δημόσιου πλούτου (πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κρατικοί υπάλληλοι και στελέχη).

• Ικανοποίηση των ώριμων διεκδικήσεων του συνδικαλιστικού κινήματος για αύξηση στα μεροκάματα, στις συντάξεις, στους μισθούς, 7ωρο-35ωρο-5ήμερο, ασφαλιστικά δικαιώματα, παιδεία, υγεία, πρόνοια.

• Διάλυση όλων των ειδικών μονάδων της αστυνομίας (ΜΑΤ, ομάδα Δ κλπ)

• τιμωρία όσων έχουν εμπλακεί σε βιαιοπραγίες σε βάρος του κινήματος (περίπτωση ζαρντινιέρας και άλλες), επιστροφή όλων των στρατευμάτων από αποστολές στο εξωτερικό, διάλυση του μισθοφορικού στρατού, ξήλωμα ολόκληρης της ηγεσίας τους.

   

Μία τέτοια πολιτική θα δώσει ανάσα στους εργαζόμενους που βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στους αυτοαπασχολούμενους. Θα μπορεί να στηρίξει την ντόπια παραγωγή, το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών μέσω των παραγωγικών συνεταιρισμών.

Μία τέτοια πρόταση διεξόδου από την κρίση θα στηριχθεί στο μαζικό κίνημα, θα το συσπειρώσει, θα το καταστήσει ικανό να κατακτήσει εκ νέου διότι θα έχει στόχους, θα έχει προοπτική, θα αμφισβητεί τους καπιταλιστές, την εξουσία τους και την κυβέρνησή τους.

ΥΓ Κατά τις 10/6 η Αλέκα Παπαρρήγα αναγκάστηκε να τοποθετηθεί για το δημόσιο χρέος λέγοντας ότι:

« το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει το χρέος με βάση το οποίο συντάχθηκε το μνημόνιο…». Εμείς σ’ αυτό το άρθρο κρίνουμε την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ όπως αυτή κατατέθηκε. Εφόσον αυτή επαναδιατυπωθεί, θα την αντιμετωπίσουμε ανάλογα.