Συμπεράσματα από τις φοιτητικές εκλογές

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές δεν έγιναν απλά σε μια--πολύ κρίσιμη για το φοιτητικό κίνημα κίνημα περίοδο. Έγιναν στην πλέον κρίσιμη περίοδο για τους εργαζόμενους και το μεγάλο κομμάτι της νεολαίας. Όποιος θέλει να τις απομονώσει από το σύνολο της κοινωνικής κινητικότητας και της ταξικής πάλης είναι σαν να θέλει να πείσει πως τα ΑΕΙ – ΤΕΙ είναι χτισμένα σε κάποιο νησάκι των άγονων γραμμών με τους φοιτητές σπουδαστές εσώκλειστους.

Συγχρόνως,οι φετινές εκλογές ήταν οι λιγότερο μαζικές και περισσότερο εκφυλισμένες οργανωτικά τα τελευταία χρόνια. Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούμε γιατί σε μια χρονιά με πρωτόγνωρες εξελίξεις και αρκετά κινηματικά γεγονότα το φοιτητικό κίνημα στάθηκε αδύναμο να συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης. Οι γενικές συνελεύσεις των συλλόγων θύμιζαν εποχές κοινωνικής ειρήνης, ήταν σπάνιες και άμαζες. Οι καταλήψεις ανύπαρκτες.

Την κύρια ευθύνη για αυτή την κατάσταση θα τη βρούμε στη στάση της φοιτητικής Αριστεράς. Ενώ παλιότερα έδειχνε αποτελεσματική στο να οργανώνει αγώνες εναντία στην επίθεση του κεφαλαίου στην εκπαίδευση πλέον φαίνεται ανίκανη να εκπληρώσει το βασικό καθήκον της. Να οργανώσει αγώνες στο πλάι της εργατικής τάξης ώστε να δημιουργηθεί μία συμμαχία εργατών-φοιτητών ικανή να αντιπαλέψει τους καπιταλιστές,την κυβέρνηση και τους διεθνείς οργανισμούς.

Η ΚΝΕ αναπτύσσοντας έναν κομματικό “εθνικισμό” ωρυόμενη “πας μη ΠΑΜΕ βάρβαρος” απαιτεί να συμφωνήσεις με το πρόγραμμα του ΚΚΕ για τη συγκρότηση κοινού πλαισίου, αλλιώς είναι ικανή να φύγει από τις γενικές συνελεύσεις.

Οι νεολαίοι του ΣΥΝ φάνταζαν ανίκανοι να πιστέψουν το μέγεθος της καπιταλιστικής επίθεσης. Νανουρισμένοι από τα γεννοφάσκια τους με τις αέναες δυνατότητες του κεφαλαίου να ξεπερνά τις κρίσεις χωρίς τεράστιο κόστος για τους εργάτες ( την ύπαρξη των οποίων και ο ιστορικός ρόλος τους αμφισβητεί) στάθηκαν ανίκανοι να χαράξουν μια έστω όχι αντιφατική γραμμή για το φοιτητικό κίνημα

Η ΕΑΑΚ σκόνταψε πάνω στις παλιές της αμαρτίες. Προσηλωμένη στον πρακτικισμό αρνήθηκε την παραμικρή διαφωτιστική δουλειά για την κρίση. Περίμενε οι γενικές συνελεύσεις να ξεπηδήσουν ξαφνικά και έμεινε να περιμένει μόνη της στη γωνία. Συγχρόνως,η άρνηση της να τοποθετηθεί όχι με θριαμβολογίες αλλά αυτοκριτικά στο κίνημα του 06-07 όπου και ηγήθηκε μειώνει το κύρος της. Τέλος θεωρητικά σχήματα όπως αυτό των “ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων” σε συνθήκες όπως οι σημερινές που αναγκάζουν τους φοιτητές και σπουδαστές να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη είναι το λιγότερο οπισθοδρομικά.

Παρόλα αυτά το επόμενο διάστημα θα φέρει καινούργιες ευκαιρίες για το φοιτητικό κίνημα Οι δυνάμεις που μιλάνε στο όνομα του θα πρέπει να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο και να ζωντανέψουν τις μαζικές διαδικασίες. Παράλληλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους την ανάγκη που υπάρχει το φοιτητικό κίνημα πέρα από τα συνδικαλιστικά του αιτήματα να υιοθετήσει και πολιτικούς στόχους όπως η διαγραφή του χρέους. Είναι όπως και να χει απαίτηση των καιρών.