Ανταπόκριση από τα Γιάννενα

Η επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και που αφορά τα δικαιώματά της στην εργασία, στην ασφάλιση, στο μεροκάματο προκειμένου να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση, αποτελεί το βασικό ζήτημα του αστικού κράτους για την υπεράσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Με βάση αυτή τη γενική τάση, στα Γιάννενα έχουμε μία σειρά απολύσεων και τρομοκράτησης εργαζομένων, ώστε να δεχτούν μειώσεις στους μισθούς τους. Όπως συμβαίνει π.χ. στα Expert, Εισαγωγική Μπότσιος Α.Ε., Αυδής Α.Ε. (Citroen) Carrefour, Spider όπου όποιος δεν αποδεχτεί την αλλαγή δραστηριότητας, δηλαδή να πάει στη διαλογή σκουπιδιών, απολύεται, πράγμα που συμβαίνει και σε μικρότερες επιχειρήσεις. Η τρομοκράτηση της εργατικής τάξης αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο για να περάσει η κατεύθυνση του κεφαλαίου σήμερα.

Σε αυτό το πλαίσιο είχαμε και τις απολύσεις εργαζομένων στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων εν μέσω πρυτανικών εκλογών και την τρομοκράτηση εν γένει των εργαζομένων που απασχολούνται με εξαρτημένες σχέσεις εργασίας, είτε σε εργολάβους είτε στο ίδιο το πανεπιστήμιο. Το συνδικαλιστικό κίνημα, πολυδιασπασμένο και πολυτραυματισμένο από τη χρόνια αστική επιρροή που κυριαρχεί στις γραμμές του, φαίνεται ανίκανο να απαντήσει σε αυτή την επίθεση. Μάλιστα στον χώρο του πανεπιστημίου, ενδεικτικά, υπάρχουν τρία σωματεία, όμως το μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης που απασχολείται σε εργολάβους και με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή μπλοκάκι, δεν μπορεί να ενταχθεί πουθενά. Αποτέλεσμα είναι η τρομοκρατία της απόλυσης να αιωρείται καθημερινά στους εργαζόμενους με ανασφαλή σχέση εργασίας, όπως στον καθαρισμό, σίτιση, συντήρηση κ.λπ., εκεί, δηλαδή, που ο μισθός κυμαίνεται από 400 έως 450 ευρώ τον μήνα. Παραμένει γεγονός πως η απάντηση των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση που δέχονται, είτε θα είναι συνολική είτε δεν θα υπάρξει, ακριβώς γιατί επιβάλλονται όροι, όπως το να αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι για απολύσεις και μειώσεις μισθών. Ακριβώς για να προασπίσουμε την ενότητα της εργατικής τάξης χρειάζεται σήμερα να παλέψουμε για ένα σωματείο στον χώρο εργασίας των εργατών. Αυτό το βασικό ζήτημα αναδεικνύεται και στους εργαζόμενους του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπου ανεξαρτήτως νομικών ζητημάτων που φράζουν τον δρόμο για μία τέτοια προοπτική, απαιτείται να προχωρήσει η ενοποίηση των σωματείων και ταυτόχρονα να συμπεριληφθούν σε αυτά όλοι οι εργαζόμενοι που δεν ανήκουν σε κανένα, ανεξαρτήτως σχέσεως εργασίας. Μόνο μία τέτοια κατεύθυνση μπορεί να δώσει προοπτική στον αγώνα των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση που δέχονται. Ταυτόχρονα από μόνο του αυτό το γεγονός θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για την υπόλοιπη εργατική τάξη του νομού, όπως π.χ. νοσοκομεία κ.λπ., για την αναζωογόνηση των σωματείων, την ανάπτυξη της εσωσυνδικαλιστικής δημοκρατίας για την ανατροπή της υπάρχουσας καπιταλιστικής πραγματικότητας.