ΒΕΛΓΙΟ: Εκλογές

Με βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης παρομοιάστηκε από πολλούς το αποτέλεσμα των εκλογών στο Βέλγιο στις 13 Ιουνίου. Το Βέλγιο που είναι μια από τις ιδρυτικές χώρες της ΕΟΚ και σταθερά υποστηρίζει την ομοσπονδιακή προοπτική της ΕΕ, αντιμετωπίζει πλέον τον κίνδυνο της διάλυσης του ως ενιαίας κρατικής οντότητας. Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα της Φλάνδρας “Νέα Φλαμανδική Συμμαχία”, με το σύνθημα “πρώτα συνομοσπονδία και μετά ανεξαρτησία” συγκέντρωσε 45% στις φλαμανδικές περιοχές και σε πανεθνικό επίπεδο 28%, όταν στις εκλογές του 2003 είχε καταλάβει 3%.

Τα σενάρια για την επόμενη μέρα είναι πολλά, χωρίς να μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ποιο θα επικρατήσει. Το σίγουρο είναι ότι το επόμενο διάστημα στη χώρα θα υπάρχει αστάθεια, οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης (Βολόνοι – Φλαμανδοί) θα ενταθούν κάτω από την πίεση της κρίσης (το δημόσιο χρέος του Βελγίου ξεπερνά το 100% και από πολλούς θεωρείται ως ένα από τα επόμενα υποψήφια κράτη για χρεωκοπία μετά τις χώρες του νότου). Το δυσάρεστο προς το παρόν είναι ότι η εργατική τάξη της χώρας αντί να βάλει τους δικούς της στόχους πάλης στοιχίζεται πίσω από τα δύο αστικά μπλοκ και τις επιδιώξεις τους.

ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ: Νέες ταραχές

Δεν έχει τέλος το μαρτύριο του λαού της Κιργιζίας και ιδιαίτερα του ουζμπέκικου πληθυσμού που κατοικεί στο νότο της χώρας. Ο επίσημος απολογισμός κάνει λόγο για 200 νεκρούς και 20.000 τραυματίες ενώ μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων κάνουν λόγο για πολλά περισσότερα θύματα. Επιπλέον σε 200.000 υπολογίζονται οι Ουζμπέκοι του Νοτίου Κιργιστάν που κατέφυγαν στο Ουζμπεκιστάν και έχουν εγκατασταθεί σε άθλιους προσφυγικούς καταυλισμούς. Η “ευαίσθητη” γεωπολιτικά χώρα της Κεντρικής Ασίας (είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διαθέτει και ρώσικη και αμερικάνικη στρατιωτική βάση) είναι θύμα των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή και μιας μαφιόζικου τύπου αστικής τάξης, κληρονόμου της εκφυλισμένης σοβιετικής γραφειοκρατίας που υποδαυλίζει τους εθνικισμούς των εθνοτήτων της χώρας για την εξυπηρέτηση των στόχων της. Ιδιαίτερη σημασία θα έχει η στάση της Ρωσίας, η οποία προς το παρόν είναι “επιφυλακτική” και δεν επεμβαίνει στρατιωτικά παρά την πρόσκληση της προέδρου Ρόζας Οτουμπάγιεβα.

ΙΣΠΑΝΙΑ: Ιδιωτικό χρέος

Ανεξέλεγκτες διαστάσεις τείνει να λάβει το πρόβλημα με τα ιδιωτικά δάνεια προς τις τράπεζες στην Ισπανία που είναι και το κυριότερο οικονομικό αγκάθι, και όχι το δημόσιο χρέος της χώρας που κυμαίνεται γύρω στο επιτρεπτό από την ΕΕ 60% ως ποσοστό του ΑΕΠ. Από το 2007 ακόμα και λίγο πριν σκάσει η λεγόμενη “φούσκα των ακινήτων” το ποσοστό του ιδιωτικού χρέους των ισπανικών νοικοκυριών έφτανε το 129.9% του διαθέσιμου εισοδήματος τους. Ως ποσοστό του ΑΕΠ το ιδιωτικό χρέος ανέρχεται στο 273,2%.

Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από τις κατασκευές και επεκτάθηκε σ' ολόκληρη την οικονομία, την εκτίναξη της ανεργίας στο 20% (40,3% για τους νέους) το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους δεν κάνει μόνο αφόρητη τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων που δανείζονταν όλο το προηγούμενο διάστημα για να καλύψουν βασικές ανάγκες τους, π.χ. για στέγαση, (το 70% των δανείων αφορά στεγαστικά δάνεια) αλλά φέρνει σε δύσκολη θέση και τις τράπεζες, γι αυτό και παρατηρείται έντονη κινητικότητα και προβληματισμός εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου για το ζήτημα. (βλέπε πρόσφατη αιφνιδιαστική επίσκεψη του Στρος Καν στην Μαδρίτη).

Τα όσα συνέβησαν στην Ισπανία σε σχέση με το ιδιωτικό χρέος τη δεκαετία που μας πέρασε δεν έχουν να κάνουν με διάφορες ασυναρτησίες αστών οικονομολόγων περί “ανεύθυνης στάσης των τραπεζών” κλπ, αλλά αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα καπιταλιστικής ανάπτυξης όπου σε κάθε “ανοδική φάση” προετοιμάζεται η επόμενη κρίση.

ΚΙΝΑ: Εργατικοί αγώνες

Όλο και πιο συχνά τελευταία, και παρά τα εμπόδια που βάζει στην ενημέρωση το κινεζικό καθεστώς, πληροφορούμαστε για μια σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων της κινεζικής εργατικής τάξης. Η πιο πρόσφατη είναι η πολυήμερη απεργία των εργατών στην Honda Lock που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο παράγει κλειδαριές αυτοκινήτων για λογαριασμό της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Honda, και βρίσκεται στον κινεζικό νότο, στην πόλη Ζχονγκσχάν στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ. Βασικό αίτημα των εργατών είναι οι αυξήσεις στους μισθούς από τα 1500 γουάν το μήνα (182 ευρώ) στα 2000 γουάν (242 ευρώ), απορρίπτοντας την πρόταση της εργοδοσίας για αύξηση μόλις 100 γουάν. Επιπλέον οι εργάτες απαιτούν να εκλέγουν μόνοι τους τα συνδικαλιστικά τους όργανα και όχι να διορίζονται από το κράτος όπως στην ουσία γίνεται σήμερα.(Πρόκειται γι αυτά τα παράσιτα που όταν το κινέζικο κράτος τα στέλνει για επίσκεψη στην Ελλάδα, η συνδικαλιστική ηγεσία του ΠΑΜΕ καμαρώνει στο πλάι τους και τους περιφέρει από δω κι από κει για να δείξει τις καλές παρέες που κάνει).

Τον περασμένο μήνα 5000 εργαζόμενοι σε ιδιωτικοποιημένα κλωστοϋφαντουργεία στην πόλη Πινκγντινγκσχάν, έκλεισαν τις πύλες του εργοστασίου και ανάρτησαν πανώ με το σύνθημα “ζητούμε από τη μητέρα μας, το κομμουνιστικό κόμμα, να μας δώσει ένα μπολ ρύζι για να φάμε”. Στην επαρχία Γιουνάν πραγματοποιήθηκε απεργία των οδηγών ταξί που επεκτάθηκε και στις γύρω περιοχές. Στην ταϊβανέζικη εταιρία Smartball που παράγει αθλητικά προϊόντα για λογαριασμό της Adidas όπως και τις μπάλες για το Μουντιάλ που γίνεται στη Νότια Αφρική, 8.000 εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία. Εκτός από μισθολογικές αυξήσεις, οι εργάτες διεκδικούν και καλύτερες συνθήκες εργασίας, οι οποίες είναι απάνθρωπες, οδηγώντας τους εργάτες σε απόγνωση. Για παράδειγμα στη θυγατρική της Hon Hai, Foxconn που είναι βασικός προμηθευτής ανταλλακτικών σε εταιρίες υψηλής τεχνολογίας όπως η Dell, η Apple, η Μotorola και η Sony, υπήρξε κύμα αυτοκτονιών το προηγούμενο διάστημα με 12 νεκρούς εργάτες. Μέσα από τους αγώνες του το κινέζικο προλεταριάτο έχει και μια σειρά από κατακτήσεις. Τον Μάη σε εργοστάσιο της Honda στην πόλη Φουσάν στην νότια Κίνα, έπειτα από πολυήμερη απεργία κατάφεραν να κερδίσουν αύξηση μισθού 24%. Στην Hon Hai οι 300.000 εργάτες που απασχολούνται στα εργοστάσια της στην Σενζέν έπειτα από τους αγώνες τους πήραν αυξήσεις που φτάνουν μέχρι και το 100%. Η αμερικανική αλυσίδα εστιατορίων KFC διαθέτει στην Κίνα 2950 εστιατόρια σε 650 πόλεις και απασχολεί πάνω από 146.000 εργαζόμενους. Έπειτα από απεργιακές κινητοποιήσεις υποσχέθηκε αυξήσεις στους μισθούς και δέχθηκε να υπογράψει την πρώτη συλλογική σύμβαση εργασίας.

Μένει πολύς δρόμος ακόμα για δούμε αν το κινέζικο κίνημα θα καταφέρει να εμπνεύσει το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, 60 και πλέον χρόνια μετά. Ένα όμως είναι σίγουρο. Αν αυτό συμβεί, τον κεραυνό (για να θυμηθούμε και το γνωστό τραγούδι του Θ. Μικρούτσικου και της Μ. Δημητριάδη) δεν θα τον κρατάει ο αγροτικός πληθυσμός της υπαίθρου αλλά το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων πόλεων, κι αυτό έχει τη σημασία του.

ΚΙΝΑ: FOXCONN ή πως δημιουργήθηκε το "Κινέζικο Θαύμα”

Η εταιρία Foxconn με έδρα την Ταϊβάν, είναι ο μεγαλύτερος εργολάβος εξαρτημάτων ηλεκτρονικών συσκευών στον κόσμο. Είναι ο μεγαλύτερος ιδιώτης εργοδότης σήμερα στην Κίνα και στα εργοστάσια της απασχολούνται πάνω από 800.000 εργάτες. Το αφεντικό της εταιρίας Τέρι Γου μετέφερε την παραγωγή της από την Ταϊβάν το 1988 εξαιτίας του χαμηλότερου κόστους εργασίας στην Κίνα. Είναι η εταιρία στην οποία το προηγούμενο διάστημα παρατηρήθηκε το κύμα αυτοκτονιών με 12 νεκρούς εργάτες. Οι εργάτες της Foxconn δουλεύουν 12 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα, για 75 δολάρια. Τις 12 ώρες της εργασίας τους πρέπει να είναι απολύτως σιωπηλοί και απαγορεύεται οποιαδήποτε επικοινωνία με τους διπλανούς τους. Κοιμούνται στοιβαγμένοι κατά δεκάδες ανά δωμάτιο σε τριώροφες κουκέτες και ξυπνούν από τους εκκωφαντικούς ήχους συνθημάτων του τύπου “σηκωθείτε, σηκωθείτε, εκατομμύρια καρδιές μ' ένα μυαλό”. Τρώνε στα εστιατόρια της επιχείρησης με την προϋπόθεση ότι θα είναι εκεί την καθορισμένη ώρα. Περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους στου χώρους και τα καταστήματα του συγκροτήματος. Στα δωμάτια που μένουν οι πόρτες πρέπει να είναι πάντα κλειστές και σε μερικές πτέρυγες υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που μπορεί κανείς να πάει στην τουαλέτα. Μετά τις πρόσφατες αυτοκτονίες η εταιρία υποστήριξε ότι οι εργάτες είχαν “προσωπικά προβλήματα”, τα συγκροτήματα απέκτησαν “κόκκινη γραμμή βοήθειας”, οι ταράτσες φράχτηκαν με ψηλά σιδερένια πλέγματα και στις αυλές των κτηρίων τοποθετήθηκε δίχτυ για να εμποδιστούν οι “κινήσεις απελπισίας” των εργατών.

Επιμέλεια: Κώστας Καλέτζης