Εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία

Εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία


Οι πιο αμφίρροπες εκλογές των τελευταίων 30 χρόνων θα είναι οι εκλογές της 6ης Μαϊου στη Μ. Βρετανία. Βάση των δημοσκοπήσεων κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα – Εργατικοί και Συντηρητικοί – δεν εξασφαλίζει πλειοψηφία ικανή για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ σε μερικές πρόσφατες δημοσκοπήσεις το κόμμα των φιλελεύθερων-δημοκρατών εμφανίζεται να προηγείται. Είναι φανερό ότι το εκλογικό σώμα βρίσκεται σε αμφιθυμία και αμηχανία, η συντριπτική πλειοψηφία δεν εμπιστεύεται κανένα από τα μεγάλα κόμματα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Η αμφιθυμία των ψηφοφόρων είναι αντανάκλαση της αμηχανίας στην οποία βρίσκεται ολόκληρο το κομματικό σύστημα της χώρας – όσο κι αν το πολιτικό προσωπικό προσπαθεί να την αποκρύψει. Η χώρα βρίσκεται επί δύο χρόνια σε οικονομική κρίση και τα υποτιθέμενα σημάδια ανάκαμψης που προβάλλει η κυβέρνηση, δεν πείθουν κανένα, καθώς βρίσκουν την εργατική τάξη σε συνθήκες μεγιστοποίησης της φτώχειας και της ανεργίας και τα δημόσια οικονομικά σε κατάσταση επαπειλούμενης χρεωκοπίας. Τον τελευταίο χρόνο η λίρα υποτιμήθηκε σημαντικά έναντι του ευρώ και του δολαρίου και οι δημόσιες δαπάνες μειώθηκαν μέχρι και 20% σε πολλούς τομείς.


Την ίδια στιγμή ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Γκόρντον Μπράουν, εξαγγέλλει αυστηρό πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας, λιτότητας και αύξησης των φόρων. Η απάντηση των Συντηρητικών είναι η επαναφορά του Θατσερισμού στην πιο άγρια εκδοχή του, που σημαίνει την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και την επέκταση της ιδιωτικοποίησης στο «σκληρό πυρήνα» του κράτους, δηλαδή τα στοιχεία κράτους-πρόνοιας που επιβίωσαν και αποτελούν τη μοναδική μέχρι σήμερα κατάκτηση που κατάφεραν να διατηρήσουν οι εργαζόμενες τάξεις. Ο Ντέιβιντ Κάμερον «υπόσχεται» την απορρύθμιση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, την Εκαίδευση και την Κοινωνική Ασφάλιση, στο όνομα του «εκσυγχρονισμού» που, σύμφωνα τους Μοντέρνους Τόρριδες, θα «σώσουν» τους πολίτες από τις περικοπές δαπανών και την αύξηση των φόρων που θα εφαρμόσουν οι Εργατικοί. Εν τω μεταξύ και οι Συντηρητικοί δεν αρνούνται ότι θα εφαρμόσουν Πρόγραμμα Σταθεροποίησης εάν αναλάβουν την εξουσία.


Θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι ένα μέρος της εργατικής τάξης θα στρεφόταν σε αυτές τις συνθήκες προς την Αριστερά, αν αυτή – ακόμα και ως πολιτικός όρος – δεν είχε από δεκαετίες τώρα διαγραφεί από την πολιτική αυτής της χώρας. Η «άμυνα» των Εργατικών έναντι της νεο-φιλελεύθερης λαίλαπας που ευαγγελίζονται οι Συντηρητικοί, είναι συνώνυμο της αριστερής πολιτικής στο πολιτικό λεξιλόγιο του μετα-Θατσερικού βασιλείου. Σε αυτό το κλίμα, τα φιλολαϊκά λόγια των φιλελεύθερων-δημοκρατών φαντάζουν το μόνο αντίδοτο στις συμπληγάδες που συνιστούν τα δύο μεγάλα κόμματα. Ωστόσο, δεν πρόκειται μόνο για μία καταφυγή στη φαντασία. Οι Βρετανοί εργαζόμενοι δεν θέλουν να αφήσουν κανένα από τα κόμματα να εφαρμόζει το πρόγραμμά του και τείνουν να οδηγήσουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας, που δεν θα αντέχουν να περάσουν ανενόχλητα τα όποια αντιλαϊκά μέτρα.


Τα οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδα της αγγλικής αστικής τάξης δεν είναι παρά μία εκδοχή των αδιεξόδων του σύγχρονου καπιταλισμού. Η εξάλειψη των οικονομικών κρίσεων που υποσχόταν το νεοφιλελεύθερο δόγμα δεν επήλθε. Αλλά και μπροστά στη σημερινή δημοσιονομική κρίση, το μόνο ερώτημα που η αστική τάξη επιτρέπει στον εαυτό της είναι ποια μορφή νεοφιλελεύθερης διαχείρισης είναι ικανή να οδηγήσει στη λύση της. Οι περισσότεροι οικονομικές αναλυτές προβλέπουν ότι αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων που να συνδυάζεται με οικονομική ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει με καμιά από τις δύο εκδοχές διαχείρισης, των Εργατικών και των Συντηρητικών. Δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν τη Μεγάλη Βρετανία να έχει την κατάληξη της Ελλάδας.