Νομικό πραξικόπημα η επιβολή της ευρωπαϊκής επιτήρησης!
Νομικό πραξικόπημα η επιβολή της ευρωπαϊκής επιτήρησης!
Μήνες τώρα η κυβέρνηση επικαλείται τον κίνδυνο να υπαχθεί η χώρα σε καθεστώς μακροχρόνιας απώλειας της δημοσιονομικής ανεξαρτησίας της χώρας, ώστε να περάσει την πολιτική της. Μήνες τώρα οι κοινοτικοί μας «εταίροι» εκβιάζουν, ώστε να μας σύρουν αδιαμαρτύρητα στο λάκκο των λεόντων, στο καθεστώς της κοινοτικής επιτήρησης.
Και όμως, πίσω από τη διαδικασία της υπαγωγής της Ελλάδας στην επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρίσκεται ένα νομικό πραξικόπημα! Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να νομιμοποιήσει στα μάτια των πλατιών λαϊκών μαζών το πρόγραμμα σταθερής και διαχρονικής λιτότητας, αρνήθηκε ν’ απαιτήσει την πιστή τήρηση των διατάξεων του συμφώνου σταθερότητας, ώστε ν’ αποτρέψει την υπαγωγή της χώρας στο δεσποτικό κι εξευτελιστικό καθεστώς της κοινοτικής επιτήρησης.
Σύμφωνα με το σύμφωνο σταθερότητας, μια χώρα υπάγεται στην επιτήρηση, αν το έλλειμμα του προϋπολογισμού της και το δημόσιο χρέος της υπερβαίνουν αντίστοιχα το 3% και το 60 % του ΑΕΠ - εφόσον όμως δεν έχει πληγεί από ένα ασυνήθιστο γεγονός, όπως μια τεράστια φυσική καταστροφή ή μια βαριά οικονομική κρίση που έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ της τουλάχιστον κατά 0, 75 %. Και όπως πια επισήμως ανακοινώθηκε, το ελληνικό ΑΕΠ το 2009 μειώθηκε κατά 2% σε σχέση με το 2008, ενώ προβλέπεται να μειωθεί τουλάχιστον άλλο τόσο το 2010. Η Ελλάδα λοιπόν πληροί απολύτως το δεύτερο κριτήριο σύμφωνα με το οποίο δεν επιτρέπεται να υπαχθεί η χώρα στο καθεστώς της επιτήρησης!
Και όμως, οι «εταίροι» έσπευσαν να παραβιάσουν ασύστολα το σύμφωνο επιβάλλοντας μας ένα νέο διεθνή οικονομικό έλεγχο! Η κυβέρνηση λαϊκής μειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ, δέχτηκε αδιαμαρτύρητα- αν δεν το υπέδειξε η ίδια-, να υπαχθεί η Ελλάδα στο ασφυκτικό καθεστώς της επιτήρησης, να υποστούν οικονομική αφαίμαξη οι εργατοϋπάλληλοι και οι άλλοι εργαζόμενοι.
Το νομικό αυτό πραξικόπημα αποτελεί αμάχητο τεκμήριο υπέρ του γεγονότος ότι η «δημοκρατική» ΕΕ και η Ελληνική «Δημοκρατία» αποτελούν δικτατορίες της αστικής τάξης, καθώς αποδεικνύει ότι στην πράξη το ταξικό συμφέρον, η ταξική πολιτική βούληση και η ταξική βία των κεφαλαιοκρατών, των πολιτικών τους εκπροσώπων και του κράτους τους δε δεσμεύονται από κανένα νόμο.
Η ελληνική αστική τάξη, έχει επενδύσει περίπου 75 δισ. ευρώ στα χρεόγραφα του ελληνικού δημοσίου- ποσό ίσο με το ένα τέταρτο του δημόσιου χρέους. Συνεπώς, έχει κάθε συμφέρον να μεθοδεύσει την επιβολή ενός διεθνούς οικονομικού ελέγχου, που από τη μια της εξασφαλίζει μια διεθνή εγγύηση για την αποπληρωμή των τοκογλυφικών της απαιτήσεων και από την άλλη τη βοηθάει να υψώσει το χαμηλό ποσοστό κέρδους με την ανάλογη συμπίεση των μισθών και των ημερομισθίων. Τέλος, όλη αυτή η σπέκουλα της ανοίγει νέα πεδία κερδοφόρων τοκογλυφικών επενδύσεων με την εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού του δημοσίου σε ύψη δυσθεώρητα, σε μια περίοδο κρίσης υπερσυσσώρευσης και καταβαράρθρωσης του ποσοστού κέρδους στο εμπόριο και τη βιομηχανία.
Οι οικονομικά ισχυροί Ευρωπαίοι «εταίροι» μας είναι και οι μεγαλύτεροι δανειστές μας. 75,7 δισ. χρωστάει το ελληνικό δημόσιο στον γαλλικό ιμπεριαλισμό, 43,2 δισ. στους Γερμανούς, 11,8 στους ιμπεριαλιστές από το Άμστερνταμ, 12,3 δισ. στους Βρετανούς ιμπεριαλιστές! 64 δισ. χρωστάμε στ’ αλπικά καταφύγια των φοροφυγάδων καπιταλιστών μας, στις ελβετικές τράπεζες. Και μόνο 16,4 δισ. χρωστάει το ελληνικό κράτος στη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη της υφηλίου, τις ΕΠΑ!
Πάνω από τα 2/3, για την ακρίβεια τα 68,3 % του ελληνικού δημόσιου χρέους (205,7 δισ.) βρίσκονται λοιπόν στα χέρια Ελλήνων, Γάλλων, Γερμανών και Ολλανδών επενδυτών, δηλ. επενδυτών της ευρωζώνης. Το 73 % ή 218 δισ. του ελληνικού δημόσιου χρέους βρίσκονται στα χέρια επενδυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (οι προηγούμενοι συν οι Βρετανοί). Τα στατιστικά στοιχεία, λοιπόν, όχι μόνον καταδεικνύουν την ευρωπαϊκή ταυτότητα των οικονομικών μας δυναστών και τοκογλύφων, αλλά και αποδεικνύουν πόσο υποκριτικοί είναι οι φόβοι για μιαν υποτίμηση του ευρώ από μιαν επικείμενη χρεοκοπία της Ελλάδας. Ούτε η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει ούτε το ευρώ μπορεί να υποτιμηθεί, χωρίς η χρεοκοπία και η υποτίμηση να είναι προϊόντα της πολιτικής βούλησης, επιδίωξη και συμφέρον των ισχυρών χωρών της ευρωζώνης- και πάνω απ’ όλα της Γαλλίας και της Γερμανίας, που κατέχουν το ένα τρίτο (100 δισ. ευρώ) του ελληνικού δημόσιου χρέους!
Από κει και πέρα, ακόμα και η σιγανοπαπαδιά πρωθυπουργός της Γερμανίας αντιλήφθηκε πως οι οικονομικές κυρώσεις που συνεπάγεται η οικονομική επιτήρηση, αυξάνουν τη δυσπραγία της επιτηρούμενης Ελλάδας να ξεπληρώσει το χρέος της. Επίσης, στα κυβερνητικά επιτελεία της ευρωζώνης κυριαρχεί ο φόβος ότι, αν η χώρα μας προσφύγει στη βοήθειά του ΔΝΤ, τη γαλακτοφόρα αγελάδα που λέγεται Ελλάδα, θα την αρμέγουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές -χώνοντας ταυτόχρονα και την ανεπιθύμητη μύτη τους στις υποθέσεις της ευρωζώνης.
Όλα αυτά ωθούν τους υπεύθυνους χάραξης της γαλλικής και γερμανικής ευρωπαϊκής πολιτικής να υιοθετήσουν την ιδέα ίδρυσης ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου- που αργότερα θα μπορούσε να ανταγωνιστεί και το ΔΝΤ. Με την προσφυγή της χώρας μας σ’ ένα τέτοιο ευρωπαϊκό ταμείο, διασφαλίζεται η λεηλασία του εθνικού μας πλούτου από τους ιμπεριαλιστές της ευρωζώνης, αφού, όπως διαπιστώνει στις 11-3-2010 η εβδομαδιαία εφημερίδα της «αριστερής – φιλελεύθερης» γερμανικής διανόησης DIE ZEIT, η ελληνική κυβέρνηση έχει να προσφέρει ένα σωρό εγγυήσεις για την εξασφάλιση των πιστωτών της:
«Επειδή οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις έδειξαν λιγοστό ενδιαφέρον για ιδιωτικοποιήσεις, το ελληνικό κράτος διαθέτει περιουσιακά αποθέματα εκπληκτικού ύψους. Έχει στην κατοχή του ξενοδοχεία, λιμάνια για θαλαμηγούς, αεροδρόμια, τράπεζες, ασφάλειες, κι εταιρείες που προμηθεύουν ενέργεια. Ο Έλληνας οικονομολόγος Μιχαήλ Μασσουράκης υπολογίζει σε 300 δισ. ευρώ την αξία των ακινήτων που βρίσκονται στην ιδιοκτησία του κράτους. Το ΔΝΤ, το έτος 2007, υπολόγισε σε 42 δισ. ευρώ την αξία των μετοχικών χαρτοφυλακίων του ελληνικού κράτους. Χωρίς αμφιβολία το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να προσφέρει εγγυήσεις για δάνεια που το βγάζουν από την κατάσταση της πιστωτικής ασφυξίας.
Κι αυτό το σχέδιο όμως δημιουργεί προβλήματα. Το σημαντικότερο είναι: πώς θα εκποιηθούν οι εγγυήσεις στην περίπτωση αδυναμίας πληρωμής; Οι πιστωτές της Ελλάδας θα μπορούσαν να βρεθούν στην ανάγκη να εκποιήσουν αποθέματα ακινήτων σε μια δυσμενή προς τούτο οικονομική συγκυρία. Θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα ίδρυμα διαχείρισης, και οι πιστωτές θα έπρεπε να είναι κατά βάση έτοιμοι ν’ ασκήσουν τα δικαιώματά τους.
Επιπλέον αυτό το μοντέλο θα έθετε την πολιτική της Αθήνας μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Θα έπρεπε να εξηγήσει στους πολίτες της την ενεχυρίαση της περιουσίας του ελληνικού κράτους. Ωστόσο με υπόβαθρο τις μέχρι τώρα συζητηθείσες εναλλακτικές προοπτικές- οι οποίες καταλήγουν σε μια εν μέρει κηδεμόνευση της ελληνικής κοινωνίας, σε ένα είδος προτεκτοράτου των Βρυξελλών ή σε μια κρατική χρεοκοπία- το μοντέλο αυτό θα είναι πιθανώς εφαρμόσιμο. Το μοντέλο αυτό παίρνει υπόψη του τόσο τα ελληνικά συμφέροντα όσο και τα νόμιμα συμφέροντα των πιστωτριών χωρών».
Για να εξασφαλιστεί λοιπόν η χωρίς σοβαρές τριβές υπαγωγή της χώρας στη συστηματική λεηλασία και εκμετάλλευση του πλούτου της από το γαλλικό, το γερμανικό κτλ. χρηματιστικό κεφάλαιο και από τα συνεταιράκια τους, τους αρνησιπάτριδες έλληνες εμπόρους, εφοπλιστές, βιομήχανους και τραπεζίτες, ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόιμπλε, με άρθρο του στους Financial Times Deutschlands της 12-3-2010, χρησιμοποίησε ξανά το μπαμπούλα της χρεοκοπίας και το μορμολύκειο της εκδίωξης της χώρας μας από την ευρωζώνη:
«Η έκτακτη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα μέλη που την έχουν ανάγκη θα μπορούσε να συνδέεται με σκληρές κυρώσεις στα πλαίσια της διαδικασίας κατά του υπερβολικού ελλείμματος του προϋπολογισμού: τα πρόστιμα θα καθορίζονται αμέσως και θα υλοποιούνται μετά το πέρας του προγράμματος βοήθειας και με την εκπνοή μιας περιόδου χάριτος, χωρίς κανένα δικαίωμα έγερσης αγωγής. Η προοπτική έκτακτης βοήθειας συνδεδεμένη με σκληρά δημοσιονομικά και οικονομικοπολιτικά διορθωτικά μέτρα θα ενίσχυε την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών και θα απέτρεπε έτσι μιαν όξυνση της κρίσης, ενώ θα έκανε περιττή στο μέλλον την προσφυγή των χωρών του ευρώ στο ΔΝΤ. Η χορήγηση όμως έκτακτης βοήθειας δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να προεξοφλείται. Η δυνατότητα μιας κρατικής χρεοκοπίας θα πρέπει να υπάρχει διαρκώς. Η μετάπτωση σε δυσάρεστες πραγματικότητες θα μπορούσε τελικά να είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση.
Πετυχαίνουμε την καλύτερη εξασφάλιση της νομισματικής ένωσης και του ευρώ, όταν η ευρωζώνη παραμένει αξιόπιστη και διατηρεί την πλήρη δικαιοπρακτική της ικανότητα ακόμα και σε μια δύσκολη κατάσταση. Γι’ αυτό είναι ανάγκη αναπόφευκτη ν’ αναστέλλεται το δικαίωμα συμμετοχής ενός μη συνεργάσιμου κράτους-μέλους στις ψηφοφορίες της ομάδας του ευρώ. Ένα κράτος που τα οικονομικά του έχουν ξεφύγει από τον έλεγχό του, δεν επιτρέπεται να συναποφασίζει για τα οικονομικά των άλλων κρατών- μελών. Αν ένα κράτος- μέλος του ευρώ τύχει τελικά να μην είναι σε θέση ν’ ανατάξει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας του και να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά του, θα πρέπει ως έσχατη λύση ακόμα και ν’ αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ, παραμένοντας ταυτόχρονα θα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παραπέρα, το δικαίωμα ψήφου ενός κράτους μέλους του ευρώ θα πρέπει ν’ αναστέλλεται τουλάχιστο για ένα χρόνο, όταν σε μια διερεύνηση για παράβαση των συνθηκών διαπιστώνεται ότι σκόπιμα παρέβη το ευρωπαϊκό οικονομικό και νομισματικό δίκαιο.
Η επίκαιρη δημοσιονομική ελληνική πανωλεθρία αποκαλύφθηκε πλήρως, μόνον όταν το φθινόπωρο του 2009, μετά την τελευταία αλλαγή κυβέρνησης, ανακαλύφθηκαν χειραγωγημένες οικονομικές και δημοσιονομικές στατιστικές. Έτσι διασαλεύθηκε η εμπιστοσύνη των πολιτών, των πιστωτών, των επενδυτών και των χωρών των ευρωπαίων εταίρων στην ελληνική δημοσιονομική πολιτική. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δώσει πλήρεις εξηγήσεις για όλες αυτές τις δολοπλοκίες. Και για να προστατευτούμε καλύτερα από τη χειραγώγηση των κρατικών στατιστικών, στην περίπτωση μιας αιτιολογημένης υπόνοιας, τάσσομαι υπέρ του δικαιώματος άμεσης πρόσβασης και ελέγχου όλων των δημόσιων λογαριασμών απ’ την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία Γιούροστατ».
Παραμένοντας λοιπόν στο στίφτη της ευρωζώνης και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της ΕΕ, μας περιμένουν συστηματικό ξεζούμισμα, έργα καταναγκαστικά και υποβάθμιση της χώρας σε ημιαποικία του γαλλογερμανικού άξονα. Μόνον η άμεση διαφυγή από τον ευρωπαϊκό λάκκο των λεόντων με μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, δίχως καμία νομική και ηθική αναστολή, και η χωρίς αποζημίωση κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων, με ταυτόχρονη υπαγωγή τους σε καθεστώς εργατικού ελέγχου, μπορούν να εξασφαλίσουν την προστασία και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, να κατοχυρώσουν, να διευρύνουν και να ουσιαστικοποιήσουν τα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων μέσα σε μιαν ανεξάρτητη και πρωτοπόρα ελληνική εργατική δημοκρατία.
Χρήστος Βλόσιος