Τα ρεκόρ των Περιφερειακών Εκλογών και η Αριστερά στη Γαλλία

Τη Δευτέρα 15 Μαρτίου πραγματοποιήθηκαν οι γαλλικές περιφερειακές εκλογές. Η συντριβή του Σαρκοζί ήταν σίγουρα θεαματικότατο στιγμιότυπο, ωστόσο υπάρχει κι άλλο ρεκόρ στις γαλλικές εκλογές: η αποχή έφτασε το 53,65% δηλαδή 14 μονάδες πάνω από το προηγούμενο ρεκόρ του 2004.

Η αποχή μεταφράζεται σε περίπου 3,2 εκατομμύρια ψήφους λιγότερες, τόσο για τους "Σοσιαλιστές" (από 8,9 εκατομμύρια σε 5,7) όσο και για για τον Σαρκοζί (από 8,2 σε 5,0). Η "συντριπτική" νίκη των "Σοσιαλιστών" λοιπόν (29,1% έναντι 26,0% από 25,9% έναντι 31,2% της τελευταίας αναμέτρησης στις Εθνικές του 2007) επί του Σαρκοζί επιτεύχθηκε από τη λαϊκή καταδίκη του Σαρκοζί και όχι από την λαϊκή επιβράβευση των "Σοσιαλιστών". Όπως ακριβώς έγινε δηλαδή και στην Ελλάδα που το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση με "ισχυρή πλειοψηφία" λαμβάνοντας το 2009 τον ίδιο αριθμό ψήφων με το 2007 όπου είχε υποστεί "συντριπτική ήττα".

Ικανοποιημένος δεν μπορεί να είναι ούτε ο ακροδεξιός Λεπέν, παρ' ότι τα ποσοστά του παραμένουν ανησυχητικά υψηλά (3ο κόμμα στις εκλογές του 2004), αφού το Εθνικό Μέτωπο έχασε 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους και παρ' ότι ανέβηκε μία μονάδα σε σχέση με τις Εθνικές του 2007, έχασε 3,3 μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες περιφερειακές και βγήκε 4ο κόμμα μετά τους Οικολόγους.

Η αποχή από τις εκλογές δεν αποτελεί δείγμα ταξικής συνειδητοποίησης. Αποτελεί όμως δείγμα απαξίωσης των αστικών θεσμών εξουσίας. Εκφράζει με μια έννοια το συμπέρασμα του λαού ότι "κανείς δε μπορεί να μας κυβερνήσει καλά". Αυτό είναι ίσως ένα βήμα. Είναι ανεπαρκές ωστόσο για να διεγείρει τη βιασμένη αυτενέργεια του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου και μαζί της κοινωνίας, την πίστη δηλαδή στις δυνάμεις του, την πίστη ότι "μπορώ να τα καταφέρω και χωρίς αφέντη, χωρίς κυβέρνηση". Ο ρόλος των κομμουνιστών, είναι όχι μόνο να ξυπνήσουν τη πίστη του λαού στις δυνάμεις του, αλλά και να του δώσουν τα κατάλληλα εργαλεία ώστε "να τα καταφέρει και χωρίς αφέντη, χωρίς κυβέρνηση, να κυβερνήσει ο ίδιος".

Στη Γαλλία η Αριστερά δεν φαίνεται να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Δε μιλάμε για το ΚΚΓ που κατέβηκε σε συμμαχία με τους "Σοσιαλιστές". Μιλάμε για το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (πρώην LCR και νυν NPA) και την Lutte Ouvrier. Ενδεικτικά, στις Περιφερειακές του 2004 σε κοινή εκλογική κάθοδο η LCR με τη LO έλαβαν 1,2 εκατομμύρια ψήφους και 4,95%. Τρία χρόνια μετά στις Εθνικές του 2007 η LCR και η LO κατέβηκαν χωριστά και έλαβαν τα αξιοπρεπή 4,08% και 1,33% αντίστοιχα ή 5,41% αθροιστικά και 2 εκατομμύρια ψήφους! Μέχρι τις φετινές Περιφερειακές εκλογές η LCR αποφάσισε να μετατραπεί από κόμμα σε ... μέτωπο. Η LO, αντέδρασε στο χαμηλό επίπεδο πολιτικής συμφωνίας του μετώπου και κατέβηκε αυτοτελώς, διατηρώντας περισσότερο κομμουνιστικό λόγο και διακήρυξη. Αποτέλεσμα ήταν η LO να διατηρήσει με νύχια και με δόντια το 1,1% (σε σχέση με το 1,33% στις Εθνικές) ενώ το NPA (πρώην LCR) να πέσει στο 2,41% (από 4,08% στις Εθνικές).

Δε χαιρόμαστε με τις αναποδιές και τις ήττες της γαλλικής Αριστεράς. Κάθε άλλο: θλιβόμαστε. Εφιστούμε όμως τη προσοχή γιατί κάπως έτσι προδιαγράφεται η πορεία αντίστοιχων εγχειρημάτων στην Ελλάδα: όποιοι εμμένουν στη συγκρότηση χαλαρών μετώπων τύπου NPA θα έχουν δυστυχώς κοινή μοίρα. Δεν αρκεί να καλούμε τον κόσμο στο δρόμο. Δεν αρκεί να καταγγέλλουμε τις κακές κυβερνήσεις. Ο λαός τις έχει ήδη απαξιώσει. Λείπει το κομμουνιστικό κόμμα που δε θα καταγγέλλει μόνο την κακή, ταξική διακυβέρνηση αλλά θα συγκροτήσει το πρόγραμμα της εποχής μας. Θα δώσει δηλαδή την απάντηση στο "πως θα κυβερνήσει ο λαός αν πάρει αύριο την εξουσία".