Αποκαλύψεις από τον αστικό τύπο σχετικά με τις απολαβές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνοντας εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης, είναι αποφασισμένη να πάρει αντιλαϊκά μέτρα για να τονώσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, να περιορίσει το δημόσιο χρέος, να βελτιώσει την εικόνα και τη θέση του ελλαδικού καπιταλισμού και του ελληνικού κράτους. Αξιοποιώντας την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, καθώς και την πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, η κυβέρνηση προσπαθεί φορώντας τον μανδύα του κοινωνικού διαλόγου, να πάρει αντιλαϊκά μέτρα και να αποφύγει κοινωνικές εντάσεις, συγκρούσεις και εκρήξεις.

Ταυτόχρονα τα εκδοτικά κέντρα σε συνεργασία με την κυβέρνηση προσπαθούν να φθείρουν ακόμα περισσότερο το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα για να αποδυναμώσουν όσο μπορούν τις δυνατότητες οργανωμένης αντίστασης της εργατικής τάξης. Πατώντας σε πραγματικά στοιχεία απαξιώνουν τη γραφειοκρατία που βρίσκεται στην ηγεσία του κινήματος ως εκπρόσωπος της εργατικής αριστοκρατίας, προσπαθώντας να απαξιώσουν στο πρόσωπο τους συνολικά το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο «Βήμα» στις 15/11/09 σχετικά με τις απολαβές της συνδικαλιστικής ηγεσίας είναι πραγματικά.

Η έρευνα έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οι Χρυσοί Συνδικαλιστές» και είναι αποκαλυπτική. Έχει ενδιαφέρον η ποικιλία των τρόπων με τους οποίους αφομοιώνονται τα συνδικαλιστικά στελέχη. Έτσι καταρχήν τοποθετούνται από τα κόμματα τους σαν εκπρόσωποι της κυβέρνησης σε διοικητικά συμβούλια οργανισμών χωρίς να μπαίνει κανένα θέμα αυτοτέλειας του συνδικαλιστικού κινήματος. Συμβαίνει δηλαδή το παράδοξο ο εκπρόσωπος των εργαζομένων να είναι ταυτόχρονα και ο διευθυντής τους. Για παράδειγμα ο αντιπρόεδρος της ΔΑΚΕ και αναπληρωτής γραμματέας συνδικαλιστικού της ΝΔ Φιλ. Ταυρής ήταν και πρόεδρος στο Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας, ο κ Λιάπης (ΔΑΚΕ Ολυμπιακής Αεροπορίας) τοποθετήθηκε πρόεδρος στην Εργατική Εστία, ο κ Ζωγάνας (ΔΑΚΕ ΕΛΠΕ) ορίστηκε αντιπρόεδρος στην ΑΣΠΡΟΦΟΣ (θυγατρική των ΕΛΠΕ). Αυτά είναι ενδεικτικά από την πληθώρα ονομάτων, που αναφέρει η εφημερίδα και ακόμα λιγότερα σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί.

Για τους συνδικαλιστές που δεν ανήκουν στο κόμμα που κάθε φορά κυβερνά φυσικά δεν κλείνουν οι πόρτες των ΔΣ των Οργανισμών, αφού συμμετέχουν θεσμικά σαν εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ ή των δευτεροβάθμιων οργάνων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Πρόεδρου της ΓΣΕΕ κ Παναγοπουλου, που έχει οριστεί εκπρόσωπος στο ΔΣ της ΔΕΗ με αποδοχές 26.000 ευρώ το χρόνο και του κ Στάμου της ΠΑΣΚΕ, που έχει οριστεί εκπρόσωπος και α’ αντιπρόεδρος στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (οι αμοιβές του είναι ίσες με τα 2/3 των αποδοχών του προέδρου του Αρείου Πάγου). Και πάλι ο κατάλογος είναι μακρύς. Στις αποδοχές των θέσεων αυτών δεν περιλαμβάνεται μόνο η μηνιαία αποζημίωση, αλλά και τα έξοδα κίνησης, οι αποζημιώσεις σε συνεδριάσεις, ενίοτε και πιστωτική κάρτα. Παράλληλα, με τη συμμετοχή στα ΔΣ των Ταμείων, στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή κτλ αλλά και κυρίως μέσα από επιτροπές εργασίας, συνδικαλιστές αθροίζουν τεράστια ποσά σε σχέση με τα εισοδήματα αυτών που εκπροσωπούν. Την τράπουλα του ποιος θα εκπροσωπήσει κάθε φορά τη ΓΣΕΕ την έχει ο πρόεδρος της Ο.Κ.Ε. κ Πολυζωγόπουλος έμπειρος γραφειοκράτης και συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ, πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες περισσότερο ακραίες περιπτώσεις. Το 2007 απομακρύνθηκε ο συνδικαλιστής και τότε Διοικητής του Οργανισμού Εργατικής Εστίας κ Λιάπης επειδή είχε στήσει παραμάγαζο χορηγώντας σε μη δικαιούχους 4200 δελτία επταήμερων διακοπών, αγοράς βιβλίων και εισιτηρίων θεάτρου.

Στο χώρο των αγροτοσυνδικαλιστών, κανείς δεν γνωρίζει τις απολαβές των μελών του ΔΣ της ΠΑΣΕΓΕΣ, αφού υπάρχουν πολλές εκπροσωπήσεις θεσμικά σε πολλά ΔΣ Οργανισμών και η ΠΑΣΕΓΕΣ έχει πολλές εταιρίες στη κατοχή της.

Η εφημερίδα κλείνει την έρευνα της αναφέροντας την περίπτωση του προέδρου της ΓΣΕΕ κ Παναγόπουλου, που από τη συμμετοχή του σε διάφορες επιτροπές και ΔΣ συγκεντρώνει ετησίως πάνω από 150.000 ευρώ.

Τα στοιχειά, που παρουσιάζει η εφημερίδα, έχουν ενδιαφέρον αλλά δεν ξαφνιάζουν κανένα που είναι ενεργός συνδικαλιστικά. Ανά χώρο υπάρχουν μια σειρά από θεσμούς και ρυθμίσεις, που έχουν σαν στόχο την αφομοίωση των στελεχών του συνδικαλιστικού κινήματος. Για παράδειγμα στις τράπεζες υπάρχει ο θεσμός της ανεμπόδιστης εξέλιξης των εκλεγμένων συνδικαλιστών, πράγμα που σημαίνει ότι μετά από κάποια χρόνια φτάνουν να έχουν το βαθμό και φυσικά το μισθό του Διευθυντή, Τομεάρχη κτλ. Οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ κάνουν χρήση του θεσμού αυτού.

Η εφημερίδα σε αυτήν τη φάση περιορίστηκε σε αυτά τα ονόματα συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, αφήνοντας απ’ έξω προνόμια που απολαμβάνουν στελέχη του ΠΑΜΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης, που είναι εκλεγμένα σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και σε σωματεία και εργατικά κέντρα. Με την εκλογή τους απαλλάσσονται εν μέρει ή τελείως από τα εργασιακά τους καθήκοντα, παίρνουν το μισθό τους και αξιοποιούν το χρόνο τους είτε για κομματικά τους καθήκοντα, είτε για τα παραταξιακά, είτε – οι λιγότεροι – για τα καθήκοντα του σωματείου τους. Το πρόβλημα σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς αποδέχονται ως προνόμιο μια κατ’ ουσία κατάκτηση του κινήματος, αποκόπτονται από τους εργασιακούς χώρους και τους εργάτες του χώρου, εξαντλούν καταχρηστικά αυτήν την κατάκτηση, αντί να την χρησιμοποιούν λελογισμένα και με μέτρο.

Επίσης, στελέχη του ΠΑΜΕ και της Α.Π. συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια οργανισμών και ταμείων και έχουν διάφορες παροχές από αυτή τη συμμετοχή. Η διαφορά είναι ότι δεν τα τσεπώνουν όπως οι άλλοι, αλλά τα καταθέτουν στα κομματικά τους ταμεία, ούτε καν στα ταμεία των σωματείων τους. Για παράδειγμα ο πρόεδρος ή ο Γραμματέας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων συμμετέχει στο Δ.Σ. του ΟΕΚ, εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ και της Α.Π. στο Δ.Σ. του ΤΕΑΔΥ – οι οποίοι θυμόμαστε ότι ψήφισαν μαζί με όλους τους άλλους την αγορά των ομολόγων τα οποία στη συνέχεια υποτιμήθηκαν και χάθηκαν δις για το ταμείο.

Τι αλλάζει όμως αν αποδέχονται ατομικά ή συλλογικά τις αποζημιώσεις για τις παραστάσεις τους στα Δ.Σ.; Ίσα – ίσα μερικές φορές η συλλογική αποδοχή νομιμοποιεί καλύτερα τη αστική διείσδυση στο εσωτερικό των σωματείων και την εξαγορά από το κράτος.

Η απάντηση των κομμουνιστών σε αυτή τη κατάσταση δεν μπορεί να είναι ούτε η αποσιώπηση της, ούτε η αξιοποίηση των στοιχειών αυτών προκειμένου να υπερασπιστούν λογικές διάσπασης <<από τα αριστερά>> του εργατικού κινήματος.

Οι κομμουνιστές πρέπει να παλεύουν ώστε τα Σωματεία να διώξουν τους πράκτορες της εργοδοσίας από τις διοικήσεις τους. Πρέπει να παλεύουν για Σωματεία μαζικά, ταξικά, αγωνιστικά, αυτοτελή και ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία, απαλλαγμένα από αστικές και μικροαστικές επιρροές και πρακτικές, απ’ την κοινοβουλευτική λειτουργία, τη ρουτίνα, το μεροδούλι – μεροφάι, τη λογική των «κοινωνικών εταίρων» και της συμμετοχής στην παραπέρα εκμετάλλευση και υποταγή. Σωματεία με πλούσια και ποικιλόμορφη εσωτερική ζωή, με συνδικαλιστικές επιτροπές και ομάδες εργασίας. Σωματεία που θα λειτουργούν και θα αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις, οι οποίες θα αποτελούν ουσιαστικά και τυπικά τα ανώτερα όργανα.

Σωματεία φρούρια της ταξικής πάλης για την περιφρούρηση των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων και για την παραπέρα διεύρυνση τους, για την ανάπτυξη αγώνων και την ενότητα στη βάση των προβλημάτων ενάντια στον καπιταλισμό, για την πάλη με αιτήματα υλοποιήσιμα και αιτήματα μη υλοποιήσιμα από το σημερινό σύστημα, αιτήματα που θα δείχνουν την κατεύθυνση και το μέλλον της τάξης (τα λεγόμενα μεταβατικά αιτήματα) που είναι η ανατροπή της σημερινής καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων και η εργατική εξουσία, για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς καταπίεση, χωρίς πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Σωματεία που θα περιλαμβάνουν στις γραμμές τους όλους τους εργάτες που δουλεύουν με εξαρτημένες σχέσεις εργασίας, με μισθό ή μεροκάματο, τους ωρομίσθιους, τους εποχικούς, τους ενοικιαζόμενους, τους έχοντες σχέση εργασίας μερικού και αορίστου χρόνου, όλους τους εργάτες που δουλεύουν χειρωνακτικά ή πνευματικά, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, απ’ το αν έχουν ή όχι τα ανάλογα κρατικά έγγραφα (διαβατήριο, άδεια παραμονής και εργασίας), αρκεί να είναι εργάτες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις.

Σωματεία που θα τείνουν να πραγματώνουν την ιστορική αποστολή της τάξης, αμφισβητώντας πρακτικά την εξουσία και το κουμάντο των καπιταλιστών και θα ανοίγουν το δρόμο σε αγωνιστική ενότητα και σύμπνοια με τις άλλες οργανώσεις της τάξης, διατηρώντας την οργανωτική τους αυτοτέλεια, έχοντας επίγνωση του ρόλου τους στην ταξική πάλη.

Σωματεία που θα παλεύουν για ένα ταξικό συνδικαλισμό, για ένα συνδικάτο ανά κλάδο παραγωγής, μια ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο, μία ΓΣΕΕ, όλα όργανα στα χέρια των εργατών, στην κατεύθυνση πραγμάτωσης του ιστορικού τους ρόλου ο οποίος πηγάζει από τη θέση τους στην παραγωγή.

Η πάλη αυτή περνάει μέσα από το υπάρχον κίνημα, προσπαθώντας να αλλάξουν οι συσχετισμοί, προσπαθώντας να παίρνονται σωστές αποφάσεις, παλεύοντας να λιγοστέψει η ζημιά όταν αυτές είναι λανθασμένες. Οι κομμουνιστές σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να κρύβουν τις ταξικές – κομμουνιστικές τους απόψεις, αλλά δεν πρέπει να τις επιβάλουν κιόλας με το ζόρι. Πρέπει να είναι μέσα, ψυχή τε και σώματι στο σωματείο και στο κίνημα, μακριά απ’ τον ελιτισμό, τη μοναδικότητα και τον ετσιθελισμό, περιφρουρώντας σαν κόρη οφθαλμού, ιδιαίτερα σήμερα, την ενότητα της τάξης, την ενιαία δράση της.

Βασίλης Κούτρης