Κριτική στις θέσεις της ΚΝΕ

Εκδόθηκαν οι θέσεις του Κ.Σ. της ΚΝΕ για το συνέδριο της που θα διεξαχθεί το Μάιο. Το κείμενο επαναφέρει αυτολεξεί τον τίτλο του 6ου συνεδρίου της οργάνωσης "ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, η ΚΝΕ η οργάνωσή μας".

Από την εισαγωγή κιόλας οι συντάκτες του κειμένου μας πληροφορούν ότι η οργάνωση ανταποκρίθηκε επιτυχώς στους στόχους του προηγούμενου συνεδρίου και συνέβαλε καθοριστικά στους αγώνες της νέας γενιάς. Στόχος του 10ου συνεδρίου είναι η "ισχυροποίηση" της ΚΝΕ, "η αφομοίωση της στρατηγικής του ΚΚΕ", η αφομοίωση "της αντίληψης του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό" ώστε "η ΚΝΕ να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο, ώστε να μάχεται στο πλευρό του ΚΚΕ για την προσέλκυση της νεολαίας στην πάλη για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό" και να συμβάλει στην προετοιμασία των νέων μελών του ΚΚΕ".

Από το κείμενο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στα συγκεκριμένα αιτήματα που μπορεί να προβάλλει-διεκδικήσει το κίνημα και ο αναγνώστης των θέσεων παραπέμπεται στα σχετικά ντοκουμέντα του Κόμματος. Στο ίδιο μοτίβο οι αναφορές σε κομβικά ζητήματα της ταξικής πάλης (σοσιαλισμός, εργατικό κίνημα, οικονομική κρίση, μεταναστευτικό, παιδεία) είναι από επιφανειακές έως ανύπαρκτες γιατί το ζήτημα έχει λυθεί πλήρως από το κόμμα.

Η αποτίμηση των αγώνων της προηγούμενης περιόδου και της δράσης της ΚΝΕ στριμώχνεται σε δύο σελίδες όσον αφορά το εκπαιδευτικό κίνημα και υπάρχουν και λίγες σκόρπιες αναφορές-ταυτολογίες για το εργατικό κίνημα. Πέρα από τα παραπάνω και μια σύντομη παρουσίαση της αντίληψης της ΚΝΕ για το σοσιαλισμό το κείμενο αφιερώνεται σε απανωτές επικλήσεις και οργανωτικές μεθόδους ώστε η ΚΝΕ να "ισχυροποιηθεί " στις μικρές ηλικίες, στους μαθητές, στους εφήβους, στους σπουδαστές, στα νέα ζευγάρια και ιδιαίτερα στους νέους εργάτες.

Όσον αφορά το γενικότερο πνεύμα του κειμένου σφάλμα του είναι ότι αποφεύγει να αποτιμήσει με ξεκάθαρο και σαφή λόγο τις κοινωνικές και πολιτικές μάχες της προηγούμενης 4ετίας (περίπου) και όταν το κάνει η αποτίμηση έρχεται να επιβεβαιώσει την πολιτική γραμμή της ΚΝΕ. Γι' αυτό τον σκοπό αξιοποιούνται όλα τα μέσα...

Οι θέσεις αναφέρονται πολύ συχνά στην αναγκαιότητα ανάπτυξης της ΚΝΕ στην εργατική νεολαία. Αυτό όμως παραμένει σύνθημα και επίκληση στο συναίσθημα μιας και απορρίπτεται σε όλους τους τόνους η επαναστατική τακτική ενιαίου μετώπου και αποθεώνεται η "αποτελεσματικότητα" του ρεφορμιστικού και σεχταριστικού εγχειρήματος του ΠΑΜΕ. Ενώ κριτικάρονται σωστά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που εμποδίζουν μερίδες των εργαζομένων όπως οι συμβασιούχοι να μπουν στα συνδικάτα, η ΚΝΕ δεν καλεί σε πάλη για την οργάνωση τους στα συνδικάτα αλλά αποσκοπεί κυρίαρχα στην οργάνωση τους στο ΠΑΜΕ ή το ΚΚΕ. Σαν να απαιτεί ιδεολογικοπολιτική συμφωνία για τη συνύπαρξη με κάποιον σε μια συνδικαλιστική οργάνωση. Έτσι καταλήγει η ΚΝΕ να απομακρύνει από τα συνδικάτα τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής νεολαίας που δεν συμφωνεί μαζί της.

Για το ΚΚΕ φαίνεται η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος να μην αποτελεί ούτε προϋπόθεση ούτε αποτέλεσμα της ύπαρξης ενός ολοένα και δυνατότερου θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά κόμματος που θα παρεμβαίνει στο κίνημα ανεβάζοντας την επαναστατικότητα του. Το ΚΚΕ ταυτίζει το κίνημα με το κόμμα και αυτά τα δύο με τα συνδικάτα. Από το μπερνσταϊνικό "το κίνημα είναι το παν" περνάμε στο "το κόμμα είναι το παν". Αποτέλεσμα; Η μεγάλη μάζα των νέων εργατών αηδιασμένη από την κοινοβουλευτική λειτουργία των συνδικάτων να μην οργανώνεται σε αυτά και να στέκεται διασπασμένη απέναντι στην επίθεση των αφεντικών. Στον αντίποδα όλων αυτών η ΚΝΕ και οι δυνάμεις της στο εργατικό κίνημα θα έπρεπε να προσανατολιστούν στη μαζικοποίηση των εργατικών οργανώσεων, στην αποκοινοβουλευτικοποίηση και αποπαραταξιοποίηση τους. Στον διαχωρισμό τους απ' το κράτος, το συλλογικό καπιταλιστή, που με το κρατικό χρήμα και τις δικαστικές παρεμβάσεις καταλύει την ανεξαρτησία τους.

Θα μας αντιτάξουν οι σύντροφοι τη συνεπή, αγωνιστική στάση των μελών του απέναντι στην εργοδοσία. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν, δεν αμφιβάλουμε. Το ίδιο και για το γεγονός ότι οι ομοσπονδίες του ΠΑΜΕ κήρυξαν απεργία στην κατάθεση του φετινού προϋπολογισμού την ώρα που η ΓΣΕΕ κώφευε.

Αυτό όμως, παρά την συνέπεια που μπορούμε να αναγνωρίσουμε στο ΚΚΕ, δεν είναι αρκετό για να καλύψουν άλλες αμαρτίες του όπως: ο διαχωρισμός του ΠΑΜΕ, όχι από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά και από χιλιάδες απεργούς όπως π.χ. στις διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό. Η πρακτική αυτή του ΠΑΜΕ βοηθάει τη γραφειοκρατία "γιατί όλο το καθήκον των κομμουνιστών είναι ακριβώς να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσα τους και όχι να απομονώνονται απ' αυτούς με επινοημένα παιδιάστικα - "αριστερίστικα" συνθήματα" (Λένιν:Ο Αριστερισμός... σελ. 46).

Στο κεφάλαιο 16 με τίτλο -συμπεράσματα από τις σπουδαστικές κινητοποιήσεις, ισχυροποίηση του ΜΑΣ- οι συντάκτες των θέσεων δε μιλούν σε καμία περίπτωση τίμια και καθαρά. Το μπλοκάρισμα της αναθεώρησης του άρθρου 16 που έδειξε τη δυνατότητα των αγώνων να ξεπερνούν τα κοινοβουλευτικά όρια δεν αναφέρεται πουθενά. Αποσιωπάται πλήρως το κατασταλτικό όργιο του αστικού κράτους και ο ρόλος ενός εκ των δύο βασικών αστικών κομμάτων, αυτού της ΝΔ. Η αποτίμηση των κινητοποιήσεων αξιοποιείται για να ανακαλυφθούν συνωμοσίες που αποσκοπούσαν στην περιθωριοποίηση της ΚΝΕ. Οι θέσεις ενοχλούνται από τον κοινό βηματισμό που ανέπτυξαν οι καταληψίες φοιτητές με τους απεργούς δασκάλους.

Το ξαναγράψιμο της ιστορίας είναι ξεκάθαρο όταν οι συντάκτες του κειμένου καυχώνται ότι η ΚΝΕ ήταν αυτή που προσανατόλισε το κίνημα στην καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τη στιγμή που οι εκατοντάδες σύλλογοι του Γενικού Συντονιστικού Καταλήψεων και Γενικών Συνελεύσεων το είχαν εξαρχής στην προμετωπίδα τους. Λένε ψέματα ότι η ΚΝΕ έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση των κινητοποιήσεων καθώς στην πρώτη φάση του κινήματος οι δυνάμεις της ΚΝΕ έφτασαν σε καιρό που τα αμφιθέατρα και οι δρόμοι είχαν πάρει φωτιά, να επηρεάζουν μονάχα δυο συλλόγους στην Αθήνα.

Αρνούνται οι σύντροφοι να μας εξηγήσουν γιατί στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο της 8ης Μάρτη αποχώρησαν από τη διαδήλωση που συνδιοργάνωναν όταν αυτή δεχόταν όλα τα καλούδια της αστικής δημοκρατίας (δακρυγόνα, συλλήψεις κ.ά.) Ξεχνάνε ότι το κίνημα είχε διαμορφώσει όργανα που (παρά τις όποιες στρεβλώσεις τους) συσπείρωναν αγωνιστικά το φοιτητικό και σπουδαστικό κόσμο.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να ξεγραφτεί από την μνήμη της οργάνωσης ότι θετικό έκανε τότε. Γιατί τότε η ΚΝΕ υλοποίησε, έστω για να αποφύγει την περιθωριοποίηση, ψήγματα του ενιαίου μετώπου. Διαμόρφωσε ενωτικά αγωνιστικά πλαίσια, συμμετείχε σε διαδηλώσεις μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις και φοιτητές. Οι συντάκτες των θέσεων αποφεύγουν να μας πουν αν όλα αυτά ήταν λάθος ή όχι.

Όλα αυτά για να πληροφορηθούμε στο β' μέρος του κεφαλαίου ότι "το ΜΑΣ είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος". Σύντροφοι, η αυταρέσκεια δεν είναι επαναστατικό χαρακτηριστικό αλλά τρόπος απόκρυψης των ελλείψεων. Κι αυτό το γνωρίζετε. Το ΜΑΣ δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πολιτική επιρροή του ΚΚΕ στο φ.κ. και δεν έχει αποδείξει τη σπουδαιότητα του πέρα από κάποια άμαζα μπλοκ. Οι μεγαλοστομίες εδώ έρχονται να κρύψουν την συνειδητή συμβολή της ΚΝΕ στην περαιτέρω κοινοβουλευτικοποίηση- παραταξιοποίηση του φ.κ. που 'χει σαν συνέπεια την απομάκρυνση του από αγωνιστικές εκδηλώσεις. Όταν η ΚΝΕ απλά αρκείται στο να διαπιστώσει ότι οι κινητοποιήσεις δεν οδήγησαν σε γενικότερη αλλαγή των συσχετισμών φανερώνει την κοινοβουλευτική της αντίληψη. Τι και αν μπλοκαρίστηκε (έστω σε έναν βαθμό η αναθεώρηση), τι και αν το φ.κ. δημιούργησε όργανα και δομές, τι και αν δεκάδες χιλιάδες φοιτητές έδρασαν έξω από την λογική της ανάθεσης, τι και αν υπήρξαν κάποια πρώτα βήματα σύνδεσης του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα. Ψιλά γράμματα... Η ΠΚΣ εκλογικά έπεσε άρα το κίνημα δε συγκροτήθηκε. Αυτή είναι μια πραγματικά επικίνδυνη αντίληψη. Η πραγμάτωση των διεκδικήσεων του κινήματος, η ανώτερη οργάνωση των αγώνων υποτάσσεται για το ΚΚΕ στην οργανωτική και εκλογική του ενίσχυση. Η αριστερά της ήττας σε όλο της το μεγαλείο.

Στο επόμενο κεφάλαιο, εν κρυπτώ, αποτιμάται ο Δεκέμβρης του 2008. Στόχος του ήταν η επίθεση στο μαθητικό κίνημα και την ΚΝΕ! Φαίνεται ότι το ΚΚΕ ξεπεράστηκε ακόμη και από μικροαστούς κοινωνιολόγους. Κάποιος που απλά αναγνωρίζει την ύπαρξη της ταξικής πάλης μπορεί να κατανοήσει την περσινή έκρηξη χωρίς τη συνδρομή αστυνομικών σεναρίων για ξένα κέντρα. Για υποκινούμενους από ξένα κέντρα δίκαζε το αστικό κράτος και η CIA τον Μπελογιάννη και τους λοιπούς κομμουνιστές. Ας είναι.

Το ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 2008 αντί να οικοδομήσει συμμαχία με τη νεολαία και τους εργαζόμενους που διαδήλωναν διάλεξε να συμμαχήσει με το δικομματισμό, ακυρώνοντας τη διαδήλωση στη βουλή τη μέρα της απεργίας για τον προϋπολογισμό,διαχωρίζοντας εαυτόν από τις μεγάλες διαδηλώσεις, κρατώντας τις δυνάμεις του στο εργατικό κίνημα ανενεργές -όπως εξάλλου και η ηγεσία της ΓΣΕΕ- και αναπτύσσοντας υστερική συνωμοσιολογική προπαγάνδα.

Όσα ψεύδη και να αναπαράγουν οι θέσεις "ότι το ΠΑΜΕ κήρυξε απεργίες", ένα μένει. Σε μια έκρηξη όπου χιλιάδες νέων μπήκαν στον αγώνα, έμαθαν, δημιούργησαν και αντιστάθηκαν τα μέλη της ΚΝΕ δυστυχώς ήταν απέξω.

Είναι σαφές ότι η φραστική αναφορά του ΚΚΕ στο μαρξισμό - λενινισμό, το ιστορικό φορτίο του κόμματος καθώς και η συνεπής στάση του σε κάποιους εργατικούς χώρους έχει σαν αποτέλεσμα στις γραμμές του να συγκεντρώνεται ένα κομμάτι νέων επαναστατών. Η στρεβλή σχέση του κόμματος όμως με τον επιστημονικό κομμουνισμό, η ατολμία και ο ρεφορμισμός του στη δράση και η γραφειοκρατικοποίηση του το καθιστούν εργαλείο ανίκανο όχι μόνο για την επαναστατική διέξοδο αλλά και για τον καθημερινό αγώνα της εργατικής τάξης. Όσο και να ξορκίζουν οι θέσεις το ρεφορμισμό δε μας εξηγούν γιατί οι ίδιες διακατέχονται από επαναστατικό πνεύμα.

Είναι ώριμο σήμερα οι επαναστάτες που ασφυκτιούν στις γραμμές της ΚΝΕ να επιδιώξουν τη ρήξη με τον οπορτουνισμό και να αναζητήσουν τις δυνατότητες διαμόρφωσης της Ενότητας των Κομμουνιστών. Τη δημιουργία του κόμματος της προλεταριακής επανάστασης. Στο δρόμο του Οκτώβρη και του μαρξισμού.