Αλέξης Πάρνης, “Η Οδύσσεια των Διδύμων”. Εκδ. Καστανιώτη

«Η ιστορία είναι μια περιπλάνηση και πλάνη», συνήθιζε να λέει ο Λένιν, ένας από τους βασικούς διαμορφωτές της πραγματικότητας μέσα στην οποία ο Πάρνης περιπλανήθηκε για όλη του τη ζωή. Από καπετάνιος στην αντίσταση και τα Δεκεμβριανά μέχρι διανοούμενος και συνομιλητής του Ναζίμ Χικμέτ στη Μόσχα και έπειτα απομονωμένος από το καθεστώς, ο Πάρνης έζησε την εποχή του στιγμή με στιγμή. Φτάνοντας στο αποκορύφωμα της δόξας του όταν το θεατρικό του έργο "Το νησί της Αφροδίτης” αναδεικνύεται ως αριστούργημα και παίζεται σε όλη τη Σοβιετική Ένωση στις αρχές τις δεκαετίας του 60. Ακολουθεί η επιστροφή στην Ελλάδα, και σταδιακά η λήθη και απομόνωση που όπως λέει ο ίδιος είναι γενεσιουργός κατάσταση για κάθε λογοτέχνη. Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, απομακρυσμένος από πολιτιστικά και πολιτικά δρώμενα ο Πάρνης θα δουλέψει σκληρά για να πραγματώσει το μεγάλο χρέος του, την εξιστόρηση της δικής του, και άλλων χιλιάδων αγωνιστών, περιπλάνησης μέσα σε μια εποχή που το μεγαλύτερο ίσως μέχρι σήμερα όνειρο σταδιακά μετατρέπεται σε απίστευτη πλάνη.

Από τις πρώτες σελίδες της "Οδύσσειας" του Πάρνη ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι ο συγγραφέας δε σκοπεύει να αναλωθεί σε μια ρομαντική εξιστόρηση της εποχής του. Οι ήρωες του, πλασμένοι και αυτοί από το συνδυασμό φαντασίας και πραγματικότητας είναι τα πλάσματα που βοηθούν έναν αυτόπτη μάρτυρα να καταθέσει τη μαρτυρία του. Τον ακολουθούν νοητά μέσα από της σελίδες στο προσωπικό του πέρασμα από την εμφυλιακή Ελλάδα, στη Σοβιετική Ένωση, ξαναζώντας μια ολόκληρη εποχή. Εν μέρει αυτοβιογραφικός, άλλες φορές μυθιστοριογράφος, ο Πάρνης στοιχειοθετεί ένα υβριδικό μυθιστόρημα που προκαλεί μερικές από της βασικότερες συμβάσεις της ιστορίας του ελληνικού κομουνιστικού κινήματος. Επαναφέροντας το ζήτημα της καθαίρεσης και απομόνωσης του Νίκου Ζαχαριάδη, με τον οποίο υπήρξε συμπολεμιστής και στενός φίλος μέχρι το τέλος. Ο ίδιος δεν πιστεύει στις απόλυτες εξηγήσεις, όπως άλλωστε λέει, κάθε βιβλίο, έτσι και αυτό, θα κριθεί από της μελλοντικές γενιές. Για τον ίδιο ο στόχος ήταν να περισώσει πτυχές της ιστορίας που για χρόνια παραμερίσθηκαν για χάρη συγκυριών και σκοπιμοτήτων. Έτσι ώστε οι επόμενοι να κρίνουν γνωρίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερα.