Συνέντευξη με τον Νίκο Καββαδά από το Σωματείο Εργαζομένων στην ιδιωτική Υγεία Πειραιά

Αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Υγεία για όλο το λαό

Μέσα στο πρώτο 15ήμερο του Δεκεμβρίου διενεργούνται αρχαιρεσίες στο κλαδικό σωματείο εργαζομένων στην ιδιωτική υγεία του Πειραιά. Η ανάπτυξη του κλάδου της ιδιωτικής υγείας πάει χέρι-χέρι με την απαξίωση της δημόσιας υγείας άρα και την αντίστοιχη υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας που λαμβάνει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο είναι ένα βαθιά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης: ελαστικές σχέσεις εργασίας, ομηρία συμβάσεων ορισμένου χρόνου, ανασφάλιστη, κακοπληρωμένη ή/και απλήρωτη εργασία και ο κατάλογος συνεχίζεται… Ταυτόχρονα το σωματείο έχει να αντιπαλέψει και την εργοδοτική τρομοκρατία που δίνει και παίρνει μέσα στον κλάδο, τρομοκρατία που συχνά φτάνει μέχρι και την απόλυση.

Μιλήσαμε με το Νίκο Καββαδά, πρώην πρόεδρο του σωματείου από το 2003 μέχρι και τον Ιούλιο του 2009 όπου και καθαιρέθηκε μετά την αποχώρησή του από το ΠΑΜΕ. Ίδρυσε με συναδέλφους του την Αγωνιστική Πρωτοβουλία και παλεύει από εκεί πλέον για τα συμφέροντα τον εργαζομένων καθημερινά και με αυτήν την παράταξη θα δώσει τη μάχη στις επερχόμενες εκλογές του σωματείου.

Ποια ζητήματα έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο της ιδιωτικής υγείας;

Ο κλάδος της ιδιωτικής υγείας με τη συνεχή απαξίωση του δημοσίου τομέα της υγείας γίνεται όλο και πιο κερδοφόρος για το μεγάλο κεφάλαιο. Το μέσο ποσοστό κέρδους είναι απ' τα πιο υψηλά σ’ όλο το φάσμα παραγωγής. Με βάση τα στοιχεία της ICAP η κερδοφορία των εισηγμένων μόνο στο χρηματιστήριο εταιριών ιδ. υγείας έφτασε το 2008 στα 9,8 δις ευρώ. Για το διάστημα 1997-2008 οι επιχειρήσεις υπερτριπλασίασαν το τζίρο τους από 508 εκ. ευρώ σε 1,8 δις ευρώ.

Στόχος λοιπόν των εργοδοτών είναι η ακόμα παραπέρα ενίσχυση της κερδοφορίας τους σε βάρος αποκλειστικά των εργαζομένων στο χώρο, των ασφαλιστικών ταμείων και της δημόσιας υγείας.

Οι εργαζόμενοι του κλάδου βιώνουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα με τους υπόλοιπους εργαζομένους. Εντατικοποίηση της εργασίας –ανασφάλεια –απολύσεις για τους παλαιότερους γιατί στοιχίζουν ακριβά. Προσλήψεις με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (δίμηνα, κ.λπ.).

Ιδιαίτερα στους μικρότερους χώρους, μικρές κλινικές, διαγνωστικά κέντρα, κ.λπ.) όπου ο ανταγωνισμός με τα μεγαλύτερα νοσηλευτήρια είναι δυσμενέστερος, παρουσιάζονται σημαντικές καθυστερήσεις στη μισθοδοσία, απλήρωτες υπερωρίες, προσπάθεια μη εφαρμογής της ΣΣΕ, μαύρη εργασία, κ.λπ.

Στα δε γηροκομεία όπου κύρια απασχολείται σε μεγάλη πλειοψηφία, αλλοδαπό προσωπικό, εκεί οι εκβιασμοί είναι πιο συχνοί και επιχειρείται να στηθεί ένα καθεστώς γαλέρας.

Ποια αιτήματα πρέπει να προβάλλονται και να παλεύονται στο σήμερα από τους εργαζόμενους στην υγεία και γενικότερα την εργατική τάξη πάνω στο ζήτημα της δημόσιας υγείας;

Αποκλειστικά Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλο το λαό. Η υγεία δεν είναι εμπόρευμα. Είναι κοινωνικό αγαθό δεν αγοράζεται, ούτε πουλιέται. Κάθε κράτος που σέβεται τους πολίτες του πρέπει να έχει αναπτυγμένο σύγχρονο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας με έμφαση στην πρόληψη. Σύγχρονα νοσοκομεία που ν' αντιμετωπίζουν τα επείγοντα και τα πιο σοβαρά περιστατικά που χρήζουν νοσηλείας, μια που το κύριο βάρος στη διάγνωση θα μεταφέρεται στο πρωτοβάθμιο σύστημα (κέντρα υγείας, οικογενειακοί γιατροί, κ.λπ.).Να εξασφαλιστούν συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους με γιατρούς εργασίας, νοσηλευτές για την πρόληψη εργασιακών νοσημάτων καθώς και για τον περιορισμό των εργατικών ατυχημάτων.

Είναι απαράδεκτο αυτό που γίνεται σήμερα στα νοσοκομεία για μια απλή εξέταση ρουτίνας ο ασφαλισμένος να κλείνει ραντεβού μετά από δυο ή τρεις μήνες.

Ποιοι είναι οι συσχετισμοί των πολιτικών δυνάμεων στο σωματείο και τι στάση κρατάνε στα παραπάνω ζητήματα;

Το σωματείο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2003. Μέσα σ' αυτό το διάστημα των 6 χρόνων είχε συνεχή ανάπτυξη και ως προς τις εγγραφές και ως προς τους ψηφίσαντες. Καταφέραμε και κερδίσαμε το στοίχημα της εμπιστοσύνης απ’ τους εργαζομένους της ιδ. υγείας Πειραιά. Με συνεχείς παρεμβάσεις, με περιοδείες στους χώρους δουλειάς, μπορέσαμε να' χουμε μέλη στην πλειοψηφία των εργασιακών χώρων. Κερδήθηκε δηλαδή το στοίχημα εμπιστοσύνης απ’ τους εργαζομένους της ιδ. υγείας ως προς το σωματείο. Το σωματείο στήριζε το ΠΑΜΕ γιατί πιστεύαμε στην αναγκαιότητα ενός ταξικού πόλου στο σ.κ.

Δυστυχώς διαψευστήκαμε γιατί το μόνο που είδαμε ήταν μια προσπάθεια περιχαράκωσης σ’ ασφυκτικά πλαίσια, όχι για τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά για μικροκομματικά οφέλη.

Έτσι τα 3 μέλη, εγώ ως Πρόεδρος και άλλες δυο συναδέλφισσες απ’ τα 7 μέλη της Διοίκησης διαχωρίσαμε τη θέση μας. Θέλουμε το σωματείο να στηρίζεται και να στηρίζει τους εργαζόμενους

Δεν θεωρούμε ότι η πολιτική που ακολουθεί το ΠΑΜΕ και γενικότερα το ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι προς όφελος των εργαζομένων. Ιδρύσαμε την αγωνιστική πρωτοβουλία, μια παράταξη ανοιχτή στους εργαζόμενους του χώρου. Εξαιρούνται βέβαια οι εργοδοτικοί. Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα μας παρ’ όλη την επίθεση που δεχόμαστε απ' την πλειοψηφία ως διασπαστές και προδότες, κ.λπ.

Δυστυχώς αργήσαμε να το καταλάβουμε ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν άλλο ένα σωματείο σφραγίδα του ΠΑΜΕ, μακριά απ’ την πλειοψηφία και τα συμφέροντα των εργαζομένων του κλάδου.

Υπάρχει η εκτίμηση πως με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία η ΠΑΣΚΕ που έχει τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα (σ-κ) θα λειτουργήσει ακόμα περισσότερο ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη εργατικών αγώνων. Πώς πρέπει να κινηθούν οι δυνάμεις που θέλουν να παλεύουν πραγματικά για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης ώστε να υπερβούν τη διαλυτική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας;

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία είναι φυσικό η ΠΑΣΚΕ να συνεχίζει να λειτουργεί ως δεξιός ψάλτης της κυβέρνησης, το ίδιο και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Είναι χαρακτηριστική η σύμπλευση του Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ, του Παπασπύρου της ΑΔΕΔΥ για τους εργαζομένους στα προγράμματα STAGE όπου συντονίστηκαν με την κυβερνητική πολιτική. Καμιά δήλωση για τον αγώνα των λιμενεργατών απέναντι στο ξεπούλημα του λιμανιού. Δεν πρέπει να 'χουμε καμιά αυταπάτη με τους συσχετισμούς σήμερα τόσο στη ΓΣΕΕ όσο και στην ΑΔΕΔΥ ότι ο ρόλος τους θα 'ναι τροχοπέδη σε κάθε αγώνα των εργαζομένων.

Δημιουργία ενός νέου διακριτικού πόλου με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά που θα στηρίζεται και θα στηρίζει εργαζόμενους. Λειτουργία των σωματείων με άμεση δημοκρατία με πολιτικό πλαίσιο πάλης και δράσης που στόχο θα έχει τη μαζικοποίησης τους. Σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, που θα δημιουργεί ρήγματα, θα περιορίζει τα σχέδια των αντεργατικών πολιτικών θα καταφέρνει μικρές και μεγάλες νίκες. Είναι αναγκαιότητα περισσότερο από τότε, η αλληλεγγύη στον αγώνα του ενός κλάδου απ’ τους υπόλοιπους εργαζόμενους των άλλων κλάδων. Η προσπάθεια συσπείρωσης και πάλης των εργαζομένων απέναντι σε ζητήματα όπως απολύσεις, τρομοκρατίες στους χώρους δουλειάς, είναι η μόνη διέξοδος στα σημερινά αδιέξοδα.

Το μεγάλο στοίχημα είναι τι κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, πως μπορούν να προασπίσουν συλλογικά τα συμφέροντά τους, πως οργανώνονται και τι μπορούν να διεκδικήσουν για να γίνουν ευρύτεροι πόλοι συσπείρωσης για τα συλλογικά και ταξικά μας συμφέροντα, για τη δημιουργία προϋποθέσεων ανατροπής των αντεργατικών πολιτικών της Ε.Ε. και του κεφαλαίου.

Το ΠΑΜΕ αν και αυτοαποκαλείται ως μοναδική ταξική δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα σωματεία και τις ομοσπονδίες που ελέγχει ούτε κάποια κατάκτηση έχει καταφέρει να αποσπάσει από τους εργοδότες, το κράτος που να διαφέρει σημαντικά από αυτές της ΓΣΕΕ (π.χ. συλλογικές επεμβάσεις, ούτε κάποια ιδιαίτερη κινητοποίηση έχει «σηκώσει» το τελευταίο διάστημα. Γιατί συμβαίνει αυτό και εν τέλει η τακτική του ΠΑΜΕ συμβάλλει στην χειραφέτηση της εργατικής τάξης;

Το ΠΑΜΕ ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις και συνεργαζόμενους. Δυστυχώς με το πέρασμα του χρόνου το μόνο που έμεινε είναι τα κομματικά μέλη. Σήμερα μοναδικός του στόχος είναι να περιχαρακώσει τις δυνάμεις του σε μια προσπάθεια να δείχνει ότι ενδιαφέρεται για τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους, αλλά χωρίς πραγματικά να μπορεί να προσεγγίσει και να οργανώσει ευρύτερες δυνάμεις. Δεν μπορεί και δεν θέλει ν' αποσπάσει απ' τους εργοδότες. Όποιες κινητοποιήσεις εξαγγέλλει και σ' όποιες παρεμβάσεις έχει κάνει δε διστάζει ακόμα να καπελώσει σωματεία που έχουν διαφορετική άποψη. Δεν τους ενδιαφέρει η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Το μόνο που τους ενδιαφέρει και μ' οποιοδήποτε κόστος για τους εργαζόμενους είναι το πώς θα μπορέσουν να φανούν ότι είναι ο «ταξικός» πόλος στο κίνημα. Δε διστάζουν ακόμα και σωματεία που χάνουν τον έλεγχό τους να προσπαθούν να τα διαλύσουν.

Βέβαια η πλειοψηφία του στελεχικού δυναμικού του ΠΑΜΕ, και δεν είναι τυχαίο αυτό, είναι χρόνια αποκομμένο απ' τους εργασιακούς χώρους, τα περισσότερα στελέχη τόσο στον ιδιωτικό αλλά κύρια στο δημόσιο τομέα είναι αποσπασμένοι απ’ τις δουλειές τους και λειτουργούν σαν επαγγελματικά στελέχη.

Πώς οδηγήθηκες στο αποχώρηση από ΠΑΜΕ;

Δεν ανέχτηκα πλέον να υπηρετώ πολιτικές που στόχο δεν έχουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά μικροκομματικά οφέλη. Δεν μπόρεσα και είπα φτάνει μέχρι εδώ να λιβανίζω το ΠΑΜΕ και τα «ταξικά» σωματεία που στόχο έχουν να είναι λίγο μεγαλύτερα απ’ τις αντίστοιχες ΚΟΒ του κλάδου. Όταν σε κρίσιμες περιόδους όπως σήμερα, με απολύσεις, με οξυμένα προβλήματα στους χώρους δουλειάς, οι τέως σύντροφοί μου στο ΔΣ ήταν απόντες απ’ τη δράση και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πόσο πιστές στο ΠΑΜΕ θα ήταν οι προκηρύξεις του σωματείου και πόσους “Ριζοσπάστες” θα διακινούσαμε στους χώρους δουλειάς. Ασυμβίβαστα προτίμησα να παραμείνω με τους εργαζόμενους να προσπαθώ να παλεύω σε δύσκολους καιρούς για τα προβλήματά τους μαζί με συναδέλφους που πολιτικοποιήθηκαν μέσα απ' τη δράση του σωματείου. Μ’ όλους όσους θέλουν να διασφαλίσουν την ενότητα και το κοινό μέτωπο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε απ’ τους εργοδότες κυβέρνηση και κεφάλαιο και όχι να περιχαρακώνουμε τη δράση μας σ’ ασφυκτικά μικροκομματικά πλαίσια.

Ποια η τακτική πρέπει να ακολουθείται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα; Ποια είναι η γνώμη σου για διασπαστικές πρακτικές π.χ. χωριστές συγκεντρώσεις κ.λπ.;

Η ενότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν διασπάται απ’ τις χωριστές και δεν σφυρηλατείται απ’ τις κοινές συγκεντρώσεις.

Δεν είναι σωστό κατά τη γνώμη μου το επιχείρημα ότι θα πρέπει να πορευτούμε με τη ΓΣΕΕ γιατί εκεί πάνε εργαζόμενοι. Συνήθως μόνο τα στελέχη των αντίστοιχων παρατάξεων πηγαίνουν τα τελευταία χρόνια. Η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ, η ΑΠ δεν έχουν καμιά διάθεση να προπαγανδίσουν τις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ μέσα στους χώρους δουλειάς, είναι εντελώς ξεκομμένοι απ’ τους χώρους εργασίας.

Δεν ήταν για παράδειγμα διασπαστική συγκέντρωση της 1ης Μάη στο Μουσείο γιατί και μαζική ήταν και σωστό περιεχόμενο είχε. Το ίδιο ισχύει για τη συγκέντρωση στην Καμάρα στη ΔΕΘ από τα κλαδικά σωματεία.

Σκοπός μας πρέπει να είναι η προσπάθεια λειτουργίας μαζικών σωματείων, με συμμετοχή με δημοκρατική λειτουργία, με αιτήματα, θέσεις και πλαίσιο που στόχο θα έχουν την ανατροπή του καπιταλισμού. Όσο αυξάνεται μη συμμετοχή όσο λειτουργούν με όρους κινήματος τα ίδια τα σωματεία είναι ικανά ν’ αποφασίσουν πως θα πορευτούν.

Αν π.χ. η προσπάθεια είναι μαζική συγκέντρωση με σωστό περιεχόμενο, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις διεύρυνσης της επιρροής των σωματείων αυτών και σ’ άλλους χώρους και συνδικαλιστικά όργανα.

Αν η προσπάθεια είναι να γίνει μια χωριστή συγκέντρωση μόνο για να γίνει τότε αυτό από μόνο του είναι αρνητικό.

Το στοίχημα για την αριστερά σήμερα είναι το πώς θ' ανατραπούν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα που αποτελούν τροχοπέδη για τη δημιουργία μαζικών αγώνων και πως μπορούμε να καταφέρουμε να βαδίσουμε με ενωμένοι με βάση αυτά που συμφωνούμε και μέσα απ’ την κοινή πορεία μας να μπορέσουμε να αμβλύνουμε τις διαφορές μας και τις διαφορές μας.