Η οργάνωση του Φοιτητικού Κινήματος και οι ευθύνες της Αριστεράς

Δύο χρόνια μετά τη λήξη των κινητοποιήσεων για το νόμο πλαίσιο και το άρθρο 16, και εν μέσω κινηματικής νηνεμίας στα Πανεπιστήμια, οι παρατάξεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΠΚΣ/ΚΝΕ, ΑΡΕΝ/ΣΥΡΙΖΑ) θυμήθηκαν ότι το φοιτητικό κίνημα πάσχει από διάλυση, εκφυλισμό και απουσία δημοκρατικών δομών, και αποφάσισαν να το σώσουν, ανασυγκροτώντας το ΚΣ της ΕΦΕΕ που έχει να λειτουργήσει από το 1995... Η ΕΑΑΚ απ' την άλλη, εν μέσω εσωτερικών τριβών και συγκρούσεων, αντιτάχθηκε, και σε συνδυασμό με την απροθυμία που έδειξε η ΠΑΣΠ σ' αυτή τη φάση τουλάχιστον, οι διαδικασίες διεξαγωγής Πανσπουδαστικού Συνεδρίου κατέρρευσαν. Εξ αρχής άλλωστε δεν είχαν ελπίδες να προχωρήσουν.

Τις επόμενες μέρες η ΚΝΕ φανέρωσε τον πραγματικό στόχο της και προχώρησε στη δημιουργία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ). Στους παροικούντες τη φοιτητική Ιερουσαλήμ, η πρόθεση της ΚΝΕ να προχωρήσει στη συγκρότηση ενός φοιτητικού ΠΑΜΕ ήταν γνωστή από καιρό. Ακόμα και η ονομασία (ΜΑΣ) ήταν γνωστή πολύ πριν σταματήσουν οι διεργασίες για το Πανσπουδαστικό. Έτσι λοιπόν, όπως μας ενημερώνει η ΚΝΕ, σε μια μαζική εκδήλωση όπου χαιρέτησαν αρκετοί εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ, γεννήθηκε το ΜΑΣ σε ΑΕΙ και ΤΕΙ από 110 “Επιτροπές Αγώνα” και 17 φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, εκλέγοντας μάλιστα 33μελή Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή και 9μελή Γραμματεία. Το ΜΑΣ παλεύει για ενιαία ανώτατη παιδεία στο πλευρό του ΠΑΜΕ και η πρώτη του πράξη ήταν να καλέσει στα απογευματινά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 24 Νοέμβρη. Η ΚΝΕ που ως τώρα έφτανε μέχρις του σημείου να συγκροτεί γραφειοκρατικά και ανύπαρκτα Συντονιστικά Φοιτητικών Συλλόγων, έκανε το βήμα...μπροστά, στην περαιτέρω παραταξιοποίηση και διάλυση του φοιτητικού κινήματος, συγκροτώντας ένα ιδιόμορφο Μέτωπο που αποτελείται από φοιτητικούς συλλόγους και επιτροπές αγώνα(!) και που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην πρώτη του ανακοίνωση, “αντιμετωπίζει ως εχθρική οποιαδήποτε λογική θέλει να διασπάσει το βασικό δεσμό του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος με το ταξικό εργατικό κίνημα”, το ΠΑΜΕ δηλαδή. Πας μη ΠΑΜΕ βάρβαρος, τώρα και στα Πανεπιστήμια....

Η ΑΡΕΝ επιχαίρει ως δύναμη συνεπής, βρίσκοντας ευκαιρία να κατηγορήσει την ΕΑΑΚ για σύμπλευση με την ΠΑΣΠ, η ΚΝΕ αξιοποίησε την κατάσταση για να φτιάξει το μαγαζάκι της και η ΕΑΑΚ (η μισή τουλάχιστον) αυτοϊκανοποιήθηκε που μπλόκαρε την ΕΦΕΕ και ασχολήθηκε αυτιστικά με τις εσωτερικές της έριδες. Ο φοιτητόκοσμος δεν πήρε μυρωδιά ... και η ζωή συνεχίζεται.

Κι όμως, όταν οι κινητοποιήσεις για το νόμο πλαίσιο και το άρθρο 16 ήταν σε πλήρη εξέλιξη, το ζήτημα της οργανωτικής συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος απασχολούσε χιλιάδες αγωνιστές κι η Αριστερά είχε χρυσή ευκαιρία να πετύχει σοβαρές αλλαγές στην κατεύθυνση μιας δημοκρατικής ανασυγκρότησης του φοιτητικού συνδικαλισμού. Μπορούσε να κατευθύνει τις γενικές συνελεύσεις σε αποφάσεις καταστατικών αλλαγών που θα επέβαλλαν μια δημοκρατική συγκρότηση και λειτουργία των διοικητικών συμβουλίων και θα δημιουργούσαν προϋποθέσεις για τη δημοκρατική, αναλογική συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος τόσο σε επίπεδο Πανεπιστημιακού ιδρύματος, όσο και σε τοπική και πανεθνική κλίμακα. Η φοιτητική Αριστερά όμως δεν είχε ούτε τις θέσεις, ούτε την πολιτική βούληση να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Αρκέστηκε σε μια οργάνωση των κινητοποιήσεων που ήταν ανεξέλεγκτη από τη βάση, αντιδημοκρατική και γραφειοκρατική.

Έστω και τώρα, υπό δυσμενέστερους όρους, είναι ανάγκη να διαμορφωθεί ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού στην οποία είναι αυτονόητο ότι η άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων πρέπει να είναι η βάση όλου του οικοδομήματος. Μαζικές ΓΣ στις οποίες θα διεξάγεται ιδεολογική – πολιτική αντιπαράθεση που θα καταλήγει όμως σε συγκεκριμένες αιχμές και δραστηριότητες που θα υιοθετεί ο σύλλογος. Τα ΔΣ είναι πολιτικά όργανα των συλλόγων με ευθύνη για την υπηρέτηση, τη διεξαγωγή και την υλοποίηση των αποφάσεων των ΓΣ αλλά και την εκπροσώπηση του συλλόγου. Το ζητούμενο δεν είναι η απαξίωση των ΔΣ, η απόσπαση και η αντιπαράθεση τους στις ΓΣ αλλά αντίθετα η μετατροπή τους σε όργανα και υπηρέτες της ΓΣ. Για να γίνει κάτι τέτοιο δυνατό, προϋποθέτει μια οργανωτική ανασυγκρότηση των ΔΣ που να υφίσταται την επίδραση των συσχετισμών που διαμορφώνονται και αλλάζουν συνεχώς στις ΓΣ. Και ένα καταλυτικό μέτρο σε αυτή την κατεύθυνση είναι η αιρετότητα αλλά και η ανά πάσα στιγμή ανακλητότητα του ΔΣ από τη ΓΣ. Δεν είναι γενικώς οι δομές το πρόβλημα αλλά ο τρόπος που λειτουργούν, ο οποίος όμως είναι ζήτημα πολιτικής κατεύθυνσης και συσχετισμών και άρα μπορεί να αλλάξει. Έχει φανεί ότι ο αντίπαλος – το κράτος – κινείται στην κατεύθυνση της προώθησης των αναδιαρθρώσεων μέσω των ιδρυμάτων. Αυτή η κατάσταση καθιστά επιτακτική την ανάγκη ανασυγκρότησης του συνδικαλισμού σε δευτεροβάθμιο επίπεδο. Βασικός όρος απ’ αυτή την άποψη είναι η πολιτική αναζωογόνηση των συλλόγων και η διαμόρφωση μιας κρίσιμης πλειοψηφίας που θα κινηθούν σε μια κατεύθυνση που να υπηρετεί τουλάχιστον τους εξής όρους: αιρετότητα και ανακλητότητα ανά πάσα στιγμή των εκπροσώπων από τους ΦΣ και τις ΓΣ, αναλογική δημοκρατική αντιπροσώπευση των συλλόγων στο δευτεροβάθμιο όργανο και όχι ομοσπονδιακή (δηλαδή αντιπροσώπευση με βάση την αριθμητική δύναμη των συλλόγων και όχι «ένας από κάθε σχολή»). Από κει και πέρα η παραπάνω οργανωτική δομή θα μπορούσε να εκφραστεί σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο στη βάση βεβαίως των ίδιων αρχών. Δε μιλάμε για ανασύσταση των υπαρχόντων δομών με τις υπάρχουσες γραφειοκρατικές μορφές λειτουργίας (πχ ΦΕΠΑΠ), μέσω ενός κομπρεμί με άλλες παρατάξεις και τελικό στόχο να «πιάσουμε και εμείς μια θέση». Δε μιλάμε για την ανασύσταση της «υπάρχουσας» ΕΦΕΕ και του Κεντρικού της Συμβουλίου, μιας ΕΦΕΕ που είναι κεφάλι δίχως σώμα, μιας ΕΦΕΕ παραταξιακής, γραφειοκρατικής και αντιδημοκρατικής.

Η ΕΑΑΚ ως αγωνιστική πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος φέρει τεράστιες ευθύνες. Και σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα είναι αρκετά σοβαρό ώστε να μην έχει θέση. Ας σταματήσει επιτέλους το χυδαίο λιβάνισμα των οργάνων των κινητοποιήσεων του 06-07 και η άχρηστη βυζαντινολογία πάνω απ' το στοιχειωμένο κουφάρι της ΕΦΕΕ. Απαιτείται μια πραγματική συζήτηση, στη βάση των προβλημάτων και των αναγκών των φοιτητών, στη βάση αιτημάτων και στόχων για το φοιτητικό κίνημα, για την αναζωογόνηση των φοιτητικών συλλόγων και την ανασυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού.