Ένας χρόνο μετά το ξέσπασμα - Τα συμπεράσματα του Δεκέμβρη

Η κοινωνική έκρηξη του περασμένου Δεκέμβρη, μπορούσε να εξελιχθεί σε γενικευμένη εξέγερση. Αυτή η δυνατότητα δεν εκπληρώθηκε. Οι κινητοποιήσεις δεν άγγιξαν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και το κίνημα δεν πέρασε σε οργανωμένες μορφές ούτε καν στο επίπεδο της νεολαίας.

Οι δυνάμεις της Αριστεράς απάντησαν στις εξελίξεις με διαφορετικό τρόπο και έχουν η κάθε μια το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί για την πορεία των γεγονότων.

Το ΚΚΕ βρέθηκε σε πλήρη αντίθεση με το κίνημα που αναπτύχθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε στο νεολαιίστικο χαρακτήρα του κινήματος και δεν έκανε καμία προσπάθεια να κινητοποιήσει τις δυνάμεις του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Τμήμα των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ανακάλυψε νέες μορφές οργάνωσης στις διάφορες καταλήψεις κτιρίων που πραγματοποιήθηκαν εκείνη την περίοδο, ενώ ένα άλλο τμήμα αν και απέφυγε την αποθέωση αυτών των μορφών δέχτηκε ότι τέτοιες καταλήψεις είναι δόκιμο να πραγματοποιούνται όχι από τους συλλόγους των σχολών, αλλά από πολιτικές δυνάμεις. Με τη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από τα γεγονότα, είναι ώριμο να θυμηθούμε τα γεγονότα και να επιβεβαιώσουμε ορισμένα συμπεράσματα.

Η επανάσταση στην οποία στοχεύουν οι κομμουνιστές είναι κατ’ εξοχήν βίαιη διαδικασία. Το ΚΚΕ φαίνεται να ξέχασε ότι οι κομμουνιστές δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή του καθεστώτος. Η στάση του τον Δεκέμβρη, δεν ήταν στάση κομμουνιστικού κόμματος, αλλά ενός κόμματος συμβιβασμένου με την αστική τάξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα της μικροαστικής διανόησης, ασφαλώς και δεν προσβλέπει στην επανάσταση κι επομένως δεν τον απασχολεί και ο επαναστατικός ρόλος της εργατικής τάξης, ούτε και η ιστορική της αποστολή. Επιπλέον, με τη στάση του το Δεκέμβρη - αν δεν συνέβαλε συνειδητά στην αδρανοποίηση της εργατικής τάξης - έδειξε ότι δεν κατανοεί ότι σε έναν πολιτικό αγώνα η κινητοποίηση της εργατικής τάξης είναι ο πιο αποφασιστικός παράγοντας.

Οι μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης είναι συγκεκριμένες: τα συνδικάτα, το κόμμα, τα εργατικά συμβούλια. Όσοι αναζητούν και τελικά επινοούν νέες μορφές γελοιοποιούνται από την ίδια την πραγματικότητα. Η «συνέλευση εργαζομένων της κατάληψης Νομικής» της 10ης Δεκέμβρη, είναι χαρακτηριστικό δείγμα. Μια μάζωξη 250 ανθρώπων που στην πλειοψηφία τους είχαν πλατωνικές σχέσεις με τη μισθωτή εργασία και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αυτοαναγορεύτηκε σε συνέλευση εργαζομένων η οποία πήρε μάλιστα και «αποφάσεις»(!!!).

Όλες οι μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης έχουν διαδικασίες, λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικές. Οι επαναστάτες κομμουνιστές παλεύουν για την εφαρμογή των αρχών της εργατικής δημοκρατίας σε όλες αυτές τις μορφές, σε όλα τα επίπεδα. Η «συνέλευση» της «κατάληψης της Νομικής» όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας, αλλά αποτέλεσε γελοιοποίηση και της ίδιας της έννοιας της συνέλευσης. Όσοι παλεύουν για τη δικτατορία του προλεταριάτου και για την εφαρμογή των αρχών της εργατικής δημοκρατίας, δεν έχουν καμία σχέση με αυτές τις διαδικασίες, οι οποίες οδηγούν σε εκφυλιστικά φαινόμενα.

Οι διαδικασίες του κινήματος δεν μπορούν να υποκαθίστανται από τα πολιτικά γραφεία και τις οργανώσεις. Η κατάληψη της Νομικής ήταν μια πραξικοπηματική ενέργεια, η οποία ήταν αναγκαία σαν άμεση απάντηση στη δολοφονία του 15χρονου μαθητή. Τέτοιες ενέργειες σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα είναι αναγκαίες στην επαναστατική πάλη, με μόνο σκοπό να βοηθάνε την ανάπτυξη του κινήματος και το ανέβασμα της συνείδησης της εργατικής τάξης. Από πολλές δυνάμεις, δεν κατανοήθηκαν τα πραξικοπηματικά χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας, ούτε και ο έκτακτος χαρακτήρας της, καθώς μέσα στους τέσσερις τοίχους της Νομικής, φαίνεται ότι πολλοί αγωνιστές βρήκαν το νόημα της επανάστασης. Η μακροημέρευση της «κατάληψης της Νομικής» μέχρι τα Χριστούγεννα και η ουσιαστική παρεμπόδιση των διαδικασιών των συλλόγων, παραπέμπουν στη γραφειοκρατική αντίληψη της αναρχίας. Η θέση που δικαιολογεί την κατάληψη της Νομικής σαν «ένα κέντρο αγώνα του κοινωνικο-πολιτικού χώρου-ρεύματος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς» στην ουσία υποστηρίζει ότι μια πολιτική ομάδα μπορεί να καταλαμβάνει ένα χώρο, πέρα κι έξω από τους συλλόγους και τις διαδικασίες που σχετίζονται με το χώρο αυτό. Κάτι τέτοιο κάνουν άλλωστε και διάφορες αναρχικές ομάδες που αυτοαναγορεύονται σε πρωτοπορία, καταλαμβάνοντας διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πέρα κι έξω από τις διαδικασίες του κινήματος.

Τελικά, αν και το ξέσπασμα του Δεκέμβρη δεν έδειξε κανέναν δρόμο και δεν έδωσε καμία απάντηση, τουλάχιστον παρήγαγε πολύτιμη εμπειρία και ισχυρά επιχειρήματα για όσους βλέπουν σαν αναγκαίες προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση, την κατάκτηση του μαρξισμού–λενινισμού και την οικοδόμηση επαναστατικού κόμματος.