Φασιστική επίθεση στο Ρέθυμνο, σε μέλος της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Η πρωτοφανής επίθεση ενάντια στον σ. Γιώργο Μωραϊτη λίγο πριν το Πάσχα, προκάλεσε ένα κίνημα αλληλεγγύης που κορυφώθηκε με την παγκρήτια πορεία στις αρχές του Απρίλη στο Ρέθυμνο.

Ευθύνη για το σοβαρό αυτό χτύπημα φέρει η οργάνωση Εθνικιστών Ρεθύμνου (Ο.Ε.Ρ). Η οργάνωση αυτή προσφέρει υπηρεσίες σαν κοινωνική εφεδρεία, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει φοιτητές-μετανάστες-πρωτοπόρους αγωνιστές. Του χτυπήματος είχαν προηγηθεί ρατσιστικά-εθνικιστικά συνθήματα στην πόλη και στους τοίχους του πανεπιστημίου.

Τέλη Φλεβάρη προγραμματίζεται πολιτική εκδήλωση από τους φοιτητικούς συλλόγους με θέμα «Μεσοπόλεμος-φασισμός-οικονομική κρίση», με κεντρικούς ομιλητές το μέλος της κ.ο.ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ Οικονόμου Ανδρέα και τον Μανώλη Γλέζο, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν την έναρξη της εκδήλωσης γράφονται συνθήματα στον τοίχο της αίθουσας που στοχοποιούν τον Μανώλη Γλέζο. Ακολουθούν ανώνυμα απειλητικά τηλέφωνα σε συντρόφους της οργάνωσης μας και διαπληκτισμοί ανήμερα της 25ης Μαρτίου μεταξύ φασιστών και αναρχικών που θα συνοδευτεί από μια αδικαιολόγητη, ανώριμη επίθεση σε κεντρικό καφενείο από αναρχικούς. Πέρα από τα γεγονότα που πυροδότησαν την επίθεση στον σύντροφο Γιώργο στις 29 Μάρτη, το βαθύτερο υπόστρωμα για να εκδηλωθεί μια τέτοιου είδους ενέργεια, ήταν τα γεγονότα του Δεκέμβρη, η μαζική συμμετοχή των μαθητών στο Ρέθυμνο, η πρωτοπόρα δράση της Ε.Α.ΑΚ, η συγκρότηση επαναστατικής πρωτοπορίας στο φοιτητικό κίνημα και η σταθερή δράση κομμουνιστικών δυνάμεων στο εργατικό κίνημα με αιχμή την υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα και τις επισφαλείς εργασιακές σχέσεις.

Η μαζική αυτή δράση είναι που οδηγεί την Ο.Ε.Ρ. στο να στρέψει τα βέλη της ενάντια σε πρωτοπόρους αγωνιστές μαθητές και φοιτητές. Η εν λόγω ομάδα που προφανώς διατηρεί σχέσεις με τα σώματα ασφαλείας και τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, έχει χαμηλό πολιτικό επίπεδο, αναπαράγεται σ’ ένα στενό κύκλο με πυρήνα την πόλη του Ρεθύμνου και δεν φαίνεται να έχει κανένα ιδιαίτερο πολιτικό μέλλον, πέρα από την ένταξή της στο Λ.Α.ΟΣ.

Την πολιτική της αδυναμία την καλύπτει εκφέροντας ένα ακροδεξιό-εθνικιστικό-ρατσιστικό λόγο και με μια προσπάθεια αντιπαράθεσης με αριστερές - κομμουνιστικές οργανώσεις με στρατιωτικούς - τραμπούκικους όρους. Το πιο δυνατό τους σημείο είναι ότι έχουν μια επιρροή στους μαθητές και το κίνημα του Δεκέμβρη τους αναγκάζει να προσπαθήσουν να αφυδατώσουν τα ριζοσπαστικά - αυθόρμητα ξεσπάσματα της νεολαίας. Εξάλλου η υιοθέτηση σκληρών οργανωτικών δομών από τα φασιστοειδή, συγκινεί ένα κομμάτι της νεολαίας που ψάχνει να βρει διεξόδους.

Χρειάζεται όμως μια στοιχειώδης πολιτική δράση για να αντιμετωπιστούν τέτοια φαινόμενα στη ρίζα τους.

Η κοινή γνώμη στο Ρέθυμνο δεν γνωρίζει πολλά για τη δράση αυτών των τραμπούκων κι έτσι ένα πρώτο επίπεδο δράσης είναι να προβαίνουμε συνεχώς σε πολιτικές αποκαλύψεις και με τη φανερή πολιτική δράση να βάζουμε στο περιθώριο το αυγό του φιδιού. Οφείλουμε επίσης να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην δράση μας. Να κατανοήσουμε δηλαδή, τις αντιφάσεις αστικού κράτους και του αστικού πολιτικού συστήματος. Από τη μία αυτές οι εθνικιστικές οργανώσεις είναι απαραίτητες στους μηχανισμούς και στους εκπροσώπους του αστικού κράτους, ιδιαίτερα κάθε φορά που χρειάζεται να υπερβούν τα όρια της αστικής νομιμότητας χωρίς πολιτικό κόστος. Είναι η σκοτεινή πλευρά «του φεγγαριού», η άλλη «σιδερένια φτέρνα» του καπιταλισμού. Η άλλη πλευρά της αντίφασης, είναι τα συνδικαλιστικά στελέχη, οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και τα απλά μέλη αστικών κομμάτων - ειδικά της σοσιαλδημοκρατίας - που έχουν διαφορετική πολιτική εμπειρία και αντιτίθενται σε τέτοιου είδους οργανώσεις. Οι απλοί εργαζόμενοι που οραματίζονται την ουτοπία ενός «καθαρού» καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, με άμβλυνση των συνεπειών του νεοφιλελευθερισμού και επιστροφή στο κράτος πρόνοιας.

Ενώνοντας τις δύο πλευρές της αντίφασης: από τη μια φασιστικές οργανώσεις διαπλεκόμενες με αστικό κράτος και την ανοχή των αστικών κομμάτων, από την άλλη τμήματα μικροαστών, διανόησης, εργατικής τάξης που επηρεάζονται από τον δικομματισμό, και δεν χωρούν κάτω από μια φασιστική ιδεολογία, δημιουργούν έδαφος που μια επαναστατική δύναμη πρέπει να εκμεταλλευτεί για να απομονώσει την δράση τέτοιων αντιδραστικών συλλογικοτήτων. Το εργαλείο μας είναι το ενιαίο μέτωπο πάλης, σε αντιπαράθεση με την αστική τάξη, τους πολιτικούς της εκφραστές και τις εφεδρείες της (εθνικιστικές ομάδες), που ενοποιεί όλους τους εργαζόμενους-ες, στα σωματεία και στις ομοσπονδίες, με άμεσα προγράμματα πάλης, που θα αποκρούουν αποτελεσματικά όλες τις πλευρές της επίθεσης του κεφαλαίου – και τη δράση φασιστικών ομάδων.

Η οικονομική κρίση οξύνει αυτή την αντίφαση, γιατί από τη μια δίνει πρόσφορο έδαφος σε αυτές τις φασιστικές ομάδες να θέτουν τις δικές τους προτάσεις και από την άλλη η αδυναμία των μεγάλων πολιτικών κομμάτων να διαχειριστούν αυτήν την κρίση, αφήνει πεδίο δράσης στην αριστερά που φιλοδοξεί να αλλάξει την κοινωνία.

Η στάση της Αριστεράς απέναντι στο γεγονός

Αμέσως μετά την επίθεση, βγήκε κοινή ανακοίνωση των φοιτητικών συλλόγων της πόλης που καταδίκαζε το γεγονός και καλέστηκε παγκρήτια αντιφασιστική πορεία, στην οποία συμμετείχαν περίπου 600 αγωνιστές.

Στην πορεία συμμετείχαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες απάντησαν το γεγονός στα πλαίσια των πολιτικών τους ορίων, με τη γνωστή αδυναμία τους να συνδέσουν την αντίσταση με τον τελικό στόχο.

Δυστυχώς από την άλλη, το Κ.Κ.Ε τήρησε μια επικίνδυνη στάση. Αντιμετώπισε εχθρικά το κίνημα νεολαίας και το αντιπαράθεσε με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα! Με τη σωστή αφετηρία ότι η εργατική τάξη είναι πρωτοπορία, θεωρεί όλα τα κινήματα αντιδραστικά χωρίς να κατανοεί ότι τα κινήματα αυτά συχνά προηγούνται του εργατικού κινήματος και πρέπει η επαναστατική αντίληψη να τα αγκαλιάζει και να τα προσανατολίζει και όχι να τα ταυτίζει με τους κουκουλοφόρους, δικαιώνοντας τους μικροαστούς και τους μαγαζάτορες. Γιατί αν υποστηρίζεις, όπως αυτό το εξωφρενικό που γράφτηκε στον «Ριζοσπάστη» της 25ης Δεκέμβρη, «ότι αυτό το κίνημα νεολαίας στέκεται απέναντι στο εργατικό κίνημα, στην επαναστατική πάλη για την αντικατάσταση του καπιταλισμού από τον σοσιαλισμό, απέναντι από την εργατική τάξη», δεν βοηθάς στην ανατροπή του καπιταλισμού και δεν επηρεάζεις με επαναστατικό τρόπο τη νεολαία που βγαίνει στο προσκήνιο και μάχεται.

Καθαρό κίνημα με ξεκάθαρη επαναστατική ιδεολογία δεν γεννιέται εξαρχής!

Αστικοδημοκρατικά αιτήματα όπως είναι ο πλήρης διαχωρισμός κράτους -εκκλησίας, η απαγόρευση των φασιστικών εγκληματικών συμμοριών (Χρυσή Αυγή, ΟΕΡ), η υπεράσπιση του φοιτητικού ασύλου, η διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών, η κατάργηση των τρομονόμων, είναι στοιχειώδες να παλεύονται από τον καθένα που θεωρεί τον εαυτό του αριστερό και κομμουνιστή. Η ενιαιομετωπική δράση μαθητών - φοιτητών - εκπαιδευτικών – εργαζόμενων πάνω σε αυτά είναι επίσης στοιχειώδης για την αποτελεσματικότητα της πάλης, αλλά και για την ενίσχυση των επαναστατικών δυνάμεων.