Για ποια επαναστατική Αριστερά;

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση φέρνει με βίαιο και επιτακτικό τρόπο στην ημερήσια διάταξη τη σοσιαλιστική επανάσταση ως μοναδική διέξοδο για την εργατική τάξη και την ανθρωπότητα. Φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα μιας προγραμματικής επαναστατικής στρατηγικής και μιας τακτικής, παρέμβασης, ανάπτυξης και καθοδήγησης των αγώνων της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Φέρνει στο προσκήνιο την αναγκαιότητα για την ανασύνταξη του κομουνιστικού κινήματος, για τη συγκρότηση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και παγκόσμια, ως απαραίτητο και αναντικατάστατο εργαλείο για την προετοιμασία της εργατικής τάξης για την επαναστατική ανατροπή.

Η ιστορική ήττα και οι χτυπητές αδυναμίες του κομμουνιστικού κινήματος μοιάζουν να σηκώνουν ανυπέρβλητα εμπόδια. Η επαναστατική θεωρία και η εμπιστοσύνη στη δράση των μαζών γεννούν ελπίδες. Σε κάθε περίπτωση, οι επαναστάτες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να σταθμίσουν τη δεδομένη αλλά και εξελισσόμενη κατάσταση, τους δεδομένους αλλά και εξελισσόμενους συσχετισμούς και να καθορίσουν με σαφήνεια τα καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά τους.

Η δράση των επαναστατών δεν μπορεί να έχει άλλο βασικό στόχο απ’ την ενδυνάμωση του κινήματος της εργατικής τάξης ώστε να αποκρούσει την αντιλαϊκή επίθεση, δεν μπορεί να έχει άλλη προοπτική απ’ την ολόπλευρη προετοιμασία της εργατικής τάξης για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την πραγμάτωση του ιστορικού της ρόλου. Αυτό είναι το άμεσο πρώτιστο καθήκον των επαναστατών.

Να προβάλλουν τα πραγματικά προβλήματα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Να εξηγήσουν ότι η ανέχεια και η φτώχεια, η ανεργία, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η καταστρατήγηση κατακτήσεων, η εργοδοτική τρομοκρατία, η κρατική καταστολή, οι σφαγές και οι πόλεμοι, έχουν αιτίες, έχουν ένοχο, τον καπιταλισμό. Να δείξουν ότι ο παροξυσμός των αντιθέσεων του συστήματος το οδήγησε στα όρια του, βρίσκεται σε βαθιά κρίση, είναι επικίνδυνο και πρέπει να ανατραπεί. Η μοναδική προοπτική, η μοναδική διέξοδος ανατροπής του καπιταλισμού, είναι η προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση. Άλλη δεν υπάρχει. Ούτε σοσιαλδημοκρατική ούτε αντινεοφιλελεύθερη διαχείριση, ούτε λαϊκή εξουσία, ούτε αντικαπιταλιστική ρήξη και ανατροπή.

Στην εργατική τάξη ανήκει το ιστορικό καθήκον να απαλλάξει την ανθρωπότητα απ’ τον καπιταλισμό. Με την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας, την ανατροπή της αστικής τάξης και το τσάκισμα του κράτους της, την αντικατάσταση της χρεοκοπημένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας απ’ την πιο πλέρια μορφή πολιτικής δημοκρατίας που μπορεί να υπάρξει, την εργατική δημοκρατία. Μια δημοκρατία που θα στελεχώνεται από αιρετούς και άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους που θα πληρώνονται με το μέσο μισθό του εργάτη και θα περιφρουρείται απ’ τον ένοπλο λαό. Η εργατική τάξη θα αποσπάσει τα μέσα παραγωγής απ’ τους σφετεριστές καπιταλιστές, θα τα μεταφέρει στα χέρια του εργατικού κράτους που θα οργανώσει την κοινωνική παραγωγή στη βάση ενός δημοκρατικού κεντρικού σχεδίου, εφαρμόζοντας και στη διεύθυνση της παραγωγής τις ίδιες αρχές με την οργάνωση του κράτους. Θα επιβάλλει τον εργατικό έλεγχο σε όσες επιχειρήσεις παραμείνουν αρχικά ακόμα στα χέρια ιδιωτών και θα ενισχύσει προνομιακά τη συνένωση της μικρής αστικής και αγροτικής ιδιοκτησίας σε συνεταιρισμούς. Η εργατική δημοκρατία απαλλοτριώνοντας τα κέρδη των καπιταλιστών, την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία, τσακίζοντας τον γραφειοκρατικό και πανάκριβο -στη συντήρηση του- αστικό κρατικό μηχανισμό θα εξοικονομήσει τον πλούτο που σήμερα καταχράται και σπαταλιέται, για την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Θα απελευθερώσει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην υπηρεσία της κοινωνίας, θα προχωρήσει σε όλους τους απαραίτητους επαναστατικούς μετασχηματισμούς που θα ανοίγουν το δρόμο για την ίδια της την απονέκρωση, για την μετάβαση στην παγκόσμια κοινωνία των αυτοδιοικούμενων, ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Οι επαναστάτες οφείλουν να προβάλλουν αυτήν την προοπτική στους καθημερινούς αγώνες, να την κάνουν πρακτικά αιτήματα του κινήματος στο σήμερα, να την εκλαϊκεύουν ώστε οι εργαζόμενοι να αποκτήσουν στην πάλη τους χειροπιαστούς απελευθερωτικούς στόχους. Μια πολιτική συνεργασία που φιλοδοξεί «να υπηρετήσει και να ενισχύσει τους ταξικούς αγώνες της περιόδου αλλά και τη συγκρότηση του ρεύματος της επαναστατικής Αριστεράς» δεν μπορεί να κάνει βήμα πίσω από την παραπάνω προοπτική. Δεν μπορεί να αρκείται στο ότι «η σοσιαλιστική επανάσταση και ο κομμουνισμός δεν ανήκουν στο μουσείο» στο ότι «παλεύει για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όπου η εξουσία θα είναι στα χέρια των εργαζομένων, όπου οι κοινωνικές ανάγκες θα αντικαταστήσουν το κέρδος, η ισότιμη συνεργασία των λαών τους σημερινούς πολεμικούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, ο σεβασμός στη φύση, την οικολογική καταστροφή». Μόνο βήματα μπροστά μπορεί να κάνει, προς τη διατύπωση, εξειδίκευση και γενίκευση ενός σύγχρονου επαναστατικού πολιτικού προγράμματος.

Οι κεφαλαιοκράτες παλεύουν να ξεπεράσουν την κρίση με το μόνο τρόπο που γνωρίζουν και μπορούν: με μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, με σύνθλιψη της εργατικής τάξης, με επιτάχυνση της διαδικασίας εξαφάνισης των μεσαίων στρωμάτων. Σταθερός σύμμαχος και ακλόνητος φρουρός της αστικής τάξης σ’ αυτήν της την προσπάθεια στέκεται και θα σταθεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, προσπαθώντας να συγκρατήσει τις αντιδράσεις κι όταν δεν μπορεί, να τις καναλιζάρει και να τις αποπροσανατολίσει. Η ασφυκτική ηγεμονία των δυνάμεων αστικής επιρροής στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι απ’ τα πιο ισχυρά όπλα της αστικής τάξης σήμερα. Η κατάσταση αυτή από μόνη της δείχνει που πρέπει να κατευθύνουν τις δυνάμεις τους οι επαναστάτες.

Την εργατική αντίσταση μπορούμε να την οργανώσουμε μαζικά μόνο όταν αγωνιζόμαστε για τη διεκδίκηση λύσεων στα άμεσα ζωτικά ζητήματα. Γι αυτό όποιοι ενδιαφέρονται για την επανάσταση οφείλουν να βρίσκονται μέσα σε κάθε συνδικάτο, μέσα σε κάθε απεργία. Σε κάθε πράξη εργατικής αντίστασης και να παλεύουν στην πρωτοπορία των εργαζομένων για κατακτήσεις. Η τακτική του ενιαίου μετώπου προωθεί την ενότητα των πλατιών εργαζόμενων μαζών στη βάση των καθημερινών τους προβλημάτων ενάντια στον καπιταλισμό και αποσκοπεί στην απαλλαγή τους από την αστική επιρροή και στο κέρδισμα τους με τις θέσεις της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Οι επαναστάτες μέσα στην κοινή δράση με όλους τους εργάτες για την ικανοποίηση των άμεσων διεκδικήσεων κριτικάρουν ταυτόχρονα ανοιχτά τις θέσεις και τις αυταπάτες των ρεφορμιστικών ηγεσιών, τις ταλαντεύσεις, τις μικροαστικές αντιλήψεις, την ταξική συνεργασία. Διατυπώνουν τη δική τους άποψη για την πορεία του αγώνα, για τα αιτήματα που πρέπει να προβληθούν, για τις μορφές πάλης, δείχνουν τις αιτίες των προβλημάτων, τον ένοχο που είναι η ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Δείχνουν μέσα στην καθημερινή πάλη το μέλλον του κινήματος, τη διέξοδο, προβάλλοντας το πρόγραμμα τους,

Μια πολιτική συνεργασία και κοινή δράση της επαναστατικής Αριστεράς, θα πρέπει να ξεκινήσει αναγνωρίζοντας την απόσταση που τη χωρίζει από την εργατική τάξη και το κίνημα της. Και θα πρέπει να βάλει ξεκάθαρο, σταθερό, πρώτιστο καθήκον, τον προσανατολισμό της δράσης της στο εργατικό κίνημα, με στόχο την οργάνωση μιας επαναστατικής παρέμβασης στο υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα:

• Για την ανατροπή των συσχετισμών σε αυτό, για την εκδίωξη της αστικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και κάθε αστικής επιρροής από όλα τα όργανα του κινήματος σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο.

• Για την εξασφάλιση της εργατικής δημοκρατίας στα συνδικάτα, για την προώθηση αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, για την κυριαρχία των γενικών συνελεύσεων στις αποφάσεις για όλα τα ζητήματα της ζωής και της δράσης των συνδικάτων.

• Για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος στη βάση των ταξικών συμφερόντων. Για συνδικάτα ενιαία, μαχητικά, ταξικά, σχολεία της ταξικής πάλης και του σοσιαλισμού. Η πάλη μας στα συνδικάτα κατευθύνεται ενάντια στις αστικές ηγεσίες και όχι ενάντια στους εργαζόμενους που τις ακολουθούν και τις ψηφίζουν. Με αυτούς παλεύουμε από κοινού και μοχθούμε να τους αποσπάσουμε από την επιρροή των αστικών ηγεσιών. Γι’ αυτό αποκρούουμε κάθε σεχταριστική πρακτική, είμαστε σταθερά ενάντια στο διαχωρισμό των εργατών, ενάντια στις διαχωριστικές πρακτικές που οδηγούν τους εργάτες στη σύγχυση και διασπούν τη συνοχή και τους αγώνες τους.

Το μεγάλο έλλειμμα και το ζητούμενο για τους επαναστάτες είναι η ύπαρξη ενός μαζικού κομμουνιστικού κόμματος που θα μπορέσει να διατυπώσει ολοκληρωμένα μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική και τακτική, να οργανώσει την εργατική τάξη και να την προετοιμάσει για την επαναστατική ανατροπή. Η πολιτική συνεργασία της επαναστατικής Αριστεράς στη βάση ενός προγραμματικού πλαισίου και η κοινή δράση - η εμπέδωση μιας ενωτικής επαναστατικής παρέμβασης στο εργατικό κίνημα - μπορεί πραγματικά «να υπηρετήσει και να ενισχύσει τους ταξικούς αγώνες της περιόδου αλλά και τη συγκρότηση του ρεύματος της επαναστατικής Αριστεράς», να δημιουργεί δηλαδή προϋποθέσεις ενότητας των κομμουνιστών.