Η καπιταλιστική κρίση μήτρα της επανάστασης

«Μια νέα επανάσταση είναι δυνατή μόνο ως συνέπεια μιας νέας κρίσης. Ωστόσο είναι το ίδιο σίγουρη όπως κι αυτή», διαπίστωνε ο Μαρξ το 1850. Σήμερα που η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, που οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για να μεταφέρουν τα βάρη της εξελισσόμενης κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαών, η διαπίστωση αυτή παραμένει επίκαιρη.

Τα τεράστια ποσά που διαθέτουν οι αστικές κυβερνήσεις για να σώσουν τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τις επιχειρήσεις (π.χ. αυτοκινητοβιομηχανίες), δεν θα τους είναι αρκετά. «Κρίση υπερσυσσώρευσης» σημαίνει ότι εκδηλώνεται η αδυναμία αξιοποίησης του συσσωρευμένου κεφαλαίου, ότι γίνεται αδύνατη η επένδυση με ποσοστά κέρδους ίσα με αυτά του πρόσφατου παρελθόντος. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της βασικής παραγωγικής δύναμης που είναι ο άνθρωπος, αποτελεί μονόδρομο για τους καπιταλιστές. Εκατομμύρια άνθρωποι πετιούνται στην ανεργία και αντιμετωπίζουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Εκατομμύρια εργαζόμενοι μικροαστοί προλεταριοποιούνται. Αυτή είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Η χώρα μας βρίσκεται σε αυτόν τον κυκλώνα της καπιταλιστικής κρίσης με τεράστιο δημόσιο χρέος, με μείωση κατά 8 % της βιομηχανικής παραγωγής το Δεκέμβριο, με την οικοδομική δραστηριότητα σε ελεύθερη πτώση, με τη ναυτιλία σε αργία λόγω της δραματικής μείωσης των διεθνών ναύλων. Η κυβέρνηση στα πλαίσια της γενικότερης πολιτικής της Ε.Ε., μεταφέρει το κόστος της κρίσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Διαθέτει κεφάλαια στις τράπεζες και τους καπιταλιστές, ενώ αυξάνει τη φορολογία για την εργατική τάξη. Απολύσεις, ανεργία και εξαθλίωση είναι το μέλλον που προδιαγράφεται για τους εργάτες. 5.000 ήταν οι απολύσεις στον κλάδο του μετάλλου, την τελευταία περίοδο. Οι συμβασιούχοι του δημόσιου τομέα, των οποίων το 10 % προβλέπεται να απολυθεί, είναι τα εύκολα θύματα για την περικοπή των δαπανών. Η διάλυση της υγείας και της παιδείας είναι αναγκαιότητα για την εξεύρεση πόρων και τη χρηματοδότηση των τραπεζών και των καπιταλιστών.

Το ΠΑΣΟΚ με όχημα το μύθο της «πράσινης οικονομίας», προσπαθεί να αποσιωπήσει το γεγονός πως κανένας εκσυγχρονισμός της παραγωγικής βάσης δεν είναι δυνατός στα πλαίσια του καπιταλισμού, χωρίς το πέταγμα χιλιάδων εργατών στην ανεργία. Προσπαθεί να κερδίσει τη συσσωρευμένη εργατική αγανάκτηση, για να ενσωματώσει στα πλαίσια της κυβερνητικής εναλλαγής τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις της εργατικής τάξης εμφανιστούν.

Και ενώ το προλεταριάτο είναι αντιμέτωπο με τους εφιάλτες της μαζικής ανεργίας και της φτώχειας, οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις το καλούν να υποτάξει τα συμφέροντά του είτε σε μια υποτιθέμενη αντινεοφιλελεύθερη αστική τάξη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε σε μια γενική αντεπίθεση με πλήρη διάσπαση του κινήματός του, για μια φανταστική λαϊκή εξουσία, στα όρια του καπιταλισμού, όπως καλεί το ΚΚΕ.

Στους σχεδιασμούς των καπιταλιστών για το φόρτωμα της κρίσης στην εργατική τάξη, συμβάλλει ενεργά η ηγεσία της ΓΣΕΕ, σαν μακρύ χέρι της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα. Προσπαθεί να αδρανοποιήσει την εργατική τάξη, καλλιεργώντας την αντίληψη της συνυπευθυνότητας και της ταξικής συνεργασίας για την έξοδο από την κρίση.

Η ΓΣΕΕ όμως δεν μπορεί να αποτελεί τσιφλίκι των κομμάτων και των προσώπων, αλλά πρέπει να ανήκει σε όλους τους εργαζόμενους που παλεύουν μέσα από τα σωματεία τους στη βάση των αξιών του εργατικού κινήματος, για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής τους. Η απαίτηση για την οργάνωση ενός πανεργατικού αγώνα ενάντια στην ανεργία και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, πρέπει να αγκαλιάσει τα σωματεία, που με το συντονισμένο αγώνα τους μπορούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Γίνεται σήμερα περισσότερο φανερό από προηγούμενες περιόδους, ότι κανένας δεν μπορεί να απαλλάξει τους εργαζόμενους από τις συνέπειες της κρίσης του συστήματος και από τα προβλήματα που γεννάει και φορτώνει στις πλάτες τους. Θα τους απαλλάξει μόνο ο δικός τους αγώνας για την ανατροπή του συστήματος, ένας αγώνας της ίδιας της εργατικής τάξης.

Η επαναστατική Αριστερά οφείλει σήμερα, όχι μόνο να εξηγήσει τις αιτίες των προβλημάτων και να καταγγείλει τον καπιταλισμό, αλλά και να προβάλλει την επαναστατική προοπτική, να δείξει τη διέξοδο απ’ τη σημερινή κατάσταση, που δεν είναι άλλη από την ανατροπή του καπιταλισμού, κάνοντας αυτήν την προοπτική κατανοητή στις εργατικές μάζες και συμπυκνώνοντας την σε πρακτικά αιτήματα του κινήματος στο σήμερα.

Η επαναστατική Αριστερά οφείλει να παλεύει και να δείχνει με ενωτικό τρόπο πως πρέπει να οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων και πως μπορεί να προωθηθεί το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων στη βάση των προβλημάτων ενάντια στον καπιταλισμό. Μια τέτοια επαναστατική Αριστερά απαιτείται να κάνει την εμφάνισή της.