Προεόρτια εξέγερσης

Ξέσπασμα οργής εν μέσω κρίσης

Οργάνωση και αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης και την ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων

15χρονος νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Εν ψυχρώ δολοφονία ενός αθώου παιδιού που βρισκόταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Το «τυχαίο» της δολοφονίας σαν συγκεκριμένο γεγονός με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εκτυλίχθηκε στο πλαίσιο του «αναγκαίου» που είχαν διαμορφώσει οι κοινωνικές συνθήκες. Στο πλαίσιο της συστηματικής οικοδόμησης ενός αστυνομικού κλοιού με την διαρκή αστυνομοκρατία στους δρόμους της Αθήνας, τις κάμερες, τα ειδικά σώματα της αστυνομίας, την εντεινόμενη καταστολή αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Που κι αυτά με τη σειρά τους είναι αποτέλεσμα της πρόνοιας της άρχουσας τάξης για την καθυπόταξη της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας και οργής των καταπιεζόμενων τάξεων, μπροστά στην επιδείνωση των συνθηκών της ζωής τους και στη διάψευση των προσδοκιών από τον ονειρεμένο καπιταλιστικό κόσμο που τους έταζαν.

Το ξέσπασμα που ακολούθησε, δεν ήταν μόνο μια διαμαρτυρία της νεολαίας απέναντι σε μια δολοφονία στην οποία ο κάθε νεολαίος θα μπορούσε να είναι στη θέση του θύματος. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο: έκρηξη οργής απέναντι σε μια κοινωνική κατάσταση που βυθίζει όλο και περισσότερο την εργατική τάξη στην ανέχεια και μαυρίζει το μέλλον της, την ίδια ώρα που οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους λεηλατούν ανενόχλητοι τον πλούτο που οι εργαζόμενοι παράγουν.

Η δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει η εργατική οικογένεια στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, δεν έχει προοπτική βελτίωσης και αυτό συνειδητοποιείται πλέον από την εργατική τάξη. Αυτή η έλλειψη προοπτικής και ελπίδας, επιδρά σε ολόκληρη την κοινωνία και θα έχει αποφασιστικό ρόλο στη συμπεριφορά της εργατικής τάξης, ενώ υποκίνησε σε μεγάλο βαθμό τη συμμετοχή της νεολαίας στις πρόσφατες κινητοποιήσεις.

Τα γεγονότα που ζήσαμε αυτόν τον Δεκέμβρη, εξελίχτηκαν σε μια περίοδο που η καπιταλιστική κρίση κλιμακώνεται χωρίς να έχει φτάσει στο απόγειό της και ενώ η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής κρίσης. Τα έτσι κι αλλιώς στενά περιθώρια ελιγμών της αστικής τάξης, στενεύουν πλέον ακόμα περισσότερο με τα τελευταία δεδομένα για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και τις μεγάλες αποκλίσεις στην εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού του 2008. Οι δυνατότητες για στοχευμένες παροχές που θα απαλύνουν τις συνέπειες της κρίσης σχεδόν εξανεμίζονται. Η όξυνση της ταξικής πάλης την αμέσως επόμενη περίοδο μοιάζει αναπόφευκτη. Τα όσα είδαμε αυτόν το μήνα είναι μόνο τα προεόρτια μιας διαρκούς κατάστασης κοινωνικής έντασης.

Απέναντι στην προοπτική γενικευμένης εξέγερσης της εργατικής τάξης, οι αστοί αναζητούν απεγνωσμένα, αποτελεσματική πολιτική λύση. Η προσπάθεια αυτή γίνεται ακόμα πιο δύσκολη εν μέσω κρίσης, καθώς σε τέτοιες περιόδους έχουμε όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους καπιταλιστές. Ένα πρώτο δείγμα αυτού του ανταγωνισμού είδαμε τους τελευταίους μήνες με τις αποκαλύψεις σκανδάλων που τσαλάκωσαν ανεπανόρθωτα την εικόνα της κυβέρνησης.

Η αδυναμία της σημερινής κυβέρνησης να διαχειριστεί την κατάσταση είναι δεδομένη, ωστόσο δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα διάδοχο κυβερνητικό σχήμα, καθώς οι όποιες εφεδρείες μοιάζουν εξ’ ίσου αδύναμες και κινδυνεύουν να υποστούν ταχύτατη φθορά αν εκτεθούν σε κυβερνητικές ευθύνες. Σε αυτήν την κατάσταση θα εξεταστούν όλες οι δυνατότητες, ακόμα και οι πιο ακραίες. Δεν είναι τυχαίο, ότι μερίδες της αστικής τάξης –η φωνή των οποίων έφτανε και μέσα στην κυβέρνηση όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις Καραμανλή – ζήτησε την επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, κάτι που θα σήμαινε (σύμφωνα με το Σύνταγμα) απαγόρευση διαδηλώσεων και απεργιών, κατάργηση του οικιακού ασύλου, δυνατότητα σύλληψης και φυλάκισης χωρίς δικαστικό ένταλμα κ.α. Προς το παρόν, η απουσία εναλλακτικής λύσης, οδηγεί την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της στην – έστω και απρόθυμη - στήριξη της κυβέρνησης Καραμανλή.

Να οξύνουμε την κρίση τους

Το καθήκον που τίθεται σήμερα, είναι η μετατροπή του αυθόρμητου ξεσπάσματος των τελευταίων ημερών σε αγώνα με οργάνωση και στόχους, δηλαδή σε αγώνα με προοπτική. Οι κινητοποιήσεις να περάσουν στα χέρια των οργανωμένων διαδικασιών: των φοιτητικών συλλόγων και των μαθητικών κοινοτήτων που πρέπει να επαναφέρουν τα αιτήματά τους και να διατηρήσουν το κλίμα αναβρασμού. Των εργατικών σωματείων που πρέπει να ξεπεράσουν τα εμπόδια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να παλέψουν αποφασιστικά για τις εργατικές διεκδικήσεις. Να μπει στο επίκεντρο, ο στόχος της πτώσης της κυβέρνησης, ο οποίος πρέπει να συνδέεται με συγκεκριμένα αιτήματα, με βάση τα οποία θα κρίνει το κίνημα την όποια κυβερνητική λύση επιλέξει η αστική τάξη.

Ο προσανατολισμός του αγώνα σε μια τέτοια κατεύθυνση, απαιτεί σταθερή στάση για τη διαπαιδαγώγηση του αυθόρμητου κινήματος. Η εξήγηση των μορφών με τις οποίες εκδηλώνεται σε κάποιες περιπτώσεις το κίνημα, δεν πρέπει να σημαίνει υποταγή σε αυτές και αποθέωσή τους. Αντίθετα, πρέπει να οδηγεί σε συντονισμένη παρέμβαση για τον αναπροσανατολισμό των αγωνιστών σε αποτελεσματικές κατευθύνσεις που να ενισχύουν την προοπτική νίκης.